Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Chlebny Sędziowie: Sędzia NSA Jerzy Siegień (spr.) Sędzia del. WSA Piotr Broda po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej [...] sp. z o.o. z siedzibą w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 11 stycznia 2019 r., sygn. akt II SA/Kr 1153/16 w sprawie ze skargi J. G. na decyzję Wojewody Małopolskiego z dnia [...] lipca 2016 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od [...] sp. z o.o. z siedzibą w K. na rzecz J. G. kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 11 stycznia 2019 r., sygn. akt II SA/Kr 1153/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, po rozpoznaniu skargi J. G. na decyzję Wojewody Małopolskiego z dnia [...] lipca 2016 r. w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego, uchylił zaskarżoną decyzję.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Prezydent Miasta [...] decyzją z dnia [...] lutego 2016 r. zatwierdził projekt budowalny i udzielił inwestorowi [...] sp. z o.o. z siedzibą w K. (dalej: uczestnik postępowania) pozwolenia na budowę budynku mieszkalno-usługowego wielorodzinnego wraz z infrastrukturą przynależną. Od powyższej decyzji odwołał się m.in. J. G. (dalej: skarżący), który nie brał udziału w przedmiotowym postępowaniu, a jest właścicielem lokalu mieszkalnego w budynku znajdującym się w obszarze oddziaływania ww. inwestycji.

Zaskarżoną decyzją Wojewoda Małopolski umorzył postepowanie odwoławcze. W uzasadnieniu decyzji organ drugiej instancji stwierdził, że decyzja organu pierwszej instancji, zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na budowę, nie ogranicza dopływu światła dziennego, prądu, wody czy gazu do lokalu skarżącego; nie pozbawia i nie ogranicza go zatem w możliwości korzystania z tego lokalu. W szczególności, z przedłożonej przez projektanta na wezwanie organu analizy nasłonecznienia pokoi mieszkalnych w budynku znajdującym się w obszarze oddziaływania inwestycji, wynika, że lokal mieszkalny skarżącego nie jest ograniczony przez brak odpowiedniego naświetlenia, jak również nasłonecznienia. W związku z powyższym, organ odwoławczy uznał, że brak po stronie skarżącego interesu prawnego uzasadniającego udział w przedmiotowym postępowaniu.

Skarżący zaskarżył ww. decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie.

Sąd pierwszej instancji uchylił zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu wyroku stwierdził, że skarżący będący właścicielem mieszkania zlokalizowanego w budynku znajdującym się w obszarze oddziaływania planowanej inwestycji, powołując się na to, że realizacja tego budynku spowoduje niedozwolone oddziaływanie (zacienianie) jego mieszkania, dołączył prywatną ekspertyzę, która tę okoliczność miała wykazać. Organ w zaskarżonej decyzji w ogóle do tej ekspertyzy się nie odniósł, co samo przez się jest wadliwością uzasadniającą eliminacje tej decyzji z obrotu prawnego. Właściciel lokalu zacienianego, niezależnie od wspólnoty mieszkaniowej, powinien mieć zapewniony udział w postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę (przynajmniej, jeżeli wyraźnie o to zabiega) by zapewnić prawidłowy jego przebieg i kontrolę, czy planowana inwestycja nie będzie w sposób prawnie niedozwolony ingerowała w jego własność.

Skargę kasacyjną od tego wyroku wniósł uczestnik postępowania, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu:

1) naruszenie prawa materialnego, a to norm ujętych w:

- art. 28 ust. 2 w zw. z art. 3 pkt 20 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290, ze zm.), dalej: "ustawa – Prawo budowlane", poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przejawiające się w nieprawidłowym uznaniu, że lokal skarżącego powinien zostać włączony do obszaru oddziaływania inwestycji, podczas gdy z treści powyższych przepisów, jak i ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że brak jest podstaw prawnych i faktycznych do włączenia lokalu skarżącego do przedmiotowego obszaru,

- "art. 7, 77 ust. 107 § 3" k.p.a. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie przejawiające się w nieprawidłowym uznaniu, że w niniejszej sprawie organ nie wziął pod uwagę wszystkich zebranych w sprawie dowodów i nie odniósł się do wszystkich istotnych dla niniejszej sprawy okoliczności, gdy tymczasem zdaniem skarżącego zebrany w sprawie materiał dowodowy był kompletny, a ustalenia dokonane przez organ w jego oparciu prawidłowe,

co stanowi podstawę skargi kasacyjnej z mocy przepisu art. 174 pkt 1 p.p.s.a.,

2) naruszenie przepisów postępowania w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- naruszenie art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.), dalej "p.p.s.a.", poprzez:

a) brak wymaganego tym przepisem wystarczającego uzasadnienia Sądu w zakresie motywów uchylenia zaskarżonej decyzji, w szczególności poprzez całkowite pominięcie okoliczności, że stwierdzone oddziaływanie inwestycji na lokal skarżącego nie powoduje jakichkolwiek ograniczeń w jego zagospodarowaniu lub korzystaniu, gdy tymczasem przedmiotowa okoliczność jest zasadnicza, mając na uwadze art. 3 pkt 20 ustawy – Prawo budowlane,

b) brak wyjaśnienia dlaczego w ocenie Sądu stwierdzone uchybienia przepisów postępowania mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy,

- naruszenie art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 137), w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a., w zw. z art. 28 ust. 2, w zw. z art. 3 pkt 20 ustawy – Prawo budowlane i w zw. z art. 7, art. 77 i 107 § 3 k.p.a. poprzez błędne uwzględnienie skargi i uchylenie zaskarżonej decyzji, pomimo braku niezgodności z prawem przedmiotowej decyzji,

co stanowi podstawę skargi kasacyjnej z mocy art. 174 pkt 2 p.p.s.a.

Wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną, skarżący wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Zarządzeniem z dnia 6 kwietnia 2022 r. Przewodnicząca Wydziału II, na podstawie art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2021 r., poz. 2095 ze zm.) skierowała sprawę na posiedzenie niejawne z uwagi na znaczną liczbę uczestników.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny był związany granicami skargi kasacyjnej.

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

W skardze kasacyjnej podniesiono zarzuty dotyczące naruszenia zarówno przepisów prawa procesowego, jak i przepisów prawa materialnego. W pierwszej kolejności rozpoznaniu podlegały zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego, ponieważ to one wyznaczały zakres koniecznego do przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego niezbędnego do prawidłowego ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy, co umożliwiało następnie skontrolowanie procesu subsumpcji ustalonego stanu faktycznego pod zastosowane przepisy prawa materialnego.

Zarzut naruszenia art. 28 ust. 2 w zw. z art. 3 pkt 20 ustawy – Prawo budowlane, nie zasługuje na uwzględnienie.

Krąg podmiotów uznawanych za strony postępowania w przedmiocie pozwolenia na budowę powinien być ustalany z uwzględnieniem art. 28 ust. 2 ustawy – Prawo budowlane. Zgodnie z tym przepisem, stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Z kolei stosownie do art. 3 pkt 20 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania zaskarżonej decyzji, obszarem oddziaływania obiektu jest teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu.

Zadaniem organów w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę jest ustalenie, przy uwzględnieniu rodzaju i charakterystyki planowanego obiektu budowlanego, wszystkich przepisów odrębnych, które wprowadzają związane z tym obiektem ograniczenia w zabudowie znajdującego się w jego otoczeniu terenu, oraz wyznaczenie na ich podstawie obszaru oddziaływania, którego granice powinny być wyraźnie zakreślone w uzasadnieniu podjętej przez organ decyzji. Wobec braku wyraźnego wskazania przez ustawodawcę przepisów, na podstawie których dochodzi do wyznaczenia terenu w otoczeniu obiektu budowlanego, przyjmuje się, że są to powszechnie obowiązujące przepisy prawa wprowadzające określonego rodzaju ograniczenia, czy też utrudnienia w zabudowie tego terenu, w szczególności przepisy techniczno-budowlane, przepisy z zakresu ochrony środowiska, ochrony zabytków, czy też przepisy prawa miejscowego (zob. wyr. NSA z 16 marca 2011 r., sygn.. akt II OSK 472/10). Wyznaczenie obszaru oddziaływania inwestycji następuje w postępowaniu w przedmiocie pozwolenia na budowę, na potrzeby każdej konkretnej sprawy, biorąc pod uwagę funkcję, formę, konstrukcję projektowanego obiektu i inne jego cechy charakterystyczne oraz sposób zagospodarowania terenu znajdującego się w otoczeniu projektowanej inwestycji budowlanej. Należy mieć przy tym na uwadze, że przymiot strony zgodnie z art. 28 ust. 2 ustawy – Prawo budowlane nie zawsze jest ściśle uzależniony od tego, czy oddziaływanie inwestycji na nieruchomości sąsiednie przekracza ustalone w tym względzie normy, lecz wynika z samego faktu potrzeby ustalenia w postępowaniu administracyjnym zakresu tego oddziaływania w powiązaniu z konkretnymi przepisami regulującymi dopuszczalne granice oddziaływania danej inwestycji. Stroną postępowania w sprawie pozwolenia na budowę mogą być nie tylko osoby, których prawa mogą zostać jednoznacznie naruszone w wyniku realizacji inwestycji, ale też władający nieruchomościami, na zagospodarowanie których inwestycja ta może oddziaływać w takim stopniu, że właściwy organ ma obowiązek sprawdzić w postępowaniu wyjaśniającym, czy zostały spełnione wszystkie wymagania wynikające z przepisów ustawy - Prawo budowlane i przepisów odrębnych. Nie chodzi jednak o jakiekolwiek oddziaływanie na nieruchomość sąsiednią, ale o oddziaływanie na nieruchomość w sposób ograniczający wbrew obowiązującym przepisom jej zagospodarowanie. Niezbędne jest wyraźne sprecyzowanie konkretnego przepisu prawa administracyjnego, wykluczającego bądź ograniczającego zagospodarowanie działki sąsiedniej w zakresie regulowanym ustawą - Prawo budowlane, ze względu na powstanie projektowanej zabudowy (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 marca 2021 r., sygn. akt II OSK 403/21, z 16 maja 2019 r., sygn. akt II OSK 1655/17, czy z 25 września 2018 r., sygn. akt 2352/16). Pojęcie obszaru oddziaływania obiektu, które ma kluczowe znaczenie dla przyznania statusu strony postępowania, będzie się zatem materializować wówczas, gdy na podstawie konkretnych indywidualnych parametrów danej inwestycji (jej przedmiotu) będą się również konkretyzować odpowiednie wynikające z odrębnych przepisów normy prawa administracyjnego, które będą wytyczać pewną strefę wobec projektowanego obiektu.

Zasadą jest, że w sprawach z zakresu prawa budowlanego dotyczących nieruchomości wspólnej, stroną postępowania jest spółdzielnia mieszkaniowa lub wspólnota mieszkaniowa, co wynika z art. 6 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2021 r., poz. 1048), zgodnie z którym ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana. Dopuszcza się uczestniczenie właścicieli lokali będących członkami wspólnoty mieszkaniowej w postępowaniu w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę w pewnych szczególnych sytuacjach, gdy wykażą własny, zindywidualizowany i skonkretyzowany interes prawny uzasadniający ich udział w tym postępowaniu, tj. gdy roboty budowlane objęte planowaną inwestycją będą ingerować w ich osobiste prawa związane z posiadanym lokalem. Właściciel lokalu będący członkiem wspólnoty mieszkaniowej może brać udział w postępowaniu w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę pod warunkiem, że realizacja planowanej inwestycji spowoduje konkretne ograniczenie/naruszenie warunków korzystania z jego lokalu, chronionych przepisami prawa materialnego (por. wyroki NSA z dnia: 9 maja 2003 r., sygn. akt IV SA 2995/01, 12 marca 2015 r., sygn. akt II OSK 2089/13, 13 października 2016 r., sygn. akt II OSK 3356/14, 23 lipca 2010 r., sygn. akt II OSK 1255/09). Uprawnienia wspólnoty mieszkaniowej i poszczególnego właściciela nie są bowiem wobec siebie konkurencyjne i nie wykluczają się wzajemnie. Nie można przykładowo wykluczyć sytuacji, w której oddziaływanie projektowanego obiektu, czy planowanych robót budowlanych dotyczy części budynku wielomieszkaniowego (np. w zakresie zacienienia), co w orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się jako uzasadniające samodzielne występowanie właścicieli poszczególnych lokali dla ochrony własnego interesu prawnego (zob. wyrok NSA z dnia 20 września 2018 r., sygn. II OSK 2266/16; wyr. NSA z dnia 12 marca 2020 r., sygn. akt II OSK 1239/18). Zasadne zatem jest dopuszczenie do udziału w postępowaniu w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę właścicieli lokali, których może dotyczyć naruszenie warunków technicznych w zakresie zacienienia lokali, aby mogli oni skutecznie bronić swoich interesów w toczącym się postępowaniu i poddać kontroli instancyjnej ocenę dokonaną w tym zakresie przez organ (por. wyr. NSA z dnia 20 października 2015 r., sygn. akt II OSK 345/14, z 29 października 2019 r., sygn. akt II OSK 595/19).

W odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji skarżący wskazał, że na skutek zatwierdzenia przedłożonego projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę dojdzie do naruszenia § 13 oraz § 60 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2019 r., poz. 1065), dalej: "rozporządzenie w sprawie warunków technicznych", a lokal mieszkalny skarżącego usytuowany w budynku znajdującym się w obszarze oddziaływania inwestycji dozna trwałych ograniczeń w zakresie nasłonecznienia i naświetlenia, które wynikać będą z kubatury projektowanego budynku, a także jego odległości od budynku, w którym znajduje się lokal mieszkalny skarżącego. Do odwołania skarżący załączył analizę sporządzoną przez architekta, z której wynika, że cień rzucony przez projektowany budynek o godz. 11:10 sięga elewacji budynków przy ul. [...] do wysokości 600 cm, tj. do wysokości górnej krawędzi okien do kondygnacji 1 piętra. W późniejszych godzinach okna na elewacjach budynków przy ul. [...] nie posiadają doświetlenia. Jednocześnie do pomieszczeń na 1 piętrze budynków [...] i [...] światło słoneczne dociera jedynie do godz. 12:20, co wynika z kierunku padania promieni słonecznych. W treści odwołania skarżący podniósł, że jak wynika z przedłożonej przez niego analizy, doświetlenie światłem słonecznym lokalu stanowiącego jego własność pozostawałoby możliwe wyłącznie w godzinach od 11:10 do 12:20, tj. przez 70 min., a powyższe pozostaje niemożliwym do pogodzenia z wymaganiami przewidzianymi w 60 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, przewidującymi, że pomieszczenia znajdujące się w należącym do niego lokalu powinny mieć zapewniony czas nasłonecznienia nie krótszy niż 3 godziny.

Skarżący w odwołaniu od decyzji zatwierdzającej projekt budowlany przedstawił zarzuty, poparte dowodem w postaci ekspertyzy dotyczącej nasłonecznienia lokali mieszkalnych, co zobowiązywało organ odwoławczy do sprawdzenia w instancyjnym postępowaniu wyjaśniającym, czy wskutek zatwierdzenia projektu budowlanego, w którym projektant stwierdził, że projektowana zabudowa nie będzie oddziaływać na warunki naturalnego oświetlenia pomieszczeń w budynkach sąsiednich oraz że usytuowanie projektowanego budynku względem obiektów sąsiadujących pozwala na prawidłowe naturalne oświetlenie znajdujących się w nim mieszkań, zostaną spełnione wszystkie wymagania wynikające z przepisów ustawy - Prawo budowlane i przepisów odrębnych, co uzasadniało przyznanie skarżącemu statusu strony w tym postępowaniu. Fakt zacieniania lokalu mieszkalnego skarżącego potwierdza opracowanie sporządzone przez projektanta, z którego wynika, że mieszkania w budynku znajdującym się w obszarze oddziaływania projektowanej zabudowy będą zacieniane. W opracowaniu tym mowa, że czas nasłonecznienia dla mieszkań w tym budynku (m.in. mieszkania skarżącego) - 1,5 godziny, spełnia wymagania dla zabudowy śródmiejskiej. Skarżący, powołując się na wyniki przedłożonej ekspertyzy, podważa w odwołaniu wnioski projektanta odnośnie dopuszczalnego rozporządzeniem w sprawie warunków technicznych stopnia zacienienia lokalu, co uzasadniało zapewnienie skarżącemu udziału w postępowaniu w celu ochrony swojego interesu prawnego. Ocena, czy została, czy też nie, naruszona norma wynikająca z § 60 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych powinna zostać dokonana w ramach postępowania w sprawie wydania pozwolenia na budowę, w którym organ odwoławczy ma obowiązek dokonać oceny przyjętych rozwiązań projektowych w zakresie zgodności z przepisami technicznymi.

Nietrafne okazały się także zarzuty naruszenia art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a., które abstrahując od ich bezzasadności, zostały powołane samodzielnie w ramach podstawy kasacyjnej z art. 174 pkt 1 p.p.s.a., która dotyczy naruszenia przepisów prawa materialnego. Z zasady prawdy obiektywnej (art. 7 k.p.a.) wynika obowiązek zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia przez organ całego materiału dowodowego. Obowiązek zebrania całego materiału dowodowego przez organ administracji publicznej należy rozumieć w ten sposób, że organ albo czyni to z własnej inicjatywy, jeżeli uważa za konieczne do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy, albo gromadzi w aktach sprawy dowody wskazane lub dostarczone przez strony, jeżeli mają one znaczenie dla sprawy (A. Wróbel [w:] Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Lex 2022, komentarz do art. 77). Zaniechanie przez organ administracji państwowej podjęcia czynności procesowych zmierzających do zebrania pełnego materiału dowodowego, zwłaszcza gdy strona powołuje się na określone i ważne dla niej okoliczności, jest uchybieniem przepisom postępowania administracyjnego, skutkującym wadliwością decyzji. Dołączony przez skarżącego do odwołania dowód w postaci analizy nasłonecznienia pomieszczeń budynków znajdujących się w obszarze oddziaływania inwestycji, kwestionującej ustalenia przedłożonego przez inwestora projektu budowlanego i wskazującej, że wskutek jego zatwierdzenia i realizacji inwestycji dojdzie do niedozwolonego oddziaływania (zacieniania) lokalu mieszkalnego skarżącego, naruszającego wymogi warunków technicznych, wskazywał na okoliczności faktyczne istotne z punktu widzenia ustalenia występowania przesłanek uzasadniających jego udział w postępowaniu. Tymczasem w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji umarzającej postępowanie organ odwoławczy nie odniósł się w ogóle do wyników tej analizy. Definitywne ustalenia w kwestii braku przymiotu skarżącego strony postępowania w przedmiocie udzielenia pozwolenia na budowę organ odwoławczy oparł w szczególności na wynikach analizy nasłonecznienia pokoi mieszkalnych w budynkach znajdujących się w obszarze oddziaływania inwestycji, pozyskanej na podstawie art. 136 k.p.a., i przedłożonej przez samego projektanta, natomiast wyników tej analizy organ nie skonfrontował z ekspertyzą dostarczoną przez skarżącego, wskazującą na odmienne ustalenia co do zgodności projektu budowlanego z warunkami technicznymi w zakresie spełnienia wymaganych norm czasu nasłonecznienia, dopuszczając się tym samym naruszenia przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, co uzasadniało wyeliminowanie zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego.

Bezzasadny okazał się zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. W zaskarżonym wyroku Sąd pierwszej instancji przedstawił czytelną argumentację uzasadniającą uchylenie decyzji Wojewody, wykazując, że doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i procesowego wskutek bezzasadnego przyjęcia przez organ odwoławczy, że skarżącemu nie przysługuje przymiot strony postępowania w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę, przy braku wystarczającego przeanalizowania przez ten organ całego materiału dowodowego sprawy. Co do zagadnień szczegółowych, podniesionych w zarzutach i uzasadnieniu skargi kasacyjnej, Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że do naruszenia przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy doszło wskutek nieustosunkowania się organu odwoławczego do przedłożonej przez skarżącego ekspertyzy, kwestionującej ustalenia zatwierdzonego projektu budowlanego oraz dodatkowe wyjaśnienia projektanta, jak również nieskonfrontowania ze sobą wszystkich dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Usprawiedliwionych podstaw nie zawiera również zarzut naruszenia art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a., w zw. z art. 28 ust. 2, w zw. z art. 3 pkt 20 ustawy – Prawo budowlane i w zw. z art. 7, art. 77 i 107 § 3 k.p.a. Kontrola legalności zaskarżonej decyzji przez Sąd pierwszej instancji odpowiadała wymogom określonym w powołanych w zarzucie kasacyjnym przepisach ustrojowych.

Skarga kasacyjna została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym, zgodnie z zarządzeniem przewodniczącego wydziału, wydanym na podstawie art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 2095, ze zm.).

Z tych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 184 p.p.s.a.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 p.p.s.a.