Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Magdalena Bosakirska Sędzia NSA Jan Bała (spr.) Sędzia del. WSA Krystyna Józefczyk Protokolant Paweł Gorajewski po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2011 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej S. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w L. z dnia 22 października 2009 r. sygn. akt III SA/Lu 242/09 w sprawie ze skargi S. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 22 października 2009 r., sygn. akt III SA/Lu 242/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w L. oddalił skargę S. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...] kwietnia 2009 r., nr[...], o odmowie udzielenia licencji na wykonywanie transportu drogowego.

Sąd I instancji orzekł w następującym stanie faktycznym sprawy:

Decyzją z dnia [...] lutego 2009 r., nr[...], Burmistrz K. odmówił S. P. (dalej także strona, skarżący) udzielenia licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką na obszarze Gminy Miejskiej K. pojazdem marki A. nr rej. [...].

Po rozpoznaniu odwołania strony, Samorządowe Kolegium Odwoławcze (SKO) w C., decyzją z dnia [...] kwietnia 2009 r., nr [...], utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że zgodnie z art. 5 ust. 3 pkt 1 lit. a/ ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.) przedsiębiorcy udziela się licencji, jeżeli spełnia wymóg dobrej reputacji, a wymóg ten nie jest spełniony, jeśli osoba ubiegająca się o licencję została skazana prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Zdaniem SKO, S. P. nie spełnia tego wymogu, bowiem w dniu 3 marca 2008 r. został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w K. (sygn. akt II K 42/08) za popełnienie umyślnego przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.

Oddalając skargę S. P. na powyższą decyzję WSA w L. stwierdził, że podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji, której udziela się przedsiębiorcy, jeżeli spełnia on wymogi dobrej reputacji (art. 5 ust. 3 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym). Wymóg dobrej reputacji - zgodnie z art. 5 ust. 3 pkt 1 lit. a/ cyt. ustawy - nie jest spełniony lub przestał być spełniany, jeśli osoba została skazana prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. W związku z powyższym Sąd podzielił stanowisko organu, że skarżący nie spełniał wymogu dobrej reputacji, a tym samym ustawowej przesłanki do udzielenia licencji na podjęcie i wykonywanie transportu drogowego.

Skargę kasacyjną od wyroku WSA w L. z dnia 22 października 2009 r., sygn. akt III SA/Lu 242/09, wniósł S. P. Strona wnosząca skargę kasacyjną zaskarżyła powyższy wyrok całości, żądając jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania WSA w L. oraz zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., powoływanej dalej jako p.p.s.a.) strona zarzuciła naruszenie prawa materialnego, to jest art. 5 ust. 3 pkt 1 lit. a/ ustawy o transporcie drogowym w zw. z art. 2 Konstytucji RP przez błędną językową wykładnię przepisu sprowadzającą się do uznania, iż fakt skazania powoduje brak dobrej reputacji, podczas gdy wykładnia celowościowo-funkcjonalna prowadzi do wniosku, iż z chwilą wykonania wyroku karnego, tj. zapłaty grzywny i upływu okresu zakazu prowadzenia pojazdu mechanicznego, wyrok ten nie może powodować dla skazanego żadnych negatywnych skutków, które nie wynikają z treści wyroku, gdyż byłoby to sprzeczne z wynikającą z zasady demokratycznego państwa prawnego, zasadą zakazu nadmiernej ingerencji w prawa jednostki, co oznacza, iż skarżącemu powinna być przyznana licencja, gdyż spełnia wymóg dobrej reputacji.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. nie skorzystało z prawa wniesienia odpowiedzi na skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew zarzutom skargi, Sąd I instancji nie dokonał wadliwej wykładni mającego w sprawie zastosowanie art. 5 ust. 3 pkt 1 lit. a/ ustawy o transporcie drogowym, skoro zgodnie z tym przepisem przyjął, iż skarżący nie spełnił warunku do udzielenia mu licencji, gdyż nie spełnił wymogu dobrej reputacji, o jakiej mowa w tym przepisie. W sprawie zaś było bezsporne, że skarżący został skazany prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.

Zauważyć przy tym należy, że w omawianym przepisie jednoznacznie zdefiniowano pojęcie "wymogu dobrej reputacji", a więc nie zachodziła potrzeba dokonywania przez Sąd I instancji wykładni celowościowo-funkcjonalnej tego przepisu. Zresztą sięgając również do tej ostatniej wykładni trudno byłoby bronić poglądu, iż racjonalny ustawodawca zezwala na zawodowe wykonywanie transportu drogowego taksówką przedsiębiorcom, którzy wcześniej byli już karani za przestępstwa umyślne przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.

Nie powinno bowiem budzić wątpliwości, iż przedsiębiorcy z racji udzielonej licencji wykonując przewozy powinni cieszyć się pełnym zaufaniem osób, które korzystają lub zamierzają skorzystać z ich usług.

Z powyższych względów trudno też podzielić pogląd, iż zaskarżony wyrok Sądu I instancji narusza art. 2 Konstytucji RP. Zasada wolności gospodarczej, o której mowa w art. 22 Konstytucji RP, nie jest wartością absolutnie chronioną. Ograniczenie wolności gospodarczej jest bowiem dopuszczalne w drodze ustawy ze względu na ważny interes publiczny, a taka sytuacja ma miejsce na gruncie ustawy o transporcie drogowym w okolicznościach niniejszej sprawy.

Z przytoczonych powodów Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w wyroku na mocy art. 184 p.p.s.a.