Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aleksandra Łaskarzewska Sędziowie Sędzia WSA Barbara Drzazga (spr.) Sędzia WSA Wiesława Batorowicz Protokolant st.sekr.sąd. Mariola Kaczmarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 marca 2012 r. sprawy ze skargi I. J. na decyzję Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] 2011 r. nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego; oddala skargę

Decyzją z dnia [...] 2010 r. Nr [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla p. (dalej: PINB) na podstawie art. 48 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane(Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) oraz art. 104 kpa nakazał inwestorowi – I. J. rozbiórkę altany na działce – ogród nr [...] (działka nr ewid. [...]), położonej na terenie Rodzinnych Ogrodów Działkowych [...] przy ul. P. w S..

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że w wyniku przeprowadzonych w dniu 19 maja 2009 r. oględzin przedmiotowej działki stwierdzono, iż altana – według oświadczeń inwestora – powstała w 2000 r. Jej powierzchnia wynosi 58,46 m2, a wysokość ok. 5 m. Budynek jest częściowo podpiwniczony, piętrowy w konstrukcji tradycyjnej z dachem drewnianym, krytym papą. Obiekt został wyposażony w instalację elektryczną, wodną i zbiornik bezodpływowy. Ogrzewanie pochodzi z butli gazowej. Z informacji uzyskanej z Urzędu Miasta S. wynika, że działka ta nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a także nie została dla tego terenu wydana decyzja o warunkach zabudowy. Pismem z dnia 15 września 2009 r. I. J. wyjaśnił, że obiekt powstał w 1994 r., a do 2000 r. wykonano jedynie roboty budowlane wykończeniowe – uzupełnienie tynków zewnętrznych, ocieplenie itp. Inwestor wniósł o przeprowadzenie ponownej kontroli. W dniu 7 października 2009 r. przeprowadzono kolejne oględziny. W ich trakcie inwestor oświadczył, że przedmiotową działkę przejął od poprzedniego użytkownika z istniejącym budynkiem w 1998 r. i według jego wiedzy całość, z wyjątkiem wiaty, którą dobudował po przejęciu działki tj. 1998-2000 r., powstała w 1994 r. Obecny w czasie oględzin R. D. – prezes ROD [...] oświadczył, że według jego wiedzy obiekt powstał od podstaw po 1999 r. Na wezwanie PINB I. J. nie przedstawił dowodów na okoliczność czasu pobudowania budynku. Organ ustalił, że tereny ROD [...] znajdują się w granicach miasta S., co powoduje, że przedmiotowy obiekt przekracza dozwoloną powierzchnię zabudowy dla obiektów typu altana stawianych bez pozwolenia na budowę tj. altan do 25 m2 w mieście na terenie rodzinnych ogrodów działkowych. Inwestor zobowiązany był zatem – zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego – uzyskać pozwolenie na budowę, czego nie uczynił.

PINB zaznaczył, że postanowieniem z dnia [...] 2009 r., na podstawie art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego, nakazano wstrzymać roboty budowlane prowadzone przy budowie altany i zobowiązano inwestora do przedstawienia zaświadczenia Burmistrza S. o zgodności budowy z planem miejscowym, a w przypadku jego braku przedstawienia ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy. Ponadto w związku z wątpliwościami co do daty pobudowania obiektu PINB przeprowadził w dniu 18 lutego 2010 r. rozprawę administracyjną, w trakcie której świadek C. A. (pełniący od początku powstania ROD funkcję gospodarza i członka komisji budowlanej) podał, że wprawdzie nie pamięta od kiedy altana stoi, to około 2000 r. wykonane zostały pomiary altany p. J. i wówczas pomiary te się zgadzały. Świadek E. F. (pełniący w latach 1990-2008 funkcję elektryka ogrodu) wskazał, że budynek ten powstawał podobnie jak budynek L. G. (użytkownik ogrodu nr [...]), tj. ok. 2002 r. Z kolei W. F. (obecny członek zarządu ROD) zeznała, że altana na ogrodzie nr [...] powstała w 2001 r. W tym roku rozpoczęto budowę. Podała też, że jej mąż pomagał w usunięciu starej szopy, aby móc budować altanę w obecnym kształcie. Zarząd ROD w S. złożył dodatkowo do akt oświadczenie P. K., który do 1997 r. władał przedmiotową działką. Według niego do tego czasu na działce posadowiona była jedynie szopa o wymiarach 4x3 m. W dowód tego dołączył zdjęcie.

PINB zaznaczył, że wezwał I. J. do przedłożenia ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy dla wybudowanego budynku. Inwestor nie przedłożył decyzji. Skoro zatem inwestor nie spełnił obowiązków nałożonych postanowieniem z dnia [...] 2009 r. PINB zastosował art. 48 ust. 4 Prawa budowlanego i nakazał rozbiórkę przedmiotowego obiektu.

W wyniku odwołania I. J., Wielkopolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Poznaniu (dalej: WWINB) decyzją z dnia [...] 2010 r. Nr [...] uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. W motywach rozstrzygnięcia stwierdził, że podejmując decyzję o rozbiórce PINB winien wystąpić do właściciela obiektu, zobowiązując go do określenia części altany o powierzchni wynikającej art. 29 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego, celem wyłączenia jej spod obowiązku rozbiórki. W tym zakresie, zdaniem organu odwoławczego, wskazane byłoby dostarczenie stosownego projektu budowlanego przez zobowiązanego, celem wykazania, że możliwe jest wyodrębnienie i pozostawienie wskazanego fragmentu budynku. Dodatkowo WWINB wskazał, że z akt sprawy nie wynika też, aby organ I instancji przeprowadził analizę możliwości pozostawienia części obiektu. Dopiero zaś w przypadku, gdyby analiza wykazała brak takiej możliwości ze względów konstrukcyjnych uzasadnione byłoby nałożenie obowiązku rozbiórki na cały obiekt.

Prowadząc ponownie postępowanie PINB postanowieniem z dnia [...] 2011 r. Nr [...], w oparciu o przepisy art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego i art. 123 kpa, nakazał inwestorowi I. J. wstrzymanie robót budowlanych, przedstawienie zaświadczenia Burmistrza S. o zgodności budowy z planem miejscowym albo ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy, a w przypadku uzyskania powyższego dostarczenie 4 egzemplarzy projektu budowlanego wraz z opinią o stanie technicznym budynku oraz zaświadczeniem o wpisie projektanta na listę członków właściwej izby samorządu zawodowego oraz złożenie oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, w terminie 40 dni od daty doręczenia postanowienia.

Pismem z dnia 28 marca 2011 r. I. J. wniósł o umorzenie postępowania, wskazując, ze zgodnie z art. 50 ust. 4 Prawa budowlanego postanowienie o wstrzymaniu robót budowlanych traci ważność po upływie 2 miesięcy od dnia doręczenia, chyba że w tym terminie zostanie wydana decyzja, o której mowa w art. 50a pkt 2 albo w art. 51 ust. 1 Prawa budowlanego. Wobec zaś tego, że decyzja o rozbiórce altany została wydana po tym okresie, postanowienie o wstrzymaniu robót utraciło ważność, w związku z czym postępowanie na podstawie art. 105 § 1 kpa należy umorzyć.

PINB decyzją z dnia [...] 2011 r. Nr [...], na podstawie art. 48 ust. 1 i 4 Prawa budowlanego (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.) i art. 104 kpa, nakazał inwestorowi I. J. rozbiórkę altany na działce nr [...] położonej na terenie ROD [...] przy ul. P. w S.. Organ I instancji powtórzył argumentację zawartą w decyzji z dnia [...] 2010 r., a nadto wskazał, że postanowieniem z dnia [...] 2011 r. nałożył na inwestora obowiązek przedłożenia wymaganych dokumentów, zgodnie z art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego. Z uwagi na ich niedostarczenie, zasadne było nakazanie rozbiórki przedmiotowego obiektu.

I. J. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, żądając umorzenia postępowania w całości, legalizacji mieszkalnego budynku rekreacyjno-gospodarczego lub uchylenia decyzji i skierowania sprawy do ponownego rozpatrzenia. W uzasadnieniu odwołania inwestor odniósł się do formalnej strony czynności procesowych podejmowanych w niniejszej przez Polski Związek Działkowców Okręgowy Zarząd w P.. Skonstatował, iż Związek ten nie powinien być uznany za uczestnika niniejszego postępowania. Ponadto zarzucił świadkom E. N. i R. S. składanie fałszywych zeznań na okoliczność wybudowania przedmiotowego budynku. Podał też, że na terenie ROD [...] istnieje wiele podobnych obiektów, PINB podejmuje zaś jedynie działania co do budynku, którego właścicielem jest odwołujący. W jego ocenie działania te noszą znamię nękania. Ponadto wskazał, że w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ pominął fałszywe zeznania J. K., natomiast uznał za wiarygodne pozostałe zeznania trzech świadków pomimo, iż wszyscy oni podali różne daty powstania obiektu. Wskazał też, że niemożliwe jest uzyskanie dla tej inwestycji ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy ze względu na regulacje terenowo-prawne pomiędzy Gminą a PKP, w tym także wytyczenie drogi publicznej do działki nr [...]. Droga ta lub służebność gruntowa dochodzącej obecnie do tej działki drogi kolejowej nie są w zasięgu odwołującego z powodu zbyt radykalnego, niesprawiedliwego i niedopuszczalnego projektu umowy dotyczącej służebności gruntowej przedstawionej przez PKP.

Wezwaniem z dnia 29 sierpnia 2011 r. WWINB zwrócił się do inwestora o przedłożenie dokumentacji projektowej, z której wynikałyby możliwości częściowej rozbiórki altany z pozostawieniem 25 m2 powierzchni, na której budowę zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego nie jest wymagane pozwolenie na budowę. Organ zakreślił inwestorowi termin do dnia 23 września 2011r.

W dniu 23 września 2011 r. inwestor złożył oświadczenie, iż 3 czerwca 2011 r. odebrał od PINB trzy egzemplarze projektu technicznego budynku, czwarty zaś egzemplarz pozostał w aktach PINB. W związku z tym PINB powinien przedłożyć organowi odwoławczemu ów projekt.

Wielkopolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Poznaniu decyzją z dnia [...] 2011 r. Nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Uzasadniając rozstrzygnięcie stwierdził, że na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego ustalono, iż przedmiotowy obiekt budowlany ma pow. 58,46 m2. Z protokołu oględzin z 19 maja 2009 r. sporządzonego przez organ I instancji, który bez zastrzeżeń podpisał inwestor, wynika, że obiekt powstał ok. 2000 r. W ocenie WWINB również z protokołu rozprawy z udziałem wezwanych świadków wynika, że obiekt powstał ok. 2001 r. Organ odwoławczy nie dał wiary stanowisku I. J. z protokołu oględzin z dnia 7 października 2009 r., iż przedmiotową działkę przejął od poprzedniego użytkownika z istniejącym budynkiem w 1998 r. i według jego wiedzy całość z wyjątkiem wiaty, którą dobudował po przejęciu działki w latach 1998-2000, powstała w 1994 r. WWINB zaznaczył, że poprzedni użytkownik działki P. K. złożył oświadczenie, iż wybudował altankę o wymiarach 4x3 m i z tak istniejącą altanką sprzedał w 1997 r. działkę I. J.. Dodatkowo dołączył zdjęcie, na którym widać zarys istniejącej altanki o niewielkich rozmiarach. Fakt istnienia na działce drewnianej altanki potwierdziła w trakcie rozprawy W. L., oświadczając, że jej mąż pomagał w usunięciu starej szopy, aby móc wybudować altanę w obecnym kształcie. Jak podała roboty te miały miejsce w 2001 r. Reasumując organ II instancji potwierdził ustalenia PINB, iż żaden z dowodów nie wskazuje na wybudowanie obiektu w obecnym kształcie w 1994 r., lecz w 2001 r. w warunkach samowoli budowlanej.

WWINB stwierdził, że inwestor nie zastosował się do postanowienia z [...] 2011 r. i nie przedłożył stosownej dokumentacji, która umożliwiłaby legalizację obiektu. Nie przedłożył również projektu, który umożliwiłby pozostawienie części obiektu o pow. 25 m2 (zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego). W związku z tym konieczna jest rozbiórka przedmiotowego obiektu.

Ustosunkowując się do argumentacji odwołania organ II instancji wskazał, że organy nadzoru budowlanego nie są upoważnione do badania zarzutów dotyczących działalności Polskiego Związku Działkowców. Ponadto ewentualne nieprawidłowości tej organizacji nie mają wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie. WWINB wyjaśnił też, że sprawy innych osób wymienionych w odwołaniu nie były rozpatrywane w ramach niniejszego postępowania, wobec czego nie można odnieść się do zarzutów dotyczących innych postępowań. Organ odwoławczy nie podzielił też stanowiska inwestora, że uchylenie decyzji I-instancyjnej i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia skutkuje ponownym wszczęciem postępowania przez ten organ, łącznie z ponownym gromadzeniem materiału dowodowego, a także wyłączeniem od prowadzenia sprawy dotychczas zajmującego się sprawą inspektora. Nie wynika to ani z przepisów Prawa budowlanego, ani z kpa.

Dodatkowo organ odwoławczy wskazał, że działka inwestora nr [...] znajduje się na terenie Rodzinnych Ogrodów Działkowych usytuowanych na działce nr [...] i z tego względu podlega wszelkim, unormowaniom właściwym dla ogrodów działkowych. Ewentualne wytyczenie dojazdu od strony torów kolejowych do działki nr [...] nie ma dla sprawy żadnego znaczenia. Odnosząc się do pisma odwołującego z dnia 23 września 2011 r. WWINB stwierdził, że w aktach sprawy znajduje się 1 egzemplarz projektu budowlanego – inwentaryzacja opracowany przez inż. R. T.. Obrazuje on aktualny stan pobudowanego obiektu. Nie wskazuje zaś jaka część budynku podlegałaby pozostawieniu, a jaka rozbiórce. Odwołujący, wezwany do przedłożenia dokumentacji projektowej, z której wynikałaby możliwość częściowej rozbiórki altany z pozostawieniem 25m2 zabudowy, nie przedłożył żadnej dokumentacji.

Zdaniem WWINB w oparciu o przedłożony projekt-inwentaryzację stwierdzić należy, iż nie ma możliwości pozostawienia części obiektu (o pow. 25m2) i nakazania rozbiórki pozostałej. Obiekt ma charakter piętrowy z podpiwniczeniem. Jego wysokość wynosi 5,77 m, licząc od poziomu terenu i posiada dach płaski. Oznacza to, że narusza przepis art. 29 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego, bowiem przy dachu płaskim całkowita wysokość obiektu nie powinna przekraczać 4 m. W tej sytuacji gdyby budynek ulec miał częściowej rozbiórce oraz obniżeniu, z uwagi na skomplikowany charakter ewentualnej częściowej rozbiórki organ nadzoru budowlanego nie może jednoznacznie orzec, która część bez wystąpienia zagrożeń dla bezpieczeństwa ludzi ze strony naruszonej konstrukcji mogłaby pozostać. WWINB podkreślił, że tylko projekt budowlany sporządzony przez osobę posiadającą stosowne uprawnienia budowlane z rozeznaniem na miejscu konstrukcji stropów (kierunek ułożenia dźwigarów stropowych) oraz opisem sposobu wykonania zabezpieczenia części obiektu jaką można by pozostawić umożliwiałoby orzeczenie częściowej rozbiórki. Ponieważ takiego projektu nie przedłożono, ani nie przedłożono dokumentów wymaganych przy legalizacji obiektu, należało orzec rozbiórkę obiektu w całości.

I. J. wniósł skargę na powyższą decyzję, uznając ją za krzywdzącą, stronniczą i niezgodną z prawem.

W odpowiedzi WWINB wniósł o oddalenie skargi powołując się na motywy zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W piśmie procesowym z dnia 19 marca 2012 r. R. D. – prezes ROD [...] i R. S. – wiceprezes ROD [...] wnieśli o oddalenie skargi I. J., podzielając stanowisko organów nadzoru budowlanego.

Na rozprawie przed Sądem w dniu 21 marca 2012 r. sędzia sprawozdawca B. D. oświadczyła, że nie jest jej znany obecny na sali R. D., zbieżność nazwiska z prezesem ROD [...] w S. jest przypadkowa.

Prezes ROD [...] wniósł jak w piśmie procesowym z 19 marca 2012 r.. Ponadto wskazał, że ogrody działkowe znajdują się na terenie miejskim co oznacza, że powierzchnia obiektu nie mogła przekroczyć 25 m2.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Skarga okazała się bezzasadna.

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m.in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) i art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, dalej ppsa), sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem. W tym zakresie mieści się ocena, czy zaskarżona decyzja odpowiada prawu i czy postępowanie prowadzące do jej wydania nie jest obciążone wadami uzasadniającymi wyeliminowanie decyzji z obrotu prawnego. Wskazać również należy, że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ppsa).

Postępowanie administracyjne zakończone zaskarżoną decyzją dotyczyło sprawy rozbiórki obiektu budowlanego (altany) o pow. 58,46 m2 i wys. 5,77 m, położonego na działce nr [...](działka o nr ewid. [...]) mieszczącej się na terenie ROD [...] w S. przy ul. P..

W związku z powyższym istotne jest zatem rozstrzygnięcie, czy w przedmiotowej sprawie miała zastosowanie regulacja art. 48 Prawa budowlanego z dnia 7 lipca 1994 r. (Dz. U. z 2010 r., nr 243, poz. 1623), w oparciu o którą wydano decyzje obydwu instancji, a jeżeli tak, to czy prawidłowo zastosowano normy zawarte w tym przepisie. Zasadą jest, według treści przepisu art. 48 powołanej ustawy, poprzedzenie obowiązku rozbiórki w przypadku wybudowania obiektu budowlanego bez wymaganego pozwolenia na budowę, oceną możliwości jej legalizacji, po ustaleniu, że budowa jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz nie narusza innych przepisów, w tym techniczno-budowlanych. Tak więc, nakaz rozbiórki obiektu może być orzeczony dopiero wówczas, gdy okaże się, że nie ma prawnych możliwości jego legalizacji, przy czym legalizacja samowoli budowlanej nie jest obowiązkiem, a uprawnieniem inwestora (por. wyrok NSA z dnia 20 stycznia 2009 r., II OSK 1879/07, Lex nr 478287, również wyrok NSA z dnia 25 stycznia 2012 r., II OSK 2099/10, dostępny na stronie internetowej: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W świetle powyższych rozważań w ocenie Sądu zaskarżona decyzja i utrzymująca ją w mocy decyzja organu I instancji z [...] 2011 r. odpowiadają prawu.

Po pierwsze organy nadzoru budowlanego prawidłowo zakwalifikowały przedmiotowy obiekt jako wymagający pozwolenia na budowę. Ze względu na powierzchnię (przeszło 58 m2) i wysokość budynku (powyżej 5 m) niedopuszczalne było zakwalifikowanie go do obiektów określonych zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 6 Prawa budowlanego (w brzmieniu obowiązującym w dacie budowy, Dz. U. z 2000 Nr poz. 1126; w dacie orzekania prze organy - art. 29 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego) jako altany lub obiektu gospodarczego na działkach w pracowniczych ogrodach działkowych o powierzchni zabudowy do 25 m2 w miastach i do 35 m2 poza granicami miast oraz wysokości do 5 m przy dachach stromych i do 4 m przy dachach płaskich, które to obiekty nie wymagały pozwolenia na budowę.

Organy w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy miały podstawę, by stwierdzić, że przedmiotowy obiekt budowlany został wybudowany przez I. J. po przejęciu przez niego działki nr [...] w 1997 r. w roku 2001, a nie jak twierdzi skarżący w 1994 r. i rozbudowany jedynie o wiatę w okresie późniejszym. Ustalono, iż P. K., poprzedni użytkownik przedmiotowej działki oświadczył w dniu 19 kwietnia 2010 r., że na działce tej wybudował drewnianą altankę o pow. 4 x 3m, jak na dołączonym zdjęciu. Wskazał, że w takim stanie sprzedał działkę skarżącemu (k. 149-150 akt adm.). Ponadto na rozprawie przeprowadzonej w dniu 18 lutego 2010 r. przez organ I instancji, świadek W. L. – użytkownik działki nr [...] ROD w S. zeznała, że altana na działce nr [...] powstała w 2001 r. Doprecyzowała, że w tym roku rozpoczęto budowę. Jej mąż pomagał w usunięciu starej szopy, aby móc budować altanę w obecnym kształcie. Świadek E. F. - użytkownik działki nr [...] ROD w S. podał, że altana na działce nr [...] zaczęła powstawać, podobnie jak L. G. ok. 2002 r. Według jego wiedzy I. J. jest drugim użytkownikiem tej działki, pierwszy jej użytkownik posiadał altanę – szopkę o wymiarach ok. 3 x 4 m. Z kolei świadek C. A. – użytkownik działki nr [...] ROD w S., który od początku powstania ROD pełnił funkcję gospodarza i był członkiem komisji budowlanej podał, że nie pamięta kiedy rozpoczęto budowę domku na przedmiotowej działce. Jednocześnie podkreślił, że pomiary wykonane ok. 2000 r. zgadzały się. Świadek J. K. – użytkownik działki nr [...] ROD w S. zeznał, iż altana na działce nr [...] zaczęła powstawać ok. 3 lata po kupnie ogrodu od poprzedniego użytkownika. Nie pamięta kiedy to było. Dodał, że poprzednim użytkownikiem był P. K.. Posiadał on normalną ogrodową altankę, zgodną z regulaminem. Przesłuchany w charakterze świadka B. R. ograniczył się do wyjaśnienia, że nie pamięta kiedy powstała altana na tej działce. Pamięta, że ok. 2002-2003 r. jak przejeżdżał koło tej działki to widział p. J. i w tym czasie domek ocieplano (k. 135-141 akt adm.). Z zeznań świadków wynika zatem, że budowy przedmiotowego obiektu skarżący mógł dokonać w okresie pomiędzy 2000 a 2003 r. Z całą pewnością obiekt nie powstał zaś ok. 1994 r. Zauważyć przy tym należy, że skarżący nie przedstawił żadnych dowodów, w oparciu o które możnaby zakwestionować ustalenia, zgodnie z którymi istniejący obiekt o pow. powyżej 58 m2 i wysokości 5,77 m (licząc od poziomu terenu) został wybudowy w okresie przed nabyciem przez niego działki.

Bezsporne jest, że działka ta, jak i cały teren ROD [...] w Swarzędzu (działka ewid. nr [...]) położony jest w granicach administracyjnych miasta S.. Powyższe wynika z wypisu z rejestru gruntów (k. 8 akt adm.), gdzie określono, iż działka nr [...] zlokalizowana jest w miejscowości S., jednostka ewidencyjna [...] S.-Miasto, obręb [...] (k. 7 akt adm., również wypis dołączony do projektu budowlanego - inwentaryzacji).

Z pisma Burmistrza Miasta i Gminy S. z dnia 24 maja 2010 r. wynika również, że działka nr [...] w S. nie jest objęta żadnym obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zaś w planie miejscowym obowiązującym od 15 kwietnia 1994 r. do końca grudnia 2002 r. teren ten przeznaczony był pod funkcję ogródków działkowych (k. 160 akt adm.).

Przypomnieć należy, iż w okresie budowy obiektu przepis art. 29 ust. 1 pkt 6 Prawa budowlanego dopuszczał budowę bez pozwolenia na budowę altany lub obiektu gospodarczego na działkach w pracowniczych ogrodach działkowych o powierzchni zabudowy do 25 m2 w miastach i do 35 m2 poza granicami miast oraz wysokości do 5 m przy dachach stromych i do 4 m przy dachach płaskich. W dacie tej przedmiotowy obiekt zlokalizowany był w granicach miasta S., na terenie pracowniczych ogrodów działkowych, które z mocy prawa (art. 41 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o rodzinnych ogrodach działkowych – Dz. U. Nr 169, poz. 1419 ze zm.) stały się z dniem 21 września 2005 r. rodzinnymi ogrodami działkowymi. W związku z powyższym do przedmiotowego obiektu mógł znaleźć zastosowanie powołany wyżej przepis art. 29 ust. 1 pkt 6 Prawa budowlanego, gdyby jego rozmiary mieściły się w granicach wyznaczonych tym przepisem. Zważywszy jednak, że przedmiotowy budynek znacząco przekracza powierzchnię 25 m2 oraz wysokość 5 m, zgodnie z art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego, na jego budowę wymagane było uzyskanie pozwolenia na budowę. Skarżący takiego pozwolenia nie uzyskał.

W związku z tym trafnie zostało wszczęte postępowanie legalizacyjne w oparciu o przepis art. 48 Prawa budowlanego. Trafnie organ I instancji, kierując się przepisami art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego postanowieniem z dnia 15 lutego 2011 r. wezwał inwestora do przedstawienia zaświadczenia Burmistrza S. o zgodności zabudowy z ustaleniami obowiązującego planu miejscowego, względnie – w przypadku jego braku – ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy dla zrealizowanej inwestycji, w terminie 40 dni od daty doręczenia postanowienia. W wyznaczony terminie skarżący nie skorzystał z możliwości legalizacji obiektu i nie przedstawił ostatecznej decyzji o warunkach, ani zaświadczenia Burmistrza S. o zgodności zabudowy z ustaleniami obowiązującego planu miejscowego. Ograniczył się do złożenia w piśmie z dnia 28 marca 2011 r. żądania umorzenia postępowania, wskazując błędnie, że postanowienie o wstrzymaniu robót budowlanych traci ważność po upływie 2 miesięcy od doręczenia. Przepis art. 50 ust. 4 Prawa budowlanego znajduje zastosowanie do postanowień o wstrzymaniu prowadzenia robót budowlanych wydanych w oparciu o przepisy art. 50 ust. 1 i 2 Prawa budowlanego, nie stosuje się zaś do postanowień wydanych na podstawie art. 48 ust. 2 i 3 tej ustawy.

W sytuacji braku dla przedmiotowego terenu obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nieprzedłużenie przez inwestora ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowej zabudowy uniemożliwiał kontynuowanie procesu legalizacji. Przepis art. 48 ust. 4 Prawa budowlanego zobowiązuje organ nadzoru budowlanego do wydania decyzji o nakazie rozbiórki w przypadku niespełnienia w wyznaczonym terminie obowiązków określonych w ust. 3, tj. m.in. przedłożenia ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy.

Przechodząc do kwestii, czy organy orzekające trafnie orzekły co do rozbiórki całości obiektu posadowionego na działce nr [...] na terenie ROD [...] w S. zwrócić uwagę należy na kilka kwestii.

Po pierwsze zauważyć należy, iż skarżący wezwany przez organ odwoławczy do przedłożenia w terminie do 23 września 2011 r. dokumentacji projektowej, z której wynikałaby możliwość częściowej rozbiórki altany z pozostawieniem 25 m2 powierzchni (pismo z dnia 29 sierpnia 2011r.) w piśmie z 23 września 2011 r. oświadczył jedynie, że w aktach sprawy powinien znajdować się projekt techniczny budynku. Dodał, że organy nadzoru budowlanego nie powinny zmierzać do rozbiórki obiektu (nawet częściowej), lecz dążyć do jego legalizacji. Skarżący nie przedłożył jednak projektu, z którego wynikałoby, czy możliwe i uzasadnione jest od strony techniczno-budowlanej doprowadzenie do częściowej rozbiórki obiektu. Trafnie dostrzegł to organ odwoławczy w zaskarżonej decyzji.

Po wtóre WWINB dokonując oceny, czy należy nakazać rozbiórkę jedynie części budynku dokonał oceny projektu budowlanego – inwentaryzacji, na którą powołał się skarżący w piśmie z dnia 23 września 2011 r. Stwierdził, że obiekt ten jest piętrowy z podpiwniczeniem. Jego wysokość wynosi 5,77 m od poziomu terenu i posiada dach płaski. Zdaniem organu II instancji nie można jednoznacznie orzec, która część obiektu, bez wystąpienia zagrożeń dla bezpieczeństwa ludzi ze strony naruszonej konstrukcji mogłaby pozostać. Dodał, że tylko projekt budowlany sporządzony przez osobę posiadającą stosowne uprawnienia budowlane z rozpoznaniem na miejscu konstrukcji stropów (kierunek ułożenia dźwigarów stropowych) oraz opisem sposobu wykonania zabezpieczenia części obiektu jaką można by pozostawić umożliwiałoby orzeczenie częściowej rozbiórki. Ponieważ takiego opracowania inwestor nie przedłożył, organ zobowiązany był orzec o nakazie rozbiórki całości obiektu.

W ocenie Sądu, należy zgodzić się ze stanowiskiem organów, że brak jest podstaw do orzeczenia rozbiórki jedynie części budynku.

Z projektu budowlanego – inwentaryzacji wynika, że powierzchnia budynku (powyżej 58 m2) i wysokość budynku ( 5,77m przy płaskim dachu) znacząco przewyższają dopuszczalną powierzchnię i wysokość altany możliwą do zrealizowania bez pozwolenia na budowę na terenie rodzinnych ogrodów działkowych w granicach miasta. W budynku, jak wynika z dokumentacji technicznej, znajdują się: kuchnia, łazienka i pokój na parterze oraz 4 pokoje na poddaszu. Ponadto budynek posiada przewody kominowe, palenisko, podłączenia dymowe, spalinowe i wentylacyjne rozprowadzone po całym obiekcie. Cały budynek ogrzewany jest kominkiem z płaszczem wodnym. W budynku rozprowadzone są także instalacje - wodna, elektryczna oraz kanalizacyjna. Posiada też schody prowadzące na poddasze oraz do piwnicy.

W przepisach Prawa budowlanego nie została zawarta definicja legalna "altany". Brak wiążącej definicji powoduje, że znaczeń tych pojęć należy szukać w języku potocznym. Według definicji zawartej w Internetowym Słowniku Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl) altana to "niewielka budowla ogrodowa, zwykle drewniana o ażurowych ścianach". Oznacza to, że przedmiotowego obiektu budowlanego nie można uznać za altanę, o której mowa w przepisie art. 29 ust.1 pkt 4 Prawa budowlanego.

Załączony projekt budowlany – inwentaryzacja wskazuje też, że budynek wraz ze wszystkimi urządzeniami, przewodami, instalacjami i schodami stanowi integralną całość. Oznacza to, że gdyby nawet przyjąć, że możliwa z technicznego punktu widzenia jest rozbiórka części obiektu, to w rzeczywistości objęłaby ona jego większą część i wymagała by przerobienia wszystkich istniejących systemów instalacyjnych i komunikacyjnych (pokoje, piwnica, schody). Z projektu nie wynika, czy w ogóle byłoby to możliwe i w jaki sposób rozbiórka większej części obiektu nadałaby charakter altany, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego, pozostałej jego części.

Reasumując, zdaniem Sądu, organy w zgodzie z obowiązującym prawem orzekły o nakazie rozbiórki całego budynku należącego do I. J. i dlatego, na podstawie art. 151 ppsa, jego skarga podlegała oddaleniu.