drukuj    zapisz    Powrót do listy

6205 Nadzór sanitarny, Inspekcja sanitarna, Inspektor Sanitarny, Oddalono skargę, II SA/Bk 590/19 - Wyrok WSA w Białymstoku z 2019-11-19, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Bk 590/19 - Wyrok WSA w Białymstoku

Data orzeczenia
2019-11-19 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2019-08-14
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku
Sędziowie
Elżbieta Trykoszko /przewodniczący/
Grażyna Gryglaszewska
Marcin Kojło /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6205 Nadzór sanitarny
Hasła tematyczne
Inspekcja sanitarna
Sygn. powiązane
II OSK 633/20 - Wyrok NSA z 2023-03-07
Skarżony organ
Inspektor Sanitarny
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2017 poz 1261 art. 27 ust. 1
Ustawa z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej - tekst jedn.
Dz.U.UE.L 2011 nr 304 poz 18 art. 3 ust. 1, art. 6 ust. 1, art. 9 ust. 1, art. 14 ust. 1
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i RadyI R (UE) NR 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006 oraz uchylenia dyrektywy Komisji 87/250/EWG, dyrektywy Rady 90/496/EWG, dyrektywy Komisji 1999/10/WE, dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektyw Komisji 2002/67/WE i 2008/5/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 608/2004
Dz.U.UE.L 2002 nr 31 poz 1 art. 16 i 17
Rzozporządzenie (WE) Nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności
Tezy

W świetle art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 1169/2011 (sprzedaż na odległość), wszystkie obowiązkowe informacje na temat żywności opakowanej zamieszczane na stronie internetowej powinny być dostępne dla konsumenta zanim zdecyduje się on przystąpić do zakupu. Zwrot „dostępne przed ostatecznym dokonaniem zakupu” należy odnieść do podjęcia przez konsumenta decyzji o przystąpieniu do zakupu. Powyższe służyć ma niewątpliwie dokonywaniu świadomych wyborów przez konsumenta.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Sędziowie sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska,, asesor sądowy WSA Marcin Kojło (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 19 listopada 2019 r. sprawy ze skargi I. Spółki z o.o. w B. na decyzję P. Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w B. z dnia [...] czerwca 2019 r., nr [...] w przedmiocie nakazu zapewnienia prawidłowej prezentacji i reklamy suplementów diety oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] marca 2019 r. nr [...] Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w B. nakazał podmiotowi I. Sp. z o.o. w B., w pkt 1 - przedstawić do wglądu dokumentację potwierdzającą fakt złożenia powiadomienia do Głównego Inspektora Sanitarnego o pierwszym wprowadzeniu do obrotu deklarowanych jako suplementy diety produktów oraz w pkt 2 i 3 – nakazał zapewnić prawidłową prezentację i reklamę prezentowanych na stronach [...] i [...] suplementów diety, pod nazwami wymienionym w sentencji tego rozstrzygnięcia, w terminie do [...] marca 2019 r.

Decyzja została wydana po przeprowadzeniu kontroli na skutek interwencji konsumenckiej. Podczas tej kontroli udokumentowanej protokołem kontroli sanitarnej interwencyjnej z dnia [...] lutego 2019 r. stwierdzono następujące nieprawidłowości dotyczące poszczególnych suplementów diety:

- w prezentacji produktów: REVITOXIN - na stronie internetowej pod adresem [...] oraz DEXAVELAN, PENIDEX EXTRA, PENIDROL MAX, REVITOXIN, 5XXL ELITE, X-Form Complex - na stronie internetowej pod adresem [...], użyto sformułowania "skład". Zgodnie natomiast z art. 18 ust. 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności - wykaz składników rozpoczyna się lub jest poprzedzony właściwym nagłówkiem, który składa się z wyrazu "składniki" lub zawiera ten wyraz.

- w prezentacji produktów: PENIDROL MAX, 5XXL ELITE na stronie internetowej [...] oraz AMLAN FORTE, PENIDEX EXTRA, PENIDROL MAX, 5XXL ELITE, X-Form Complex na stronie internetowej pod adresem [...], nie podano obowiązkowego stwierdzenia, że "suplementy diety nie mogą być stosowane jako substytut (zamiennik) zróżnicowanej diety", co jest niezgodne z zapisem ujętym w § 5 ust. 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 9 października 2007 r. w sprawie składu i oznakowania suplementów diety (Dz. U. z 2018 r. poz. 1951).

- w prezentacji produktów: REVITOXIN na stronie internetowej pod adresem [...] oraz AMLAN FORTE, DEXAVELAN, PENIDEX EXTRA, PENIDROL MAX, REVITOXIN, 5XXL ELITE, X-Form Complex na stronie internetowej pod adresem [...], zastosowano niepełną treść obowiązkowego stwierdzenia: "przechowywać w sposób niedostępny dla dzieci" zamiast "suplementy diety powinny być przechowywane w sposób niedostępny dla małych dzieci". Powyższe jest niezgodne z wymaganiami zawartymi w § 5 ust. 2 pkt. 6 ww. rozporządzenia Ministra Zdrowia.

- w prezentacji produktów: PENIDROL MAX, ERECTIC PLUS, 5XXL ELITE na stronie internetowej pod adresem [...] oraz PENIDEX EKTRA, PENIDROL MAX, 5XXL ELITE, X-Form Complex na stronie internetowej pod adresem [...], błędnie zaprezentowano informacje o wartości odżywczej - zastosowano sformułowanie odnoszące się do "ZDS - zalecanego dziennego spożycia", zaś zgodnie z załącznikiem XIII rozporządzenia 1169/2011 wskazane jest stosowanie w oznakowaniu sformułowania "% referencyjnych wartości spożycia" i jego akronimu RWS.

- w wykazie składników ocenianych suplementów diety nieprawidłowo podano określenie substancji dodatkowej i jej funkcji - w prezentacji produktów PENIDROL MAX na stronie internetowej pod adresem [...] oraz PENIDEX EKTRA i PENIDROL MAX na stronie internetowej [...], widnieje nieprawidłowo sformułowane określenie "stearynian magnezu". Jednocześnie w prezentacji produktów 5XXL ELITE na stronie internetowej [...] oraz 5XXL ELITE i X-Form Complex na stronie internetowej pod adresem [...], widnieje nieprawidłowo sformułowane określenie "środek przeciwzbrylający - stearynian magnezu".

- w prezentacji produktów: 5XXL ELITE na stronie internetowej pod adresem [...] oraz PENIDEX EXTRA, PENIDROL MAX, 5XXL ELITE na stronie internetowej [...], zawierających w swoim składzie lub w zalecanym dziennym spożyciu kofeinę nie zamieszczono obowiązkowego komunikatu o treści: "zawiera kofeinę; nie zaleca się stosowania u dzieci i kobiet w ciąży", co jest niezgodne z przepisem prawa zawartym w załączniku III. Środki spożywcze, w przypadku których etykietowanie musi zawierać co najmniej jeden dodatkowy rodzaj danych szczegółowych do rozporządzenia nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r.

- w prezentacji produktów PENIDEX EXTRA oraz PENIDROL MAX na stronie internetowej pod adresem [...] w wykazie składników brak składnika pn. "ekstrakt guarany standaryzowany do 10% kofeiny", który wymieniony jest w zalecanym dziennym spożyciu. Powyższe jest niezgodne z art. 7 ust. 1 lit. a) oraz ust. 2 rozporządzenia nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. Informacje na temat żywności nie mogą wprowadzać w błąd, w szczególności co do składu produktu. Informacje na temat żywności muszą być rzetelne, jasne i łatwe do zrozumienia dla konsumenta.

- informacja zamieszczona w prezentacji i reklamie produktów pn. PENIDROL MAX i 5XXL ELITE na stronie internetowej pod adresem [...], dot. podmiotu odpowiedzialnego za wprowadzanie suplementu diety do obrotu może wprowadzać konsumenta w błąd co do kraju lub miejsca pochodzenia produktu. Podany adres nie wskazuje jednoznacznie kraju z jakiego pochodzi dany produkt.

- w prezentacji produktu ERECTIC PLUS na stronie internetowej pod adresem [...] podano niezgodne z wpisem do Krajowego Rejestru Sądowego dane identyfikujące firmę wprowadzającą do obrotu ww. produkt, co narusza art. 9 ust. 1 lit. h rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r.

Organ pierwszej instancji po zapoznaniu z zastrzeżeniami Strony do protokołu kontroli sanitarnej uwzględnił argument dotyczący stwierdzonej nieprawidłowości wprowadzającej konsumenta w błąd poprzez umieszczenie w prezentacji i reklamie informacji o treści: "Nie stosować (...) w czasie ciąży i laktacji. Produkt przeznaczony dla dorosłych mężczyzn". W tym zakresie organ stwierdził, że można uznać

za zasadne i zgodzić się z tym, że nie jest zabronione spożywanie suplementów diety przeznaczonych dla mężczyzn przez kobiety, a użyte określenie może przyczynić się do pełniejszej informacji o przeciwskazaniach ich stosowania.

Pozostałe zarzuty odnoszące się do stwierdzonych wyżej nieprawidłowości podlegały zdaniem organu odrzuceniu.

Po rozpatrzeniu odwołania Spółki, P. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w B. decyzją z dnia [...] czerwca 2019 r. nr [...]: umorzył postępowanie odwoławcze w części dotyczącej pkt 1 decyzji organu pierwszej instancji oraz utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję w pozostałym zakresie.

Organ odwoławczy uznał, że Strona przedłożyła dowody w postaci powiadomień o wprowadzaniu po raz pierwszy do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej suplementów diety. Nakaz określony w pkt 1 zaskarżonej decyzji został zatem wykonany, stąd postępowanie odwoławcze należało uznać za bezprzedmiotowe.

W części dotyczącej pkt 2 i 3 decyzji organ odwoławczy nie stwierdził natomiast naruszenia przepisów prawa.

P. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny za chybiony uznał zarzut naruszenia art. 14 ust. 1 lit. a i b rozporządzenia Parlamentu Europejskiego

i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. Organ podkreślił, że dla żywności opakowanej oferowanej do sprzedaży za pośrednictwem sprzedaży na odległość, wszystkie obowiązkowe informacje zamieszczane na stronie internetowej powinny być dostępne dla konsumenta zanim zdecyduje się on przystąpić

do zakupu. Wszelkie wymagane szczegółowe dane dotyczące żywności są w tym aspekcie istotne. Prezentacja i reklama środków spożywczych, w tym suplementów diety, powinna podawać konsumentom rzetelną informację zawierającą niezbędne dane wynikające z funkcji i przeznaczenia produktu, mając na uwadze również to,

że suplementy diety są przeznaczone dla osób zdrowych i mają na celu utrzymanie bądź zachowanie podstawowych funkcji fizjologicznych organizmu.

Organ odwoławczy nie zgodził się z twierdzeniem dotyczącym metodologii przyjętej w trakcie kontroli, która zdaniem Spółki jest wadliwa i nie pozwala

na stwierdzenie jakichkolwiek naruszeń w zakresie prezentacji i reklamy produktu. PPWIS wyjaśnił, że organy urzędowej kontroli nie posiadają obowiązku prawnego, ani możliwości formalnych do dokonania próby zakupu, nie jest to jednocześnie warunkiem wszczęcia i prowadzenia postępowania. Przedmiotem sprawy

są nieprawidłowości w prezentacji i reklamie produktów zamieszczonych na stronach internetowych. Zakup środka spożywczego jest natomiast zasadny celem pozyskania próbki produktu, prowadzenia analiz, badań lub weryfikacji zgodności. Ocena prezentacji i reklamy ofert internetowych suplementów diety nie warunkuje zatem konieczności dokonywania ich zakupu. Informacje na temat żywności winny być bowiem dostępne dla konsumenta przed podjęciem decyzji o zakupie, a tylko rzetelne materiały umożliwiają dokonywanie wyboru.

Organ odwoławczy nie zgodził się z zarzutem dotyczącym sposobu umieszczania wykazu składników, ujętym w art. 18 ust. 1 rozporządzenia 1169/2011. Zgodnie z tym przepisem, wykaz składników rozpoczyna się lub jest poprzedzony właściwym nagłówkiem, który składa się z wyrazu "składniki" lub zawiera ten wyraz (...). Wykaz składników ma poprzedzać nagłówek składający się z wyrazu "składniki" lub wyrażenia zawierającego ten wyraz np. "wykaz składników". Nie będzie mogło być zatem uznane za prawidłowe sformułowanie typu "skład", "wykaz" itp. Przepis ten jest jasny i jednoznacznie wskazuje na obligatoryjne stosowanie określenia "składniki", poprzedzającego wykaz znajdujących się w środku spożywczym składników.

Za niezrozumiały organ uznał argument Spółki, że wymienionych w protokole kontroli suplementów diety w większości nie można już było kupić, gdyż Spółka nie posiadała ich w sprzedaży. W czasie kontroli będące przedmiotem sprawy środki spożywcze były oferowane do sprzedaży na stronach internetowych [...] i [...], czego dowodem są dołączone do protokołu kontroli z dnia 11 lutego 2019 r. załączniki w postaci wydruków ofert sprzedaży z ww. stron internetowych. Przedmiotem wszczętego i prowadzonego postępowania był przegląd ofert sprzedaży suplementów diety prezentowanych i wprowadzanych do obrotu za pośrednictwem ww. stron internetowych. Powyższe zostało jasno wskazane Spółce w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

Odnośnie zarzutu dotyczącego powołania się przez organ I instancji na podstawę prawną ujętą w § 5 ust. 2 pkt 5 i 6 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 9 października 2007 r. w sprawie składu i oznakowania suplementów diety (Dz. U. 2018 poz. 1951), organ drugiej instancji podtrzymał stanowisko Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego. Wskazał, że w § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia ustawodawca wprost określił, że do znakowania suplementów diety stosuje się przepisy rozporządzenia nr 1169/2011. Natomiast art. 7 rozporządzenia 1169/2011 mówi o tym, że informacje na temat żywności nie mogą wprowadzać w błąd, co ma również zastosowanie do prezentacji środków spożywczych. Ponadto punkt 27 preambuły rozporządzenia 1169/2011 stanowi, że wszelka żywność dostarczana za pośrednictwem sprzedaży na odległość powinna spełniać te same wymogi informacyjne co żywność sprzedawana w sklepach. Faktem jest również, że art. 9 niniejszego rozporządzenia określa wykaz danych szczegółowych, których podanie jest obowiązkowe. Powyższe jest kontynuowane w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 9 października 2007 r. Za przyjętą przez Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego interpretacją podstawy prawnej wydanej decyzji przemawia również fakt, że ten rodzaj naruszenia przepisów w zakresie znakowania środków spożywczych, w tym prezentacji, reklamy i promocji ustawodawca usankcjonował karą pieniężną.

W ocenie organu odwoławczego, w błędzie pozostaje Spółka twierdząc,

iż powyższe rozporządzenie Ministra Zdrowia, dotyczy tylko opakowania, a nie dotyczy prezentacji i reklamy. Taki rodzaj wykładni pozostaje w sprzeczności

z pozostałym ustawodawstwem żywnościowym, które jest spójne i nie pozostawia wątpliwości, że nadrzędnym celem jest ochrona konsumenta, począwszy od etapu pozyskiwania składników żywności, poprzez prezentację i reklamę, aż po bezpośrednie dostarczenie do odbiorcy, z uwzględnieniem różnych form dystrybucji.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 7, art. 77, art. 107 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (k.p.a.) organ odwoławczy uznał, iż organ I instancji wydając decyzję prawidłowo powołał podstawę prawną, jej rozstrzygnięcie oraz uzasadnienie faktyczne i prawne. PPWIS za niewłaściwe uznał postępowanie organu I instancji odnośnie niewypowiedzenia się co do zastrzeżeń do protokołu kontroli Niemniej jego zdaniem w wydanej decyzji organ ten szczegółowo opisał i uzasadnił całość postępowania, z kolei uchybienie to nie miało wpływu na treść wydanej decyzji.

Nawiązując do pozostałych aspektów poruszanych przez Spółkę

w uzasadnieniu do odwołania, w stosunku do których Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny stwierdził naruszenia, tj. nieprawidłowo zastosowanego sformułowania odnoszącego się do "ZDS - zalecanego dziennego spożycia", nieprawidłowo podanego określenia substancji dodatkowej "stearynian magnezu", braku obowiązkowego komunikatu "zawiera kofeinę; nie zaleca się stosowania

u dzieci i kobiet w ciąży", wskazania w zalecanym dziennym spożyciu ekstraktu guarany, którego brak w wykazie składników, wprowadzanie w błąd co do kraju lub miejsca pochodzenia produktu (podmiotu odpowiedzialnego za wprowadzanie suplementu diety do obrotu), organ drugiej instancji podkreślił, iż powyższe wymogi określa unijne rozporządzenie 1169/2011 i zostały one poprawnie zinterpretowane

w zaskarżonej odwołaniem decyzji.

PPWIS podkreślił, że przedsiębiorca sektora spożywczego zobowiązany jest od samego początku swojej działalności przestrzegać przepisów prawa żywnościowego. Podmiotem działającym na rynku spożywczym odpowiedzialnym za dostarczanie informacji na temat żywności jest podmiot, który pod swoją nazwą lub firmą wprowadza do obrotu dany środek spożywczy. Podmiot ten musi zapewnić obecność i rzetelność przekazanych informacji na temat żywności. W przypadku żywności oferowanej do sprzedaży na odległość, odpowiedzialność za przekazanie obowiązkowych informacji na temat żywności przed ostatecznym dokonaniem zakupu spoczywa na właścicielu stron internetowych. Powyższą interpretację zawarto w przewodniku do rozporządzenia (WE) nr 1169/2011 w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, opracowanym przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Urząd Ochrony Konkurencji

i Konsumentów.

W skardze złożonej do tut. Sądu, działający w imieniu Spółki pełnomocnik zaskarżył powyższą decyzję w części, w której utrzymuje ona w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego i wniósł o jej uchylenie

w zaskarżonej części i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zaskarżonej decyzji Spółka zarzuciła naruszenie:

1) art. 14 ust. 1 lit. a) i b) Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006 oraz uchylenia dyrektywy Komisji 87/250/EWG, dyrektywy Rady 90/496/EWG, dyrektywy Komisji 1999/10/WE, dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektyw Komisji 2002/67/WE i 2008/5/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 608/2004 - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i stwierdzenie, że doszło do naruszenia tego przepisu w sytuacji niestwierdzenia przez organ, że informacje o produkcie, zgodne

z obowiązującymi przepisami, nie były dostępne przed ostatecznym dokonaniem zakup lub nie znajdowały się w materiałach towarzyszących sprzedaży produktów;

2) art. 16 Rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i stwierdzenie, że doszło do naruszenia tego przepisu

w sytuacji braku wymagania stosownych informacji w reklamie/prezentacji produktu;

3) § 5 ust. 2 pkt 5 i 6 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 9 października 2007 r. w sprawie składu oraz oznakowania suplementów diety – poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i stwierdzenie, że doszło do naruszenia tych przepisów, pomimo iż mają one zastosowanie jedynie do etykietowania, nie zaś do prezentacji/reklamy;

4) art. 7, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. - poprzez nierzetelne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy, to jest nie zebranie całego materiału dowodowego i wydanie rozstrzygnięcia przez organy obu instancji, na podstawie okoliczności, które nie zostały udowodnione, a co miało wpływ na wynik sprawy, co przejawiało się

w szczególności w braku ustalenia, czy konsumenci, przy zawieraniu umowy sprzedaży (zakupie suplementów), byli zaznajomieni z pełną, przewidzianą prawem, informacją o suplementach;

5) art. 80 k.p.a. poprzez dokonanie nieprawidłowej oceny zgromadzonego

w sprawie materiału dowodowego oraz przyjęcie, że stan faktyczny sprawy został ustalony prawidłowo i wynika z protokołu kontroli z dnia 11 lutego 2019 r., podczas gdy protokół ten nie zawiera w ogóle informacji, czy możliwy był zakup wybranych suplementów diety poprzez wskazane strony internetowe, w sytuacji, gdy

w momencie dokonania kontroli suplementy diety nie znajdowały się już w ofercie skarżącego i nie był możliwy ich zakup;

6) art. 10 k.p.a., polegające na uniemożliwieniu skarżącemu skutecznego udziału w postępowaniu i wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz przedłożeniu dodatkowych oświadczeń i dowodów, w związku z doręczeniem przez organ zawiadomienia o terminie na dokonanie czynności już po upływie terminu dziennego wyznaczonego przez organ.

Odpowiadając na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przed przystąpieniem do kontroli zgodności z prawem zaskarżonej decyzji należy nakreślić ramy prawne w jakich poruszały się organy sanitarne wydając kwestionowane przez Spółkę decyzje. Badając, czy organy dopuściły naruszeń prawa wskazanych w skardze, trzeba mieć przy tym na względzie cele, jakie przyświecały prawodawcy unijnemu wprowadzającemu regulacje dotyczące przekazywania konsumentom informacji na temat żywności.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego

i Rady (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006 oraz uchylenia dyrektywy Komisji 87/250/EWG, dyrektywy Rady 90/496/EWG, dyrektywy Komisji 1999/10/WE, dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektyw Komisji 2002/67/WE i 2008/5/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 608/2004 (Dz.U.UE.L.2011.304.18), podawanie informacji na temat żywności służy wysokiemu poziomowi ochrony zdrowia i interesów konsumentów przez zapewnienie konsumentom finalnym podstaw do dokonywania świadomych wyborów oraz bezpiecznego stosowania żywności, ze szczególnym uwzględnieniem uwarunkowań zdrowotnych, ekonomicznych, środowiskowych, społecznych i etycznych.

Na użytek rozporządzenia prawodawca unijny definiując pojęcie "informacji na temat żywności" wskazał, że oznaczają informacje dotyczące danego środka spożywczego udostępniane konsumentowi finalnemu za pośrednictwem etykiety, innych materiałów towarzyszących lub innych środków, w tym nowoczesnych narzędzi technologicznych lub przekazu ustnego (art. 2 ust. 2 lit. a ww. rozporządzenia).

Stosownie do art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 1169/2011, każdemu środkowi spożywczemu przeznaczonemu do dostarczenia konsumentowi finalnemu lub do zakładów żywienia zbiorowego muszą towarzyszyć informacje na temat żywności zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Przepis art. 7 ust. 1 lit. a ww. rozporządzenia przewiduje, że informacje na temat żywności nie mogą wprowadzać w błąd, w szczególności: co do właściwości środka spożywczego, a w szczególności co do jego charakteru, tożsamości, właściwości, składu, ilości, trwałości, kraju lub miejsca pochodzenia, metod wytwarzania lub produkcji (tzw. rzetelne informacje). Informacje na temat żywności muszą być rzetelne, jasne i łatwe do zrozumienia dla konsumenta (art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 1169/2011).

Przepis art. 9 ust. 1 rozporządzenia nr 1169/2011 zawiera z kolei wykaz danych szczegółowych, których podanie jest obowiązkowe.

W myśl art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 1169/2011 – odnoszącego się do sprzedaży na odległość – bez uszczerbku dla wymogów informacyjnych określonych w art. 9 w przypadku żywności opakowanej oferowanej do sprzedaży

za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość:

a) obowiązkowe informacje na temat żywności, z wyjątkiem danych szczegółowych określonych w art. 9 ust. 1 lit. f), muszą być dostępne przed ostatecznym dokonaniem zakupu i muszą znajdować się w materiałach towarzyszących sprzedaży na odległość lub być dostarczane z użyciem innych właściwych środków wyraźnie określonych przez dany podmiot prowadzący przedsiębiorstwo spożywcze. Kiedy używane są inne właściwe środki, obowiązkowe informacje na temat żywności dostarcza się bez obciążania konsumentów dodatkowymi kosztami przez podmiot prowadzący przedsiębiorstwo spożywcze;

b) wszystkie obowiązkowe dane szczegółowe muszą być dostępne

w momencie dostawy.

Pojęcie "obowiązkowe informacje na temat żywności" zostało przy tym zdefiniowanej jako dane szczegółowe, które muszą być przekazane konsumentowi finalnemu zgodnie z przepisami unijnymi (art. 2 ust. 2 lit. c rozporządzenia nr 1169/2011).

Trzeba również podkreślić, że ustawodawca unijny przyjmując powyższy akt stwierdził w pkt 3 Preambuły przywołanego rozporządzenia, że: cyt. "Aby uzyskać wysoki poziom ochrony zdrowia konsumentów i zagwarantować im prawo do informacji, należy zapewnić odpowiednie informowanie konsumentów na temat spożywanej przez nich żywności. Na wybory dokonywane przez konsumentów mogą wpływać m.in. względy zdrowotne, ekonomiczne, środowiskowe, społeczne

i etyczne". Zgodnie z pkt 4 tej Preambuły, cyt.: "Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności przewiduje, że generalną zasadą prawa żywnościowego jest zapewnienie konsumentom podstawy do dokonywania świadomych wyborów dotyczących spożywanej przez nich żywności i uniemożliwienie jakichkolwiek praktyk, które mogłyby wprowadzić konsumenta w błąd". Warto również przytoczyć treść pkt 27 Preambuły rozporządzenia, cyt.: "Aby zapewnić przekazywanie informacji na temat żywności, konieczne jest uwzględnienie wszystkich sposobów dostarczania żywności konsumentom, w tym sprzedaży żywności za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość. Chociaż jasne jest, że wszelka żywność dostarczana za pośrednictwem sprzedaży na odległość powinna spełniać te same wymogi informacyjne co żywność sprzedawana w sklepach, konieczne jest jasne stwierdzenie, że w takich przypadkach odpowiednie obowiązkowe informacje na temat żywności powinny być również dostępne przed ostatecznym dokonaniem zakupu.".

Kolejny akt unijny, na który należy zwrócić uwagę i będący podstawą rozstrzygania przez organy w analizowanym przypadku, to rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 178/2002 z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury

w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz.U.UE.L.2002.31.1).

Zgodnie z art. 16 tego aktu, bez uszczerbku dla bardziej szczegółowych przepisów prawa żywnościowego, etykietowanie, reklama i prezentacja żywności lub pasz, z uwzględnieniem ich kształtu, wyglądu lub opakowania, używanych opakowań, sposobu ułożenia i miejsca wystawienia oraz informacji udostępnionych na ich temat w jakikolwiek sposób, nie może wprowadzać konsumentów w błąd.

Stosownie natomiast do treści art. 17 ust. 1 rozporządzenia nr 178/2002, podmioty prowadzące przedsiębiorstwo spożywcze i podmioty działające na rynku pasz zapewniają, na wszystkich etapach produkcji, przetwarzania i dystrybucji

w przedsiębiorstwach będących pod ich kontrolą, zgodność tej żywności lub pasz

z wymogami prawa żywnościowego właściwymi dla ich działalności i kontrolowanie przestrzegania tych wymogów. W myśl ustępu 2 tego artykułu, Państwa członkowskie wprowadzają w życie prawo żywnościowe oraz monitorują i kontrolują przestrzeganie przez podmioty prowadzące przedsiębiorstwo spożywcze i podmioty działające na rynku pasz odpowiednich wymogów prawa żywnościowego

na wszystkich etapach produkcji, przetwarzania i dystrybucji.

W tym celu Państwa Członkowskie zachowują system oficjalnych kontroli

i innych działań stosownych do okoliczności, z uwzględnieniem informowania opinii publicznej o bezpieczeństwie i ryzyku związanym z żywnością i paszami, nadzorem nad bezpieczeństwem żywności i pasz oraz innych działaniach monitorujących, obejmujących wszystkie etapy produkcji, przetwarzania i dystrybucji. Państwa Członkowskie ustanawiają również zasady dotyczące środków i kar mających zastosowanie w przypadku naruszenia prawa żywnościowego i paszowego. Ustanowione środki i kary powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2019 r. poz. 59), w razie stwierdzenia naruszenia wymagań higienicznych i zdrowotnych, państwowy inspektor sanitarny nakazuje,

w drodze decyzji, usunięcie w ustalonym terminie stwierdzonych uchybień.

Uwzględniając powyższe uwarunkowania prawne oraz ustalenia organów zaprezentowane w zaskarżonych decyzjach, Sąd za prawidłowe uznał rozstrzygnięcie nakazujące skarżącej Spółce zapewnienie prawidłowej reklamy

i prezentacji suplementów diety na stronach [...] i [...], tzn. suplementów diety pod nazwą PENIDROL MAX, REVITOXIN, ERECTIC PLUS, 5XXL ELITE – na pierwszej z wymienionych stron internetowych oraz AMLAN FORTE, DEXAVELAN, PENIDEX EXTRA, PENIDROL MAX, REVITOXIN, 5XXL ELITE i X-Form Complex – na drugiej z tych stron.

Oceniając przeprowadzone w sprawie postępowanie Sąd nie dopatrzył się naruszenia wskazanych w skardze przepisów art. 7, art. 10, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. Nie mogły zostać uwzględnione zwłaszcza zarzuty dotyczące nierzetelnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz nieprawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Zebrane dowody były bowiem wystarczające do stwierdzenia wymienionych w decyzji nieprawidłowości. Podstawą ku temu był przede wszystkim protokół kontroli sanitarnej interwencyjnej, dotyczącej prezentacji

i reklamy suplementów diety oferowanych do sprzedaży przez Spółkę na wymienionych przez organ stronach internetowych. Należy zgodzić się z organem, że kontrola nie musiała polegać na próbie kupna produktu, ponieważ kontrolą objęta została prezentacja i reklama produktów – suplementów diety, w szczególności pod kątem tego, czy zawiera wszystkie wymagane prawem obowiązkowe informacje, które powinny zostać udostępnione konsumentowi przed podjęciem decyzji

o zakupie. W protokole kontroli, a następnie w decyzji organu pierwszej instancji szczegółowo opisano stwierdzone nieprawidłowości w prezentacji i reklamie poszczególnych suplementów diety oraz przywołano regulacje prawne określające

w jaki sposób powinny być przekazywane konsumentom informacje w odniesieniu do każdego produktu, którego sposób prezentacji na stronach internetowych oferujących je do sprzedaży został zakwestionowany w trakcie przeprowadzonej kontroli. Jeszcze raz trzeba wskazać, że kontrola ta dotyczyła prezentacji i reklamy suplementów diety oferowanych do sprzedaży na odległość. Tym samym zadaniem organów nie było przeprowadzanie prób nabycia poszczególnych produktów, tylko sprawdzenie, czy ich reklama i prezentacja na wymienionych stronach internetowych wypełnia wymagania stawiane przepisami prawa w odniesieniu do informowania konsumentów w zakresie danych, których podanie jest obowiązkowe. Wystarczające było zatem dokonanie przeglądu oferowanych produktów na obu stronach internetowych. Z tej przyczyny niezrozumiałe są także argumenty strony skarżącej, że w momencie dokonania kontroli suplementy diety nie znajdowały się już w ofercie i nie był możliwy ich zakup. Zwłaszcza, że dołączone do protokołu kontroli wydruki ofert poszczególnych suplementów diety nie wskazują, aby jakikolwiek produkt nie był dostępny i jego nabycie było niemożliwe.

Sąd nie podziela zarzutu naruszenia art. 14 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia

nr 1169/2011, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i stwierdzenie, że doszło

do naruszenia tego przepisu w sytuacji niestwierdzenia przez organ, że informacje

o produkcie, zgodne z obowiązującymi przepisami, nie były dostępne przed ostatecznym dokonaniem zakup lub nie znajdowały się w materiałach towarzyszących sprzedaży produktów.

Należy zgodzić się z tezami organu, że w świetle art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 1169/2011 (sprzedaż na odległość), wszystkie obowiązkowe informacje na temat żywności opakowanej zamieszczane na stronie internetowej powinny być dostępne dla konsumenta zanim zdecyduje się on przystąpić do zakupu. Zwrot "dostępne przed ostatecznym dokonaniem zakupu" należy odnieść do podjęcia przez konsumenta decyzji o przystąpieniu do zakupu. Powyższe służyć ma niewątpliwie dokonywaniu świadomych wyborów przez konsumenta.

Bez znaczenia w takiej sytuacji są argumenty skargi wskazujące, że momentem zakupu produktu było odebranie paczki przez klienta od kuriera

i uiszczenie płatności, klient natomiast miał przed zapłatą otrzymywać etykietę

z pełną właściwą informacją na temat kupionego suplementu. Takie postępowania stoi w sprzeczności z przepisami prawa dotyczącymi przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, ponieważ już przed podjęciem decyzji odnośnie kupna określonego suplementu konsument powinien mieć możliwość zapoznania się

z pełną i właściwą informacją na temat produktu, aby w pełni świadomie dokonać jego ewentualnego kupna. Niezależnie od powyższego, obowiązkowe informacje na temat żywności muszą znajdować się także w materiałach towarzyszących sprzedaży na odległość, bądź alternatywnie - być dostarczane z użyciem innych właściwych środków wyraźnie określonych przez dany podmiot prowadzący przedsiębiorstwo spożywcze.

Zdaniem Sądu usprawiedliwionych podstaw nie znajduje argumentacja, że dostawca suplementów diety, podlegał systematycznym kontrolom Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w B., w związku z magazynowaniem suplementów diety, i zawsze stosował się do zaleceń tego organu, wprowadzając, jeżeli było to konieczne, prawidłowe etykietowanie. Przedmiotem niniejszego postępowania była prawidłowa prezentacja i reklama produktów, które jak wykazały organy w wielu przypadkach były oferowane do sprzedaży - z niepełną bądź nieprawidłową informacją. Wpływu na rozstrzygnięcie nie mogły mieć zatem dołączone do skargi wydruki mające prezentować etykiety produktów zawierające prawidłowe informacje, które z kolei miały być dostarczane klientom przed dokonaniem zakupu. Organ dokonujący kontroli nie dotarł do takich informacji w momencie kwerendy produktów oferowanych na stronach internetowych. Ponadto, pomimo świadomości stwierdzonych nieprawidłowości Spółka dowodów tych nie przedstawiła ani w zastrzeżeniach do protokołu kontroli ani w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji, czyniąc to dopiero w skardze do Sądu. Wobec powyższego brak jest również podstaw do przyjęcia, że doszło do takiego naruszenia art. 10 § 1 k.p.a., które miało wpływ na wynik sprawy i uzasadniałoby wyeliminowanie zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego.

W tym miejscu wskazać należy, że naruszenia tego i uniemożliwienia stronie wzięcia czynnego udziału w postępowaniu, autor skargi upatruje w tym, że wyznaczony przez organ odwoławczy w trybie art. 10 § 1 k.p.a. termin upłynął, zanim pismo zostało doręczone Spółce, w związku z czym skarżącej nie zapewniono możliwości wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów przed wydaniem decyzji. Skarżąca nie wykazała jednak, że uchybienie to miało "wypaczający" wpływ na wynik tej sprawy. Spółka mogła przedstawiać dowody

w toku całego prowadzonego postępowania. Stronie zapewniono bowiem możliwość czynnego udziału, zwłaszcza na etapie, gdy sprawa rozpatrywana była przez Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego. Mimo tego, z niezrozumiałych powodów dowody, które zdaniem Spółki miały potwierdzać prezentację produktów

w zgodzie z przepisami prawa, dostarczono dopiero na etapie postępowania sądowego.

Zdaniem Sądu organy nie naruszyły § 5 ust. 2 pkt 5 i 6 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 9 października 2007 r. w sprawie składu oraz oznakowania suplementów diety (Dz. U. z 2018 r. poz. 1951). Zgodzić się należy z poglądem organów sanitarnych, że ten akt krajowy nie dotyczy tylko opakowania, ale również prezentacji i reklamy. Istotą całokształtu tzw. ustawodawstwa żywnościowego jest ochrona konsumenta, począwszy od etapu pozyskiwania składników żywności poprzez prezentację i reklamę, aż po bezpośrednie dostarczenie do odbiorcy,

z uwzględnieniem różnych form dystrybucji. Generalną zasadą prawa żywnościowego jest zapewnienie konsumentom podstawy do dokonywania świadomych wyborów dotyczących spożywanej przez nich żywności

i uniemożliwienie jakichkolwiek praktyk, które mogłyby wprowadzić konsumenta w błąd. Wykładnia oferowana przez stronę skarżącą przeczyłaby celom jakie przyświecały prawodawstwu unijnemu. Ponadto zgodnie z § 5 ust. 1 tego rozporządzenia krajowego, do znakowania suplementów diety stosuje się przepisy rozporządzenia nr 1169/2011.

W związku z powyższym prawidłowo wytknięto w decyzjach, że w przypadku niektórych produktów nie podano obowiązkowego stwierdzenia, że "suplementy diety nie mogą być stosowane jako substytut (zamiennik) zróżnicowanej diety", co jest niezgodne z zapisem ujętym w § 5 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia, bądź zastosowano niepełną treść obowiązkowego stwierdzenia: "suplementy diety powinny być przechowywane w sposób niedostępny dla małych dzieci", co z kolei jest niezgodne

z wymaganiami zawartymi w § 5 ust. 2 pkt 6 ww. rozporządzenia.

Niezależnie od tego, czy brak takich zapisów lub ich niewłaściwe odwzorowanie wprowadza w błąd konsumenta czy też nie, istotą stwierdzonych

w tym przypadku nieprawidłowości jest niezaprezentowanie pełnych informacji, które w przypadku żywności dostarczanej za pośrednictwem sprzedaży na odległość powinny być udostępnione (są obowiązkowe) przed ostatecznym dokonaniem zakupu przez potencjalnego klienta, tj. zanim konsument zdecyduje się dokonać zakupu.

W podobny sposób ocenie podlega stwierdzona nieprawidłowość polegająca na użyciu w przypadku niektórych oferowanych do sprzedaży suplementów diety sformułowania "skład" zamiast "składniki". Trudno sobie wprawdzie wyobrazić aby

w ten sposób Spółka wprowadzała w błąd konsumentów, niemniej jednak przepis

art. 18 ust. 1 rozporządzenia 1169/2011 jednoznacznie wskazuje na obligatoryjne stosowanie określenia "składniki", poprzedzającego wykaz składników znajdujących się w środku spożywczym. Nieprawidłowość ta podlegać zatem musi skorygowaniu.

Z tego powodu nie mógł zostać uwzględniony w odniesieniu do powyższych nieprawidłowości zarzut naruszenia art. 16 rozporządzenia nr 178/2002. Również

w przypadku pozostałych nieprawidłowości zasadne było odwołanie się przez organy do tego przepisu, zgodnie z którym, bez uszczerbku dla bardziej szczegółowych przepisów prawa żywnościowego, etykietowanie, reklama i prezentacja żywności lub pasz, z uwzględnieniem ich kształtu, wyglądu lub opakowania, używanych opakowań, sposobu ułożenia i miejsca wystawienia oraz informacji udostępnionych na ich temat w jakikolwiek sposób, nie może wprowadzać konsumentów w błąd. Dotyczy to zwłaszcza suplementów diety, których prezentacja nie zawiera w wykazie składników "ekstraktu guarany standaryzowanego do 10% kofeiny", choć składnik ten wymieniony został w zalecanym dziennym spożyciu (wprowadzenie w błąd co do składu produktu). W innych z kolei przypadkach, pomimo tego, że poszczególne suplementy diety zawierały w swoim składzie kofeinę, brak było obowiązkowego komunikatu "zawiera kofeinę; nie zaleca się stosowania u dzieci i kobiet w ciąży",

co jest niezgodne z przepisem prawa zawartym w załączniku III do rozporządzenia nr 1169/2011 - Środki spożywcze, w przypadku których etykietowanie musi zawierać co najmniej jeden dodatkowy rodzaj danych szczegółowych. Kolejnym przypadkiem mogącym wprowadzać w błąd konsumentów są informacje dotyczące podmiotu odpowiedzialnego za wprowadzanie suplementu diety do obrotu. W odniesieniu do dwóch suplementów diety stwierdzono, że zawierają w tym zakresie informacje,

z których nie wynika jednoznacznie z jakiego kraju pochodzi dany produkt ("Wyprodukowano dla: [...]"). Tymczasem zgodnie z art. 26 ust. 2 lit. a rozporządzenia nr 1169/2011, wskazanie kraju lub miejsca pochodzenia jest obowiązkowe w przypadku gdy zaniechanie ich wskazania mogłoby wprowadzać w błąd konsumenta co do rzeczywistego kraju lub miejsca pochodzenia środka spożywczego, w szczególności gdyby informacje towarzyszące środkowi spożywczemu lub etykieta jako całość mogły sugerować, że dany środek spożywczy pochodzi z innego kraju lub miejsca. Stosownie zaś do cytowanego wyżej art. 7 ust. 1 lit. a ww. rozporządzenia, informacje na temat żywności nie mogą wprowadzać w błąd, w szczególności: co do właściwości środka spożywczego, a w szczególności co do jego charakteru, tożsamości, właściwości, składu, ilości, trwałości, kraju lub miejsca pochodzenia.

Sąd potwierdza prawidłowość rozstrzygnięcia również w pozostałych przypadkach stwierdzonych nieprawidłowości (choć strona nie stawia w tym względzie konkretnych zarzutów). W tej części motywów wyroku wskazać więc należy, że: nieprawidłowo zastosowano sformułowania odnoszące się do "ZDS - zalecanego dziennego spożycia"; nieprawidłowo podano określenie substancji dodatkowej "stearynian magnezu", bądź "środek przeciwzbrylający - stearynian magnezu"; wskazano dane identyfikujące firmę wprowadzającą do obrotu produkt niezgodne z wpisem do Krajowego Rejestru Sądowego.

W odniesieniu do pierwszej z ostatnio wymienionych nieprawidłowości podkreślić należy, że zgodnie z załącznikiem XIII rozporządzenia 1169/2011 wskazane jest stosowanie w oznakowaniu sformułowania "% referencyjnych wartości spożycia" i jego akronimu RWS. Stosowanie skrótu ZDS i rozwinięcia "zalecane dzienne spożycie" jest zatem nieprawidłowe.

W zakresie określenia ww. substancji dodatkowej organ zasadnie wyjaśnił Spółce, że stanowi to niezgodność z rozporządzeniem (UE) 231/2012 ustanawiającym specyfikacje dla dodatków do żywności. Nazwa użytej substancji dodatkowej powinna być nazwą przewidzianą w przepisach tj. substancja przeciwzbrylająca - sole magnezowe kwasów tłuszczowych.

W prezentacji jednego z produktów podano także niezgodne z wpisem do KRS dane identyfikujące firmę wprowadzającą do obrotu (tj. N. Sp. z o.o. Spółka komandytowa B. ul. [...], a według danych zawartych w KRS – A. Sp. z o.o. Spółka komandytowa [...]). Organ słusznie wskazał, że narusza to art. 9 ust. 1 lit. h rozporządzenia nr 1169/2011, zgodnie z którym jedną z danych, których podanie jest obowiązkowe, jest nazwa lub firma i adres podmiotu działającego na rynku spożywczym.

Uwzględniając powyższe Sąd doszedł do wniosku, że zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem. Prowadząc postępowanie organy nie naruszyły przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik tej sprawy. Organy oparły się na zebranym podczas kontroli materiale, który został rozpatrzony i oceniony zgodnie z regułami swobodnej oceny dowodów. Zebrane dowody – protokół kontroli sanitarnej i dołączone do niego wydruki ze stron internetowych – były wystarczające do podjęcia rozstrzygnięcia. Na zastrzeżenia do protokołu kontroli organ pierwszej instancji odpowiedział wyczerpująco w uzasadnieniu decyzji, które sporządzone zostało zgodnie z regułami wynikającymi z k.p.a. Uzasadnienia decyzji organów obu instancji przekonująco wyjaśniają motywy podjętych rozstrzygnięć. Decyzje opierają się na prawidłowej podstawie prawnej.

Nie znajdując podstaw do uwzględnienia skargi Sąd orzekł jak w sentencji na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.).



Powered by SoftProdukt