Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Sędzia del. WSA Michał Ruszyński Protokolant: asystent sędziego Tomasz Bogdan Godlewski po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej T. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 lipca 2017 r. sygn. akt IV SA/Wa 947/17 w sprawie ze skargi T. P. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy i pracę 1. oddala skargę kasacyjną; 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 6 lipca 2017 r., sygn. akt IV SA/Wa 947/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę T. P. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy i pracę.

Od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę kasacyjną wniósł T. P. podnosząc zarzuty naruszenia:

1. art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a. w zw. z § 5 ust. 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 kwietnia 2015 r. w sprawie wydawania zezwolenia na pracę cudzoziemca oraz w zw. z art. 20 oraz 22 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez nieuwzględnienie skargi na decyzję organu administracji, a w konsekwencji przyjęcie za dopuszczalne ograniczenia wolności działalności gospodarczej w drodze przepisów ww. rozporządzenia, które polega na wprowadzeniu możliwości oceny wymogów stawianych przez pracodawcę i stwierdzania ich nieadekwatności, i skutkuje ograniczeniem pracodawcy możliwości swobody wyboru pracowników, podczas gdy tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes społeczny ograniczenie takie jest dopuszczalne;

2. art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a. w zw. z § 5 ust. 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 kwietnia 2015 r. w sprawie wydawania zezwolenia na pracę cudzoziemca oraz w zw. z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez nieuwzględnienie skargi na decyzję organu administracji i w konsekwencji uznanie, że możliwość oceny przez starostę braku adekwatności stawianych wymogów do stanowiska pracy przy braku jakichkolwiek obiektywnych kryteriów oceny i możliwości odwołania się od informacji starosty, nie stanowi nierówności wobec prawa i braku dyskryminacji w życiu gospodarczym;

3. art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a. w zw. z art. 7, 77 K.p.a. w zw. z § 5 ust. 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 kwietnia 2015 r. w sprawie wydawania zezwolenia na pracę cudzoziemca poprzez uznanie, że organy nie są uprawnione do stwierdzenia, że pracodawca skarżącego nie ma możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych na lokalnym rynku pracy, podczas gdy informacja podlega regułom oceny dowodów i winna być w takiej kategorii oceniona przez organ I instancji oraz organ odwoławczy;

4. art. 3 P.p.s.a. i art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a. w zw. z art. 6 K.p.a., art. 7 K.p.a. oraz art. 8 K.p.a., poprzez nieuwzględnienie skargi na decyzję organu administracji, w sytuacji kiedy doszło do odstąpienia od zasady podejmowania wszelkich kroków, niezbędnych w celu dokładnego wyjaśnienia sprawy, podczas gdy każdy organ zobowiązany jest do działania na podstawie i w granicach prawa, co w konsekwencji powoduje, iż tak prowadzone postępowanie z pewnością nie pogłębia zaufania obywateli do organów państwa, o którym stanowi kodeks postępowania administracyjnego, a wręcz odwrotnie - negatywnie wpływa na postrzeganie władzy publicznej, która nie dąży do wnikliwego zbadania sprawy.

Na podstawie tak sformułowanych zarzutów skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku, rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie, przeprowadzenie rozprawy pod nieobecność skarżącego oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skarżący kasacyjnie stwierdził, że wydanie zezwolenia na pracę cudzoziemca jest uzależnione między innymi od przedstawienia informacji starosty o braku możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych pracodawcy w oparciu o rejestry bezrobotnych i poszukujących pracy lub o negatywnym wyniku rekrutacji organizowanej dla pracodawcy. Do wniosku o wydanie zezwolenia należy więc dołączyć informację, o której mowa w art. 88c ust. 1 pkt 2 ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

W oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 kwietnia 2015 r. w sprawie wydawania zezwolenia na pracę cudzoziemca starosta ocenia adekwatność wskazanych wymagań w stosunku do stanowiska lub rodzaju oferowanej pracy. Przy czym wskazać należy, że brak jest obiektywnych kryteriów oceny owej adekwatności. Od oceny tej nie przysługuje także żaden środek odwoławczy.

W niniejszej sprawie, skarżący dołączył do wniosku informację starosty, z której wynikało, że istnieje możliwość pozyskania pracowników spośród bezrobotnych i poszukujących pracy zarejestrowanych w powiatowym urzędzie pracy. PUP w S. wydając tę informację, zweryfikował kryteria stawiane przez pracodawcę, uznając, iż znajomość języka chińskiego nie jest wymagana. Przy "weryfikacji" kryteriów, PUP w S. nie powołał się na żadne ogólnodostępne dane ani wytyczne. Uznał jedynie, że wymóg znajomości języka chińskiego jest nieadekwatny do oferowanego stanowiska pracy (kasjer-sprzedawca).

Skarżący stwierdził, że język chiński stanowi najczęściej używany język świata. Posługuje się nim łącznie 1 475 000 000 ludzi na świecie (dla porównania, językiem angielskim, którego wymóg znajomości nie jest kwestionowany, posługuje się 984 000 000 ludzi na świecie. W ostatnim latach zaobserwować można znaczący zwrot napływu towarów z Chin. Według danych udostępnionych przez Ambasadę Rzeczpospolitej Polskiej w Pekinie obroty towarowe Polski z Chinami osiągnęły w 2016 r., wartość 25 856 mln USD. Nastąpił wzrost wzajemnych obrotów o 4,8% w stosunku do 2015 r., głównie na skutek wzrostu importu z Chin do Polski. W 2016 r. wartość chińskiego importu do Polski wzrosła o blisko 1,2 mld USD, czyli o 4,8%.

Zgodnie z opracowaniem Głównego Urzędu Statystycznego w roku 2015 r. wartość chińskiego importu do Polski wyniosła 22 655,3 mln USD (większą wartość importu zaobserwowano tylko z Niemiec, za to znacznie mniejszą m.in. z Rosji, Włoch, Holandii, Francji, Czech, Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych i Belgii). W roku 2016 r. wartość chińskiego importu do Polski wyniosła 23 945,1 min USD i ponownie jak w roku poprzedzającym większą wartość importu zaobserwowano tylko z Niemiec (dane dostępne na stronie Głównego Urzędu Statystycznego).

Także władze publiczne w ostatnim czasie podejmują działania mające na celu promocję produktów polskich na chińskim rynku zbytu. Praktycznym wyrazem powyższych słów jest m.in. podpisanie memorandum o porozumieniu w sprawie Wspólnego Sformułowania Założeń Dwustronnego Planu Współpracy oraz w sprawie powołania Komitetu Sterującego ws. Współpracy Przemysłowej, który ma przyczynić się do promowania współpracy pomiędzy przemysłem i przedsiębiorstwami obu stron umowy.

Nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż właściciele H. sp. z o.o. (pracodawcy) są narodowości chińskiej i jest to język, którym na co dzień się posługują. W prowadzonym przez nich sklepie oferowane są chińskie towary, a do zadań zatrudnianego sprzedawcy miał należeć m.in. kontakt z chińskimi dostawcami. Zrozumiałe jest zatem postępowanie pracodawcy, który nie zgodził się na rekrutację pracownika na lokalnym rynku pracy. Zatrudniając osobę bez znajomości języka chińskiego nie miałby nawet możliwości swobodnego porozumiewania się z nią, nie mówiąc już o kwestii składania zamówień w języku chińskim czy kontaktów z dostawcami.

W wydanej informacji starosty, powyższe fakty i dane zostały całkowicie pominięte. Wydanie decyzji w oparciu o niejasne kryterium jakim jest ocena adekwatności wymagań narusza podstawowe zasady gospodarki wolnorynkowej, zagwarantowanych m.in. przepisami Konstytucji RP.

Zgodnie z art. 20 Konstytucji RP społeczna gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej, własności prywatnej oraz solidarności, dialogu i współpracy partnerów społecznych stanowi podstawę ustroju gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej. Ograniczenie wolności działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny (vide: art. 22 Konstytucji RP). Natomiast w art. 32 Konstytucji RP ustawodawca gwarantuje równość wobec prawa oraz równe traktowanie przez władze publiczne. Art. 32 ust. 2 wskazuje na zakaz dyskryminacji w życiu gospodarczym. Wolność działalności gospodarczej jest jednym z fundamentów (filarów) społecznej gospodarki rynkowej. Ustrój gospodarczy społecznej gospodarki rynkowej opiera się na czterech fundamentach:

1) wolności gospodarczej;

2) własności prywatnej;

3) solidarności;

4) dialogu i współpracy partnerów.

W ramach konstytucyjnej zasady społecznej gospodarki rynkowej można sformułować zasadę otwartości i dostępności rynków. Ogólna zasada równości wyklucza uprzywilejowanie w tworzeniu możliwości podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej w ogóle, a także poszczególnych jej typów. Zróżnicowanie pozycji przedsiębiorców w życiu gospodarczym musi być uzasadnione - jest niedopuszczalne wówczas, gdy są oni w tej samej sytuacji faktycznej (co nakazuje równość i sprawiedliwość). Konieczne jest istnienie cechy relewantnej, uzasadniającej takie zróżnicowanie. Żaden przedsiębiorca nie może być dyskryminowany. Regulacja zawarta w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 kwietnia 2015 r. w sprawie wydawania zezwolenia na pracę cudzoziemca w zakresie w jakim dopuszcza ocenę adekwatności stawianych wymagań w stosunku do stanowiska lub rodzaju oferowanej pracy, sprzeczna jest przepisami art. 20, 22 oraz 32 Konstytucji RP.

Jednym z zadań państwa jest ukształtowanie rozwiązań prawnych w taki sposób, aby umożliwić realizację zasady równości, która w gospodarce wolnorynkowej opartej na konkurencji wymaga zagwarantowania równorzędnej pozycji podmiotów gospodarczych na rynku. Ich podstawowym celem ma być stworzenie mechanizmów sprzyjających funkcjonowaniu rynku opartego na konkurencji, a w konsekwencji takich, które mają skutecznie chronić przedsiębiorców przed ingerencją w sferę ich wolności gospodarczej ze strony innych podmiotów konkurujących w sposób mogący naruszać równość szans w znaczeniu szerokim i uczciwą grę i rywalizację o klientów. Zadaniem państwa jest stworzenie rozwiązań prawnych umożliwiających każdemu korzystanie z wolności gospodarczej poprzez podejmowanie takiej samej działalności według tych samych reguł i z wykorzystaniem tych samych instrumentów. Równość szans pozostaje w ścisłym związku z wolną konkurencją - bez pierwszej niemożliwe jest urzeczywistnienie drugiej. Każda jednostka powinna być wyposażona w ogół warunków, które pozwalałyby jej w takim samym stopniu oddziaływać na rynek. Dlatego też, sprzeczne z podstawowymi zasadami państwa prawa jest umożliwienie staroście oceny adekwatności stawianych przez przedsiębiorcę warunków i weryfikacja tych warunków, bez odniesienia do jakichkolwiek niezależnych kryteriów i możliwości zaskarżenia tej decyzji. Przedsiębiorca ma bowiem pełną swobodę doboru pracowników (szczególnie, że kryteria stawiane przez pracodawcę w niniejszej sprawie znajdują wytłumaczenie w stanie faktycznym). Wskazać także należy, że procedura nie przewiduje możliwości odwołania się od informacji starosty na temat możliwości zaspokajania potrzeb kadrowych, a tym samym zakwestionowania ustaleń w niej poczynionych. W szczególności, nie ma możliwości zweryfikowania zasadności uznania znajomości języka chińskiego za warunek zbędny.

Sąd w zaskarżonym wyroku wskazuje, że "ani organ I instancji ani organ odwoławczy nie były uprawnione do stwierdzenia, że pracodawca skarżącego nie ma możliwości zaspokajania potrzeb kadrowych na lokalnym rynku pracy, bez uprzedniego potwierdzenia takiego stanu rzeczy przez właściwego starostę". Tym samym stwierdza, że informacja starosty nie podlega jakiejkolwiek kontroli w zakresie poprawności jej wydania. Udzielona informacja ma znaczenie dowodowe w postępowaniu o wydanie zezwolenia na pracę i w tym zakresie jest istotna dla adresata podczas ustalania jego praw i obowiązków, ale samodzielnie nie tworzy nowej sytuacji prawnej (vide: postanowienie NSA z dnia 16 lipca 2013 r., sygn. akt I OSK 1366/13).

Nie można więc uznać, że bezpośrednio dotyczy uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Bezpośrednio o prawach i obowiązkach pracodawcy przesądza natomiast właściwy wojewoda w zezwoleniu, którego ocenie podlegać będzie również dołączona przez pracodawcę informacja uzyskana od starosty. W szczególności organ będzie mógł stwierdzić, jakie skutki dla postępowania w sprawie wydania zezwolenia mają sformułowania użyte przez starostę, a związane z przeprowadzoną rekrutacją wśród bezrobotnych i poszukujących pracy. Mając to na uwadze, organ winien ocenić wartość dowodową przedstawionej informacji i zasadność wskazanych tam twierdzeń w oparciu o art. 7 oraz 77 K.p.a. Sąd błędnie zatem przyjął, że organy podjęły wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy, w sposób wyczerpujący zebrały i dokonały prawidłowej oceny całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, a ustalone okoliczności faktyczne sprawy znajdują potwierdzenie w materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy.

Jak wskazuje w uzasadnieniu sąd, samo przedstawienie informacji starosty nie stanowi wymogu materialnoprawnego udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy i pracę. Wymogiem tym jest istnienie okoliczności niemożności zaspokojenia przez konkretny podmiot powierzający wykonywanie pracy potrzeb kadrowych na lokalnym rynku pracy.

Organ wydający decyzję, winien zbadać czy wymóg ten został spełniony, a nie poprzestał na technicznym stwierdzeniu, że nie przedstawiono takiej informacji. Argumentacja przedstawiona przez sąd prowadzi do absurdalnej sytuacji: Z jednej strony sąd stwierdza, że informacja starosty stanowi jedyny dokument, stanowiący podstawę wniosku o zezwolenie na pobyt czasowy i pracę, z drugiej zaś, że dokument ten nie podlega jakiejkolwiek kontroli pod względem poprawności sporządzenia. Powyższe pozwała staroście na dowolne regulowanie lokalnego rynku pracy i wpływanie na zatrudnianie na nim cudzoziemców, co stoi w jawnej sprzeczności z podstawowym porządkiem konstytucyjnym.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę tylko w granicach skargi kasacyjnej (art. 183 § 1 P.p.s.a.), z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania, co oznacza związanie przytoczonymi w skardze kasacyjnymi jej podstawami, określonymi w art. 174 P.p.s.a. Nadto, zgodnie z treścią art. 184 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, jeżeli zaskarżone orzeczenie mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu.

Nadto stwierdzić należy, że zgodnie z treścią art. 193 P.p.s.a. zdanie drugie uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego oddalającego skargę kasacyjną ogranicza się do oceny zarzutów skargi kasacyjnej.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, skarga kasacyjna wniesiona przez T. P. nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Za niezasadny uznać należy zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a. w zw. z § 5 ust. 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 kwietnia 2015 r. w sprawie wydawania zezwolenia na pracę cudzoziemca (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 543) oraz w zw. z art. 20 oraz 22 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z treścią § 5 ust. 3 ww. rozporządzenia w toku postępowania, o wydanie przez wojewodę zezwolenia na pracę cudzoziemcowi, starosta nie bierze pod uwagę wskazanych w ofercie pracy wymagań, jeżeli są one zaniżone lub zawyżone w stosunku do pracy, którą cudzoziemiec ma wykonywać. Z kolei zgodnie z treścią art. 20 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej społeczna gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej, własności prywatnej oraz solidarności, dialogu i współpracy partnerów społecznych stanowi podstawę ustroju gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej zaś zgodnie z treścią art. 22 Konstytucji ograniczenie wolności działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny.

Stawiając zarzut, iż przepisy ograniczające swobodę działalności gospodarczej zawarte zostały w rozporządzeniu skarżący kasacyjnie nie precyzuje, czy ograniczenie to polega na tym, że ustawowe upoważnienie do wydania rozporządzenia zostało przekroczone, czy też przepis rozporządzenia dotyczy kwestii, która może być uregulowana tylko w ustawie.

W wyroku z dnia 5 marca 2001 r., P 11/00 (OTK 2001/2/33) Trybunał Konstytucyjny wskazał, że rozporządzenie ministra ma charakter aktu wykonawczego, wydawanego na podstawie ustawy i w celu jej wykonania. Aby rozporządzenie mogło zostać uznane za zgodne z konstytucją, musi spełniać kilka istotnych warunków. Po pierwsze - musi być wydane na podstawie wyraźnego, tj. nie opartego tylko na domniemaniu ani na wykładni celowościowej, szczegółowego upoważnienia ustawy w zakresie określonym w upoważnieniu. Po drugie - brak stanowiska ustawodawcy w jakiejś sprawie, przejawiające się w nieprecyzyjności upoważnienia, musi być interpretowane jako nie udzielenie w danym zakresie kompetencji normodawczej. Upoważnienie nie może opierać się na domniemaniu objęcia swym zakresem materii w nim nie wymienionych. Nie podlega też wykładni rozszerzającej, ani celowościowej. Po trzecie - jeżeli rozporządzenie określa tryb postępowania, to winno to czynić w taki sposób, aby zachowana została spójność z postanowieniami ustawy. Po czwarte - akt tego rodzaju oprócz niesprzeczności z aktem ustawodawczym, z którego wynika delegacja i na podstawie którego został wydany, nie może być sprzeczny z normami konstytucyjnymi, a także z aktami ustawodawczymi, które pośrednio lub bezpośrednio dotyczą materii będącej przedmiotem rozporządzenia. Po piąte - sfera praw i wolności stanowi materię konstytucyjną, w zakresie której dopuszczalna jest jedynie ingerencja ustawowa. Nie może ona jednak być regulowana w aktach podustawowych. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, zasada zupełności ustawowej nie może tu doznawać wyjątków. W odniesieniu do sfery wolności i praw człowieka, zastrzeżenie wyłącznie ustawowej rangi unormowania ich ograniczeń, należy pojmować dosłownie, z wykluczeniem dopuszczalności subdelegacji, tj. przekazywania kompetencji normodawczej innemu organowi. W sytuacji sporu pomiędzy jednostką a organem władzy publicznej o zakres czy sposób korzystania z wolności i praw - w żadnym wypadku - podstawa prawna rozstrzygnięcia sporu nie może być oderwana od unormowania konstytucyjnego, ani mieć rangi niższej od ustawy.

W niniejszej sprawie rozporządzenie wykonawcze wydane zostało na podstawie upoważnienia ustawowego i jego przepisy, w tym § 5 ust. 3 tego rozporządzenia, nie wykraczają swoją materią poza zakres wskazany w art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz 645 ze zm.). Swoboda działalności gospodarczej nie została wymieniona w Rozdziale II Konstytucji "Wolności, prawa i obowiązki człowieka i obywatela". Nie ma więc w tym przypadku zastosowania wskazany przez Trybunał Konstytucyjny wymóg zupełności ustawowej i dosłownego rozumienia ustawowego normowania ograniczeń.

Niezależnie od wskazanych wyżej argumentów stwierdzić należy, że skarżący kasacyjnie nie zamierzał prowadzić działalności gospodarczej, tylko wykonywać pracę. Tym samym nie można przyjąć, że w stosunku do niego wystąpiłby przypadek ograniczenia swobody prowadzenia działalności gospodarczej.

Za niezasadny uznać należy również zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a. w zw. z § 5 ust. 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 kwietnia 2015 r. w sprawie wydawania zezwolenia na pracę cudzoziemca oraz w zw. z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Z § 5 ust. 3 ww. rozporządzenia wynika, że w toku postępowania o wydanie zezwolenia na pracę cudzoziemcowi starosta nie bierze pod uwagę wskazanych w ofercie pracy wymagań, jeżeli są one zaniżone lub zawyżone w stosunku do pracy, którą cudzoziemiec ma wykonywać. Bezzasadne jest twierdzenie skarżącego kasacyjnie, że brak jest jakichkolwiek obiektywnych kryteriów oceny przez starostę braku adekwatności stawianych wymogów do stanowiska pracy. Ocena ta dokonywana jest na takich samych zasadach jak ocena dowodów w postępowaniu administracyjnym. Jest to swobodna ocena dowodów uwzględniająca zasady wiedzy i doświadczenia życiowego.

Brak odwołania od oceny dokonanej przez starostę nie może być uznany za naruszenie art. 32 Konstytucji, który to przepis statuuje zasadę równości wobec praw oraz zasadę niedyskryminacji. Żadna procedura postepowania, czy to postepowania karnego, cywilnego czy tez administracyjnego nie przewiduje możliwości zaskarżenia oceny dowodów, w tym dowodu z dokumentu. Zaskarżeniu podlega jedynie rozstrzygnięcie, które wydane zostało w oparciu o tę ocenę. Skarżący kasacyjnie mógł kwestionować prawidłowość oceny braku adekwatności stawianych wymogów do stanowiska pracy wnosząc odwołanie od decyzji Wojewody.

Zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a. w zw. z art. 7, 77 K.p.a. w zw. z § 5 ust. 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 kwietnia 2015 r. w sprawie wydawania zezwolenia na pracę cudzoziemca nie mógł być podstawą uwzględnienia skargi kasacyjnej. Zgodzić należy się ze skarżącym kasacyjnie, że organy administracji mają obowiązek oceny wszystkich dowodów, które były podstawą wydanego rozstrzygnięcia. Dokonanie przez organy administracji oceny informacji o możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych na lokalnym rynku pracy w realiach niniejszej sprawy musiałaby prowadzić do wniosku, że pracodawca mógł zaspokoić te potrzeby poprzez zatrudnienie obywatela lub obywatelki Polski. W pełni podzielić należy stanowisko organów administracji, że wskazane przez pracodawcę wymogi zostały tak sformułowane, by wyeliminować możliwość zatrudnienia obywateli polskich. Nie sposób inaczej ocenić wskazanego przez pracodawcę wymogu znajomości przez pracownika języka chińskiego dla wykonywania pracy na stanowisku kasjer-sprzedawca. Pracodawca nawet nie uprawdopodobnił, że wykonywanie takiej pracy w Polsce będzie wymagało znajomości tego języka. Nie ma żadnych uzasadnionych danych wskazujących na to, że klienci, których skarżący kasacyjnie miałby obsługiwać w przeważającej większości będą posługiwać się językiem chińskim. Wskazywana przez skarżącego kasacyjnie okoliczność, że język chiński jest najczęściej używanym językiem świata sama w sobie nie oznacza, że skarżący kasacyjnie wykonując pracę kasjera sprzedawcy będzie obsługiwał osoby posługujące się tym językiem. Na zaistnienie takiej okoliczności nie ma również wpływu wzrost napływu towarów z Chin do Polski.

Odnośnie do podniesionego w skardze argumentu, że do zadań skarżącego kasacyjnie należeć miał m.in. kontakt z chińskim dostawcami stwierdzić należy, że pracodawca deklarował, iż skarżący kasacyjnie miał pracować na stanowisku kasjer-sprzedawca nie zaś jako przedstawiciel handlowy. Zamiar zatrudniania skarżącego kasacyjnie na innym stanowisku niż zadeklarowane nie może być argumentem przemawiającym za tym, że wyrażone w zaskarżonej decyzji stanowisko organu administracji jest nieprawidłowe.

Mając na uwadze wskazane wyżej argumenty, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, za niezasadny uznać należy zarzut naruszenia art. 3 P.p.s.a. i art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a. w zw. z art. 6 K.p.a., art. 7 K.p.a. oraz art. 8 K.p.a. Organy administracji podjęły wszelkie czynności niezbędne do należytego wyjaśnienia sprawy. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był wystarczający do wydania decyzji i został prawidłowo oceniony. W oparciu o ten materiał organy administracji wydały w sprawie prawidłowe rozstrzygnięcia. Zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa nie można utożsamiać z obowiązkiem organu administracji do wydania w każdym przypadku decyzji zawierającej takie rozstrzygnięcie jakiego życzy sobie strona.

Z przytoczonych wyżej względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.