Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA - Irena Jakubiec-Kudiura (spr.), Sędzia NSA - Piotr Piszczek, Sędzia WSA - Jadwiga Smołucha, Protokolant st. specjalista - Sylwia Wojtkowska-Just, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lutego 2018 r. sprawy ze skargi P. S. na decyzję Dyrektora Mazowieckiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. z dnia (...) lutego 2017 r. nr (...) w przedmiocie odmowy przyznania płatności dla obszarów z ograniczeniami naturalnymi lub innymi szczególnymi ograniczeniami na rok 2015; 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w G. z dnia (...) grudnia 2016 r. nr (...), 2. zasądza od Dyrektora Mazowieckiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. na rzecz P.S. kwotę 697 zł (słownie: sześćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi P. S. (dalej jako: "skarżący" lub "strona") jest decyzja Dyrektora [...] Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. (dalej jako: "Dyrektor OR", "organ odwoławczy" lub "organ II instancji") z [...] lutego 2017 r. nr [...], utrzymująca w mocy decyzję Kierownika Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w G. (dalej jako: "Kierownik BP" lub "organ I instancji") z [...] grudnia 2016 r. nr [...] odmawiającą stronie przyznania płatności dla obszarów z ograniczeniami naturalnymi lub innymi szczególnymi ograniczeniami (ONW) na rok 2015.

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym.

[...] czerwca 2015 r. skarżący złożył wniosek o przyznanie płatności ONW na rok 2015 wraz z załącznikami graficznymi i informacją dotyczącą działek deklarowanych do płatności. W wyniku weryfikacji danych wnioskodawcy, na podstawie informacji uzyskanej w Bazie Internetowej Regon, Kierownik BP ustalił, że strona prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą [...]. Zgodnie z danymi z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (dalej jako: "CEIDG") wykonywaną działalnością przedsiębiorcy są działalności oznaczone kodami [...], [...] [...] i [...].

Pismem z [...] września 2015 r. organ I instancji wezwał skarżącego do złożenia wyjaśnień w zakresie niewypełnienia pola nr 08 wniosku dotyczącego oświadczenia, że nie jest on rolnikiem aktywnym zawodowo oraz ustalenia, czy na dzień złożenia wniosku strona prowadziła jedną z wykluczonych działalności, o których mowa w art. 9 ust. 2 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1307/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającego przepisy dotyczące płatności bezpośrednich dla rolników na podstawie systemów wsparcia w ramach wspólnej polityki rolnej oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 637/2008 i rozporządzenie Rady (WE) nr 73/2009 (Dz. Urz. UE L 347 z 20.12.2013 s. 608 i nast. ze zm., dalej jako: "rozporządzenie nr 1307/2013").

W odpowiedzi na wezwanie organu skarżący [...] września 2015 r. złożył oświadczenie, według którego na dzień złożenia wniosku prowadził on działalność, o której mowa w art.9 ust.2 rozporządzenia nr 1307/2013, czyli działalność, która wyklucza go z uznania za rolnika (aktywnego) zawodowo. Strona oświadczyła jednocześnie, że znane są jej skutki składania fałszywych oświadczeń, wynikające z art. 297 § 1 k.k.

[...] stycznia 2016 r. skarżący złożył kolejne oświadczenie, w którym wyjaśnił, że nie zaznaczył na wniosku pola nr 08 - ponieważ "oświadczam, że jestem rolnikiem aktywnym zawodowo, pomimo że..." ponieważ nie administruje on portami lotniczymi i stałymi terenami sportowymi i rekreacyjnymi. Prowadzona przez stronę działalność gospodarcza polega na organizacji wesel, przyjęć rodzinnych i innych imprez okolicznościowych i nie ma związku z jakąkolwiek formą aktywności gospodarczej wskazanej w instrukcji wypełniania wniosku w odniesieniu do pola nr 08. Dodał, iż rozliczeń z klientami dokonuje w ramach cateringu i wynajmu pomieszczeń restauracyjnych i w taki sposób jest to ujmowane na paragonie fiskalnym.

Decyzją z [...] maja 2016 r. nr [...] Kierownik BP odmówił skarżącemu przyznania wnioskowanych płatności w ONW na rok 2015 uzasadniając ten fakt niespełnieniem przez stronę kryterium rolnika aktywnego zawodowo.

Nie zgadzając się z rozstrzygnięciem organu I instancji skarżący wniósł odwołanie od powyższej decyzji wnosząc jednocześnie o dopuszczenie i przeprowadzenie dodatkowych dowodów z dokumentów.

Decyzją z [...] sierpnia 2016 r. nr [...] Dyrektor OR uchylił decyzję Kierownika BP i przekazał organowi I instancji sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Rozpatrując sprawę ponownie organ I instancji wystosował do strony informację z [...] października 2016 r. o możliwości zapoznania z aktami sprawy i wypowiedzenia co do zebranych materiałów i dowodów w której wskazał m.in., że w przypadku gdy podmiot otrzymał w roku poprzedzającym rok złożenia wniosku kwotę powyżej 5.000 euro i prowadził działalność zaklasyfikowaną do następujących kodów PKD według rozporządzenia Rady Ministrów z 24 grudnia 2007 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) (Dz.U. z 2007 r. Nr 251, poz. 1885 ze zm., dalej jako: "rozporządzenie w sprawie PKD"): [...], [...], [...], [...], [...], [...] [...]., [...], [...][...], to oznacza, że prowadzi działalność z tzw. listy negatywnej określonej w art. 9 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia nr 1307/2013.

Decyzją z [...] grudnia 2016 r. Kierownik BP ponownie odmówił stronie przyznania płatności ONW na rok 2015. Organ I instancji podkreślił, iż strona nie wypełniła wniosku o przyznanie płatności na rok 2015 w zakresie pola nr 08, natomiast w ramach kontroli spełnienia kryteriów aktywnego rolnika zostało stwierdzone na podstawie kodów PKD, że skarżący prowadzi jedną z wykluczonych działalności, o której mowa w art. 9 ust. 2 rozporządzenia nr 1307/2013. Na podstawie danych CEIDG ustalono bowiem, że skarżący wykonuje działalność gospodarczą w zakresie objętym kodami PKD: [...], [...], [...] i [...].

Wskazał dalej, że z oświadczeń strony z [...] września 2015 r. wynika, iż prowadziła ona działalność wykluczającą ją z uznania za rolnika aktywnego zawodowo, polegającą na organizacji wesel, przyjęć rodzinnych lub innych imprez okolicznościowych, cateringu i wynajmie pomieszczeń restauracyjnych.

Kierownik BP dodał, że skarżący w żadnym ze złożonych oświadczeń nie deklarował, iż jest rolnikiem aktywnym zawodowo, pomimo prowadzenia jednej z wykluczonych działalności, o którym mowa w art. 9 ust. 2 rozporządzenia nr 1307/2013 oraz nie przedstawił wystarczających dowodów na potwierdzenie tego faktu.

Po rozpatrzeniu odwołania strony Dyrektor OR zaskarżaną decyzją z [...] lutego 2017 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji o odmowie przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego. Organ odwoławczy podkreślił na wstępie, że Kierownik BP nie wyjaśnił w jasny i zrozumiały sposób, z jakiego powodu uznał, że w stosunku do wnioskodawcy, należy po pierwsze w ogóle zastosować przepis art. 9 ust. 2 rozporządzenia nr 1307/2013, a następnie, nie wskazał z jakiego powodu uznał on, że strona prowadzi działalność z tzw. listy negatywnej i czy jest to działalność w zakresie administrowania portami lotniczymi, wodociągami, stałymi terenami sportowymi i rekreacyjnymi, czy usługami przewozu kolejowego lub usługami w zakresie obrotu nieruchomościami. Dodał, iż organ I instancji nie wyjaśnił też z jakiego powodu nie uznał oświadczenia strony z [...] stycznia 2016 r., jak również nie odniósł się do twierdzeń skarżącego, według którego został on niejako zmuszony do podpisania oświadczenia z [...] września 2015 r., w którym potwierdził prowadzenie działalności z tzw. listy negatywnej i wprowadzony w błąd przez pracownika organu ARiMR.

Organ II instancji wskazał następnie, iż przyznanie płatności ONW rolnikowi ma miejsce w sytuacji spełnienia przesłanek § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 13 marca 2015 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania" Płatność obszarów z ograniczeniami naturalnymi lub innymi szczególnymi ograniczeniami", który odsyła do rozporządzenia nr 1307/2013. Nadto wskazał, że zgodnie z art. 31 ust.2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady UE nr 1305/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 (Dz.Urz. L 347/487 z 20.12.2013) płatności udziela się rolnikom, którzy zobowiązują się do kontynuowania działalności rolniczej na obszarach wyznaczonych zgodnie z art. 32 i którzy są rolnikami aktywnymi zawodowo w rozumieniu art. 9 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013.

W tej sytuacji wskazał, że w sprawie zastosowanie znalazł art. 9 ust. 2 rozporządzenia nr 1307/2013, bowiem zgodnie z treścią art. 9 ust 4 ww. rozporządzenia w zw. z art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 5 lutego 2015 r. o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego (Dz. U. z 2015 r., poz. 1551 ze zm.) stosuje się go do rolników, którzy w poprzednim roku otrzymali tylko płatności bezpośrednie przekraczające równowartość w złotych kwoty 5.000 euro. Wyjaśnił, że w oparciu o dane Zintegrowanego Systemu Zarządzania i Kontroli ustalono, że skarżący uzyskał w roku 2014 płatności bezpośrednie w wysokości 24.182,85 zł, która to kwota według kursu 1 euro = 4,1776 zł, odpowiada kwocie 5.788,69 euro, tj. ponad 5 tys. euro.

Dyrektor OR wskazał następnie, że zgodnie z danymi zawartymi w CEIDG wykonywaną działalnością gospodarczą przez stronę są działalności oznaczone kodami [...], [...], [...] i [...].. Zgodnie natomiast z treścią rozporządzenia w sprawie PKD kod [...] – Pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna – obejmuje pozostałą działalność rozrywkową i rekreacyjną, gdzie indziej niesklasyfikowaną (z wyłączeniem działalności wesołych miasteczek i parków rozrywki), w tym m.in. taką, jak działalność miejsc do tańczenia (np. dyskoteki, sale taneczne). Podkreślił jednocześnie, że z oświadczenia strony z [...] stycznia 2016 r. wynika, że prowadzona przez nią działalność polega na organizacji wesel, przyjęć rodzinnych i innych imprez okolicznościowych.

Przypomniał, iż z zgodnie z art. 9 ust. 2 rozporządzenia nr 1307/2013 nie przyznaje się płatności bezpośrednich osobom fizycznym lub prawnym ani grupom osób fizycznych lub prawnych, które administrują portami lotniczymi, wodociągami, stałymi terenami sportowymi i rekreacyjnymi, jak również świadczą usługi przewozu kolejowego lub usługi w zakresie obrotu nieruchomościami. Podkreślił, że działalność jednostek, które administrują obiektami rekreacyjnymi lub/i świadczą usługi w zakresie zaspokajania potrzeb rekreacyjnych swoich klientów - mieści się w grupie PKD 93.2 "Działalność rozrywkowa i rekreacyjna", która to grupa obejmuje organizowanie różnych atrakcji rozrywkowych i rekreacyjnych, takich jak: zjazdy wodne, gry, pokazy, wystawy tematyczne i imprezy plenerowe, włączając festyny i inne imprezy rekreacyjne. W ocenie organu II instancji powyższe pozwala stwierdzić, że działalność prowadzona przez skarżącego, jako działalność miejsc do tańczenia – sala taneczna, jest działalnością mieszczącą się w kategorii działalności rekreacyjnej, a ta z kolei zawiera się w szerokim pojęciu administracji terenami rekreacyjnymi.

Organ odwoławczy podkreślił, iż specyfika prowadzonej przez stronę działalności, w świetle ustalonego rozporządzeniem schematu PKD, powoduje, że działalność taka nie może być zakwalifikowana tylko do jednego kodu PKD. Wyjaśnił, iż działalność sali tanecznej wprost kwalifikuje się jako pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna (PKD 93.29.Z), zaś organizacja imprez weselnych polega również min. na przygotowywaniu i . podawaniu posiłków gościom siedzącym przy stołach (PKD 56.10.A), ale również przygotowywaniu i podawaniu napojów do konsumpcji na miejscu (PKD 56.30.Z), a często także obejmuje zapewnienie krótkotrwałego pobytu, włącznie z wyżywieniem przeznaczonym do bezpośredniej konsumpcji (PKD 55.90.Z). Dlatego też w rozpatrywanym przypadku kierując się specyfiką prowadzonej przez wnioskodawcę działalności, w ocenie Dyrektora OR, prowadzenie Domu Weselnego należy uznać w jego całokształcie jako administrowanie terenem rekreacyjnym, o którym mowa w art. 9 ust. 2 rozporządzenia nr 1307/2013.

Z uwagi na powyższe, zdaniem organu II instancji, skarżący ubiegając się o przyznanie płatności za 2015 rok, miał obowiązek zaznaczyć na pierwszej stronie wniosku pole nr 08 oraz dołączyć dowody określone w przepisach o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego, potwierdzające, że jest rolnikiem aktywnym zawodowo. Strona nie zaznaczyła jednak ww. pola oraz do 10 lipca 2015 r. (zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia Komisji nr 640/2014) nie przedłożyła wymaganych dokumentów, które potwierdziłyby, że spełniając określone w treści art. 9 ust. 2 pkt a)-c) rozporządzenia nr 1307/2013 kryteria, mimo prowadzenia działalności wykluczonej, jest ona rolnikiem aktywnym zawodowo.

Organ odwoławczy zauważył również, iż rodzaje dowodów potwierdzających wystąpienie okoliczności, o których mowa w art. 9 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia nr 1307/2013, zostały określone w § 4 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 12 marca 2015 r, w sprawie szczegółowych wymagań, jakie powinny spełniać wnioski w sprawach dotyczących płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego (Dz. U. poz. 352 oraz z 2016 r. poz. 348). Dodał, iż dokumenty przedstawione przez skarżącego [...] stycznia 2017 r., a mające potwierdzać, że jest on rolnikiem aktywnym zawodowo, nie zostały wymienione we wskazanych wyżej przepisach jako dokumenty potwierdzające taką okoliczność.

Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem skarżący wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Dyrektora OR zaskarżając ją w całości.

Organowi II instancji strona zarzuciła:

I. Naruszenie prawa materialnego, tj.:

1) art. 6 ustawy z dnia 5 lutego 2015r. o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego, poprzez jego niezastosowanie,

2) art. 14 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020 (Dz. U z 2015 r poz. 349), poprzez jego niezastosowanie,

3) art. 9 ust. 2 rozporządzenia nr 1307/2013 poprzez jego błędną wykładnię, która niezasadnie łączy skutek wykluczenia z dopłat z samym faktem umieszczania wpisów w ewidencji działalności gospodarczej, dotyczącej działalności wymienionych w tym przepisie lecz faktycznie nie wykonywanych.

II. Naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, tj.:

1) art. 138 § 2 w zw. z art. 10 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm., dalej jako: "k.p.a."), poprzez jego niezastosowanie podczas gdy stan faktyczny uzasadniał konieczność uchylenia decyzji i wyjaśnienia wszystkich okoliczności w sprawie, w związku z brakiem prawidłowego zastosowania art. 10 k.p.a., tj. brakiem zawiadomienia strony o konkretnych zebranych dowodach w sprawie i wydanie rozstrzygnięcia już w dniu [...] października 2016 r. o odmowie przyznania płatności, czym w konsekwencji na dwa miesiące przed wydaniem decyzji administracyjnej spowodowano przekonanie wnioskodawcy o braku możliwości na tym etapie uwzględnienia jego stanowiska i posiadanych dowodów potwierdzających spełnienie kryterium tzw. "rolnika aktywnego zawodowo" - co należy uznać za nieumożliwienie wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań,

2) art. 7 i 77 k.p.a., poprzez brak wyjaśnienia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie oraz zaniechanie zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego, a w szczególności poprzez zaniechanie wezwania strony do wyjaśnienia stanu faktycznego aktualnego na dzień wydania decyzji w sprawie w zakresie prowadzenia działalności,

3) art. 78 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie wniosków dowodowych z dokumentów, przez co nie ustalono wszystkich okoliczności faktycznych, na których powinno być oparte rozstrzygnięcie.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Kierownika BP oraz zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko zajęte w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skargę należało uwzględnić.

Na wstępie należy zaznaczyć, że w odniesieniu do przedmiotowej sprawy zastosowanie znajdują przepisy krajowych jak i unijnych aktów prawnych, w tym w odniesieniu do tych ostatnich w szczególności rozporządzenie nr 1305/2013 i 1307/2013 . Treść art. 31 ust. 2 rozporządzenia nr 1305/2013 stanowi, że płatności udziela się rolnikom, którzy podejmują się prowadzić działalność rolniczą na obszarach wyznaczonych zgodnie z art. 32 i którzy są rolnikami aktywnymi zawodowo w rozumieniu art. 9 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013.

Art. 9 ust. 2 rozporządzenia nr 1307/2013 stanowi zaś, że :

Nie przyznaje się płatności bezpośrednich osobom fizycznym lub prawnym ani grupom osób fizycznych lub prawnych, które administrują portami lotniczymi, wodociągami, stałymi terenami sportowymi i rekreacyjnymi, jak również świadczą usługi przewozu kolejowego lub usługi w zakresie obrotu nieruchomościami.

W stosownych przypadkach państwa członkowskie mogą na podstawie obiektywnych i niedyskryminujących kryteriów zadecydować o dodaniu do listy w akapicie pierwszym wszelkich innych podobnych nierolniczych przedsiębiorstw lub rodzajów działalności, a następnie mogą zadecydować o usunięciu tych dodatków.

Osobę lub grupę osób objętych zakresem akapitu pierwszego lub drugiego, uważa się jednak za rolnika aktywnego zawodowo, jeżeli za pomocą możliwych do zweryfikowania dowodów, w formie wymaganej przez państwa członkowskie, udokumentuje ona, że

a) roczna kwota płatności bezpośrednich wynosi co najmniej 5 % całości przychodów uzyskanych przez nią z działalności pozarolniczej w ostatnim roku obrotowym, za który dowody takie są dostępne;

b) jej działalność rolnicza nie ma charakteru marginalnego; lub

c) jej główną działalność gospodarczą lub przedmiot działalności stanowi wykonywanie działalności rolniczej.

Nadto ust. 3 i 4 powyższego art. stanowi, że :

3. Oprócz sytuacji określonych w ust. 1 i 2, państwa członkowskie mogą zadecydować na podstawie obiektywnych i niedyskryminujących kryteriów, że nie przyznaje się płatności bezpośrednich osobom fizycznym lub prawnym lub grupom osób fizycznych lub prawnych:

a) których działalność rolnicza stanowi tylko nieznaczącą część ogółu ich działalności gospodarczej; lub

b) których główną działalność lub przedmiot działalności nie stanowi wykonywanie działalności rolniczej.

4. Ust. 2 i 3 nie mają zastosowania do rolników, którzy w poprzednim roku otrzymali tylko płatności bezpośrednie nieprzekraczające określonej kwoty. Kwotę tę określają państwa członkowskie na podstawie obiektywnych kryteriów, takich jak ich charakterystyczne cechy krajowe lub regionalne, i nie może być ona wyższa niż 5.000 EUR.

Jest bezsporne, że z danych CEiDG określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z 24.12.2007 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) (Dz.U. nr 251 poz, 1885 ze zm.) wynika, że skarżący zadeklarował prowadzenie działalności w ramach kodów [...], [...], [...] i [...]

Należy przypomnieć w związku z tym, że działalność w ramach PKD 56.10.A, obejmuje przygotowywanie i podawanie posiłków gościom siedzącym przy stołach lub gościom dokonującym własnego wyboru potraw z wystawionego menu, bez względu na to czy spożywają oni przygotowywane posiłki na miejscu, biorą je na wynos czy są im dostarczane.

PKD 55.90.Z to zapewnienie krótkotrwałego pobytu, włącznie z wyżywieniem przeznaczonym do bezpośredniej konsumpcji. PKD 56.30.Z oznacza zaś przygotowywanie i podawanie napojów do konsumpcji na miejscu.

Organ wskazał, że w rozporządzeniu PKD, nie wymieniono wprost działalności polegającej na organizacji wesel, prowadzonej przez skarżącego i uznał w związku z tym, że specyfika prowadzonej działalności wnioskodawcy w świetle ustalonego rozporządzeniem schematu PKD powoduje, że działalność taka nie może być zakwalifikowana tylko do jednego kodu PKD a do wszystkich zadeklarowanych przez stronę w CEIDG.

Należy wskazać w związku z tym, że kwestią sporną w sprawie jest to, czy organy prawidłowo uznały, że w odniesieniu do skarżącego zastosowanie znajdzie treść art. 9 ust. 2 rozp. nr 1307/2013, ponieważ prowadząc Dom Weselny [...] wykonuje działalność w postaci administrowania terenami sportowymi i rekreacyjnymi – co odbywa się w ramach kodu [...] który mieści się w grupie [...] "Działalność rozrywkowa i rekreacyjna", a co wynika z faktu, że wspomniany kod (PKD 93.29.Z) obejmuje działalność miejsc do tańczenia (np. dyskoteki, sale taneczne).

W ocenie Sądu stanowisko organu w tym zakresie nie jest prawidłowe.

Z oświadczenia skarżącego jednoznacznie wynika, że prowadzi Dom Weselny organizując wesela, przyjęcia rodzinne i inne przyjęcia okolicznościowe. Organizacja wesel bez wątpienia obejmuje poza dostarczeniem jedzenia, spożywanego co do zasady na miejscu przy stolikach, obsługę gości, udostępnienie sali do tańczenia jak również bardzo często dostarczenie alkoholu i napojów. Tym niemniej regułą jest, że sprawa zatrudnienia muzyków czy didżeja należy do młodej pary, ponieważ domy weselne, nie działają codziennie, nie zajmują się urządzaniem tańców dla wszystkich chętnych do skorzystania z takiej rozrywki, zatem należy odróżnić je od dyskotek czy też sal tańca, lub innych przedsięwzięć działających na tej zasadzie. Również alkohol często zapewnia młoda para i płaci co najwyżej w związku z tym właścicielowi domu weselnego stosowne wynagrodzenie. Należy też wspomnieć, że inne uroczystości rodzinne typu urodziny, imieniny, chrzciny, komunie najczęściej nie wiążą się z tańcami, w związku z tym przywiązywanie decydującej wagi do jednej z samodzielnych form działalności o jakich mowa w odniesieniu do kodu PKD 93.39Z ażeby uznać, że działalność prowadzona przez skarżącego mieści się w zakresie administrowania stałymi terenami sportowymi i rekreacyjnymi, dowodzi nieprawidłowości stanowiska zajętego przez organ. W ocenie Sądu działalność prowadzona przez skarżącego, jest najbliższa działalności restauracyjnej, w której zasadniczą rolę odgrywa żywienie gości jak również dostarczanie im napojów, przy czym fakt, że restauracja serwuje napoje, nie zmienia tego, że działalność ta mieści się w ramach kodu [...], który obejmuje - Restauracje i inne stałe placówki gastronomiczne.

Podklasa ta obejmuje przygotowywanie i podawanie posiłków gościom siedzącym przy stołach lub gościom dokonującym własnego wyboru potraw z wystawionego menu, bez względu na to czy spożywają oni przygotowywane posiłki na miejscu, biorą je na wynos czy są im dostarczane.

Podklasa ta obejmuje działalność: restauracji, kawiarni, restauracji typu fast food, barów mlecznych, barów szybkiej obsługi, lodziarni, pizzerii, miejsc z żywnością na wynos, restauracyjną lub barową prowadzoną w środkach transportu wykonywaną przez oddzielne jednostki.

Podklasa ta nie obejmuje:

- sprzedaży detalicznej żywności z automatów, sklasyfikowanej w 47.99.Z,

- gastronomicznej działalności usługowej, sklasyfikowanej w 56.29.Z.

W tym stanie rzeczy należy uznać, że skarżący nie był zobowiązany do wypełnienia rubryki 08 wniosku i zaznaczenia, że wykonuje jedną z wymienionych w niej działalności a zatem brak było konieczności złożenia przez niego oświadczenia w tym zakresie, jak również dalszych wyjaśnień, związanych z pojęciem rolnika aktywnego zawodowo, które ze względu na upływ terminu do uzupełnienia wniosku zostały przez organ ocenione jako pozostające bez wpływu na rozstrzygnięcie niezależnie od tego, że zostały uznane również za niespełniające wymogów określonych przez rozporządzenie krajowe z 13 marca 2015 w sprawie warunków i trybu przyznawania pomocy. W związku z powyższym zdaniem Sądu brak było podstaw do uznania przez organy, że zaistniała sytuacja o jakiej jest mowa w art. 9 ust. 2 rozporządzenia nr 1307/2013 r., która uzasadnia odmowę przyznania pomocy.

W ocenie Sądu doszło do naruszenia art. 9 ust. 2 rozporządzenia nr 1307/2013 ponieważ sprawa nie została w związku ze złożonym wnioskiem o przyznanie płatności wyjaśniona w sposób właściwy, a zatem doszło tym samym także do naruszenia treści art. 7 i 77 § 1 kpa. W związku z przedstawionymi okolicznościami obowiązkiem organów będzie dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w świetle obowiązujących przepisów prawa w szczególności ustawy z 20 lutego 2015 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich jak również rozporządzenia krajowego z 13 marca 2013 r., przy czym organ dokona analizy okoliczności złożenia przez stronę oświadczenia z dnia [...] września 2015 r.

Jeśli chodzi o zarzuty skargi dotyczące naruszenia przez organ art. 10 kpa to Sąd uznaje za prawidłowe stanowisko organu wyrażone zarówno w zaskarżonej decyzji jak i w odpowiedzi na skargę, że powinności organu w tym zakresie określa treść art. 27 ust.1 pkt 4 ustawy o wspieraniu obszarów wiejskich. Natomiast jeśli chodzi o naruszenie art. 78 kpa Sąd uznaje, że co do zasady ze względu na treść art. 13 ust. 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 640/2014 i art. 2 ustawy z 24 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy o płatnościach bezpośrednich, uzupełnienie wniosku i złożenie oświadczeń, czy też koniecznych załączników, możliwe jest wyłącznie w najpóźniejszym, możliwym do złożenia wniosku terminie, co w roku 2015 zostało określone na 10 lipca 2015r. Niezależnie od tego z przyczyn, które zostały wskazane wyżej, czyli ze względu na to, że złożenie uzupełnienia wniosku w zakresie rubryki 08 nie było konieczne, nie można twierdzić, że brak uwzględnienia złożonych przez organ dowodów w postaci faktur stanowi o naruszeniu art. 78 kpa.

Z przedstawionych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c w zw. z art. 135 p.p.s.a. orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku, zaś o kosztach postępowania orzekł na podstawie art. 200 p.p.s.a. w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. i § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm).