Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Ewa Pisula – Dąbrowska Sędzia WSA – Olga Żurawska-Matusiak Sędzia WSA – Stanisław Marek Pietras (spraw.) Protokolant – specjalista Marek Kozłowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 października 2015 r. sprawy ze skargi M. K. na bezczynność Burmistrza [...] w przedmiocie udzielenia informacji publicznej 1. zobowiązuje Burmistrza [...] do rozpoznania wniosku M. K. z dnia [...] kwietnia 2015 r. o udostępnienie informacji publicznej, w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami postępowania, 2. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, 3. zasądza od Burmistrza [...] na rzecz skarżącej M. K. kwotę 100 zł (sto złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Skarżąca M. K. w dniu [...] kwietnia 2015 r. złożyła do Burmistrza [...] W. za pomocą poczty elektronicznej wniosek o udostępnienie informacji publicznej poprzez podanie całości korespondencji pomiędzy Dyrektorem Szkoły Podstawowej nr [...] oraz nauczycielami SP [...] z Naczelnikiem Wydziału Oświaty, Burmistrzem [...] oraz Wiceburmistrzem [...] ds. Edukacji w okresie od 1 stycznia 2015 r. do 1 kwietnia 2015 r. i przesłanie jej w formie obrazu/grafiki na wskazany adres poczty elektronicznej.

Naczelnik Wydziału Oświaty i Funduszy Europejskich dla Dzielnicy [...] W. pismem z dnia [...] kwietnia 2015 r. nr [...] poinformował skarżącą, że z uwagi na konieczność przygotowania stosownych dokumentów, odpowiedź na przedmiotowy wniosek zostanie udzielona bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż do dnia 1 czerwca 2015 r.

Następnie Naczelnik Wydziału Oświaty i Funduszy Europejskich dla Dzielnicy [...] W. pismem z dnia [...] maja 2015 r. nr [...], poinformował skarżącą, że tak sformułowane pytanie nie stanowi wniosku o udostępnienie informacji publicznej. W dalszej części powołał uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 grudnia 2013 r. sygn. akt I OSK 7/13, w myśl której " Wniosek musi (...) spełniać choćby minimalne wymogi formalne pozwalające na określenie przedmiotu i zakresu żądania, co pozwala na jego prawidłowe odczytanie i załatwienie. Zgodnie z art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskania, tak rozumianej, informacji publicznej przysługuje zgodnie z art. 2 ust. 1 u.d.i.p. każdemu. Jednak prawo, którego realizacji domaga się wnioskodawca, musi zostać we wniosku skonkretyzowane. Zarówno norma konstytucyjna zawarta w art. 61 konstytucji, jak i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej, będąca przykładowym wyliczeniem rodzajów takiej informacji, zawiera bardzo ogólne wskazania co do zakresów, których może dotyczyć wniosek rozpoznawany w oparciu o art. 10 u.d.i.p. I tak np. określenie "działalność organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne" ma bardzo szeroki zakres przedmiotowy. Podobnie oceniać należy treść pojęciową zawartą w art. 6 u.d.i.p. Dlatego nie można uznać, że prawidłowy jest wniosek o udostępnienie informacji publicznej, jeżeli wnioskodawca nie wskazuje konkretnie określonej informacji, lecz czyni to bardzo ogólnie (...). Wnioski tak sformułowane nie są żądaniem udostępnienia informacji publicznej i nie mogą być prawidłowo rozpoznane, bowiem nie jest określony zakres żądania". A zatem – zdaniem organu – udostępnienie zbioru dokumentów lub zbioru różnego rodzaju informacji, jak ma to miejsce w rozpoznawanej sprawie, bez wskazania konkretnych interesujących wnioskodawcę wiadomości nie stanowi wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

Pismem z dnia [...] maja 2015 r. skarżąca wezwała organ do usunięcia stanu niezgodności z prawem polegającym na nieprzekazaniu żądanych informacji publicznych do dnia wysłania pisma.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia [...] czerwca 2015 r. na bezczynność Burmistrza [...] W. skarżąca M. K. zarzuciła naruszenie art. 13 ust. 1 - 2, art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej przez nieudzielenie informacji zgodnie z żądanym zakresem i w terminie, wnosząc o zobowiązanie organu do udzielenia żądanej informacji publicznej w terminie 14 dni od daty doręczenia akt, wymierzenie organowi grzywny i zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu – powołując się na opisany powyżej stan faktyczny – podała, że organ nie zwrócił uwagi, iż w jej zapytaniu został zdefiniowany okres czasu interesujących ją informacji, forma interesującej dokumentacji tj. korespondencja urzędowa oraz jednoznacznie określone strony tejże korespondencji, co w sposób jednoznaczny wyczerpuje określenie przedmiotu i zakresu żądanej informacji publicznej. Tym samym organ, mając pełną świadomość podnoszonych przez siebie w piśmie z dnia [...] maja 2015 r. argumentów, tj. że rzekomo nie może określić zakresu jej żądania, wysłał w dniu [...] kwietnia pismo wydłużające, i tak niedotrzymany został okres oczekiwania przez nią na wnioskowaną informację publiczną. Tym sposobem rażąco naruszył art. 35 § 1 k.p.a., a nie wysyłając w ustawowym terminie wezwania do usunięcia przez nią pozornego skądinąd, braku formalnego, umożliwiającego w opinii organu prawidłowe rozpatrzenie wniosku, naruszył art. 64 § 2 k.p.a. Do dnia złożenia skargi, Burmistrz [...] W. nie udostępnił jej żądanej informacji, nie wezwał do uzupełnienia podnoszonego przez siebie braku formalnego, ani też nie wydał decyzji odmownej zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, czym świadomie naruszył zapisy ustawy o dostępie do informacji publicznej, co czyni zasadnym złożone wnioski.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, a wskazując na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne dodał, że skarżąca żądała o udostępnienie całej korespondencji i nie określiła, czy żądaniem jest objęta jakaś określona sprawa lub rodzaj zagadnień należący do zakresu nadzoru nad szkołami sprawowanymi przez Dzielnicę, powołując się na wskazaną już wyżej uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 grudnia 2013 r. sygn. akt I OSK 7/13. Dalej dodał, że organ nie ma obowiązku wezwania do usunięcia braku formalnego ani wydawania decyzji odmownej, bowiem jeżeli wniosek nie jest wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, to organ ma jedynie powiadomić o tym fakcie. Ponadto skarżąca, po otrzymaniu pisma z [...] maja 2015 r., nie określiła przedmiotu, którego w żądanym okresie korespondencja miała dotyczyć. Wśród korespondencji pomiędzy wskazanymi przez skarżącą podmiotami mogą znajdować się takie informacje, które mogą nosić cechy informacji publicznej, a więc zawierać stanowiska w sprawach publicznych (art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. b powołanej ustawy), dokonywanych przez organy władzy publicznej, niezależnie do jakiego podmiotu są kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Jednakże kiedy wniosek żądającego nie dotyczy konkretnej sprawy, nie wskazuje rodzaju korespondencji (tematyki), to zawartość tej korespondencji nie może być uznana za informację publiczną i taka sytuacja ma również miejsce w niniejszej sprawie, bowiem żądanie całości korespondencji jako całości, nie jest wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej, ale żądaniem udostępnienia określonego zbioru materiałów. Tak sformułowany wniosek nie wskazuje na informacje publiczne, których udostępnienia domaga się wnioskodawca. Należy przy tym mieć na uwadze, że prawo do informacji dotyczy informacji o sprawie publicznej, a więc informacji o czymś, a nie udostępnienia zbioru materiałów jako takich. Wniosek taki nie zawiera zatem jednego z elementów niezbędnych do jego rozpoznania i nie może być załatwiony w oparciu o przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Podkreślono, że konstytucyjne prawo do informacji publicznej zostało ukształtowane jako "prawo" właśnie, a niejako "wolność", czego praktyczną konsekwencją jest m.in. dopuszczalność ścisłej wykładni przepisów odnoszących się do jego realizacji, mniej restryktywnej wobec ograniczeń, niż gdybyśmy mieli do czynienia z obywatelską wolnością (zob. W. Sokolewicz [w:] Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, pod red. L. Garlickiego, tom IV, Warszawa 2005, art 61, s. 5). Jeżeli wnioskodawczyni dążyła do uzyskania informacji o bliżej nieokreślonych sprawach publicznych, to sposób realizacji tego celu poprzez zapoznawanie się z całym zbiorem wiadomości prowadzi do nadużycia tego prawa. Podkreślono, że art. 49 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej zapewnia wolność i ochronę tajemnicy komunikowania się. Ich ograniczenie może nastąpić jedynie w przypadkach określonych w ustawie i w sposób w niej określony. Nie ma w przepisach ustawowych ograniczenia tej wolności w stosunku do funkcjonariuszy publicznych. Należy również podkreślić, że w orzecznictwie przyjmuje się, że ustawa o dostępie do informacji publicznej nie może być i nie jest środkiem do wykorzystywania jej w celu występowania z wnioskiem o udzielenie każdej informacji. Oznacza to, że zakres przedmiotowy ustawy wytycza i obejmuje dostęp tylko do informacji publicznej, a nie publiczny dostęp do wszelkich informacji, bowiem nie wszystko, co znajduje się w posiadaniu organu, stanowi informację publiczną.

W piśmie procesowym z dnia 7 września 2015 r. organ dodał m.in., że "ze względu na niezwykle szeroki zakres nadzoru nad szkołą (finanse, inwestycje, kultura, sport, oświata, sprawy kadrowe) nie kompletował korespondencji objętej wnioskiem".

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Skarga analizowana pod kątem bezczynności organu zasługuje na uwzględnienie. Stosownie do treści art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, która obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:

1. decyzje administracyjne;

2. postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

3. postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;

4. inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;

4a.pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane

w indywidualnych sprawach;

5. akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego

i terenowych organów administracji rządowej;

6. akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5 podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;

7. akty nadzoru nad działalnością jednostek samorządu terytorialnego;

8. bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.

Z bezczynnością organu mamy zatem do czynienia wówczas, gdy organ zobowiązany do podjęcia – jak w rozpoznawanej sprawie – czynności, nie podejmuje jej w terminie określonym przez przepisy prawa. Powyższe oznacza więc, że zarzut bezczynności powinien się pojawić wówczas, gdy organ będąc właściwym w sprawie i zobowiązanym do podjęcia czynności, pozostaje w zwłoce. Skarga na bezczynność bowiem ma na celu spowodowanie wydania przez organ administracji publicznej oczekiwanego aktu.

Mówiąc natomiast o dostępie do informacji publicznej i ewentualnej bezczynności w tym zakresie stwierdzić na samym początku należy, że Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, iż obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, zaś według ust. 2, prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu, przy czym tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy (ust. 3).

Konkretyzacją natomiast tego prawa zajmuje się m.in. ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), gdzie w myśl art. 1, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym w tym akcie prawnym. Ponadto na podstawie art. 2 ust. 1, każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej, co jednocześnie nie oznacza, że każdy podmiot jest zobligowany do jej udostępniania. Realizacja bowiem tego prawa spoczywa na określonych w ustawie podmiotach. I tak, zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy, obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności:

1) organy władzy publicznej,

2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych,

3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa,

4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego,

5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Zobowiązanymi do udostępnienia informacji publicznej są również organizacje związkowe i pracodawców reprezentatywne, w rozumieniu ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego (Dz. U. Nr 100, poz. 1080 z późn. zm.) oraz partie polityczne (ust. 2).

Wobec treści art. 4 ust. 1 pkt 1) ustawy nie budzi zatem wątpliwości fakt, że Burmistrz [...] W. jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej.

Wskazać również należy, że informacją publiczną w rozumieniu ustawy jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Zatem jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie, do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Ponadto informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich i są nimi zarówno treść dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet jeżeli nie pochodzą wprost od nich. Niezależnie od powyższego, aby konkretna informacja posiadała walor informacji publicznej, to musi się odnosić do sfery faktów. W dalszej części stwierdzić należy, że zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy, udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. Niezależnie od powyższego wskazać należy, że przy żądaniu uzyskania informacji publicznej nie jest wymagane wykazanie ani interesu publicznego, ani celu, w jakim uzyskana informacja zostanie wykorzystana. Jedynie w przypadku informacji przetworzonej, stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy, ustawodawca wprowadził wymóg wykazania, że uzyskanie informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Dodać również należy, że według art. 13 ust. 1 ustawy, udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2,

a jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

W tym miejscu wskazać należy, że skarżąca M. K. wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2015 r. zażądała udostępnienia jej informacji publicznej poprzez podanie całości korespondencji pomiędzy Dyrektorem Szkoły Podstawowej nr [...] oraz nauczycielami SP [...] z Naczelnikiem Wydziału Oświaty, Burmistrzem [...] oraz Wiceburmistrzem [...] ds. Edukacji w okresie od 1 stycznia 2015 r. do 1 kwietnia 2015 r. i przesłanie jej w formie obrazu/grafiki. Rzeczą oczywistą jest, że w postępowaniu o udostępnienie informacji publicznej przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego mają zastosowanie dopiero na etapie wydawania decyzji, o której mowa w art. 16 ustawy, a zatem jest to postępowanie odformalizowane i uproszczone. Jednakże art. 10 ustawy nie określa zarówno formy, jak i ram wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Zatem do postępowania o udostępnienie informacji publicznej stosuje się pewne ogólne zasady postępowania administracyjnego, które mają charakter uniwersalny. Z jednej bowiem strony umożliwiają one adresatowi wniosku na jego rozpoznanie zgodnie z prawem. Z drugiej zaś strony zapewniają stronie należytą ochronę jej praw. Zatem adresat wniosku o udostępnienie informacji publicznej, nie jest upoważniony do własnej interpretacji, czy też modyfikacji treści tego wniosku i w tej sytuacji, aby właściwie odczytać intencje wnioskodawcy, musi spełnić minimalne wymogi formalne, które pozwolą mu na prawidłowe określenie przedmiotu i zakresu żądania wnioskodawcy, co w konsekwencji pozwoli mu na prawidłowe odczytanie i załatwienie sprawy. Skoro zatem organ w piśmie z dnia [...] maja 2015 r. stwierdził, że sformułowane pytanie skarżącej nie stanowi wniosku o udostępnienie informacji publicznej "bez wskazania konkretnych interesujących wnioskodawcę wiadomości", bowiem jest ono żądaniem udostępnienia zbioru dokumentów lub zbioru różnego rodzaju informacji, to winien wezwać skarżącą – w świetle powyższej analizy – o sprecyzowanie żądania, a nie oczekiwać od niej samoistnej inwencji w zakresie określenia przedmiotu, którego

w żądanym okresie korespondencja miała dotyczyć, a o czym wspomniano

w odpowiedzi na skargę.

Stąd po pierwsze uznać należy, że powyższa odpowiedź była przedwczesna. Po drugie zaś trudno się zgodzić z organem, że całość korespondencji pomiędzy Dyrektorem Szkoły Podstawowej nr [...] oraz nauczycielami SP [...] z Naczelnikiem Wydziału Oświaty, Burmistrzem [...] oraz Wiceburmistrzem [...] ds. Edukacji, stanowi zbiór różnorodnych materiałów, skoro chodzi w nim tylko o korespondencje pomiędzy z góry wskazanymi i tymi samymi podmiotami. Zatem nie sposób jednoznacznie stwierdzić, że mogą się w niej znajdować takie informacje, które stanowią informację publiczną, bądź jej nie stanowią. Wszak uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 grudnia 2013 r. sygn. akt I OSK 7/13, na którą powołuje się organ, dotyczy zupełnie innego stanu faktycznego, a mianowicie sprowadza się do odpowiedzi, że akta zakończonego postępowania przygotowawczego stanowią zbór dokumentów, w których jedne mogą stanowić informację publiczną, a inne zaś nie.

Ponadto – a właściwie przede wszystkim – organ w piśmie procesowym z dnia [...] września 2015 r. skierowanym do Sądu stwierdził jednoznacznie, a o czym była już mowa w stanie faktycznym, że "nie kompletował korespondencji objętej wnioskiem". Zatem w tej sytuacji, o ile oczywiście pokrywa się to z rzeczywistością, winien skarżącej udzielić takiej właśnie odpowiedzi, tzn. że nie jest w posiadaniu żądanej informacji, a nie dywagować, czy jej pismo jest wnioskiem o udzielenie informacji publicznej, czy też nie. W każdym bądź razie, taka informacja bez wątpienia winna się znaleźć w odpowiedzi na wniosek.

Stąd też w świetle powyższych rozważań, spełnione zostały przedmiotowe i podmiotowe przesłanki zastosowania przez organ ustawy o dostępie do informacji publicznej w odniesieniu do wniosku skarżącego.

Stwierdzić również należy, że bezczynność organu nie miała – w ocenie Sądu – charakteru kwalifikowanego i wynikła raczej z nieznajomości zagadnienia, a zatem nie nastąpiła ona z rażącym naruszeniem prawa, bowiem nic nie świadczy o lekceważeniu, bądź ignorowaniu wymienionej. Z tego też samego powodu nie wymierzono wobec organu grzywny z urzędu.

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 149 ust. 1 w zw. z art. 132, a w sprawie kosztów na podstawie art. 200 w zw. z art. 209 cytowanej już wyżej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, należało orzec, jak w sentencji wyroku.