Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

|Sygn. akt III SA/Kr 617/20 | [pic] W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 grudnia 2020 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Ewa Michna (spr.), Sędziowie: WSA Renata Czeluśniak, WSA Janusz Kasprzycki, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 15 grudnia 2020 r., skargi J. P., na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego, z dnia 20 marca 2020 r. nr [...], w przedmiocie kary pieniężnej, , uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji;, zasądza na rzecz skarżącego J. P. od Głównego Inspektora Transportu Drogowego kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów, postępowania., , , , , ,

Decyzją z 20 marca 2020 r. znak [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję Wojewódzkiego Inspektora Drogowego z 3 września 2019 r. nr [...] nakładającą na J. P. karę pieniężną w wysokości 500 zł w związku z naruszeniem polegającym na niewyposażeniu kierowcy wykonującego przewóz drogowy w wypis z licencji, tj. lp. 1.2. załącznika nr 4 do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2140).

Skarżący wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę żądając uchylenia decyzji w całości i orzeczenia co do istoty sprawy, ewentualnie w sytuacji uznania, że sprawa wymaga uprzedniego przeprowadzenie postępowania dowodowego w całości lub znacznej części - o uchylenie decyzji w całości lub przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.

W skardze skarżący powielił zarzuty z odwołania od decyzji organu I instancji. Zarzucił organowi I instancji naruszenie "udt" pomimo braku istnienia przesłanek pozwalających na jednoznaczne stwierdzenie, że nie istnieją podstawy do ukarania pomimo wysłanego wyjaśnienia. Poza tym zarzucił organowi I instancji naruszenie "udt" poprzez brak pełnego uzasadnienia faktycznego i prawnego uniemożliwiającego odniesienie się w pełnym stopniu do argumentacji organu.

Skarżący podkreślił, że w rozpoznawanej sprawie złożył wyjaśnienie, że samochód marki Opel o wskazanych numerach rejestracyjnych kierowany przez wskazanego kierowcę, który dokonywał przejazdu po drogach publicznych w dniu kontroli tj. 26 lipca 2019 r. w miejscowości T, nie widniał w spisie samochodów objętych licencją oraz nie był w zarządzie skarżącego na podstawie umowy o zarządzaniu transportem z 27 czerwca 2018 r. oraz zgłoszeniu numerów rejestracyjnych samochodów [...] oraz [...] zgłoszonych do Urzędu Komunikacyjnego we W przez firmę E sp. z o.o. z siedzibą w C. Dalej skarżący wskazał, że wyjaśnienia te nie zostały wzięte pod uwagę przez organ, mimo że kara pieniężna nie mogła dotyczyć osoby, która zarządza transportem określonych samochodów o innych numerach rejestracyjnych niż przedstawione w decyzji.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko - w jego ocenie - szeroko, precyzyjnie i dokładnie wyrażone w zaskarżonej decyzji. Organ podkreślił także, że bezprzecznie zatrzymany do kontroli kierowca wykonywał w dniu przedmiotowej kontroli krajowy transport drogowy samochodem osobowym - przewóz okazjonalny w imieniu przedsiębiorstwa E Sp. z o.o. i podczas tego przewozu nie dysponował oryginałem wypisu z licencji, a do kontroli okazał jedynie papierową kopię takiego wypisu z licencji. Ponadto bezprzecznie kontrolowany przewóz w dniu kontroli wykonywała E Sp. z o.o. z siedzibą w C, w której jako osobę zarządzającą transportem zgłoszono skarżącego, który w związku z tym powinien był zadbać o wyposażenie kierowcy w wypis z licencji. Organ podkreślił, że zarówno podmiot E Sp. z o.o. z siedzibą w C miał obowiązek wpisania kontrolowanego pojazdu do wskazanej licencji przed wykonywaniem przewozu przez wskazanego kierowcę, jak i skarżący miał obowiązek wyposażenia kierowcy w wypis z licencji. Skoro oba podmioty tego nie uczyniły, to określone w decyzji naruszenie i kara z nim związana były zasadne.

W ocenie organu wydane w sprawie rozstrzygnięcia zostały oparte na prawidłowo zebranym materiale dowodowym, dokonano jego wszechstronnej oceny oraz uzasadniono swoje stanowisko w sposób wymagany przez normę prawa zawartą w art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 256).

Zgodnie z art. 93 ustawy o transporcie drogowym organ z urzędu wstrzymał wykonanie zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje.

Skarga była zasadna ponieważ organ nie wykazał, że skarżącemu w ogóle było wiadomo, że skontrolowany samochód marki Opel o nr rejestracyjnym [...] podlegał jego zarządowi.

Zgodnie z art. 92c ust. 1 ustawy o transporcie drogowym nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 92a ust. 1, na podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, a postępowanie wszczęte w tej sprawie umarza się, jeżeli:

1) okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot wykonujący przewozy lub inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć, lub

2) za stwierdzone naruszenie na podmiot wykonujący przewozy została nałożona kara przez inny uprawniony organ, lub

3) od dnia ujawnienia naruszenia upłynął okres ponad 2 lat.

Jeżeli więc osoba zarządzającego transportem uprawdopodobni, że w ogóle poza jej wiedzą firma transportowa zawarła umowę na przewóz z kierowcą samochodu, to nie można obciążyć ją odpowiedzialnością za naruszenia podlegające karom pieniężnym.

Z akt wynika, że kierowca skontrolowanego samochodu dysponował jedynie zdjęciem licencji na wykonywanie transportu drogowego w zakresie przewozu osób samochodem osobowym udzielonej E Sp. z o.o. (k. 1c akt administracyjnych). Dodatkowo kierowca okazał kontrolującym umowę zlecenie, którą zawarł z nim wyłącznie Prezes Zarządu D. P. Na żadnej z umów nie było ani danych, ani podpisu skarżącego jako osoby zarządzającej transportem.

Z żadnego dokumentu nie wynika ponadto, aby skarżący w ogóle posiadał wiedzę o ww. samochodzie. Organ wprawdzie ustalił na podstawie korespondencji ze Starostą powiatu [...], kto był osobą odpowiedzialną za zarzadzanie transportem, ale też ten sam Starosta nie posiadał wiedzy o zgłoszeniu ww. samochodu marki Opel.

W ocenie Sądu rację miał więc skarżący, że ani organ I instancji, ani organ odwoławczy nie zawarły w uzasadnieniu wydanych decyzji dlaczego uznały, że to on ponosi odpowiedzialność za naruszenia obowiązków wynikających z ustawy o transporcie drogowym, skoro z żadnego dokumentu nie wynikało, aby skarżący w ogóle wiedział o samochodzie i jego kierowcy. Innymi słowy, organ postąpił w ten sposób, że samodzielnie ustalił sobie poza wiedzą skarżącego, że to skarżący był odpowiedzialny za zarządzanie transportem, ale nawet nie uprawdopodobnił, że skarżący wiedział lub powinien wiedzieć o praktyce zawierania umów zleceń z właścicielami samochodów nie objętych licencjami przewozowymi.

Z akt nie wynika, aby organy przykładowo wzywały skarżącego i przesłuchiwały go na okoliczność posiadanej wiedzy o nadzorowanych samochodach, systemie rejestracji kierowców i ich rozliczaniu. Skoro E Sp. z o.o. rozliczała się z kierowcą samochodu za pomocą aplikacji "U" to być może w systemie rozliczeń zachowały się ślady uczestniczenia skarżącego w tym procederze.

Zaniechanie tego typu w zakresie postepowania dowodowego Sąd uznał za naruszenie art. 75 i 80 Kodeksu postępowania administracyjnego w stopniu, który niewątpliwie wpłynął istotnie na wynik sprawy. Skoro bowiem od samego początku skarżący konsekwentnie utrzymywał, że w ogóle nie wiedział o umowie zawartej z kierowcą skontrolowanego samochodu, to tego typu tłumaczenia należało potraktować jako wskazanie na okoliczności, o których mowa w art. 92c ust. 1 pkt 1 ustawy o transporcie tj. uprawdopodobnienie okoliczności, że skarżący nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć

Z tych to przyczyn Sąd uchylił decyzje organów obu instancji na podstawie art. 145 §1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.). W ponownym postępowaniu, organ zweryfikuje (przesłuchanie stron i świadków), czy skarżący wiedział lub powinien wiedzieć o systemie zlecania przez E transportów osobom trzecim przy wykorzystaniu aplikacji U.

Sąd zasądził od organu zwrot uiszczonej opłaty z tytułu wpisu od skargi na podstawie art. 200 powołanej wyżej ustawy.