Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Czarnik Sędzia NSA Wojciech Kręcisz (spr.) Sędzia del. WSA Ewa Cisowska-Sakrajda Protokolant Jerzy Stelmaszuk po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A.B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 września 2016 r. sygn. akt VI SA/Wa 487/16 w sprawie ze skargi A.B. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie kary pieniężnej za przejazd po drodze krajowej bez uiszczenia opłaty elektronicznej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od A.B. na rzecz Głównego Inspektora Transportu Drogowego 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 28 września 2016 r., sygn. akt VI SA/Wa 487/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A.B. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie kary pieniężnej za przejazd po drodze krajowej bez uiszczenia opłaty elektronicznej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przedstawił na wstępie stan faktyczny sprawy, z którego wynikało, że skarżący wykonywał przejazd w dniu 10 listopada 2011 r. o godz. 20:37 po drodze ekspresowej S3 – węzeł Międzyrzec Południe - węzeł Nowa Sól Zachód z naruszeniem obowiązku uiszczenia opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 460). Naruszenie obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej zostało zarejestrowane przez urządzenie kontrolne zainstalowane na bramownicy nr [...] oraz zapisane pod numerem ewidencyjnym [...]. W sprawie został sporządzony protokół kontroli nr [...] z dnia 2 grudnia 2011 r. W związku z powyższym Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] nałożył na skarżącego karę pieniężną w wysokości 3.000 zł z tytułu nieuiszczenia opłaty elektronicznej. Na podstawie ww. protokołu kontroli wydane zostały także decyzje z dnia [...] kwietnia 2012 r.: nr [...] i nr [...], dotyczące innych stwierdzonych naruszeń.

Pismem z dnia 4 maja 2015 r. skarżący na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm., zwanej dalej: k.p.a.) złożył wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] kwietnia 2012 r. Nr [...], jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa, to jest przepisu art. 13 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, polegającym na nieuprawnionym naliczeniu kary za brak opłaty za poszczególne odcinki drogi krajowej.

Decyzją z dnia [...] października 2015 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego odmówił stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...] kwietnia 2012 r. W ocenie organu zarzuty podniesione przez skarżącego nie znajdowały uzasadnienia i nie mogły stanowić podstawy do stwierdzenia nieważności ww. decyzji.

W wyniku wniosku skarżącego o ponowne rozpatrzenie sprawy Główny Inspektor Transportu Drogowego zaskarżoną decyzją z dnia [...] grudnia 2015 r. utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] października 2015 r. W uzasadnieniu stwierdził, że decyzja, której stwierdzenia nieważności domaga się skarżący nie narusza rażąco prawa. Nie zachodzą również inne przesłanki z art. 156 k.p.a.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący zarzucił organowi naruszenie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez brak stwierdzenia nieważności decyzji wydanej z rażącym naruszeniem prawa, tj. przepisu art. 13 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, polegającym na błędnym założeniu, że przepis ten zezwala na wielokrotne karanie za przejazd jedną drogą krajową bez uiszczenia wymaganej opłaty, w zależności od liczby postawionych na niej bramek wyznaczających odcinki tej drogi, a nie jednorazowe karanie za przejazd po drodze krajowej, rozumianej jako całość, bez względu na liczbę bramownic pomiarowych.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie.

Sąd I instancji zaskarżonym wyrokiem oddalając skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej: p.p.s.a.) stwierdził, że decyzje wydane w sprawie - w postępowaniu nadzorczym wszczętym wnioskiem skarżącego o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] kwietnia 2012 r. nakładającej karę pieniężną w kwocie 3 000 zł za wykonywanie przejazdu po drodze ekspresowej bez uiszczenia opłaty elektronicznej - nie naruszają prawa.

Sąd I instancji podkreślił, że z protokołu kontroli z dnia 2 grudnia 2011 r., będącego dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 76 § 1 k.p.a. wynika bezspornie, iż przejazd będący przedmiotem niniejszego postępowania odbywał się w dniu 10 listopada 2011 r. o godz. 20:37 po drodze ekspresowej S3 wymienionej w załączniku 1 pkt 9 lit. c – węzeł Międzyrzec Południe - węzeł Nowa Sól Zachód (w dniu wykonywania przejazdu po drodze ekspresowej S3 wymienionej w załączniku nr 1 pkt 8 lit. c węzeł Sulechów - węzeł Nowa Sól) do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 marca 2011 r. w sprawie dróg krajowych lub odcinków, na których pobiera się opłatę elektroniczną oraz wysokości stawek opłaty elektronicznej, z naruszeniem obowiązku uiszczenia opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy o drogach publicznych. Wskazane naruszenie zostało zarejestrowane przez urządzenie kontrolne zainstalowane na bramownicy nr [...] oraz zapisane pod numerem ewidencyjnym [...]. Dwa pozostałe naruszenia odzwierciedlone w protokole kontroli dotyczyły: przejazdu w dniu 10 listopada 2011 r. po autostradzie A4 wymienionej w załączniku nr 1 pkt 3 lit. a – węzeł Zgorzelec (granica państwa) – węzeł Murckowska (w dniu wykonywania przejazdu Zgorzelec (granica państwa) - węzeł Bielany Wrocławskie (naruszenie miało miejsce o godz. 17:25) oraz w dniu 10 listopada 2011 r. po drodze ekspresowej S3 wymienionej w załączniku 1 pkt 9 lit. a – węzeł Goleniów Północ – Szczecin Dąbie (w dniu wykonywania przejazdu po drodze ekspresowej S3 wymienionej w załączniku nr 1 pkt 8 lit. a węzeł Goleniów Północ-Szczecin (węzeł Kijewo) (naruszenie miało miejsce o godz. 22:50). W wyniku skanowania urządzenia viaBOX ustalono, że kontrolowany pojazd w dniu przejazdu miał otwarte trzy incydenty. Opłata z przejazd nie została uiszczona z uwagi na brak środków na koncie pre-pay. Bezspornie istniały zatem podstawy prawne do nałożenia na skarżącego kary pieniężnej na podstawie art. 13k ust. 1 w związku z art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy o drogach publicznych.

Sąd I instancji nie podzielił zarzutu skarżącego, ze organ dokonał błędnej wykładni art. 13 ust. 1 ustawy o drogach publicznych przyjmując, iż przepis ten zezwala na wielokrotne karanie za przejazd jedną drogą krajową bez uiszczenia wymaganej opłaty, w zależności od liczby postawionych na niej bramek wyznaczających odcinki tej drogi. W ocenie Sądu, każdy przejazd po drodze krajowej albo jej odcinku wymienionych w załączniku nr 1 i 2 do rozporządzenia z dnia 22 marca 2011 r. podlega odrębnej opłacie. Odnosząc się do zarzutu trzykrotnego ukarania skarżącego za jeden przejazd realizowany w dniu 10 listopada 2011 r. Sąd wskazał, że każdy z zarejestrowanych w tym dniu incydentów, wyszczególnionych w protokole kontroli, dotyczył innego odcinka drogi krajowej, a zatem stanowił odrębną podstawę do wszczęcia postępowania administracyjnego z art. 13 k ustawy o drogach publicznych. W świetle powyższego, skoro za przejazd omawianym odcinkiem drogi ekspresowej, skarżący nie uiścił opłaty elektronicznej, to zgodnie z art. 13k ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych uprawnione było stanowisko organu o wymierzeniu kary pieniężnej w kwocie 3 000 zł.

Sąd I instancji nie dopatrzył się także naruszenia przepisów postępowania, które miałoby istotne znaczenie dla jej wyniku. Dlatego skarga została oddalona.

W skardze kasacyjnej skarżący zaskarżył powyższy wyrok w całości, wnosząc o jego uchylenie w całości i stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, ewentualnie o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił naruszenie przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit c) w zw. z art. 151 p.p.s.a., bowiem powinien był uwzględnić skargę, lecz ją oddalił bo nie dostrzegł naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez brak stwierdzenia nieważności decyzji, w sytuacji, gdy ta została wydana z rażącym naruszeniem prawa, tj. przepisu art. 13 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, polegającym na błędnym założeniu, że przepis ten zezwala na wielokrotne karanie za przejazd jedną drogą krajową bez uiszczenia wymaganej opłaty, w zależności od liczby postawionych na niej bramek wyznaczających odcinki tej drogi, a nie jednorazowe karanie za przejazd po drodze krajowej, rozumianej jako całość, bez względu na liczbę bramownic pomiarowych.

Argumentację na poparcie powyższego zarzutu skarżący przedstawił w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

Główny Inspektor Transportu Drogowego nie skorzystał z prawa wniesienia odpowiedzi na skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie przypomnienia wymaga, że zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, a mianowicie sytuacje enumeratywnie wymienione w § 2 tego przepisu. Skargę kasacyjną, w granicach której operuje Naczelny Sąd Administracyjny, zgodnie z art. 174 p.p.s.a., można oprzeć na podstawie naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na podstawie naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zmiana lub rozszerzenie podstaw kasacyjnych ograniczone jest natomiast, określonym w art. 177 § 1 p.p.s.a. terminem do wniesienia skargi kasacyjnej. Rozwiązaniu temu towarzyszy równolegle uprawnienie strony postępowania do przytoczenia nowego uzasadnienia podstaw kasacyjnych sformułowanych w skardze. Wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym podlega więc zasadzie dyspozycyjności i nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania.

Spór prawny w rozpatrywanej sprawie dotyczy oceny prawidłowości stanowiska Sądu I instancji, który kontrolując zgodność z prawem decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji tego organu z dnia [...] kwietnia 2012 r. o nałożeniu kary pieniężnej z tytułu nieuiszczenia opłaty elektronicznej stwierdził, że decyzja ta nie jest niezgodna z prawem, co skutkowało oddaleniem skargi na tę decyzję na podstawie art. 151 p.p.s.a. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że według Sądu I instancji, organ administracji zasadnie odmówił stwierdzenia nieważności decyzji, o wzruszenie której wystąpiła strona skarżąca, albowiem inkryminowana decyzja wolna jest od wad kwalifikowanych, zwłaszcza zaś od wady wydania jej z rażącym naruszeniem prawa. Nałożona tą decyzją kara pieniężna dotyczyła bowiem jednego z trzech odrębnych naruszeń – mianowicie przejazdu płatnym odcinkiem drogi ekspresowej S3 węzeł Sulechów węzeł Nowa Sól – odrębnie penalizowanego na gruncie art. 13 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, w związku z podlegającym odrębnej opłacie przejazdem drogą krajową lub jej odcinkiem bez uiszczenia wymaganej opłaty elektronicznej.

Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, skarga kasacyjna nie podważa prawidłowości stanowiska Sądu I instancji, z którego wynika, że kontrolowana przez ten Sąd decyzja nie jest niezgodna z prawem, albowiem stawiany w niej zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w związku z art. 151 w związku z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w związku z art. 13 ust. 1 ustawy o drogach publicznych należy uznać za nieusprawiedliwiony.

W punkcie wyjścia przypomnienia wymaga, że decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego stanowiąca w rozpatrywanej sprawie przedmiot sądowoadministracyjnej kontroli jej zgodności z prawem wydana została w nadzwyczajnym trybie wzruszania decyzji. Okoliczność ta ma zasadnicze znaczenie z punktu widzenia oceny zasadności oraz skuteczności skargi kasacyjnej.

Z tego mianowicie powodu, że postępowanie w sprawie nieważności decyzji jest samodzielnym postępowaniem, odrębnym od postępowania, w którym wydano weryfikowaną decyzję, a celem tego postępowania jest ustalenie, czy decyzja jest obarczona jedną z wad wskazanych w art. 156 § 1 k.p.a. Organ orzekający w postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji nie może więc rozpatrywać sprawy co do jej istoty, albowiem przedmiotem tego postępowania nie jest ponowne rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy załatwionej decyzją wzruszaną w trybie nieważnościowym. Przedmiotem tego postępowania jest sprawa procesowa rozumiana, jako "rozpoznanie i rozstrzygnięcie w trybie unormowanym przepisami prawa procesowego [...] zgodnego z przepisami, głównie materialnego prawa administracyjnego, rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej materialnej, [...] jej prawidłowości, pod kątem kwalifikowanych wad prawnych decyzji administracyjnej kończącej postępowanie zwykłe lub nadzwyczajne" (B. Adamiak, Przedmiot postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej, "Państwo i Prawo" 2001, z. 8, s. 31). W postępowaniu tym organ nie może więc przejść do merytorycznego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej materialnej. W przeciwieństwie do pozostałych dwóch trybów postępowania nadzwyczajnego, w postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji przedmiot tego postępowania został bowiem ograniczony wyłącznie do rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy procesowej. Konsekwencją powyższego jest to, że w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej nie dokonuje się - tak jak w postępowaniu zwykłym - oceny przysługujących stronie uprawnień lub ciążących na niej zobowiązań, a ocenia się legalność decyzji wydanej w postępowaniu zwykłym. Ocena dokonywana przez organ administracji dotyczy wyłącznie zbadania, czy kwestionowana wnioskiem nieważnościowym decyzja została dotknięta jedną z wad określonych w art. 156 § 1 k.p.a. (por. wyrok NSA z dnia 22 stycznia 2015 r., sygn. akt I OSK 1021/13).

Przedstawione uwagi mają zasadnicze znaczenie dla oceny zgodności z prawem zaskarżonego wyroku w świetle stawianego w skardze kasacyjnej zarzutu.

Zarzut ten oraz prezentowana w jego uzasadnieniu argumentacja oparta jest na założeniu, że decyzja ostateczna, o wzruszenie której w trybie stwierdzenia jej nieważności wystąpiła strona skarżąca, została wydana w warunkach mających świadczyć o naruszeniu zakazu mulitplikowania kary administracyjnej (tj. wielokrotnego jej nakładania) za jeden przejazd drogą krajową, a więc tym samym z rażącym naruszeniem prawa, co – zdaniem strony – ma również znajdować swoje potwierdzenie w przywoływanych w uzasadnieniu skargi kasacyjnej judykatach sądów administracyjnych oraz w orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego w sprawie P 36/13.

Założenie to oraz formułowane na jego podstawie zarzuty wobec kontrolowanego wyroku Sądu I instancji, nie mogą być jednak uznane za trafne.

Z tego mianowicie powodu, że jakkolwiek za uzasadnione ze wszech miar należy uznać stanowisko odnośnie do braku podstaw prawnych do wielokrotnego nakładania kary pieniężnej za jedno i to samo naruszenie przepisów ustawy o drogach publicznych polegające na braku uiszczenia wymaganej opłaty elektronicznej za przejazd drogą krajową lub jej płatnym odcinkiem (które wymienione są w rozporządzeniu w sprawie dróg krajowych lub ich odcinków, na których pobiera się opłatę elektroniczną oraz wysokości stawek opłaty elektronicznej), to jednak nie sposób jest zasadnie twierdzić, że w sprawie zakończonej inkryminowaną decyzją doszło do sytuacji wskazywanej przez stronę, a tym samym, że wobec braku jej dostrzeżenia przez organ administracji w postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności tej decyzji oraz przez Sąd I instancji – co stanowiło konsekwencję wadliwego podejścia do rozumienia art. 13 ust. 1 ustawy o drogach publicznych – doszło do niezasadnego oddalenia skargi na odmowę stwierdzenia jej nieważności.

Stanowisku strony skarżącej przeciwstawić należy bowiem ten argument, że jakkolwiek zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy o drogach publicznych, korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za przejazdy po drogach krajowych pojazdów samochodowych, to jednak – wbrew sugestiom zawartym w skardze kasacyjnej (por. s. 3 jej uzasadnienia) – nie oznacza to, że na gruncie wskazanej regulacji chodzi o przejazd po drodze krajowej rozumianej jako całość. Rekonstrukcja treści obowiązku, o którym mowa w przywołanym przepisie prawa – co w opozycji do stanowiska strony skarżącej należy stanowczo podkreślić – nie może bowiem pomijać konsekwencji wynikających z art. 13 ha ust. 1 przywołanej ustawy, zgodnie z którym opłata, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 3, jest pobierana za przejazd po drogach krajowych lub ich odcinkach, określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 6. W tym zaś miejscu przypomnienia i zarazem podkreślenia wymaga, że z pkt 8 lit. c załącznika nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie dróg krajowych lub ich odcinków, na których pobiera się opłatę elektroniczną, oraz wysokości stawek opłaty elektronicznej (w brzmieniu obowiązującym w dniu 10 listopada 2011 r., a więc w dniu przejazdu), jednoznacznie wynika, że odcinkiem drogi ekspresowej S3, na którym pobiera się (odrębną) opłatę elektroniczną jest odcinek węzeł Sulechów węzeł Nowa Sól. Z kolei, zgodnie z art. 13k ust. 1 pkt 1 wymienionej ustawy, za przejazd po drodze krajowej kierującemu pojazdem samochodowym, o którym mowa w art. 13 ust. 1 pkt 3, za który pobiera się opłatę elektroniczną, bez uiszczenia tej opłaty, wymierza się karę pieniężną w wysokości 3.000 zł.

Z punktu widzenia istoty sporu prawnego, który zarysował się w rozpatrywanej sprawie, należy stwierdzić więc, że wynikającą z przywołanej regulacji prawnej przesłanką wymierzenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 13k ust. 1 ustawy o drogach publicznych, jest przejazd pojazdem samochodowym, o którym mowa w art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy, określoną drogą krajową lub – co trzeba podkreślić – jej odcinkiem bez uiszczenia wymaganej opłaty, który to przejazd, jako konkretne zachowanie (czyn), musi charakteryzować się określonymi cechami. Logika rozwiązań prawnych przyjętych na gruncie omawianej regulacji jednoznacznie świadczy o tym - zwłaszcza, gdy podkreślić, że ustawodawca konsekwentnie operuje terminem "przejazdu" odnoszonego do terminu "drogi lub jej odcinka" - że jej celem jest penalizowanie określonego przepisem obowiązującego prawa zachowania, a mianowicie wykonania przejazdu określoną drogą krajową lub jej odcinkiem bez uiszczenia wymaganej opłaty za ten przejazd. Chodzi więc o zachowanie, stanowiące konkretny i jeden czyn, a cechę jednorodności tego czynu, ponad wszelką wątpliwość należy rozpatrywać z punktu widzenia lokowania danego przejazdu w konkretnej przestrzeni czasu oraz miejsca, to jest miejsca odnoszonego

do danej drogi krajowej lub danego jej odcinka, a mianowicie drogi krajowej lub jej odcinka wymienionych w przepisach powszechnie obowiązującego prawa wydanych na podstawie ust. 6 art. 13 ha ustawy o drogach publicznych, to jest w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie dróg krajowych lub ich odcinków, na których pobiera się opłatę elektroniczną, oraz wysokości stawek opłaty elektronicznej (por. w tej mierze również wyroki NSA z dnia: 27 listopada 2014 r., sygn. akt II GSK 1588/13; 30 marca 2017 r., sygn. akt II GSK 2177/15; 5 września 2017 r., sygn. akt II GSK 2439/17).

W związku z powyższym, stanowisko strony skarżącej należało uznać za nieuzasadnione.

Wykonywanie bowiem w dniu 10 listopada 2011 r. przejazdu wymienionym powyżej odcinkiem drogi ekspresowej S3, odcinkiem autostrady A4 oraz, innym jeszcze, niż odcinek drogi ekspresowej S3 węzeł Sulechów węzeł Nowa Sól, odcinkiem tej drogi ekspresowej, nie oznacza, że decyzja o stwierdzenie nieważności której wystąpiła strona skarżąca wydana została z rażącym naruszeniem prawa w związku z wielokrotnym nałożeniem kary pieniężnej za jedno i to samo naruszenie, skoro przejazd ten – gdy chodzi o (czas i) miejsce jego wykonywania – w świetle przedstawionych argumentów należało odnosić do różnych i odrębnych od siebie odcinków drogi krajowej, za przejazd którymi pobierana jest odrębna opłata elektroniczna, której brak uiszczenia podlega – zważywszy na różny czas oraz różne miejsce wykonywania przejazdu – odrębnej ocenie i kwalifikacji prawnej, a mianowicie jako odrębne delikty, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy o drogach publicznych.

W rekapitulacji przedstawionych argumentów należy więc stwierdzić, że nie jest nieprawidłowe stanowisko Sądu I instancji, z którego wynika, że organ administracji zasadnie odmówił stwierdzenia nieważności decyzji, o wzruszenie której wystąpiła strona skarżąca, albowiem decyzja ta nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa skutkującym naruszeniem zakazu mulitplikowania kary administracyjnej (tj. wielokrotnego jej nakładania) za jeden przejazd drogą krajową.

W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 i art. 204 pkt 1 i art. 205 § 2 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. c) oraz z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) orzekł, jak w sentencji wyroku.