Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Zalewski, Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Drwal (spr.),, Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak, Protokolant Asystent sędziego Adam Traczyk, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 22 października 2009 r. sprawy ze skargi S. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr rep. [...] w przedmiocie odmowy udzielenia licencji na wykonywanie transportu drogowego oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] kwietnia 2009 r. ( Nr Rep. [...]), wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 5 ust. 1 i 3 lit. a/, art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, Samorządowe Kolegium Odwoławcze rozpatrzyło odwołanie S. P. i utrzymało w mocy decyzję Burmistrza z dnia [...] lutego 2009 r. odmawiającą udzielenia licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką na terenie Gminy Miejskiej .

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji oraz z akt sprawy wynikało, że w dniu [...] lutego 2009 r. S. P. wystąpił z wnioskiem o udzielenie licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką na obszarze Gminy Miejskiej pojazdem marki AUDI nr rejestracyjny [...].

Rozpoznając powyższy wniosek Burmistrz wyjaśnił, że z godnie z art. 5 ust. 3 pkt 1 lit. a/ ustawy o transporcie drogowym, przedsiębiorcy udziela się licencji, jeżeli spełnia wymóg dobrej reputacji, a wymóg ten nie jest spełniony, jeśli osoba ubiegająca się o licencję została skazana prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.

Organ I instancji ustalił, że S. P. nie spełnia tego wymogu, bowiem w dniu [...] marca 2008 r. został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego (sygn. akt [...]) za popełnienie umyślnego przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji określonego w art. 178 a § 1 Kodeksu karnego.

S. P. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, zarzucając, że jest ona krzywdząca, nie uwzględnia trudnej sytuacji materialnej wnioskodawcy, jak również faktu, iż wnioskodawca od 1980 r. jest kierowcą zawodowym, zajmującym się prowadzeniem transportu taksówką oraz tego, że w dniu popełnienia przestępstwa wnioskodawca nie przewoził pasażerów.

Rozpatrując odwołanie i odnosząc się do zarzutów podniesionych przez stronę, Kolegium stwierdziło, że zasady podejmowania i wykonywania transportu drogowego taksówką regulują przepisy rozdziału drugiego ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874). Wyjaśniło, że działalność transportowa jest licencjonowana (art. 5 ust. 1 ustawy), co oznacza, że dopiero po spełnieniu określonych warunków istnieje możliwość jej podjęcia i prowadzenia. Na etapie ubiegania się o licencję przedsiębiorca powinien spełniać wymagania wymienione w art. 6 tejże ustawy, a w szczególności legitymować się tzw. dobrą reputacją, w tym między innymi niekaralnością za umyślne przestępstwa karnoskarbowe, przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, mieniu, obrotowi gospodarczemu, wiarygodności dokumentów, ochronie środowiska lub warunkom, pracy i płacy.

Kolegium podniosło, że organ ma prawo odmówić wydania licencji, jeżeli wnioskodawca nie spełnia wymagań do wykonywania działalności w zakresie transportu drogowego, co przewiduje art. 7 w związku z art. 5 ust. 3 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym. Podstawą faktyczną skarżonej decyzji było ustalenie, że wnioskodawca został prawomocnie skazany za przestępstwo umyślne przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, a to zostało udowodnione dołączonym do akt rozpoznawanej sprawy wypisem z Krajowego Rejestru Karnego.

Wobec tego okoliczności podnoszone w odwołaniu, w tym trudna sytuacja materialna wnioskodawcy, nie mogły być przez Kolegium uwzględnione.

W skardze sądowej S. P. zarzucił, że posiada prawo jazdy, jest kierowcą zawodowym, nigdy nie miał konfliktu z prawem (poza przypadkiem podawanym przez organ), do nabycia uprawnień emerytalnych pozostało mu tylko trzy lata i pozbawianie go prawa wykonywania zawodu taksówkarza, w sytuacji kiedy brakuje mu środków na utrzymanie rodziny oraz leczenie chorej żony, czyni decyzję bardzo krzywdzącą, z którą nie można się pogodzić.

We wnioskach skarżący domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wnosiło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest pozbawiona usprawiedliwionych podstaw.

Nie jest sporne, że skarżący został skazany prawomocnym wyrokiem sądowym za przestępstwo umyślne przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.

Podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji (art. 5 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym). Przedsiębiorcy udziela się licencji, jeżeli spełnia on wymogi dobrej reputacji (art. 5 ust. 3 pkt 1 ustawy). Wymóg dobrej reputacji – zgodnie z art. 5 ust. 3 pkt 1 lit. a/ cyt. ustawy - nie jest spełniony lub przestał być spełniany, jeśli osoba została skazana prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.

W tych okolicznościach skarżący nie spełniał wymogu dobrej reputacji, a tym samym ustawowej przesłanki do udzielenia mu licencji na podjęcie i wykonywanie transportu drogowego.

Udzielenie licencji nie jest uzależnione od sytuacji materialnej wnioskodawcy. Ma on spełniać warunki określone ustawą. W przeciwnym wypadku organ ma obowiązek odmówić wydania licencji.

Z tych też względów Sąd oddalił skargę na mocy art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.