Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mariola Kowalska, , Sędzia WSA Agnieszka Wilczewska – Rzepecka, Sędzia WSA Renata Nawrot (spr.), Protokolant spec. Sylwia Kruszyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 czerwca 2014 r. sprawy ze skargi W. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] czerwca 2013 r. znak: [...] w przedmiocie ustalenia wysokości kosztów powstałych w związku z wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu I. skargę oddala, II. przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata A. P. tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej kwotę 295,20 (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) zł w tym: tytułem zastępstwa prawnego kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł, tytułem 23% podatku od towarów i usług kwotę 55,20 (pięćdziesiąt pięć złotych i dwadzieścia groszy) zł.

Decyzją znak [...] z dnia [...] lutego 2013 r. Zarząd Dróg Miejskich w W. na podstawie upoważnienia Prezydenta Miasta [...] (zwany dalej: "organ I instancji"), działając m. in. w oparciu o art. 130a ust. 2a, ust. 10h, ust. 10j oraz ust. 6 i 6a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm., zwana dalej: "p.r.d."), załącznika nr [...] do uchwały nr [...] Rady [...] z dnia [...] listopada 2011 r. w sprawie ustalenia wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu oraz wysokości kosztów powstałych w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu (Dz. Urzędowy Woj. [...] z 2011 r. Nr [...], poz. [...], zwana dalej: "uchwałą"), oraz art. 104 i art. 107 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., zwana dalej: "k.p.a.") orzekł: w pkt 1) o ustaleniu wysokości kosztów powstałych w związku z wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu marki Skoda Felicja nr rejestracyjny [...] w kwocie 440,00 zł; w pkt 2) do zapłaty ww. należności zobowiązał W. L. (zwany dalej: "skarżący"); w pkt 3) wskazał, iż należność określoną ww. decyzją należy wpłacić na rachunek bankowy organu nr [...] z dopiskiem "z tytułu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu marki Skoda Felicja nr rejestracyjny [...] "; w pkt 4) wskazał, iż termin płatności należności ustalonych niniejszą decyzją wynosi 30 dni od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji podał, iż w dniu [...] marca 2012 r. strażnik miejski na podstawie art. 130a ust. 1 pkt 5 p.r.d., wydał dyspozycję usunięcia pojazdu marki Skoda Felicja nr rejestracyjny [...] z powodu niezastosowania się do znaku [...] z tabliczką [...], to jest pozostawienia pojazdu w miejscu obowiązywania znaku wskazującego, że zaparkowany pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela. W trakcie czynności usuwania pojazdu do strażnika zgłosił się zgłosił się właściciel przedmiotowego pojazdu – skarżący. W związku z tym na podstawie art. 130a ust. 2a ustawy odstąpiono od usunięcia pojazdu. Jednakże wydanie uprzednio dyspozycji usunięcia pojazdu spowodowało powstanie kosztów, do których pokrycia zgodnie z art. 130a ust. 2a w związku z art. 130a ust. 10i p.r.d. zobowiązano skarżącego jako właściciela przedmiotowego pojazdu.

Organ I instancji wskazał, iż zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami p.r.d. i uchwały, wysokość kosztów powstałych w sytuacji odstąpienia od usunięcia pojazdu określona została jak dla pojazdu, którego dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 t i wynosi ona 440 zł.

W odwołaniu złożonym na powołane rozstrzygnięcie skarżący wyjaśnił, iż w dniu 13 marca 2013 r. będąc na rozprawie w Sądzie Rejonowym dla [...] ul. O. w sprawie sygn. akt [...], z powodu braku płatnych miejsc parkingowych, zmuszony był zostawić pojazd pod znakiem zakazu zatrzymania. Zaznaczył jednoczesnie, że zabrał pojazd z tego miejsca bez holowania. Skarżący podał, iż jego dochód miesięczny stanowi kwota 1.500 zł, ponadto ma na utrzymaniu syna, który nie osiąga jeszcze żadnych dochodów. W związku z powyższym zwrócił się z prośbą o umorzenie kosztów ze względu na wyjątkową sytuację rodzinną i finansową.

Decyzją znak [...] z dnia [...] czerwca 2013 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. (zwane dalej: "Kolegium", "organ odwoławczy"), biorąc za podstawę art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., orzekło o utrzymaniu zaskarżonej decyzji w mocy.

W uzasadnieniu podjętej decyzji Kolegium podało, iż zgodnie z art. 130a ust. 2a, 6a, 10h i 10i p.r.d., od usunięcia pojazdu odstępuje się, jeżeli przed wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu lub w trakcie usuwania pojazdu ustaną przyczyny jego usunięcia. Jeżeli wydanie dyspozycji usunięcia pojazdu w przypadkach, o których mowa w ust. 1-2, spowodowało powstanie kosztów, do ich pokrycia jest obowiązany właściciel pojazdu. Przepis ust. 10i stosuje się odpowiednio. Maksymalna wysokość stawki kwotowej opłaty za usunięcie pojazdu o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t wynosi 440 zł; a za każdą dobę przechowywania - 33 zł. Koszty związane z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem, sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu powstałe od momentu wydania dyspozycji jego usunięcia do zakończenia postępowania ponosi osoba będąca właścicielem tego pojazdu w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu, z zastrzeżeniem ust. 10d i 10i. Decyzję o zapłacie tych kosztów wydaje starosta.

Wobec powyższego Kolegium wskazało, iż w niniejszej sprawie została wydana dyspozycja usunięcia pojazdu marki Mazda (winno być Skoda Felicja) w związku z niezastosowaniem się do znaku [...] z. [...], co stanowiło wykroczenie z art. 92 § 1 kodeksu wykroczeń. Organ odwoławczy podniósł jednak, że z zapisów na dyspozycji usunięcia pojazdu [...] wynika, iż na miejsce zdarzenia dotarł pojazd holujący - On Traffic IVECO [...]. Samochód Skoda Felicja był już wciągnięty na przyczepę samochodu holującego. Po przybyciu skarżącego odstąpiono od usunięcia pojazdu na parking strzeżony. Zatem, wydanie dyspozycji usunięcia pojazdu wygenerowało koszty tego usunięcia, gdyż podjęto czynności zmierzające bezpośrednio do usunięcia pojazdu. Stawka za usunięcie odpowiada też maksymalnej przewidzianej stawce w wysokości 440 zł i została wyliczona w oparciu o załącznik Nr [...] do uchwały w sprawie ustalenia wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu oraz wysokości kosztów powstałych w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu.

Skargę do sądu administracyjnego na powołane wyżej rozstrzygnięcie złożył skarżący wnioskując o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie nałożonych nań kosztów. Uzasadniając złożony środek zaskarżenia skarżący podał, iż w dniu [...] marca 2012 r. nie było wolnych płatnych miejsc parkingowych w okolicy Sądu Rejonowego [...] przy ul. O. w W.. Skarżący z powodu dolegliwości zdrowotnych (potwierdzonych legitymacją rencisty I grupy) ma ograniczone możliwości poruszania się musiał zatem zostawić pojazd pod znakiem zakazu – tylko na czas pobytu w sądzie.

W uzupełnieniu skargi, pełnomocnik skarżącego zarzucił zaskarżonej decyzji: naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 130a ust. 2a p.r.d., oraz załącznika nr [...] do uchwały [...] poprzez jego niewłaściwe zastosowanie. Również zarzucił naruszenie prawa procesowego: art. 7. art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., ponadto art. 8 k.p.a. i art. 11 k.p.a., które miało istotny wpływ na wynik sprawy. W rezultacie pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i rozważenie uchylenia decyzji ją poprzedzającej.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie podtrzymując argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga podlega oddaleniu.

Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, zwanej dalej p.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Oznacza to, iż sąd rozpoznając skargę ocenia, czy zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa materialnego bądź przepisów postępowania administracyjnego. Wedle regulacji art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a., sąd, uwzględniając skargę na decyzję (postanowienie), uchyla ją w całości lub części, jeżeli stwierdzi: a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy; b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego; c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy. Zgodnie natomiast z art. 134 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Nie może przy tym wydać orzeczenia na niekorzyść strony skarżącej, chyba że dopatrzy się naruszenia prawa skutkującego stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności.

Materialnoprawną podstawę wydania decyzji stanowi przepis art. 130 a ust. 2a ww. ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z tą regulacją, od usunięcia pojazdu odstępuje się, jeżeli przed wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu lub w trakcie usuwania ustaną przyczyny jego usunięcia. Jeżeli wydanie dyspozycji usunięcia pojazdu w przypadkach, o których mowa w ust. 1 lub 2, spowodowało powstanie kosztów, do ich pokrycia jest obowiązany właściciel pojazdu. Przepis ust. 10i stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 130a p.r.d. pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku: 1) pozostawienia pojazdu w miejscu, gdzie jest to zabronione i utrudnia ruch lub w inny sposób zagraża bezpieczeństwu; 2) nieokazania przez kierującego dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub stwierdzającego opłacenie składki tego ubezpieczenia dowodu opłacenia składki za to ubezpieczenie, jeżeli pojazd ten jest zarejestrowany w kraju, o którym mowa w art. 129 ust. 2 pkt 8 lit. c; 3) przekroczenia wymiarów, dopuszczalnej masy całkowitej lub nacisku osi określonych w przepisach ruchu drogowego, chyba że istnieje możliwość skierowania pojazdu na pobliską drogę, na której dopuszczalny jest ruch takiego pojazdu; 4) pozostawienia pojazdu nieoznakowanego kartą parkingową, w miejscu przeznaczonym dla pojazdu osoby niepełnosprawnej o obniżonej sprawności ruchowej oraz osób wymienionych w art. 8 ust. 2; 5) pozostawienia pojazdu w miejscu obowiązywania znaku wskazującego, że zaparkowany pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela (ust. 1).

Pojazd może być usunięty z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy: 1) kierowała nim osoba: a) znajdująca się w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu, b) nieposiadająca przy sobie dokumentów uprawniających do kierowania lub używania pojazdu; 2) jego stan techniczny zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, powoduje uszkodzenie drogi albo narusza wymagania ochrony środowiska (ust. 2).

Mając na uwadze treść przytoczonych wyżej przepisów, stwierdzić należy, iż warunkiem sine qua non wydania decyzji w przedmiocie nałożenia na właściciela pojazdu zapłaty kosztów powstałych w wyniku wydania dyspozycji usunięcia pojazdu, od której następnie odstąpiono, jest ustalenie, że koszty te powstały.

W tym celu organ ma obowiązek wyjaśnić w jakich okolicznościach doszło do wydania dyspozycji odholowania pojazdu, odstąpienia od tej dyspozycji oraz, czy wydanie dyspozycji odstąpienia spowodowało powstanie kosztów, którymi należy obciążyć właściciela pojazdu.

W niniejszej sprawie za bezsporną należy uznać okoliczność, że pojazd skarżącego został zaparkowany (znajdował się) w miejscu obowiązywania znaku wskazującego, że zaparkowany pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela. Kierujący wyczerpał znamiona wykroczenia określone art. 92 § 1 kodeksu wykroczeń. Także poza sporem jest również fakt, stwierdzenia przez funkcjonariuszy straży miejskiej zaparkowania pojazdu w miejscu niedozwolonym. Analiza akt administracyjnych wskazuje, że została wydana dyspozycja usunięcia pojazdu (dokument w aktach). Pojazd holujący dotarł na miejsce i samochód skarżącego Skoda Felicja został wciągnięty na przyczepę samochodu holującego, co niewątpliwie potwierdza dokumentacja fotograficzna. Również okoliczność ta nie była kwestionowana przez skarżącego. Po przybyciu skarżącego odstąpiono od usunięcia pojazdu na parking strzeżony. W tej sytuacji wydanie przez organ I instancji decyzji ustalającej koszty należne od skarżącego jako właściciela pojazdu, w związku z odstąpieniem od usunięcia pojazdu jest prawidłowe i znajduje oparcie w przytoczonych wyżej przepisach prawa.

Oceniając podjęte w ramach postępowania administracyjnego decyzje Sąd stwierdza, iż są one zasadne, a organy dokonały prawidłowego ustalenia stanu faktycznego sprawy, który nie budzi wątpliwości, nadto nie był on kwestionowany przez samego skarżącego. Przedstawione przy skardze akta administracyjne zawierają dokumentację fotograficzną potwierdzającą ustalenia organów.

Podnoszone w skardze argumenty wyjaśniają przyczyny, dla których skarżący zaparkował samochód w miejscu niedozwolonym oraz dotyczą jego sytuacji materialnej w związku z wnioskiem o umorzenie nałożonej nań opłaty. Jednakże okoliczności sytuacji materialnej nie dotyczą postępowania o ustalenie wysokości kosztów w związku z odstąpieniem od usunięcia pojazdu.

Odnosząc się natomiast do zarzutów podniesionych przez pełnomocnika skarżącego, w ocenie Sądu również nie zasługują one na uwzględnienie. Po pierwsze bowiem, okoliczności zaparkowania w miejscu niedozwolonym nie budzą wątpliwości. Po drugie dowody zgromadzone w sprawie przez organ wskazują na wydanie dyspozycji usunięcia pojazdu, przybycie osoby dokonującej usunięcia pojazdu, załadowanie samochodu skarżącego na lawetę. Wobec tego nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego. Sąd nie dopatrzył się również naruszenia przepisów postępowania podniesionych w uzupełnieniu skargi, które miałyby istotny wpływ na wynik sprawy. Jeszcze tylko zaznaczyć należy, że brak miejsca do zaparkowania na parkingu, nie uprawniał skarżącego do zaparkowania w miejscu niedozwolonym. Strona powinna przybyć odpowiednio wcześniej na miejsce, celem zabezpieczenia i zaparkowania pojazdu w miejscu do tego przeznaczonym.

Mając na uwadze powołane okoliczności, Sąd działając na postawie art. 151 p.p.s.a. orzekł o oddaleniu skargi. Orzeczenie o przyznaniu kosztów z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oparto o § 18 ust. 1 pkt 1c oraz § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 146) w związku z art. 250 ustawy p.p.s.a.