Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas Sędziowie Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz Asesor WSA Piotr Borowiecki (spr.) Protokolant: Marta Brzezińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 marca 2008 r., sprawy ze skargi M.F. na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] października 2007 r., nr [...] w przedmiocie zgłoszenia sprzeciwu wobec zamiaru nabycia akcji domu maklerskiego 1. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] marca 2007 r.; 2. stwierdza, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu, 3. zasądza od Komisji Nadzoru Finansowego na rzecz skarżącego M. F. kwotę 457,- zł ( czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] października 2007 r., nr [...], Komisja Nadzoru Finansowego (dalej także: KNF lub Komisja) – działając na podstawie przepisu art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 11 ust. 6 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. z 2006 r. Nr 157, poz. 1119) oraz art. 106 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2005 r. Nr 183, poz. 1538, ze zm.)– po rozpatrzeniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej wydaniem decyzji KNF z dnia [...] marca 2007 r., nr [...] w przedmiocie zgłoszenia sprzeciwu wobec zamiaru nabycia przez skarżącego M. F. akcji X. S.A. z siedzibą w W. w liczbie powodującej przekroczenie 33 % ogólnej liczby głosów i kapitału zakładowego - utrzymała w mocy w/w decyzję z dnia [...] marca 2007 r.

Z akt sprawy wynika, iż zawiadomieniem z dnia 19 grudnia 2006 r. skarżący M. F., działając w oparciu o przepis art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, zgłosił Komisji Nadzoru Finansowego zamiar bezpośredniego nabycia 202 500 akcji X. S.A. z siedzibą w W. (dalej także X.) w liczbie powodującej przekroczenie 33 % ogólnej liczby głosów i kapitału zakładowego w/w domu maklerskiego.

Decyzją z dnia [...] marca 2007 r., nr [...] Komisja Nadzoru Finansowego – działając na podstawie art. 106 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi - zgłosiła sprzeciw wobec planowanego przez skarżącego zamiaru bezpośredniego nabycia akcji X. w liczbie powodującej przekroczenie 33 % ogólnej liczby głosów i kapitału zakładowego.

W uzasadnieniu decyzji Komisja Nadzoru Finansowego wskazała, iż analiza wyników finansowych X., doprowadziła do wniosku, że spółka ta w sposób dynamiczny generuje zyski oraz jako jeden z trzech podmiotów, na łączną ówcześnie liczbę 47 podmiotów prowadzących działalność maklerską, rozszerzyła zakres swojej działalności poza terytorium RP i utworzyła oddział w Pradze, na terytorium Republiki Czeskiej. Komisja Nadzoru Finansowego zwróciła uwagę, iż skarżący M.F. posiada istotny wpływ na podmioty, w których jest udziałowcem, w związku z posiadaniem w nich znacznych udziałów (zazwyczaj oscylujących wokół 50 % głosów), a także poprzez sprawowanie funkcji w organach spółek. Jednocześnie KNF stwierdziła, iż z analizy wyników finansowych spółek, których Pan M. F. jest udziałowcem lub akcjonariuszem, wynika, że w znacznej części przedsięwzięcia te generują straty. W tej sytuacji KNF uznała, iż mając na uwadze powyższą prawidłowość oraz fakt, że spółki, w których skarżący jest udziałowcem lub członkiem organu prowadzącego sprawy spółki - nie są opłacalnymi przedsięwzięciami, stwierdzić należy, że po nabyciu przez skarżącego akcji X., mógłby on wywierać niekorzystny wpływ na zarządzanie tym domem maklerskim. Ponadto KNF wskazała, iż przesłanka z art. 106 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, nie obejmuje swoim zakresem rzeczywistego wystąpienia skutków niekorzystnego zarządzania w następstwie nabycia akcji, lecz odnosi się już do potencjalnego (hipotetycznego) wystąpienia takich konsekwencji. W świetle powyżej zaprezentowanych okoliczności faktycznych związanych z dotychczasowym zaangażowaniem się skarżącego w działalność gospodarczą (w różnej formie i funkcji) organ uznał, że istnieją podstawy do przeświadczenia o możliwości wystąpienia niekorzystnego wpływu na zarządzanie Domem Maklerskim. Zdaniem KNF Istotną okolicznością w sprawie jest fakt, iż dom maklerski jest w istocie instytucją zaufania publicznego. W konsekwencji – jak stwierdził organ - od osób zaangażowanych kapitałowo w dom maklerski, jak też wchodzących w skład organów, wymaga się w sposób naturalny wykazania spełnienia surowszych wymogów odnośnie kwalifikacji i postawy. Według KNF przytoczone przedsięwzięcia gospodarcze, w których uczestniczy skarżący M.F. (jako udziałowiec lub członek zarządu) stwarzają wątpliwości o ich istnieniu po stronie zawiadamiającego. Zdaniem KNF podstawą do takiego twierdzenia są między innymi generowane straty, czy też nieracjonalne długotrwałe pozostawanie w zarządzie spółki, w której w związku z utratą podstaw działalności, zawieszono działalność i przez okres kilku lat nie wyznaczono nowego celu gospodarczego. Konkludując, Komisja stanęła na stanowisku, iż w świetle okoliczności podniesionych w trakcie postępowania w pierwszej instancji, zachodzi uzasadnione podejrzenie, że skarżący, który zamierza nabyć akcje stanowiące 45 % kapitału zakładowego X. oraz 45 % ogólnej liczby głosów na Walnym Zgromadzeniu Akcjonariuszy tego domu maklerskiego, mógłby wywierać niekorzystny wpływ na zarządzanie tym podmiotem.

W dniu 4 kwietnia 2007 r. skarżący M. F. wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej w/w decyzją Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] marca 2007 r. Wnioskodawca zarzucił w uzasadnieniu, że KNF nie tylko nie ustaliła wyczerpująco okoliczności faktycznych sprawy, ale przede wszystkim, że z ustalonych w trakcie postępowania faktów - wyprowadziła wnioski rażąco naruszające przepisy prawa, a także sprzeczne z przyjętym w orzecznictwie sądów administracyjnych sposobem rozumienia pojęć nieostrych. W rezultacie skarżący uznał, iż przedmiotowa decyzja KNF naruszyła zarówno przepisy prawa materialnego, jak i unormowania procedury administracyjnej, w stopniu mającym istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia organu.

W związku z zarzutami strony skarżącej Komisja Nadzoru Finansowego w toku ponownego postępowania, działając na podstawie przepisu art. 136 k.p.a., przeprowadziła z urzędu dodatkowe postępowanie w celu uzupełnienia materiału dowodowego. W ramach tych czynności organ zwrócił się do strony m.in. o przedstawienie wyników finansowych spółek, w których skarżący jest akcjonariuszem lub udziałowcem, za wszystkie lata funkcjonowania tych spółek. Ponadto Komisja - biorąc pod uwagę fakt, iż spółki, w których skarżący jest udziałowcem lub akcjonariuszem przez cały okres swojej działalności (z nielicznymi wyjątkami) wykazywały stratę - zwróciła się z zapytaniem, czy skarżący, działając jako udziałowiec lub akcjonariusz tych spółek, podejmował działania mające na celu poprawę kondycji finansowej tych spółek, a jeśli takie działania podejmował - o przedłożenie dokumentów potwierdzających te działania. Ponadto KNF zwróciła się do strony z innymi szczegółowymi zapytaniami dotyczącymi sytuacjach podmiotów, w których skarżący był zaangażowany kapitałowo, a które zmierzały przede wszystkim do ustalenia dotychczasowego sposobu działania strony w ramach tych podmiotów.

W wyniku rozpoznania wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy decyzją z dnia [...] października 2007 r., nr [...], Komisja Nadzoru Finansowego – działając na podstawie przepisu art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 11 ust. 6 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym oraz art. 106 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi – utrzymała w mocy w/w decyzję z dnia [...] marca 2007 r., nr [...] w przedmiocie zgłoszenia sprzeciwu wobec zamiaru nabycia przez skarżącego akcji X. w liczbie powodującej przekroczenie 33 % ogólnej liczby głosów i kapitału zakładowego.

W uzasadnieniu decyzji ustosunkowując się do zarzutu nieprzeprowadzenia postępowania dowodowego w zakresie ustalenia, czy istnieje związek pomiędzy stratami w działalności gospodarczej spółek, w których skarżący jest wspólnikiem, a ewentualną przyszłą sytuacją X., Komisja wskazała, iż rozumowanie polegające na stwierdzeniu związku pomiędzy niewłaściwym i nieracjonalnym ekonomicznie prowadzeniem działalności gospodarczej przez skarżącego, a potencjalnym, analogicznym oddziaływaniem strony na X., oparte jest na racjonalnych przesłankach. Zdaniem organu w świetle zasad doświadczenia życiowego nie ma bowiem żadnych racjonalnych przesłanek, które prowadziłyby do wniosku, że skarżący będzie wpływał na zarządzanie w/w domem maklerskim w sposób inny niż na dotychczasowe przedsięwzięcia gospodarcze. KNF zwróciła uwagę, iż wskazane przez skarżącego mierniki kondycji finansowej spółek nie doprowadzą do wniosku, iż spółka która generuje same straty jest dobrze zarządzanym przedsiębiorstwem, działającym na korzyść swoich udziałowców. Wynika to z faktu, iż oczywistym celem gospodarczym, każdego przedsiębiorcy jest osiągnięcie zysku. KNF wskazała również, że w znacznej mierze od większościowych udziałowców oraz członków zarządu zależy kondycja finansowa spółek. Oni bowiem wyznaczają cele gospodarcze oraz sposoby ich realizacji (natomiast w przypadku niekorzystnych uwarunkowań makro- i mikroekonomicznych mają możliwość zmiany tych celów bądź też sposobu ich realizacji). W opinii KNF, działanie udziałowca lub akcjonariusza polegające tylko na udzielaniu pożyczek, nie może zostać uznane za działanie mające na celu poprawę stabilności finansowej, powoduje bowiem wzrost zadłużenia spółek. Komisja dodała, że skarżący nie wykazał jakichkolwiek innych działań, które miałyby poprawić rentowność spółek (np. wniosków w zakresie zmiany działalności gospodarczej, usprawnień organizacyjnych, redukcji kosztów działalności poszczególnych spółek). W uzasadnieniu decyzji KNF dokonała oceny działalności spółek, w których skarżący był zaangażowany, tj. C. sp. z o.o., I. sp. z o.o., P. sp. z o.o., F. sp. z o.o. i T. S.A. Komisja Nadzoru Finansowego stwierdziła, iż analiza wyników dotychczasowej działalności skarżącego prowadzi jednoznacznie do wniosku, iż spółki, w których był udziałowcem lub członkiem zarządu generowały głównie straty, co prowadzi do wniosku, iż nie były to dobrze zarządzane przedsiębiorstwa. Z materiału dowodowego nie wynika natomiast, iż skarżący wpływałby na zarządzanie X. inaczej, niż na swoje dotychczasowe przedsięwzięcia gospodarcze. KNF stwierdziła, iż dom maklerski jest instytucją szczególną, od której wymaga się zachowania stabilności finansowej i niedopuszczalne, ze względu na bezpieczeństwo rynku kapitałowego i ochronę interesów klientów, jest ciągłe generowanie strat. Wiąże się to z faktem, że klienci firm inwestycyjnych powierzają tym firmom znaczne środki finansowe. Z tego też względu prowadzenie działalności maklerskiej jest działalnością licencjonowaną, a Komisja Nadzoru Finansowego sprawuje nadzór nad firmami inwestycyjnymi. Powołując się na przepis art. 2 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym, KNF stwierdziła, iż celem nadzoru nad rynkiem finansowym jest zapewnienie prawidłowego funkcjonowania tego rynku, jego stabilności, bezpieczeństwa oraz przejrzystości, zaufania do rynku finansowego, a także zapewnienie ochrony interesów uczestników tego rynku. W nadzorze sprawowanym w szerokim zakresie nad firmami inwestycyjnymi szczególną rolę pełni nadzór finansowy. System tzw. wymogów kapitałowych jest skonstruowany w ten sposób, aby nie dopuszczać do długotrwałej niekorzystnej sytuacji finansowej firm inwestycyjnych. KNF wskazała, że przyzwolenie na nabycie znaczącego pakietu akcji przez osobę, której wszystkie przedsięwzięcia gospodarcze generują straty, wiąże się z poważnym ryzykiem potencjalnego naruszenia stabilności finansowej X. i może rodzić negatywne skutki dla klientów tego domu maklerskiego, a w konsekwencji może się przełożyć na naruszenie stabilności oraz zaufania do całego rynku finansowego. Zdaniem organu samo zaangażowanie się skarżącego w utworzenie X. nie ma wpływu na ocenę jego potencjalnego wpływu na zarządzanie domem maklerskim. Decydujące jest bowiem, jaki wpływ wywierał skarżący na podmioty gospodarcze, które już prowadziły działalność. KNF wskazała również, że w trakcie ponownej analizy materiału dowodowego, zwrócono stronie uwagę na okoliczności uzasadniające zgłoszenie przez skarżącego, działającego jako członek zarządu, obligatoryjnego wniosku o ogłoszenie upadłości spółki C. sp. z o.o. (art. 21 ust. 2 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze). Zdaniem KNF skarżący, działający jako Prezes Zarządu C.sp. z o.o., był zobowiązany do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Komisja Nadzoru Finansowego stwierdziła, że niedopełnienie tego obowiązku jest poważnym naruszeniem przepisów prawa, które stanowi działanie polegające na wywieraniu niekorzystnego wpływu na zarządzanie spółką. Powyższe wynika z faktu, iż osoba mająca wpływ na zarządzaną przez siebie spółkę powinna zapewnić, żeby spółka ta działała w oparciu o obowiązujące przepisy prawa. KNF wskazała, że tolerowanie takiej sytuacji w przypadku domu maklerskiego byłoby niedopuszczalne. Konkludując KNF uznała, iż działania i zaniechania skarżącego w spółkach, w których był akcjonariuszem lub udziałowcem należy traktować w kategoriach wywierania niekorzystnego wpływu na te spółki. Mając to na uwadze organ stwierdził, iż nie istnieją uzasadnione podstawy, by skarżący, jako akcjonariusz X., oddziaływał na działalność tego domu maklerskiego inaczej niż na dotychczasowe przedsięwzięcia gospodarcze.

W dniu 11 grudnia 2007 r. skarżący, reprezentowany przez radcę prawnego, zaskarżył w/w decyzję KNF z dnia [...] października 2007 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji KNF z dnia [...] marca 2007 r., a także o zasądzenie kosztów postępowania, skarżący zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie:

1) przepisów postępowania, w tym w szczególności:

- art. 10 § 1 k.p.a. – poprzez jego niezastosowanie skutkujące uniemożliwieniem skarżącemu wypowiedzenia się co do zebranych w sprawie dowodów i materiałów, a w konsekwencji pozbawieniem strony skarżącej prawa do czynnego udziału w postępowaniu przed Komisją Nadzoru Finansowego,

- art. 81 k.p.a. - poprzez jego wadliwe zastosowanie polegające na nieprawidłowym uznaniu, iż okoliczności stanowiące podstawę faktyczną zaskarżonej decyzji i uzasadniające, w ocenie Komisji Nadzoru Finansowego, zgłoszenie sprzeciwu wobec zamiaru nabycia przez skarżącego akcji X., zostały udowodnione,

- art. 80 k.p.a. - poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na nieprawidłowym przyjęciu, iż w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy generowanie straty przez niektóre z przedsięwzięć gospodarczych skarżącego uzasadnia podejrzenie, że skarżący mógłby wywierać niekorzystny wpływ na zarządzanie domem maklerskim X. oraz pominięciu pozostałych dowodów i wyprowadzeniu z innych ustalonych faktów wniosków naruszających przepisy prawa,

- art. 7 k.p.a. i art. 77 § 1 k.p.a. - poprzez zaniechanie wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego niezbędnego dla oceny, czy w okolicznościach przedmiotowej sprawy zachodzi uzasadnione podejrzenie, że skarżący mógłby wywierać niekorzystny wpływ na zarządzanie w/w domem maklerskim,

- art. 8 k.p.a. - poprzez prowadzenie postępowania w sposób, który podważa zaufanie obywateli do organów Państwa czego wyrazem było selektywne gromadzenie oraz rozpatrywanie przez KNF materiału dowodowego dotyczącego wyłącznie nierentowności przedsięwzięć skarżącego z jednoczesnym pominięciem faktów mających istotne znaczenie dla oceny, czy skarżący mógłby wywierać niekorzystny wpływ na zarządzanie X.,

2) przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 106 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi w zw. z art. art. 2 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym - poprzez ich wadliwe zastosowanie polegające na nieprawidłowym przyjęciu, iż generowanie straty przez niektóre z przedsięwzięć gospodarczych skarżącego uzasadnia podejrzenie, że mógłby on wywierać niekorzystny wpływ na zarządzanie w/w domem maklerskim, a w konsekwencji że w okolicznościach przedmiotowej prawy zaktualizowały się określone w powołanym przepisie przesłanki wyrażenia sprzeciwu przez KNF wobec nabycia przez skarżącego akcji X..

W uzasadnieniu skarżący podniósł, iż w toku postępowania KNF skoncentrowała się wyłącznie na kryterium rentowności przedsięwzięć wnioskodawcy ignorując całkowicie pozostałe aspekty jego działalności gospodarczo-zawodowej. Zdaniem skarżącego KNF w szczególności nie podjęła żadnych kroków w celu ustalenia rzeczywistych przyczyn generowania strat przez spółki, w które kapitałowo lub osobowo jest zaangażowana strona skarżąca. KNF nie wyjaśniła również dlaczego, z punktu widzenia oceny, czy skarżący mógłby wywierać niekorzystny wpływ na dom maklerski nie jest istotne na przykład to, że przeciwko skarżącemu nie toczą się żadne postępowania karno-skarbowe albo fakt skutecznego i rentownego zarządzania przez skarżącego spółką, która z powodzeniem działała na polskim rynku kapitałowym w zakresie obrotu transakcjami terminowymi (strona wskazała przykład spółki F. sp. z o.o. - dawniej X. sp. z o.o.). Skarżący wskazał ponadto, że wydając zaskarżoną decyzję KNF, jako organ stosujący prawo, nie dokonała określenia zakresu i treści art. 106 ust. 3 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, poprzestając jedynie na stwierdzeniu, że wyżej powołana norma "odnosi się nie tyle do rzeczywistego wystąpienia skutków niekorzystnego zarządzania w następstwie nabycia akcji, lecz odnosi się już do potencjalnego (hipotetycznego) wystąpienia takich konsekwencji". Zdaniem strony skarżącej prawidłowe rozpoznanie i rozstrzygnięcie niniejszej sprawy zależy od uprzedniego ustalenia zakresu semantycznego wyrażenia "wywierać niekorzystny wpływ na zarządzanie tym domem maklerskim" tak, aby w wyniku klasyfikacji stanu faktycznego niniejszej sprawy, do dyspozycji normy prawnej zawartej w art. 106 ust. 3 cyt. ustawy zostały zastosowane właściwe konsekwencje prawne. W ocenie skarżącego utożsamianie zarządzania (korzystnego) domem maklerskim wyłącznie z generowaniem zysku dla jego akcjonariuszy koliduje nie tylko ze specyficznymi celami przedmiotowej "organizacji", ale również z treścią art. 97 ust. 1 w/w ustawy, która de facto przedmiotowy stan legitymizuje. W konsekwencji skarżący stwierdził, iż w myśl art. 106 ust. 3 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi ocena, czy wnioskodawca zamierzający nabyć akcje domu maklerskiego mógłby wywierać niekorzystny wpływ na zarządzanie domem maklerskim, nie może zasadnie ograniczać się (wyłącznie) do kryterium wyników finansowych. Przedmiotowa ocena powinna bowiem – zdaniem skarżącego - uwzględniać te kryteria, które stanowią o istocie funkcjonowania domu maklerskiego, a więc: relacje - stosunki prawne z osobami trzecimi (w szczególności z klientami domu maklerskiego) oraz zdolność finansową wnioskodawcy na wypadek potrzeby dokapitalizowania domu maklerskiego. Skoro bowiem sam ustawodawca nie wyklucza sytuacji (patrz art. 97 ust. 1 ustawy), w której działalności domu maklerskiego przez pewien okres towarzyszy "niepokryta strata" (byleby kapitały własne pozostawały na bezpiecznym poziomie), a zysk akcjonariuszy domu maklerskiego nie stanowi celu jego działalności (oraz przedmiotu nadzoru sprawowanego przez KNF), toteż nieuprawnionym jest, stosownie do treści art. 106 ust. 3, wyrażanie przez KNF sprzeciwu wyłącznie w oparciu o kryterium ewentualnej nierentowności przedsięwzięć wnioskodawcy. Skarżący podniósł także, iż KNF nie wykazała w żaden sposób, że wyłączną przyczyną strat generowanych przez niektóre z przedsięwzięć skarżącego jest nieudolne zarządzanie spółkami albo nieprawidłowy dobór kadry menedżerskiej (w przypadkach bycia udziałowcem spółki). Zdaniem skarżącego wnioskowanie KNF wydaje się całkowicie abstrahować od otoczenia makroekonomicznego spółek, w które zaangażowana podmiotowo jest strona skarżąca. Według strony brak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji choćby drobnej wzmianki, wskazującej na minimum zainteresowania KNF w zakresie ustalenia rzeczywistych przyczyn kondycji finansowej spółek znajdujących się w spektrum jej oceny, pozwala twierdzić, że wnioski KNF w tym przedmiocie nie zostały poprzedzone dokładną i właściwą analizą. Niezależnie od powyższego skarżący wskazał, że nieuprawnione, w świetle przepisów art. 7 k.p.a., jest ignorowanie przez KNF faktu, że skarżący przez lata działał jako członek zarządu i udziałowiec spółki X-T. sp. z o.o., która prowadziła działalność maklerską analogiczną do prowadzonej przez X.. Skarżący zarzucił ponadto Komisji, iż w sposób niewłaściwy wyjaśniła kwestię rzekomego zaniedbania, jakiego miał się dopuścić będąc członkiem zarządu spółki C. sp. z o.o., a polegającego na zaniechaniu zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości, w sytuacji wykazywania przez bilanse spółki w latach 2003-2006 zobowiązań przekraczających wartość majątku. Skarżący, powołując się na unormowania przepisów ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2003 r. Nr 60, poz. 635), a także na orzecznictwo i poglądy doktryny - stwierdził, iż KNF całkowicie zignorowała słuszne argumenty strony, z których wynika, że w sytuacji braku przynajmniej dwóch wierzycieli dłużnika nie dochodzi do zaktualizowania się przesłanek ogłoszenia upadłości, a samo zgłoszenie wniosku w tym zakresie jest bezprzedmiotowe (skoro wniosek taki zostałby oddalony). Jedynie na marginesie skarżący podniósł, że KNF, formułując kategoryczną tezę o istnieniu obowiązku strony skarżącej do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości, nie wykazała, jakie zobowiązania i wobec kogo miałyby ulec zaspokojeniu w postępowaniu upadłościowym ergo nie udowodniła, że w przedmiotowej sprawie zaktualizowały się materialnoprawne przesłanki ogłoszenia upadłości dłużnika.

W odpowiedzi na skargę Komisja Nadzoru Finansowego, podtrzymując w całości swoje dotychczasowe stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wniosła o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Jak stanowi przepis art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (vide: art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej także: p.p.s.a.).

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż analizowana pod tym kątem skarga M.F. zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] października 2007 r., jak również poprzedzająca ją decyzja KNF z dnia [...] marca 2007 r., nr [...], zostały wydane z istotnym naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego.

Zdaniem Sądu wydając wspomniane decyzje w przedmiocie zgłoszenia sprzeciwu wobec zamiaru nabycia przez skarżącego akcji domu maklerskiego X., organ administracji poprzez niepodjęcie wszelkich możliwych i niezbędnych zarazem czynności dopuścił się niepełnego i niedokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w oparciu o zebrany w sposób niewyczerpujący materiał dowodowy. Takim postępowaniem Komisja dopuściła się wyraźnej obrazy norm postępowania administracyjnego wskazanych w przepisach art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 80 k.p.a.

Tym samym Komisja Nadzoru Finansowego, rozstrzygając w niniejszej sprawie, naruszyła zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa wyrażoną w przepisie art. 8 k.p.a.

Ponadto uznać należy, że poprzez niepełne uzasadnienie faktyczne obu zaskarżonych decyzji Komisja naruszyła w sposób istotny normę postępowania administracyjnego zawartą w art. 107 § 3 k.p.a.

Wskazane uchybienia organu mogły mieć - zdaniem Sądu - istotny wpływ na końcowy wynik sprawy, a więc stanowią dostateczną podstawę prawną do uchylenia przez sąd administracyjny zaskarżonej decyzji Komisji Nadzoru Finansowego oraz poprzedzającej ją decyzji tego organu wydanej w dniu [...] marca 2007 r.

Wydając w niniejszej sprawie zaskarżoną decyzję z dnia [...] października 2007 r. oraz utrzymaną nią w mocy decyzję z dnia [...] marca 2007 r. w przedmiocie zgłoszenia sprzeciwu wobec zamiaru nabycia przez skarżącego akcji X. w liczbie powodującej przekroczenie 33 % ogólnej liczby głosów i kapitału zakładowego, Komisja Nadzoru Finansowego działała na podstawie przepisu art. 106 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi.

Zgodnie z przepisem art. 106 ust. 3 cyt. ustawy, Komisji przysługuje prawo zgłoszenia sprzeciwu wobec planowanego bezpośredniego lub pośredniego nabycia lub objęcia akcji domu maklerskiego, w przypadku, gdy istnieje uzasadnione podejrzenie, że podmiot zamierzający nabyć akcje domu maklerskiego mógłby wywierać niekorzystny wpływ na zarządzanie tym domem maklerskim.

Na wstępnie należy wyraźnie wskazać, iż Sąd w pełni podziela stanowisko Komisji Nadzoru Finansowego, że przy rozstrzyganiu spraw z zastosowaniem normy zawartej w art. 106 ust. 3 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi należy mieć na względzie cel nadzoru nad rynkiem finansowym.

Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym celem nadzoru nad rynkiem finansowym jest zapewnienie prawidłowego funkcjonowania tego rynku, jego stabilności, bezpieczeństwa oraz przejrzystości, zaufania do rynku finansowego, a także zapewnienie ochrony interesów uczestników tego rynku. Niewątpliwie rolą Komisji Nadzoru Finansowego jest m.in. stanie na straży przestrzegania zasad uczciwego obrotu na przedmiotowym rynku oraz stabilności wszelkich instytucji, które mają istotny wpływ na jego sprawne funkcjonowanie.

Zgodzić się należy również z Komisją, że w ramach analiz dokonanych w niniejszej sprawie, organ ten nie mógł abstrahować od faktu, iż niewątpliwie nadrzędnym obowiązkiem domu maklerskiego jest ochrona jego klientów.

Niemniej z uwagi na wysoce sankcyjny charakter związany z zastosowaniem instytucji sprzeciwu (vide: konsekwencje przewidziane w art. 106 ust. 4 w/w ustawy), Komisja Nadzoru Finansowego obowiązana jest – zdaniem Sądu - kierować się pewnymi, ściśle określonymi zasadami przy wnoszeniu sprzeciwu. Miedzy innymi KNF obowiązana jest przed wydaniem decyzji o zgłoszeniu sprzeciwu wobec planowanego nabycia akcji domu maklerskiego precyzyjnie ustalić zakres pojęcia "prawidłowego zarządzania domem maklerskim", a w dalszej konsekwencji dokładnie wykazać, dlaczego dotychczasowe zachowania podmiotu zgłaszającego zamiar nabycia (objęcia) akcji rodzi uzasadnioną obawę, że podmiot ten może wywierać niekorzystny wpływ na zarządzanie tym domem maklerskim.

Zdaniem Sądu uznać należy, iż prawidłowe zarządzanie domem maklerskim polega niewątpliwie na takim organizowaniu jego funkcjonowania, aby należycie chronić interesy uczestników obrotu instrumentami finansowymi (klientów domu maklerskiego), nawet kosztem interesów akcjonariuszy. Zgodzić się należy ze stroną skarżącą, iż zasadniczą funkcję ochronną w tym przedmiocie spełnia przede wszystkim wymóg utrzymywania kapitałów własnych na poziomie gwarantującym płynność finansową domu maklerskiego. W konsekwencji trzeba uznać, iż działania albo zaniechania prowadzące do obniżenia ich poziomu poniżej progu przewidzianego w ustawie zasługują na miano "niekorzystnego zarządzania domem maklerskim" i jako takie uzasadniają zastosowanie przez KNF właściwych mechanizmów mających na celu przywrócenie stabilizacji finansowej domu maklerskiego.

W tej sytuacji należy uznać, iż utożsamianie korzystnego zarządzania domem maklerskim wyłącznie z generowaniem zysku dla jego akcjonariuszy koliduje z unormowaniami samej ustawy, jak i ze specyfiką tego rodzaju instytucji rynku finansowego.

Komisja w sposób prawidłowy przyjęła w toku postępowania, iż przepis art. 106 ust. 3 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi nie obejmuje swoim zakresem rzeczywistego wystąpienia skutków niekorzystnego zarządzania w następstwie nabycia akcji, lecz odnosi się już do potencjalnego (hipotetycznego) wystąpienia takich konsekwencji.

Niemniej - zdaniem Sądu - przy dokonywaniu oceny, czy wnioskodawca zamierzający nabyć akcje domu maklerskiego mógłby wywierać niekorzystny wpływ na zarządzanie tą instytucją rynku finansowego, Komisja Nadzoru Finansowego nie może zasadnie ograniczać się tylko i wyłącznie do kryterium wyników finansowych podmiotów, w których dana osoba była zaangażowana kapitałowo lub personalnie. Niewątpliwie przedmiotowa ocena, dokonywana w ramach dyspozycji art. 106 ust. 3 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, powinna bowiem uwzględniać te kryteria, które stanowią o istocie funkcjonowania domu maklerskiego, a więc: relacje - stosunki prawne z osobami trzecimi (w szczególności z klientami domu maklerskiego) oraz zdolność finansową wnioskodawcy na wypadek potrzeby dokapitalizowania domu maklerskiego, ale także winna być dokonywana w kontekście dotychczasowego doświadczenia zawodowego danego podmiotu na rynku finansowym (kapitałowym).

Jeśli chodzi o kryterium rentowności (wyniku finansowego) przedsięwzięć, w których skarżący był dotychczas zaangażowany kapitałowo i personalnie, stwierdzić należy na wstępie, iż posługiwanie się wyłącznie tym kryterium, bez dokonania szerszej analizy może być bardzo mylące.

Zauważyć bowiem należy, że z wieloletniej praktyki w zakresie funkcjonowania rynku gospodarczego w różnych sektorach gospodarki wynika, iż ujemny wynik finansowy podmiotów funkcjonujących na rynku nie zawsze uzależniony jest tylko i wyłącznie od kwestii złego zarządzania danym podmiotem, ale efekt ten związany jest często z wieloma różnymi czynnikami makro – oraz mikroekonomicznymi, które kształtują sytuację na danym rynku. Zdaniem Sądu może teoretycznie zdarzyć się sytuacja, w której dany podmiot gospodarczy jest solidnie zarządzany przez profesjonalną, cenioną na rynku kadrę managerską, a przynosi jednak ujemny wynik finansowy. Możliwa jest również w praktyce obrotu handlowego sytuacja całkiem odwrotna, w której podmiot posiadający przeciętną, a czasem wręcz bardzo słabą kadrę zarządzającą – przynosi jednak dobre wyniki finansowe, wykazując się wysoką rentownością. W tej sytuacji kryterium rentowności (wyniku finansowego), choć niewątpliwie istotne, nie może być dla Komisji Nadzoru Finansowego jedyną przesłanką do bezkrytycznego zastosowania art. 106 ust. 3 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi.

Mając powyższe na względzie zgodzić się należy ze stroną skarżącą, iż Komisja Nadzoru Finansowego, koncentrując się wyłącznie na kryterium rentowności - nie wykazała w żaden sposób, że wyłączną przyczyną strat generowanych przez niektóre z przedsięwzięć skarżącego jest nieudolne zarządzanie przez niego tymi podmiotami albo nieprawidłowy dobór kadry menedżerskiej (w przypadkach bycia udziałowcem danej spółki). Wnioskowanie Komisji wydaje się całkowicie abstrahować od otoczenia makroekonomicznego spółek, w które zaangażowana podmiotowo jest strona skarżąca. Niewątpliwie brak jest w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji choćby drobnej wzmianki, wskazującej na minimum zainteresowania KNF w zakresie ustalenia rzeczywistych przyczyn kondycji finansowej spółek znajdujących się w spektrum jej oceny, co w konsekwencji pozwala twierdzić, że wnioski Komisji w tym przedmiocie nie zostały poprzedzone dokładną i właściwą analizą.

Ponadto należy zauważyć, iż organ nadzoru dokonując oceny rentowności podmiotów, w których zaangażowany był dotychczas skarżący, pominął również fakt, że nie wszystkie przedsięwzięcia skarżącego przynosiły straty (vide: m.in. sytuacja spółki F. sp. z o.o. – dawniej X.T. sp. z o.o.).

Istotne – w ocenie Sądu – jest również to, że organ stosując przepis art. 106 ust. 3 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, nie odniósł się do ważnej – zdaniem Sądu – kwestii dotychczasowego doświadczenia skarżącego na rynku kapitałowym, w tym m.in. jako współudziałowca i członka zarządu podmiotu prowadzącego dochodową działalność maklerską, analogiczną do prowadzonej przez X..

Należy wskazać, iż związanie rygorami procedury administracyjnej oznacza, że wskazane organy obu instancji zobowiązane były m.in. do przestrzegania zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa (art. 8 k.p.a.). Z zasady wyrażonej w art. 8 k.p.a. wynika przede wszystkim wymóg praworządnego i sprawiedliwego prowadzenia postępowania i rozstrzygnięcia sprawy przez organ administracji publicznej, co jest zasadniczą treścią zasady praworządności. Tylko postępowanie odpowiadające takim wymogom i decyzje wydane w wyniku postępowania tak ukształtowanego mogą wzbudzać zaufanie obywateli do organów administracji publicznej, nawet wtedy, gdy decyzje administracyjne nie uwzględniają ich żądań. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 7 grudnia 1984 r., sygn. akt III SA 729/84, ONSA 1984, nr 2, poz. 117, podkreślił, że w celu realizacji tej zasady konieczne jest przede wszystkim ścisłe przestrzeganie prawa, zwłaszcza w zakresie dokładnego wyjaśnienia okoliczności sprawy, konkretnego ustosunkowania się do żądań i twierdzeń stron oraz uwzględnienia w decyzji zarówno interesu społecznego, jak i słusznego interesu obywateli. Organ administracji jest ponadto obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i ocenić cały materiał dowodowy (art. 7, art.77 § 1 i art. 80 k.p.a.) oraz uzasadnić swoje rozstrzygnięcie według wymagań określonych w przepisie art. 107 § 3 k.p.a.

Należy wskazać, iż z zasady prawdy obiektywnej, wyrażonej w art. 7 k.p.a., uzupełnionej w przepisie art. 77 § 1 k.p.a. - wynika, iż to organ administracji zobowiązany jest do podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, poprzez zebranie i rozpatrzenie całego materiału dowodowego. Organ winien jednocześnie dopuścić jako dowód wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia istoty danej sprawy, z zastrzeżeniem, że nie jest to sprzeczne z obowiązującym prawem.

Zgodnie z przepisem art. 80 k.p.a. organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona. Przepis ten ustanawia zasadę swobodnej oceny dowodów. Jej istota sprowadza się do zapewnienia organowi prowadzącemu postępowanie możliwości badania sprawy i do swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Niemniej należy wyraźnie wskazać, iż zasada ta nie oznacza jednak, że organ administracji uprawniony jest do oceny dowodów według dowolnych kryteriów, gdyż zgodnie z utrwalonym stanowiskiem nauki swoją ocenę w tej mierze obowiązany jest oprzeć na przekonujących podstawach i dać temu wyraz w uzasadnieniu decyzji (tak m.in.: B. Adamiak /w:/ B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2005, s. 410 i cyt. tam poglądy doktryny; podobnie: Cz. Martysz /w:/ G. Łaszczyca, Cz. Martysz i A. Matan, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. Tom I, Zakamycze 2005, s. 723).

Zarówno w nauce, jak i praktyce orzeczniczej podkreśla się, iż swobodna ocena dowodów, aby nie przerodziła się w samowolę, musi być dokonana zgodnie z normami prawa procesowego oraz zachowaniem reguł tej oceny. Ocena zgromadzonego materiału dowodowego powinna być oparta na wszechstronnej analizie całokształtu materiału dowodowego, co oznacza, że organ nie może w tej analizie pominąć jakiegokolwiek dowodu, dokonując oceny znaczenia i wartości danego dowodu dla toczącej się sprawy.

Zdaniem Sądu organ może – w ramach zasady określonej w art. 80 k.p.a. - odmówić wiary określonym dowodom, jednakże dopiero po wszechstronnym ich rozpatrzeniu, wyjaśniając przyczyny takiej ich oceny, co winno mieć odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji. Ma to szczególne znaczenie w przypadku występowania dowodów o przeciwstawnej treści (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 kwietnia 1984 r., sygn. akt III SA 113/84, ONSA 1984, nr 1, poz. 42). W ramach tej oceny organ winien kierować się wiedzą oraz zasadami życiowego doświadczenia. Ważne jest także, aby rozumowanie, w wyniku którego organ ustala istnienie okoliczności faktycznych, było zgodne z prawidłami logiki.

Według Sądu zarzut dowolności wykluczają dopiero ustalenia dokonane w całokształcie materiału dowodowego, zgromadzonego i zbadanego w sposób wyczerpujący. W sytuacji, gdy wyniki postępowania dowodowego zawierają sprzeczne ustalenia, organ ma obowiązek ustosunkować się do tych sprzeczności przez wskazanie dowodów, które przyjął jako podstawę faktyczną rozstrzygnięcia, oraz uzasadnienie, dlaczego innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Organ zobowiązany jest przeprowadzić w uzasadnieniu decyzji jasny, logiczny i przekonywujący zarazem wywód odnośnie uwzględnienia jednego dowodu przy jednoczesnym odrzuceniu pozostałych dowodów.

W niniejszej sprawie należy zauważyć, iż Komisja Nadzoru Finansowego wydając decyzję w przedmiocie zgłoszenia sprzeciwu wobec planowanego przez skarżącego nabycia akcji domu maklerskiego – oparła się praktycznie wyłącznie na kryterium wyniku finansowego niektórych przedsięwzięć, w których zaangażowany był skarżący.

Zdaniem Sądu stawiając w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji tezę o istniejącym ryzyku negatywnego wpływu skarżącego na zarządzanie X., organ nadzoru nie odniósł się w żaden sposób do zarzutów strony skarżącej dotyczących nie tylko jego dotychczasowych doświadczeń zawodowych, czy też niepełnej oceny przyczyn rentowności podmiotów gospodarczych zarządzanych przez skarżącego, ale również dotyczących zastrzeżeń strony odnośnie zakresu znaczeniowego pojęcia "prawidłowego (korzystnego) zarządzania domem maklerskim", którego jednoznaczne wyjaśnienie niezbędne jest do prawidłowego zastosowania normy prawnej wyrażonej w przepisie art. 106 ust. 3 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi.

Według Sądu organ nie dokonał również wszechstronnej analizy materiału dowodowego powołanego przez skarżącego, w tym m.in. nie przeprowadził jakiejkolwiek oceny istnienia rzeczywistych przyczyn generowania strat przez spółki, w które kapitałowo lub osobowo jest (lub była) zaangażowana strona skarżąca. KNF nie wyjaśniła również dokładnie problemu rzekomych zaniedbań poczynionych w spółce C. sp. z o.o.

Zdaniem Sądu przeprowadzoną przez Komisję Nadzoru Finansowego ocenę materiału dowodowego nie można uznać za dokonaną z zachowaniem reguł swobodnej oceny dowodów i nienoszącą cech dowolności, albowiem przy tak arbitralnej i lakonicznej w swej treści ocenie dokumentacji zgromadzonej w sprawie - nie sposób wykluczyć odmiennej oceny wiarygodności i mocy dowodowej przeprowadzonych dowodów.

Trudno nie zgodzić się ze stroną skarżącą, iż dokonana przez organ ocena materiału dowodowego była jednostronna. Zdaniem Sądu rację ma strona skarżąca, iż KNF nie wyjaśniła jednoznacznie w uzasadnieniu obu decyzji, dlaczego wydała rozstrzygnięcie bazując wyłącznie na kryterium ujemnego wyniku finansowego spółek, w których zaangażowany był skarżący.

W ocenie Sądu brak pełnego odniesienia się przez KNF do przedłożonego przez stronę skarżącą materiału dowodowego, istotnego dla oceny zastosowania w/w normy prawa materialnego, nie dało tej stronie możliwości ustosunkowania się do zarzutów (stanowiska) organu. W tej sytuacji uchybienie to nie pozwala sądowi administracyjnemu na pełne skontrolowanie legalności obu wydanych przez Komisję decyzji.

Z tej przyczyny należy uznać, iż uchybienia formalne poczynione w toku niniejszego postępowania przez organ nadzoru, uniemożliwiły Sądowi prawidłowe ustosunkowanie się do zarzutów skargi i wypowiedzenie się co do zasadności podjętego rozstrzygnięcia pod względem materialnoprawnym. Nieprawidłowości te mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, albowiem w przypadku przyjęcia zasadności tezy strony skarżącej w zakresie braku przeciwwskazań do nabycia akcji X., należałoby uznać, iż brak było podstaw do zastosowania instytucji sprzeciwu z art. 106 ust. 3 cyt. ustawy.

W ocenie Sądu, aby rozstrzygnięcie to ocenić w sposób prawidłowy, Sąd musi dysponować stanowiskiem organu zawierającym odniesienie do wszystkich istotnych elementów (przesłanek) dotyczących przede wszystkim kwestii wiarygodności dowodów zgromadzonych w toku postępowania. Sąd administracyjny nie czyni bowiem własnych ustaleń w sprawie, a jedynie ocenia zaskarżony akt pod względem jego zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi. Taka kontrola jest jednak możliwa tylko w warunkach wyczerpującego dokonania przez organ ustaleń faktycznych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie doszedł do przekonania, że uzasadnienie obu zaskarżonych decyzji nie spełnia wymogów stawianych przez normę zawartą w przepisie art. 107 § 3 k.p.a., albowiem uzasadnienia rozstrzygnięć Komisji nie zawierają pełnych wyjaśnień okoliczności branych pod uwagę przy wydawaniu decyzji o wyrażeniu sprzeciwu wobec nabycia akcji domu maklerskiego.

W tej sytuacji należy uznać, iż w toku ponownego postępowania Komisja Nadzoru Finansowego winna dokonać wszechstronnej oceny całości zgromadzonego dotychczas materiału dowodowego oraz ustosunkować się szczegółowo do wszystkich zarzutów skarżącego zgłoszonych w toku postępowania, w tym m.in. w zakresie niepełnej analizy przyczyn sytuacji finansowej spółek będących przedmiotem zainteresowania organu.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Uchylając zaskarżoną decyzję Komisji Nadzoru Finansowego i poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] marca 2007 r., Sąd orzekł, iż nie podlegają one wykonaniu, działając w tym względzie na podstawie przepisu art. 152 p.p.s.a.

Zasądzając od organu na rzecz strony skarżącej kwotę 457,- złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, Sąd działał na podstawie przepisu art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).