Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jakub Linkowski Sędziowie Sędzia WSA Izabela Głowacka – Klimas (spr.) Sędzia WSA Grzegorz Nowecki Protokolant sekr. sąd. Jarosław Kielczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 maja 2015 r. sprawy ze skargi E. K. i R. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za zajęcia pasa drogowego bez zezwolenia oddala skargę

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] (dalej organ, SKO) decyzją z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania E. K. i R. K. prowadzących działalność gospodarczą pod firmą E. K. R. K. [...] s.c. z siedzibą w L. (dalej skarżący), utrzymało w mocy decyzję Prezydenta [...] (dalej organ I instancji) z dnia [...] maja 2013 r., wymierzającą skarżącym karę pieniężną w łącznej wysokości 27.826,60 złotych za zajęcie pasa drogowego pod reklamę bez zgody zarządcy drogi ul. S. w rej. ul. B. w W. o łącznej powierzchni 5,83 m2 w okresie

od [...] października 2012 r. do [...] marca 2013 r.

Do wydania powyższych decyzji doszło w oparciu o następujące ustalenia.

Na skutek kontroli Zarządu Dróg Miejskich w [...] (dalej ZDM) z dnia [...] października 2012 r. ustalono, że w ciągu ul. S. w lokalizacji ul. B.

w rej. nr [...] w W. umocowano na balkonie kamienicy reklamę o treści "[...]". ZDM poinformował przedstawiciela reklamującej się szkoły o konieczności uzyskania zgody na zajęcia pasa drogowego. W dniu [...] grudnia 2012 r. ponowna kontrola potwierdziła dalsze funkcjonowanie tej samej reklamy.

Wobec powyższego organ I instancji pismem z dnia [...] stycznia 2013 r. wszczął z urzędu postępowanie administracyjne wobec spółki "[...]"[...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej spółka) w przedmiocie zajęcia pasa drogowego poprzez wywieszenie reklamy w ww. lokalizacji. W wyniku przeprowadzonych w dniu [...] lutego 2013 r. oględzin ustalono, że reklama ma wielkość 5,83 m2.

Spółka w odpowiedzi na zawiadomienie o wszczęciu wobec niej postępowania administracyjnego, pismem z dnia [...] stycznia 2013 r. poinformowała, że nie jest właścicielem banera reklamowego zamocowanego do balustrady balkonu budynku przy ul. S. w rej. ul. B. i nie jest stroną tego postępowania.

ZDM wyjaśnił spółce czego dotyczy ww. postępowanie i poinformował

o oględzinach w terenie, których termin wyznaczono na dzień [...] lutego 2013 r.

W wyniku przeprowadzonych oględzin stwierdzono dalsze funkcjonowanie ww. reklamy w terenie, przeprowadzono też obmiar wspomnianego banera reklamowego, z którego wynika, że łączna powierzchnia reklamowa tej reklamy wynosi 5,83 m2 (wysokość 110 cm razy szerokość 530 cm).

W dniu [...] marca 2013 r. dokonano kolejnych oględzin ww. reklamy, podczas których stwierdzono dalsze jej funkcjonowanie. Ustalono, że właścicielem reklamy nie jest ww. spółka a wspólnicy – skarżący. W konsekwencji organ I instancji umorzył postępowanie wobec spółki.

W dalszej kolejności organ I instancji pismem z dnia [...] marca 2013 r. zawiadomił skarżących o wszczęciu postępowania w przedmiocie zajęcia pasa drogowego poprzez wywieszenie reklamy o treści "[...]" przy ul. S. w lokalizacji

ul. B. w rej. nr [...] w W..

W toku postępowania organ I instancji wezwał skarżących do przedłożenia projektu konstrukcyjnego reklamy bądź podania jej powierzchni. Skarżący

w piśmie z dnia [...] marca 2013 r. stwierdzili, że reklama ma ok. 3 mm grubości i tym samym nie podlega obowiązkowi uzyskania zgody na zajęcie pasa drogowego.

Organ I instancji nie podzielił oceny prawnej wyrażonej w piśmie skarżących

i decyzją z dnia [...] maja 2013 r. nałożył na nich karę pieniężną w kwocie

27.826,60 złotych za zajęcie ww. pasa drogowego bez zezwolenia wymaganego przepisami ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (j.t. Dz. U.

z 2015 r. poz. 460; dalej "udp.") i umieszczenie w nim reklamy (banera reklamowego zamocowanego do balustrady balkonu) o łącznej powierzchni ekspozycyjnej 5,83 m2 w okresie od dnia [...] października 2012 r. do dnia [...] marca 2013 r.

W uzasadnieniu wydanej decyzji organ I instancji wskazał między innymi,

że w przypadku umieszczenia reklamy w pasie drogowym drogi publicznej opłatę

za zajęcie tego pasa nalicza się w trybie określonym w art. 40 ust. 6, nie zaś, jak twierdzą skarżący, w trybie art. 40 ust. 5 udp. Wyjaśnił, że wspomniany przepis

art. 40 ust. 6 udp. określa sposób naliczania opłaty w przypadku wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego w celu, o którym mowa w art. 40 ust. 2 pkt 3 udp., zgodnie z którym zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy umieszczania w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam. Natomiast przepis art. 40 ust. 5 udp., na który powołują się skarżący, dotyczy sposobu naliczania opłaty w przypadku zajęcia pasa drogowego na cel, o którym mowa w art. 40 ust. 2 pkt 2 udp., a co za tym idzie umieszczania w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego.

Organ I instancji podkreślił, że zgodnie z przywołanym powyżej art. 40 ust. 6 udp. opłatę za zajęcie pasa drogowego w przypadku umieszczenia reklamy, ustala się jako iloczyn metrów kwadratowych powierzchni reklamy, liczby dni zajmowania pasa drogowego i stawki opłaty za zajęcie 1 m2 pasa drogowego. Jak podał organ

I instancji, zgodnie z powołanym w zdaniu poprzedzającym przepisem ustawy

o drogach publicznych, powierzchnia rzutu poziomego w przypadku obiektu reklamowego nie jest brana pod uwagę przy naliczaniu opłaty za zajęcie pasa drogowego. Tym samym twierdzenie skarżących, że reklama nie zajmowała pasa drogowego, gdyż baner ma ok. 3 mm grubości, nie znajduje uzasadnienia w świetle cytowanego powyżej przepisu art. 40 ust. 6 udp.

Jak wskazał organ I instancji, mając na uwadze, że reklama zajmowała pas drogowy przez 129 dni, a całkowita powierzchnia ekspozycyjna reklamy wynosi

5,83 m2, to opłata stanowiąca podstawę do wyliczenia kary ustalona została

w wysokości 2.782,66 złotych jako iloczyn dni zajęcia pasa drogowego pod reklamę, powierzchni reklamowej 5,83 m2 i dziennej opłaty w wysokości 3,70 zł/m2. Stosownie do art. 40 ust. 12 udp. ustalono wysokość kary pieniężnej na 27.826,60 złotych

jako dziesięciokrotność opłaty wyliczonej powyżej.

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżący wnieśli o umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego wobec prawomocnego umorzenia postępowania w niniejszej sprawie przez organ, ewentualnie o uchylenie decyzji

w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Postawili zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 2 Konstytucji RP, czego konsekwencją było nałożenie niewspółmiernie wysokiej kary pieniężnej,

- zapisów uchwały w sprawie wysokości opłat za zajęcie pasa drogowego dróg publicznych na obszarze [...] z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, poprzez przyjęcie błędnej stawki przy wyliczeniu kary pieniężnej,

- art. 4 pkt 23, art. 40 ust. 1 pkt 3 udp., poprzez ich błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że w myśl ww. przepisów skarżący umieścili w pasie drogowym reklamę bez zezwolenia zarządcy drogi, podczas gdy w rzeczywistości nie doszło do umieszczenia reklam, wskutek niewłaściwego zastosowania i przyjęcia, że sporny baner stanowi reklamę, podczas gdy prawidłowe zastosowanie ww. przepisu prowadzić winno do wniosku, że baner/szyld pełni rolę wyłącznie informacji

o działalności skarżących.

Postawili też zarzuty naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 7, art. 8,

art. 9, art. 10 i art. 35 Kpa., w konsekwencji czego naruszono, zdaniem skarżących, art. 75 i nast. Kpa., poprzez bezzasadne odstąpienie od obowiązku wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego. Skarżący sformułowali też zarzuty naruszenia art. 156 § 1 ust. 3 Kpa. i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji SKO wskazało na wstępie, że za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia zarządca drogi – w drodze decyzji administracyjnej – wymierza karę pieniężną w wysokości 10-krotności obowiązującej opłaty. Decyzja taka nie ma charakteru uznaniowego, lecz stanowi wykonanie bezwzględnej dyspozycji wskazanej w ustawie, przy zaistnieniu określonych w niej okoliczności. Nadto o umieszczeniu reklamy w pasie drogowym decyduje jej zlokalizowanie

w przestrzeni nad wydzielonym pod drogę pasem terenu w taki sposób, że jest ona widoczna dla użytkowników drogi.

Jak stwierdził organ, istotą sporu jest ustalenie, czy w okolicznościach niniejszej sprawy zajęcie przez skarżących pasa drogowego drogi publicznej realizowało cele reklamowe, jak to przyjął organ I instancji, czy też było banerem

o treści informującej o prowadzonej działalności gospodarczej przez skarżących. SKO uznało, że sporny baner stanowi reklamę działalności gospodarczej skarżących i dokonali oni zajęcia pasa drogowego drogi powiatowej ul. S. w rej.

ul. B. 22 w W. przez umieszczenie tej reklamy bez wymaganego zezwolenia.

SKO odnosząc się do legalnej definicji reklamy zamieszczonej w art. 4 pkt 23 udp. stwierdziło, że jeżeli tablica (zajmująca pas drogowy) stanowi dla jej odbiorców informację o rodzaju działalności gospodarczej i miejscu jej wykonywania, to ma

na celu rozpowszechnianie danego produktu i tym samym zwiększenie liczby odbiorców, tak więc będzie ona stanowiła reklamę i jej właściciel obowiązany będzie uzyskać zezwolenie jak wymaga tego art. 40 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 udp.

SKO podało, że z uwagi na ustalony w niniejszej sprawie stan faktyczny, nie doszło do naruszenia przepisów postępowania, gdyż lokalizacja reklamy została ustalona za pomocą dostępnych dowodów. Wskazało, że organ I instancji wystosował pierwsze zawiadomienie o wszczęciu postępowania już w dniu

[...] stycznia 2013 r., przy czym wówczas pozostawał w błędzie, co do właściciela reklamy. Niemniej jednak, jak podało SKO, R. K. uczestniczył we wszystkich czynnościach procesowych prowadzonych przez organ i mógł składać wszelkie dowody i wyjaśnienia w sprawie do czasu zawiadomienia o wszczęciu postępowania, tj. [...] marca 2013 r. E. K., zdaniem SKO, także miała możliwość zapoznania się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, o czym świadczą pisma, które skarżący kierowali do ZDM.

Nadto SKO wyjaśniło w oparciu o jakie przepisy prawa została określona wysokość kary pieniężnej nałożonej na skarżących.

W skardze złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Warszawie na powyższą decyzję SKO, skarżący wnieśli o umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego wobec prawomocnego uprzedniego umorzenia postępowania w niniejszej sprawie przez organ, ewentualnie uchylenie decyzji w całości i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Skarżący podnieśli zarzuty naruszenia następujących przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

- art. 2 Konstytucji RP, poprzez nieuwzględnienie w zaskarżonej decyzji naczelnych zasad Konstytucji RP oraz słusznego interesu obywateli, czego konsekwencją było nałożenie niewspółmiernie wysokiej kary pieniężnej,

- zapisów uchwały Nr XXXI/666/2004 Rady m.st. Warszawy z dnia 27 maja 2004 r. w sprawie wysokości opłat za zajęcie pasa drogowego dróg publicznych na obszarze W. z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych (Dz. Urz.

woj. Mazowieckiego z 2004 r. Nr 148, poz. 3717 ze zm.; dalej uchwała), poprzez przyjęcie błędnej stawki przy wyliczeniu kary pieniężnej,

- art. 4 pkt 23, art. 40 ust. 1 pkt 3 udp., polegającego na uznaniu, że w myśl tych przepisów skarżący umieścili w pasie drogowym reklamę bez zezwolenia zarządcy drogi, podczas gdy w rzeczywistości nie doszło do umieszczenia reklam, wskutek niewłaściwego zastosowania i przyjęcia, że sporny baner stanowi reklamę, podczas gdy prawidłowe zastosowanie ww. przepisu prowadzić winno do wniosku, że baner/szyld pełni rolę wyłącznie informacji o działalności skarżących, konsekwencją czego było niewłaściwe zastosowanie art. 40 ust. 6 i art. 12 pkt 1 udp. i wymierzenie kary za zajęcie pasa drogowego, w sytuacji gdy do bezprawnego zajęcia pasa drogowego nie doszło, poprzez jego błędną interpretację wskutek pominięcia, że pobranie kary pieniężnej uwarunkowane jest nie tylko brakiem zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, ale także dokonaniem tego zajęcia ze świadomością bezprawności.

Skarżący postawili też zarzuty naruszenia przepisów postępowania, tj.:

- art. 7, art. 8, art. 9, art. 10, art. 12 i art. 35 Kpa., mające, ich zdaniem, istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez nieuwzględnienie słusznego interesu społecznego

i obywateli, a także postępowanie przez organy administracyjne w sposób opieszały

i podważający zaufanie do organów administracji, skutkiem czego było naliczenie kary za zajęcie pasa drogowego w kwocie znacznie wyższej niż zostałaby ona naliczona, gdyby organ administracji postępował zgodnie z obowiązującymi

go zasadami opisanymi we wskazanych przepisach procedury administracyjnej,

w konsekwencji czego naruszono także:

- art. 75 i nast. Kpa., poprzez bezzasadne odstąpienie od obowiązku wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego,

- art. 156 § 1 ust. 3 Kpa., poprzez rozpoznanie sprawy uprzednio zakończonej prawomocną decyzją,

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (p.p.s.a.), poprzez wadliwe przyjęcie, że organy administracji podjęły wszelkie niezbędne działania w celu wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy biorąc pod uwagę wszystkie podnoszone okoliczności

i zgromadzone w toku postępowania dowody, odnosząc je do podstawy materialnoprawnej rozstrzygnięcia w granicach swobodnej oceny dowodów, podczas gdy w rzeczywistości należało uchylić zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą

ją decyzję organu I instancji w całości, albowiem naruszały one przepisy prawa procesowego, tj. art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 80 Kpa.

W uzasadnieniu skargi skarżący rozwinęli podniesione zarzuty szeroko wywodząc, że w niniejszej sprawie nie można stwierdzić, by reklama była obiektem zajmującym pas drogowy, gdyż grubość szyldu to około 3 mm, ponadto zamieszczony baner nie wychodzi poza obrys samego balkonu.

Skarżący uznali, że drastycznie wysoki i nieadekwatny charakter sankcji

w postaci nałożonej kary pieniężnej sprawia, że należy dokonać wykładni celowościowej przepisu art. 40 ust. 12 udp. z uwzględnieniem intencji racjonalnego ustawodawcy. W ocenie skarżących, wprowadzenie przez ustawodawcę instytucji kary pieniężnej miało na celu dyscyplinowanie podmiotów, dokonujących świadomych naruszeń przepisów ustawy o drogach publicznych oraz doprowadzenie do wyeliminowania zaistniałych zagrożeń dla bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Ich zdaniem, w sprawie brak zarówno zagrożenia dla ruchu drogowego, jak

i celowości działania. Dodali, że przez cały okres toczącego się postępowania działali w dobrej wierze i nie można przypisać im winy. Odnosząc się do orzecznictwa, stwierdzili, że gdy zajmowanie pasa drogowego przez określony podmiot jest akceptowane przez zarządcę drogi, choć bez wyraźnego zezwolenia, brak byłoby uzasadnienia do pobierania kary pieniężnej. Jednocześnie niezbędną przesłanką dla ukarania osoby zajmującej pas drogi bez zezwolenia lub z przekroczeniem okresu, na jaki zostało wydane zezwolenie, jest stwierdzenie kwalifikowanego przejawu winy skutkującego naruszeniem określonych przepisów ustawy o drogach publicznych. Natomiast, jak podali skarżący, w przedmiotowej sprawie okoliczności związane

z zajęciem pasa drogowego (brak winy skarżących, postępowanie organów administracji) nie uzasadniają zastosowania przepisu art. 40 ust. 12 udp. i nałożenia kary pieniężnej w wysokości 27.827,60 złotych.

Nadto skarżący stwierdzili, odwołując się do wyroku WSA w Olsztynie z dnia 17 grudnia 2009 r., sygn. II SA/Ol 955/2009, że w sytuacji, gdy strona kwestionuje fakt zajęcia, może on zostać bez żadnych wątpliwości ustalony wyłącznie w oparciu

o urzędowy dokument geodezyjny określający zarówno linie graniczne pasa drogowego, jak też kolizję z tymi liniami umieszczonych w pasie drogowym reklam. Samo naniesienie przez uprawnionego geodetę wyrysu granic ewidencyjnych

na mapę sytuacyjno-wysokościową, czy zamieszczenie w aktach sprawy kserokopii map, nie odnosi się ani do przebiegu ogrodzenia trwałego, ani do granic pasa drogowego, ani do położenia tej konkretnej reklamy.

Skarżący zakwestionowali też okres zajęcia pasa drogowego. Podali, że datę początkową organ wywodzi z treści wykonanej przez siebie fotografii cyfrowej wraz

z zamieszczoną na niej datą [...] października 2012 r. Takim dowodem prywatnym próbuje się wykazać przyjmując jako datę pewną moment umieszczenia tablicy informacyjnej. Ich zdaniem, sporna jest również powierzchnia pasa drogowego zajęta wbrew prawu. Jak podali skarżący, obliczono ją na podstawie rzekomych oględzin

z dnia [...] lutego 2013 r., na których nikogo ze strony organu nie było, o czym skarżący informowali w swych pismach. Podczas tych oględzin dokonano bez dostania się do biura skarżących obmiaru rzekomego banera na I piętrze kamienicy.

Wobec stawki opłaty za zajęcie pasa drogowego wskazali, że w poz. 8 załącznika nr 3 do uchwały za wiatrołapy, świetliki, szyby wentylacyjne, szyby dźwigowe, szybiki zsypowe, nadwieszenia (np. balkony, loggie, części budynków znajdujące się nad podcieniami) należna jest opłata 0,60 złotych nie zaś 3,70 złotych jak dotychczas.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

W świetle przepisu art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo

o ustroju sądów administracyjnych, Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną, postanowienie, czy też inny akt lub czynność z zakresu administracji publicznej z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tego aktu.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (vide: art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. – dalej także p.p.s.a.).

Mając na uwadze powyższe kryteria Sąd uznał, że skarga nie zasługuje

na uwzględnienie i podlega oddaleniu, albowiem zaskarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] nie narusza prawa.

Przedmiotowa decyzja SKO w [...] z dnia z [...] czerwca 2014 r. oraz utrzymana nią w mocy decyzja Prezydenta [...] z dnia [...] maja 2013 r. wymierzająca karę pieniężną w kwocie 27.826,60 złotych za zajęcie pasa drogowego pod reklamę bez zgody zarządcy drogi – nie naruszają zarówno przepisów prawa materialnego wskazanych w ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, jak również unormowań zawartych w przepisach wykonawczych do tej ustawy.

W ocenie Sądu, obie sporne decyzje nie naruszają ponadto przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, w tym w szczególności art. 7 Kpa., art. 8 Kpa., art. 10 § 1 Kpa., art. 77 § 1 Kpa., art. 80 Kpa., a także art. 107

§ 3 Kpa., w stopniu mogącym mieć jakikolwiek istotny wpływ na ostateczny wynik sprawy.

Zdaniem Sądu, uznać należy na podstawie całości zgromadzonego

w sprawie materiału dowodowego, że organ I instancji nakładając na skarżących karę pieniężną w ww. wysokości, prawidłowo przyjął, że skarżący w okresie od dnia [...] października 2012 r. do dnia [...] marca 2013 r. zajmowali pas drogowy (drogi powiatowej) ul. S. w rej. ul. B. w [...] bez zezwolenia, poprzez umieszczenie w nim reklamy (banera reklamowego zamocowanego

do balustrady balkonu) o łącznej powierzchni ekspozycyjnej 5,83 m2.

Należy zauważyć, iż w skardze skarżący podnosili zarówno zarzuty natury formalnoprawnej sprowadzające się do wykazania, że organy obu instancji nie wyjaśniły sprawy należycie i procedowały w sposób opieszały, przyjmując między innymi, że skarżący umieścili w pasie drogowym reklamę bez wymaganego zezwolenia w okresie podanym w obu decyzjach, jak i zarzuty naruszenia prawa materialnego, stanowiące, w przekonaniu skarżących, o błędnym orzeczeniu o karze pieniężnej.

Zdaniem Sądu, podnoszone przez skarżących argumenty dotyczące wadliwości decyzji organów obu instancji nie są zasadne.

Podstawę materialnoprawną decyzji stanowił przepis art. 40 ust. 12 ustawy

z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. W myśl tego przepisu za zajęcie pasa drogowego 1) bez zezwolenia zarządcy drogi, 2) z przekroczeniem terminu zajęcia określonego w zezwoleniu zarządcy drogi, 3) o powierzchni większej niż określona w zezwoleniu zarządcy drogi – zarządca drogi wymierza w drodze decyzji administracyjnej karę pieniężną w wysokości 10-krotności opłaty ustalonej zgodnie z ust. 4-6.

Z kolei w myśl art. 40 ust. 6 cyt. ustawy, opłatę za zajęcie pasa drogowego

w celu, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, tj. poprzez umieszczenie w nim obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam, ustala się jako iloczyn liczby metrów kwadratowych powierzchni pasa drogowego zajętej przez rzut poziomy obiektu budowlanego albo powierzchni reklamy, liczby dni zajmowania pasa drogowego i stawki opłaty

za zajęcie 1 m2 pasa drogowego.

W świetle powyższego uznać należy, że podstawowym zadaniem organu prowadzącego postępowanie w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia jest ustalenie w sposób prawidłowy i niewątpliwy, czy i w jakim okresie dany obiekt zajmował pas drogowy bez zezwolenia oraz określenie powierzchni spornego zajęcia.

Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie zarówno sam fakt zajęcia przez skarżących pasa drogowego, jak również czas (okres) oraz powierzchnia zajęcia tego pasa drogowego przez skarżących, zostały ustalone prawidłowo

i znajdują pełne potwierdzenie w materialne dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Nie ulega również wątpliwości, że treść przedmiotowego baneru zachęcała do nauki języków obcych w konkretnej placówce, czym stanowiła reklamę usług świadczonych przez podmiot wskazany na banerze.

Ustosunkowując się do zarzutów skarżących wskazać należy na wstępie bardzo wyraźnie, że w świetle przepisów art. 106 § 5 p.p.s.a w związku

z art. 233 k.p.c. rolą sądu administracyjnego jest dokonanie oceny materiału dowodowego w oparciu o zasady wiedzy, doświadczenia życiowego i logiki.

W ocenie Sądu, powiązanie ze sobą wszystkich tych okoliczności doprowadziło organ do słusznego wniosku, że skarżący w okresie od dnia

[...] października 2012 r. do dnia [...] marca 2013 r. zajmowali pas drogowy (drogi powiatowej) w ww. lokalizacji bez zezwolenia, poprzez umieszczenie w nim reklamy o łącznej powierzchni ekspozycyjnej 5,83 m2, a zatem nałożenie na nich kary pieniężnej za ten okres było zasadne. Skarżący nie kwestionowali, że w przedmiocie umieszczania baneru reklamowego zawarli umowę z Zarządem kamienicy nie ulega więc wątpliwości, że przedmiotowy baner stanowił własność skarżących. W tym miejscu Sąd podkreśla, że czym innym jest zgoda właściciela kamienicy na powieszenie reklamy, a czym innym zgoda na umieszczenie w pasie drogowym.

Wbrew twierdzeniom skarżących organ wyjaśnił sprawę należycie, a wydane rozstrzygnięcie w sprawie uzasadnił zgodnie z art. 107 § 3 Kpa.

W ocenie Sądu, zarówno okres zajęcia został ustalony prawidłowo, jak

i powierzchnia zajętego pasa drogowego. W konsekwencji również wysokość kary pieniężnej została wyliczona zgodnie z przepisami prawa. Za nieuprawnioną należy uznać argumentację strony o możliwości zastosowania wobec niej innej stawki za zajęcie pasa drogowego.

Zdaniem Sądu, z zaistniałego w sprawie stanu faktycznego wynika, że nie doszło do naruszenia przepisu art. 10 Kpa. Wyrażona w tym przepisie zasada czynnego udziału strony w postępowaniu administracyjnym niewątpliwie nakłada

na organ administracji publicznej obowiązek zapewnienia stronom czynnego udziału w każdym stadium postępowania oraz obowiązek umożliwienia stronom wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Wprawdzie w niniejszej sprawie niektóre czynności dowodowe zostały przeprowadzone w czasie, gdy stroną była spółka, jednakże z akt tej sprawy wynika, że wspólnikami tej spółki, jak i spółki cywilnej ([...] s.c.) są te same osoby czyli skarżący, a w związku z tym mieli oni możliwość aktywnego udziału w prowadzonym postępowaniu.

Mając to na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny nie znalazł podstaw do uznania, że skarżący zostali pozbawieni tych uprawnień.

Z akt postępowania wynika jednoznacznie, że skarżący zostali zawiadomieni

o wszczęciu postępowania i zobowiązani do przedstawienia projektu konstrukcyjnego banera reklamowego. W odpowiedzi skarżący stwierdzili, że skoro baner ten ma około 3 mm grubości, to jak w takich okolicznościach organ może oczekiwać sporządzenia ww. projektu.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd uznał, że – wbrew twierdzeniom strony skarżącej – organy obu instancji wyczerpująco zbadały wszystkie okoliczności faktyczne związane z niniejszą sprawą oraz przeprowadziły dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej (art. 7 i art. 77 Kpa.).

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie organy oparły się na materiale prawidłowo zebranym w toku kontroli, dokonując jego wszechstronnej oceny, dając temu wyraz w uzasadnieniach podjętych rozstrzygnięć, w sposób przewidziany normą wyrażoną w art. 107 § 3 Kpa.

Zdaniem Sądu, uznać należy w konsekwencji, że skarżący nie wykazali w toku postępowania jakichkolwiek okoliczności świadczących o braku podstaw

do zastosowania wobec nich unormowań zawartych w przepisach art. 40 ust. 12

pkt 1 w zw. z ust. 6 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych,

w myśl których zarządca drogi wymierza karę pieniężną w wysokości 10-krotności ustalonej zgodnie z ust. 4-6, w sytuacji zajęcia pasa drogowego bez zezwolenia.

Mając na względzie powyższe Sąd, działając na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – orzekł, jak w sentencji wyroku.