Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska, , Sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk, Sędzia WSA Elżbieta Zielińska-Śpiewak (spr.), Protokolant st. sekr. sąd. Magdalena Banaszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 stycznia 2014 r. sprawy ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w [...] na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2013 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji skargę oddala

Decyzją nr [...] z dnia [...] maja 2013 r. znak: [...] Wojewoda [...] na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 oraz art. 157 § 2 w związku z art. 158 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego ( Dz.U z 2013 r. Nr 267 ) zwanej dalej kpa, po przeprowadzeniu, wszczętego z wniosku Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w [...] postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta [...] Nr [...] z dnia [...] listopada 2007 r. znak: [...] zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej inwestorom A. P.-T. i P. T. pozwolenia na zabudowę szklaną tarasu w budynku mieszkalnym wielorodzinnym przy ul. [...] m. [...] w [...], na działce nr ew. [...] obr. [...] - stwierdził nieważność.decyzji Prezydenta [...] Nr [...] z dnia [...] listopada 2007 r.

W uzasadnieniu organ przedstawił istotę i charakter postępowania nadzwyczajnego o stwierdzenie nieważności decyzji i uznał, iż kontrolowane w tym trybie pozwolenie na budowę dotknięte jest kwalifikowaną wadliwością określoną w art., 156 § 1 pkt 2 kpa. Z akt postępowania administracyjnego zakończonego decyzją Prezydenta [...] dnia [...] listopada 2007 r. wynika, że inwestorzy A. P.-T. i P. T. do wniosku o pozwolenie na budowę dołączyli nieprawidłowe oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Zdaniem organu zakres robót budowlanych objętych wnioskiem wymagał zgody wszystkich współwłaścicieli nieruchomości, gdyż zgodnie z art. 22 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali ( Dz.U z 2000, nr 80, poz. 903) wykonywanie robót budowlanych na części nieruchomości wspólnej wykracza poza zwykły zarząd i wymaga podjęcia uchwały właścicieli lokali wyrażającej zgodę na dokonanie tej czynności i udzielającej zarządowi właściwego pełnomocnictwa. Jeżeli złożone oświadczenie o dysponowaniu nieruchomością na cele budowlane może nie odpowiadać lub jest niezgodne ze stanem rzeczywistym, obowiązkiem organu jest to wyjaśnić.

Przedłożona zgoda ówczesnego Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej [...] powinna być przez organ architektoniczno-budowlany zweryfikowana, gdyż uchwała ta budziła wątpliwości

Zabudowa tarasu, jako czynność przekraczająca zwykły zarząd wymagała uchwały wszystkich współwłaścicieli udzielającej zarządowi właściwego pełnomocnictwa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Brak ustaleń w tym zakresie oznacza, że decyzja o pozwoleniu na budowę dotknięta jest wadą rażącego naruszenia art. 32 ust.4 pkt 2 i art. 35 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo budowlane.

Decyzją z dnia [...] lipca 2013 r. znak: [...] Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego po rozpatrzeniu odwołania A. P.-T. i P. T. od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] maja 2013 r., na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 kpa – uchylił w całości zaskarżoną decyzję z dnia [...] maja 2013 r. i odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta [...] z dnia [...] listopada 2007 r.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, iż sporna inwestycja polega na przeszkleniu tarasu. Zakres robót budowlanych z tym związanych obejmuje wymurowanie murku o szerokości 24 cm. I wysokości 54 cm. , dwustronnie ocieplonego po wewnętrznej stronie balustrady balkonowej i obsadzenie na nim otworów okiennych umocowanych na górze do istniejącego podciągu.

Dalej organ wyjaśnił, odwołując się do przepisów ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali ( Dz.U z 2000 r. Nr 80, poz.903, dalej ustawy), że zgodnie z art. 2 ust.2 ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej, jako prawo związane z własnością lokalu. Natomiast nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali ( art. 3 ust. 2 ustawy). Wynika stad, że urządzenia i części budynku służące wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali mieszkalnych nie wchodzą w skład nieruchomości wspólnej.

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym status prawny takich elementów budynku jak balkon czy taras uzależniony jest od okoliczności konkretnego przypadku, na które decydujący wpływ ma przede wszystkim koncepcja architektoniczna budynku. Zwraca się uwagę, że balkon ( taras) może być tylko częścią elewacji i być przeznaczony do użytku mieszkańców niejednego lokalu, a dostęp do niego mogą mieć wszyscy mieszkańcy określonej kondygnacji, a nawet wszyscy mieszkańcy danego budynku. Budynek może być zaprojektowany i wykonany również w ten sposób, ze do balkonu ( tarasu) dostęp jest możliwy tylko z jednego lokalu i wówczas służy ono do wyłącznego użytku właściciela tego lokalu. W pierwszym przypadku przyjmuje się, że balkon ( taras) stanowi ogólnodostępne części budynku i dlatego jest częścią nieruchomości wspólnej, natomiast w sytuacji drugiej, balkon ( taras) nie wchodzi w skład nieruchomości wspólnej lecz stanowi część składową lokalu mieszkalnego.

Z analizy projektu budowlanego wynika, że tarasy, których dotyczy kontrolowana decyzja organu stopnia podstawowego służą do wyłącznego użytku skarżących, ponieważ wejście na nie prowadzi jedynie z należącego do nich lokalu mieszkalnego nr [...].Przesądza to, że tarasy te są częścią budynku, która służy wyłącznie do użytku skarżących, co w świetle art. 3 ust. 2 ustawy wyłącza możliwość uznania ich za część nieruchomości wspólnej. Służą one zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, wypoczynkowi i niewątpliwie wykazują związek funkcjonalny z pozostałą częścią lokalu.

Organ podkreślił, powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2008 r. sygn. akt III CZP 10/08, że elementy wewnętrzne balkonu czy tarasu, takie jak podłoga, balustrada, ściany boczne i sufit stanowią część składową lokalu. Z kolei elementy architektonicznej konstrukcji balkonu ( tarasu) trwale połączone z bryłą budynku i usytuowane na zewnątrz w stosunku do przestrzeni wykorzystywanej do wyłącznego zaspokajania potrzeb mieszkaniowych przez osoby zamieszkałe w lokalu uznaje się za stanowiące nieruchomość wspólną. W myśl przyjętych w judykaturze poglądów za elementy takie uważa się fundamenty, dach, ściany nośne, klatkę schodową, przewody, instalacje wodne, ogrzewcze itp. ( por. także wyrok NSA z dnia 6 grudnia 2006 r. sygn. akt II OSK 858/06, wyrok WSA w Gliwicach z dnia 22 stycznia 2010 r.sygn. akt II SA/GL 115/09).

Przedstawiając powyższą analizę przepisów i orzecznictwa Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego nie podzielił stanowiska organu I instancji, iż przeszklenie tarasu i związane z tym roboty budowlane dotyczą nieruchomości wspólnej, a tym samym ich realizacja wymagała zgody wszystkich współwłaścicieli nieruchomości, tym bardziej, ze z treści aktu notarialnego z dnia [...] kwietnia 2007 r. wynika, że skarżący nabyli własność lokalu nr [...] wraz z należącymi do tego lokalu dwoma tarasami.

Niezależnie od powyższego organ wyjaśnił, że przepisy Prawa budowlanego nie nakładają na inwestora obowiązku udowodnienia ani nawet uprawdopodobnienia zgodności treści złożonego przez siebie oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane z rzeczywistym stanem prawnym lub faktycznym. Art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego został zmieniony ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy – Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw

( Dz.U Nr 80, poz. 718). Od wejścia w życie znowelizowanych przepisów obowiązkiem inwestora nie jest wykazanie prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane ale złożenie odpowiedniego oświadczenia na sformalizowanym druku. Złożenie takiego oświadczenia stanowi wystarczającą przesłankę do uznania, że inwestorowi przysługuje tytuł prawny uprawniający go do realizacji inwestycji na danej nieruchomości. Samo zaś oświadczenie nie musi być poparte stosowną dokumentacją.

A. P-T. i P. T. złożyli nie budzące wątpliwości oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, dotyczące działki o nr ew. [...] obr. [...]. Ponadto do swojego oświadczenia dołączyli akt notarialny z dnia [...] kwietnia 2007 r. oraz uchwałę ówczesnego zarządu z dnia [...] sierpnia 2007 r. o wyrażeniu zgody na realizację spornej inwestycji.

Zgodnie z treścią art. 22 ust.2 ustawy o własności lokali do podjęcia przez zarząd czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzeba jest uchwała właścicieli lokali wyrażająca zgodę na dokonanie tej czynności oraz udzielająca zarządowi pełnomocnictwa do zawierania umów stanowiących czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu. Z treści powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że czynności przekraczające zwykły zarząd nieruchomością wspólną - w tym wyrażenie zgody na zabudowę, przebudowę nieruchomości wspólnej – podejmuje zarząd. Należy więc podkreślić, że zgoda zarządu jest wystarczająca aby realizować roboty budowlane an nieruchomości wspólnej. Kwestia tego czy owa zgoda zarządu została udzielona prawidłowo nie podlega badaniu przez organy administracji architektoniczno-budowlanej. Jest to kwestia wewnątrzwspólnotowa, zaś wadliwe uchwały mogą być kwestionowane w trybie sądowym ( cywilnoprawnym) na podstawie art. 25 ust. 1 o własności lokali.

Jednocześnie Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego podkreślił, że oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane składane jest pod rygorem odpowiedzialności karnej. Tym samym fakt złożenia przez inwestora oświadczenia o treści niezgodnej z rzeczywistym stanem faktycznym nie może stanowić przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę.

Podsumowując swoje rozważania Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego uznał, ze kontrolowana decyzja Prezydenta [...] z dnia [...] listopada 2007 r. nie jest dotknięta wadą rażącego naruszenia prawa, ani żadną z pozostałych wad, o których stanowi art. 156 § 1 kpa, w szczególności nie doszło do rażącego naruszenia art. 32 ust. 4 pkt 2 oraz art. 35 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego wniosła Wspólnota Mieszkaniowa [...].

Decyzji zarzucono naruszenie:

a) przepisów prawa materialnego tj. art.3 ust. 2 oraz art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, iż prace na które pozwolenie zostało udzielone decyzją Prezydenta [...] z dnia [...] listopada 2007 r. nie dotyczyły nieruchomości wspólnej lecz tarasów będących przedmiotem odrębnej własności właścicieli lokalu, do którego przylega ten taras,

b) przepisów prawa materialnego tj. art. 32 ust. 4 pkt 2 oraz art. 33 ust 2 pkt 2 w zw. z art. 35 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane i przyjęcie, iż samo złożenie oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane jest wystarczającą przesłanką do uznania, iż inwestorowi przysługuje tytuł prawny uprawniający do realizacji inwestycji ,

c) przepisów postępowania tj. art. 156 § 1 pkt 2 oraz art. 145 § 1 pkt 2 i 5 kodeksu postępowania administracyjnego z dnia 14 czerwca 1960 r. poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, iż okoliczność niezłożenia przez inwestora zgodnego ze stanem rzeczywistym oświadczenia o prawie dysponowania nieruchomością na cele budowlane stanowi przesłankę wznowienia postępowania, a nie stwierdzenia nieważności decyzji.

W obszernym uzasadnieniu skarżąca powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego wywodziła, że zakres prac związany z przeszkleniem tarasu obejmował umocowanie murku, na którym miała być umocowana szklana zabudowa w elementach konstrukcyjnych tarasu, które stanowią część wspólną nieruchomości.

Na prace takie zarząd Wspólnoty nie mógł wyrazić zgody, gdyż przekraczają one zwykły zarząd nieruchomością. Konieczne było więc podjęcie uchwały przez wszystkich członków Wspólnoty wyrażającej zgodę na przeprowadzenie prac.

Organ architektoniczno-budowlany miał zatem obowiązek zbadać czy zarząd wspólnoty wyrażając zgodę na realizacje inwestycji dysponował uchwałą właścicieli lokali.

Zdaniem skarżącej samo oświadczenie inwestora nie jest wystarczające, inwestor powinien wykazać w oparciu o dokumenty ( wypis z ksiąg wieczystych, wypis z rejestru gruntów, umowa cywilnoprawna itp.) swoje prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Obowiązkiem Prezydenta [...] było ustalenie czy planowane prace budowlane dotyczą nieruchomości wspólnej, wykonanie takich prac przekracza bowiem zakres zwykłego zarządu, a co za tym idzie dla ich wykonania niezbędna jest zgoda członków Wspólnoty wyrażona w uchwale. Obowiązek uzyskania takiej zgody wynika zresztą z dokumentów złożonych przez inwestorów. Inwestorzy złożyli uchwałę zarządu nr [...] , w której udzielono zgody na wykonanie prac. Zgoda na przeprowadzenie prac prowadzących do zmiany przeznaczenia nieruchomości wspólnej wymagała jednak zgody całej Wspólnoty wyrażonej w uchwale, a nie tylko jej zarządu.

Powołując się na orzecznictwo sądowoadministracyjne skarżąca daje wywodziła, iż w sytuacji, gdy organ mógł powziąć wątpliwości co do zgodności złożonego oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością z rzeczywistym stanem prawnym powinien zweryfikować prawdziwość tego oświadczenia.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego interpretując art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego uznał, że organ wydający pozwolenie na budowę nie jest uprawniony do badania oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Stanowisko to jest jednak sprzeczne z przeważającym poglądem wyrażanym przez sądy administracyjne.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje stanowisko przedstawione w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga podlega oddaleniu.

Przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego dnia [...] lipca 2013 r., którą organ uchylił decyzję Wojewody [...] z dnia [...] maja 2013 r. i odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta [...] z dnia [...] listopada 2007 r.

Decyzja wydana została w postępowaniu nadzwyczajnym, prowadzonym w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji.

Stwierdzenie nieważności decyzji jest instytucją procesową stwarzającą prawną możliwość eliminacji z obrotu prawnego decyzji dotkniętych wadami materialnoprawnymi wyliczonymi w art. 156 § 1 kpa. Stwierdzenie nieważności decyzji oznacza, iż weryfikowana decyzja jest dotknięta ciężką wadliwością od chwili jej wydania/skutek ex tunc/ ( por. J. Borkowski, B.Adamiak – kodeks postępowania administracyjnego, Komentarz C.H.Beck Warszawa 1996 s. 699).

Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym, którego istotą winno być ustalenie czy dana decyzja dotknięta została jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 kpa, a nie ponowne rozpatrzenie sprawy co do istoty, jak w postępowaniu odwoławczym ( por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 maja 1987 r. IV SA 1062/86, ONSA 1987/1/35.

Zgodzić się należy z organem, iż biorąc pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy pierwszoplanowe znaczenie ma ocena kontrolowanej decyzji z punktu widzenia art. 156 § 1 pkt 2 kpa, jako wydanej bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa.

Zarówno w orzecznictwie jak i piśmiennictwie przyjmuje się, że o rażącym naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze – skutki, które wywołuje decyzja ( por. wyrok SN z dnia 8 kwietnia 1994 r. IIIARN 13/94, OSN 1994/3/36.

Oczywistość naruszenia prawa polega na rzucającej się w oczy sprzeczności pomiędzy treścią rozstrzygnięcia, a przepisami prawa stanowiącymi jego podstawę prawną.

Skutki, które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszająca prawo to skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności – skutki gospodarcze lub społeczne, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji, jako aktu wydanego przez organ praworządnego państwa.

Zaznaczyć przy tym należy, iż w sposób rażący może zostać naruszony wyłącznie przepis, który ma być stosowany w bezpośrednim rozumieniu.

Sankcja w postaci stwierdzenia nieważności decyzji nie jest zatem możliwa do zastosowania, gdy decyzja wymaga złożonego procesu wykładni i której wynik jest sporny w judykaturze ( zob. glosa B.Adamiak do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lutego 2006 r. I FSK 439/05, OSP 2007/9/100)

Pamiętać też należy, iż o rażącym naruszeniu prawa można mówić w przypadku norm prawnych nie budzących wątpliwości interpretacyjnych. Nie chodzi tu o błędy w wykładni prawa, ale o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny ( por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 grudnia 1988 r. II SA 981/88 ONSA 1988/21/96 z dnia 21 października 1992 r. sygn. akt V SA 86/92, ONSA 1993/1/23, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 1994 r. sygn. akt IIIARN 15/94, OSNAP 1994/3/36.

Rażące naruszenie prawa stanowi kwalifikowaną formę naruszenia prawa. Naruszenie przepisów postępowania lub prawa materialnego, nawet mające istotny wpływ na wynik sprawy nie może być podstawą stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej w postępowaniu prowadzonym w trybie nadzoru, jeżeli nie nosi cech rażącego naruszenia prawa. Zgodnie z art. 156 § 1 pkt 2 kpa naruszenie prawa tylko wtedy powoduje nieważność decyzji, gdy ma charakter rażący.

A zatem dla uznania, że wystąpiło owo kwalifikowane "naruszenie prawa" konieczne jest stwierdzenie, jaki konkretny przepis został naruszony i wykazanie, iż miało ono charakter rażący. Nadto bezwzględnym obowiązkiem organu jest wykazanie dlaczego konkretne naruszenie prawa ocenił jako rażące.

Odnosząc powyższe do mniejszego postępowania zgodzić należy się ze stanowiskiem Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego, co do braku kwalifikowanej wadliwości decyzji z dnia [...] listopada 2007 r. , którą zatwierdzono projekt budowlany i udzielono pozwolenia na budowę polegającą na zabudowie szklanej tarasu w budynku mieszkalnym wielorodzinnym przy ul. [...] w lokalu nr [...] w [...].

Jak wynika z akt postępowania zakończonego kontrolowaną decyzją, inwestorzy A. P. –T.. i P. T. do wniosku o pozwolenie na budowę dołączyli wszystkie wymagane prawem dokumenty, w tym oświadczenie złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Wraz z oświadczeniem przedłożyli zgodę ówczesnego Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej [...] na wykonanie robót budowlanych.

Od dnia 11 lipca 2003 r. ( data wejścia w życie ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw) obowiązuje regulacja , zgodnie z którą inwestor nie musi wykazywać się prawem do dysponowania nieruchomością ( np. za pomocą odpowiednich dokumentów).

Wystarczającym dokumentem jest złożenie stosownego oświadczenia, którego wzór stanowi załącznik do wydanego na podstawie art. 32 ust. 5 i 6 Prawa budowlanego, rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 czerwca 2003 r. w sprawie wzorów : wniosku o pozwolenie na budowę, oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane i decyzji o pozwoleniu na budowę ( Dz.U Nr 120, poz.1127 ze zm.)

Oznacza to, że w obecnie obowiązującym stanie prawnym inwestor nie musi udowadniać prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, natomiast organ, co do zasady nie ma kompetencji do tego aby badać prawdziwość złożonego oświadczenia ( por. Komentarze Becka, wydanie 4, str.413)

W przypadku współwłasności nieruchomości wymaga jest zgoda współwłaścicieli na wykonanie robót budowlanych przekraczających zwykły zarząd. Zakwestionowanie, chociażby przez jednego ze współwłaścicieli nieruchomości złożonego przez inwestora oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane w sytuacji kiedy jego zgoda na wykonanie robót budowlanych jest wymagana wyklucza wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę ( por. wyrok NSA z 9 11.2005 r. II OSK 179/05, ONSA i WSA 2006 r. Nr 3, poz. 88)

W stanie fatycznym sprawy zakończonej kontrolowaną decyzją inwestorzy wraz z oświadczeniem o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane przedłożyli także zgodę ówczesnego zarządu Wspólnoty na wykonanie robót budowlanych. Zgoda zarządu nie byłą kwestionowana przez żądnego ze współwłaścicieli nieruchomości.

Z tych względów Sąd podziela stanowisko Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego co do prawidłowości złożonego przez inwestorów oświadczenia, o którym stanowi art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy Prawo budowlane.

Twierdzenie skarżącej Wspólnoty, iż oświadczenie powinno wywołać wątpliwości organu administracji co do jego prawidłowości z uwagi na to, że w skład zarządu wspólnoty wchodził P. T. ( jeden z inwestorów) nie może skutkować uznaniem, że doszło do rażącego naruszenia art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego z uwagi na brak podjęcia przez organ administracji czynności zmierzających do wyjaśnienia tej okoliczności.

Jak wielokrotnie potwierdzano w orzecznictwie tylko oczywistość naruszenia prawa może stanowić przesłankę stwierdzenia nieważności decyzji ( por. wyrok WSA z dnia 27.11.2006 r. VIISA/WA 1542/06 nie publ.)

Nie można także zaakceptować stanowiska skarżącej, iż przeszklenie tarasu lokalu nr [...] stanowiło ingerencję w konstrukcję tarasu stanowiącą część nieruchomości wspólnej.

Jak wskazuje sama Wspólnota przepisy ustawy o własności lokali nie rozstrzygając wprost kwestii sposobu zaliczenia balkonów czy tarasów do nieruchomości wspólnej lub odrębnej własności poszczególnych właścicieli lokali. Art. 3 ust. 2 ustawy wskazuje jedynie, iż "nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali". Kwestie zaliczenia balkonów i tarasów do nieruchomości wspólnej wzbudziły pewne kontrowersje w orzecznictwie i jak słusznie stwierdził Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego ich zakwalifikowanie wymaga indywidualnej oceny każdego przypadku.

Wskazać w związku z tym należy powołując się także na ugruntowane orzecznictwo Naczelnego Sądu Administraycjnego, że zarzut rażącego naruszenia prawa musi wynikać z przesłanek nie budzących wątpliwości. Tam gdzie zastosowanie przepisu prawa wymaga interpretacji i subsumcji do konkretnego stanu faktycznego nie może być mowy o rażącym naruszeniu prawa ( por. wyrok NSA z 18.01.2002 r. I SA 1506/00 Lex nr 81968) podobnie w wyroku z dnia 6.02.1995 r. II SA 1531/94, ONSA 1996/1/37, w którym Sąd stwierdził, że zastosowanie przy wydawaniu decyzji administracyjnej jednej z możliwych interpretacji niejednoznacznych przepisów nie może być uznane za rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2kpa.

Podsumowując powyższe rozważania Sąd uznał, że zaskarżona decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego odpowiada prawu. Organ prawidłowo i wnikliwie ocenił z punktu widzenia przesłanek określonych w art. 156 § 1 pkt 1-7 kpa decyzję Prezydenta [...] z dnia [...] listopada 2007 r. i niewadliwie uznał, że nie jest ona dotknięta żadną z kwalifikowanych wad, w szczególności wadą rażącego naruszenia prawa.

Zważywszy na powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz.U z 2012 r. poz. 270) orzekł, jak w sentencji.