Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Myślińska (spr.) Sędzia NSA Gabriela Jyż Sędzia del. WSA Dariusz Dudra Protokolant Marta Podoba po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej R. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z dnia 7 października 2011 r. sygn. akt III SA/Wr 318/11 w sprawie ze skargi R. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnienia diagnosty do wykonywania badań technicznych pojazdów oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we W. wyrokiem z dnia 7 października 2011 r., sygn. akt III SA/Wr 318/11, oddalił skargę R. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] maja 2011 r., nr [...], w przedmiocie cofnięcia uprawnień do wykonywania badań technicznych, z następującym uzasadnieniem.

Pismem z dnia [...] czerwca 2010 r. Prokurator Rejonowy w G. wystąpił z wnioskiem do Starosty G. o przeprowadzenie kontroli Stacji Kontroli Pojazdów D. [...], w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości w pracy zatrudnionego w niej diagnosty – R. K. W dniu [...] listopada 2010 r. Starosta G. przeprowadził kontrolę powyższej Stacji Kontroli Pojazdów, która wykazała nieprawidłowości w zakresie przeprowadzonych przez skarżącego badań technicznych i wydawanych zaświadczeniach.

Decyzją z dnia [...] marca 2011 r. Starosta G., działając na podstawie art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.; dalej: p.r.d.), orzekł o cofnięciu skarżącemu uprawnienia diagnosty do wykonywania badań technicznych. W uzasadnieniu powołano się na wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia [...] lipca 2010 r. (sygn. akt II K 595/10), w którym skarżący – jako uprawniony diagnosta samochodowy – został uznany za winnego popełnienia zarzucanego czynu z art. 271 § 1 Kodeksu karnego, polegającego na poświadczeniu nieprawdy w dokumencie urzędowym w postaci zaświadczenia z dnia [...] maja 2009 r. o przeprowadzonym przez siebie badaniu technicznym samochodu marki BMW X6 o nr rej. [...] w ten sposób, że stwierdził, iż pojazd ten spełnia wymagania dla samochodu dopuszczonego do ruchu zgodnie z obowiązującymi na terenie Państw Unii Europejskiej i Rzeczypospolitej Polskiej przepisami prawa, podczas gdy w rzeczywistości w pojeździe tym były zamontowane reflektory oraz lampy zespolone nieposiadające homologacji na terenie Państw Unii Europejskiej, a także kierunkowskazy o światłach barwy czerwonej, a nie żółtej samochodowej, a zatem pojazd ten nie spełnił wymogów technicznych i prawnych do wydania przez diagnostę takiego zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu, z ustaleniem, że w ww. zaświadczeniu stwierdził on, iż przednie reflektory są zgodne z § 13 oraz załącznikiem nr 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz. U. z 2003 r. Nr 32, poz. 262 ze zm.), zgodnie z którym światła mijania powinny być asymetryczne i oświetlać drogę po prawej stronie na większą odległość niż po lewej stronie, podczas gdy w rzeczywistości światła mijania były symetryczne. Na skutek wniesionej apelacji Sąd Okręgowy w L., wyrokiem z dnia [...] października 2010 r. (sygn. akt IV Ka 5 87/1O) zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że przypisany oskarżonemu czyn uznał za wypadek mniejszej wagi z art. 271 § 2 Kodeksu karnego i postępowanie karne wobec oskarżonego warunkowo umorzył na okres próby dwóch lat.

Organ pierwszej instancji wskazał ponadto, że w wyniku przeprowadzonej kontroli stacji diagnostycznej stwierdzono, że skarżący w dniu [...] czerwca 2010 r. wykonał badanie techniczne nr [...], w którym na podstawie daty faktury zakupu używanych zespołów z dnia [...] grudnia 1993 r. niewłaściwie i niezgodnie z przepisami ustalił rok produkcji oraz datę pierwszej rejestracji ciągnika rolniczego marki Ursus C 360. Zdaniem organu faktura nie może stanowić podstawy tych ustaleń, gdyż nie zawiera żadnych cech identyfikacyjnych pojazdu (marka, typ, nr nadwozia, nr rejestracyjny), a data zakupu nie jest datą produkcji.

Po rozpatrzeniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. decyzją z dnia [...] maja 2011 r. utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji, wskazując, że z przepisu art. 84 ust. 3 p.r.d. wynika, iż starosta jest obowiązany do cofnięcia uprawnień diagnoście w każdym przypadku, gdy w toku przeprowadzonej kontroli stwierdzi niezgodne z zakresem i sposobem wykonania przez diagnostę badań technicznych pojazdu lub niezgodność pomiędzy wydanym zaświadczeniem albo dokonanym wpisem do dowodu rejestracyjnego pojazdu a stanem faktycznym lub obowiązującymi przepisami prawa. Organ podkreślił, że w ustawie brak jest jakichkolwiek przesłanek negatywnych, których wystąpienie mogłoby wyłączać wydanie decyzji o cofnięciu diagnoście posiadanych uprawnień. W szczególności nie ma możliwości wydania decyzji o różnej treści w zależności od postawy strony postępowania, której zarzucono naruszenie przepisów art. 84 ust. 3 p.r.d. Dla odpowiedzialności administracyjnoprawnej strony nie ma także znaczenia dotychczasowy sposób wykonywania obowiązków diagnosty. Z charakteru tego zawodu wynika bowiem, iż diagnosta jest zobowiązany do stałego, zgodnego z prawem i stanem faktycznym wykonywania swych zadań. Takie zachowanie powinno być standardem, a nie czynnikiem wyróżniającym diagnostę.

W uzasadnieniu podniesiono, że w sprawie – w toku przeprowadzonej kontroli Stacji Kontroli Pojazdów ustalono, że skarżący zatrudniony w niej jako diagnosta w dniu [...] maja 2009 r. przeprowadził badanie techniczne pojazdu BMW X6 sprowadzonego z zagranicy i poświadczył nieprawdę w zaświadczeniu o przeprowadzonym badaniu tego pojazdu w zakresie spełnienia wymogów technicznych, podczas gdy pojazd ten ich nie spełniał. Fakt ten potwierdza zarówno wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia [...] lipca 2010 r. (sygn. akt II K 595/10), jak również protokół kontroli z dnia [...] listopada 2010 r. Z powyższego protokołu wynikają ponadto inne nieprawidłowości w zakresie przeprowadzanych badań technicznych i wydawanego na ich podstawie zaświadczenia, a mianowicie w dniu [...] czerwca 2010 r. skarżący wykonał badanie techniczne ciągnika rolniczego Ursus i na podstawie wynikającej z faktury daty zakupu używanych zespołów w nim zamontowanych przyjął, że rok produkcji tego pojazdu odpowiada dacie wystawienia tej faktury. Takie postępowanie było w ocenie kontrolującego nieprawidłowe, gdyż faktura ta nie stanowiła dowodu własności pojazdu, a ponadto nie wskazywała żadnych cech identyfikacyjnych pojazdu.

Zdaniem organu odwoławczego skarżący, poprzez przeprowadzenie badania w sposób niezgodny z określonym zakresem i sposobem wykonania oraz wydanie zaświadczenia niezgodnego ze stanem faktycznym, wypełnił przesłankę do cofnięcia uprawnienia do wykonywania badań technicznych, uregulowaną w art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d.

SKO nie podzieliło także stanowiska skarżącego, zgodnie z którym organ pierwszej instancji nie wyważył interesu indywidualnego strony i interesu publicznego, mając na względzie wagę uchybień, jak też postawę ich sprawcy. Wskazano w tym zakresie, że w orzecznictwie sądowym prezentowany jest pogląd, że w konstrukcji wskazanego wyżej przepisu, a w szczególności ze zwrotu "starosta cofa" wynika, że starosta ma obowiązek cofnięcia uprawnień diagnoście, gdy w toku przeprowadzonej kontroli stwierdzi niezgodność w sposobie i zakresie wykonanych badań oraz pomiędzy wydanym zaświadczeniem albo dokonanym wpisem do dowodu rejestracyjnego pojazdu a stanem faktycznym lub obowiązującymi przepisami prawa. Ustawa nie dopuszcza żadnego wyjątku, który wyłączyłby wydanie takiej decyzji. W szczególności decyzja nie jest uzależniona od motywów, którymi kierował się diagnosta, naruszając art. 84 ust. 3 p.r.d., ani też ich wagi. Na treść wydanej decyzji nie może też wpłynąć dotychczasowy sposób wykonywania obowiązków diagnosty, gdyż jest on zobowiązany do stałego, zgodnego z prawem i stanem faktycznym wykonywania swych zadań.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we W. oddalił skargę na powyższą decyzję.

Sąd pierwszej instancji podzielił stanowisko organu, że z art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d. wynika, że starosta ma obowiązek cofnięcia uprawnień diagnoście, gdy w toku przeprowadzonej kontroli stwierdzi niezgodność pomiędzy wydanym zaświadczeniem albo dokonanym wpisem do dowodu rejestracyjnego pojazdu a stanem faktycznym lub obowiązującymi przepisami prawa. Ustawa nie dopuszcza żadnego wyjątku, który wyłączałby wydanie takiej decyzji. W szczególności decyzja nie jest uzależniona od motywów, którymi się kierował diagnosta, naruszając art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 cyt. ustawy. Sąd wskazał, że na treść wydanej decyzji nie może też wpłynąć dotychczasowy sposób wykonywania obowiązków diagnosty. Nie można zatem uznać, że wyrażone w motywach wyroku karnego umarzającego warunkowo postępowanie wobec skarżącego przesłanki (odnośnie tego, że wina i szkodliwość społeczna czynu nie jest znaczna, że postawa sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przyjęcie, że będzie przestrzegał porządku prawnego, nie popełni przestępstwa, a co za tym idzie należycie wypełniał obowiązki diagnosty przy badaniu technicznym pojazdów samochodowych) wskazują na istnienie po stronie skarżącego słusznego interesu – przeważającego interes publiczny – przemawiającego za odstąpieniem od cofnięcia uprawnienia. Diagnosta jest bowiem zobowiązany do stałego, zgodnego z prawem i stanem faktycznym wykonywania swych zadań. Nienaganne, zgodne z prawem wykonywanie obowiązków przez diagnostę jest standardem, a nie cechą zasługującą na wyróżnienie.

Sąd podkreślił, że niezbędnym warunkiem podjęcia decyzji o cofnięciu diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych jest stwierdzenie określonych uchybień w wyniku kontroli przeprowadzonej w trybie określonym w ustawie Prawo o ruchu drogowym. Oznacza to, że jeżeli przeprowadzona kontrola nie wykaże, by diagnosta dopuścił się przeprowadzenia badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania lub wydania zaświadczenia albo dokonania wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami, pozbawienie go uprawnienia do wykonywania badań technicznych jest wyłączone. Jeśli zaś nastąpi ich stwierdzenie w wyniku przedmiotowej kontroli, istnieje obowiązek cofnięcia uprawnienia.

W rozpoznawanej sprawie, z treści protokołu z dnia [...] listopada 2011 r. z kontroli przeprowadzonej na stacji kontroli pojazdów wynika, że kontrola została przeprowadzona na podstawie art. 83 b ustawy, w zakresie prawidłowości wykonywania badania technicznego pojazdów i prowadzenia dokumentacji. Wskazuje to, że o ile zatem starosta, zgodnie z art. 84 ust. 3 p.r.d., zamierzał cofnąć skarżącemu uprawnienia diagnosty, mógł tego dokonać w rezultacie nieprawidłowości stwierdzonych w toku tej kontroli. W wyniku kontroli stwierdzono, że diagnosta przeprowadził badanie techniczne niezgodnie z sposobem jego wykonywania – bez właściwego ustalenia daty produkcji, pierwszej rejestracji pojazdu, a także, że wystawił zaświadczenie zawierające wpisy niezgodne ze stanem faktycznym i prawnym, rok złożenia pojazdu nie był rokiem jego produkcji i rejestracji. Tej nieprawidłowości nie można uznać za zwykłą, oczywistą omyłkę, jak chce strona skarżąca. Zdaniem Sądu, bez znaczenia w tej sytuacji dla zaistnienia ustawowej przesłanki cofnięcia uprawienia jest naruszenie przy badaniu technicznym innego pojazdu, stwierdzone w trakcie postępowania prokuratorskiego i sądowego przy rejestracji samochodu BMW, a potwierdzone w trakcie kontroli administracyjnej.

W ocenie Sądu pierwszej instancji organy uznały, iż wystąpiła ustawowa przesłanka cofnięcia skarżącemu uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów. W konsekwencji za nietrafny uznano zarzut naruszenia przepisów postępowania administracyjnego mających wpływ na wynik sprawy, poprzez wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie cofnięcia uprawnienia na niepełnym materiale dowodowym, w szczególności na braku ustaleń, czy właściciel cięgnika rolniczego wprowadził skarżącego w błąd, czy też nie. Dla tej odpowiedzialności administracyjnej nie ma bowiem znaczenia okoliczność ewentualnego wprowadzenie go w błąd przez stronę. Według Sądu, SKO słusznie nie uwzględniło tej okoliczności, rozpatrując odwołanie skarżącego. Od odpowiedzialności administracyjnoprawnej w rozpatrywanej sprawie nie może skarżącego uwolnić podnoszony przez niego fakt omyłkowego poświadczenia nieprawdy. Skarżący – jak sam stwierdził – mimo takiej praktyki, nie dokonał uprzedniego sprawdzenia poświadczanych faktów. Sąd wskazał, że pozbawienie go środków do życia jest konsekwencją dokonanego naruszenia prawa, a nie okolicznością, która mogłaby go uwolnić od odpowiedzialności administracyjnoprawnej. W tym kontekście nietrafny jest zarzut skargi dotyczący nierozważenia przesłanek wystąpienia w sprawie słusznego interesu skarżącego przemawiającego za odstąpieniem od cofnięcia uprawnienia.

R. K. złożył skargę kasacyjną od powyższego wyroku, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we W. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1. naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d. oraz § 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzenia badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz. U. Nr 227 poz. 2250 ze zm.) przez zaaprobowanie stanowiska organu orzekającego Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L., że istniały podstawy do przyjęcia, że zostały spełnione przesłanki do cofnięcia diagnoście R. K. uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów,

2. naruszenie przepisów o postępowaniu w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy w rozumieniu art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.), a mianowicie art. 7, art. 77 i art. 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.; dalej: k.p.a.) przez niewystarczające rozważenie materiału dowodowego i niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy przez organ administracji publicznej, zaniechanie przez ten organ aktywnej postawy w postępowaniu administracyjnym i nieuwzględnieniu słusznego interesu obywatela i interesu społecznego jako podstawy prawnej wydania decyzji o cofnięciu R. K. uprawnień diagnosty badań technicznych pojazdów.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podano, że WSA, kontrolując zaskarżoną decyzję, pominął przypisane organom orzekającym w sprawie naruszenie przepisów postępowania administracyjnego. Kasator stwierdził, że Sąd w uzasadnieniu wyroku nie odniósł się do podnoszonego zarzutu naruszenia przez organ art. 7 k.p.a. Zdaniem skarżącego z uregulowanej w tym przepisie zasady prawdy obiektywnej wynika obowiązek ustalenia na gruncie konkretnej sprawy, co jest interesem społecznym, a co stanowi interes obywatela oraz za jakim rozstrzygnięciem sprawy przemawia każdy z tych interesów, a następnie obowiązek ich zharmonizowania.

Autor skargi kasacyjnej podkreślił, że stosownie do przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzenia badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach, zakres badania technicznego przez diagnostę obejmuje sprawdzenie i ocenę prawidłowości działania poszczególnych zespołów i układów pojazdów. W tym zakresie kontrola nie wykazała nieprawidłowości. Zastrzeżenia dotyczyły niezgodnego wpisania do zaświadczenia o badaniu roku produkcji i daty pierwszej rejestracji ciągnika rolniczego na rok 1993, uznając, że faktura nie może stanowić podstawy tych ustaleń. Kasator wskazał, że § 4 cyt. rozporządzenia Ministra Infrastruktury stanowi, iż sprawdzeniu podlega zgodność faktycznych danych pojazdu z zapisami w dowodzie rejestracyjnym lub odpowiadającym mu dokumencie, dotyczących danych identyfikacyjnych i technicznych pojazdu, a także prawidłowości oznaczeń i stanu tablic rejestracyjnych, zaś dla pojazdów niezarejestrowanych dopuszcza się ustalenia faktyczne danych pojazdu na podstawie oględzin. W rozpoznawanej sprawie diagnosta R. K. sprawdził dane ewidencyjne badanego ciągnika rolniczego na podstawie faktury VAT z dnia [...] grudnia 1993 r. oraz dokonanych oględzin stwierdził, że numery ewidencyjne nadwozia (tylnego mostu) i silnika odnotowane na fakturze są zgodne z numerami ewidencyjnymi na tych elementach ciągnika. Diagnoście okazano również umowę sprzedaży ciągnika. Okoliczność ta została potwierdzona w oświadczeniu J. T. z dnia [...] marca 2011 r., który wskazał ponadto, że ciągnik rolny był po remoncie i brak było innych dokumentów, a zwłaszcza dowodu rejestracyjnego. Zdaniem kasatora, powyższe oświadczenie J. T. wymagało sprawdzenia i udokumentowania w formie przewidzianej w postępowaniu administracyjnym, czego nie dokonano, zatem Starosta G. podjął decyzję w oparciu o niepełny materiał dowodowy, naruszając tym samym art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.

W ocenie autora skargi kasacyjnej niesprawdzenie przez diagnostę danych ciągnika w Wydziale Komunikacji Urzędu Miejskiego w G. stanowi niedopatrzenie, błąd o mniejszej szkodliwości, zatem – przy uwzględnieniu jego dotychczasowego dorobku zawodowego, stażu pracy, opinii środowiskowej i innych danych osobopoznawczych – winien być przez organ oceniony w kategoriach zwykłej omyłki. Zdaniem skarżącego przy podjęciu decyzji o cofnięciu diagnoście uprawnień do badań technicznych powinien zostać uwzględniony, wynikający z art. 7 k.p.a., słuszny interes obywatela.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania.

W niniejszej sprawie nie występowała nieważność postępowania w ujęciu art. 183 § 2 p.p.s.a., co sprawiło, że rozpoznając sprawę, Naczelny Sąd Administracyjny ograniczył się do oceny sformułowanych w skardze kasacyjnej zarzutów.

Zgodnie z treścią art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez jego błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Zarzuty skargi kasacyjnej oparto na obu wskazanych powyżej podstawach kasacyjnych, zatem w pierwszej kolejności Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznał zarzuty odnoszące się do naruszenia przepisów prawa procesowego, gdyż ich uwzględnienie miałoby wpływ na stwierdzenie bezprzedmiotowości drugiego rodzaju zarzutów, bądź tego, że ich rozpatrywanie jest przedwczesne.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzut naruszenia przez Sad pierwszej instancji art. 7, art. 77 i art. 80 k.p.a. nie jest zasadny.

Przede wszystkim należy zauważyć, że zarzut ten został wadliwie skonstruowany. Nie można bowiem przypisać Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnego bezpośredniego naruszenia przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, gdyż sąd ten proceduje w oparciu o ustawę Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Z treści powyższego zarzutu, jak i z jego uzasadnienia wynika jednak, że autor skargi kasacyjnej kwestionuje zaaprobowanie przez sąd naruszenia ww. przepisów przez organ. W związku z tym Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że wskazana wadliwość zarzutu opartego na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. nie uniemożliwia jego rozpoznania.

Autor skargi kasacyjnej wiele uwagi poświęcił rozważaniom natury teoretycznej dotyczącym przepisu art. 7 k.p.a., nie precyzując jednakże, na czym w istocie miałoby polegać jego naruszenie przez organ administracji ani też nie wykazał jego istotnego wpływu na wynik sprawy. Tymczasem w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego stan faktyczny w niniejszej sprawie jest bezsporny. R. K., kwestionując wydanie zaskarżonej decyzji w oparciu o niepełny materiał dowodowy, nie podważa jednocześnie ustaleń faktycznych dokonanych w postępowaniu administracyjnym. Poza sporem pozostaje bowiem fakt wydania przez skarżącego zaświadczenia (nr D. [...]), w którym niezgodnie ze stanem faktycznym wpisano datę pierwszej rejestracji ciągnika rolniczego Ursus na 1993 r. jedynie na podstawie daty faktury zakupu używanych zespołów z dnia [...] grudnia 1993 r. Skarżący powyższe ustalenia sam potwierdził w złożonych do protokołu kontroli wyjaśnieniach, z których wynika, iż z powodu braku dowodu rejestracyjnego oraz danych związanych z rejestracją ciągnika nie mógł jednoznacznie określić roku produkcji ani daty jego pierwszej rejestracji. W celu identyfikacji pojazdu posłużył się fakturą, gdyż właściciel ciągnika nie posiadał dowodu rejestracyjnego, a dane z faktury pokrywały się z danymi widniejącymi na ciągniku.

Wydając decyzję z dnia [...] marca 2011 r., Starosta G. jako podstawę ustaleń faktycznych wskazał protokół kontroli z dnia [...] listopada 2010 r., w którym stwierdzono nieprawidłowość wydanego przez skarżącego zarówno zaświadczenia dotyczącego ciągnika rolniczego marki Ursus, jak też zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu marki BMW X6 (nr rej. [...]), który nie spełniał wymagań technicznych i prawnych do jego wydania. Ustalenia kontrolne dotyczące pojazdu marki BMW potwierdziły ustalenia dokonane w postępowaniu karnym, zakończonym wyrokiem Sądu Okręgowego w L. z dnia [...] października 2010 r., w którym uznano, iż czyn przypisany oskarżonemu stanowi wypadek mniejszej wagi z art. 271 § 2 k.k. i na podstawie art. 66 § 1 k.k. i art. 67 § 1 k.k. warunkowo umorzono wobec niego postępowanie karne na okres próby dwóch lat. Takie rozstrzygnięcie bezsprzecznie przesądza o winie R. K. w poświadczeniu nieprawdy w zaświadczeniu o przeprowadzeniu badania technicznego pojazdu marki BMW X6. Z ustaleń Sądu oraz Starosty G. wynika, że w pojeździe były zamontowane przednie reflektory nieposiadające homologacji na terenie państw UE, lampy zespolone nieposiadające homologacji na terenie państw UE, jak również kierunkowskazy o światłach barwy czerwonej, a nie żółtej samochodowej, co oznacza, że samochód ten nie spełniał wymagań technicznych i prawnych do wydania przez diagnostę zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu. Powyższych ustaleń autor skargi kasacyjnej również nie kwestionował. W związku z powyższym Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w postępowaniu administracyjnym stan faktyczny został dokładnie wyjaśniony, zaś materiał dowodowy został zgromadzony i rozpatrzony w sposób prawidłowy.

Przechodząc do oceny zarzutu naruszenia prawa materialnego, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że istota sporu w rozpoznawanej sprawie sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy uchybienie diagnosty, dotyczące wydania zaświadczenia ciągnika rolniczego marki Ursus C 360 niezgodnie ze stanem faktycznym, stanowi przesłankę przewidzianą w art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d., skutkującą cofnięciem mu uprawnienia do wykonywania badań technicznych.

Zarzut błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania tego przepisu kasator postawił Sądowi pierwszej instancji w ramach drugiej podstawy kasacyjnej. W myśl art. 84 ust. 3 p.r.d. starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6, stwierdzono:

1) przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania;

2) wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

Dokonując wykładni powyższego przepisu, Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że ze zwrotu "starosta cofa" wynika, iż organ ten ma obowiązek cofnięcia uprawnień diagnoście, gdy w toku przeprowadzonej kontroli stwierdzi niezgodność pomiędzy wydanym zaświadczeniem albo dokonanym wpisem do dowodu rejestracyjnego pojazdu a stanem faktycznym lub obowiązującymi przepisami prawa. Ustawa nie dopuszcza żadnego wyjątku, który wyłączałby wydanie takiej decyzji, w szczególności decyzja ta nie jest uzależniona od motywów, którymi kierował się diagnosta, naruszając art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w pełni podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji. Wskazać należy, że w wyniku kontroli stwierdzono, że skarżący wadliwie, tj. niezgodnie z przepisami i stanem faktycznym, ustalił rok produkcji oraz datę pierwszej rejestracji ciągnika rolniczego marki Ursus C 360 oraz wydał zaświadczenie w tym zakresie na podstawie daty faktury zakupu używanych zespołów. Faktura ta nie może zaś stanowić podstawy takich ustaleń, gdyż nie zawiera żadnych cech identyfikacyjnych pojazdu, jak na przykład marka, typ, numer nadwozia, numer rejestracyjny. Zgodzić należy się z Wojewódzkim Sądem Administracyjnym, że tej nieprawidłowości nie można uznać za zwykłą, oczywistą omyłkę. Zatem słusznie WSA uznał za prawidłowe rozstrzygnięcie organu w przedmiocie cofnięcia diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych na podstawie art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d.

Jedynie na marginesie należy przypomnieć, że o cofnięciu skarżącemu uprawnień zadecydował również fakt wydania przez niego zaświadczenia o przeprowadzeniu badania technicznego pojazdu marki BMW X6, który nie spełniał wymagań technicznych i prawnych do wydania takiego zaświadczenia, co zostało stwierdzone w postępowaniu karnym oraz potwierdzone w trakcie kontroli administracyjnej. Okoliczność ta nie była jednakże przedmiotem zaskarżenia, zatem – zgodnie z zasadą związania Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej – nie jest także przedmiotem rozważań w postępowaniu kasacyjnym.

Odnośnie zarzutu naruszenia § 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzenia badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, wskazać należy, że Sąd pierwszej instancji w zaskarżonym wyroku nie dokonywał wykładni powyższego przepisu, ani też go nie stosował, w związku z czym zarzut ten usuwa się spod kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Z przedstawionych wyżej względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.

-----------------------

11