drukuj    zapisz    Powrót do listy

6010 Pozwolenie na budowę, użytkowanie obiektu lub jego części,  wykonywanie robót budowlanych innych niż budowa obiektu, prz, Budowlane prawo, Inspektor Nadzoru Budowlanego, Oddalono skargę kasacyjną, II OSK 1245/14 - Wyrok NSA z 2015-10-23, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II OSK 1245/14 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2015-10-23 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2014-05-07
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Andrzej Gliniecki /sprawozdawca/
Andrzej Jurkiewicz /przewodniczący/
Wanda Zielińska - Baran
Symbol z opisem
6010 Pozwolenie na budowę, użytkowanie obiektu lub jego części,  wykonywanie robót budowlanych innych niż budowa obiektu, prz
Hasła tematyczne
Budowlane prawo
Sygn. powiązane
VII SA/Wa 2073/13 - Wyrok WSA w Warszawie z 2014-01-31
Skarżony organ
Inspektor Nadzoru Budowlanego
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 270 art. 184
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Gliniecki (spr.) Sędzia del. WSA Wanda Zielińska-Baran Protokolant starszy inspektor sądowy Wioletta Lasota po rozpoznaniu w dniu 23 października 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 stycznia 2014 r. sygn. akt VII SA/Wa 2073/13 w sprawie ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w W. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2013 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 31 stycznia 2014 r., sygn. akt VII SA/Wa 2073/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w W. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.

Jak wynika z akt sprawy, Prezydenta m.st. Warszawy decyzją nr [...] z dnia [...] listopada 2007 r. znak: [...] na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz.U. z 2006 r. Nr 156, poz. 118 ze zm.) zatwierdził projekt budowlany i udzielił inwestorom A. P. i P. T. pozwolenia na zabudowę szklaną tarasu w budynku mieszkalnym wielorodzinnym przy ul. [...] w W., na działce nr ew. [...] obr. [...].

Wspólnota Mieszkaniowa [...] w W. pismem z dnia 11 lipca 2012 r. wystąpiła do Wojewody Mazowieckiego z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] listopada 2007 r.

Wojewoda Mazowiecki decyzją nr [...] z dnia [...] maja 2013 r. znak: [...] na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 oraz art. 157 § 2 w związku z art. 158 § 1 pkt 1 k.p.a. stwierdził nieważność decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] listopada 2007 r.

W uzasadnieniu organ uznał, iż kontrolowane w tym trybie pozwolenie na budowę dotknięte jest kwalifikowaną wadliwością określoną w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Z akt postępowania administracyjnego zakończonego decyzją Prezydenta m.st. Warszawy dnia [...] listopada 2007 r. wynika, że inwestorzy A. P. i P. T. do wniosku o pozwolenie na budowę dołączyli nieprawidłowe oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Zdaniem organu zakres robót budowlanych objętych wnioskiem wymagał zgody wszystkich współwłaścicieli nieruchomości, gdyż zgodnie z art. 22 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U z 2000 r. Nr 80, poz. 903) – dalej u.w.l., wykonywanie robót budowlanych na części nieruchomości wspólnej wykracza poza zwykły zarząd i wymaga podjęcia uchwały właścicieli lokali wyrażającej zgodę na dokonanie tej czynności i udzielającej zarządowi właściwego pełnomocnictwa. Jeżeli złożone oświadczenie o dysponowaniu nieruchomością na cele budowlane może nie odpowiadać lub jest niezgodne ze stanem rzeczywistym, obowiązkiem organu jest to wyjaśnić. Przedłożona zgoda ówczesnego Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej [...] powinna być przez organ architektoniczno-budowlany zweryfikowana, gdyż uchwała ta budziła wątpliwości. Zabudowa tarasu, jako czynność przekraczająca zwykły zarząd wymagała uchwały wszystkich współwłaścicieli udzielającej zarządowi właściwego pełnomocnictwa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Brak ustaleń w tym zakresie oznacza, że decyzja o pozwoleniu na budowę dotknięta jest wadą rażącego naruszenia art. 32 ust.4 pkt 2 i art. 35 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo budowlane.

Odwołanie do Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego od powyższej decyzji wnieśli A. P. .i P. T.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] lipca 2013 r. znak: [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. – uchylił w całości zaskarżoną decyzję z dnia [...] maja 2013 r. i odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] listopada 2007 r.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, iż sporna inwestycja polega na przeszkleniu tarasu. Zakres robót budowlanych z tym związanych obejmuje wymurowanie murku o szerokości 24 cm i wysokości 54 cm, dwustronnie ocieplonego po wewnętrznej stronie balustrady balkonowej i osadzenie na nim otworów okiennych umocowanych na górze do istniejącego podciągu.

Dalej organ wyjaśnił, że zgodnie z art. 2 ust.2 u.w.l., samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Stosownie do art. 3 ust. 1 u.w.l., w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej, jako prawo związane z własnością lokalu. Natomiast nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali (art. 3 ust. 2 ustawy). Wynika stad, że urządzenia i części budynku służące wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali mieszkalnych nie wchodzą w skład nieruchomości wspólnej. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym status prawny takich elementów budynku jak balkon czy taras uzależniony jest od okoliczności konkretnego przypadku, na które decydujący wpływ ma przede wszystkim koncepcja architektoniczna budynku. Zwraca się uwagę, że balkon (taras) może być tylko częścią elewacji i być przeznaczony do użytku mieszkańców niejednego lokalu, a dostęp do niego mogą mieć wszyscy mieszkańcy określonej kondygnacji, a nawet wszyscy mieszkańcy danego budynku. Budynek może być zaprojektowany i wykonany również w ten sposób, że do balkonu (tarasu) dostęp jest możliwy tylko z jednego lokalu i wówczas służy ono do wyłącznego użytku właściciela tego lokalu. W pierwszym przypadku przyjmuje się, że balkon (taras) stanowi ogólnodostępne części budynku i dlatego jest częścią nieruchomości wspólnej, natomiast w sytuacji drugiej, balkon (taras) nie wchodzi w skład nieruchomości wspólnej lecz stanowi część składową lokalu mieszkalnego.

Z analizy projektu budowlanego wynika, że tarasy których dotyczy kontrolowana decyzja organu stopnia podstawowego służą do wyłącznego użytku skarżących, ponieważ wejście na nie prowadzi jedynie z należącego do nich lokalu mieszkalnego nr [...]. Przesądza to, że tarasy te są częścią budynku, która służy wyłącznie do użytku skarżących, co w świetle art. 3 ust. 2 ustawy wyłącza możliwość uznania ich za część nieruchomości wspólnej. Służą one zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, wypoczynkowi i niewątpliwie wykazują związek funkcjonalny z pozostałą częścią lokalu.

Organ podkreślił też, powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2008 r. sygn. akt III CZP 10/08, że elementy wewnętrzne balkonu czy tarasu, takie jak podłoga, balustrada, ściany boczne i sufit stanowią część składową lokalu. Z kolei elementy architektonicznej konstrukcji balkonu (tarasu) trwale połączone z bryłą budynku i usytuowane na zewnątrz w stosunku do przestrzeni wykorzystywanej do wyłącznego zaspokajania potrzeb mieszkaniowych przez osoby zamieszkałe w lokalu uznaje się za stanowiące nieruchomość wspólną. W myśl przyjętych w judykaturze poglądów za elementy takie uważa się fundamenty, dach, ściany nośne, klatkę schodową, przewody, instalacje wodne, ogrzewcze itp.

Przedstawiając powyższą analizę przepisów i orzecznictwa Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego nie podzielił stanowiska organu I instancji, iż przeszklenie tarasu i związane z tym roboty budowlane dotyczą nieruchomości wspólnej, a tym samym ich realizacja wymagała zgody wszystkich współwłaścicieli nieruchomości, tym bardziej, ze z treści aktu notarialnego z dnia [...] kwietnia 2007 r. wynika, że skarżący nabyli własność lokalu nr [...] wraz z należącymi do tego lokalu dwoma tarasami. Niezależnie od powyższego organ wyjaśnił, że przepisy Prawa budowlanego nie nakładają na inwestora obowiązku udowodnienia ani nawet uprawdopodobnienia zgodności treści złożonego przez siebie oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane z rzeczywistym stanem prawnym lub faktycznym. Art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego został zmieniony ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy – Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 80, poz. 718). Od wejścia w życie znowelizowanych przepisów obowiązkiem inwestora nie jest wykazanie prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane ale złożenie odpowiedniego oświadczenia na sformalizowanym druku. Złożenie takiego oświadczenia stanowi wystarczającą przesłankę do uznania, że inwestorowi przysługuje tytuł prawny uprawniający go do realizacji inwestycji na danej nieruchomości. Samo zaś oświadczenie nie musi być poparte stosowną dokumentacją.

Zdaniem Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego A. P. i P. T. złożyli nie budzące wątpliwości oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, dotyczące działki o nr ew. [...] obr. [...]. Ponadto do swojego oświadczenia dołączyli akt notarialny z dnia [...] kwietnia 2007 r. oraz uchwałę ówczesnego zarządu z dnia 21 sierpnia 2007 r. o wyrażeniu zgody na realizację spornej inwestycji. Zgodnie z treścią art. 22 ust. 2 ustawy o własności lokali do podjęcia przez zarząd czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebna jest uchwała właścicieli lokali wyrażająca zgodę na dokonanie tej czynności oraz udzielająca zarządowi pełnomocnictwa do zawierania umów stanowiących czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu. Z treści powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że czynności przekraczające zwykły zarząd nieruchomością wspólną – w tym wyrażenie zgody na zabudowę, przebudowę nieruchomości wspólnej – podejmuje zarząd. Należy więc podkreślić, że zgoda zarządu jest wystarczająca aby realizować roboty budowlane na nieruchomości wspólnej. Kwestia tego czy owa zgoda zarządu została udzielona prawidłowo nie podlega badaniu przez organy administracji architektoniczno-budowlanej. Jest to kwestia wewnątrzwspólnotowa, zaś wadliwe uchwały mogą być kwestionowane w trybie sądowym (cywilnoprawnym) na podstawie art. 25 ust. 1 o własności lokali.

Jednocześnie Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego podkreślił, że oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane składane jest pod rygorem odpowiedzialności karnej. Tym samym fakt złożenia przez inwestora oświadczenia o treści niezgodnej z rzeczywistym stanem faktycznym, nie może stanowić przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę.

Wspólnota Mieszkaniowa [...] w Warszawie zaskarżyła powyższą decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2013 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 31 stycznia 2014 r. sygn. akt VII SA/Wa 2073/13, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. –Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej p.p.s.a., oddalił skargę.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że zgodzić należy się ze stanowiskiem Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego, co do braku kwalifikowanej wadliwości decyzji z dnia [...] listopada 2007 r., którą zatwierdzono projekt budowlany i udzielono pozwolenia na budowę, polegającą na zabudowie szklanej tarasu w budynku mieszkalnym wielorodzinnym przy ul. [...] w lokalu nr [...] w W.

Jak wynika z akt postępowania zakończonego kontrolowaną decyzją, inwestorzy A. P. i P. T. do wniosku o pozwolenie na budowę dołączyli wszystkie wymagane prawem dokumenty, w tym oświadczenie złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Wraz z oświadczeniem przedłożyli zgodę ówczesnego Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej [...] na wykonanie robót budowlanych. Od dnia 11 lipca 2003 r. (data wejścia w życie ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw) obowiązuje regulacja, zgodnie z którą inwestor nie musi wykazywać się prawem do dysponowania nieruchomością (np. za pomocą odpowiednich dokumentów). Wystarczającym dokumentem jest złożenie stosownego oświadczenia, którego wzór stanowi załącznik do wydanego na podstawie art. 32 ust. 5 i 6 Prawa budowlanego, rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 czerwca 2003 r. w sprawie wzorów : wniosku o pozwolenie na budowę, oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane i decyzji o pozwoleniu na budowę (Dz.U. Nr 120, poz. 1127 ze zm.).

Oznacza to zdaniem Sądu, że w obecnie obowiązującym stanie prawnym inwestor nie musi udowadniać prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, natomiast organ, co do zasady nie ma kompetencji do tego aby badać prawdziwość złożonego oświadczenia. W przypadku współwłasności nieruchomości wymaga jest zgoda współwłaścicieli na wykonanie robót budowlanych przekraczających zwykły zarząd. W stanie fatycznym sprawy zakończonej kontrolowaną decyzją inwestorzy wraz z oświadczeniem o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane przedłożyli także zgodę ówczesnego zarządu Wspólnoty na wykonanie robót budowlanych. Zgoda zarządu nie byłą kwestionowana przez żądnego ze współwłaścicieli nieruchomości. Z tych względów Sąd podziela stanowisko Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego co do prawidłowości złożonego przez inwestorów oświadczenia, o którym stanowi art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy Prawo budowlane.

W ocenie Sądu twierdzenie skarżącej Wspólnoty, iż oświadczenie powinno wywołać wątpliwości organu administracji co do jego prawidłowości z uwagi na to, że w skład zarządu wspólnoty wchodził P. T. (jeden z inwestorów) nie może skutkować uznaniem, że doszło do rażącego naruszenia art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego z uwagi na brak podjęcia przez organ administracji czynności zmierzających do wyjaśnienia tej okoliczności.

Nie można także zaakceptować stanowiska skarżącej Wspólnoty, iż przeszklenie tarasu lokalu nr [...] stanowiło ingerencję w konstrukcję tarasu stanowiącą część nieruchomości wspólnej. Jak wskazuje sama Wspólnota przepisy ustawy o własności lokali nie rozstrzygając wprost kwestii sposobu zaliczenia balkonów czy tarasów do nieruchomości wspólnej lub odrębnej własności poszczególnych właścicieli lokali. Art. 3 ust. 2 u.w.l. wskazuje jedynie, iż "nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali". Kwestie zaliczenia balkonów i tarasów do nieruchomości wspólnej wzbudziły pewne kontrowersje w orzecznictwie i jak słusznie stwierdził Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego ich zakwalifikowanie wymaga indywidualnej oceny każdego przypadku.

Skargę kasacyjną od wyroku WSA w Warszawie z dnia 31 stycznia 2014 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosła Wspólnota Mieszkaniowa [...] w W. zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie przepisów prawa materialnego:

1. art. 32 ust. 4 pkt 2 oraz art. 33 ust. 2 pkt 2 Prawa budowlanego w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. przez ich błędną wykładnię i przyjęcie, iż nie doszło do rażącego naruszenia wymienionych przepisów Prawa budowlanego, w sytuacji gdy inwestor do oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością załączył jedynie zgodę zarządu Wspólnoty, a organ administracji zaniechał zbadania prawdziwości przedstawionego oświadczenia, pomimo iż planowane prace mogły dotyczyć nieruchomości wspólnej, co wymaga zgody wyrażonej w uchwale Wspólnoty, wobec czego istniały poważne wątpliwości co do prawdziwości oświadczenia;

2. art. 3 ust. 2 oraz art. 22 ust. 2 u.w.l. co miało istotny wpływ na wynik sprawy, przez ich błędną wykładnię i przyjęcie, iż prace na które pozwolenie zostało udzielone decyzją Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] listopada 2007 r. nie dotyczyły nieruchomości wspólnej, podczas gdy zakres prac przewidywał ingerencję w elewację oraz części konstrukcyjne tarasów co zgodnie z wykładnią naruszonych przepisów przyjmowaną w orzecznictwie oznacza ingerencję w części wspólne nieruchomości i pociąga za sobą konieczność podjęcia uchwały wspólnoty mieszkaniowej wyrażającej zgody na przeprowadzenie takich prac.

Skarżąca kasacyjnie Wspólnota wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy WSA w Warszawie do ponownego rozpoznania oraz o zasadzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 15 § 1 pkt 1 w związku z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych w granicach ich zaskarżenia, a z urzędu bierze jedynie pod rozwagę nieważność postępowania.

W niniejszej sprawie nie dostrzeżono okoliczności mogących wskazywać na nieważność postępowania sądowoadministracyjnego.

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, a tylko takie mogłyby prowadzić do zmiany zaskarżanego orzeczenia.

Wniesiona skarga kasacyjna, podobnie jak i wcześniej wnoszone środki zaskarżenia, opiera się na błędnym założeniu, że zakres wykonanych robót budowlanych objętych decyzją Prezydenta m.st. Warszawy z dnia 6 listopada 2007 r. dotyczył nieruchomości wspólnej. Pogląd ten nie znajduje uzasadnienia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, w prawidłowo dokonanej wykładni przepisów art. 2 ust. 2 i art. 3 ust. 2 u.w.l. ani też w orzecznictwie sądowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 u.w.l. nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

W niniejszej sprawie tras jako pomieszczenie pomocnicze bez wątpienia służy wyłącznie zaspakajaniu potrzeb mieszkaniowych A. P. i P. T. jako właścicieli lokalu mieszkalnego nr [...] przy ul. [...] w W. Nie ma więc żadnych podstaw aby ten taras w świetle powyższej definicji kwalifikować jako część budynku stanowiącą nieruchomość wspólną.

Tym samym wydane pozwolenie na budowę z dnia [...] listopada 2007 r., nie dotyczyło czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu w rozumieniu art. 22 ust. 3 u.w.l. i nie wymagało uchwały właścicieli lokali, o której mowa w ust. 2 tego przepisu.

Powołana w uzasadnieniu skargi kasacyjnej uchwała SN z dnia 7 marca 2008 r., III CZP 10/08, a w szczególności cytowany fragment jej uzasadnienia, nie może być tu przykładem potwierdzającym słuszność stanowiska autora skargi kasacyjnej, gdyż orzeczenie to dotyczy balkonu, a nie tarasu.

Niemniej jednak niektóre rozważania SN zawarte w uzasadnieniu powyższego orzeczenia, potwierdzają słuszność poglądu wyrażonego w zaskarżanym wyroku oraz w kontrolowanej decyzji Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego.

Dla pełnego zrozumienia ww. uchwały SN należałoby też się zapoznać z dwoma glosami do tej uchwały (glosa M. Niedośpiał, "Przegląd Sądowy" 2010, nr 10, s. 116-120; glosa M. Balwicka-Szczyrba, GSP-Prz.Orz 2009, nr 4, poz. 85).

W związku z powyższym nietrafny jest zarzut zamieszczony w pkt 2 skargi kasacyjnej, podobnie jak zarzut naruszenia przepisów Prawa budowlanego wskazanych w pkt 1 skargi kasacyjnej.

W rozpoznawanej sprawie, przed wydaniem pozwolenia na budowę z dnia [...] listopada 2007 r. inwestorzy złożyli oświadczenie, o którym mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2 oraz w art. 33 ust. 2 pkt 2 Prawa budowlanego, co wynika z akt sprawy. Trudno więc w takim przypadku mówić o naruszeniu ww. przepisów przez ich błędną wykładnię, jak to podnosi się w skardze kasacyjnej. Oprócz tego inwestorzy złożyli zgodę Zarządu Wspólnoty.

Z żadnego przepisu Prawa budowlanego nie wynika, że organ wydający pozwolenie na budowę musi badać te dokumenty, czy odpowiadają one stanowi rzeczywistemu. Powołane w uzasadnieniu skargi kasacyjnej odmienne poglądy wynikające z orzecznictwa sądowego dotyczą szczególnych i wyjątkowych sytuacji, kiedy organ ma uzasadnione wątpliwości co do prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. W tej sprawie takich wątpliwości nie było i trudno oczekiwać, aby organ administracji architektoniczno-budowlanej miał wątpliwości co do prawdziwości czy autentyczności aktu notarialnego lub wypisu z księgi wieczystej i miał kompetencje do badania tych dokumentów.

Należy w całej rozciągłości zgodzić się ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji i organu odwoławczego, że co do zasady organ wydający pozwolenie na budowę nie ma kompetencji do badania złożonego przez inwestora oświadczenia o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Tym samym nie ma żadnego uzasadnienia także zarzut zamieszczony w pkt 1 skargi kasacyjnej.

Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt