Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Leszek Leszczyński Sędziowie sędzia NSA Andrzej Gliniecki (spr.) sędzia del. WSA Jacek Fronczyk Protokolant Renata Sapieha po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej S. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 maja 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 217/08 w sprawie ze skargi S. Z. na decyzję Komendanta Głównego Policji z [...] 2007 r. nr[...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni palnej myśliwskiej oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 27 maja 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 217/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę S. Z. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2007 r., nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni palnej myśliwskiej.

Z akt sprawy wynika, że Komendant Wojewódzki Policji we W. decyzją z dnia [...] sierpnia 2007 r., Nr [...] cofnął S. Z. pozwolenie na broń palną myśliwską. Podstawą dla takiego rozstrzygnięcia było ustalenie, że S. Z. został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 3 sierpnia 2006 r., sygn. akt II K 61/05 za przestępstwo przeciwko mieniu określone w art. 286 § 1 k.k.

Odwołanie od powyższej decyzji do Komendanta Głównego Policji złożył S. Z., zarzucając naruszenie przepisów art. 7 w zw. z art. 77 k.p.a., art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t.j. Dz.U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm., dalej ustawa o broni i amunicji), wnosząc o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Komendant Główny Policji po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia [...] listopada 2007 r., Nr [...], na podstawie przepisu art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust.1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu decyzji Komendant Główny Policji wskazał, iż organ Policji jest związany wyrokiem sądu powszechnego skazującym posiadacza pozwolenia na broń za przestępstwo. Przepis art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji ma charakter obligatoryjny, determinując sposób rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej. Organ stwierdził, że był zobowiązany cofnąć przedmiotowe pozwolenie, albowiem fakt prawomocnego skazania S. Z. za przestępstwo przeciwko mieniu nakazuje uznać skarżącego za osobę, co do której istnieje uzasadniona obawa, że może użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Komendanta Głównego Policji złożył S. Z. i wnosząc o jej uchylenie, ewentualnie o uchylenie tejże decyzji oraz decyzji organu I instancji, powtórzył argumentację zawartą w odwołaniu od decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji we W. z dnia [...] sierpnia 2007 r. Powtórnie zarzucił naruszenie art. 15 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 18 pkt 1 ust. 2 ustawy o broni i amunicji, art. 7, 77 § 1 k.p.a.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznając skargę za niezasadną, w wyroku z dnia 27.05.2008 r. wskazał, że zarzut naruszenia art. 7, 77 k.p.a. jest nieuzasadniony, gdyż organy Policji zebrały materiał dowodowy zgodnie z zasadami procedury administracyjnej oraz dokonały pełnej jego oceny, stosownie do treści art. 80 k.p.a. Organy Policji wzięły także pod uwagę pozytywne opinie: opinię zarządu koła łowieckiego, a także opinię z miejsca zamieszkania skarżącego. Jednakże opinie te nie miały znaczenia dla sposobu rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, ponieważ nie likwidują obawy, o której mowa w art. 15 ust.1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, wynikającej z faktu skazania strony za przestępstwo przeciwko mieniu.

Sąd I instancji wskazał ponadto, że postępowanie administracyjne zostało w rozpatrywanej sprawie wszczęte w dniu [...] października 2005 r., decyzja organu pierwszej instancji została wydana [...] sierpnia 2007 r., natomiast organu odwoławczego – w dniu [...] listopada 2007 r. Od chwili wszczęcia postępowania w sprawie przepis art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji przewidywał, że pozwolenia na broń nie wydaje się osobom, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw. Powyższy przepis w zacytowanym brzmieniu obowiązywał od dnia 1 stycznia 2004 r., tymczasem skarżący swoją argumentację zawartą zarówno w skardze jak i w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji, wywiódł z treści art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 stycznia 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r. ustawodawca przesądził jakie zachowania uważa się za powodujące uzasadnioną obawę, że ich sprawca może użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa Państwa lub porządku publicznego. Ze zmiany przepisu art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy i amunicji bowiem wynika, że obawę taką mogą stwarzać w szczególności osoby skazane prawomocnym wyrokiem za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw. Wprowadzenie omówionej regulacji prawnej powoduje, iż osoby skazane za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw, należy uznać za stwarzające uzasadnioną obawę użycia posiadanej broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego. W ocenie Sądu I instancji, jeżeli w toku postępowania administracyjnego ustalono w sposób niebudzący wątpliwości, że S. Z. został prawomocnie skazany za przestępstwo przeciwko mieniu, organy Policji miały podstawę do zastosowania w stosunku do skarżącego przepisu art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożył S. Z., zaskarżając wyrok w całości, zarzucił mu:

1) naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, a to przepisu art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.), dalej powoływanej jako p.p.s.a., w zw. z art. 145 § 1 pkt 1c p.p.s.a. – przez zaniechanie przez organy administracyjne obu instancji, które z obrazą przepisu art. 7 i 77 k.p.a. nie wyjaśniły okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia; a w szczególności kwestii, czy istnieją podstawy do przyjęcia, iż zachodzi realna obawa użycia broni myśliwskiej w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego;

2) naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji poprzez błędną ich wykładnię, a w konsekwencji przyjęcie, iż w ocenie ustawodawcy wyrok skazujący za przestępstwo przeciwko mieniu automatycznie oznacza powstanie uzasadnionej obawy, że skazany może użyć broni w celu sprzecznym z interesami bezpieczeństwa lub porządku publicznego, gdy tymczasem prawidłowa wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, iż nie każde skazanie prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu i mieniu powinno powodować cofnięcie pozwolenia na broń, a tylko takie, które powoduje uzasadnioną obawę, iż skazany użyje broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego.

Skarżący w skardze kasacyjnej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania i orzeczenie o kosztach postępowania.

Odpowiedź na skargę kasacyjną złożył Komendant Główny Policji, wnosząc o jej odrzucenie albo oddalenie. Komendant Główny Policji wskazał, że skarga kasacyjna nie zawiera wszystkich istotnych elementów jakie zawiera przepis art. 176 p.p.s.a., brak jest bowiem oznaczenia zakresu żądanego uchylenia lub zmiany. W związku z tym organ uznał, że brak tego istotnego elementu konstrukcyjnego skargi kasacyjnej powoduje jej niedopuszczalność oraz uniemożliwia rozpoznanie sprawy.

Na wypadek nieuwzględnienia takiego stanowiska, Komendant Główny Policji wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej, gdyż podniesione w skardze zarzuty nie zasługują na uwzględnienie.

Postanowieniem z dnia 20 lipca 2009 r., sygn. akt II OSK 1464/08 Naczelny Sąd Administracyjny, zawiesił postępowanie ze skargi kasacyjnej S. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 maja 2008 r., z uwagi na wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich skierowany do Naczelnego Sądu Administracyjnego o rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego: "czy sam fakt skazania prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo wymienione w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.) uzasadnia cofnięcie pozwolenia na posiadanie broni, czy też niezbędne jest dodatkowo wykazanie, iż przestępstwo to realnie wskazuje na możliwość użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego?".

W dniu 18 listopada 2009 r. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznał wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich i podjął uchwałę (sygn. II OPS 4/09), orzekając, że osoba skazana prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu jest osobą, co do której istnieje uzasadniona obawa, że może użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, co uzasadnia cofnięcie pozwolenia na broń takiej osobie, na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 6 i art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.).

W związku z ustaniem przyczyny zawieszenia postępowania, Naczelny Sąd Administracyjny, postanowieniem z dnia 21 grudnia 2009 r., sygn. akt II OSK 1464/08, na podstawie art. 128 § 1 pkt 4 w związku z art. 193 p.p.s.a. podjął postępowanie w niniejszej sprawie z urzędu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 15 § 1 pkt 1 w związku z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych w granicach ich zaskarżenia, a z urzędu bierze jedynie pod rozwagę nieważność postępowania.

W niniejszej sprawie nie dostrzeżono okoliczności mogących wskazywać na nieważność postępowania.

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Rozstrzygające znaczenie w niniejszej sprawie, biorąc pod uwagę zarzuty skargi kasacyjnej, może mieć wcześniej cytowana uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2009 r., II OPS 4/09 (ONSAiWSA 2010, nr 1, poz. 5).

Bezspornym jest, że skarżący S. Z. został prawomocnie skazany za przestępstwo przeciwko mieniu, które to przestępstwo zostało wymienione w przepisie art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji.

Problem, czy popełnienie takiego przestępstwa uzasadnia cofnięcie pozwolenia na posiadanie broni, czy też niezbędne jest dodatkowo wykazanie, iż przestępstwo to realnie wskazuje na możliwość użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, stanowił przedmiot rozpoznania wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich przez skład siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny, który w uchwale z dnia 18 listopada 2009 r. jednoznacznie orzekł, że osoba skazana prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu jest osobą, co do której istnieje uzasadniona obawa, że może użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, co uzasadnia cofnięcie pozwolenia na broń takiej osobie, na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 6 i art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji.

Podobne stanowisko jak powyżej, przyjął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w zaskarżonym wyroku, nie powinno więc budzić wątpliwości, to co stanowi główne motywy zarzutów skargi kasacyjnej.

Z uzasadnienia powołanej uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego wynika jasno, że w przypadku skazania prawomocnym orzeczeniem sądu za jedno z przestępstw wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, cofnięcie pozwolenia na broń jest obligatoryjne. Organ nie musi więc wobec osób skazanych za takie przestępstwo przeprowadzać oceny, czy rzeczywiście istnieje obawa użycia broni w sposób sprzeczny z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, gdyż o tym ustawodawca przesądził w sposób wiążący.

W świetle powyższych ustaleń zarzuty skargi kasacyjnej nie mają usprawiedliwionych podstaw.

Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.