Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Mirosław Trzecki (spr.) Sędzia NSA Gabriela Jyż Sędzia del. WSA Robert Hałabis Protokolant Beata Kołosowska po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2017 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej E. K. i R. K. - wspólników B. s.c. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 maja 2015 r., sygn. akt VI SA/Wa 2727/14 w sprawie ze skargi E. K. i R. K. - wspólników B. s.c. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] czerwca 2014 r., nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od E. K. i R. K. solidarnie na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie 1.800 (tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z 11 maja 2015 r., sygn. akt VI SA/Wa 2727/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę E. K. i R. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z [...] czerwca 2014 r. w przedmiocie kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia.

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy:

Na skutek kontroli Zarządu Dróg Miejskich w Warszawie (dalej ZDM) z [...] października 2012 r. ustalono, że w ciągu ul. S. w lokalizacji ul. B. w rej. nr [...] w Warszawie umocowano na balkonie kamienicy reklamę o treści "[...]". ZDM poinformował przedstawiciela reklamującej się szkoły o konieczności uzyskania zgody na zajęcia pasa drogowego. W dniu [...] grudnia 2012 r. ponowna kontrola potwierdziła dalsze funkcjonowanie tej samej reklamy.

Wobec powyższego organ I instancji pismem z [...] stycznia 2013 r. wszczął z urzędu postępowanie wobec A. Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej: spółka) w przedmiocie zajęcia pasa drogowego poprzez wywieszenie reklamy w ww. lokalizacji. W wyniku przeprowadzonych [...] lutego 2013 r. oględzin ustalono, że reklama ma powierzchnię 5,83 m2.

Pismem z dnia [...] stycznia 2013 r. spółka poinformowała, że nie jest właścicielem banera reklamowego zamocowanego do balustrady balkonu budynku przy ul. S. w rej. ul. B. [...] i nie jest stroną tego postępowania.

W dniu [...] marca 2013 r. dokonano kolejnych oględzin ww. reklamy, podczas których stwierdzono dalsze jej funkcjonowanie. Ustalono, że właścicielem reklamy nie jest spółka, a jej wspólnicy – E. K. i R. K. (dalej: skarżący). W konsekwencji organ I instancji umorzył postępowanie wobec spółki.

Pismem z [...] marca 2013 r. zawiadomił skarżących o wszczęciu postępowania w przedmiocie zajęcia pasa drogowego poprzez wywieszenie ww. reklamy.

Decyzją z [...] maja 2013 r. Prezydent Miasta st. Warszawy nałożył na skarżących karę pieniężną w kwocie 27.826,60 złotych za zajęcie ww. pasa drogowego bez zezwolenia wymaganego przepisami ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 460; dalej u.d.p.) i umieszczenie w nim reklamy (banera reklamowego zamocowanego do balustrady balkonu) o łącznej powierzchni ekspozycyjnej 5,83 m2 w okresie od [...] października 2012 r. do [...] marca 2013 r.

Zdaniem organu I instancji twierdzenie skarżących, że reklama nie zajmowała pasa drogowego, gdyż baner ma ok. 3 mm grubości, nie znajduje uzasadnienia w świetle art. 40 ust. 6 u.d.p.

Decyzją z [...] czerwca 2014 r. Samorządowe Kolegium Odwoławczego w Warszawie utrzymało w mocy powyższą decyzję.

Organ podał, że z uwagi na ustalony stan faktyczny, nie doszło do naruszenia przepisów postępowania, gdyż sporny baner był reklamą w rozumieniu u.d.p., którego lokalizacja została ustalona za pomocą dostępnych dowodów. Wskazał, że organ I instancji wystosował pierwsze zawiadomienie o wszczęciu postępowania już [...] stycznia 2013 r., przy czym wówczas pozostawał w błędzie co do właściciela reklamy. Niemniej jednak, R. K. uczestniczył we wszystkich czynnościach procesowych prowadzonych przez organ i mógł składać wszelkie dowody i wyjaśnienia w sprawie do czasu zawiadomienia o wszczęciu postępowania, tj. [...] marca 2013 r. E. K., zdaniem SKO, także miała możliwość zapoznania się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, o czym świadczą pisma, które skarżący kierowali do ZDM.

Nadto organ wyjaśnił, w oparciu o jakie przepisy prawa została określona wysokość kary pieniężnej nałożonej na skarżących.

WSA w Warszawie oddalił skargę na powyższą decyzję.

Zdaniem WSA zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja nie naruszają zarówno przepisów prawa materialnego wskazanych w u.d.p., jak również unormowań zawartych w przepisach wykonawczych do tej ustawy.

W ocenie Sądu, decyzje nie naruszają ponadto przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm.; dalej k.p.a.), w tym w szczególności art. 7, art. 8, art. 10 § 1, art. 77 § 1, art. 80, a także art. 107 § 3 k.p.a., w stopniu mogącym mieć jakikolwiek istotny wpływ na ostateczny wynik sprawy.

W ocenie Sądu, powiązanie ze sobą okoliczności sprawy doprowadziło organ do słusznego wniosku, że skarżący w okresie od [...] października 2012 r. do [...] marca 2013 r. zajmowali pas drogowy (drogi powiatowej) w ww. lokalizacji bez zezwolenia, poprzez umieszczenie w nim reklamy o łącznej powierzchni ekspozycyjnej 5,83 m2, a zatem nałożenie na nich kary pieniężnej za ten okres było zasadne. Skarżący nie kwestionowali, że w przedmiocie umieszczania baneru reklamowego zawarli umowę z Zarządem kamienicy, nie ulega więc wątpliwości, że przedmiotowy baner stanowił własność skarżących. Sąd podkreślił, że czym innym jest zgoda właściciela kamienicy na powieszenie reklamy, a czym innym zgoda na umieszczenie w pasie drogowym.

Zdaniem Sądu, zarówno okres zajęcia został ustalony prawidłowo, jak i powierzchnia zajętego pasa drogowego. W konsekwencji również wysokość kary pieniężnej została wyliczona zgodnie z przepisami prawa.

WSA wskazał, że ze stanu faktycznego wynika, że nie doszło do naruszenia przepisu art. 10 k.p.a. poprzez pozbawienie skarżących czynnego udziału w postępowaniu. Wprawdzie niektóre czynności dowodowe zostały przeprowadzone w czasie, gdy stroną była spółka, jednakże z akt tej sprawy wynika, że wspólnikami spółki, jak i spółki cywilnej (B. s.c.) są te same osoby, czyli skarżący, a w związku z tym mieli oni możliwość aktywnego udziału w prowadzonym postępowaniu.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyli skarżący, wnosząc o jego uchylenie w całości i poprzedzającej go decyzji organu I instancji, ewentualnie przekazanie sprawy WSA w Warszawie do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Zarzucili:

1. naruszenie prawa materialnego przez:

* naruszenie art. 2 Konstytucji RP poprzez nieuwzględnienie w zaskarżonej uprzednio decyzji naczelnych zasad Konstytucji RP oraz słusznego interesu strony obywateli, czego konsekwencją było nałożenie niewspółmiernie wysokiej kary pieniężnej;

błędne zastosowanie zapisów uchwały Nr XXXI/666/2004 Rady m. st. Warszawy z dnia 27 maja 2004 r. w sprawie wysokości opłat za zajęcie pasa drogowego dróg publicznych na obszarze m. st. Warszawy z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych (Dz. Urz. woj. Mazowieckiego z 2004 r., Nr 148, poz. 3717 ze zm.) poprzez przyjęcie błędnej stawki przy wyliczeniu kary pieniężnej;

- błędną wykładnię art. 4 pkt 23, art. 40 ust. 1 pkt 3 u.d.p. polegającą na uznaniu, iż w myśl ww. przepisów skarżący umieścili w pasie drogowym reklamę bez zezwolenia zarządcy drogi, podczas gdy w rzeczywistości nie doszło do umieszczenia reklam, wskutek niewłaściwego zastosowania i przyjęcia, że sporny baner stanowi reklamę, podczas gdy prawidłowe zastosowanie ww. przepisu prowadzić winno do wniosku, że baner/szyld pełni rolę wyłącznie informacji o działalności skarżących;

konsekwencją czego było:

- niewłaściwe zastosowanie art. 40 ust. 6 i 12 pkt 1 u.d.p. i wymierzenie kary za zajęcie pasa drogowego, w sytuacji gdy do bezprawnego zajęcia pasa drogowego nie doszło poprzez jego błędną interpretację wskutek pominięcia, że pobranie kary pieniężnej uwarunkowane jest nie tylko brakiem zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, ale także dokonaniem tego zajęcia ze świadomością bezprawności.

2. naruszenie przepisów postępowania:

- w postaci art. 7, 8, 9, 10, 12 i 35 k.p.a., a mające istotny wpływ na wynik sprawy, polegający na nieuwzględnieniu słusznego interesu społecznego i obywateli, a także postępowaniu przez organy administracyjne w sposób opieszały i podważający zaufanie do organów administracji, skutkiem czego było naliczenie kary za zajęcie pasa drogowego w kwocie znacznie wyższej niż zostałaby ona naliczona gdyby organ administracji postępował zgodnie z obowiązującymi go zasadami opisanymi we wskazanych przepisach procedury administracyjnej,

w konsekwencji czego naruszono także:

- art. 75 i nast. k.p.a. poprzez bezzasadne odstąpienie od obowiązku wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego;

- art. 156 § 1 ust. 3 rozpoznanie sprawy uprzednio zakończonej prawomocną decyzją;

- art. 145 § 1 pkt 1 lit c) ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 718 ze zm.; dalej p.p.s.a.) polegające na wadliwym przyjęciu, że organy administracji podjęły wszelkie niezbędne działania w celu wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy biorąc pod uwagę wszystkie podnoszone okoliczności i zgromadzone w toku postępowania dowody, odnosząc je do podstawy materialno prawnej rozstrzygnięcia w granicach swobodnej oceny dowodów, podczas gdy w rzeczywistości należało uchylić zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu administracyjnego I instancji w całości, albowiem naruszały one przepisy prawa procesowego, tj. art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a. poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w sposób mający wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniu przedstawiono argumenty na poparcie zarzutów.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest zasadna.

Na wstępie przypomnienia wymaga, że zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, a mianowicie sytuacje enumeratywnie wymienione w § 2 tego przepisu, która w niniejszej sprawie nie występuje.

Z powyższego wynika, że wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym podlega zasadzie dyspozycyjności i nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania.

Autor skargi kasacyjnej, stawiając zarzuty, może je oprzeć na podstawie naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na podstawie naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a.).

W odniesieniu do podstawy kasacyjnej opisanej w treści art. 174 pkt 1 p.p.s.a. podkreślić należy, że naruszenie prawa materialnego może przejawiać się w dwóch postaciach: jako błędna wykładnia albo jako niewłaściwe zastosowanie określonego przepisu prawa. Podnosząc zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię wykazać należy, że sąd mylnie zrozumiał stosowany przepis prawa, natomiast uzasadniając zarzut niewłaściwego zastosowania przepisu prawa materialnego wykazać należy, iż sąd stosując przepis popełnił błąd subsumcji, czyli że niewłaściwie uznał, iż stan faktyczny przyjęty w sprawie nie odpowiada stanowi faktycznemu zawartemu w hipotezie normy prawnej zawartej w przepisie prawa.

Stawiając zaś zarzut oparty na przepisie art. 174 pkt 2 p.p.s.a., autor skargi kasacyjnej powinien zaś nie tylko wskazać, jaki przepis postępowania został naruszony, lecz również uzasadnić, jaki wpływ na wynik sprawy miało to naruszenie. Przez "wpływ", o którym mowa na gruncie przywołanego przepisu, rozumieć należy istnienie związku przyczynowego pomiędzy uchybieniem procesowym stanowiącym przedmiot zarzutu skargi kasacyjnej a zaskarżonym orzeczeniem sądu I instancji, który to związek przyczynowy, jakkolwiek nie musi być realny, jednak musi uzasadniać istnienie hipotetycznej możliwości odmiennego wyniku sprawy (vide: wyrok NSA z 15.12.2010 r., sygn. akt II FSK 1333/09).

Należy również podkreślić, że jak wynika z art. 176 p.p.s.a. skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany. Przez przytoczenie podstaw kasacyjnych należy rozumieć dokładne wskazanie przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 175 p.p.s.a.) przepisów, które zdaniem strony naruszył Sąd I instancji, z podaniem numeru artykułu, paragrafu, ustępu, itd. oraz oznaczeniem aktu prawnego, w którym są zawarte, a także wyjaśnienie, na czym to naruszenie polegało oraz jaki mogło mieć wpływ na wynik sprawy (por. postanowienie NSA z 8 marca 2004 r., sygn. akt FSK 41/04; postanowienie NSA z 1 września 2004 r., sygn. akt FSK 161/04; postanowienie NSA z 24 maja 2005 r., sygn. akt FSK 2302/04; a także wyrok NSA z 25 marca 2014 r., sygn. akt I GSK 705/12 oraz wyrok NSA z 21 listopada 2014 r., sygn. akt II FSK 2602/14, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Natomiast uzasadnienie podstaw kasacyjnych powinno szczegółowo wskazywać do jakiego, zdaniem skarżącego, naruszenia przepisów prawa materialnego lub procesowego doszło i na czym to naruszenie polegało, a w przypadku zarzucania uchybień przepisom procesowym należy dodatkowo wykazać, iż to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do najdalej idącego zarzutu, tj. rozpoznania sprawy uprzednio zakończonej prawomocną decyzją. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że zarzut ten nie mógł zostać uwzględniony z uwagi na to, że skarżący zaniechali chociażby próby jego uzasadnienia. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej w odniesieniu do tego zarzutu wskazano jedynie, że zachodzi "nieważność decyzji dotyczącej sprawy już poprzednio rozstrzygniętej decyzją ostateczną. Przepis ten ma zastosowanie w tym przypadku, gdyż istnieje tożsamość sprawy rozstrzygniętej kolejno po sobie dwoma decyzjami, z których pierwsza jest ostateczna". Skarżący ani nie wskazali, jaką wcześniejszą decyzją rzekomo została rozstrzygnięta niniejsza sprawa, ani nie podjęli nawet próby prawidłowego uzasadnienia postawionego zarzutu. Wobec tego zarzut nieważności decyzji nie mógł zostać uwzględniony.

Jedynie na marginesie powyższych rozważań Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że w rozpoznawanej spawie nie zachodzi nieważność decyzji SKO w Warszawie z uwagi na to, że jest ona poprzedzona ostateczną, tożsamą decyzją (art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. NSA wskazuje, że o tożsamości spraw można mówić, jeżeli zachodzi tożsamość podmiotowa i przedmiotowa, co oznacza, że sprawy między tymi samymi stronami oparte są na tym samym stanie faktycznym i prawnym. Na gruncie niniejszej sprawy NSA stwierdza, że nie występuję żadna decyzja rozstrzygająca tożsamą sprawę. W szczególności za taką decyzję nie można uznać decyzji o umorzeniu postępowania w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego na A. Sp. z o.o. w W., ponieważ nie zachodzi tożsamość podmiotowa między tą decyzją a decyzją stanowiącą przedmiot niniejszej sprawy.

Pozostałe zarzuty, z uwagi na ich komplementarny charakter, Naczelny Sąd Administracyjny rozpozna łącznie.

Odnosząc się do tych zarzutów, w pierwszej kolejności należy dokonać analizy zarzutów błędnej wykładni przepisów u.d.p., następnie zbadać, czy Sąd prawidłowo zaakceptował ustalenie przez organ stanu faktycznego, a w ostatniej kolejności dokonać kontroli prawidłowości zastosowania przepisów prawa materialnego.

Autor skargi kasacyjnej kwestionuje wykładnię art. 4 pkt 23 u.d.p., zgodnie z którą za reklamę w rozumieniu tego przepisu należy uznać również baner informujący o prowadzeniu przez skarżących działalności reklamowej.

Zgodnie z definicją legalną pasa drogowego zawartą w art. 4 pkt 1 u.d.p. przez pas drogowy należy rozumieć wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą. Jak wynika z pkt 2 i 3 tego artykułu, droga mieści się w pasie drogowym, przy czym na terenie zabudowy droga ma charakter ulicy, a zgodnie z pkt 6 chodnik stanowi część drogi przeznaczoną dla ruchu pieszych.

Definicja ustawowa pasa drogowego w rozumieniu art. 4 pkt 1 u.d.p. została poddana gruntownej analizie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego i wojewódzkich sądów administracyjnych. Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z 19 czerwca 2000 r., sygn. U OPK 2/00 jednoznacznie stwierdził, że w sprawach dotyczących umieszczania reklam w pasie drogowym, pas drogowy (droga) jako wydzielony pas terenu w rozumieniu art. 4 pkt 1 u.d.p., obejmuje płaszczyznę gruntu pasa drogowego wraz z przestrzenią nad tym pasem (ONSA 2001/1/11 oraz por. uchwałę z tej samej daty, sygn. OPK 3/00, ONSA 2001/1/12).

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego został wyrażony pogląd, ustawodawca w art. 4 pkt 23 u.d.p. przyjął bardzo szerokie rozumienie reklamy. Zgodnie z tym przepisem reklamą jest każdy nośnik informacji wizualnej – nie będący znakiem w rozumieniu przepisów o znakach i sygnałach lub znakiem informującym o obiektach użyteczności publicznej ustawionym przez gminę – jeżeli spełnia łącznie następujące przesłanki:

a) występuje w jakiejkolwiek materialnej formie, np. tablicy, billboardu, znaku etc.,

b) wraz z elementami konstrukcyjnymi oraz zamocowaniami,

c) został umieszczony w polu widzenia użytkowników drogi.

Reklamą są zatem wszystkie nośniki, które nie są znakami i sygnałami lub znakiem informującym o obiektach użyteczności publicznej ustawionym przez gminę, bez względu na ich treść, tzn. nie muszą zawierać informacji o przedmiocie prowadzonej prze podmiot działalności czy sformułowań mających na celu wpływanie na kształtowanie się popytu, zwiększenia zbytu czy rozszerzenia klienteli na dany produkt lub usługę. Wystarczające jest, by nośniki zawierały nazwę własną podmiotu i jego logo (vide wyrok NSA z 26 kwietnia 2012 r., sygn. akt II GSK 410/14).

Wobec tego Naczelny Sąd Administracyjny zaakceptował dokonaną przez Sąd I instancji wykładnię, że umieszczone na obiektach budowlanych tablice są reklamami w rozumieniu art. 4 pkt 23 u.d.p., a nie stanowią jedynie znaków informacyjnych.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd I instancji przyjmując właściwą wykładnię reklamy, o której mowa w art. 4 pkt 23 u.d.p., prawidłowo zaakceptował ustalenie przez organy stanu faktycznego sprawy. WSA zasadnie bowiem uznał, że w aktach sprawy znajdują się dokumenty, które wyraźnie potwierdzają, że sporny baner został umieszczony w pasie drogowym u. S. w Warszawie. Świadczą o tym protokoły kontroli pasa drogowego (k. 2, 12 akt administracyjnych), protokoły oględzin banera (k. 7, 11, 12 akt administracyjnych) wraz z dołączonymi do nich zdjęciami wykonanymi przez upoważnionych pracowników organu, a także mapę sytuacyjną z zaznaczoną lokalizacją spornej reklamy. Wobec tak zgromadzonego materiału dowodowego, zasadnie Sąd zaakceptował twierdzenie organów, że sporny baner został umieszczony na budynku w ciągu ul. K. w lokalizacji ul B. w rej. [...] w Warszawie. Z akt sprawy wynika również, że prawidłowo ustalono powierzchnię spornej reklamy. Tym samy zarzut naruszenia art. 7, art. 75, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a. okazał się być nieuzasadniony.

Stawiając zarzut naruszenia przepisów postępowania, skarżący nie wskazali, jakich dowodów organ nie przeprowadził ani jakie okoliczności pominął przy ustaleniu stanu faktycznego, co stanowi warunek skuteczności zarzutów opartych na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a.

W konsekwencji uznania stanu faktycznego za prawidłowy, NSA stwierdza, że Sad I instancji prawidłowo zaakceptował zastosowanie w sprawie przez organy art. 40 pkt 12 w związku z art. 40 ust. 6 u.d.p. Nałożenie kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego na podstawie ww. przepisów stanowiło bowiem jedynie konsekwencję stwierdzenia, że sporny baner stanowi reklamę, umieszczoną bez zezwolenia zarządcy drogi w pasie drogowym.

Należy przy tym zaznaczyć, jak słusznie wskazał WSA, że wydanie decyzji w przedmiocie kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego nie zostało pozostawione do uznania organu. Decyzja w tym przedmiocie należy do kategorii decyzji związanych, więc organ nie miał możliwości ani odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej ani miarkowania jej wysokości z uwagi na interes społeczny i słuszny interes obywateli. NSA stwierdza przy tym, że w sprawie zostały prawidłowo zastosowane przepisy określające wysokość kary pieniężnej, przyjęte w uchwale nr XXXI/666/2004, zmienionej uchwałą XII/200/2011 Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 17 marca 2011 r., właściwe dla rozpoznawanej sprawy. \

Okoliczność zaś, czy skarżąca miała zamiar naruszenia art. 40 ust. 12 u.d.p. nie ma znaczenia przy określaniu odpowiedzialności administracyjnej (mającej charakter obiektywny) za umieszczenie reklamy w pasie drogowym bez zezwolenia. Niezasadny jest więc również zarzut naruszenia art. 2 Konstytucji RP poprzez nałożenie "niewspółmiernie wysokiej kary pieniężnej".

NSA nie uwzględnił zarzutu niewłaściwej wykładni art. 40 ust. 1 pkt 3 u.d.p., ponieważ przepis taki nie istnieje. Z uwagi zaś na związanie granicami skargi kasacyjnej NSA nie mógł domyślać się, błędną wykładnię którego przepisu skarżący chciał zarzucić, formułując ww. zarzut.

Z uwagi zaś na brak uzasadnienia zarzutu naruszenia art. 35 k.p.a., określającego terminy załatwienia sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zarzut ten nie poddaje się ocenie.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. c w związku z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. a i § 6 pkt 5 rozporządzania Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Kwota 1.800 zł obejmuje koszty zastępstwa procesowego za stawienie się przez pełnomocnika organu, ustanowionego na etapie postępowania kasacyjnego, na rozprawie przeprowadzonej przed NSA.