Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Pamela Kuraś – Dębecka Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Grzelak (spr.) Asesor WSA Piotr Borowiecki Protokolant Jan Czarnacki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 maja 2008 r. sprawy ze skargi S. Z. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2007 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni palnej myśliwskiej oddala skargę

Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzją z dnia [... listopada 2007r. Nr [...], Komendant Główny Policji – działając na podstawie przepisu art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 18 ust1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust.1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tj. Dz.U. z 2004r. Nr 52, poz. 525 ze zm., powoływanej dalej jako: UoBiA) – po rozpatrzeniu odwołania S. Z. od decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji we W. z dnia [...] sierpnia 2007r. Nr [...] utrzymał w mocy zakwestionowaną decyzję organu I instancji, cofającą skarżącemu pozwolenie na broń palną myśliwską.

U podstaw podjętego sprawie rozstrzygnięcia legło ustalenie, że S. Z. został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia [...] sierpnia 2006 r. [...] za przestępstwo przeciwko mieniu określone w art. 286 § 1 k.k. W uzasadnieniu decyzji Komendant Główny Policji wskazał, iż organ Policji jest związany wyrokiem sądu powszechnego skazującym posiadacza pozwolenia na broń za przestępstwo. Natomiast przepis art. 18 ust. 1 pkt 2 UoBiA ma charakter obligatoryjny, determinując sposób rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej. Organ stwierdził, że był zobowiązany cofnąć przedmiotowe pozwolenie, albowiem fakt prawomocnego skazania S. Z. za przestępstwo przeciwko mieniu nakazuje uznać skarżącego za osobę, co do której istnieje uzasadniona obawa, że może użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego.

Nie zgadzając się z powyższą decyzją S. Z., reprezentowany przez adwokata, złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Wnosząc o uchylenie wskazanej wyżej decyzji Komendanta Głównego Policji, ewentualnie o uchylenie tejże decyzji oraz decyzji organu I instancji ponowił argumentację zawartą w odwołaniu od decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji we W. z dnia [...] sierpnia 2007r. Powtórnie postawił organowi zarzut naruszenia art. 15 ust. 1 pkt 6 w zw z art. 18 pkt 1 ust. 2 UoBiA przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie a w szczególności brak ustalenia czy rzeczywiście istnieją uzasadnione obawy, iż skarżący może użyć broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Zarzucił także niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy uzasadniających faktyczne podstawy przemawiające za słusznością przedmiotowej decyzji. Zdaniem skarżącego, naruszenie art. 15 art. 15 ust. 1 pkt 6 UoBiA polega również na tym, że organy Policji zrównały wyrok warunkowo umarzający postępowanie z wyrokiem skazującym określonym w tym przepisie i uznały tym samym, że zachodzą przesłanki wskazane w powołanym artykule UoBiA. Nadto zarzucono naruszenie art. 7, 77 § 1 k.p.a przez zaniechanie rozpatrzenia całego materiału dowodowego w sprawie w szczególności opinii z miejsca zamieszkania skarżącego a także pozytywnej oceny zarządu koła łowieckiego a także ustalenia, czy wyrok skazujący z art. 286 § 1 kk miał wpływ na wykorzystywanie przez skarżącego broni w celach łowieckich. W uzasadnieniu skargi przywołano wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 października 2001 r. wydany w sprawie sygn. akt 866/02 z treści którego skarżący wywodzi, że w rozpatrywanej sprawie organ miał obowiązek wykazania bezpośredniego związku pomiędzy popełnionym przez stronę czynem za który S. Z. został skazany a jego cechami charakteru oraz dotychczasowym postępowaniem. Ponadto zarzucono, że pozytywne opinie dotyczące skarżącego zostały przez organy Policji zupełnie pominięte.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Ocena działalności organów administracji publicznej dokonywana przez właściwy wojewódzki sąd administracyjny sprowadza się do kontroli prawidłowości rozstrzygnięcia będącego przedmiotem tej oceny pod względem zgodności z przepisami prawa materialnego oraz pod względem zgodności z przepisami postępowania administracyjnego. Oznacza to, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd zobowiązany jest do zbadania, czy organ administracji orzekając w sprawie, nie naruszył prawa materialnego w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik postępowania , a procesowego w stopniu mogącym mieć wpływ istotny .

Podkreślenia przy tym wymaga, że stosownie do treści art. 134 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej jako: p.p.s.a.), Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami oraz wnioskami skargi, a także powołaną podstawą prawną.

Rozpoznając niniejszą sprawę w świetle powołanych wyżej kryteriów Sąd uznał, iż skarga wniesiona przez S. Z. nie zasługuje na uwzględnienie ponieważ w toku kontroli sądowoadministracyjnej nie stwierdzono, aby zaskarżona decyzja cofająca stronie pozwolenie na broń palną myśliwską, została wydana z naruszeniem prawa.

Za nieuzasadniony należy uznać zarzut naruszenia art. 7, 77 k.p.a., gdyż organy Policji zebrały materiał dowodowy zgodnie z zasadami procedury administracyjnej oraz dokonały pełnej jego oceny, stosownie do treści art. 80 k.p.a.

W szczególności w aktach sprawy znajduje się, zaopatrzony w klauzulę prawomocności, odpis wyroku Sądu Rejonowego z dnia [...] sierpnia 2006r. [...] na mocy którego S. Z. został skazany za przestępstwo określone w art. 286 §1 k.k. tj. przestępstwo przeciwko mieniu, na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności. Wykonanie orzeczonej kary zawieszono na okres próby wynoszący lat 5. W tym stanie rzeczy organ prawidłowo ustalił, że S. Z. jest osobą skazaną prawomocnym wyrokiem karnym.

Z powyższego wynika, iż zarzuty skargi dotyczące rzekomego zrównania przez organy Policji wyroku warunkowo umarzającego postępowanie z wyrokiem skazującym określonym w przepisie art. 15 ust.1 pkt 6 UobiA oparte są na nieporozumieniu. Wadliwość rozumowania skarżącego ma źródło, jak się wydaje, w niedostatecznym rozróżnieniu instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego (art. 66 k.k.) od środka probacyjnego polegającego na warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności (art. 69 k.k.)

Za chybione należy również uznać zarzuty odnoszące się do nie wzięcia pod uwagę przez organy Policji pozytywnych opinii zarządu koła łowieckiego a także z miejsca zamieszkania skarżącego. Z uzasadnienia decyzji wynika bowiem, że ww. dowody zostały ocenione przez organ jako nie mające znaczenia dla sposobu rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy ponieważ – jak akcentuje organ - nie likwidują one obawy o której mowa w art. 15 ust.1 pkt 6 UoBiA wynikającej z faktu skazania strony za przestępstwo przeciwko mieniu. Z powyższego wynika więc - wbrew twierdzeniom skargi - że sporne dowody zostały wzięte pod uwagę przy wydawaniu decyzji. Zdaniem Sądu, dokonana przez organ ocena nie jest dowolna i znajduje oparcie w przepisach prawa stanowiących podstawę prawną przedmiotowego rozstrzygnięcia materialnego tj. art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 UoBiA.

Sąd nie podzielił także zarzutu naruszenia prawa materialnego, albowiem zebrany w sprawie materiał dowodowy dawał organom Policji podstawę do dokonania oceny stanu faktycznego jako wyczerpującego przesłanki określone w przepisie art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 UoBiA.

W kontekście zarzutów formułowanych przez pełnomocnika strony w toku postępowania administracyjnego oraz w skardze do Sądu należy zauważyć, iż postępowanie administracyjne zostało w rozpatrywanej sprawie wszczęte w dniu 24 października 2005r., decyzja organu pierwszej instancji została wydana [...] sierpnia 2007r. natomiast organu odwoławczego - w dniu [...] listopada 2007r. Zatem już od chwili wszczęcia postępowania w przedmiotowej sprawie przepis art. 15 ust. 1 pkt 6 UoBiA przewidywał, że pozwolenia na broń nie wydaje się osobom, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw. Powyższy przepis w zacytowanym brzmieniu obowiązywał od 1 stycznia 2004r. Tymczasem pełnomocnik skarżącego swoją argumentację zawartą zarówno w skardze jak i w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji wywodzi w istocie z treści art. 15 ust. 1 pkt 6 UoBiA w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 stycznia 2004r. Również powołany w skardze wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczył stanu prawnego sprzed 1 stycznia 2004r. Pełnomocnik skarżącego powołał się także na zasadę, iż przy cofnięciu pozwolenia na broń na podstawie wskazanych wyżej przepisów niezbędne jest wykazanie związku pomiędzy popełnionym przez skarżącego czynem i cechami charakteru strony oraz dotychczasowym jego postępowaniem. które wskazywałyby na istnienie obawy, że posiadacz broni użyje jej w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa Państwa lub porządku publicznego. Nadto, zdaniem skarżącego, organ powinien uwzględnić, że popełnione przez S. Z. przestępstwo w jakimkolwiek stopniu nie wiąże się z posiadaniem przez niego broni. Odnosząc się do wymienionych zarzutów należy stwierdzić, że rozważania pełnomocnika skarżącego pomijają to, iż w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r. ustawodawca przesądził jakie zachowania uważa się za powodujące uzasadnioną obawę, że ich sprawca może użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa Państwa lub porządku publicznego. Wprowadzoną bowiem z tym dniem zmianą przepisu art. 15 ust. 1 pkt 6 UoBiA stwierdził, że obawę taką mogą stwarzać w szczególności osoby skazane prawomocnym wyrokiem za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw. Wprowadzenie omówionej regulacji prawnej powoduje, iż osoby skazane za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw, należy uznać za stwarzające uzasadnioną obawę użycia posiadanej broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego (por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 sierpnia 2007r. sygn. akt II OSK 1166/06 (niepubl.).

Reasumując: W myśl art. 18 ust. 1 pkt 2 UoBiA organ Policji cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba, której takie pozwolenie wydano należy do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2 - 6 tej ustawy. Stosownie natomiast do treści art. 15 ust. 1 pkt 6 UoBiA pozwolenia na broń nie wydaje się osobom, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw. Skoro w toku postępowania administracyjnego ustalono w sposób nie budzący wątpliwości, że S. Z. został prawomocnie skazany za przestępstwo przeciwko mieniu, organy Policji miały podstawę do zastosowania w stosunku do skarżącego przepisu art. 15 ust. 1 pkt 6 UoBiA.

W tym stanie rzeczy, skargę należało oddalić na podstawie art. 151 p.p.s.a. jako, że nie miała usprawiedliwionych podstaw.