Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Banasiewicz Sędziowie NSA Janina Antosiewicz (spr.) NSA Henryk Ożóg Protokolant Edyta Pawlak po rozpoznaniu w dniu 17 września 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2007 r. sygn. akt II SA/Wa 193/07 w sprawie ze skargi P. G. na decyzję Ministra Edukacji Narodowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty W. w sprawie nadania stopnia nauczyciela mianowanego oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2007 r. sygn. akt II SA/Wa 193/07 oddalił skargę P. G. na decyzję Ministra Edukacji Narodowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności aktu nadania stopnia nauczyciela mianowanego. Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy.

Starosta W. decyzją z dnia [...] nr [...], wydaną na podstawie art. 28 ustawy z dnia 23 sierpnia 2001 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty, ustawy - Przepisy wprowadzające reformę ustroju szkolnego, ustawy - Karta Nauczyciela oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 111, poz. 1194), nadał P. G. stopień nauczyciela mianowanego.

[...] Kurator Oświaty decyzją z dnia [...] Nr [...], na podstawie art. 157 § 1 w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 Kpa stwierdził nieważność powyższego aktu nadania.

Minister Edukacji Narodowej po rozpatrzeniu odwołania decyzją nr [...] z dnia [...] na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji, podzielając wyrażone tam stanowisko, iż wydany P. G. akt nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela mianowanego został wydany z rażącym naruszeniem art. 28 powołanej ustawy z dnia 23 sierpnia 2001 r. oraz art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela, w brzmieniu obowiązującym w dniu [...] kwietnia 2000 r. P. G. w dniu [...] nie spełniał bowiem żadnego z warunków, o których mowa w art. 10 ust. 2 pkt 7 ustawy - Karta Nauczyciela, gdyż przed wskazaną datą nie wykonywał nieprzerwanie, zgodnie z wymaganymi kwalifikacjami pracy pedagogicznej w szkole w pełnym wymiarze zajęć przez 4 ani też przez 3 lata. P. G. pracuje w oświacie od [...], jednakże z kilkoma przerwami. Ostatnio zatrudniony był od [...] w Zespole Szkół nr [...] w W. (ten stosunek pracy trwa nadal), poprzednio od dnia [...] do [...] pracował w Szkole Podstawowej w K. w pełnym wymiarze czasu pracy, wcześniej zaś w okresie od [...] do [...] nie wykonywał pracy w szkole. Nadanie stopnia nauczyciela mianowanego nauczycielowi, który nie spełniał ustawowych przesłanek do otrzymania takiego aktu nadania stanowi rażące naruszenie prawa. Skoro decyzja Starosty W. z dnia [...] dotknięta była kwalifikowaną wadą prawną, to zachodziły przesłanki do stwierdzenia jej nieważności przez organ sprawujący nadzór pedagogiczny, tj. [...] Kuratora Oświaty.

Decyzję Ministra Edukacji Narodowej P. G. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. W skardze, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji, skarżący zarzucił naruszenie art. 7, 8, 9 Kpa oraz art. 156 § 1 pkt 2 Kpa. Jego zdaniem oczywistym jest, iż przy nadaniu mu stopnia awansu zawodowego - nauczyciela mianowanego doszło do naruszenia prawa, lecz uchybienia tego nie można uznać za rażące. Oczywisty charakter naruszenia prawa jest warunkiem koniecznym, ale niewystarczającym dla uznania naruszenia za rażące. O tym czy naruszenie prawa jest rażące decyduje ocena skutków społeczno-gospodarczych. Należało zatem uwzględnić, że P. G. w oświacie przepracował łącznie [...] lat i bazując na przyznanym mu stopniu awansu nauczyciela mianowanego, stale podnosił swe kwalifikacje. Utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji spowoduje "sytuację niepewności zawodowej" skarżącego oraz "nieszanowania praw nabytych". Skarżący podkreślił ponadto, że stopień nauczyciela mianowanego otrzymał [...] lat temu z urzędu i w dobrej wierze uznał, że decyzja w tym przedmiocie została wydana zgodnie z prawem. Nieuwzględnienie jego skargi spowoduje dotkliwe dla niego skutki finansowe oraz cofnięcie go w awansie (o około [...] lat pracy). Znajdzie się bowiem w sytuacji nauczyciela z wieloletnim stażem i doświadczeniem, który traktowany będzie jak nauczyciel kontraktowy na początku drogi zawodowej.

W odpowiedzi na skargę Minister Edukacji Narodowej wniósł o jej oddalenie, podkreślając, iż zarówno w dniu wydania przez [...] Kuratora Oświaty decyzji stwierdzającej nieważność decyzji Starosty W. z dnia [...] nr [...], jak i w dniu wydania decyzji przez MEN, P. G. nie spełniał warunków do uzyskania stopnia nauczyciela mianowanego z mocy prawa.

Organ wyjaśnił także, że nauczyciele, którzy nie są uprawnieni do uzyskania stopnia nauczyciela mianowanego z mocy prawa, uzyskują odpowiedni stopień awansu zawodowego zgodnie z przepisami rozdziału 3a ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674 ze zm.). W myśl art. 96 ust. 1 ww. ustawy warunkiem nadania nauczycielowi kontraktowemu stopnia nauczyciela mianowanego jest spełnienie wymagań kwalifikacyjnych, odbycie stażu zakończonego pozytywną oceną dorobku zawodowego oraz zdanie egzaminu przed komisją egzaminacyjną. P. G. nie odbył pełnego stażu na stopień nauczyciela mianowanego, jak również nie zdał egzaminu przed komisją egzaminacyjną, a więc nie spełnił warunków do uzyskania stopnia nauczyciela mianowanego także w trybie art. 9b ust. 4 pkt 2 ustawy - Karta Nauczyciela.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie powołanym wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2007 r. skargę P. G. oddalił na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej powoływanej jako ustawa P.p.s.a.).

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji stwierdził, że w rozpatrywanej sprawie Minister Edukacji Narodowej, a poprzednio [...] Kurator Oświaty zasadnie uznali, że decyzja Starosty W. z dnia [...] Nr [...] wydana została z rażącym naruszeniem prawa i ta kwalifikowana postać naruszenia prawa uzasadniała stwierdzenie na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 Kpa nieważności wskazanego rozstrzygnięcia. P. G. w dniu [...] nie spełniał bowiem żadnego z warunków do nadania mu w omawianym trybie stopnia nauczyciela mianowanego.

Zgodnie z art. 28 ustawy z dnia 23 sierpnia 2001 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty, ustawy - Przepisy wprowadzające reformę ustroju szkolnego, ustawy - Karta Nauczyciela oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 111, poz. 1194 ze zm.), nauczyciele, którzy w dniu 31 sierpnia 2000 r. spełniali warunki określone w art. 10 ust. 2, otrzymują z mocy prawa stopień nauczyciela mianowanego:

1) z dniem wejścia w życie ustawy, jeżeli są zatrudnieni w przedszkolu, szkole lub placówce w wymiarze co najmniej - obowiązkowego wymiaru zajęć,

2) z dniem ponownego zatrudnienia w przedszkolu, szkole lub placówce w wymiarze co najmniej - obowiązkowego wymiaru zajęć, jeżeli przerwa w zatrudnieniu nie przekracza 5 lat.

Wykładnia tego przepisu nie może budzić żadnych wątpliwości. Otrzymanie stopnia nauczyciela mianowanego było możliwe wyłącznie w razie spełnienia określonych warunków na dzień 31 sierpnia 2000 r. Zatem nawet późniejsze (po tej dacie) ich spełnienie nie uzasadniałoby przyznania przedmiotowych uprawnień we wskazanym trybie.

Zgodnie z art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357; z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 162, poz. 1118 oraz z 2000 r. Nr 12, poz. 136; Nr 19, poz. 239; Nr 22, poz. 291 i Nr 122, poz. 1323), w brzmieniu obowiązującym w dniu [...] kwietnia 2000 r. - stosunek pracy z nauczycielem był nawiązywany na podstawie mianowania, jeżeli nauczyciel spełniał następujące przesłanki:

1) posiadał obywatelstwo polskie,

2) posiadał pełną zdolność do czynności prawnych,

3) korzystał w pełni z praw publicznych,

4) nie toczyło się przeciwko niemu postępowanie karne lub o ubezwłasnowolnienie,

5) posiadał wymagane kwalifikacje do zajmowania danego stanowiska,

6) mógł być zatrudniony w pełnym wymiarze zajęć na czas nieokreślony,

7) bezpośrednio przed mianowaniem wykonywał nieprzerwanie, zgodnie z wymaganymi kwalifikacjami, pracę pedagogiczną w szkole w pełnym wymiarze zajęć co najmniej przez 3 lata i w tym okresie uzyskał dwie oceny co najmniej wyróżniające lub bezpośrednio przed mianowaniem wykonywał nieprzerwanie, zgodnie z wymaganymi kwalifikacjami, pracę pedagogiczną w szkole w pełnym wymiarze zajęć przez 4 lata pracy i na koniec czwartego roku pracy uzyskał co najmniej ocenę dobrą albo bezpośrednio przed mianowaniem wykonywał nieprzerwanie jako nauczyciel akademicki pracę dydaktyczną w szkole wyższej co najmniej przez 3 lata i uzyskał ocenę pozytywną w tym zakresie.

Z dokumentacji zgromadzonej w sprawie wynika, że Pan P. G. był zatrudniony od [...] w pełnym wymiarze na czas nieokreślony w Zespole Szkół Nr [...] w W. na stanowisku nauczyciela informatyki. Skarżący legitymował się dyplomem ukończenia studiów wyższych magisterskich na Wydziale [...] Uniwersytetu [...] na kierunku pedagogika o specjalności pedagogika wczesnoszkolna (dyplom z dnia [...] Nr [...]) i świadectwem ukończenia dwusemestralnych studiów dyplomowych w zakresie [...] (świadectwo z dnia [...]). Ponadto posiadał wyróżniającą ocenę pracy z dnia [...] oraz wyróżniającą ocenę pracy z dnia [...].

Trafnie zatem organ uznał, że P. G. na dzień [...]:

nie posiadał 3 lat pracy pedagogicznej zgodnie z wymaganymi kwalifikacjami, oraz dwóch wyróżniających ocen pracy, ponieważ drugą ocenę wyróżniającą uzyskał w dniu [...], tj. po 31 sierpnia 2000 r.,

bezpośrednio przed mianowaniem nie wykonywał nieprzerwanie, zgodnie z wymaganymi kwalifikacjami, pracy pedagogicznej w szkole w pełnym wymiarze zajęć przez 4 lata pracy i na koniec czwartego roku pracy nie uzyskał co najmniej oceny dobrej, ponieważ uzyskał dwie oceny wyróżniające w dniach [...] i [...],

bezpośrednio przed mianowaniem nie wykonywał nieprzerwanie jako nauczyciel akademicki pracy dydaktycznej w szkole wyższej, co najmniej przez 3 lata i nie uzyskał oceny pozytywnej w tym zakresie.

Powyższe ustalenia są bezsporne, nie były kwestionowane także przez samego skarżącego. Skoro więc P. G. na dzień [...] nie spełnił ustawowych przesłanek do nadania mu stopnia awansu nauczyciela mianowanego, to zasadnie organy nadzorcze uznały, iż nadanie tego stopnia dotknięte było rażącym naruszeniem prawa. Jedynie spełnienie wszystkich wymogów określonych w art. 10 ust. 2 ustawy - Karta Nauczyciela upoważniało organ do nadania P. G. stopnia nauczyciela mianowanego. W tej sytuacji oczywistym jest, iż przedmiotowy akt nadania należało wyeliminować z obrotu prawnego jako akt wydany z rażącym naruszeniem prawa - art. 156 § 1 pkt 2 Kpa.

Sąd I instancji zauważył ponadto, że skarżący w swej skardze podnosił przede wszystkim, że stwierdzone jego w sprawie naruszenie prawa nie było rażące. Z takim poglądem w żaden sposób nie można się zgodzić. W przeciwnym razie uznać należałoby, iż nauczyciel może otrzymać awans w hierarchii stopni nauczycielskich bez spełnienia wymogów ustawowych, poprzez quasi "zasiedzenie" uprawnień nadanych niezgodnie z przepisami prawa.

Tymczasem racjonalny ustawodawca w ustawie - Karta Nauczyciela precyzyjnie określa i wymienia niezbędne warunki ustawowe (sine qua non) do otrzymania kolejnego stopnia awansu zawodowego nauczyciela. Przepisy te obowiązują całe środowisko nauczycielskie i błąd organu nie może skutkować tym, że w stosunku do skarżącego staną się one nieobowiązujące. Oczekiwanie i żądanie "takiej rekompensaty" nie znajduje podstaw i uzasadnienia w przepisach prawa.

Brak winy skarżącego polegający na tym, że to nie on domagał się przyznania mu kolejnego stopnia awansu, bo awans ten nadano mu z urzędu, również nie uzasadnia uznania i fikcyjnego przyjęcia, iż spełnił on ustawowe przesłanki do otrzymania stopnia nauczyciela mianowanego. Powołana przez ustawodawcę instytucja stwierdzenia nieważności (art. 156 Kpa) przeznaczona została właśnie do sanowania takich, jak w rozpatrywanej sprawie sytuacji. Subiektywne poczucie krzywdy skarżącego, konieczność cofnięcia się w awansie, straty finansowe nie stanowią przesłanek do przyjęcia, iż w dacie nadania awansu skarżący spełniał ustawowe przesłanki do jego nadania.

Nadto oczekiwana przez skarżącego legalizacja wydanego mu aktu stopnia awansu zawodowego prowadziłaby do sytuacji braku równości praw i obowiązków w grupie zawodowej nauczycieli. Zauważyć również należy, iż zasada pogłębiania zaufania do organów Państwa działa i w tę stronę, że kompetentne organy dopuszczają do zawodu (i awansu) tylko tych nauczycieli, którzy spełniają ustawowe kryteria. Nie może być również mowy o ochronie praw nabytych, skoro prawa te (stopień awansu) nabyte zostały niezgodnie z obowiązującymi w dacie nadania stopnia awansu przepisami prawa.

Powoływanie się na prawa nabyte niezgodnie z prawem należy, zdaniem Sądu, ocenić jako nadużycie prawa. Dodać też trzeba, iż skutki wynikłe z zaskarżonej decyzji nie są dla skarżącego nieodwracalne. Skarżący nie został pozbawiony możliwości ponownego, zgodnego z prawem ubiegania się o awansu na stopień nauczyciela mianowanego. Także okoliczność, że sytuacja, w której znalazł się skarżący jest dla niego przykra i wstydliwa, nie może legalizować fikcji oraz prowadzić do uznania, że spełniał on w dniu 31 sierpnia 2000 r. przesłanki ustawowe do uzyskania przedmiotowego stopnia awansu.

Z powyższych względów, zdaniem WSA w Warszawie, uznać należy, że wydany przez Starostę W. akt nadania P. G. stopnia awansu nauczyciela mianowanego z dnia [...] dotknięty był kwalifikowaną wadą prawną. Starosta W., wydając akt nadania stopnia nauczyciela mianowanego, potwierdził nieistniejący w dniu 31 sierpnia 2000 r. stan prawny. Orzekł bowiem, że zachodziły przesłanki do nabycia przez P. G. z mocy przepisu art. 28 ustawy z 23 sierpnia 2001 r. stopnia awansu nauczyciela mianowanego, chociaż skarżący w sposób oczywisty i niekwestionowany warunków określonych w art. 10 ust. 2 Karty Nauczyciela nie spełnił. Prawidłowo więc organy stwierdziły, że decyzja o przyznaniu stopnia awansu zawodowego nauczyciela mianowanego została wydana z rażącym naruszeniem prawa - art. 156 § 1 pkt 2 Kpa.

Skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożył P. G. reprezentowany przez adwokata. Zaskarżając orzeczenie w całości, wnosił o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

Wyrokowi zarzucił "naruszenie przepisów postępowania art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), tj. art. 170 i 171 tej ustawy i art. 156 § 1 pkt 2 Kpa, mające wpływ na wynik sprawy, polegające na błędnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, iż organ wydając zaskarżoną decyzję prawidłowo zastosował prawo i uznał, że nadanie skarżącemu stopnia awansu zawodowego nauczyciela mianowanego nastąpiło z rażącym naruszeniem prawa.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej stwierdzono, że rozstrzygnięcie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w ocenie skarżącego, nie jest jednoznaczne. P. G. w toku postępowania sądowego podniósł, iż nie kwestionuje faktu, iż w dniu 31 sierpnia 2000 r. nie spełniał warunków wynikających z art. 10 ust. 2 pkt 7 Karty Nauczyciela. Podkreślał natomiast, że mianowanie otrzymał z mocy prawa bez własnego udziału w postępowaniu oraz że posiada wieloletnie doświadczenie w zawodzie nauczyciela i wysokie oceny za swoją pracę. Nie bez znaczenia dla oceny prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu pozostaje również fakt, że skarżący otrzymał mianowanie od [...] od tego czasu był wielokrotnie oceniany przez pracowników kuratorium, a nadto przystąpił do postępowania kwalifikacyjnego na kolejny stopień awansu, tj. nauczyciela dyplomowanego. Skarżący przeszedł całą procedurę kwalifikacyjną, w czasie której nie podnoszono zarzutów jakoby nie spełniał ustawowych wymogów do mianowania. Dopiero w [...] r. Kurator stwierdził, że Starosta W. wydając decyzję o mianowaniu P. G., naruszył w sposób rażący prawo i stwierdził nieważność decyzji. Stanowisko to podzielił następnie Minister Edukacji Narodowej. W ocenie skarżącego było to nieprawidłowe, albowiem decyzja Starosty Wałeckiego została wydana ze zwykłym jedynie, a nie rażącym naruszeniem prawa

Zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego istotne dla oceny, czy dane naruszenie prawa było rażące jest zbadanie skutków wydania decyzji. I tak Sąd ten w wyroku z dnia 2 marca 2006 r. sygn. akt II GSK 398/05, Lex nr 197521 podniósł, że przy kwalifikowaniu naruszenia prawa do kategorii naruszenia rażącego zawsze chodzi nie o sam fakt zachowania się organu niezgodnie z normą prawną, lecz o skutki, których dotkliwości dla strony niczym nie można usprawiedliwiać. W przedmiotowej sprawie skutki oddalenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie skargi P. G. i tym samym utrzymanie decyzji Ministra Edukacji Narodowej z dnia [...] Nr [...] w mocy, są dla skarżącego dotkliwe i nie do zaakceptowania, z uwagi na fakt cofnięcia w awansie zawodowym o około 10 lat. Organ uznał, że nastąpiło rażące naruszenie prawa bez analizy skutków finansowych i osobistych wydania decyzji. Takie zachowanie nie może być w ocenie skarżącego sanowane przez Sąd i uznane, za prawidłowe zastosowanie prawa. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, badając prawidłowość stosowania przez organ przepisów prawa, winien zatem zdaniem kasatora ocenić skutki wydania zaskarżonej decyzji dla strony i przyjąć, że w przedmiotowej sprawie nastąpiło nie rażące, a jedynie zwykłe naruszenie prawa nieuzasadniające stwierdzenia nieważności decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Naczelny Sąd Administracyjny stosownie do art. 183 § 1 ustawy Ppsa rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej z urzędu biorąc pod rozwagę nieważność postępowania.

W przedmiotowej sprawie nie wystąpiła żadna z przesłanek, o których stanowi art. 183 § 2 powołanej ustawy, stąd Sąd odwoławczy władny był ograniczyć się do zbadania postawionego zarzutu naruszenia przepisów postępowania.

Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego sformułowania podstaw kasacyjnych, wskazania naruszonych przepisów i zarzutów, a przy podstawie z art. 174 pkt 2 ustawy Ppsa nadto wykazania, iż naruszenie przepisów mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Rozpoznając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny czyni to na podstawie przepisów ustawy - Prawo o postępowanie przed sądami administracyjnymi. Aby więc skutecznie poddać kontroli instancyjnej zaskarżony wyrok skarga kasacyjna winna wskazywać naruszone przez Sąd I instancji przepisy postępowania, zawierać sformułowanie zarzutów i wykazanie, że naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Nie jest wystarczającym powołanie się tylko na przepis art. 174 pkt 2 ustawy Ppsa, bowiem przepis ten określa jedną z dwóch podstaw kasacyjnych, a nie odnosi się do reguł, jakie mają zastosowanie przy orzekaniu w sprawach skarg na decyzje administracyjne.

Błędnie skarga kasacyjna powołuje jako naruszony przepis art. 170 ustawy Ppsa, który wyznacza zakres związania prawomocnym orzeczeniem sądu. W dacie wniesienia skargi kasacyjnej wyrok nie był prawomocny, więc także i z tych względów nie sposób zarzucić Sądowi I instancji naruszenia tego przepisu.

Jako zupełnie pozbawiony podstaw należy ocenić zarzut naruszenia przepisu art. 171 powołanej ustawy, który stanowi o tym, że wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku ze skargą stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia.

Zaskarżony wyrok zapadł w sprawie po raz pierwszy, wcześniej nie była ona przedmiotem orzekania, zatem powołanie art. 171 ustawy Ppsa, jako naruszonego przez Sąd, stanowi nieporozumienie.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisu art. 156 § 1 pkt 2 Kpa należy zauważyć, iż przepis ten, chociaż zamieszczony w Kodeksie postępowania administracyjnego, na charakter procesowo-materialny.

Skarga kasacyjna wymieniając ten przepis jako należący do postępowania sformułuje zarzut pod adresem organów administracji, Sądowi I instancji zarzucając jedynie wadliwe uznanie oceny organów za prawidłową bez uwzględniania skutków, które wywołała decyzja nadzorcza dla strony w sferze finansowej i osobistej.

Przy tak postawionym zarzucie naruszenia przepisu art. 156 § 1 pkt 2 Kpa wadliwie sporządzono uzasadnienie, zwłaszcza, iż dla uznania rażącego naruszenia prawa nie mają znaczenia skutki w sferze "finansowej i osobistej strony".

Skutki prawne przy instytucji stwierdzenia nieważności decyzji mają znaczenie tylko wówczas, gdy mają charakter nieodwracalnych (art. 156 § 2 Kpa). Zasadnie w tej sprawie Sąd I instancji ocenił, iż skutki prawne, jakie wywołała decyzja Starosty z dnia [...], nie mają charakteru nieodwracalnych.

Z powyższych względów uznając, iż skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy Ppsa orzekł jak w sentencji.