Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wiesław Morys sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska (spr.) sędzia del. NSA Andrzej Irla Protokolant starszy asystent sędziego Rafał Kopania po rozpoznaniu w dniu 4 sierpnia 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 czerwca 2014 r. sygn. akt VII SA/Wa 1705/13 w sprawie ze skargi W. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 17 czerwca 2013 r. nr KOC/1601/Ru/13 w przedmiocie kosztów związanych z dyspozycją usunięcia pojazdu oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 17 czerwca 2014 r., sygn. akt VII SA/Wa 1705/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi W. L., na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 17 czerwca 2013 r., znak: KOC/1601/Ru/13 w przedmiocie ustalenia kosztów powstałych w związku z wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu oddalił skargę (pkt 1 wyroku); przyznał ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata A. P. tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej kwotę 295,20 zł w tym: tytułem zastępstwa prawnego kwotę 240 zł, tytułem 23% podatku od towarów i usług kwotę 55,20 zł. (pkt 2 wyroku).

Wyrok ten zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Decyzją z dnia 18 lutego 2013 r. znak ZDM/GKUP/2A/231/2012/D Zarząd Dróg Miejskich w W. na podstawie upoważnienia Prezydenta Miasta W. (dalej: "organ I instancji"), działając m. in. w oparciu o art. 130a ust. 2a, ust. 10h, ust. 10j oraz ust. 6 i 6a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm., dalej: "p.r.d."), załącznika nr 2 do uchwały nr XXVI1/566/2011 Rady m.st. Warszawy z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie ustalenia wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu oraz wysokości kosztów powstałych w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu (Dz. Urzędowy Woj. Mazowieckiego z 2011 r. Nr 215, poz. 6507, dalej: "uchwała"), oraz art. 104 i art. 107 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej: "k.p.a.") orzekł: w pkt 1) o ustaleniu wysokości kosztów powstałych w związku z wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu marki (...) nr rejestracyjny (...) w kwocie 440,00 zł; w pkt 2) do zapłaty ww. należności zobowiązał W. L. (dalej: "skarżący"); w pkt 3) wskazał, iż należność określoną ww. decyzją należy wpłacić na rachunek bankowy organu nr (...) z dopiskiem "z tytułu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu marki (...) nr rejestracyjny (...)"; w pkt 4) wskazał, iż termin płatności należności ustalonych niniejszą decyzją wynosi 30 dni od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji podał, iż w dniu 13 marca 2012 r. strażnik miejski na podstawie art. 130a ust. 1 pkt 5 p.r.d., wydał dyspozycję usunięcia pojazdu marki (...) nr rejestracyjny (...) z powodu niezastosowania się do znaku B-36 z tabliczką T-24, to jest pozostawienia pojazdu w miejscu obowiązywania znaku wskazującego, że zaparkowany pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela. W trakcie czynności usuwania do strażnika zgłosił się właściciel przedmiotowego pojazdu – skarżący. W związku z tym na podstawie art. 130a ust. 2a ustawy odstąpiono od usunięcia pojazdu. Jednakże, wydanie uprzednio dyspozycji usunięcia spowodowało powstanie kosztów, do których pokrycia zgodnie z art. 130a ust. 2a w związku z art. 130a ust. 10i p.r.d. zobowiązano skarżącego jako właściciela.

Organ I instancji wskazał, iż zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami p.r.d. i uchwały, wysokość kosztów powstałych w sytuacji odstąpienia od usunięcia pojazdu określona została jak dla pojazdu, którego dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 t i wynosi ona 440 zł.

W odwołaniu złożonym na powołane rozstrzygnięcie skarżący wyjaśnił, iż w dniu 13 marca 2013 r. będąc na rozprawie w Sądzie Rejonowym (...) w sprawie o sygn. akt (...), z powodu braku płatnych miejsc parkingowych, zmuszony był zostawić pojazd pod znakiem zakazu zatrzymania. Zaznaczył jednocześnie, że zabrał pojazd z tego miejsca bez holowania. Skarżący wniósł o umorzenie kosztów ze względu na wyjątkową sytuację rodzinną i finansową.

Decyzją znak KOC/1601/Ru/13 z dnia 17 czerwca 2013 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. (dalej: "Kolegium", "organ odwoławczy"), biorąc za podstawę art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., orzekło o utrzymaniu zaskarżonej decyzji w mocy. W uzasadnieniu Kolegium podało, iż zgodnie z art. 130a ust. 2a, 6a, 10h i 10i p.r.d., od usunięcia pojazdu odstępuje się, jeżeli przed wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu lub w trakcie usuwania pojazdu ustaną przyczyny jego usunięcia. Jeżeli wydanie dyspozycji usunięcia pojazdu w przypadkach, o których mowa w ust. 1-2, spowodowało powstanie kosztów, do ich pokrycia jest obowiązany właściciel pojazdu. Przepis ust. 10i stosuje się odpowiednio. Maksymalna wysokość stawki kwotowej opłaty za usunięcie pojazdu o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t wynosi 440 zł; a za każdą dobę przechowywania - 33 zł. Koszty związane z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem, sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu powstałe od momentu wydania dyspozycji jego usunięcia do zakończenia postępowania ponosi osoba będąca właścicielem tego pojazdu w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu, z zastrzeżeniem ust. 10d i 10i. Decyzję o zapłacie tych kosztów wydaje starosta.

Kolegium wskazało, iż w niniejszej sprawie została wydana dyspozycja usunięcia pojazdu marki (...) (powinno być (...)) w związku z niezastosowaniem się do znaku B-36 z. T-24, co stanowiło wykroczenie z art. 92 § 1 kodeksu wykroczeń. Organ odwoławczy podniósł jednak, że z zapisów na dyspozycji usunięcia pojazdu (...) wynika, iż na miejsce zdarzenia dotarł pojazd holujący - On Traffic IVECO WF 1373G. Samochód (...) był już wciągnięty na przyczepę samochodu holującego. Po przybyciu skarżącego odstąpiono od usunięcia pojazdu na parking strzeżony. Zatem, wydanie dyspozycji usunięcia pojazdu wygenerowało koszty tego usunięcia, gdyż podjęto czynności zmierzające bezpośrednio do usunięcia pojazdu. Stawka za usunięcie odpowiada też maksymalnej przewidzianej stawce w wysokości 440 zł i została wyliczona w oparciu o załącznik Nr 2 do uchwały w sprawie ustalenia wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu oraz wysokości kosztów powstałych w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu.

Skargę do sądu administracyjnego na powołane wyżej rozstrzygnięcie złożył skarżący wnioskując o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie nałożonych nań kosztów. Uzasadniając złożony środek zaskarżenia skarżący podał, iż w dniu 13 marca 2012 r. nie było wolnych płatnych miejsc parkingowych w okolicy Sądu Rejonowego (...) w W.. Skarżący z powodu dolegliwości zdrowotnych (potwierdzonych legitymacją rencisty I grupy) ma ograniczone możliwości poruszania się, musiał zatem zostawić pojazd pod znakiem zakazu – tylko na czas pobytu w sądzie. W uzupełnieniu skargi, pełnomocnik skarżącego zarzucił zaskarżonej decyzji: naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 130a ust. 2a p.r.d., oraz załącznika nr 2 do uchwały (...) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie. Również zarzucił naruszenie prawa procesowego: art. 7. art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., ponadto art. 8 k.p.a. i art. 11 k.p.a., które miało istotny wpływ na wynik sprawy. W rezultacie pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i rozważenie uchylenia decyzji ją poprzedzającej.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie, podtrzymując argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że skarga jest niezasadna.

Sąd podał, że materialnoprawną podstawę wydania decyzji stanowi przepis art. 130 a ust. 2a ww. ustawy Prawo o ruchu drogowym. Wskazał nadto, że zgodnie z art. 130a p.r.d. pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku: 1) pozostawienia pojazdu w miejscu, gdzie jest to zabronione i utrudnia ruch lub w inny sposób zagraża bezpieczeństwu; 2) nieokazania przez kierującego dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub stwierdzającego opłacenie składki tego ubezpieczenia dowodu opłacenia składki za to ubezpieczenie, jeżeli pojazd ten jest zarejestrowany w kraju, o którym mowa w art. 129 ust. 2 pkt 8 lit. c; 3) przekroczenia wymiarów, dopuszczalnej masy całkowitej lub nacisku osi określonych w przepisach ruchu drogowego, chyba że istnieje możliwość skierowania pojazdu na pobliską drogę, na której dopuszczalny jest ruch takiego pojazdu; 4) pozostawienia pojazdu nieoznakowanego kartą parkingową, w miejscu przeznaczonym dla pojazdu osoby niepełnosprawnej o obniżonej sprawności ruchowej oraz osób wymienionych w art. 8 ust. 2; 5) pozostawienia pojazdu w miejscu obowiązywania znaku wskazującego, że zaparkowany pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela (ust. 1). Pojazd może być usunięty z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy: 1) kierowała nim osoba: a) znajdująca się w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu, b) nieposiadająca przy sobie dokumentów uprawniających do kierowania lub używania pojazdu; 2) jego stan techniczny zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, powoduje uszkodzenie drogi albo narusza wymagania ochrony środowiska (ust. 2).

Sąd podkreślił, że za bezsporną należy uznać okoliczność, że pojazd skarżącego został zaparkowany (znajdował się) w miejscu obowiązywania znaku wskazującego, że zaparkowany pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela. Kierujący wyczerpał znamiona wykroczenia określone art. 92 § 1 kodeksu wykroczeń. Także poza sporem jest również fakt stwierdzenia przez funkcjonariuszy straży miejskiej zaparkowania pojazdu w miejscu niedozwolonym. Analiza akt administracyjnych wskazuje, że została wydana dyspozycja usunięcia pojazdu (dokument w aktach). Pojazd holujący dotarł na miejsce i samochód skarżącego (...) został wciągnięty na przyczepę samochodu holującego, co potwierdza dokumentacja fotograficzna. Również okoliczność ta nie była kwestionowana przez skarżącego. Po przybyciu skarżącego odstąpiono od usunięcia pojazdu na parking strzeżony. W ocenie Sądu, wydanie przez organ I instancji decyzji ustalającej koszty należne od skarżącego jako właściciela pojazdu, w związku z odstąpieniem od usunięcia pojazdu jest prawidłowe i znajduje oparcie w przytoczonych przepisach prawa.

Oceniając podjęte w ramach postępowania administracyjnego decyzje, Sąd stwierdził, iż są one zasadne, a organy dokonały prawidłowego ustalenia stanu faktycznego sprawy, który nie budzi wątpliwości, nadto nie był on kwestionowany przez samego skarżącego. Przedstawione przy skardze akta administracyjne zawierają dokumentację fotograficzną potwierdzającą ustalenia organów.

Podnoszone w skardze argumenty wyjaśniają przyczyny, dla których skarżący zaparkował samochód w miejscu niedozwolonym oraz dotyczą jego sytuacji materialnej w związku z wnioskiem o umorzenie nałożonej nań opłaty. Jednakże okoliczności sytuacji materialnej nie dotyczą postępowania o ustalenie wysokości kosztów w związku z odstąpieniem od usunięcia pojazdu.

Sąd podkreślił, że zarzuty podniesione przez pełnomocnika skarżącego również nie zasługują na uwzględnienie. Po pierwsze, okoliczności zaparkowania w miejscu niedozwolonym nie budzą wątpliwości. Po drugie dowody zgromadzone w sprawie przez organ wskazują na wydanie dyspozycji usunięcia pojazdu, przybycie osoby dokonującej usunięcia pojazdu, załadowanie samochodu skarżącego na lawetę. Wobec tego nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego. Sąd nie dopatrzył się również naruszenia przepisów postępowania podniesionych w uzupełnieniu skargi, które miałyby istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd zaznaczył, że brak miejsca do zaparkowania na parkingu, nie uprawniał skarżącego do zaparkowania w miejscu niedozwolonym. Strona powinna przybyć odpowiednio wcześniej na miejsce, celem zabezpieczenia i zaparkowania pojazdu w miejscu do tego przeznaczonym.

W skardze kasacyjnej W. L., reprezentowany przez adw. A. P., zaskarżył powyższy wyrok w całości.

Wyrokowi zarzucono:

I. na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.

1) art. 130a ust. 2a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. 2012, poz. 1137 z późn. zm), dalej Prawo o ruchu drogowym, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i ustalenie wysokości kosztów z tytułu odstąpienia od usunięcia pojazdu na kwotę 440 złotych bez uwzględnienia faktycznych kosztów powstałych przy odstąpieniu od usunięcia pojazdu;

2) załącznika nr 2 do uchwały nr XXVII/5 66/2011 Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie ustalenia wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu oraz wysokości kosztów powstałych w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu (dalej załącznik nr 2), poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i ustalenie wysokości kosztów z tytułu odstąpienia od usunięcia pojazdu na kwotę 440 złotych bez uwzględnienia faktycznych kosztów powstałych przy odstąpieniu od usunięcia pojazdu; skutkiem którego była akceptacja sądu decyzji ustalającej wysokość kosztów powstałych w związku z wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu na kwotę 440 złotych.

II. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), dalej p.u.s.a. w zw. z art. 3 § 1 p.p.s.a. i art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. poprzez ustalenie wysokości kosztów z

tytułu odstąpienia od usunięcia pojazdu na kwotę 440 złotych bez wcześniejszego ustalenia czy wydanie dyspozycji odstąpienia rzeczywiście spowodowało powstanie kosztów, którymi należy obciążyć właściciela pojazdu, a jeśli rzeczywiście spowodowało powstanie jakichkolwiek kosztów, to w jakiej wysokości, skutkiem którego była akceptacja sądu decyzji ustalającej wysokość kosztów powstałych w związku z wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu na kwotę 440 złotych;

2) art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. p.u.s.a. w zw. z art. 3 § 1 p.p.s.a. i art. 8 k.p.a. i art. 11 k.p.a., statuujących zasadę pogłębiania zaufania obywateli oraz zasadę przekonywania poprzez brak wyjaśnienia skarżącemu nieodstąpienia od ustalenia wysokości kosztów z tytułu odstąpienia od usunięcia pojazdu na kwotę 440 złotych pomimo wyjątkowej sytuacji rodzinnej i finansowej skarżącego, skutkiem którego była akceptacja sądu decyzji ustalającej wysokość kosztów powstałych w związku z wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu na kwotę 440 złotych;

3) art. 145 § 1 ust. 1 lit. a i c p.p.s.a. przez oddalenie skargi w sytuacji, gdy skarżący wykazał, że postępowanie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. było dotknięte wadami.

W oparciu o powyższe zarzuty wniesiono o uwzględnienie skargi kasacyjnej, uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania. Nadto wniesiono o zasądzenie od organu na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że Sąd I instancji tak jak organ, w sposób niewłaściwy zastosował prawo materialne i podzielił stanowisko wyrażone w swojej decyzji przez organ, że kwota 440 złotych z tytułu odstąpienia od usunięcia pojazdu należna jest bez względu na faktyczne powstanie kosztów związanych z

takim odstąpieniem. Analiza przepisów art. 130a ust. 2 a i art. 130a ust. 6a lit. c ustawy Prawo o ruchu drogowym nie pozwala na stwierdzenie, iż samo tylko odstąpienie od usunięcia pojazdu pociąga za sobą automatycznie ustalenie opłaty w wysokości 440 zł. W przypadku zaistnienia takiej sytuacji pod uwagę winien być brany nie tylko sam fakt powstania kosztów związanych z odstąpieniem od usunięcia, lecz również fakt czy koszty takie w ogóle powstały i w jakiej dokładnie wysokości. Samo ustalenie, że koszty te powstały, nie jest wystarczające. Określona na kwotę 440 zł w art. 130a ust. 6a lit. c Prawa o ruchu drogowym maksymalna wysokość kosztów za odstąpienie od usunięcia pojazdu, przyjęta w załączniku nr 2 wyznacza tylko kwotę maksymalną kosztów, do poniesienia których może zostać zobowiązany właściciel pojazdu w przypadku odstąpienia od jego usunięcia. Kwota 440 zł, jako kwota maksymalna, nie powinna być traktowana w sposób sztywny, bez uwzględniania wysokości faktycznych kosztów jakie to odstąpienie wywołało. Nie można podzielić stanowiska wyrażonego przez Sąd, stanowiącego powtórzenie stanowiska organu, iż powstanie jakichkolwiek kosztów związanych z odstąpieniem od usunięcia pojazdu, pociąga za sobą automatycznie ustalenie tych kosztów na kwotę 440 zł.

W niniejszej sprawie doszło również do naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. Sąd podzielił stanowisko organu, który ustalił wysokość kosztów z tytułu odstąpienia od usunięcia pojazdu na kwotę 440 złotych nie ustalając wcześniej czy wydanie dyspozycji odstąpienia rzeczywiście spowodowało powstanie kosztów, którymi należy obciążyć właściciela pojazdu. Z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia wynika, iż ani Sąd, ani organ nie badali wysokości rzeczywiście powstałych kosztów.

Skarżący podkreślił, że Sąd sprawując kontrolę sądowo-administracyjną dopuścił się również naruszenia prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. zasad ogólnych postępowania administracyjnego wyrażonych w art. 8 i art. 11 k.p.a. Powyższe przepisy statuują zasadę pogłębiania zaufania obywateli oraz zasadę przekonywania. Sąd oddalając skargę uznał, iż organ, pomimo braku wyjaśnienia skarżącemu nieodstąpienia od ustalenia wysokości kosztów z tytułu odstąpienia od usunięcia pojazdu na kwotę 440 złotych przy wiedzy o wyjątkowej sytuacji rodzinnej i finansowej skarżącego, nie dopuścił się naruszenia powyższych zasad.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania.

W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a. i nie zachodzi żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 p.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku. Wobec tego Naczelny Sąd Administracyjny przeszedł do zbadania zarzutów kasacyjnych.

Zarzuty skarżącego kasacyjnie, zarówno materialnoprawne, jak i procesowe, opierają się na tym, że organ wydający decyzję w sprawie ustalenia wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu oraz wysokości kosztów powstałych w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu powinien kierować się faktycznie powstałymi kosztami w konkretnym przypadku, a nie kosztami wskazanymi w uchwale rady m.st Warszawy wydanej na podstawie art. 130a ust. 6 i 6a p.r.d. Zarzuty te uznać należy za nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 130a ust. 1 pkt 1 p.r.d., "pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku: 1) pozostawienia pojazdu w miejscu, gdzie jest to zabronione i utrudnia ruch lub w inny sposób zagraża bezpieczeństwu;(...)". Art. 130a ust. 2a p.r.d. stanowi, iż "od usunięcia pojazdu odstępuje się, jeżeli przed wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu lub w trakcie usuwania ustaną przyczyny jego usunięcia. Jeżeli wydanie dyspozycji usunięcia pojazdu w przypadkach, o których mowa w ust. 1 lub 2, spowodowało powstanie kosztów, do ich pokrycia jest obowiązany właściciel pojazdu. Przepis ust. 10i stosuje się odpowiednio.". Zgodnie z art. 130a ust. 6, "Rada powiatu, biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłat, o których mowa w ust. 5c, oraz wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a. Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a, nie może być wyższa niż maksymalna kwota opłat za usunięcie pojazdu, o których mowa w ust. 6a.". Ust. 6a lit. c) art. 130a p.r.d. przewiduje, że maksymalna wysokość stawek kwotowych opłat za usunięcie pojazdu o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t wynosi 440 złotych. Ustawodawca przewidział jednocześnie mechanizm waloryzujący tę kwotę. Zgodnie z art. 130a ust. 6b p.r.d., "maksymalne stawki opłat określone w ust. 6a, obowiązujące w danym roku kalendarzowym ulegają corocznie zmianie na następny rok kalendarzowy w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszego półrocza roku, w którym stawki ulegają zmianie, w stosunku do analogicznego okresu roku poprzedniego". Jak stanowi ust. 6c. art. 130a p.r.d., "na każdy rok kalendarzowy minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" maksymalne stawki opłat, o których mowa w ust. 6a, z uwzględnieniem zasady określonej w ust. 6b, zaokrąglając je w górę do pełnych złotych". Wskaźnik cen, o którym mowa w ust. 6b, ustala się na podstawie komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego ogłoszonego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", w terminie 20 dni od dnia jego ogłoszenia (art. 130a ust. 6d p.r.d.).

Łączna analiza przytoczonych przepisów p.r.d., które znajdują zastosowanie w niniejszej sprawie, pozwala na wyciągnięcie kilku wniosków. Po pierwsze, właściciel nieprawidłowo zaparkowanego pojazdu, wobec którego wydano dyspozycję jego usunięcia z drogi, ponosi koszty nawet w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu w trakcie jego usuwania. Po drugie, Rada powiatu (w niniejszej sprawie Rada m.st. Warszawy) zobowiązana została przez ustawodawcę do corocznego ustalania w drodze uchwały wysokości wyżej wymienionych kosztów. Ustawodawca zobowiązał ten organ do wzięcia pod uwagę przy określeniu kosztów: 1) konieczności sprawnej realizacji zadań związanych z usuwaniem pojazdów oraz 2) kosztów usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu. Wysokość kosztów powstałych poprzez wydanie dyspozycji usunięcia pojazdu mimo odstąpienia od tej czynności nie może być wyższa niż maksymalna kwota opłat za usunięcie pojazdu. Po trzecie, Rada powiatu nie może określać ww. opłat jedynie w oparciu o powyższe dwa kryteria – jest ona związana maksymalną wysokością stawek kwotowych opłat, która wynosi 440 zł za usunięcie pojazdu o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t. Po czwarte, ustawodawca przewidział mechanizm waloryzujący maksymalną wysokość stawek kwotowych opłat, pozwalający na ich urealnienie bez konieczności zmiany ustawy. Kompetencję w tym zakresie uzyskał minister właściwy do spraw finansów publicznych, który corocznie ogłasza odpowiednie obwieszczenie.

Odnosząc powyższe do realiów niniejszej sprawy należy uznać, że ustawodawca ustanowił mechanizm ustalania opłat za usunięcie pojazdów nieuzależniony od faktycznej wysokości tych opłat w konkretnym przypadku. Rada powiatu związana jest stawkami maksymalnymi określonymi w ustawie, ale waloryzowanymi w drodze obwieszczeń ministra właściwego do spraw finansów publicznych. Została ona zobowiązana do określenia w drodze uchwały konkretnych stawek nieprzekraczających kwot ustalonych w wyniku waloryzacji ministra dokonywanej w obwieszczeniu, która dodatkowo corocznie powinna być zmieniana biorąc pod uwagę zarówno konieczności sprawnej realizacji zadań związanych z usuwaniem pojazdów oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu. Obowiązująca w czasie usuwania pojazdu W. L. uchwała nr XXVI1/566/2011 Rady m.st. Warszawy z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie ustalenia wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu oraz wysokości kosztów powstałych w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu przewidywała wysokość opłat w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu do 3,5 t masy całkowitej w kwocie 440 zł. Taką też opłatę nałożono na W. L. Była to uchwała, która weszła w życie na blisko 3 miesiące przed wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu W. L. Wysokość opłat była zatem aktualna. Dla porównania warto wskazać, że kolejne uchwały wydawane przez Radę m.st. Warszawy przewidywały inne wysokości opłat w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu do 3,5 t masy całkowitej. Uchwała nr XLVIII/1309/2012 Rady m.st. Warszawy z dnia 14 grudnia 2012 r. w sprawie ustalenia wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu oraz wysokości kosztów powstałych w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu na rok 2013 (Dz. Urzędowy Woj. Mazowieckiego z dnia 28 grudnia 2012 r., poz. 10224) ustalała powyższe koszty na kwotę 478 złotych. Natomiast uchwała nr III/28/2014 z dnia 18 grudnia 2014 r. w sprawie ustalenia wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu oraz wysokości kosztów powstałych w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu na rok 2015 (Dz. Urzędowy Woj. Mazowieckiego z dnia 30 grudnia 2014 r., poz. 11983) ustalała powyższą opłatę w kwocie 239 zł. Powyższe pokazuje, że Rada m. st. Warszawy dokonywała corocznych zmian wysokości opłat. Wskazać końcowo należy, że ustawodawca przesądził o maksymalnej wysokości opłat, natomiast do uregulowania w drodze uchwały rad powiatów pozostawił określenie konkretnej wysokości tych opłat, w granicach opłat maksymalnych. Nie są trafne zatem zarzuty skarżącego kasacyjnie zmierzające do wykazania, że w każdym indywidualnym przypadku organ powinien ustalić faktycznie poniesione koszty usunięcia pojazdu. Jednocześnie w sprawie nie budzi wątpliwości prawidłowe ustalenie stanu faktycznego, poparte materiałem znajdującym się w aktach sprawy, co czyni niezasadnymi zarzuty naruszenia przepisów postępowania wskazanych w skardze kasacyjnej.

Biorąc pod uwagę wyżej wskazane argumenty należy uznać zarzuty kasacyjne W. L. za nieuzasadnione. Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 184 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono, jak w sentencji.