Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anna Falkiewicz-Kluj, Sędziowie sędzia WSA Leszek Kobylski (spr.), sędzia WSA Iwona Owsińska-Gwiazda, Protokolant ref. Marika Bibrowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 lipca 2017 r. sprawy ze skargi T. P. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy i pracę oddala skargę

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest decyzja Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców (dalej: "Szef Urzędu", "organ odwoławczy") z dnia [...] stycznia 2017 r. znak: [...] utrzymująca w mocy decyzję Wojewody [...] (dalej: "Wojewoda", "organ I instancji") z dnia [...] kwietnia 2016 r. znak: [...], wydaną w sprawie z wniosku T. P. (dalej: "skarżący", "wnioskodawca", "cudzoziemiec") o odmowie udzielenia cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt czasowy i pracę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Podstawą materialnoprawną zaskarżonej decyzji Szefa Urzędu stanowiły przepisy art. 100 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 114 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2016r., poz. 1990 - j.t.) oraz art. 127 § 2 i art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm.; dalej: "k.p.a.").

Stan faktyczny i prawny sprawy przedstawia się następująco :

W dniu [...] sierpnia 2015 r. skarżący (obywatel [...]) wystąpił do Wojewody z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy motywując go zamiarem podjęcia pracy na rzecz [...] Sp. z o.o., [...][...],[...] ul. [...] (miejsce wykonywania pracy: [...][...], ul. [...]) na stanowisku kasjer-sprzedawca, na podstawie umowy o pracę w wymiarze pełnego etatu, za miesięcznym wynagrodzeniem w wysokości 2.000 zł brutto.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2016 r. Wojewoda, działając na podstawie art. 100 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 114 ust. 1 pkt 3 ustawy o cudzoziemcach, odmówił udzielenia cudzoziemcowi wnioskowanego zezwolenia. Organ I instancji uznał, że cudzoziemiec nie wykazał, że podmiot powierzający mu pracę - tj. [...] Sp. z o.o. nie ma możliwości zaspokojenia swoich potrzeb kadrowych na lokalnym rynku pracy spośród osób bezrobotnych i poszukujących pracy zarejestrowanych w PUP W [...], na stanowisko kasjera – sprzedawcy, na podstawie umowy o pracę w wymiarze pełnego etatu, za miesięcznym wynagrodzeniem w wysokości 2 000 zł brutto. Z uwagi na powyższe ustalenia, organ I instancji stwierdził brak podstaw do udzielenia skarżącemu zezwolenia na pobyt czasowy i pracę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W odwołaniu skarżący zakwestionował decyzję organu I instancji i wniósł o jej uchylenie i udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W ocenie pełnomocnika skarżącego nie jest prawdą, że w PUP w [...] figurują osoby spełniające wymagania pracodawcy, gdyż takim wymogiem było posługiwanie się przez pracownika językiem [...]. PUP nie przedstawił takich kandydatów. Zdaniem pełnomocnika skarżącego, rekrutacja nie została przeprowadzona, gdyż faktycznie nie znaleziono pracowników odpowiadających kryteriom przedstawionym przez pracodawcę (ze znajomością języka [...]).

W wyniku rozpatrzenia odwołania, wskazaną na wstępie i zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzją z dnia 17 stycznia 2017 r., Szef Urzędu utrzymał w mocy powyższą decyzję organu I instancji. Uzasadniając organ odwoławczy przedstawił ustalenia dotyczące stanu faktycznego. Przytoczył brzmienie art. 98, art. 114 ust. 1 -2, art. 100 ust. 1 pkt 1, art. 125 ust. 1-3 ustawy o cudzoziemcach. Wyjaśnił, iż w dniu złożenia przedmiotowego wniosku skarżący przebywał na terytorium Polski na podstawie udzielonego przez Wojewodę [...], decyzją nr [...] z dnia [...] listopada 2013 r., zezwolenia na pobyt czasowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z terminem ważności do dnia [...] listopada 2015 r. Organ odwoławczy wskazał, iż w celu potwierdzenia okoliczności będących podstawą ubiegania się o udzielenie cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt czasowy dołączono m.in. wydaną w dniu [...] lipca 2016r. przez Powiatowy Urząd Pracy w [...] Filia w [...] informację starosty na temat możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi w oparciu o rejestry bezrobotnych i poszukujących pracy, w której stwierdzono, iż jest możliwości pozyskania pracowników dla [...] Sp. z o.o., [...],[...] ul. [...] (miejsce wykonywania pracy: [...][...], ul. [...]) na stanowisku kasjer - sprzedawca, na podstawie umowy o pracę w wymiarze pełnego etatu, za miesięcznym wynagrodzeniem w wysokości 2 000 zł brutto, spośród bezrobotnych i poszukujących pracy zarejestrowanych w ww. Urzędzie.

Następnie Szef Urzędu wyjaśnił, iż pismem z dnia [...] października 2016 r. wezwał stronę do przedłożenia w terminie 14 dni od daty jego otrzymania - oryginału lub poświadczonej urzędowo za zgodność z oryginałem kserokopii dokumentów potwierdzających posiadanie przez T. P. ubezpieczenia zdrowotnego w rozumieniu przepisów o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych lub potwierdzenie pokrycia przez ubezpieczyciela kosztów leczenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz dokumentu potwierdzającego, że podmiot powierzający cudzoziemcowi wykonywanie pracy [...] Sp. z o.o. - nie ma możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych na lokalnym rynku pracy - tj. właściwej informacji starosty. W odpowiedzi na powyższe wezwanie, w dniu [...] listopada 2016r. do organu odwoławczego wpłynęła polisa ubezpieczenia [...] - ważna od dnia [...].11.2016r. do dnia: [...].02.2017r. oraz kserokopia dostarczonej już podczas postępowania przed organem I instancji, wydanej w dniu [...] lipca 2016r. przez Powiatowy Urząd Pracy w [...] Filia w [...] informacji starosty na temat możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi w oparciu o rejestry bezrobotnych i poszukujących pracy.

Organ odwoławczy stwierdził, iż akta niniejszej sprawy nie zostały uzupełnione o dokument pozwalający na wydanie decyzji zgodnej z żądaniem strony, a mianowicie - potwierdzający, że podmiot powierzający skarżącemu wykonywanie pracy tj. [...] Sp. z o.o. - nie ma możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych na lokalnym rynku pracy. W związku z powyższym Szef Urzędu uznał za niezasadne przedłużania niniejszego postępowania do czasu przedłożenia wymaganych dokumentów, gdyż - co do zasady - cudzoziemiec powinien udokumentować spełnienie przesłanek uzasadniających jego pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez dołączenie stosownych dokumentów już w dniu złożenia wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy, zaś najpóźniej w dniu wydawania decyzji w sprawie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy.

Dalej organ odwoławczy stwierdził, iż w obecnym stanie faktycznym nie ma możliwości wydania w przedmiotowej sprawie pozytywnego rozstrzygnięcia z uwagi na fakt, iż skarżący nie udokumentował spełnienia przez niego określonych przez ustawę o cudzoziemcach, wymogów koniecznych do udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy i pracę, tj. posiadania przez cudzoziemca informacji starosty właściwego ze względu na główne miejsce wykonywania pracy przez cudzoziemca, o braku możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych na lokalnym rynku pracy podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi w oparciu o rejestry bezrobotnych i poszukujących pracy lub o negatywnym wyniku rekrutacji organizowanej dla pracodawcy. Zauważył, iż z treści dokumentu z dnia [...] lipca 2016 r. wynika, że PUP w [...] ma możliwość pozyskania pracowników spośród bezrobotnych i poszukujących pracy zarejestrowanych w niniejszej Instytucji na stanowisko kasjera - sprzedawcy oraz że zatrudnienie cudzoziemców może być niezgodne z ochroną lokalnego rynka pracy, ponieważ stopa bezrobocia w powiecie [...] wynosi 18,1 % (wg stanu na koniec maja 2015r.)". Podobnie z treści wydanej w dniu [...] grudnia 2016r. przez Powiatowy Urząd Pracy w [...] informacji starosty.

Konkludując Szef Urzędu uznał, iż wobec skarżącego zachodzi obligatoryjna przesłanka do odmowy udzielenia wnioskowanego zezwolenia określona w art. 100 ust. 1 pkt 1 ustawy o cudzoziemcach. Z uwagi zaś na kategoryczne sformułowanie użyte w dyspozycji normy zawartej w art. 100 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach "Udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy odmawia się...", podjęcie przedmiotowego rozstrzygnięcia jest obligatoryjne.

Skargę na decyzję Szefa Urzędu z dnia [...] stycznia 2017 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożył skarżący, wnosząc o jej uchylenie. Autor skargi zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów:

1) art. 114 ust. 1 pkt 3 ustawy o cudzoziemcach poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że nie zostały spełnione łącznie wszystkie przesłanki niezbędne do wydania zezwolenia na pobyt czasowy i pracę, tj. skarżący nie dostarczył dokumentu potwierdzającego, że podmiot powierzający wykonywanie pracy na terytorium RP nie ma możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych na lokalnym rynku pracy, podczas gdy do akt sprawy przesłano stosowne pismo z PUP w [...], z którego wynika, że "w rejestrze osób bezrobotnych figurują osoby posiadające doświadczenie i kwalifikacje na ww. stanowisko. Osoby te nie znają języka [...]" - zatem kryteria stawiane przez pracodawcę nie zostały spełnione;

2) art. 7 oraz art. 77 k.p.a. poprzez brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz nie zebranie materiału dowodowego w wyczerpujący sposób polegające w szczególności na uznaniu, iż dołączone do akt postępowania dokumenty są wystarczające do wydania decyzji odmawiającej wydania zezwolenia na pobyt czasowy i pracę, podczas gdy organ winien poczynić wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, w tym wezwać stronę do przedłożenia wszelkich niezbędnych dokumentów;

3) art. 12 k.p.a. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że wystosowanie przez organ wezwania o tożsamej treści z wezwaniem z dnia [...] października 2016 r. stanowiłoby jego swoiste dublowanie, wobec tego jest to sprzecznie z zasadą szybkości postępowania, jednocześnie, kierując się tą zasadą, dopuścił się zwłoki w rozpatrzeniu sprawy, bowiem decyzja odmawiająca wydania zezwolenia na pobyt czasowy została wydana po upływie prawie 9 miesięcy od wpływu akt sprawy do organu odwoławczego;

4) art. 9 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji nieinformowanie strony o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania oraz braku czuwania nad tym, aby obie strony nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa.

W odpowiedzi na skargę Szef Urzędu wniosła o oddalenie skargi, podtrzymując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Organ odwoławczy szczegółowo odniósł się do zarzutów skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.; dalej: "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Oznacza to, iż sąd rozpoznając skargę ocenia, czy zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa materialnego bądź przepisów postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną z zastrzeżeniem art. 57 a, który jednak na gruncie niniejszej sprawy nie znajduje zastosowania.

Mając na uwadze powyższe kryteria kontroli sądowej, stwierdzić należy, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie bowiem zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Zgodnie z art. 98 ustawy o cudzoziemcach, zezwolenia na pobyt czasowy cudzoziemcowi udziela się albo - w przypadkach, o których mowa w art. 160, art. 181 i art. 187 - można udzielić na jego wniosek, jeżeli spełnia wymogi określone ze względu na deklarowany cel pobytu, a okoliczności, które są podstawą ubiegania się o to zezwolenie, uzasadniają jego pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez okres dłuższy niż 3 miesiące (ust. 1). Zezwolenia na pobyt czasowy udziela się na okres niezbędny do realizacji celu pobytu cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nie dłuższy jednak niż 3 lata (ust. 2).

Stosownie do treści art. 114 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach, zezwolenia na pobyt czasowy i pracę udziela się, gdy celem pobytu cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest wykonywanie pracy oraz spełnione są łącznie następujące warunki:

1) cudzoziemiec posiada:

a) ubezpieczenie zdrowotne w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych lub potwierdzenie pokrycia przez ubezpieczyciela kosztów leczenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

b) źródło stabilnego i regularnego dochodu wystarczającego na pokrycie kosztów utrzymania siebie i członków rodziny pozostających na jego utrzymaniu;

2) cudzoziemiec ma zapewnione na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsce zamieszkania;

3) podmiot powierzający wykonywanie pracy nie ma możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych na lokalnym rynku pracy;

4) wysokość wynagrodzenia, która jest określona w posiadanej przez cudzoziemca umowie z podmiotem powierzającym wykonywanie pracy, będącej podstawą wykonywania pracy, zawartej w formie pisemnej, nie jest niższa niż wysokość wynagrodzenia pracowników wykonujących w tym samym wymiarze czasu pracy pracę porównywalnego rodzaju lub na porównywalnym stanowisku.

Z kolei art. 125 ustawy o cudzoziemcach stanowi, iż do ustalenia, czy podmiot powierzający wykonywanie pracy nie ma możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych na lokalnym rynku pracy, stosuje się przepisy art. 88c ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (ust. 1). O udzielenie informacji, o której mowa w art. 88c ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, występuje podmiot powierzający wykonywanie pracy (ust. 2). Informację, o której mowa w art. 88c ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, cudzoziemiec dołącza do wniosku o udzielenie lub zmianę zezwolenia na pobyt czasowy i pracę (ust. 3).

W myśl art. 114 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się, gdy:

1) zawód, który cudzoziemiec wykonuje w ramach powierzonej pracy, lub rodzaj pracy, która jest mu powierzona, znajduje się w wykazie, o którym mowa w art. 10 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, lub

2) cudzoziemiec bezpośrednio przed złożeniem wniosku posiadał zezwolenie na pracę lub zezwolenie na pobyt i pracę u tego samego pracodawcy, na tym samym stanowisku, lub

3) cudzoziemiec spełnia warunki określone w przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 5 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, lub

4) cudzoziemiec spełnia warunki zwolnienia z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę, określone odrębnymi przepisami.

W myśl zaś z art. 114 ust. 2. ustawy o cudzoziemcach wysokość miesięcznego dochodu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b. powinna być wyższa niż wysokość dochodu uprawniającego do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej określonych w ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (j.t. Dz. U. z 2016 r., poz. 930 ze zm.), w odniesieniu do cudzoziemca oraz każdego członka rodziny pozostającego na jego utrzymaniu.

Natomiast zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy o pomocy społecznej, w związku z § 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 lipca 2015 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r., poz. 1058) prawo do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej, z zastrzeżeniem art. 40, 41, 53a, 78 i 91 przysługuje osobie samotnie gospodarującej, której dochód nie przekracza kwoty 634 zł i 514 zł dla osoby w rodzinie.

Stanowiący zaś podstawę wydania decyzji odmownej w niniejszej sprawie - art. 100 ust. 1 pkt 1 ustawy o cudzoziemcach stanowi, iż udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy odmawia się cudzoziemcowi, gdy nie spełnia on wymogów udzielenia mu zezwolenia na pobyt czasowy ze względu na deklarowany cel pobytu lub okoliczności, które są podstawą ubiegania się o to zezwolenie, nie uzasadniają jego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez okres dłuższy niż 3 miesiące.

W świetle wskazanych powyżej regulacji, bezsporne jest w niniejszej sprawie, iż Cudzoziemiec nie spełnił koniecznych wymogów wniosku o udzielenie mu zezwolenia na pobyt czasowy i pracę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a mianowicie nie przedłożył informacji starosty o braku możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi w oparciu o rejestry bezrobotnych i poszukujących pracy lub o negatywnym wyniku rekrutacji organizowanej dla pracodawcy, w której stwierdzono brak możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych obecnego pracodawcy na lokalnym rynku lub dokumentów potwierdzających zwolnienie z obowiązku przedstawiania informacji starosty o braku możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi (przesłanka z art. 114 ust. 1 pkt 3). Wobec kategorycznej i jednoznacznej treści art. art. 100 ust. 1 pkt 1 ustawy o cudzoziemcach, organy obu instancji - będąc związane jego treścią - z uwagi na nieuzupełnione przez skarżącego i jego pełnomocnika w postępowaniu administracyjnym braki wniosku - nie mogły wydać decyzji pozytywnej w sprawie, a więc zgodniej z żądaniem.

Sąd zauważa, iż w kontrolowanej sprawie starosta dwukrotnie (w informacjach z dnia [...] lipca 2016r. oraz z dnia [...] grudnia 2016r.) stwierdził istnienie możliwości pozyskania pracowników spośród bezrobotnych i poszukujących pracy zarejestrowanych w powiatowym urzędzie pracy. W obu wskazanych informacjach starosta stwierdził zawyżenie wymagań pracodawcy w stosunku do oferowanego stanowiska i stosownie do treści § 5 ust. 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 kwietnia 2015 r. w sprawie wydawania zezwolenia na pracę cudzoziemca (Dz. U. z 2015 r., poz. 543) pominął przy dokonywaniu oceny wymóg biegłej znajomości języka [...]. Dwukrotnie pracodawca sprzeciwił się skierowaniu do niego kandydatów przez urząd pracy.

Należy uznać zatem, iż zarówno Wojewoda, jak i Szef Urzędu dokonali oceny przedstawionej informacji uwzględniając konkluzję oraz spójność wewnętrzną elementów informacji starosty wynikających z § 5 ust. 1 pkt 6 ww. rozporządzenia MPiPS z dnia 1 kwietnia 2015 r. z końcowym wnioskiem odnośnie istnienia stanu niemożności zaspokojenia potrzeb kadrowych podmiotu powierzającego wykonywanie pracy na lokalnym rynku pracy. Ani organ I instancji ani organ odwoławczy nie były jednak uprawnione do stwierdzenia, że pracodawca skarżącego nie ma możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych na lokalnym rynku pracy, bez uprzedniego potwierdzenia takiego stanu rzeczy przez właściwego starostę. W tym stanie rzeczy organy orzekające w kontrolowanej sprawie nie dysponowały wskazanym przez ustawodawcę w art. 125 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach w zw. z art. 87c ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia dowodem potwierdzającym, że przyszły pracodawca skarżącego nie ma możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych na lokalnym rynku pracy.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa materialnego należy podnieść, iż samo przedstawienie informacji starosty, o której mową w art. 88c ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, a do której odwołuje się art. 125 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach, nie stanowi samoistnego wymogu materialnoprawnego udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy i pracę. Takim wymogiem materialnoprawnym jest istnienie okoliczności (istnienie stanu) niemożności zaspokojenia przez konkretny podmiot powierzający wykonywanie pracy potrzeb kadrowych na lokalnym rynku pracy (art. 114 ust. 1 pkt 3 ustawy o cudzoziemcach). Organ odwoławczy nie mógł zatem wezwać skarżącego o nadesłanie innych niż informacja starosty dokumentów na potwierdzenie okoliczności wskazanej w art. 114 ust. 1 pkt 3 ustawy o cudzoziemcach. W związku z brzmieniem art. 125 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach w zw. z art. 87c ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia do ustalenia, czy podmiot powierzający wykonywanie pracy nie ma możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych na lokalnym rynku pracy, stosuje się szczególny tryb stwierdzania ww. okoliczności określony przepisami ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Ów szczególny reżim dowodowy wyklucza dowodzenie istnienia przesłanki z art. 114 ust. 1 pkt 3 ustawy o cudzoziemcach za pomocą innych niż informacja starosty dowodów i w tym zakresie ogranicza stosowanie art. 75 § 1 k.p.a. W świetle powyższego za niezasadny Sąd uznał zarzut naruszenia art. 114 ust. 1 pkt 3 ustawy o cudzoziemcach.

Jednocześnie Sąd zauważa, iż w w sytuacji istnienia ku temu wyraźnej podstawy prawnej (art. 125 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach w zw. z art. 87c ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia) właściwe organy w celu wyjaśnienia, czy skarżący spełnia przesłankę określoną w art. 114 ust. 1 pkt 3 ustawy o cudzoziemcach nie musiały wzywać skarżącego do nadsyłania innych niż informacja starosty, bliżej nieokreślonych w skardze "niezbędnych" dokumentów. Do stwierdzenia, iż pracodawca skarżącego nie ma możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych na lokalnym rynku pracy takim "niezbędnym" dokumentem była bowiem informacja starosty stwierdzająca brak takiej możliwości. W tym samym, zarzut naruszenia art. 7 i 77 k.p.a. nie znajduje uzasadnienia.

Z tych też względów, oceniając zaskarżoną decyzję w świetle materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, po rozważeniu podniesionych przez skarżącego zarzutów, Sąd uznał, że nie dają one podstaw do postawienia organom orzekającym w niniejszej sprawie zarzutu naruszenia prawa i podważenia legalności zapadłych w sprawie decyzji, bowiem w rozpoznawanej sprawie, organy wydając zaskarżone decyzje, podjęły wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy, w sposób wyczerpujący zebrały i dokonały prawidłowej oceny całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a ustalone okoliczności faktyczne sprawy znajdują potwierdzenie w materiale dowodowym zgromadzonym w aktach administracyjnych sprawy.

Mając na względzie powyższe, działając na podstawie art. 151 p.p.s.a., Sąd orzekł jak w wyroku.