W sprawie ze skargi kasacyjnej A. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 10 kwietnia 2017 r. sygn. akt I SA/Kr 1057/16 wpłynął wniosek Skarżącej o wstrzymanie wykonania decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie z 22 czerwca 2016 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do maja oraz od sierpnia do października 2007 r.
We wniosku z 27 września 2018 r. Skarżąca podniosła, że łączna zaległość z opisanej wyżej decyzji na 1 października 2018 r. wynosić będzie 643.117,25 zł (w tym 302.308,32 zł z tytułu odsetek za zwłokę oraz 27.186,00 zł tytułem opłaty prolongacyjnej) i jest ona spłacana od dwóch lat w miesięcznych ratach w wysokości po 3.001,00 zł (na mocy decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. z 17 listopada 2016 r. znak [...] oraz z 30 października 2017 r. znak [...]). Skarżąca wskazała przy tym, że obecnie jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę i otrzymuje miesięczny dochód w wysokości 4.000,00 zł. Skarżąca pozostaje w związku małżeńskim, ma dwoje dzieci, przy czym rodzina utrzymuje się głównie z zarobków męża (prowadzącego działalność gospodarczą, aktualne uzyskującego stratę z tej działalności), świadczenia 500+, otrzymuje również wsparcie bliskich - Skarżąca z rodziną mieszkają w lokalu w nieruchomości stanowiącej własność jej rodziców. Miesięczne minimalne koszty utrzymania Skarżącej i jej rodziny oscylują około kwoty 2.000 zł i bez pomocy bliskich Skarżąca nie jest w stanie ich pokryć. Skarżąca podkreśliła, że na chwilę obecną reguluje należności wynikające z decyzji dotyczącej rozłożenia jej zaległości na raty, jednakże z uwagi na niskie dochody i wysokie obciążenia finansowe istnieje wysokie ryzyko zaprzestania płatności ustalonych rat, co będzie skutkowało wszczęciem przez organ podatkowy postępowania egzekucyjnego. Skarżąca nie posiada majątku, wobec czego w przypadku wszczęcia egzekucji zajęte zostaną jej rachunki bankowe, co będzie oznaczało brak możliwości utrzymywania rodziny i de facto powstanie nieodwracalnych skutków, ponieważ nie będzie mogła zapewnić egzystencji swojej rodzinie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku Strony o wstrzymanie wykonania opisanej wyżej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie.
Przepis art. 61 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm., dalej: P.p.s.a.) przewiduje możliwość wstrzymania przez sąd wykonania zaskarżonego aktu lub czynności na wniosek strony, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia stronie znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie, wskazuje się, że warunkiem wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest wskazanie przez stronę we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków i ich konkretyzacja w przedstawionym przez stronę materiale dowodowym. To w interesie strony leży takie sformułowanie wniosku, by był on precyzyjny i dotyczył konkretnych zagrożeń. Również w jej interesie leży poparcie tychże twierdzeń stosownymi dokumentami. Uprawdopodobnienie okoliczności wskazanych we wniosku nie oznacza bowiem gołosłownego stwierdzenia przez podmiot powołujący się na te okoliczności, że one zachodzą (por. np. postanowienie NSA z 26 sierpnia 2014 r., II FSK 998/14, z 13 listopada 2014 r., II FZ 1504/14, dostępne w internetowej bazie orzeczeń CBOSA).
Mając powyższe na uwadze stwierdzić trzeba, że Skarżąca we wniosku nie wykazała, iż wykonanie kwestionowanej decyzji spowoduje trudne do odwrócenia skutki, za jakie - w ocenie Skarżącej - należy uznać pozbawienie Skarżącej środków koniecznych do utrzymania jej oraz rodziny.
Odnosząc się do argumentacji zawartej we wniosku Naczelny Sąd Administracyjny zwraca uwagę, że Skarżąca wprawdzie w sposób należyty udokumentowała swoje dochody w postaci wynagrodzenia za pracę, jak również potwierdziła stosownym dokumentem przysługujące jej świadczenie 500+, jednakże w żaden sposób nie udokumentowała możliwości zarobkowych małżonka, który - jak wynika z wniosku - prowadzi ze Skarżącą oraz ich dziećmi wspólne gospodarstwo domowe, a zatem jego dochody wpływają na ocenę sytuacji majątkowej i możliwości płatniczych Skarżącej w kontekście skutków ewentualnego przymusowego wykonania kwestionowanej decyzji podatkowej. Samo stwierdzenie Skarżącej, że jej małżonek prowadzi działalność gospodarczą, z której uzyskuje stratę, nie jest - w opinii Naczelnego Sądu Administracyjnego - wystarczające do przyjęcia, że Skarżąca wykazała, iż nie jest w stanie na chwilę obecną regulować rat zaległości ustalonych w ww. decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w A. (we wniosku wadliwie wskazano Naczelnika Urzędu Skarbowego w K.), co z kolei wiąże się z ryzykiem przymusowego dochodzenia należności objętych skarżoną decyzją i w konsekwencji pozbawieniem Skarżącej środków do utrzymania jej oraz rodziny.
W związku z powyższym - w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego - brak jest podstaw do przyjęcia, że Skarżąca we wniosku wykazała, iż w niniejszej sprawie zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia jej znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, a zatem na podstawie art. 61 § 3 P.p.s.a., należało orzec jak w sentencji.
