Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Krystyna Daniel Sędziowie : WSA Mariusz Kotulski (spr.) NSA Andrzej Niecikowski Protokolant : Małgorzata Piwowar po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 listopada 2010 r. sprawy ze skargi Wojewody [...] na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 21 listopada 2007 r. nr XXVII/359/07 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Ruczaj-Zaborze" I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części nieobjętej pkt I wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 20 listopada 2009 roku sygn. akt II SA/Kr 569/08; II. zasądza od Rady Miasta Krakowa na rzecz strony skarżącej "A" Sp. z o.o. Spółka komandytowo-akcyjna w W. kwotę 800 zł (osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Rada Miasta Krakowa podjęła w dniu 21 listopada 2007r. Uchwałę Nr XXVII/359/07 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Ruczaj-Zaborze".

W dniu 21 maja 2008r. Uchwałę tę zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie Wojewoda Małopolski, wnosząc o stwierdzenie jej nieważności w całości.

W uzasadnieniu skargi Wojewoda napisał, że uchwała została podjęta z istotnym naruszeniem procedury sporządzania planu, uregulowanej ustawą z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm. - cyt. dalej jako ustawa). Naruszenie procedury polega na nieprzeprowadzeniu jej w całości i na dokonaniu zmian w projekcie planu już po jego wyłożeniu do publicznego wglądu bez powtórzenia stosownych czynności. Zmiany, o jakich mowa nie wynikają wprost z uwzględnienia przez organ planistyczny uwag do projektu planu. Pojawiały się one w różnych momentach i nieraz ich źródeł nie da się ustalić.

W dalszej części skargi Wojewoda zestawił ze sobą treść uchwalonego planu i treść projektu wyłożonego do publicznego wglądu, podając jednocześnie, na jakim etapie procedury planistycznej doszło do zmian i jak poszczególne uchybienia mogłyby wpływać na ważność planu. Zastrzeżenia Wojewody dotyczą kolejno:

1. § 16 ust. 2 - zasady obsługi parkingowej, gdzie tekst uchwalony inaczej od wyłożonego projektu określa wymagane ilości miejsc postojowych, co nastąpiło na wniosek jednego z radnych.

2. § 19 - ustalenia dla terenów oznaczonych 1MW-6MW - tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. Zmiana polega tu na wprowadzeniu znacznej liczby ustaleń szczegółowych, stanowiących wyjątki od przyjętych zasad. Zmiana ta powstała m. in. w oparciu o uwagę wniesioną do projektu, która dotyczyła tylko terenu 1MW, gdy tymczasem zmianę wprowadzono dla terenów od 1MW do 6 MW. Natomiast ust. 6 § 19 został usunięty z planu.

3. § 20 - ustalenia dla terenu oznaczonego 7MW - tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. Usunięto z planu ust. 5

4. § 21 - ustalenia dla terenów oznaczonych 1MWU-7MWU - tereny zabudowy mieszkaniowo-usługowej wielorodzinnej. Zmiany nastąpiły w wyniku uwzględnienia wniesionych uwag. Dodano tu regulacje dotyczące m. in. Linii zabudowy, lokalizacji obiektów, a także usunięto ust. 5 i ust. 8.

5. § 22 - ustalenia dla terenów oznaczonych 1MWN-6MWN - tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej niskiej intensywności. Zmiana ta częściowo wynika z wniesionej uwagi. Zmieniono tu niektóre wskaźniki powierzchni biologicznie czynnej, zmieniono brzmienie warunków szczegółowych i usunięto ust. 6.

6. § 23 - ustalenia dla terenu oznaczonego MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Usunięto jeden z zakazów.

7. § 26 - ustalenia dla terenów oznaczonych 1U-4U - tereny usług komercyjnych. Zmiana nastąpiła z powodu uwzględnienia uwagi i polega ona na uzupełnieniu zapisu w zakresie adaptacji istniejących budynków.

8. § 27 - ustalenia dla terenów oznaczonych 1ZPU-3ZPU - tereny zieleni urządzonej z usługami. Dopisano nowe ustalenia i usunięto niektóre ustalenia dotychczasowe, co nastąpiło na podstawie zgłoszonej uwagi.

9. § 29 - ustalenia dla terenów oznaczonych 1Z-5Z - tereny zieleni skwerów miejskich. Zmiana jest wynikiem częściowego uwzględnienia uwag i polega na wprowadzeniu wyjątku dla terenu 5Z.

10. § 30 - ustalenia dla terenów oznaczonych 1ZP1-2ZPI - tereny zieleni izolacyjnej. Zmiana polega na wprowadzeniu dodatkowego przeznaczenia tych terenów i jest wynikiem wniosku uwzględnionego na Sesji Rady.

W kolejnej części skargi Wojewoda podniósł, że zgodnie z ustawą uwzględnienie uwagi przez organ planistyczny powoduje, że żądania lub wnioski zawarte w uwadze powinny zostać uwzględnione w tekście planu. Tymczasem w kilku przypadkach uwagi, jakkolwiek wymienione w wykazie uwag uwzględnionych, nie znalazły odzwierciedlenia w gotowym planie. Wojewoda upatruje w tym kolejnego naruszenia ustawy - art. 17 ust. 2 pkt 13.

Osobno Wojewoda dokonał analizy rozbieżności, jaka jego zdaniem wystąpiła między projektem planu wyłożonego do publicznego wglądu a uchwalonym planem w zakresie ustalania odległości projektowanej zabudowy od ciągów komunikacyjnych w ich liniach rozgraniczających (§14 uchwały). Zdaniem skarżącego nie wszystkie nieprzekraczalne linie zabudowy na rysunku planu zostały wprowadzone podczas sesji Rady Miasta Krakowa tak, jak wynikałoby to z projektu przedstawionego do publicznego wglądu. Wojewoda wymienia przykładowo 4 takie przypadki.

W ostatniej części skargi Wojewoda zauważa, że zaskarżona uchwała została podjęta z istotnym naruszeniem zasad i trybu sporządzania planu, co zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy powoduje jej nieważność. Wojewoda cytuje tu art. 17 ustawy dochodząc do wniosku, że nie wszystkie czynności przewidziane przez ten przepis zostały przeprowadzone i nie wszystkie zostały udokumentowane wbrew § 12 pkt 18 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Bez ponowienia procedury planistycznej i ponownego wyłożenia projektu planu podmioty akceptujące pierwotnie projekt planu w brzmieniu przed wyłożeniem, po wprowadzeniu zmian z tytułu uwag, są pozbawione możliwości interwencji w obronie akceptowanych przez siebie zapisów.

Dalej Wojewoda stwierdza, że wykładnia systemowa i celowościowa ustawy prowadzi do wniosku, że zasadne jest ponawianie czynności planistycznych w przypadku uwzględnienia przez organ planistyczny wniesionych uwag. Wprawdzie art. 17 nie wprowadza wprost takiego obowiązku a formułuje go tylko w stosunku do uzgodnień, to jednak powinny być powtórzone wszystkie czynności, o jakich mowa w art. 17. Następuje tu wywód teoretyczny, mający uzasadnić powyższe tezy.

Podsumowując skargę Wojewoda podnosi, że zaskarżona uchwała jest sprzeczna z porządkiem prawnym:

1. W zakresie zmian poczynionych w projekcie planu wyłożonym do publicznego wglądu, dokonanych wskutek uwzględnienia uwag bez ponowienia procedury, co narusza art. 17 pkt 13 w zw. z art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i w zw. z § 12 pkt 18 rozporządzenia w sprawie zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego

2. W zakresie zmian projektu planu dokonanych na wniosek radnych bez ponowienia czynności, co narusza art. 19 ust. 1 w zw. z art. 28 ust. 1 cyt. ustawy.

3. W zakresie zmian projektu planu poza procedurą jego uchwalania, co odnosi się do sytuacji, w której zmiany zostały zidentyfikowane, lecz nie ustalono ich źródła, co narusza art. 28 ust. 1 cyt. ustawy.

4. W zakresie zaniechania wprowadzenia do projektu planu wniosków wynikających ze sposobu uwzględnienia wniesionych uwag, co narusza art. 17 pkt 13 w zw. z art. 28 ust. 1 ustawy i w zw. z § 12 pkt 17 i pkt 18 cyt. rozporządzenia.

W odpowiedzi na skargę Wojewody wniesiono o jej oddalenie w całości z wyjątkiem zastrzeżeń dotyczących nie wprowadzenia do § 19 projektu uwzględnionej częściowo uwagi Nr 46 oraz uwzględnionej częściowo uwagi Nr 17.

W uzasadnieniu odpowiedzi napisano, że zmiany zapisów ustaleń planu w zakresie wskaźników miejsc parkingowych (§ 16 ust. 2) nastąpiły w wyniku zgłoszenia poprawki radnego w trakcie uchwalania planu i przegłosowaniu jej na sesji. Rada nie podjęła decyzji o ponowieniu czynności proceduralnych dla tego zakresu wprowadzonej zmiany. Wymieniono przyczyny, które spowodowały zmiany wprowadzone do planu - są to w większości uwagi wniesione do jego projektu.

Napisano dalej, że podnoszenie problemu każdorazowego ponowienia procedury w zakresie wyłożenia do publicznego wglądu po uwzględnieniu lub częściowym uwzględnieniu uwagi jest sprawą dyskusyjną, bo jeżeli ponowienie procedury i tak doprowadzi do tego samego rezultatu a sposób rozpatrzenia tak został skonstruowany, że nie powoduje naruszenia interesu prawnego osób trzecich, to przedłużanie procedury w obszarze planu, gdzie jego uchwalenie skraca procedury dla inwestycji nie są zasadne.

Prawdą jest, że w § 19 uchwały nie wprowadzono zakazu lokalizacji platform parkingowych dopuszczenia adaptacji [...] budynków mieszkalnych na cele mieszkaniowe oraz na rysunku planu nie skorygowano nieprzekraczalnej linii zabudowy. W tej sytuacji w ww. zakresach obowiązuje uchwalony plan miejscowy z zapisem tekstowym i graficznym w wersji z przed rozpatrzenia tego zakresu uwag i nie jest on spójny z zał. Nr 3 do uchwały.

W dalszej części odpowiedzi ustosunkowano się kolejno do zarzutów Wojewody Małopolskiego.

Napisano, że istotą zarzutu naruszenia art. 17 pkt. 13 ustawy jest wskazanie, iż uwzględniając zgłoszone do projektu uwagi i zmieniając wskutek tego brzmienie projektu wykładanego do publicznego wglądu, organ sporządzający plan winien był przeprowadzić ponownie procedurę planistyczną w niezbędnym zakresie, w tym także, winien był dokonać ponownego wyłożenia projektu planu miejscowego do publicznego wglądu w zakresie, w jakim wprowadzono doń te zmiany. Jednakże przepis art. 17 pkt. 13 ustawy stanowi jedynie o obowiązku wprowadzenia do projektu planu wynikających z rozpatrzenia uwag i ponowienia w niezbędnym zakresie uzgodnień. W ocenie strony skarżącej obowiązek ten należy rozpatrywać w kontekście obowiązku wynikającego z przepisu § 12 pkt. 18 rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu planu, zgodnie z którym organ planistyczny winien do dokumentacji planistycznej dołączyć dowody potwierdzające czynności ponawiane w związku z uwzględnieniem uwag wniesionych do wyłożonego do publicznego wglądu projektu planu.

Ze stanowiskiem wyrażonym w skardze Gmina Miasta Krakowa się nie zgodziła. Zgodnie z art. 17 pkt. 13 ustawy, po wprowadzeniu zmian wynikających z rozpatrzenia uwag, ponawia się w niezbędnym zakresie jedynie uzgodnienia. Pogląd, jakoby powtórzona miała zostać cała procedura poczynając od uzgodnień pozostaje w sprzeczności nie tylko z brzmieniem tego przepisu, ale również z jego ratio legis. Celem wprowadzenia ustawy było przede wszystkim dążenie do uproszczenia i przyspieszenia procedury sporządzania planu tak, żeby jego przygotowanie i uchwalenie mogło odbyć z rozsądnym czasie z poszanowaniem usprawiedliwionych interesów osób trzecich. Owo poszanowanie interesów sprowadza się do umożliwienia uczestnictwa w procedurze sporządzania planu miejscowego zainteresowanym osobom oraz do uwzględniania ich uzasadnionych wniosków. Przedstawiane wnioski oraz wnoszone uwagi są rozpatrywane przez organ sporządzający plan i wprowadzane do ustaleń projektu. Udział czynnika społecznego w procedurze sporządzania planu ma służyć ochronie ich praw, a w szczególności prawa własności. Nie wprowadza on jednak przełamania podstawowych reguł i zasad prawa administracyjnego, którego istotą jest to, że organ administracyjny samodzielnie i jednostronnie rozstrzyga o sytuacji jednostki. Pamiętając o tej zasadzie ustawodawca przewidział wart. 17 pkt. 13 ustawy konieczność ponowienia uzgodnień w niezbędnym zakresie.

Jednakże konieczność ponowienia w niezbędnym zakresie uzgodnień nie oznacza konieczności realizacji kolejnych etapów procedury sporządzania projektu. Ponowienie procedury planistycznej sprowadziłoby procedurę sporządzania planu do absurdu. Każda zmiana projektu planu wynikająca z uwzględnienia uwagi złożonej do projektu, pociągałaby za sobą konieczność ponowienia uzgodnień i powtórnego wyłożenia projektu do publicznego wglądu. Do takiego projektu składane byłyby kolejne uwagi i uwzględnienie jakiejkolwiek z nich, po raz kolejny obligowałoby organ sporządzający projekt do ponowienia uzgodnień i ponownego wyłożenia projektu do publicznego wglądu. Nieustanne ponawianie czynności zatrzymane zostałoby tylko wówczas gdyby żadna z uwag nie została uwzględniona.

Wskazano dalej, że obowiązek ponowienia w niezbędnym zakresie uzgodnień bez konieczności ponowienia wyłożenia projektu planu do publicznego wglądu wynika również z porównania norm art. 17 pkt. 13 ustawy z art. 19 ust. 1 in fine ustawy. W art. 17 pkt. 13 wskazano na konieczność ponowienia w niezbędnym zakresie jedynie uzgodnień, podczas gdy w art. 19 jest mowa o ponowieniu w zakresie niezbędnym czynności, o których mowa wart. 17. Ustawodawca wprowadza w sposób jednoznaczny rozróżnienie, co do zakresu ponowienia czynności wskutek dokonania zmian wynikających z uwzględnienia uwag lub wprowadzenia zmian do projektu przez radę gminy i przewiduje węższy zakres ponowienia koniecznych czynności w odniesieniu do zmian wynikających z uwzględnienia uwag przez organ wykonawczy niż w przypadku wprowadzenia zmian do projektu przez radnych. Poszerzanie w drodze wykładni zakresu czynności, których ponowienie jest konieczne, pozostaje w sprzeczności z wykładnią literalną, systemową oraz celowościową.

Gmina Miasta Krakowa podniosła dalej, że zarzucając naruszenie art. 19 ust. l ustawy strona skarżąca wskazuje na dokonanie zmian w projekcie planu miejscowego na wniosek radnych bez ponowienia czynności proceduralnych.

Z podniesionymi zarzutami podjęto polemikę. Przede wszystkim ustawodawca nie wprowadza automatyzmu w zakresie konieczności ponawiania całej procedury lub jej części. Art. 19 ust. 1 stanowi o ponowieniu czynności "w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian". Jakkolwiek użyte sformułowanie "ponawia się" sugeruje konieczność ponowienia czynności, jednak w związku z tym, że owo ponowienie ma nastąpić w niezbędnym zakresie, to sprawa "konieczności" ponowienia nabiera innego wymiaru. Przede wszystkim należy wskazać na rozłożenie akcentów w art. 19 ust. 1 ustawy. Otóż "ponowienie", zawierające w sobie jednocześnie pojęcie "konieczności", jest ściśle skorelowane z dwoma elementami: po pierwsze ze stwierdzeniem przez radę gminy konieczności dokonania zmian w projekcie planu, po drugie z zakresem tych zmian, dla których ustawodawca wybrał miarę "niezbędności". Jak słusznie wskazuje skarżący, rada gminy powinna dokonać oceny w jakim zakresie procedura powinna zostać powtórzona oraz w odniesieniu do jakiej części projektu planu powinno to nastąpić. Powyższa ocena nie jest jednakże jedyną, którą dokonuje rada. W ocenie strony przeciwnej rada gminy dokonuje jeszcze jednej oceny, a dotyczącej "niezbędności" czy raczej "niezbędnego zakresu" ponawiania czynności. Ocena, jaki jest zakres "niezbędnych" czynności proceduralnych, które należy ponowić jest trudna, a wynika z faktu użycia przez ustawodawcę nieostrego pojęcia. Trzeba zauważyć, że użyte sformułowanie jak i jego kontekst oddają wskazówkę interpretacyjną, aby ponowienie czynności proceduralnych traktować w kategoriach wyjątkowych, a same przesłanki ponowienia procedury sporządzania planu należy rozważać zawężające. Ponadto trzeba wskazać, że ocena tej kwestii została przez ustawodawcę oddana w ręce rady gminy, która po rozważeniu wszelkich argumentów podejmuje odpowiednie działania. Ostateczne stanowisko w tej kwestii może przypominać rozstrzygnięcie o charakterze merytorycznym, z którym można się zgadzać lub nie, jednakże sposób tego rozstrzygnięcia nie przesądza i nie ma wpływu na wadliwość przeprowadzonej procedury sporządzania projektu. Dokonana ocena następuje bowiem w granicach ustawowo przewidzianego "luzu decyzyjnego", w który został zaopatrzony w tym postępowaniu organ stanowiący.

Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do sytuacji, w której w wyniku jakiejkolwiek zmiany dokonanej w projekcie przez radnych konieczne byłoby ponowienie "w niezbędnym zakresie" procedury sporządzania projektu planu przy jednoczesnym przekonaniu radnych o niewystępowaniu "niezbędnego zakresu". Wówczas powstałyby wątpliwości nie tylko, co do tego, w jakim zakresie należy dokonywać powtórzenia czynności, ale również które czynności wskazane w art. 17 ustawy powinny zostać powtórzone. Przyjęcie założenia, że konieczne byłoby co najmniej wyłożenie projektu planu do publicznego wglądu oraz rozpatrzenie złożonych uwag, prowadziłoby z jednej strony do całkowitego zmarginalizowania roli rady gminy w procedurze uchwalania planu miejscowego, z drugiej natomiast do faktycznego uniemożliwienia uchwalenia uchwały w sprawie planu miejscowego. Dążąc do uchwalenia planu rada gminy, nie mogłaby podejmować żadnych rozstrzygnięć co do treści przekazanego jej projektu, albowiem skutkowałoby to co najmniej ponownym wyłożeniem zmienionego przez radę projektu do publicznego wglądu. Wydaje się, że tak rygorystyczne rozumienie tych przepisów mija się z intencjami ustawodawcy i wypacza tym samym ich sens.

W piśmie procesowym Wojewody z dnia 12 sierpnia 2007r. podtrzymano stanowisko dotyczące konieczności powtórzenia procedury planistycznej w sytuacji uwzględnienia przez organ wykonawczy gminy uwag złożonych do wyłożonego do publicznego wglądu. Wojewoda podkreśla, iż w odniesieniu do wszystkich wskazanych w skardze sytuacji w wyniku uwzględnienia przez Prezydenta Miasta Krakowa złożonych uwag miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego uległ istotnym zmianom w stosunku do treści, która została poddana pod dyskusję publiczną. Takie działanie organu wykonawczego gminy spowodowało po stronie zainteresowanych podmiotów niemożność wypowiedzenia się w przedmiocie zmienionego kształtu miejscowego planu, a tym samym pozbawiło ich możliwości skorzystania z przysługujących im w tym zakresie uprawnień. Tylko i wyłącznie ponowienie procedury planistycznej w tym zakresie gwarantuje wszystkim zainteresowanym podmiotom możliwość czy to samego tylko zapoznania się, czy też wyrażenia sprzeciwu względem projektowanych rozwiązań planistycznych. Jednakże w ocenie strony skarżącej nie jest tak, iż "ponowienie procedury planistycznej zgodnie z poglądem wyrażonym w skardze sprowadziłoby procedurę sporządzania planu miejscowego do absurdu", a to ze względu na potencjalne możliwości składania w nieskończoność uwag i powtarzania procedury w sytuacji ich uwzględnienia. Reprezentowany przez stronę przeciwną pogląd należy uznać za błędny,- ponieważ ponowienie wyłożenia projektu planu do publicznego wglądu nie oznacza obowiązku wielokrotnego powtarzania procedury na etapie sporządzania planu.

Dalsze uwagi dotyczyły poruszonego w skardze zagadnienia naruszenia przez Radę Miasta Krakowa przepisu art. 19 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W ocenie strony skarżącej z przywołanego przepisu wynika wprost obowiązek ponowienia procedury planistycznej w sytuacji, kiedy rada gminy dokona zmian w przedstawionym jej do uchwalenia projekcie planu.

Oczywiście, może nie być takiej konieczności, jeżeli zmiany wprowadzone przez radę mają np. charakter redakcyjny czy porządkujący.

Wojewódzki Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 24 października 2008r. zobowiązał Gminę Miasta Krakowa do przedłożenia opracowania zawierającego wykaz wszystkich zmian dokonanych w zaskarżonym planie, dokonanych po jego wyłożeniu do publicznego wglądu, wskazanie źródła i przyczyny każdej z tych zmian oraz uzasadnienie przyczyn, dla których postanowiono nie powtarzać czynności planistycznych w odniesieniu do każdej z tych zmian i przyczyn nie uznania tych czynności za niezbędne. W wyznaczonym terminie Miasto Kraków przedłożyło wymagane opracowanie.

W nadesłanym dokumencie przedstawiono różnice między tekstem planu wyłożonym do publicznego wglądu i tekstem uchwalonym.

W rubryce "źródło i przyczyna wprowadzonej zmiany" podano następujące możliwości: 1) zgłoszenie poprawki przez radnego w trakcie uchwalania planu, 2) konieczność wynikająca ze zgłoszenia konkretnej uwagi, 3) konieczność wynikająca z uwag ogólnych, 4) niefortunne pierwotne sformułowanie zapisu, co okazało się w trakcie wyłożenia projektu, 5) uznanie zapisu za zbędny, 6) potrzeba "uczytelnienia" zapisu i jego spójności z innymi zapisami, 7) "natrafienie" na zapis powtarzający się, 8) uwzględnienie prośby właściciela, 9) sugestie organu nadzoru na "spotkaniu konsultacyjnym" odbytym po wyłożeniu planu.

W rubryce: "uzasadnienie postanowienia nie powtarzania czynności planistycznych i nie uznania ich za niezbędne" podawano przede wszystkim ten argument, że dana zmiana nie narusza wprost czyjegoś interesu prawnego. Ogólnie stwierdzano, że "Rada Gminy głosowała nad poprawkami w taki sposób, aby zaproponowane przez radnych zmiany do projektu planu nie były tak »głębokie«, aby powodowały konieczność ponowienia jego wyłożenia". Niemal w każdym punkcie dodawano, że "w ocenie organu sporządzającego plan wprowadzone zmiany nie powodowały konieczności ponowienia uzgodnień i wyłożenia" lub, że "Rada Gminy nie podjęła decyzji o powtórzeniu czynności planistycznych dla tego zakresu wprowadzonych zmian, tym samym w swej kompetencji nie uznała ich zakresu za niezbędny do powtórzenia czynności planistycznych". W niektórych punktach dodawano, że strony sporu na bieżąco śledziły proces jego rozwiązywania, toteż ostateczne wyważenie argumentów między nimi nie uzasadniało ponownego wyłożenia projektu. W rubryce tej brak natomiast konkretniejszych wyjaśnień.

Drugą skargę na powyższą Uchwałę wniosła Spółka Komandytowo - Akcyjna "[....] ‘’ Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością" z siedzibą w W.

Zarzucono naruszenie zasad kształtowania polityki przestrzennej, powodujące uchybienie interesowi prawnemu strony skarżącej. Interes ten strona skarżąca wywodzi z faktu, że jest właścicielem nieruchomości nr [....] , [....] , [....] , [....] , [....] , [....] , położonych na obszarze objętym zaskarżonym planem. Strona skarżąca uważa, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego powinien być spójny z decyzjami administracyjnymi wydanymi niemal w tym samym czasie. Wskazano tu na wydaną wcześniej decyzję o pozwoleniu na budowę, a także na decyzję ustalającą dla strony skarżącej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu, korzystniejsze od postanowień planu. Stwierdzono, że nieuwzględnienie w planie decyzji WZZiT w zakresie wysokości budynków (16 pięter) jest sprzeczne z zasadami ładu przestrzennego.

W odpowiedzi na tę skargę wniesiono o jej oddalenie. Podniesiono, że Strona Skarżąca nie wykazała, że postanowienia planu naruszają jej interes prawny lub uprawnienie. Nie jest wystarczające powołanie się jedynie na fakt, że ustalenia planu nie są tożsame z uzyskaną ostateczną decyzją o pozwoleniu na budowę. Strona skarżąca może, zgodnie z art. 65 ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, realizować swoje zamierzenie inwestycyjne. Wreszcie bezzasadny jest zarzut o naruszeniu wymagań ładu przestrzennego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 20 listopada 2009r., sygn. akt II SA/Kr 569/08 stwierdził na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) nieważność części zaskarżonej uchwały Rady Miasta Krakowa a to §§ 19 ust.4, 19 ust. 5 pkt 2, 21 ust. 3 pkt 1, 21 ust. 4 pkt 1, 21 ust. 4 pkt 2, 21 ust.7 pkt 2, 16 ust.1 pkt. 4, 27 ust.5 pkt.1, 30 ust.3, zaś w pozostałej części oddalił skargę Wojewody Małopolskiego oraz oddalił skargę Spółki Komandytowo - Akcyjnej "[....] " Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością" z siedzibą w W. na podstawie art. 151 tejże ustawy.

Sąd podkreślił, iż w pierwszej kolejności należy zająć stanowiska w podstawowej kwestii abstrakcyjnej, jaką jest problem interpretacji art. 17 pkt 13 i art. 19 ust. 1 ustawy. Kwestia ta jak zaznaczono jest sporna między stronami i obie strony posłużyły się tu bardzo rozwiniętą, emocjonalną i pogłębioną argumentacją, broniąc swoich stanowisk, z których każde wydaje się stanowiskiem skrajnym. Jednak dyskusja z zajętymi stanowiskami jest prawem i powinnością samych stron. Natomiast rolą Sądu nie jest dyskutowanie i przyznawanie racji którejś z nich, ale obiektywna ocena sytuacji prawnej, dokonana w oparciu o obowiązujące przepisy prawa. Sąd administracyjny nie ocenia bowiem argumentów stron, nie ocenia także obowiązującego prawa, ani też opinii innych podmiotów - np. przedstawicieli doktryny, ale bada samą sprawę w świetle tego prawa.

Przedmiotem rozważenia muszą być zatem obydwa powołane wyżej przepisy ustawy i jednocześnie pytanie, czy między tymi przepisami istnieje związek zobowiązujący organ planistyczny do stosowania ich jednocześnie, czy też dotykają one dwóch różnych stanów prawnych i faktycznych, oddzielonych od siebie nie tylko w czasie, ale oddzielonych od siebie również merytorycznie.

Wykładnia systemowa obu przepisów zdaniem Sądu prowadzi do stwierdzenia, że obydwa należą do procedury planistycznej, która - zgodnie z wolą ustawodawcy - jest bardzo drobiazgowa i sformalizowana. Treść art. 28 ust. 1 ustawy, głoszącego, że istotne naruszenie trybu sporządzania planu powoduje nieważność uchwały w całości lub w części, nie pozostawia wątpliwości, że ustawodawca wymaga wykładni rygorystycznej i starannego trzymania się wszystkich elementów procedury planistycznej. Okoliczność ta wzmacnia rolę wykładni językowej przy stosowaniu ustawy, jako wykładni najbardziej precyzyjnej, choć często prowadzącej do zbytniego formalizmu.

Wykładnia systemowa art. 17 pkt 13 i art. 19 ust. 1 ustawy prowadzi dalej do wniosku, że obie te regulacje umieszczone zostały w różnych miejscach ustawy, co jest uzasadnione tym, że dotyczą one w istocie innego etapu procedury planistycznej i mają innego adresata. Art. 17 pkt 13 dotyczy momentu, w którym prezydent miasta ma podjąć kolejno dwie czynności: Najpierw, mając przed sobą projekt planu i rozpatrzone przez siebie uwagi wniesione do tego projektu, wprowadza te uwagi do projektu. Następnie w niezbędnym zakresie ponawia uzgodnienia. Art. 19 jest zaadresowany do rady gminy i dotyczy momentu, w którym rada ma przed sobą gotowy projekt przedstawiony do uchwalenia. Wtedy może się pojawić konieczność dokonania zmian w tym projekcie wynikłe także z uwzględnienia uwag, a zmiany te powodują obowiązek ponowienia czynności z art. 17 w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian. Umieszczenie obu przepisów w innych etapach procedury planistycznej i skierowanie ich do innego adresata przekonuje, że dwa zespoły czynności, o jakich mowa w tych przepisach, nie mogą być rozpatrywane i traktowane łącznie.

Przechodząc już na grunt wykładni językowej Sąd zauważył, że oba w/w zespoły czynności łączy tylko kwestia uwag do planu, które w pierwszym z tych przepisów mają być "rozpatrzone" i już tym samym mogą spowodować zmiany w projekcie, a w drugim z tych przepisów mają być "uwzględnione", żeby mogły spowodować taką zmianę. Skoro jednak, zgodnie z art. 17 pkt 14 prezydent miasta "przedstawia radzie listę nieuwzględnionych uwag", to należy uznać, że w pierwszym etapie zmiany projektu powodują tylko uwagi uwzględnione. Wszystkie inne racje przemawiają za oddzielną wykładnią obu przepisów.

I tak art. 17 pkt 13 ustawy składa się z wyraźnych dwóch części, z których każda nakłada na prezydenta miasta oddzielny obowiązek. W interesującym nas tutaj kontekście wynika z niego, że obowiązkiem prezydenta jest ponowienie uzgodnień projektu planu, ale tylko uzgodnień w niezbędnym zakresie. Nie sposób z tego przepisu wyprowadzać wniosku o obowiązku ponawiania innych fragmentów postępowania planistycznego.

Wniosek taki wynika więc wyłącznie z art. 19 ustawy i tylko naruszenie art. 19 może wchodzić w rachubę, jeśli rada gminy nie zdecydowała o ponowieniu czynności z art. 17. Z przepisu tego wynika, że rada gminy może stwierdzić konieczność dokonania zmian w projekcie planu albo dlatego, że taki jest jej pogląd (jest ona na terenie gminy swoistym "suwerenem" - organem uchwałodawczym, organem podstawowym) albo dlatego, że właśnie ona oceniła, że uwzględnienie uwag przez prezydenta powoduje taką właśnie konieczność. Wynika stąd dalej, że tylko sama rada może przesądzić o potrzebie ponowienia czynności z art. 17, gdy istnieją uwzględnione przez prezydenta uwagi do projektu.

Kluczowe znaczenie dla interpretacji art. 19 ma zwrot: "w zakresie niezbędnym dla dokonania tych zmian". Skoro decyzja o ponowieniu czynności z art. 17 ma być podjęta przez radę, to do rady należy interpretacja tego zwrotu. Stanowi on pojęcie nieostre, pozostawiające radzie pewną dyskrecjonalność, nie będącą jednak uznaniem administracyjnym, gdyż luz wynikający z pojęcia nieostrego nie może oznaczać jakiejkolwiek dowolności. Rada powinna zatem w każdym konkretnym i nawet najdrobniejszym przypadku ocenić, czy ponowienie czynności jest "niezbędne".

Ma być ono jednocześnie niezbędne "dla dokonania tych zmian", czyli ma służyć tylko temu, aby zmiany te były zgodne z prawem. W szczególności więc, jeśli dana zmiana nie dotyczy interesów tych, którzy mogliby przy powtórnym wyłożeniu projektu planu zgłaszać swoje dalsze uwagi albo jest dla nich w całości korzystna, to ponowne wyłożenie projektu (art. 17 pkt 10) nie będzie niezbędne a w istocie będzie zbędne, gdyż tylko przedłuży postępowanie. Jeżeli dana zmiana jest obojętna z punktu widzenia gmin sąsiednich, ponowne uzyskiwanie opinii wójtów tych gmin (art. 17 pkt 6) będzie zbędne itd.

W konkluzji zatem Sąd uznał, że obowiązek ponowienia czynności planistycznych, o jakich mowa w art. 17 ustawy nie istnieje generalnie, tzn. nie można go odnosić do każdej sytuacji, w której doszło do zmian w projekcie, nawet do każdej sytuacji, w której doszło do zmian w wyniku uwzględnienia uwag do projektu. Musi on być analizowany w przypadku każdej zmiany osobno, przy uwzględnieniu za każdym razem osobno czynnika niezbędności. Nie można tu wprowadzać uogólnień i twierdzić, że naruszenie któregoś z tych jednostkowych elementów dyskwalifikuje cały plan zagospodarowania przestrzennego.

Jak widać, za takim rozwiązaniem przemawiają zwłaszcza względy wykładni językowej, choć można je uzupełnić także względami celowościowymi. Posłużenie się przez ustawodawcę określeniem: "zakres niezbędny", a także przepis głoszący, że przedmiotem ponowionych czynności może być jedynie część projektu planu objęta zmianą (art. 19 ust. 2) dowodzi, że ustawodawca ten chciał tu wprowadzić instytucję wyjątkową, która - właśnie jako wyjątkowa - powinna być interpretowana ścieśniające. Celem całego uregulowania jest niewątpliwie zamiar otwarcia podmiotom zainteresowanym drogi do wypowiedzenia się na temat zmian wprowadzanych do projektu. Droga ta, poprzez zacytowane zwroty nie jest jednak otwarta dowolnie szeroko, aby uniknąć zbytniego przedłużania procesu planistycznego. Realizując te dwa cele rada gminy powinna zatem miarkować swoją decyzję, wyważając rzeczywistą potrzebę i konieczność ponowienia czynności w każdej kwestii osobno.

Dodatkowo podniesiono, że każda z czynności, o jakich mowa w art. 17 ustawy ma swój odrębny sens. Tak np. wyłożenie projektu planu do publicznego wglądu ma na celu zadośćuczynienie interesom podmiotów zainteresowanych wprowadzanymi rozwiązaniami, transparentności i upublicznieniu procesu planistycznego. Nie można jednakże tego celu fetyszyzować i uznawać, że wszystko, co w procesie planistycznym się dzieje ma być podane do powszechnej wiadomości. Zauważono, że wyłożenie projektu planu do publicznego wglądu jest tylko jednym z etapów tego procesu. Wprawdzie z punktu widzenia społecznego jest to etap najważniejszy, ale przecież po nim następują dalsze a planowanie przestrzenne nie służy tylko zaspokajaniu interesów grupowych czy indywidualnych, ale jest odzwierciedleniem polityki przestrzennej, potrzeby ładu przestrzennego oraz zasad zrównoważonego rozwoju i proporcjonalności. Na tym zasadza się również istota władztwa planistycznego gminy.

Powyższe uwagi uzasadniają więc powód, dla którego Sąd nie przyjął wniosku Wojewody Małopolskiego o stwierdzenie zaskarżonej uchwały w całości. Nie sposób jest bowiem uznać, że skoro Rada Miasta Krakowa w sytuacji, w której do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Ruczaj-Zaborze" wprowadzono zmiany po wyłożeniu tego projektu do publicznego wglądu nie ponowiła czynności planistycznych, to cała uchwała jest sprzeczna z prawem.

W tej sytuacji Sąd przystąpił do szczegółowej analizy wprowadzonych zmian, ich przyczyn i skutków, aby ustalić, czy zgodnie z art. 19 ustawy było konieczne ponowienie tych czynności w niezbędnym zakresie. Bezspornym jest natomiast to, że w każdym z tych przypadków ponowiono stosowane uzgodnienia, zgodnie a treścią art. 17 pkt 13 ustawy. Porównanie wyłożonego projektu Sąd przeprowadził oparciu o oryginalne dokumenty (plan i wyłożony projekt), wspomagając się zestawieniami zawartymi w skardze, a także sporządzonymi przez Gminę Miasta Krakowa.

W konkluzji wyroku Sąd stwierdził, że skarga Wojewody Małopolskiego zasługuje na uwzględnienie w części. Niektóre bowiem zmiany dokonane przez Radę Miasta Krakowa w projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "Ruczaj -Zaborze" ze względu na swoją treść, skutki społeczne, a także skutki dla interesów indywidualnych powodują niezbędność ponowienia elementów procedury planistycznej, zwłaszcza ponownego wyłożenia danych fragmentów projektu do publicznego wglądu. Niedostrzeżenie tej niezbędności lub też preferowanie w tych sytuacjach tempa uchwalania planu kosztem interesów osób mogących składać uwagi do projektu planu stanowi naruszenie art. 19 ust. 1 ustawy.

Jednakże Wojewoda objął swoją skargą także pozostałe przypadki uznając, że wszystkie one i każdy z nich osobo powinien spowodować stwierdzenie nieważności uchwały w całości. Pogląd taki Sąd uznał za nietrafny. Co więcej: w niektórych przypadkach ponowienie czynności planistycznych, w tym ponowienie wyłożenia projektu do publicznego wglądu byłoby zbędne ze względów merytorycznych, a także właśnie ze względu na postulat nie przeciągania postępowania planistycznego, którego koszty są bardzo znaczne. W tych przypadkach nie można się dopatrzyć naruszenia prawa, w tym art. 19 ust. 1 ustawy, jakkolwiek można mieć zastrzeżenia w kwestii staranności procesu planistycznego. O pewnym braku tej staranności świadczą zresztą obydwie grupy przypadków.

Skarga wniesiona przez Spółkę Komandytowo - Akcyjną " [....] " Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością" z siedzibą w W. zdaniem Sądu nie zasługiwała na uwzględnienie. Skarżąca nie dostrzegła znaczenia art. 65 ust. 1 i ust. 2 ustawy, który precyzyjnie określa losy wcześniej wydanych decyzji w przypadku wejścia w życie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, sprzecznego z wydanymi decyzjami. Zgodnie z tym unormowaniem decyzje o warunkach zabudowy w takim wypadku wygasają a ostateczne decyzje o pozwoleniu na budowę utrzymują swoją moc. Unormowania te nie pozostawiają miejsca w procesie planistycznym na zajmowanie się wydanymi decyzjami i nie można czynić zarzutu organom planistycznym, że decyzji tych nie wzięły pod uwagę.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego Wojewoda Małopolski i zaskarżając go w części oddalającej skargę Wojewody Małopolskiego na w/w uchwale Rady Miasta Krakowa, zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 17 pkt 13 i art. 19 ust 1 ustawy z dnia 27marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, ze zm.) poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż z przepisu art. 17 pkt 13 wynika dla organu wykonawczego wyłącznie obowiązek ponowienia uzgodnień w sytuacji wprowadzenia, przez organ wykonawczy zmian do projektu planu, nie wynika z niego natomiast obowiązek organu wykonawczego do dokonywania samodzielnej oceny, czy ponowienie czynności planistycznych powinno nastąpić w szerszym zakresie, jak również nie wynika obowiązek: ponowienia procedury w szerszym zakresie, gdyby to z owej (samodzielnej) oceny wynikało oraz i przyjęciu, iż z przepisu art. 19 ust. 1 wynika obowiązek organu stanowiącego do dokonania oceny zakresu zmian wprowadzonych przez organ wykonawczy i do podjęcia decyzji o ponowieniu czynności planistycznych ze względu na zakres zmian dokonanych przez organ wykonawczy;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 19 ust. 1 ustawy o planowania i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez błędne zastosowanie tego przepisu polegające na błędnej subsumcji przez Sąd pierwszej instancji niektórych z zaistniałych stanów faktycznych do normy ujętej tym przepisem, co w szczególności dotyczy punktów 1, 3-5, 11, 12, 15, 17, 29 zawartych w II części wyroku w takie sposób, iż obiektywnie w odniesieniu do w/w. stanów faktycznych powinna, mieć zastosowanie norma art. 17 pkt 13 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nie zaś jak to uczynił Sąd - norma art. 19 ust. 1 tej ustawy, a przez to błędne zastosowanie normy art. 17 pkt 13, co w konsekwencji niezależnie, od tego, która z tych norm miała by zastosowanie (skarżący podkreśla, że ta druga), to i tak dokonanie błędnej oceny w zestawieniu tych stanów faktycznych z każdą z tych norm polegające na tym, iż z norm tych nie wynika obowiązek powtórzenia koniecznych zdaniem organu planistycznego czynności procedury planistycznych;

3. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez błędną wykładnię tego przepisu polegającą na przyjęciu, iż uchwała podjęta z naruszeniem; przepisów art. 17 pkt 13 oraz art. 19 ust. 1 ustawy nie stanowi istotnego naruszenia prawa skutkującego stwierdzeniem nieważności tej uchwały.

4. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik postępowania, tj. art. 141 § 4 P.p.s.a., przez brak wymaganego tym przepisem wystarczającego uzasadnienia Sądu w odniesieniu do konkretnych zarzutów podniesionych, w skardze.

Wskazując na powyższe podstawy skargi kasacyjnej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie do ponownego rozpoznania, względnie zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części poprzez stwierdzenie nieważności pozostałej części uchwały Nr XXVII/359/07 Rady Miasta K. z dnia 21 listopada 2007r. w sprawie uchwalenia miejscowego placu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Ruczaj-Zaborze"; oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, że podstawowym problemem pojawiającym się na gruncie przedmiotowej sprawy jest interpretacja art. 17 pkt 13 oraz art. 19 ust. 1 z dnia 27 marca 2007r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, ze zm.). Wnioski sprowadzają się do stwierdzenia, iż organ planistyczny procesujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego powinien, w sytuacji zmiany treści postanowień planu po etapie wyłożenia jego projektu do publicznego wglądu ponownie przedłożyć zmieniony projekt ocenie podmiotów zainteresowanych przyjętymi rozwiązaniami planistycznymi. Podkreślono, iż powyższe stwierdzenie odnosi się w zasadzie do tego rodzaju zmian, które są czy też mogą być istotne z punktu widzenia adresatów planu miejscowego. Dotyczy to zatem, takich zmian treści aktu normatywnego, które godzą bądź mogą godzić w interes prawny adresatów planu i które wskutek ich zamieszczenia w planie mogą wprowadzać ograniczenia w korzystaniu z przysługującego adresatom planu prawa własności do obszarów planem tym objętych. Uchwała Rady Miasta Krakowa w sprawie planu miejscowego obszaru Ruczaj-Zaborze obarczona była, co skarżący wykazał w skardze, uchybieniami natury proceduralnej, polegającymi na zaniechaniu przeprowadzenia pełnej procedury planistycznej tam gdzie prawo taki obowiązek po stronie organu pianistycznego statuuje. W ocenie skarżącego Prezydent Miasta K. uwzględniając złożone do wyłożonego do publicznego wglądu projektu planu uwagi dokonał istotnej zmiany postanowień wyłożonego projektu i nie ponowił procedury planistycznej, a zatem uniemożliwił wszystkim tym podmiotom, które akceptowały pierwotne rozwiązania planistyczne odniesienie się do rozwiązań zmienionych. Powyższe działanie organu planistycznego doprowadziło w konsekwencji do tego, iż część adresatów przedmiotowego planu nie miała możliwości wypowiedzenia się co do zmienionych ustaleń planistycznych i skorzystania tym samym z przysługujący cli jej uprawnień przyznanych ustawą w zakresie zapewnienia im udziału w tworzeniu planu miejscowego.

Konkludując powyższe wskazano, że art. 17 pkt 13 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, stanowiący, iż organ wykonawczy gminy procedując plan miejscowy po etapie wyłożenia projektu planu do publicznego wglądu wprowadza do projektu planu zmiany wynikające z uwag, a następnie niezbędnym zakresie ponawia uzgodnienia, należy rozmieć szerzej niż wynika to z litery tego przepisu.

Bezspornym natomiast pozostawał fakt, iż w sytuacji, kiedy zmiany w projekcie planu zostały wprowadzone już przez organ stanowiący, także jeżeli zostały one wprowadzone wskutek uwzględnienia uwag, to zgodnie z przepisem art. 19 ust. 1 ustawy winny zostać powtórzone w niezbędnym zakresie czynności wskazane w przepisie art. 17 tej ustawy.

Wedle stanowiska Sądu zawartego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku obowiązkiem organu wykonawczego jest jedynie ponowienie w niezbędnym zakresie - uzgodnień, natomiast powtórzenia innych czynności planistycznych, w tym również powtórzenia wyłożenia planu do publicznego wglądu wprowadza wyłącznie art. 19 ust 1 w/w ustawy. Według stanowiska Sądu organem decydującym o powtórzeniu czynności planistycznych w odniesieniu do zmienionego projektu planu miejscowego jest zawsze organ stanowiący, w myśl art. 19 ust 1 tej ustawy, bez względu na to, czy owo powtórzenie miałoby odnosić się do zmian spowodowanych uwzględnieniem uwag przez organ wykonawczy, czy też przez organ stanowiący.

Powyższe prowadzi zatem do wniosku, iż organ stanowiący zapoznając się z przedłożonym mu projektem planu miejscowego powinien ocenić, czy i w jakim stopniu wypełnianie przez organ wykonawczy wymogu art. 17 pkt 13 ustawy powoduje konieczność ponowienia czynności planistycznych, i w sytuacji uznania zmian wprowadzonych przez organ wykonawczy za istotne powinien zarządzić powtórzenie procedury sporządzenia planu miejscowego.

Skarżący nie podzielił stanowiska Sądu pierwszej instancji, zarzucając mu błędną wykładnie art. 17 pkt 13 w/w ustawy przez przyjęcie, iż uchwała podjęta z naruszeniem tego przepisu tj. przy zaniechaniu ponowienia czynności planistycznych przez organ wykonawczy. W ocenie skarżącej, co w zasadzie zbieżne jest z poglądem wyrażonym w uzasadnieniu do wyroku, rzeczywiście obydwa te etapy procesu planistycznego są odrębne i od siebie w gruncie rzeczy, niezależne. Każdy z nich jest bowiem realizowany przez inny organ i rzeczywiście nie należy, czynności wynikających z obydwu wyżej przywołanych przepisów rozpatrywać i traktować łącznie.

Skarżący podkreślił, iż przepisy regulujące materię planowania przestrzennego wskazują wprost, iż organ wykonawczy przedstawia radzie gminy projekt planu miejscowego wraz z listą nieuwzględnionych uwag (art. 17 pkt 14 ustawy). Organ stanowiący co do zasady nie zajmuje się zatem kwestią ponownego rozpoznawania uwzględnionych już przez organ wykonawczy i nie dokonuje oceny wpływu tychże uwag na stopień zmian projektu planu. Inaczej organ stanowiący nie ma obowiązku zajmować się ponownie złożonymi do planu uwagami, które zostały już rozpoznane, przez organ wykonawczy i uwzględnione. Tym bardziej trudno się w tej sytuacji dopatrywać po stronie organu stanowiącego obowiązku dokonania oceny, w jakim stopniu owe uwagi spowodowały zmianę treści projektu planu, a zatem czy należy powtórzyć procedurę planistyczną. W sytuacji bowiem, kiedy organ stanowiący podzieli stanowisko organu wykonawczego i nie uwzględni uwag już nieuwzględnionych przez organ wykonawczy, to cała procedura planistyczna zakończy się uchwaleniem planu miejscowego, zaś kwestia ewentualnych zmian w projekcie dokonanych przez organ wykonawczy wskutek uwzględnienia części zgłoszonych uwag nie będzie brana pod uwagę.

Skarżący nie podzielił również stanowiska Sądu, jakoby to wyłącznie organ stanowiący decydował o konieczności ponowienia procedury planistycznej i czynił to również w odniesieniu do zmian projektu planu dokonanych wskutek uwzględnienia uwag przez organ wykonawczy.

Strona skarżąca podkreśla, iż za nieznajdujące uzasadnienia na gruncie obowiązującego porządku prawnego należy uznać przyjęcie stanowiska oznaczającego brak po stronie organu wykonawczego gminy obowiązku ponowienia czynności planistycznych innych niż uzgodnienia w sytuacji, kiedy procedowany projekt planu ulega znaczącym zmianom wskutek uwzględnienia przez organ wykonawczy uwag wniesionych do wyłożonego do publicznego wgląda projektu planu. Akceptacja takiego stanowiska oznaczałaby bowiem, iż organ wykonawczy gminy może dokonywać w projekcie planu jakichkolwiek zmian, także tych daleko idących, np. całkowitej zmiany przeznaczenia danego obszaru. Do takiego prowadzi tylko i wyłączni literalna wykładnia art. 17 pkt 13 omawianej ustawy, i taki wniosek należy również wyprowadzić z uzasadniania kwestionowanego przez wyroku, który całkowicie pozbawiony jest uzasadnienia na gruncie obowiązującego prawa.

Dodatkowo skarżący wskazał, że odrębną kwestią jest ocena pojęcia "niezbędnego zakresu", która powinna zostać każdorazowo dokonana przez organ decydujący o ponowienia procedury planistycznej, niezależnie od tego czy decyduje o tym organ stanowiący, czy organ wykonawczy gminy. W ocenie skarżącego interpretując art. 17 pkt 13 w związku z art. 19 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym trzeba mieć na uwadze charakter prawny uwag wnoszonych do wyłożonego do publicznego wglądu projektu planu, ponieważ to on decyduje w istocie o konieczności, (lub jej braku) ponowienia czynności planistycznych.

Skutki zatem braku ponowienia czynności planistycznych w przypadku stwierdzenia konieczności dokonania zmian w projekcie planu, należy oceniać zatem każdorazowo na gruncie konkretnej sprawy, albowiem brak ten może mieć różne skutki prawne. Przy czym, kryterium stanowi stopień modyfikacji treści projektu.

Skarżący podkreślił, że organ wprowadzający zmiany do projektu planu powinien ocenić, jaki wpływ będą miały owe zmiany na ostateczny kształt planu i w jakim stopniu dotykać one będą interesów podmiotów zewnętrznych. Wszędzie tam, gdzie wprowadzona zamian dotykać będzie choćby jednego podmiotu należy ponowić czynności planistyczne, aby umożliwić wypowiedzenie mu się co do zmiany. Organ planistyczny ma bezwzględny obowiązek ponowienia procedury po to, ażeby zagwarantować możliwość obrony interesów tym podmiotom. Przy czym bez znaczenia jest który organ wprowadza do projektu tegoż planu zmiany, albowiem skutek takich działań jest tożsamy.

Powtórzono za skargą, iż zmiany dokonane w planie w przedmiotowej sprawie mają charakter zmian istotnych, przy czym twierdzenie to dotyczy zarówno zmian wprowadzonych wskutek uwzględnienia przez Prezydenta Miasta Krakowa wniesionych do projektu plany wyłożonego do publicznego wglądu, jak i zmian wprowadzonych przez Radę Miasta Krakowa. Skarżący zaznaczył, iż fakt naruszenia przez organ planistyczny procedury sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a stwierdzone naruszenia w odniesieniu do procedowania tego planu skutkować powinny - zgodnie z brzmieniem przepisu art. 28 ust.1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stwierdzeniem nieważności przedmiotowego planu w całości bądź w części, a zatem w takim zakresie, w jakim dotyczą go zaistniałe naruszenia proceduralne.

Naruszeniami proceduralnymi dotknięta jest przeważająca część ustaleń przedmiotowego planu miejscowego, niemniej jednak pozostawienie w obrocie prawnym tych ustaleń, co do których strona skarżąca nie powzięła wątpliwości co do ich zgodności z prawem spowodowałoby, iż plan w takim zakresie stałby się dokumentem niejasnym i nieczytelnym. Opisane w skardze uchybienia dotyczące przeważającej większości powierzchni obszaru objętego przedmiotowym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego całkowicie i wystarczająco uzasadniały wniosek o stwierdzenie jego nieważności tej uchwały w całości. Wskazano, iż powyższe twierdzenie dotyczy wszystkich zastrzeżeń Wojewody ujętych łącznie. Zatem to nie każdy z tych zarzutów osobno skutkować powinien twierdzeniem nieważności całego planu, ale one wszystkie razem ujęte, w szczególności zaś przy uwzględnieniu zarzutu dotyczącego zmiany tzw. wskaźników parkingowych, która to zmiana została dokonana na jednym z ostatnich etapów procedury planistycznej przez organ stanowiący gminy i która to zmiana dotyczy przeważającej części obszaru objętego planem. Powyższa argumentacja wyjaśnia powody, dla których Wojewoda Małopolski wystąpił z niniejszą skargą. A zatem każde zastrzeżenie Wojewody ujęte w skardze powinno skutkować stwierdzeniem nieważności tej uchwały, ale tylko w takim zakresie, w jakim tego dotyczy. Natomiast wszystkie zastrzeżenia łącznie powinny skutkować stwierdzeniem nieważności całego planu.

W ocenie skarżącego, Sąd pierwszej instancji naruszył także przepisy postępowania przez brak uzasadnienia prawnego w zakresie wywodów dotyczących poszczególnych uchybień stwierdzonych w skardze Wojewody Małopolskiego na uchwałę Rady Miasta Krakowa.

W ocenie skarżącego uznanie za zasadny zarzutu dotyczącego linii zabudowy i wskaźników parkingowych (ujęte w części II wyroku w pkt 1 i 2) i zmiany treści planu miejscowego w tym zakresie z naruszeniem procedury sporządzania plama miejscowego skutkować powinno stwierdzeniem nieważności całego przedmiotowego planu.

Spółka Komandytowo - Akcyjna ‘’[....]" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością" z siedzibą w W. w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniosła o jej oddalenie uznając podniesione zarzuty za nieusprawiedliwione.

Podobnie Rada Miasta Krakowa w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 1 lipca 2010r., sygn. akt II OSK 905/10 uchylił pkt II wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 20 listopada 2009r., sygn. akt II SA/Kr 569/08.

W uzasadnieniu wyroku wskazano, iż przede wszystkim na uwzględnienie zasługuje zarzut błędnej wykładni art. 17 i pkt. 13 i art. 19 ust.1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ( Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) - polegający na przyjęciu, iż z przepisu art. 17 pkt 13 wskazanej ustawy wynika dla organu wykonawczego wyłącznie obowiązek ponowienia uzgodnień w sytuacji wprowadzenia, przez organ wykonawczy zmian do projektu planu, nie wynika z niego natomiast obowiązek organu wykonawczego do dokonywania samodzielnej oceny, czy ponowienie czynności planistycznych powinno nastąpić w szerszym zakresie, jak również nie wynika obowiązek: ponowienia procedury w szerszym zakresie, gdyby to z owej (samodzielnej) oceny wynikało oraz na przyjęciu, iż z przepisu art. 19 ust. 1 wynika obowiązek organu stanowiącego do dokonania oceny zakresu zmian wprowadzonych przez organ wykonawczy i do podjęcia decyzji o ponowieniu czynności planistycznych ze względu na zakres zmian dokonanych przez organ wykonawczy.

Z dyspozycji przepisu art. 17 pkt 13 wynika, że wójta, burmistrz albo prezydent miasta po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego kolejno wprowadza zmiany do projektu planu miejscowego wynikające z rozpatrzenia uwag, o których mowa w pkt. 11, a następnie w niezbędnym zakresie ponawia uzgodnienia. Co prawda z literalnego brzmienia art. 17 pkt 13 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym można wnosić, tak jak to uczynił Sąd pierwszej instancji w motywach zaskarżonego wyroku, że wójt, burmistrz albo prezydent podejmując kolejne działania zmierzające do opracowania projektu planu, wprowadza zmiany do projektu planu miejscowego wynikające z rozpatrzenia uwag, zgłoszonych do wyłożonego do publicznego wglądu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, będąc zobowiązany jedynie do ponowienia uzgodnień i to tylko w niezbędnym zakresie. Na tej podstawie Sąd I instancji wyprowadził wniosek, że organ ten nie może samodzielnie zadecydować o ponowieniu czynności z art. 17 natomiast to wyłącznie rada gminy w oparciu o przepis art. 19 ustawy o planowaniu o zagospodarowaniu przestrzennym może przesądzić o potrzebie ponowienia czynności z art. 17, gdy istnieją uwzględnione przez prezydenta uwagi do planu.

Wskazana interpretacja uznająca, że po uwzględnieniu do projektu planu zgłoszonych uwag, prezydent miasta posiada wyłącznie obowiązek ponowienia uzgodnień i to tylko uzgodnień w niezbędnym zakresie prowadzi do wniosku, że organ ten uprawniony jest do wprowadzenia zmian do projektu planu bez powtarzania procedury planistycznej o jakiej mowa w art. 17 ustawy o planowaniu zagospodarowaniu przestrzennym. Tym samym z takiej interpretacji wynikałoby, że wójt, burmistrz albo prezydent miasta nie ma nawet obowiązku powtórnego wyłożenia projektu planu do publicznego wglądu, a od tego jest już rzeczywiście blisko do tego aby uznać, że może on dokonywać uogólnionych zmian w projekcie planu byle wynikających z rozpatrzenia uwag.

W ocenie składu Naczelnego Sądu Administracyjnego orzekającego w tej sprawie ten tok myślenia nie może zostać zaaprobowany. Trzeba bowiem pamiętać, że wykładnia gramatyczna, choć ważna, to nie jest jedyną prowadzącą do poszukiwania istoty regulacji zawartej w konkretnej normie prawnej. Dość często aby prawidłowo wyłożyć określoną normę trzeba sięgać do innych metod wykładni: systemowej i funkcjonalnej. Określony przepis prawa funkcjonuje w systemie prawa i jego znaczenie winno być odczytywane łącznie z innymi przepisami i celami jakie ustawodawca chce osiągnąć poprzez ustanowioną regulację prawną. Jeżeli tak, to rzeczywiste znaczenie przepisu prawa może być inne niż wynikałoby to z jego literalnego brzmienia. Tak też jest w niniejszym przypadku. Interpretując przepisy art. 17 pkt 13 w związku z art. 19 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym trzeba mieć na uwadze charakter prawny uwag wnoszonych do wyłożonego do publicznego wglądu projektu planu. Są to uwagi o charakterze indywidualnym zgłaszane w odniesieniu do poszczególnych działek i jako takie mogą być uwzględniane przez wójta, burmistrza czy prezydenta miasta w trybie art. 17 pkt 13 ww. ustawy, tj. bez obowiązku ponowienia procedury planistycznej. Czym innym jest natomiast wprowadzanie zmian o charakterze ogólniejszym, wówczas gdy mamy do czynienia z konfliktem interesów różnych grup właścicieli działek położonych na obszarze objętym zmianami. Zmiany leżące w interesie jednych, naruszają interesy innych właścicieli i jeżeli dokonywane są arbitralnie przez wójta, burmistrza czy prezydenta miasta powodują, że ci którzy są w opozycji do zmian tracą możliwość ich kwestionowania w formie uwag do projektu, rozpatrywanych przez radę gminy na sesji uchwalającej plan. Tożsamy pogląd wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 października 2008r. sygn. akt II OSK 367/08 (publikowanym w internetowym zbiorze orzeczeń NSA https://cbois.nsa.gov.pl ).

Tym samym w opisanych okolicznościach zarzut skargi kasacyjnej naruszenia przepisów prawa materialnego art. 17 pkt. 13 i art. 19 ust.1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez ich błędną wykładnię uznać należy za zasadny. Dlatego też przy ponownym rozpoznawaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie będzie zobowiązany do ponownego rozpatrzenia sprawy, mając na uwadze konieczność oceny w jakiej mierze zmiany projektu planu, dokonane przez Prezydenta Miasta K. w projekcie przedmiotowego planu, mieściły się w trybie zmian określonych przepisem art. 17 pkt 13 i jeśli poza ten tryb wychodziły to w jakim zakresie wpłynęły na wadliwość planu (w całości czy w części).

Za zasługujące na uwzględnienie uznano zarzut skargi kasacyjnej naruszenia prawa materialnego a to niewłaściwego zastosowania art. 19 ust. 1 ustawy o planowania i zagospodarowaniu przestrzennym, polegające na błędnej subsumcji przez Sąd pierwszej instancji niektórych z zaistniałych stanów faktycznych do normy ujętej tym przepisem, co w szczególności dotyczy punktów 1, 3-5, 11, 12, 15, 17, 23 (w petitum skargi błędnie wskazano punkt 29, którego nie ma już w uzasadnieniu wyroku) zawartych w II części wyroku w taki sposób, iż obiektywnie w odniesieniu do w/w. stanów faktycznych powinna, mieć zastosowanie norma art. 17 pkt 13 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nie zaś jak to uczynił Sąd - norma art. 19 ust. 1 tej ustawy, a przez to błędne zastosowanie normy art. 17 pkt 13, co w konsekwencji niezależnie, od tego, która z tych norm miała by zastosowanie (skarżący podkreśla, że ta druga), to i tak dokonanie błędnej oceny w zestawieniu tych stanów faktycznych z każdą z tych norm polegające na tym, iż z norm tych nie wynika obowiązek powtórzenia koniecznych zdaniem organu planistycznego czynności procedury planistycznych.

Nie budzi wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego, iż naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie to błąd subsumcji czyli wadliwe uznanie, że ustalony w sprawie stan faktyczny odpowiada hipotezie określonej normy prawnej. Kwestionując jednocześnie przyjęte w tym zakresie ustalenia Sądu skarżący kasacyjnie wskazał również zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a., poprzez brak wymaganego uzasadnienia w odniesieniu do konkretnych zarzutów podniesionych w skardze.

Analizując treść podniesionych wyżej zarzutów NSA wskazał, iż przywołana we wstępnej części tego uzasadnienia wykładnia przepisów art. 17 pkt 13 i art. 19 ust 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym prowadzi do wniosku, że wójt, burmistrz prezydent miasta uwzględniając uwagi do projektu planu o charakterze ogólniejszym dotyczące szerokiego kręgu osób zobowiązany jest do ponowienie czynności z art. 17 w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian. Tym samym można uznać, że przyjęcie wadliwej wykładni tej normy przez Sąd pierwszej instancji wiązało się z niewłaściwym jej zastosowanie w odniesieniu do tych uwag uwzględnionych przez Prezydenta Miasta Krakowa w odniesieniu, do których nie ponowiono procedury w niezbędnym zakresie.

Natomiast nie budzi wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego, iż Sąd pierwszej instancji przeprowadził w zaskarżonym wyroku prawidłową wykładnię art. 19 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zasadnie podniesiono w zaskarżonym wyroku, że przepis ten adresowany jest do rady gminy i dotyczy momentu, w którym rada ma gotowy projekt przedstawiony do uchwalenia. W sytuacji dokonania zmian w tym projekcie wynikłych z uwzględnienia uwag to zmiany te powodują obowiązek ponowienia czynności z art. 17 w niezbędnym do dokonania tych zmian zakresie. Trafnie również w ramach tej wykładni zauważono, iż obowiązek ponowienia czynności planistycznych, o jakich mowa w art. 17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie istnieje generalnie, tzn. nie można go odnieść do każdej sytuacji, w której doszło do zmiany w planie w wyniku uwzględnienia uwag. Musi on być analizowany w przypadku każdej zmiany osobno, przy uwzględnieniu za każdym razem osobno czynnika niezbędności.

Jednakże pomimo prawidłowo przedstawionej wykładni tego przepisu w okolicznościach rozpoznawanej sprawy w zakresie poszczególnych zarzutów Wojewody Małopolskiego w odniesieniu do wskazanych stanów faktycznych a analizowanych w części II zaskarżonego wyroku, dokonano błędnej oceny tych stanów w zaskarżonym zakresie co do obowiązku powtórzenia koniecznych zdaniem organu planistycznego czynności procedury planistycznej. Przede wszystkim trafnie wskazano w kasacji, iż w tym zakresie nie przedstawiono wystarczającego uzasadnienia odpowiadającego treści art. 141 § 4 P.p.s.a. bowiem stanowisko Sądu pierwszej instancji w odniesieniu do sytuacji gdzie nie trzeba ponawiać czynności planistycznych jest lakoniczne i niewystarczające dla przyjęcia argumentów Sądu.

Przede wszystkim ocena potrzeby ponowienia koniecznych czynności planistycznych dokonana w zaskarżonym wyroku tak naprawdę w odniesieniu do niektórych przypadkach nie zawiera jakiegokolwiek uzasadnienia poza samym stwierdzeniem o jego braku. W szczególności odnosi się to do: § 22 ust.1 uchwały (zmniejszenie parametrów powierzchni biologicznie czynnej z 30% do 20 %), § 23 ust. 4 pkt. 2 uchwały (pominiecie w katalogu zakazów terenu MN zakazu stosowania w budynkach mieszkalnych dachów płaskich), § 25 ust.5 uchwały (rezygnacja ze zdania budynków z usługami na dwóch dolnych kondygnacjach lub tylko w parterze).W takiej sytuacji nie można nawet przyjąć, że zaskarżony wyrok mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu.

W innych przypadkach uzasadnienie to powołuje stanowisko Gminy Miasta K. uzasadniające uwzględnienie uwagi i zawiera wyłącznie stwierdzenie Sądu o braku potrzeby ponowienia czynności planistycznych. Dotyczy to w szczególności § 22 ust. 5 pkt. 2 uchwały (rezygnacja z ppkt. b, który przewidywał zakaz lokalizacji budynków o funkcji wyłącznie usługowej za wyjątkiem terenów w zasięgu strefy aktywizacji publicznej), § 21 ust. 8 projektu planu, który nie został wprowadzony do zaskarżonej uchwały (dotyczył wykluczenia lokalizacji usług w parterach budynków, których oddziaływanie na środowisko przekraczające poziom dopuszczalny mogłoby sięgać poza obiektu zlokalizowane w parterze budynku lub mogłoby spowodować niedopuszczalne obniżenie standardów środowiskowych na działce zabudowy mieszkaniowej). Jednocześnie w odniesieniu do wskazanego wyżej § 21 ust. 8 projektu planu, który nie został wprowadzony do zaskarżonej uchwały, Sąd uznał, że jest to regulacja o znacznej wadze, mimo to nie uznał potrzeby ponowienia czynności planistycznych bowiem przyjął stanowisko Gminy Miasta K., że w innym § zaskarżonej uchwały jest już cytat -"bardzo podobny w swej treści unormowanie odnoszące się do całego planu". Jednakże bez precyzyjnego odniesienia się do tych innych unormowań takie stanowisko Sądu jest w tych okolicznościach niewystarczające.

Niezależnie jednak od powyższego stanowiska podkreślić należy, iż w ocenie

Jednakże w pozostałym zakresie zaskarżonym kasacją skoro Sąd nie przedstawił wymaganego prawem uzasadnienia to przy ponownym rozpoznawaniu sprawy w kwestionowanym zakresie winien dokonać ponownej ich oceny pod katem potrzeby ponowienia czynności planistycznych przedstawiając w tym zakresie pogłębione rozważania. Poza tym dokonując oceny w tym zakresie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie winien bardzo precyzyjnie wskazać przesłanki, które uzasadniają w razie dokonywanych zmian potrzebę ponowienia czynności planistycznych. Dlatego też winien w tym zakresie wypracować kryteria, które pozwolą na precyzyjne zaliczenie dokonywanych zmian za istotne gdyż w przeciwnym wypadku prowadzi to do dowolnej oceny każdego konkretnego takiego przypadku. To zaś pozwoli mając na uwadze rozważania zawarte w zaskarżonym wyroku również ocenić charakter tych naruszeń a także potrzebę wyeliminowania z obroty prawnego uchwały rady gminy w całości lub części zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Podstawowa zasada polskiego sądownictwa administracyjnego została określona w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz.1269), zgodnie z którym sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę legalności działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Zasada, iż sądy administracyjne dokonują wyłącznie kontroli działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, została również wyartykułowana w art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Z istoty kontroli wynika, że zasadność zaskarżonego rozstrzygnięcia podlega ocenie przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie podejmowania tego rozstrzygnięcia. Oznacza to, iż w przedmiotowej sprawie sąd bierze pod uwagę przede wszystkim obowiązujące w dacie podejmowania zaskarżonego rozstrzygnięcia regulacje ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 z późn. zm.)

Ze względu na powyższą zasadę oraz treść art. 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zgodnie z którym sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, konieczne jest podkreślenie, że przedmiotem kontroli Sądu w przedmiotowej sprawie była zaskarżona przez organ nadzoru: uchwała Nr XXVII/359/07 Rady Miasta Krakowa z dnia 21.11.2007r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Ruczaj-Zaborze".

Podkreślić w tym miejscu należy, że jak wynika z art.190 Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Taka sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu swojego wyroku z 1.07.2010r. zawarł ocenę prawną, którą związany jest Sąd w niniejszym postępowaniu.

Przede wszystkim dotyczy to wykładni art. 17 i pkt. 13 i art. 19 ust.1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.)

Zgodnie z treścią art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. nr 80, poz.717) podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy w całości lub w części stanowi naruszenie trybu sporządzania planu miejscowego oraz właściwości organów w tym zakresie.

Wobec powyższego odnośnie poszczególnych zarzutów skargi Sąd stwierdził, że

1. W § 14 ust. 1 zaskarżonej uchwały istotą wprowadzonej zmiany była rezygnacja z zapisu tekstowego dla określenia nieprzekraczalnych linii zabudowy i wprowadzenie ich wyłącznie w formie oznaczenia graficznego. W rezultacie w przepisie tym nie figurują już liczbowo oznaczone odległości a zapis obejmuje tylko opis linii zabudowy: nieprzekraczalnych i obowiązujących, a także pewne szczegóły dotyczące przerwania linii zabudowy i nawiązania do linii zabudowy pierzei budynków. Zmiany te wynikają z uwzględnienia uwagi nr 17. W ten sposób nastąpiła dość wyraźna zmiana technicznego sposobu oznaczenia linii zabudowy (przeniesienia konkretnych odległości na rysunek planu). Słusznie stwierdza Wojewoda, że w powstałej tu sytuacji dyskusyjna może być czytelność planu. Także NSA w wyroku z 1.07.2010r. wskazano, że "nieczytelność miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest jego wadą uniemożliwiającą w efekcie prawidłowe jednoznaczne z przeznaczeniem jego odczytywanie. Niespornym jest przecież, że na przepis prawa miejscowego w postaci planu składa się zarówno z części tekstowej oraz graficznej. Natomiast wskazywana kwestia linii rozgraniczających dotyczy przecież całego obszaru objętego planem. Należy zgodzić się z Wojewodą, że wprowadzenie w § 14 uchwały w zakresie rezygnacji z tekstowego określenia odległości zabudowy od dróg poszczególnych kategorii i zamieszczenie nieprzekraczalnych linii zabudowy jedynie na rysunku planu jest zmianą prawnie dopuszczalną, lecz jednoczenie jest to zmiana istotna odnosząca się do całego planu. Dla uznania dopuszczalności powyższego konieczne jest, aby nieprzekraczalne linie zabudowy wyrysowane na rysunku takiego planu, odpowiadały odległościom wskazanym w części tekstowej dla linii zabudowy w odległości od dróg danej klasy na tych terenach. Wprowadzenie nieprzekraczalnej linii zabudowy w większej odległości od Iinii rozgraniczających drogi danej klasy aniżeli odległości wskazane w projekcie planu wyłożonego do publicznego wglądu, powinno skutkować powtórzeniem procedury planistycznej w zakresie, w jakim zostały dokonane owe zmiany. Pozwoliłoby to bowiem wypowiedzieć się w tym zakresie wszystkim tym podmiotom, które mogą nie akceptować nowych odmiennych zasad lokalizacji zabudowy w sąsiedztwie drogi." Skoro nie wszystkie nieprzekraczalne linie zabudowy wprowadzone dopiero na rysunku planu uchwalonego w dniu 21 listopada 2007r. dla obszaru "Ruczaj – Zaborze" zostały wprowadzone w takich odległościach od linii rozgraniczających drogi poszczególnych klas, jakby to wynikało z ustaleń zawartych w projekcie planu miejscowego wyłożonym do publicznego wglądu, to w takiej sytuacji tego rodzaju zmiany powinny skutkować powtórzeniem procedury pianistycznej w tym ponowieniem uzgodnień i wyłożeniem planu do publicznego wglądu. Należy podkreślić, że dotyczy to ustaleń istotnych dla całego planu, a więc stwierdzenie nieważności zaskarżonego planu w tej tylko części dezintegrowałoby cały plan. Tym samym już powyżej wskazane uchybienie powoduje konieczność stwierdzenia nieważności planu w całości.

2. W § 16 ust. 2 pkt 1 zaskarżonej uchwały wskutek dokonanej zmiany podniesiono liczbę miejsc parkingowych w stosunku do liczby mieszkań i liczby użytkowników. Zmiana ta nie wynika z wniesionej uwagi, ale została zaproponowana po pierwszym czytaniu projektu uchwały. Podzielić należy stanowisko strony skarżącej, że zasady obsługi parkingowej obszaru planu mają zastosowanie do całego obszaru. Co więcej ich zmiana w stosunku do brzmienia projektu planu wyłożonego do publicznego planu określające wymagania w nowej, wyższej wysokości, powoduje zaskoczenie obywateli, którzy mogli zapoznać się z treścią projektu planu. Zmiana wskaźników dotyczących zapewnienia miejsc parkingowych jest istotnym elementem zasad zagospodarowania przestrzeni i dlatego powinna być poddana weryfikacji przez mieszkańców, właścicieli nieruchomości, potencjalnych inwestorów itp. Takie działanie rady gminy stanowi istotne naruszenie trybu procedowania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z brzmieniem art.19 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jeżeli rada gminy stwierdzi konieczność dokonania zmian w przedstawionym do uchwalenia projekcie planu, to musi ponowić czynności w niezbędnym zakresie. Odstąpienie przez radę gminy od tego obowiązku jest istotnym naruszeniem trybu sporządzania planu. Należy podkreślić, że dotyczy to ustaleń istotnych dla całego planu, a więc stwierdzenie nieważności zaskarżonego planu w tej tylko części mogłoby prowadzić do dezintegracji całego planu.

3. W przypadku § 19 ust. 4 pkt 2 zaskarżonej uchwały przepis ten został częściowo zmieniony w wskutek uwzględnienia wniesionej uwagi. Dopuszcza on utrzymanie istniejących budynków mieszkalnych jednorodzinnych w istniejących enklawach zabudowy jednorodzinnej i określa parametry ich ewentualnej rozbudowy i przebudowy lub uzupełnienia nowym budynkiem, w tym wskaźnik powierzchni biologiczne czynnej nie mniejszej niż 30%. Brak tego przepisu w projekcie planu uniemożliwiał te działania, wprowadzona zmiana jest zatem wprawdzie korzystna dla autorów uwag, ale odnosi się ona nie tylko do obszaru 1 MW (którego dotyczyły uwagi), ale wszystkich obszarów 1 MW - 6 MW. Dokonana zmiana wykracza zatem poza obszar, którego dotyczyła uwaga, a także znacznie wykracza poza jej zakres. Zmiana w stosunku do wyłożonego projektu planu wynikała zatem nie tylko z uwzględnienia wniesionej uwagi (nr 13), lecz była to korekta całości regulacji dotyczącej obszaru 1MN-6MN dokonana samoistnie przez organ planistyczny. Tym samym odnosiła się ona również do obszarów, co do których zapisy projektu planu nie były kwestionowane. Zatem zmian korzystna dla wnoszących uwagę mogła być odmiennie oceniona przez zainteresowanych odnośnie innych obszarów. Tym samym skutkiem takiego uzupełnienia treści planu powinno być powtórzenie procedury planistycznej w niezbędnym zakresie. Ponieważ tego nie uczyniono, to zaskarżony plan w tej części podlegałby stwierdzeniu nieważności.

4. Natomiast w § 19 ust. 4 pkt 3 zaskarżonej zmiana dotyczy powiększenia gabarytu trzech istniejących na terenie 6MW pawilonów usługowych do dwóch kondygnacji (do wysokości pawilonu środkowego) z możliwością ich nieznacznej rozbudowy. Wprowadzono w ten sposób konkretny wyjątek od zasady, że dopuszczone jest tylko utrzymanie istniejących obiektów usługowych z możliwością ich remontów i przebudowy dla podniesienia ich standardu. Zmiana ta wynikła z zaakceptowania wniesionej uwagi. Ta zmiana w stosunku do wyłożonego projektu nie powodowała zmiany przeznaczenia terenu, sposobu i parametrów jego zabudowy, gdyż odnosiła się do już istniejącego zespołu 3 pawilonów, połączonych ze sobą i chodzi tylko o zrównanie ich ze sobą. W ocenie Sądu ponowienie czynności planistycznych nie było tu potrzebne.

5. Wobec § 19 ust. 5 pkt 2 zaskarżonej uchwały zmiana polega na rozwinięciu i doprecyzowaniu istniejących już w planie sformułowań oznaczających kategorie budynków, których dotyczy zakaz lokalizacji na terenach 1MW-6MW. Określono więc, że nie chodzi o wszystkie budynki mieszkalne, ale o budynki mieszkalne i mieszkalno-usługowe wielorodzinne, że nie chodzi tylko o obiekty usług komercyjnych i publicznych powodujących uszczuplenie terenów zieleni wewnątrzosiedlowej, ale o wszystkie i obiekty, powodujące takie uszczuplenie. Wyjątek od zakazu wprowadzono dla garaży wolnostojących w enklawach zabudowy jednorodzinnej. Zmiana ta wynikła z wniesionych uwag i wyłącza z zakazu budynki jednorodzinne i garaże wolnostojące w zabudowie jednorodzinnej. Tym samym umożliwia, w stosunku do wyłożonego projektu planu, zagęszczenie zabudowy. Pomimo, że zapisy te były korzystne dla wnoszących uwagi, to wymagały one powtórzenia procedury w niezbędnym zakresie wobec dopuszczenia określonego sposoby zagospodarowania terenu, które wcześniej w projekcie było niedopuszczalne.

6. Odnośnie § 19 ust. 6 projektu planu, który nie został wprowadzony do zaskarżonej uchwały, pojawia się problem sprowadzający się do pytania, czy nie umieszczenie w uchwale o planie elementu, który istniał w projekcie wyłożonym do publicznego wglądu stanowi naruszenie prawa i czy taka sytuacja też może powodować niezbędność ponowienia czynności planistycznych. Odpowiedź na to pytanie powinna być pozytywna, gdyż w przypadku wyłączenia z projektu jakiegoś przepisu mogą w taki sam sposób, jak przy jego włączeniu zostać naruszone interesy różnych podmiotów. Także i tu jednak każdą taką sytuacje należy rozpatrywać oddzielnie. W przypadku § 19 ust. 6 projektu Gmina Miasta Krakowa wykazała, że jego treść została umieszczona w innych przepisach, tj. w § 8 ust. 1 i w § 11 ust. 1 zaskarżonej uchwały. W tej sytuacji ponowienie czynności planistycznych nie jest tu niezbędne.

7. W § 19 zaskarżonej uchwały nie wprowadzono części uwagi nr 17 i części uwagi nr 46, uwzględnionych przez Prezydenta, co przyznała strona przeciwna. Wchodzi tu w grę cyt. wyżej art. 17 pkt 13 ustawy i nie ma wątpliwości, że nie wprowadzenie uwzględnionej uwagi do projektu planu narusza ten przepis. Powstaje jednak pytanie, czy fakt takiego zaniechania powinien spowodować stwierdzenie nieważności któregokolwiek zapisu zaskarżonej uchwały. Decydować o tym musi treść niewprowadzonych uwag. W analizowanym tu przypadku dotyczyły one zakazu lokalizacji platform parkingowych i dopuszczenia adaptacji strychów budynków mieszkalnych na cele mieszkaniowe. Należą one więc treściowo do § 19 ust. 4 (dopuszczenie określonych działań w terenie 1MW-6MW) i ust. 5 pkt 2 (wprowadzenie zakazów na tym obszarze) i w tym zatem zakresie zapisy zaskarżonego ulegają stwierdzeniu nieważności.

8. Wobec § 20 ust. 5 projektu planu, który nie został wprowadzony do zaskarżonej uchwały. Gmina Miasta Krakowa wykazała, że jego treść została umieszczona w innych przepisach, t.j. w § 8 ust. 1 i w § 11 ust. 1 zaskarżonej uchwały. W tej sytuacji ponowienie czynności planistycznych nie jest tu niezbędne.

9. Wobec § 21 ust. 3 pkt 1 zaskarżonej uchwały zmiana dotyczyła zmiany nazwy nowego zespołu zabudowy w terenie 4MWU: zamiast -."budynki mieszkalne wielorodzinne z usługami na parterze" napisano: " zabudowa mieszkaniowo-usługowa". Ponadto zmieniono treść nakazów dla tej zabudowy. Zmiany te wynikają z treści wniesionej uwagi. Zdaniem Sądu zmiany zakresu tych zakazów mają charakter znaczący i wbrew stanowisku strony przeciwnej, mogący wpływać na tereny sąsiednie. Dlatego należy uznać, że w tym wypadku ponowienie wyłożenia projektu do publicznego wglądu było niezbędne a uchwalenie tego przepisu bez ponowienia czynności planistycznych narusza prawo.

10. Odnośnie § 21 ust. 4 pkt 1 i pkt 2 zaskarżonej uchwały zmiana dotyczyła wyjątkowego zwiększenia liczby kondygnacji w zabudowie mieszkaniowo-usługowej w pierzei ul. [....] i dla działki nr [....] . Są to znaczące zmiany w parametrach zagospodarowania nieruchomości w stosunku do wyłożonego projektu planu. Wprawdzie Gmina Miasta Krakowa twierdzi, że obie strony sporu wynikłego w zakresie tej kwestii śledziły na bieżąco zmiany w projekcie, to jednak w tym zakresie ponowienie wyłożenia projektu do publicznego wglądu było niezbędne a uchwalenie tego przepisu bez ponowienia czynności planistycznych narusza prawo.

11. Natomiast zmiana w § 21 ust. 5 zaskarżonej uchwały dotyczy sprecyzowania rodzaju zabudowy poprzez dodanie w uchwalonym planie słów "mieszkaniowo-usługowej" oraz rezygnacji ze zdania: "realizacja budynków z usługami na dwóch dolnych kondygnacjach lub tylko w parterze". Zdaniem Sądu zmiany te nie prowadzą do zmiany przeznaczenia terenu lub zmiany sposobu i parametrów jego zabudowy w stosunku do wyłożonego projektu. Z jednej strony precyzują zapisy planu, z drugiej ograniczenia z projektu planu znalazły się w § 21 ust.6 pkt 1 lit. c. W konsekwencji przyjąć należy, iż ponowienie czynności planistycznych nie było tu niezbędne.

12. W § 21 ust. 6 pkt 1 zaskarżonej uchwały zmiana polega na dodaniu do przepisu pierwotnego, dopuszczającego lokalizację na terenach 1MWU - 7MWU usług komercyjnych i publicznych - nie kolidujących z podstawowym przeznaczeniem terenu, dokładnego określenia rozwiązań, jakie mają być stosowane przy tej lokalizacji. Gmina Miasta Krakowa zasadnie twierdzi, że zmiana ta podwyższa standard zaspokojenia potrzeb w zakresie usług i wynika z konieczności doprecyzowania zapisu ogólnego. Dlatego zdaniem Sądu ponowienie czynności planistycznych nie jest tu niezbędne.

13. Zmiana w § 21 ust. 7 pkt 2 zaskarżonej uchwały polega na znacznej modyfikacji treści i zasięgu zakazu w terenach zabudowy mieszkaniowo-usługowej wielorodzinnej. Zmiana wynika z przegłosowanej poprawki radnego. Ze względu na poważne różnice w treści poprzedniego i nowego zakazu konieczne jest w tym zakresie ponowienie wyłożenia projektu do publicznego wglądu a uchwalenie tego przepisu bez ponowienia czynności planistycznych narusza prawo.

14. Odnośnie § 21 ust. 8 projektu planu, który nie został wprowadzony do zaskarżonej uchwały, jak to już wyżej wskazano sytuacja taka też może powodować niezbędność ponowienia czynności planistycznych, gdyż w przypadku wyłączenia z projektu jakiegoś przepisu mogą w taki sam sposób, jak przy jego włączeniu zostać naruszone interesy różnych podmiotów. Wyeliminowany przepis dotyczył wykluczenia lokalizacji usług w parterach budynków, których oddziaływanie na środowisko przekraczające poziom dopuszczalny mogłoby sięgać poza obiekt zlokalizowany w parterze budynku lub mogłoby spowodować niedopuszczalne obniżenie standardów środowiskowych na działce zabudowy mieszkaniowej. Była to więc regulacja o znaczącej wadze społecznej. Gmina Miasta K. wykazała jednak, że w § 8 i w § 11 ust. 1 pkt 2 zaskarżonej uchwały znajduje się już bardzo podobne w swej treści unormowanie, odnoszące się do całego planu. W tej sytuacji ponowienie czynności planistycznych nie jest tu niezbędne.

15. W § 22 ust. 1 zaskarżonej uchwały zmiana dotyczy dodania do terenów zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej niskiej intensywności 1MWN-5MWN terenu 6MWN, dla którego zmniejszono parametr powierzchni biologiczne czynnej z 30% do 20% (ust. 5). Gmina Miasta K. tłumaczy, że teren 6MWN dotyczy tylko jednego właściciela i zmiana wynika z uwzględnionej uwagi. W ocenie Sądu ponowienie czynności planistycznych nie jest tu niezbędne.

16. Wobec § 22 ust. 5 pkt 1 zaskarżonej uchwały. Zmiana polega na modyfikacji redakcyjnej zapisu o wskaźniku powierzchni biologicznie czynnej, na rezygnacji z nakazu stosowania dachów dwuspadowych i na dostosowaniu zapisu o nieprzekraczalnej linii zabudowy do nowego § 14. Gmina Miasta K. przyznaje, że zapis o nakazie stosowania dachów dwuspadowych został "zgubiony", ale bez tego zakazu zapis ustaleń jest "tylko" bardziej elastyczny. Argumentacja taka nie jest przekonująca i nie ma konotacji prawnej. Jednak zdaniem Sądu sama rezygnacja ze stosowania dachów dwuspadowych nie stanowi sytuacji, w której niezbędne byłoby ponowienie czynności planistycznych.

17. Wobec § 22 ust. 5 pkt 2 zaskarżonej uchwały zmiana polegała na rezygnacji z podpunktu b), który przewidywał zakaz lokalizacji budynków o funkcji wyłącznie usługowej za wyjątkiem terenów w zasięgu strefy aktywizacji publicznej. Gmina Miasta K. podniosła, że strefa aktywizacji publicznej dotyczy tylko terenu 1MWN, toteż nieracjonalne jest wprowadzanie tak generalnego zapisu dla tej strefy. Poza tym, skoro w § 22 ust. r nie dopuszczono lokalizacji budynków o funkcji wyłącznie usługowej, to w analizowanym tu punkcie wprowadzanie zakazu ich lokalizacji jest bezprzedmiotowe. Zdaniem Sądu nie stanowi to sytuacji, w której niezbędne byłoby ponowienie czynności planistycznych.

18. Wobec § 22 ust. 6 projektu planu, który nie został wprowadzony do zaskarżonej uchwały. Gmina Miasta K. wykazała, że treść tego zapisu została umieszczona w innych przepisach, t.j. w § 8 ust. 1 i w § 11 ust. 1 zaskarżonej uchwały. W tej sytuacji ponowienie czynności planistycznych nie jest tu niezbędne.

19. Zmiana w § 23 ust. 4 pkt 2 zaskarżonej uchwały polega na pominięciu w katalogu zakazów dotyczących terenu MN, zakazu stosowania w budynkach mieszkalnych dachów płaskich za wyjątkiem zastosowania rozwiązania przekrycia na części budynku w formie tarasu. Jak słusznie wskazuje strona skarżąca nie sposób stwierdzić na jakim etapie procedury nastąpiła owa zmiana. Czy była ona skutkiem uwzględnienie wniesionej uwagi, samoistnej zmiany tekstu przez organ prowadzący procedurę planistyczną lub zmian dokonanych przez radę gminy. Tymczasem ustawodawca jasno określa możliwości, sposób i zakres działania organów planistycznych. W konsekwencji pomimo tego, że dopuszczenie takich rozwiązań architektonicznych nie zagraża niczyim interesom, zmiana taka wymagała powtórzenia czynności w niezbędnym zakresie.

20. Wobec § 26 ust. 1 pkt 4 zaskarżonej uchwały zmiana polegała na dodaniu do przepisu dotyczącego terenów usług komercyjnych 1U - 4U zapisu o możliwości adaptacji istniejących budynków mieszkalnych i gospodarczych na cele usługowe oraz lokalizacji nowych budynków usługowych dla funkcji komercyjnych z zakresu handlu, gastronomii, rzemiosła usługowego nieuciążliwego, w obiektach realizowanych w formie parterowych pawilonów obsługiwanych od ul. [....] . Zmiana wynikła z realizacji uwagi, która spowodowała wyznaczenie nowego terenu 4U na prośbę właściciela. Wprawdzie Gmina Miasta K. twierdzi, że zmiana ta jest korzystna dla wszystkich zainteresowanych inwestowaniem w tym terenie, to jednak zmiana ta jest tak istotna, jest związana ze zmianą przeznaczenia terenu w stosunku do wyłożonego projektu planu, że konieczne jest w tym zakresie ponowienie wyłożenia projektu do publicznego wglądu a uchwalenie tego przepisu bez ponowienia czynności planistycznych narusza prawo.

21. Podobnie w § 27 ust. 5 pkt 1 zaskarżonej uchwały zmiana polegała na dodatkowym ustaleniu dla terenów 1 ZPU nowych obiektów zabudowy usługowej o wysokości do 12 m z uwzględnieniem nieprzekraczalnej linii zabudowy i na rezygnacji z zakazu lokalizowania nowych obiektów usługowych nie związanych z funkcją sportowo-rekreacyjną terenu oraz na wprowadzeniu zakazu lokalizowania garaży. Zmiana ta wynika z uwzględnienia uwagi. Wbrew stanowisku strony przeciwnej nie jest to tylko doprecyzowanie ustaleń nowej zabudowy. Zmiana jest istotna, dotyczy sposobu i parametrów zagospodarowania terenu, a tym samym konieczne było w tym zakresie ponowienie wyłożenia projektu do publicznego wglądu a uchwalenie tego przepisu bez ponowienia czynności planistycznych narusza prawo.

22. Wobec § 29 ust. 4 pkt 1 zaskarżonej uchwały zmiana polegała na wprowadzeniu wyjątku dla terenu 5Z, gdzie zamiast nakazu gospodarowania zielenią niską nieprzesłaniająca wglądów komunikacyjnych (krzewy, żywopłoty, klomby) wprowadzono wyłącznie zieleń trawiastą. Zmiana wynika z uwzględnienia uwagi i dotyczy skweru miejskiego. Nastąpiła zatem zmiana sposobu zagospodarowania tego terenu, która również wymagała ponowienia czynności planistycznych w niezbędnym zakresie.

23. W przypadku § 30 ust. 3 zaskarżonej uchwały zmiana polegała na rozszerzeniu działań dopuszczonych na terenie 1ZPI-2ZPI, polegającym na dodaniu możliwości lokalizacji obiektów zaplecza technicznego i magazynowego wyłącznie dla potrzeb usług lokalizowanych w terenie 2U w formie obiektów jednokondygnacyjnych o wysokości nie przekraczającej 5 m i przy zachowaniu wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej nie mniej niż 50%. Zmiana ta wynika z przegłosowania poprawki radnego. Zdaniem Sądu jest to zmiana istotna społecznie i konieczne jest w tym zakresie ponowienie wyłożenia projektu do publicznego wglądu a uchwalenie tego przepisu bez ponowienia czynności planistycznych narusza prawo.

Sąd podziela stanowisko organu nadzorczego, zawarte w skardze, odnośnie dokonanych przez organ planistyczny w powziętej uchwale w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego naruszeń obowiązującego porządku prawnego, w tym przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz innych w/w ustaw.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że przedmiotowy plan miejscowy nie zawiera ustaleń w zakresie gabarytów i wysokości obiektów przewidzianych na terenach oznaczonych na rysunku symbolami: P, U, US, KS, KSU - co stanowi o sprzeczności z normą art. 15 ust.2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i § 4 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W wyniku uwzględnienia uwag, wniesionych w czasie wyłożenia do publicznego wglądu, do projektu planu zostały wprowadzone zmiany. Stosownie do przepisu art. 17 pkt 13 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - wójt, burmistrz, prezydent w projekcie planu wprowadza zmiany wynikające z uzyskanych opinii i dokonanych uzgodnień. Mając na uwadze powyższy zapis, Rada Gminy uchwalając przedmiotowy plan winna ponownie uzgodnić przedmiotowy plan z DZJPK w związku z wprowadzonymi zmianami. Wójt Gminy Czernihów nie wystąpił do DZJPK o ponowne uzgodnienia projektu planu. Tym samym więc Rada Gminy działała sprzecznie z prawem nie spełniając wymogu wynikającego z wyżej przytoczonej treści art. 17 pkt 13 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Podsumowując w ocenie Sądu, organ planistyczny naruszył zasady sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, co uzasadnia stwierdzenie nieważności całej zaskarżonej uchwały na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.).

W związku z powyższym Sąd w oparciu o przepisy art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.