Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Pisula-Dąbrowska (spr.), Sędzia WSA Joanna Kube, Sędzia WSA Adam Lipiński, Protokolant Anna Siwonia, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2007 r. sprawy ze skargi P. G. na decyzję Ministra Edukacji Narodowej z dnia [...] listopada 2006 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty W. w sprawie nadania stopnia nauczyciela mianowanego oddala skargę

Minister Edukacji Narodowej decyzją nr [...] z dnia [...] listopada 2006 r. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa utrzymał w mocy decyzję [...] Kuratora Oświaty Nr [...] z dnia [...] czerwca 2006 r., którą to decyzją stwierdzono z urzędu nieważność aktu nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela mianowanego z dnia [...] listopada 2001 r. nr [...] wydanego przez Starostę W. Panu P. G.

W uzasadnieniu wskazano, że na etapie postępowania kwalifikacyjnego na stopień nauczyciela dyplomowanego stwierdzono, że błędnie nadano P. G. stopień nauczyciela mianowanego, co skutkowało tym, że [...] Kurator Oświaty decyzją z dnia [...] stycznia 2006 r. nr [...] na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 Kpa stwierdził nieważność decyzji Starosty W. – aktu nadania P. G. stopnia awansu zawodowego nauczyciela mianowanego z dnia [...] listopada 2001 r. nr [...].

W wyniku wniesionego przez P. G. odwołania Minister Edukacji i Nauki uchylił decyzję stwierdzającą nieważność aktu nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela mianowanego i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Rozpoznając ponownie sprawę organ I instancji ponownie stwierdził, iż decyzja nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela mianowanego z dnia [...] listopada 2001 r. Panu P. G. wydana została z rażącym naruszeniem prawa, tj. art. 156 § 1 pkt 2 Kpa.

W uzasadnieniu wskazano, że omawiany akt nadania stopnia nauczyciela mianowanego został wydany z naruszeniem art. 28 ustawy z dnia 23 sierpnia 2001 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty, ustawy – Przepisy wprowadzające reformę ustroju szkolnego, ustawy – Karta Nauczyciela oraz niektórych innych ustaw oraz art. 10 ust. 2 ustawy – Karta Nauczyciela w brzmieniu obowiązującym w dniu 5 kwietnia 2000 r., ponieważ P. G. w dniu 31 sierpnia 2000 r. nie spełniał żadnego z warunków, o których mowa w art. 10 ust. 2 pkt 7 ustawy – Karta Nauczyciela. W konsekwencji organ uznał, iż akt nadania mu stopnia nauczyciela mianowanego z dnia [...] listopada 2001 r. dotknięty był kwalifikowaną wadą prawną, co uzasadnia stwierdzenie jego nieważności.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi P. G. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji skarżący podniósł zarzut naruszenia art. 7, 8, 9 Kpa oraz art. 156 § 1 pkt 2 Kpa. W uzasadnieniu skargi przyznano i stwierdzono, iż oczywistym jest, iż przy nadaniu stopnia awansu zawodowego –nauczyciela mianowanego doszło do naruszenia prawa, lecz naruszenie to nie było rażące.

Skarżący twierdził, że granica pomiędzy "rażącym" a "zwykłym" naruszeniem prawa jest płynna oraz, że o tym czy naruszenie prawa jest rażące decyduje ocena skutków społeczno-gospodarczych. Podnosił, że oczywisty charakter naruszenia prawa jest warunkiem koniecznym, ale nie wystarczającym dla uznania naruszenia za rażące.

Wskazywał, że przepracował w oświacie 13 lat i bazując na przyznanym mu stopniu awansu nauczyciela mianowanego kontynuował podnoszenie kwalifikacji. Twierdził, że utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji spowoduje "sytuację niepewności zawodowej" oraz "nieszanowania praw nabytych".

Wyjaśnił, że stopień nauczyciela mianowanego otrzymał 5 lat temu z urzędu i w dobrej wierze uznał, że decyzję w tym przedmiocie wydano zgodnie z prawem.

Podkreślał, że w przypadku nieuwzględnienia skargi znalazłby się w sytuacji nauczyciela z wieloletnim stażem i doświadczeniem, który traktowany byłby jak nauczyciel kontraktowy na początku drogi zawodowej. Twierdził, iż spowodowałoby to cofnięcie go w awansie (o około 10 lat pracy) i "miałoby też skutki finansowe".

W konkluzji podnosił, że nie doszło do rażącego naruszenia prawa, a odmienna ocena podważałaby zaufanie obywatela do wydawanych decyzji, powodowałaby negatywne skutki społeczne i rodziłaby po stronie skarżącego roszczenia odszkodowawcze z tytułu obniżenia wynagrodzenia.

W odpowiedzi na skargę Minister Edukacji Narodowej wniósł o jej oddalenie, podkreślając, iż zarówno w dniu wydania przez [...] Kuratora Oświaty decyzji stwierdzającej nieważność decyzji Starosty W. z dnia [...] listopada 2001 r. nr [...], jak i w dniu wydania decyzji przez MEN, P. G. nie spełniał warunków do uzyskania stopnia nauczyciela mianowanego z mocy prawa.

Wyjaśnił, że nauczyciele, którzy nie są uprawnieni do uzyskania stopnia nauczyciela mianowanego z mocy prawa, uzyskują odpowiedni stopień awansu zawodowego zgodnie z przepisami rozdziału 3 a ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674 ze zm.). Wskazał, że zgodnie z art. 96 ust. 1 ww. ustawy warunkiem nadania nauczycielowi kontraktowemu stopnia nauczyciela mianowanego jest spełnienie wymagań kwalifikacyjnych, odbycie stażu zakończonego pozytywną oceną dorobku zawodowego oraz zdanie egzaminu przed komisją egzaminacyjną.

Podniósł, że P. G. nie odbył pełnego stażu na stopień nauczyciela mianowanego jak również nie zdał egzaminu przed komisją egzaminacyjną, a więc nie spełnił warunków do uzyskania stopnia nauczyciela mianowanego w trybie art. 9 b ust. 4 pkt 2 ustawy – Karta Nauczyciela.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania. Innymi słowy, sąd administracyjny kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.

Skarga P. G. nie zasługuje na uwzględnienie.

Wyrażona w art. 16 Kpa zasada trwałości decyzji ostatecznych oznacza, że decyzje te nie mogą być zmieniane lub uchylane dowolnie, lecz tylko na zasadach i w trybie określonym w Kodeksie postępowania administracyjnego.

Jedną z form wzruszenia decyzji administracyjnej jest stwierdzenie jej nieważności, jeżeli została ona dotknięta wadą określoną w art. 156 § 1 Kpa.

Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji jest nowym i samodzielnym postępowaniem zmierzającym do ustalenia, czy nastąpiło m.in. rażące naruszenie prawa, czy też naruszenie zwykłe. Z powyższymi pojęciami ustawa wiąże bowiem różne skutki prawne.

Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa, będące podstawą stwierdzenia nieważności decyzji, stanowi kwalifikowaną postać naruszenia prawa i nie może być interpretowane rozszerzająco. Orzecznictwo sądowe prezentuje pogląd, że istnieje różnica między "zwykłym" naruszeniem prawa, a naruszeniem, które może być zakwalifikowane jako "rażące". Naruszenie prawa jest rażące wówczas, gdy w jego wyniku powstają skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności, czy też niemożności akceptacji zaskarżonego orzeczenia jako aktu wydanego przez organ praworządnego państwa.

W ocenie Sądu, w rozpatrywanej sprawie zasadnie organ I instancji, jak i Minister Edukacji Narodowej uznał i stwierdził, że akt nadania P. G. stopnia nauczyciela mianowanego (decyzją Starosty W. z [...] listopada 2001 r. nr [...]) dotknięty jest kwalifikowaną wadą prawną – rażącym naruszeniem prawa, co uzasadniało stwierdzenie jego nieważności na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 Kpa.

W sprawie bezsporne, niekwestionowane i przyznane przez stronę skarżącą jest, iż na dzień 31 sierpnia 2000 r. P. G. nie spełniał żadnego z warunków, o których mowa w art. 10 ust. 2 pkt 7 ustawy – Karta Nauczyciela – w brzmieniu obowiązującym w dniu 5 kwietnia 2000 r. (Dz. U. z 1997 Nr 56, poz. 357 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 28 ustawy z dnia 23 sierpnia 2001 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty, ustawy – Przepisy wprowadzające reformę ustroju szkolnego, ustawy – Karta Nauczyciela oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 111, poz. 1194 z późn. zm.), nauczyciele, którzy w dniu 31 sierpnia 2000 r. spełniali warunki określone w art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (Dz. U. z 1997 r., Nr 56, poz. 357, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 162, poz. 1118 oraz z 2000 r. Nr 12, poz. 136, Nr 19, poz. 239, Nr 22, poz. 291 i Nr 122, poz. 1323), w brzmieniu obowiązującym w dniu 5 kwietnia 2000 r., otrzymują z mocy prawa stopień nauczyciela mianowanego:

1. z dniem wejścia w życie ustawy, jeżeli są zatrudnieni w przedszkolu, szkole lub placówce w wymiarze co najmniej ½ obowiązkowego wymiaru zajęć,

2. z dniem ponownego zatrudnienia w przedszkolu, szkole lub placówce w wymiarze co najmniej ½ obowiązkowego wymiaru zajęć, jeżeli przerwa w zatrudnieniu nie przekracza 5 lat.

Wykładnia tego przepisu nie nasuwa wątpliwości i jest jednoznaczna. Warunkiem przyznania otrzymania stopnia nauczyciela mianowanego było spełnienie warunków na dzień 31 sierpnia 2000 r., a zatem nawet późniejsze ich spełnienie (po tej dacie) nie uzasadniałoby przyznania tych uprawnień.

Zgodnie z art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela – w brzmieniu obowiązującym w dniu 5 kwietnia 2000 r. – stosunek pracy z nauczycielem był nawiązywany na podstawie mianowania, jeżeli nauczyciel spełniał następujące warunki:

1. posiadał obywatelstwo polskie,

2. posiadał pełną zdolność do czynności prawnych,

3. korzystał w pełni z praw publicznych,

4. nie toczyło się przeciwko niemu postępowanie karne lub o ubezwłasnowolnienie,

5. posiadał wymagane kwalifikacje do zajmowania danego stanowiska,

6. mógł być zatrudniony w pełnym wymiarze zajęć na czas nieokreślony,

7. bezpośrednio przed mianowaniem wykonywał nieprzerwanie, zgodnie z wymaganymi kwalifikacjami, pracę pedagogiczną w szkole w pełnym wymiarze zajęć co najmniej przez 3 lata i w tym okresie uzyskał dwie oceny co najmniej wyróżniające lub bezpośrednio przed mianowaniem wykonywał nieprzerwanie, zgodnie z wymaganymi kwalifikacjami, pracę pedagogiczną w szkole w pełnym wymiarze zajęć przez 4 lata pracy i na koniec czwartego roku pracy uzyskał co najmniej ocenę dobrą albo bezpośrednio przed mianowaniem wykonywał nieprzerwanie jako nauczyciel akademicki pracę dydaktyczną w szkole wyższej co najmniej przez 3 lata i uzyskał ocenę pozytywną w tym zakresie.

Z dokumentacji zgromadzonej w sprawie wynika, że Pan P. G. był zatrudniony od [...] września 1999 r. w pełnym wymiarze na czas nieokreślony w Zespole Szkół Nr [...] w W. na stanowisku nauczyciela informatyki.

Pan P. G. legitymował się:

– dyplomem ukończenia studiów wyższych magisterskich na kierunku pedagogika o specjalności [...] Uniwersytetu [...] (dyplom z dnia [...], nr [...]);

– świadectwem ukończenia dwu-semestralnych studiów dyplomowych w zakresie [...] (świadectwo z dnia [...] stycznia 2005 r.), ponadto posiadał:

– wyróżniającą ocenę pracy z dnia [...] kwietnia 2000 r.,

– wyróżniającą ocenę pracy z dnia [...] maja 2001 r.

Trafnie zatem organ uznał, że Pan P. G. na dzień 31 sierpnia 2000 r.:

– nie posiadał 3 lat pracy pedagogicznej zgodnie z wymaganymi kwalifikacjami, nie posiadał również dwóch wyróżniających ocen pracy, ponieważ drugą ocenę wyróżniającą uzyskał w dniu [...] maja 2001 r., tj. po 31 sierpnia 2000 r.,

– bezpośrednio przed mianowaniem nie wykonywał nieprzerwanie, zgodnie z wymaganymi kwalifikacjami, pracy pedagogicznej w szkole w pełnym wymiarze zajęć przez 4 lata pracy i na koniec czwartego roku pracy nie uzyskał co najmniej oceny dobrej, ponieważ uzyskał dwie oceny wyróżniające w dniach [...] kwietnia 2000 r. i [...] maja 2001 r.;

– bezpośrednio przed mianowaniem nie wykonywał nieprzerwanie jako nauczyciel akademicki pracy dydaktycznej w szkole wyższej co najmniej przez 3 lata i nie uzyskał oceny pozytywnej w tym zakresie.

Powyższe ustalenia, co już było podnoszone, są bezsporne i przyznane przez skarżącego.

Skoro więc P. G. na dzień 31 sierpnia 2000 r. nie spełnił ustawowych przesłanek do nadania – przyznania mu stopnia awansu nauczyciela mianowanego (co w sprawie jest bezsporne i przyznane), to zasadnie organy nadzorcze uznały, iż nadanie tego stopnia dotknięte było rażącym naruszeniem prawa. Jedynie spełnienie wszystkich wymogów określonych w art. 10 ust. 2 ustawy – Karta Nauczyciela upoważniało organ do nadania P. G. stopnia nauczyciela mianowanego.

Reasumując, uznać należało, iż P. G. nie spełnił żadnego z warunków określonych w art. 10 ust. 2 pkt 7 omawianej ustawy. A skoro tak, oczywistym jest, iż należało przedmiotowy przedmiotowy akt nadania wyeliminować z obrotu prawnego jako akt wydany z rażącym naruszeniem prawa – art. 156 § 1 pkt 2 kpa.

Odnosząc się do podniesionych w skardze zarzutów Sąd zważył:

Podstawowy zarzut skargi opierał się na twierdzeniu, że naruszenie prawa nie było rażące. Z prezentowanym poglądem w żaden sposób nie można się zgodzić. Przyjmując za trafny pogląd pełnomocnika skarżącego uznać należałoby, iż można otrzymać awans w hierarchii stopni nauczycielskich bez spełnienia wymogów ustawowych poprzez quasi "zasiedzenie" uprawnień nadanych niezgodnie z przepisami prawa.

Tymczasem racjonalny ustawodawca w ustawie – Karta Nauczyciela precyzyjnie określa i wymienia warunki ustawowe konieczne i niezbędne (sine qua non) do otrzymania kolejnego stopnia awansu. Przepisy te obowiązują całe środowisko nauczycielskie i błąd organu nie może skutkować tym, że w stosunku do skarżącego staną się one nieobowiązujące. Oczekiwanie i żądanie "takiej rekompensaty" nie znajduje podstaw i uzasadnienia w przepisach prawa.

Brak winy skarżącego polegający na tym, że nie domagał się on przyznania mu kolejnego stopnia awansu, bo awans ten przyznano mu z urzędu, również nie uzasadnia uznania i fikcyjnego przyjęcia, iż spełnił on ustawowe przesłanki do przyznania mu stopnia awansu. Powołana przez ustawodawcę instytucja stwierdzenia nieważności (art. 156 Kpa) przeznaczona została właśnie do sanowania takich jak w rozpatrywanej sprawie sytuacji. Subiektywne poczucie krzywdy skarżącego, konieczność cofnięcia się w awansie, straty finansowe nie stanowią przesłanek do przyjęcia, iż w dacie nadania awansu skarżący spełniał ustawowe przesłanki do jego nadania.

Nadto, oczekiwana przez skarżącego legalizacja prowadziłaby do sytuacji braku równości praw i obowiązków w grupie zawodowej nauczycieli. Zauważyć nadto należy, iż zasada pogłębiania zaufania do organów Państwa działa również i w tę stronę, że kompetentne organy dopuszczają do zawodu (i awansu) tylko tych nauczycieli, którzy spełniają ustawowe kryteria. Nie może być również mowy o ochronie praw nabytych, skoro prawa te (stopień awansu) nabyte zostały niezgodnie z obowiązującymi w dacie nadania stopnia awansu przepisami prawa.

Powoływanie się na prawa nabyte niezgodnie z prawem ocenić należy jako nadużycie prawa. Dodać też należy, iż skutki wynikłe z zaskarżonej decyzji nie są dla skarżącego nieodwracalne. Skarżący nie został pozbawiony możliwości ponownego, zgodnego z prawem awansu na stopień nauczyciela mianowanego.

Okoliczność, że sytuacja w której znalazł się skarżący jest dla niego przykra, wstydliwa, nie może legalizować fikcji i prowadzić do uznania, że spełniał on w dniu 31 sierpnia 2000 r. przesłanki ustawowe do uzyskania stopnia awansu.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że wydany przez Starostę W. akt nadania P. G. stopnia awansu nauczyciela mianowanego z dnia [...] listopada 2001 r. dotknięty był kwalifikowaną wadą prawną. Starosta W., wydając akt nadania stopnia nauczyciela mianowanego potwierdził stan prawny na dzień 31 sierpnia 2000 r., który nie zaistniał. Potwierdził, że skarżący spełnił wymagania określone w art. 10 ust. 2 Karty Nauczyciela, choć oczywistym i niekwestionowanym jest, iż warunków tych nie spełnił. Potwierdził zatem stan prawny, który nie zaistniał, wadliwie uznając, iż istnieje podmiot postępowania, który spełnia przesłanki do nabycia z mocy przepisu art. 28 ustawy z 23 sierpnia 2001 r. stopnia awansu nauczyciela mianowanego.

Prawidłowo więc organy stwierdziły, że decyzja o przyznaniu stopnia awansu zawodowego nauczyciela mianowanego została wydana z rażącym naruszeniem prawa – art. 156 § 1 pkt 2 Kpa.

Z tych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 cyt. wyżej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.

UZASADNIENIE VOTUM SEPARATUM

SĘDZIEGO WSA ADAMA LIPIŃSKIEGO

DO WYROKU

Z DNIA 25 KWIETNIA 2007 ROKU

Moim zdaniem w niniejszej sprawie powinien zapaść wyrok uchylający zaskarżoną decyzję wraz z decyzją organu I instancji, zgodnie z treścią art. 145 § 1 pkt 1 ppkt a) ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w związku z naruszeniem przez organ art. 156 § 1 pkt 2 i art. 107 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Rozpatrując niniejszą sprawę, oba organy pominęły konieczność właściwego uzasadnienia zaskarżonych decyzji pod kątem zastosowania art. 156 § 1 pkt 2 Kpa. Przepis ten stanowi, iż "organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa". Ma on charakter szczególny, pozwala bowiem na wzruszenie prawomocnych i ostatecznych decyzji administracyjnych. Powinien być zastosowany w sposób precyzyjny, zgodnie z jego brzmieniem. W innym przypadku przepis art. 156 Kpa, gdy zostanie zastosowany z pominięciem zawartych w nim zasad, z instytucji nadzwyczajnego środka, przekształci się w kolejną trzecią instancję postępowania administracyjnego, tracąc swój wyjątkowy i szczególny charakter. Dlatego też stosując ten nadzwyczajny środek postępowania administracyjnego, jakim jest stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej, organ powinien skrupulatnie przestrzegać wszelkich zasad rządzących postępowaniem w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji.

[...] Kurator Oświaty w decyzji z dnia [...] czerwca 2006 r. przepis - art. 156 § 1 pkt 2 Kpa, powołał jako podstawę rozstrzygnięcia sprawy, na samym przywołaniu tego przepisu poprzestając. Organ II Instancji - Minister Edukacji Narodowej - bardzo dokładnie i wyczerpująco wykazał wadliwe zastosowanie przepisów Karty Nauczyciela przez Starostę W. w decyzji z dnia [..] listopada 2001 roku, dotyczącej nadania P. G. stopnia awansu zawodowego nauczyciela mianowanego, jednakże w aspekcie zastosowania art. 156 § 1 pkt 2 Kpa ograniczył się jedynie do stwierdzenia, iż takie wadliwe zastosowanie przepisów Karty Nauczyciela stanowiło rażące naruszenie prawa.

Dla właściwego zastosowania art. 156 1 pkt 2 Kpa niezbędne jest nie tylko wykazanie naruszenia prawa (co w niniejszej sprawie organ wykazał i co w niniejszej sprawie rozpoznawanej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie jest w ogóle sporne), ale wykazanie, że naruszenie prawa ma w tym konkretnym przypadku charakter rażący. Nie każde przecież naruszenie prawa skutkuje stwierdzeniem nieważności decyzji, ale tylko takie naruszenie prawa, które ma znamiona rażącego naruszenia. Organ w ogóle nie wykazał (i nawet nie próbował tego uczynić) dlaczego naruszenie konkretnych przepisów o awansie zawodowym nauczyciela, w tym konkretnym przypadku, posiada znamiona rażącego naruszenia prawa. Organ powinien dokonać oceny stopnia naruszenia prawa w decyzji z dnia [...] listopada 2001 r. podjętej przez Starostę W. i wyniki tej oceny zawrzeć w treści uzasadnienia. Ocena nie może być dowolna, ale przekonywująco uzasadniona. W takiej postaci podlega kontroli Sądu. W niniejszej sprawie tego istotnego elementu uzasadnienia zabrakło, czym naruszono przepisy art. 7, art. 8 Kpa, a zwłaszcza art. 107 § 3 Kpa.

Powyższe uchybienie, w mojej ocenie, miało istotny wpływ na wynik podjętych decyzji przez organy obu instancji i w tym też aspekcie zasadne są zarzuty zawarte w skardze. Nadto powyżej stwierdzonych braków w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji nie można w żaden sposób uzupełnić w uzasadnieniu wyroku Sądu. To organ musi wykazać w każdej konkretnej sprawie, dlaczego w jego ocenie dane naruszenie prawa ma znamiona rażącego naruszenia i uzasadnienie to winno być przekonywujące.

W takim stanie faktycznym i przy takim uzasadnieniu zaskarżonej decyzji w zakresie zastosowania przez organ treści art. 156 § 1 pkt 2 Kpa, oddalenie skargi P. G. narusza zasadę trwałości decyzji administracyjnej.

Zaznaczyć tu także należy, iż zarówno Minister Edukacji Narodowej utrzymując w mocy decyzję Z. Kuratora Oświaty z dnia [...] czerwca 2006 r., jak i tenże Kurator, nie wykazali w żaden sposób aby wyciągnięto jakiekolwiek konsekwencje wobec Starosty W., który naruszył prawo, nadając z naruszeniem prawa P. G. decyzją z dnia [...] listopada 2001 r. stopień awansu zawodowego nauczyciela mianowanego. Tak więc z jednej strony organ a priori stwierdza wydanie decyzji z dnia [...] listopada 2001 r. z rażącym naruszeniem prawa, z drugiej zaś, nie wyciąga żadnych konsekwencji wobec winnych tego naruszenia. W rezultacie takiego działania, skutki wadliwej decyzji obciążają jedynie nauczyciela, który nie będąc prawnikiem i jak każdy obywatel pokładając zaufanie do decyzji organów administracyjnych, nie miał nawet świadomości nieprawidłowości decyzji przyznającej mu określony stopień awansu zawodowego.

Dlatego, moim zdaniem, organ stwierdzając nieważność decyzji z dnia [...] listopada 2001 roku podjętej przez Starostę W., powinien nadto rozważyć także dalsze konsekwencje swojego rozstrzygnięcia w sferze skutków faktycznych. Jest oczywiste, że decyzja stwierdzająca nieważność nadanego P. G. w 2001 roku stopnia nauczyciela mianowanego przekreśla jego dorobek zawodowy. Na mocy tej decyzji staje się on nauczycielem kontraktowym. Z uwagi na konieczność dopełnienia obowiązkowego stażu wymaganego przy zdobywaniu kolejnych stopni awansu zawodowego i z uwagi na wiek nauczyciela, uzyskanie przez niego na nowo stopnia nauczyciela mianowanego, a następnie dyplomowanego jest dalece problematyczne i w zasadzie już niemożliwe.

Organ zważyć zatem powinien, czy należy dać w niniejszej sprawie pierwszeństwo zasadzie legalizmu, nakazującej wycofanie z obrotu prawnego niezgodnej z prawem decyzji, czy też zasadzie zaufania obywatela do decyzji organów administracyjnych i zasadzie trwałości decyzji administracyjnych.

Z tych wszystkich wyżej przedstawionych względów nie zgadzam się z treścią zapadłego w niniejszej sprawie wyroku.