Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Rischka, Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń (spr.), Sędzia NSA Małgorzata Tomaszewska, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Dorota Pellowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 5 stycznia 2012 r. sprawy ze skargi "A" Sp. z o.o. Spółka Komandytowo-Akcyjna z siedzibą w Ch. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 13 lipca 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę.

Wnioskiem z dnia 4 kwietnia 2011 r. Spółka A. (dalej jako: Spółka, skarżąca, wnioskodawczyni) wystąpiła do Ministra Finansów reprezentowanego przez Dyrektora Izby Skarbowej o wydanie interpretacji indywidualnej w przedmiocie podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania planowanego zbycia sieci telewizji kablowej w ramach umowy sprzedaży lub wniesienia aportem do spółki.

Z uzasadnienia wniosku wynika, że Spółka będąc operatorem sieci telewizji kablowej, w dniu 8 kwietnia 2009 r. dokonała zakupu od osoby fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej wewnątrzbudynkowej sieci telewizji kablowej wraz z niezbędnymi elementami dodatkowej infrastruktury technicznej, położonej w budynkach mieszkalnych stanowiących własność spółdzielni mieszkaniowej w O. Transakcja sprzedaży została opodatkowana podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Spółka nie wykorzystywała i nie wykorzystuje sieci telewizji kablowej w prowadzonej działalności gospodarczej, nie czyniła na nią żadnych nakładów. Spółka nie dokonywała w ramach sieci żadnych czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, a w konsekwencji nie korzystała z prawa do odliczenia podatku naliczonego ani przy jej zakupie, ani po tej dacie. Sieć nie dostarczała Spółce przychodów i nie generowała obrotu w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, nie podlegała amortyzacji i nie były prowadzone na niej żadne prace inwestycyjne. Sieć jest obecnie we władaniu osoby trzeciej. Obecnie Spółka dochodzi wydania sieci na drodze sądowej.

W związku z tak przedstawionym stanem faktycznym wnioskodawczyni zwróciła się z pytaniem, czy zbycie sieci telewizji kablowej w ramach umowy sprzedaży lub wniesienia aportem do spółki podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem wnioskodawczyni, sprzedaż (wniesienie aportem do spółki) sieci telewizji kablowej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Sieć nie stanowi bowiem majątku związanego z działalnością opodatkowaną Spółki i jej zbycie nie podlega reżimowi podatku od towarów i usług. Spółka nie tylko nie korzystała z tego majątku, ale nawet nie dokonywała żadnych nakładów, które pozwalałyby na odliczenie podatku naliczonego. Stąd można przyjąć, że ta część majątku Spółki leży poza sferą jej aktywności jako podatnika podatku od towarów i usług. Można tym samym stwierdzić, że sieć telewizji kablowej nie mieści się w ramach składników majątku Spółki wykorzystywanych do jej działalności opodatkowanej. Tym samym, czynność zbycia tego majątku również powinna pozostać poza sferą opodatkowania.

Spółka powołując się na treść art. 2 dyrektywy VAT wskazała, iż możliwe jest, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dany podmiot będzie mógł występować w podwójnej roli: w odniesieniu do części czynności działał będzie w charakterze podatnika podatku od towarów i usług (co wiąże się z opodatkowaniem tej części jego aktywności), a w pozostałym zakresie działał będzie jako osoba prywatna (niebędąca podatnikiem) i w tej części realizowane przez niego transakcje nie podlegałaby opodatkowaniu. W ocenie Spółki nie występuje ona w odniesieniu do czynności związanych z siecią telewizji kablowej w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, nie dokonywała ona bowiem na tej części swojego majątku żadnych czynności związanych ze swoją działalnością gospodarczą, które podlegałyby opodatkowaniu. Nie doszło też do odliczenia podatku naliczonego ani przy zakupie sieci ani później w całym okresie posiadania jej przez skarżącą.

Z powyższych względów sieć telewizji kablowej należy uznać za pozostającą poza sferą opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Należy ją przyrównać raczej do własności prywatnej nie mającej wpływu na działalność opodatkowaną. Wnioskować więc należy, iż skarżąca nie działa w charakterze podatnika przy sprzedaży tego majątku i nie powinna naliczać podatku od tej czynności. Na taką kwalifikację nie ma wpływu fakt, iż formalnie pozostaje ona czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Sprzedaż przedmiotowego składnika majątku będzie podlegać jedynie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Spółka podkreśliła, iż doliczenie podatku od towarów i usług do transakcji sprzedaży towaru zakupionego uprzednio bez podatku naruszałaby zasadę neutralności tego podatku.

Spółka zaznaczyła też, że nawet gdyby uznać, iż w przedmiotowej sytuacji sprzedaż sieci telewizji kablowej stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to sprzedaż taka byłaby zwolniona od podatku z uwagi na to, iż sieć stanowi towar używany, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm. dalej jako "u.p.t.u."). Sieć nie może zostać uznana za budynek lub jakąkolwiek inną nieruchomość, może więc zostać zaklasyfikowana wyłącznie jako ruchomość, zgodnie z art. 43 ust. 2 u.p.t.u. Spółka posiada przedmiotowy składnik majątku powyżej wskazanego w art. 43 ust. 2 ustawy okresu, prawo do rozporządzania siecią jak właściciel nabyła bowiem na mocy umowy sprzedaży, której zapisy gwarantują wydanie sieci w dniu 9 kwietnia 2009 r. Spółka nie miała też prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.

Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 13 lipca 2011 r. stwierdził, że stanowisko przedstawione przez Spółkę w złożonym wniosku jest nieprawidłowe.

W uzasadnieniu Minister Finansów przywołując treść przepisów art. 46 § 1 i art. 47 § 1 – 3 k.c. oraz art. 15 ust. 1 i 2, art. 41 ust. 1, art. 146a pkt 1 u.p.t.u., a także art. 43 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 u.p.t.u. wskazał, że wbrew opinii Spółki, nabycie prawa do rozporządzania siecią miało miejsce w związku z prowadzoną przez nią działalnością, na co wskazuje zawarte we wniosku stwierdzenie "w chwili zakupu istniały plany rozwoju działalności w miejscu położenia sieci". Nie można uznać, że sieć telewizji kablowej "nie mieści się w ramach składników majątku Spółki". Na gruncie u.p.t.u. osoba prawna (w niniejszej sprawie spółka - "operator sieci telewizji kablowej"), będąca podatnikiem podatku od towarów i usług dokonując zakupu towarów dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej (sieć telewizji kablowej), nabywa je jako składnik własnego majątku - osoby prawnej (spółki). Niewykorzystywanie towarów po nabyciu nie może, w przypadku spółki obligować do stwierdzenia, że nabyta rzecz, która "nie mieści się w ramach - składników majątku spółki wykorzystywanych do jej działalności opodatkowanej", stanowi "własność prywatną". Fakt niewykonywania na nabytych składnikach majątku spółki żadnych czynności związanych z działalnością gospodarczą, nie może przesądzać o braku podstaw do nieuwzględniania postanowień ustawy o podatku od towarów i usług. Dodatkowo organ zauważył, że przyjęcie takiego stanowiska Spółki prowadziłoby do nieopodatkowania czynności zbycia uprzednio nabytego towaru. Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. podlega odpłatna dostawa towarów - bez względu na fakt, czy uprzednie nabycie tego towaru nastąpiło w celu wykorzystania jako składnik w działalności gospodarczej podatnika, czy też wyłącznie celem dalszej odsprzedaży.

W kontekście powyższego organ podatkowy wywiódł, że planowana sprzedaż (wniesienie aportem) sieci telewizji kablowej będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. Czynność ta stanowić będzie odpłatną dostawę towarów – nastąpi odpłatne przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Jednocześnie zamierzona czynność sprzedaży sieci, podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie może zdaniem organu korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u. Na podstawie bowiem przyjętej definicji w przepisie art. 43 ust. 2 u.p.t.u., dany towar może być uznany za używany, jeżeli: towar jest ruchomością, sprzedawca używał towar, okres tego używania wyniósł co najmniej pół roku licząc od chwili nabycia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W ocenie organu z powyższego wynika, że ustawodawca zastrzegł, że dany towar trzeba używać co najmniej przez pół roku i to w dodatku jako właściciel. Towarem używanym jest taki towar, który faktycznie znajdował się w używaniu podmiotu dokonującego jego dostawy. Nie jest to zatem towar w ogóle używany, lecz używany przez jego dostawcę w okresie poprzedzającym dokonanie dostawy. Użytkownikiem dokonującym sprzedaży towaru używanego jest więc jedynie taki jego właściciel, który w momencie sprzedaży korzysta z towaru w ten sposób, że faktycznie go używa.

Organ zauważył nadto, że nie ma legalnej definicji na gruncie podatku od towarów i usług pojęcia "używanie", dlatego uznał, że posiłkować się można definicją słownikową tego terminu. "Używanie" to stosowanie czegoś jako środka, narzędzia. Organ uznał też, że właściwym jest odwołanie się do jednego z synonimów słowa "używać", a mianowicie "stosować". "Stosować" oznacza używanie czegoś w określonym celu, w określonych okolicznościach. Połączenie obu wymienionych znaczeń słów "używać" i "stosować" w pełni – zdaniem organu – oddaje znaczenie użytego wart. 43 ust. 2 u.p.t.u. słowa "używa".

Z tych względów organ uznał, że używanie jest w istocie stanem faktycznym, a nie prawnym przez co nie można do niego odnosić uprawnień podmiotowych o charakterze cywilistycznym. W konsekwencji, skoro przepis ustawy podatkowej wymaga dla nadania towarowi charakteru towaru używanego, aby towar inny niż budynek, budowla bądź ich część był używany przez podatnika przez czas określony przepisami prawa, to przyjąć należy, jako faktyczny stan dotyczący towaru (rzeczy), że używania musi dokonywać sam zbywający towar podatnik. Okres używania ruchomości liczy się od momentu nabycia ich przez podatnika na własność, przy czym za "używanie" nie można uznać posiadania towaru, któremu nie towarzyszy faktyczne jego wykorzystywanie. Nie jest zatem wystarczające samo tylko posiadanie danego towaru przez wskazany przepisem czas.

Z tych względów, w ocenie organu - wbrew zawartemu we wniosku stanowisku skarżącej - zamierzona czynność wniesienia aportem majątku ruchomego, podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., bowiem - co prawda skarżącej nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego - jednak jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, skarżąca nie wykorzystywała przedmiotowej sieci, która zgodnie ze stwierdzeniem Spółki "może stanowić odrębny od nieruchomości przedmiot obrotu", a zatem przywołany przez ustawodawcę w ww. przepisie "okres używania" nie przekroczył pół roku od momentu nabycia prawa do rozporządzania siecią jak właściciel (prawo do rozporządzania Spółka nabyła na podstawie umowy sprzedaży w dniu 8 kwietnia 2009 r.).

Dodatkowo organ zauważył, że nie jest trafna argumentacja Spółki, że "doliczenie podatku od towarów i usług do transakcji sprzedaży towaru zakupionego uprzednio bez podatku" uchybiałoby zasadzie neutralności tego podatku. W tym względzie zastrzeżenia mogłyby ewentualnie dotyczyć istnienia bądź nie w przedmiotowej sprawie prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów (sieci), o którym mowa w art. 86 ust. 1 u.p.t.u., nie zaś kwestii możliwości zastosowania, bądź nie, zwolnienia przy dostawie tych towarów. Zasada neutralności podatku od wartości dodanej znajduje swój wyraz nie w zwolnieniach podatkowych, lecz przede wszystkim polega na prawie do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych.

W konsekwencji organ podatkowy skonkludował, że planowana czynność sprzedaży bądź wniesienia aportem opisanej we wniosku sieci telewizji kablowej będzie opodatkowana podstawową stawką podatku od towarów i usług.

Pismem z dnia 22 lipca 2011 r. Spółka wezwała Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa.

Minister Finansów odpowiadając na powyższe wezwanie stwierdził brak podstaw do zmiany wydanej wcześnie interpretacji.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Spółka, wniosła o uchylenie interpretacji indywidualnej z dnia 13 lipca 2011 r., zarzucając jej naruszenie przepisów:

- prawa materialnego polegającym na niewłaściwej wykładni art. 15 u.p.t.u. – błędnym przyjęciu, iż Spółka działać będzie jako podatnik podatku od towarów i usług, a także na błędnej subsumpcji art. 5 ust. 1 u.p.t.u., co w konsekwencji doprowadziło do uznania, że planowane zbycie sieci telewizji kablowej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług;

- prawa procesowego polegającym na naruszeniu art. 14b ust. 1 oraz art. 14h w zw. z art. 120 i art. 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej jako "O.p.") i wydaniu interpretacji z naruszeniem zasady działania organów administracji publicznej w granicach prawa oraz w sposób budzący zaufanie – organ podatkowy wydał interpretację błędnie określając jej adresata, co w powiązaniu z błędnymi odniesieniami do jego formy prawnej, pozwala przyjąć, iż rozumowanie przeprowadzone w interpretacji oparte jest na błędnych przesłankach.

Zdaniem skarżącej, w okolicznościach badanej sprawy organ podatkowy błędnie przyjął, że dostawa sieci telewizyjnej dokonywana przez skarżącą będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako dostawa towaru. Jest to sprzeczne z treścią art. 5 ust. 1 u.p.t.u. Organ przy wydawaniu interpretacji nie wziął pod uwagę brzmienia art. 2 Dyrektywy VAT. Podatnik poprzez włączenie składnika majątku bądź to do majątku związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą, bądź do majątku prywatnego, dokonuje wyboru objęcia konkretnego składnika majątku reżimem VAT. Osoba prawna może posiadać majątek nie związany z działalnością gospodarczą, nie wykorzystywany do czynności opodatkowanych, którego zbycie, jako majątku niezwiązanego z działalnością opodatkowaną, nie będzie podlegało VAT. Stanowisko to potwierdza art. 551 k.c. Sieć nigdy nie była przez skarżącą wykorzystywana w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Skomplikowana sytuacja prawna powstrzymała także Spółkę od rozliczania wydatków poniesionych na jej zakup na gruncie podatku dochodowego, co także pośrednio stanowi dowód, że skarżąca nie traktuje tego składnika majątkowego jako związanego z jej działalnością gospodarczą. Spółka dodała też, że nawet gdyby przyjąć, że ze względu na wstępny zamiar nabycia sieci wchodzi ona do majątku związanego z działalnością gospodarczą podatnika, to późniejszy brak czynności związanych z działalnością gospodarczą (zwłaszcza działalnością opodatkowaną) na tymże majątku, brak faktycznych możliwości dysponowania nią, świadczy o jej przejściu do majątku "prywatnego" podatnika.

W związku z powyższym organ podatkowy błędnie przyjął w niniejszej sprawie, że zbycie sieci będzie dostawą towarów opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 u.p.t.u. Dostawa towarów w kontekście art. 5, art. 15 u.p.t.u. i art. 2 Dyrektywy VAT podlegać będzie opodatkowaniu tylko jeśli strona transakcji, w odniesieniu do konkretnej czynności, działa jako podatnik. Nie będzie natomiast działał jako podatnik podmiot w transakcji, w której dokonuje on sprzedaży majątku nie związanego z działalnością gospodarczą. Spółka podkreśliła, iż brak podstaw do opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży towaru, który nie był przedmiotem jakichkolwiek czynności opodatkowanych znajduje oparcie także w podstawowych zasadach właściwych dla podatku VAT. Podatek ten jest bowiem podatkiem "od wartości dodanej", a więc obciąża on transakcje w zakresie wzrostu wartości w wyniku działań podjętych przez podatnika. W przedmiotowej sprawie czynności takich nie wykonywano, a sam zakup sieci odbywał się poza reżimem VAT, nie uprawniał Spółki do odliczenia VAT naliczonego, to również opodatkowanie sprzedaży sieci nie powinno w tej sytuacji wystąpić.

Spółka zwróciła jednocześnie uwagę na niespójność argumentacji wskazanej w interpretacji. Organ wywiódł, że sieć związana jest z jej z działalnością gospodarczą, a jednocześnie stwierdził, iż skarżąca sieci tej nie używa. Organ wskazał w ten sposób, sprzecznie ze swoimi wcześniejszymi wnioskami, iż przedmiotowa sieć nie jest jednak związana z działalnością gospodarczą skarżącej. Trudno przyjąć, że towar może być związany z prowadzoną działalnością jeśli się go nie wykorzystuje, tym bardziej że jest to towar pozostający poza sferą władania podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą.

Odnosząc się z kolei do zarzutów naruszenia przepisów prawa procesowego (art. 14b ust. 1 w zw. z art. 120 oraz art. 121 § 1 O.p.) Spółka wskazała, że organ podatkowy w okolicznościach rozpoznawanej sprawy wydał interpretację na rzecz Spółki B. Tymczasem spółka taka nie występowała z takim wnioskiem, a pomimo tego w dniu 18 lipca 2011 r. pełnomocnik skarżącej otrzymał interpretację skierowaną do Spółki B. W przedmiotowej sprawie stosowny wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa złożył tymczasem inny podmiot – spółka komandytowo – akcyjna, której jednak, z formalnoprawnego punktu widzenia nie wydano, ani też nie doręczono do dnia dzisiejszego interpretacji w sposób prawidłowy. Zdaniem Spółki należy zatem przyjąć, że organ dokonując merytorycznej wykładni przepisów, prowadząc rozumowanie mające doprowadzić do ostatecznej i prawidłowej interpretacji przepisów, odnosił się do sytuacji podatkowej spółki z o.o. Nie można przy tym założyć, iż w sprawie mamy do czynienia z oczywistą omyłką pisarską, skoro organ w wydanej interpretacji wymienił spółkę z o.o. zarówno w jej tytule, jak i w jej uzasadnieniu. Przedstawione w uzasadnieniu rozumowanie organu jest więc oparte na błędnych przesłankach. Z okoliczności, że ten sam pełnomocnik reprezentuje oba podmioty nie może wpływać na ocenę poprawności działania organu podatkowego. Organ prowadzący postępowanie zobowiązany jest prawidłowo określić adresata swego rozstrzygnięcia, a przypadek (zbieżność osoby pełnomocnika) nie może być wykorzystywany do sanowania ewidentnych uchybień formalnych – podstawowe zasady legalizmu wymagają, aby pisma kierowane do uczestników postępowania w sposób jasny i precyzyjny wskazywały do kogo pismo jest adresowane. Brak prawidłowego określenia adresata interpretacji, zwłaszcza w powiązaniu z błędnymi odniesieniami do jego formy prawnej w uzasadnieniu decyzji daje podstawy do twierdzenia, że interpretacja zawiera istotny błąd natury formalnej, który w sposób oczywisty może powodować nieprawidłowości na gruncie rozstrzygnięć merytorycznych, a w konsekwencji interpretacja zawiera uchybienia, które powodują, iż nie może ona funkcjonować w obrocie prawnym i powinna ulec uchyleniu. W efekcie także doręczone Spółce w dniu 27 września 2011 r. postanowienie o sprostowaniu oczywistej omyłki pisarskiej w zakresie oznaczenia wnioskodawcy z formalnoprawnego punktu widzenia także nie może być skuteczne.

Minister Finansów w odpowiedzi na skargę, wnosząc o jej oddalenie, podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie Sąd zauważa, iż zgodnie z art. 184 Konstytucji w związku z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej jako "P.p.s.a."), kontrola zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 P.p.s.a. sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem. W myśl art. 3 § 2 pkt 4a P.p.s.a. kontrola ta obejmuje orzekanie w sprawach skarg na pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach. Podkreślenia wymaga, że specyfika postępowania w sprawie wydania pisemnej interpretacji polega między innymi na tym, iż organ podatkowy rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w ramach stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz wyrażonej przez niego oceny prawnej (stanowisko podatnika). Opisany we wniosku stan faktyczny nie musi prezentować zdarzeń już zaistniałych, może również odnosić się, np. do działań planowanych przez podatnika, które jeszcze nie nastąpiły. Dlatego też organ podatkowy nie przeprowadza w tego rodzaju sprawach postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych tylko okoliczności wyraża następnie swoje stanowisko, które musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę (art. 14b § 3 i art. 14c § 1 O.p).

Kontroli legalności w niniejszej sprawie poddana została interpretacja indywidualna wydana w dniu 13 lipca 2011 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej jako organu upoważnionego w tym zakresie do działania w imieniu Ministra Finansów, która – zdaniem Sądu – została udzielona bez naruszenia przepisów prawa.

W rozpoznawanej sprawie przede wszystkim kontroli Sądu należy poddać kwestię błędnie określonego w zaskarżonej interpretacji adresata. Ma to zasadnicze znaczenie z uwagi na postawiony w skardze zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego, w tym art. 14b § 1 O.p. Strona skarżąca twierdziła stanowczo, że z formalnoprawnego punktu widzenia nie wydano, ani też nie doręczono jej do dnia dzisiejszego interpretacji w sposób prawidłowy. Twierdzenie to wywodziła z założenia, że organ podatkowy w tytule interpretacji, a także w jej uzasadnieniu odwołał się do spółki z o.o., a nie do skarżącej, będącej spółką komandytowo – akcyjną.

W ocenie Sądu podane w skardze okoliczności nie mają jednak znaczenia w świetle art. 14b ust. 1 oraz art. 14 h w zw. z art. 120 i art. 121 § 1 O.p. Wydana i doręczona pełnomocnikowi skarżącej w niniejszej sprawie interpretacja indywidualna została opatrzona prawidłowymi danymi identyfikującymi Spółkę – zawierała właściwą: nazwę, adres, dane pełnomocnika, a także jej właściwy NIP. Nie powinno budzić wątpliwości, że niepoprawne określenie formy prawnej skarżącej przy jednoznacznym określeniu wszystkich innych danych identyfikujących nie może prowadzić do konkluzji, iż przedmiotowa interpretacja została wydana na rzecz innego niż skarżąca podmiotu. Należy zaznaczyć, że powiązana ze skarżącą Spółka B. jako odrębny podmiot posiada inne dane identyfikacyjne, w tym nr NIP, a w spornym okresie nie występowała do tutejszego organu o wydanie interpretacji indywidualnej. Nie ulega również wątpliwości, że postanowieniem z dnia 23 września 2011 r. przedmiotowa interpretacja została przez organ sprostowana. Nie daje to jednak podstaw do twierdzenia, że nieprawidłowe użycie przez organ skrótu "sp. z o.o." spowodowało, że zaskarżona interpretacja obarczona jest istotnym błędem natury formalnej.

Tak więc wydanie przedmiotowej interpretacji w dniu 13 lipca 2011 r. i doręczenie jej pełnomocnikowi strony skarżącej w dniu 18 lipca 2011 r. nastąpiło z zachowaniem ustawowych rygorów, co oznacza niemożność przyjęcia skutków prawnych wywodzonych przez Spółkę, o których mowa w art. 14b ust. 1 oraz art. 14 h w zw. z art. 120 i art. 121 § 1 O.p.

Przechodząc w dalszej kolejności do oceny zgodności zaskarżonej interpretacji z przepisami prawa materialnego należy stwierdzić, że organ podatkowy wydał ją prawidłowo, w szczególności bez naruszenia przepisów prawa materialnego wskazanych w skardze, a mianowicie art. 5 ust. 1 i art. 15 u.p.t.u.

Spór w sprawie w zasadzie sprowadza się do udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy planowana przez Spółkę sprzedaż (wniesienie aportem do spółki) sieci telewizji kablowej, niewykorzystywanej w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako dostawa towaru. Strona skarżąca kwestionowała stanowisko organu, że czynność sprzedaży (wniesienia aportem) sieci będzie opodatkowana podstawową stawką podatku od towarów i usług.

W sporze tym rację należy przyznać organom podatkowym. Sąd nie podziela argumentacji strony skarżącej, że sporna sieć telewizji kablowej nie wchodzi do majątku związanego z jej działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.t.u. podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Ustawa zatem definiuje podatnika jako każdy podmiot, niezależnie od jego formy organizacyjno-prawnej, który samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą. Na gruncie badanej sprawy wnioskodawcą jest spółka komandytowo – akcyjna. Spółka ta nie posiada osobowości prawnej. Jest to bowiem spółka osobowa, a nie kapitałowa (art. 4 § 1 pkt 1 k.s.h.) Zaliczana jest do tak zwanych podmiotów ustawowych określonych w art. 331 k.c. Spółka komandytowo - akcyjna może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana (art. 8 § 1 k.s.h.). Spółka komandytowo - akcyjna jest spółką osobową, mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a co najmniej jeden wspólnik jest akcjonariuszem (art. 125 k.s.h. i art. 8 § 2 k.s.h.). Niewątpliwie spółka komandytowo - akcyjna posiada zatem podmiotowość prawnopodatkową w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.t.u.

W kontekście przyznania podmiotowości prawnopodatkowej stronie skarżącej nie można uznać za zasadne podnoszone przez nią argumenty jakoby w przedmiotowej sprawie mogła występować w podwójnej roli: w odniesieniu do części czynności działając w charakterze podatnika od towarów i usług, a w pozostałym zakresie działając jako "osoba prywatna" (niepodatnik). Nabycie prawa do rozporządzania siecią pozostawało w związku z prowadzoną przez skarżącą działalnością gospodarczą (m. in. działalność związana z nadawaniem programów telewizyjnych). Niewykorzystywanie towarów do działalności gospodarczej spółki prawa handlowego nie może obligować do twierdzenia, że nabyta przez nią rzecz stanowi jej "własność prywatną". Fakt niewykonywania na nabytych składnikach majątku Spółki czynności opodatkowanych nie może przesądzać o braku podstaw do stosowania postanowień ustawy o podatku od towarów i usług.

Rozważania powyższe nie pozostają przy tym w sprzeczności z ustaleniem organu, iż skarżąca nigdy nie używała spornej sieci. Na związek z prowadzoną działalnością gospodarczą wskazywała jedynie forma prawna skarżącej (spółka prawa handlowego) oraz fakt nabycia do jej przedsiębiorstwa sieci telewizji kablowej. Samo nie wykorzystywanie przez nią sieci w późniejszym czasie pozostawało bez znaczenia.

W świetle powyższego Sąd uznał, że organ prawidłowo wywiódł, że planowana sprzedaż (wniesienie aportem) sieci telewizji kablowej będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. Czynność ta stanowić będzie odpłatną dostawę towarów.

Jednocześnie należy podzielić pogląd organu podatkowego, że zamierzona czynność sprzedaży sieci telewizji kablowej, podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u. zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Przepis art. 43 ust. 2 u.p.t.u. zawiera definicję legalną towarów używanych, wg którego przez towary używane należy rozumieć towary, których okres używania przez podatnika dokonującego dostawy wyniósł co najmniej pół roku. W orzecznictwie przyjmuje się, że przepis ten nakłada wymóg faktycznego używania towaru przez jego dostawcę, co oznacza używanie go w sensie fizycznego wykorzystania. Nie jest wystarczające samo tylko posiadanie przez wskazany tym przepisem czas (por. wyrok z dnia 20 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Bd 520/09). Jak tymczasem wynika z uzasadnienia wniosku skarżącej o wydanie interpretacji indywidualnej (str. 3) Spółka nie wykorzystywała i nie wykorzystuje obecnie sieci telewizji kablowej w prowadzonej działalności gospodarczej. Nie czyniła także na nią żadnych nakładów inwestycyjnych. Bezspornie zatem Spółka nie używała sieci telewizji kablowej w sensie jej fizycznego wykorzystania, a więc przywołany przez ustawodawcę w ww. przepisie okres używania nie przekroczył 6 miesięcy od momentu nabycia prawa do rozporządzania siecią jak właściciel.

W świetle powyższego Spółka – której jakkolwiek przy nabyciu sieci telewizji kablowej nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, to jednak nie używając jej w sensie fizycznego wykorzystania przez okres 6 miesięcy – jest zobligowana opodatkować tę dostawę.

Jedynie na marginesie wskazać trzeba, że wydanie w okolicznościach badanej sprawy interpretacji indywidualnej pozostaje bez związku z zasadą neutralności podatku VAT, znajdującej swój wyraz w prawie do odliczenia podatku naliczonego.

W tym stanie rzeczy Sąd uznając, iż wydana przez Ministra Finansów indywidualna interpretacja przepisów prawa podatkowego odpowiadała prawu – na podstawie art. 151 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.