Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Cezary Pryca (spr.) Sędzia NSA Małgorzata Korycińska Sędzia NSA Marzenna Zielińska Protokolant Magdalena Rosik po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2009 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Komisji Nadzoru Finansowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 14 kwietnia 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 92/08 w sprawie ze skargi M. F. na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] października 2007 r. nr [...] w przedmiocie zgłoszenia sprzeciwu wobec zamiaru nabycia akcji domu maklerskiego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Komisji Nadzoru Finansowego na rzecz M. F. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 92/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W., po rozpoznaniu sprawy ze skargi M. F. na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] października 2007 r., nr [...] w przedmiocie zgłoszenia sprzeciwu wobec zamiaru nabycia akcji domu maklerskiego, uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] marca 2007 r. oraz stwierdził, że decyzje te nie podlegają wykonaniu.

Przedstawiając w uzasadnieniu orzeczenia stan sprawy Sąd I instancji podał, że zawiadomieniem z dnia [...] grudnia 2006 r. M. F., działając w oparciu o przepis art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz.U. Nr 183, poz. 1538 ze zm.), zgłosił Komisji Nadzoru Finansowego zamiar bezpośredniego nabycia 202 500 akcji X. B. D. M. S.A. z siedzibą w W. w liczbie powodującej przekroczenie 33% ogólnej liczby głosów i kapitału zakładowego ww. domu maklerskiego.

Decyzją z dnia [...] marca 2007 r. Komisja Nadzoru Finansowego - działając na podstawie art. 106 ust. 3 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi - zgłosiła sprzeciw wobec planowanego przez skarżącego zamiaru bezpośredniego nabycia wskazanych wyżej akcji. W uzasadnieniu decyzji Komisja wskazała, że analiza wyników finansowych X. B. DM doprowadziła do wniosku, że spółka ta w sposób dynamiczny generuje zyski oraz jako jeden z trzech podmiotów, na łączną ówcześnie liczbę 47 podmiotów prowadzących działalność maklerską, rozszerzyła zakres swojej działalności poza terytorium RP i utworzyła oddział w P., na terytorium R. C.. Organ stwierdził, że z analizy wyników finansowych spółek, których M. F. jest udziałowcem lub akcjonariuszem, wynika, że w znacznej części przedsięwzięcia te generują straty i nie są opłacalne. Konkludując, Komisja stanęła na stanowisku, że w świetle przedstawionych wyżej okoliczności zachodzi uzasadnione podejrzenie, że skarżący, który zamierza nabyć akcje stanowiące 45 % kapitału zakładowego X. B. DM oraz 45 % ogólnej liczby głosów na Walnym Zgromadzeniu Akcjonariuszy tego domu maklerskiego, mógłby wywierać niekorzystny wpływ na zarządzanie tym podmiotem.

W wyniku wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, złożonego przez M. F., Komisja Nadzoru Finansowego przeprowadziła z urzędu dodatkowe postępowanie w celu uzupełnienia materiału dowodowego, a następnie decyzją z dnia [...] października 2007 r., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., powoływanej dalej jako k.p.a.) w zw. z art. 11 ust. 6 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz.U. Nr 157, poz. 1119) oraz art. 106 ust. 3 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, utrzymała w mocy decyzję z dnia [...] marca 2007 r. Organ dokonał oceny działalności spółek, w których skarżący był zaangażowany, tj. C. sp. z o.o., I. S. sp. z o.o., P. T. sp. z o.o., F. sp. z o.o. oraz T. S.A., i stwierdził, że analiza wyników dotychczasowej działalności skarżącego prowadzi jednoznacznie do wniosku, że spółki, w których był udziałowcem lub członkiem zarządu generowały głównie straty, co – zdaniem Komisji - prowadzi do wniosku, że nie były dobrze zarządzane. Z materiału dowodowego nie wynika natomiast, że skarżący wpływałby na zarządzanie X. B. DM inaczej niż na swoje dotychczasowe przedsięwzięcia gospodarcze. Zdaniem organu, samo zaangażowanie się skarżącego w utworzenie X. B. DM nie ma wpływu na ocenę jego potencjalnego wpływu na zarządzanie domem maklerskim.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. M. F. wnosząc o uchylenie obu powyższych decyzji podniósł, że w toku postępowania organ skoncentrował się wyłącznie na kryterium rentowności przedsięwzięć wnioskodawcy, ignorując całkowicie pozostałe aspekty jego działalności gospodarczo-zawodowej. Zdaniem skarżącego, Komisja nie podjęła żadnych kroków w celu ustalenia rzeczywistych przyczyn generowania strat przez spółki, w które kapitałowo lub osobowo jest zaangażowana strona skarżąca. Skarżący stwierdził, że w myśl art. 106 ust. 3 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi ocena, czy wnioskodawca zamierzający nabyć akcje domu maklerskiego mógłby wywierać niekorzystny wpływ na zarządzanie domem maklerskim, nie może zasadnie ograniczać się wyłącznie do kryterium wyników finansowych. Przedmiotowa ocena powinna bowiem - zdaniem skarżącego - uwzględniać te kryteria, które stanowią o istocie funkcjonowania domu maklerskiego, a więc stosunki prawne z osobami trzecimi (w szczególności z klientami domu maklerskiego) oraz zdolność finansową wnioskodawcy na wypadek potrzeby dokapitalizowania domu maklerskiego. Skarżący podniósł również, iż Komisja nie wykazała w żaden sposób, że wyłączną przyczyną strat generowanych przez niektóre z przedsięwzięć skarżącego jest nieudolne zarządzanie spółkami albo nieprawidłowy dobór kadry menedżerskiej (w przypadkach bycia udziałowcem spółki).

W odpowiedzi na skargę Komisja Nadzoru Finansowego, podtrzymując w całości swoje dotychczasowe stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wniosła o oddalenie skargi.

Uwzględniając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. stwierdził, że wydając powyższe decyzje Komisja Nadzoru Finansowego, poprzez niepodjęcie wszelkich możliwych i niezbędnych czynności, dopuściła się niepełnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w oparciu o zebrany w sposób niewyczerpujący materiał dowodowy, czym naruszyła normy postępowania administracyjnego wskazane w art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a. Komisja naruszyła także zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa wyrażoną w art. 8 k.p.a. Ponadto Sąd uznał, że poprzez niepełne uzasadnienie faktyczne obu zaskarżonych decyzji organ naruszył w sposób istotny art. 107 § 3 k.p.a. Wskazane uchybienia mogły mieć - zdaniem Sądu - istotny wpływ na wynik sprawy, a więc stanowią dostateczną podstawę prawną do uchylenia przez sąd administracyjny obu decyzji Komisji.

W niniejszej sprawie Komisja Nadzoru Finansowego wydając decyzję w przedmiocie zgłoszenia sprzeciwu wobec planowanego przez skarżącego nabycia akcji domu maklerskiego, oparła się praktycznie wyłącznie na kryterium wyniku finansowego niektórych przedsięwzięć, w których zaangażowany był skarżący. Sąd wskazał, że kryterium rentowności, choć niewątpliwie istotne, nie może być dla Komisji jedyną przesłanką do bezkrytycznego zastosowania art. 106 ust. 3 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi. Tymczasem organ koncentrując się wyłącznie na tym kryterium, nie wykazał w żaden sposób, że wyłączną przyczyną strat generowanych przez niektóre z przedsięwzięć skarżącego jest nieudolne zarządzanie przez niego tymi podmiotami albo nieprawidłowy dobór kadry menedżerskiej (w przypadkach bycia udziałowcem danej spółki). W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji brak rozważań w zakresie ustalenia rzeczywistych przyczyn kondycji finansowej ocenianych spółek, co w konsekwencji pozwala twierdzić, że wnioski Komisji w tym przedmiocie nie zostały poprzedzone dokładną i właściwą analizą. Ponadto Sąd zauważył, że organ nadzoru dokonując oceny rentowności podmiotów, w których zaangażowany był dotychczas skarżący, pominął również fakt, że nie wszystkie przedsięwzięcia skarżącego przynosiły straty.

Zdaniem Sądu, stawiając w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji tezę o istniejącym ryzyku negatywnego wpływu skarżącego na zarządzanie X. B. DM, organ nadzoru nie odniósł się w żaden sposób do zarzutów strony skarżącej dotyczących nie tylko jego dotychczasowych doświadczeń zawodowych, czy też niepełnej oceny przyczyn rentowności podmiotów gospodarczych zarządzanych przez skarżącego, ale również dotyczących zastrzeżeń strony odnośnie zakresu znaczeniowego pojęcia "prawidłowego (korzystnego) zarządzania domem maklerskim". Tymczasem jego jednoznaczne wyjaśnienie jest niezbędne do prawidłowego zastosowania normy prawnej wyrażonej w przepisie art. 106 ust. 3 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi.

W skardze kasacyjnej Komisja Nadzoru Finansowego wniosła o uchylenie powyższego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie:

1) przepisów postępowania stanowiących uchybienie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., powoływanej dalej jako p.p.s.a.) przez przyjęcie, że w postępowaniu przed Komisją Nadzoru Finansowego doszło do naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy;

2) prawa materialnego, tj. art. 106 ust. 3 ustawy o obrocie instrumentami finansowym przez niewłaściwe jego zastosowanie polegające na przyjęciu, że nie zostały spełnione przesłanki do zgłoszenia sprzeciwu do ustalonego przez Komisję Nadzoru Finansowego stanu faktycznego.

Uzasadniając zarzut naruszenia przepisów postępowania organ stwierdził, że Komisja przeprowadziła wyczerpujące postępowanie dowodowe, a zgromadzony materiał dowodowy stanowił wystarczającą podstawę do wydania decyzji. Postępowanie dowodowe miało przede wszystkim na celu ustalenie związków między poziomem zaangażowania kapitałowego strony w poszczególne spółki, jej udziałem we władzach spółek a osiąganymi przez nie wynikami finansowymi. W ocenie Komisji okoliczności te stanowią bowiem podstawę oceny, czy fakt nabycia przez stronę dużego pakietu akcji domu maklerskiego nie będzie wywierać niekorzystnego wpływu na jego zarządzanie.

W ocenie Komisji ustalenia poczynione w postępowaniu administracyjnym w pełni uzasadniają stanowisko, że spółki, w których zaangażowana była strona generowały straty spowodowane ich złym zarządzaniem. Zdaniem organu, badanie powodów rzeczywistych strat spółek jest zasadne w przypadku przejściowych problemów finansowych spółek, ponieważ mogą być spowodowane złą koniunkturą lub innymi czynnikami zewnętrznymi, na które jakość zarządzania spółką nie ma wpływu. Ocena taka nie ma natomiast znaczenia w przypadku spółek, które permanentnie przez cały okres swojej działalności przynoszą straty. W takim bowiem przypadku złej sytuacji finansowej nie można tłumaczyć wyłącznie wpływem czynników zewnętrznych, niezależnych od działań władz spółki i jej największych akcjonariuszy/wspólników.

Komisja uznała za błędne stanowisko Sądu zarzucające organowi naruszenie art. 8 k.p.a., wyrażającego zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa. Strona miała bowiem prawo zgłaszania dowodów oraz wypowiadania się co do wszystkich okoliczności sprawy, a Komisja podejmowała niezbędne czynności zmierzające do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. Organ podniósł, że zarzucając naruszenie art. 8 k.p.a. Sąd nie uzasadnił przez jakie konkretnie działania Komisji naruszona została w stosunku do strony powyższa zasada.

Zdaniem organu, nie jest uzasadniony zarzut naruszenia art. 107 § 3 k.p.a. Komisja w obszernym uzasadnieniu decyzji z dnia [...] października 2007 r. szczegółowo wskazała bowiem fakty, które uznała za udowodnione oraz dowody na których się oparła wydając decyzję. W uzasadnieniu przedstawiono także twierdzenia strony oraz stanowisko Komisji odnoszące się do tych twierdzeń. W obu decyzjach przedstawiono również uzasadnienie prawne z przytoczeniem przepisów prawa.

Uzasadniając zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego organ stwierdził, że obowiązek ochrony interesów klientów domu maklerskiego realizowany jest nie tylko poprzez utrzymywanie kapitałów własnych na poziomie gwarantującym płynność finansową domu maklerskiego, ale także na zagwarantowaniu, że podmiot nabywający lub obejmujący znaczny pakiet akcji domu maklerskiego nie będzie wywierał negatywnego wpływu na zarządzanie domem maklerskim. Z tych powodów znacznymi akcjonariuszami nie powinny być osoby, których dotychczasowa działalność gospodarcza poddaje w wątpliwość ich umiejętności i kompetencje do prowadzenia działalności, zwłaszcza związanej z uczestnictwem w obrocie na rynku regulowanym.

Strona w wyniku nabycia akcji X. B. S.A. uzyskałaby 45% ogólnej liczby głosów oraz kapitału zakładowego, a zatem bez wątpienia miałaby wpływ na zarządzanie domem maklerskim, poprzez decyzje co do składu osobowego zarządu oraz rady nadzorczej, a tym samym na jego politykę inwestycyjną oraz strategię prowadzonej działalności. Strona jako znaczny akcjonariusz, miałaby pośrednio także wpływ na bezpieczeństwo środków klientów zarządzanych przez dom maklerski.

Zdaniem organu, ustalenia poczynione w postępowaniu dowodowym wskazują na konkretne i rzeczywiste okoliczności, związane z prowadzoną przez stronę działalnością gospodarczą, uzasadniające podejrzenie, że po nabyciu akcji domu maklerskiego mogłaby wywierać niekorzystny wpływ na zarządzanie tym domem maklerskim. Ustalone okoliczności to: naruszanie przez skarżącego przepisów prawa upadłościowego przez zaniechanie obowiązku zgłoszenia przez niego jako prezesa zarządu obligatoryjnego wniosku o upadłość spółki C. sp. z o.o.; naruszanie przepisów Kodeksu spółek handlowych przez niezwoływanie w terminie zwykłych walnych zgromadzeń wspólników w spółce C. sp. z o.o.; zaniechanie podjęcia działań mających na celu poprawę sytuacji finansowych spółek, w których był zaangażowany oraz nieudolność w zarządzaniu tymi spółkami.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną M. F. wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej z uwagi na brak jej usprawiedliwionych podstaw i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W ocenie strony sprzeciw Komisji Nadzoru Finansowego wobec zamiaru nabycia akcji domu maklerskiego w liczbie powodującej przekroczenie 33% głosów ogólnej liczby głosów i kapitału zakładowego nie może zasadnie ograniczać się do kwestii rentowności lub nierentowności przedsięwzięć wnioskodawcy. Komisja powinna uwzględniać szereg innych, zwłaszcza pozytywnych, aspektów działań podejmowanych przez nabywcę akcji, w szczególności mieć na względzie doświadczenie jakie wnioskodawca posiada na rynku kapitałowym, brak toczących się wobec niego postępowań karnych lub karno-skarbowych, wywiązywanie się z zobowiązań wobec osób trzecich.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

W szczególności należy podkreślić, że zgodnie z treścią art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zmianami, powoływanej dalej jako p.p.s.a.) skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Związanie NSA podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym - zdaniem skarżącego - uchybił sąd, uzasadnienia zarzutu ich naruszenia, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego - wykazania dodatkowo, że to wytknięte uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Zarzuty skargi kasacyjnej oparte zostały na obu podstawach kasacyjnych wymienionych w treści art. 174 pkt. 1 i pkt. 2 p.p.s.a. Przechodząc do oceny zarzutów zawartych w skardze kasacyjnej w pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów opartych na podstawie kasacyjnej wymienionej w treści art. 174 pkt. 2 p.p.s.a., bowiem zarzuty odnoszące się do naruszenia przepisów prawa materialnego mogą podlegać ocenie dopiero wtedy, gdy stan faktyczny przyjęty za podstawę zaskarżonego wyroku nie nasuwa wątpliwości. Powołany wyżej przepis prawa stanowi, że skargę kasacyjną można oprzeć na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W ramach tej podstawy kasacyjnej strona składająca skargę kasacyjną zarzuciła Sądowi I instancji naruszenie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c p.p.s.a. poprzez przyjęcie, że w toku postępowania administracyjnego doszło do naruszenia przepisów postępowania, to jest art. 7 k.p.a., art. 8 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a., art. 80 k.p.a., art. 107 § 3 k.p.a.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zasadnie Sąd I instancji uznał, że Komisja Nadzoru Finansowego prowadząc postępowanie administracyjne w trybie określonym w art. 106 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz.U. Nr 183, poz. 1538) nie może ograniczyć tegoż postępowania wyłącznie do kryterium wyników finansowych podmiotów, w których osoba ubiegająca się o nabycie akcji, była zaangażowana kapitałowo lub personalnie. Ustalenie powyższych okoliczności jest niezwykle istotne z punktu widzenia oceny przesłanek określonych w powołanym wyżej przepisie prawa, jednak nie może to przesądzać o spełnieniu przez organ ustawowego obowiązku wynikającego z art. 7 k.p.a. i art. 77 § 1 k.p.a. Trafne również jest stanowisko Sądu I instancji, iż dokonana przez organ administracji publicznej ocena działalności spółek, w których M. F. był zaangażowany, to jest C. spółki z o.o., I. S. spółki z o.o., P. T. spółki z o.o., F. spółki z o.o. i T. S.A., nie może prowadzić do wniosku, iż spółki te generowały głównie straty, a tym samym nie były dobrze zarządzanymi przedsiębiorstwami. Ocena ta w istocie nie obejmuje wyników finansowych spółki F. spółki z o.o., które to wyniki wskazują na znaczny zysk tej spółki w latach 2004-2005, a także pomijane są sytuacje, gdzie inne wyżej wymienione spółki w poszczególnych latach swej działalności przynosiły określony zysk dla spółek. Ponadto organ nie odniósł się do wyjaśnień skarżącego wskazujących na okoliczności, które jego zdaniem miały istotny wpływ na takie a nie inne wyniki finansowe wskazanych wyżej spółek. Oznacza to, że bez szczegółowej i dogłębnej analizy wyników finansowych poszczególnych spółek nie jest dopuszczalne stawianie ogólnych tez odnoszących się do ich sytuacji finansowej i umiejętności w zakresie ich zarządzania. Aby móc stwierdzić, iż ujemny wynik finansowy spółki jest efektem złego zarządzania spółką należy ustalić okoliczności, które będą mogły stanowić podstawę do przyjęcia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy działaniami organów spółki a jej wynikiem finansowym. W tym miejscu należy podkreślić, że ocena ta winna być dokonywana przy uwzględnieniu wiedzy posiadanej przez podmiot ubiegający się o nabycie akcji domu maklerskiego. Ustalenia w tym zakresie winny obejmować zarówno przygotowanie teoretyczne, jak i przygotowanie praktyczne wskazanego wyżej podmiotu.

W zakresie odnoszącym się do prawidłowego wykonywania przez M. F. obowiązków spoczywających na prezesie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, to zasadnie Sąd I instancji wskazuje, iż wbrew zasadom wynikającym z treści art. 80 k.p.a. i art. 107 § 3 k.p.a. organ administracji publicznej nie odniósł się do przedstawionego przez skarżącego w toku postępowania administracyjnego materiału dowodowego. Dotyczy to w szczególności przedstawionej przez pełnomocnika skarżącego opinii dotyczącej sposobu księgowania w C. spółce z o.o. oraz umorzenia udziałów w tej spółce. Okoliczność ta ma znaczenie dla oceny zaistnienia przesłanek upadłościowych, o których mowa w art. 10 i art. 11 ust. 2 ustawy z 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. Nr 60, poz. 535 ze zmianami). W tym miejscu przypomnieć należy, że w orzecznictwie sądów administracyjnych dominuje pogląd, iż pominięcie w uzasadnieniu decyzji oceny okoliczności faktycznych mogących mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, stwarza przesłankę do uznania naruszenia przez organ przepisów o postępowaniu administracyjnym w stopniu wywierającym istotny wpływ na wynik sprawy (vide wyrok NSA z 26.05.1981 r. SA 810/81, ONSA 1981/1 poz.4).

Uwzględniając powyższe rozważania stwierdzić należy, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wskazując na uchybienia organu w zakresie odnoszącym się do ustaleń faktycznych, stanowiących podstawę do wydania kwestionowanej decyzji uznał, że stwierdzenie na podstawie dotychczas zgromadzonego materiału dowodowego, iż "..istnieje uzasadnione podejrzenie, że podmiot zamierzający nabyć akcje domu maklerskiego mógłby wywierać niekorzystny wpływ na zarządzanie tym domem maklerskim" jest stwierdzeniem przedwczesnym.

Powyższe wskazuje, iż zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji normy art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c p.p.s.a. jest całkowicie bezzasadny.

Przechodząc do oceny zasadności zarzutu naruszenia prawa materialnego to należy stwierdzić, iż strona wnosząca skargę kasacyjną uzasadnia postawienie tegoż zarzutu niewłaściwym zastosowaniem przez Sąd I instancji normy art. 106 § 3 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi przez niewłaściwe przyjęcie, że nie zostały spełnione przesłanki do zgłoszenia sprzeciwu przez Komisję Nadzoru Finansowego. Zatem skarga kasacyjna zarzuca nie tyle wadliwość subsumcji polegającą na błędnym przyjęciu lub zaprzeczeniu istnienia związku między ustalonymi faktami a określoną normą prawa materialnego, lecz wadliwość samej podstawy faktycznej, co jest zawsze wynikiem określonego uchybienia procesowego. W tym miejscu przypomnieć należy, że naruszenie prawa materialnego może polegać na błędnej jego wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu. Naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię polega na mylnym rozumieniu treści określonej normy prawnej, natomiast uchybienie prawu materialnemu przez niewłaściwe zastosowanie polega na tzw. błędzie w subsumcji, co wyraża się w tym, że stan faktyczny ustalony w sprawie błędnie uznano za odpowiadający stanowi hipotetycznemu przewidzianemu w normie prawnej albo że ustalonego stanu faktycznego błędnie nie "podciągnięto" pod hipotezę określonej normy prawnej (vide J. P. Tarno - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Komentarz, Warszawa 2006, s. 367). Jednocześnie w tym miejscu należy podkreślić, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazuje się, iż naruszenie prawa materialnego nie może być skutecznie zwalczane zarzutem wadliwości w zakresie ustaleń faktycznych, co w istocie w sprawie niniejszej stara się czynić strona wnosząca skargę kasacyjną (vide wyrok NSA z 29.02.2008 r. I OSK 764/07 niepublikowany, wyrok NSA z 9.05.2008 r. II OSK 524/07 niepublikowany).

Z tych względów także i ten zarzut skargi kasacyjnej należy uznać za chybiony.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 184 p.p.s.a. i art. 204 pkt. 2 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji wyroku.