Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 16 maja 2014 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Włodzimierz Ryms sędzia NSA Andrzej Gliniecki /spr./ sędzia del. NSA Janina Kosowska Protokolant starszy asystent sędziego Anna Sidorowska-Ciesielska po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2014 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej I. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 4 kwietnia 2012 r. sygn. akt II SA/Po 56/12 w sprawie ze skargi I. J. na decyzję Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Poznaniu z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2012 r., sygn. akt II SA/Po 56/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, oddalił skargę I. J. na decyzję Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Poznaniu z dnia [...] listopada 2011 r., nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego.

Jak wynika z akt sprawy, po rozpatrzeniu wniosku Polskiego Związku Działkowców Okręgowego Zarządu w P. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla powiatu poznańskiego postanowieniem z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] nakazał na podstawie art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego inwestorowi I. J. m.in. wstrzymać roboty budowlane prowadzone przy budowie altany oraz w wyznaczonym terminie przedstawić dokumenty wymagane do ewentualnej legalizacji budowy.

Następnie, decyzją z dnia [...] września 2010 r. Nr [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla powiatu poznańskiego na podstawie art. 48 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane(Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) oraz art. 104 k.p.a. nakazał I. J. rozbiórkę altany na działce – ogród nr [...] (działka nr ewid. [...]), położonej na terenie Rodzinnych Ogrodów Działkowych [...] przy ul. [...] w S. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że w wyniku przeprowadzonych w dniu 19 maja 2009 r. oględzin przedmiotowej działki stwierdzono, iż altana – według oświadczeń inwestora – powstała w 2000 r. Jej powierzchnia wynosi 58,46 m2, a wysokość ok. 5 m. Budynek jest częściowo podpiwniczony, piętrowy w konstrukcji tradycyjnej z dachem drewnianym, krytym papą. Obiekt został wyposażony w instalację elektryczną, wodną i zbiornik bezodpływowy. Ogrzewanie pochodzi z butli gazowej. Z informacji uzyskanej z Urzędu Miasta Swarzędza wynika, że działka ta nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a także nie została dla tego terenu wydana decyzja o warunkach zabudowy. Pismem z dnia 15 września 2009 r. I. J. wyjaśnił, że obiekt powstał w 1994 r., a do 2000 r. wykonano jedynie roboty budowlane wykończeniowe. W dniu 7 października 2009 r. przeprowadzono kolejne oględziny. W ich trakcie inwestor oświadczył, że przedmiotową działkę przejął od poprzedniego użytkownika z istniejącym budynkiem w 1998 r. i według jego wiedzy całość, z wyjątkiem wiaty, którą dobudował po przejęciu działki tj. 1998-2000 r., powstała w 1994 r. Prezes ROD [...] oświadczył, że według jego wiedzy obiekt powstał od podstaw po 1999 r. Na wezwanie PINB I. J. nie przedstawił dowodów na okoliczność czasu budowy budynku. Organ ustalił, że tereny ROD [...] znajdują się w granicach miasta S., co powoduje, że przedmiotowy obiekt przekracza dozwoloną powierzchnię zabudowy dla obiektów typu altana stawianych bez pozwolenia na budowę.

W wyniku rozpatrzenia odwołania I. J., Wielkopolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Poznaniu decyzją z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Prowadząc ponownie postępowanie, PINB postanowieniem z dnia [...] lutego 2011 r. nr [...], w oparciu o przepisy art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego i art. 123 k.p.a., nakazał inwestorowi I.J. wstrzymanie robót budowlanych, przedstawienie zaświadczenia Burmistrza Swarzędza o zgodności budowy z planem miejscowym albo ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy, dostarczenie 4 egzemplarzy projektu budowlanego wraz z opinią o stanie technicznym budynku oraz złożenie oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Po upływie wyznaczonego terminu Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] lipca 2011 r. Nr [...], na podstawie art. 48 ust. 1 i 4 Prawa budowlanego i art. 104 k.p.a., nakazał I. J. rozbiórkę przedmiotowej altany. Organ I instancji powtórzył argumentację zawartą w decyzji z dnia 16 września 2010 r., a nadto wskazał, że postanowieniem z dnia [...] lutego 2011 r. nałożył na inwestora obowiązek przedłożenia wymaganych dokumentów, zgodnie z art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego. Z uwagi na ich niedostarczenie, zasadne było nakazanie rozbiórki przedmiotowego obiektu.

Odwołanie od powyższej decyzji PINB dla powiatu poznańskiego z dnia [...] lipca 2011 r. wniósł I. J.

Wielkopolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Poznaniu decyzją z dnia [...] listopada 2011 r. Nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję wskazując, że poprzedni użytkownik działki P. K. złożył oświadczenie, iż wybudował altankę o wymiarach 4x3 m i z tak istniejącą altanką sprzedał w 1997 r. działkę I. J. Dodatkowo dołączył zdjęcie, na którym widać zarys istniejącej altanki o niewielkich rozmiarach. Fakt istnienia na działce drewnianej altanki potwierdziła w trakcie rozprawy W. L.

Organ odwoławczy stwierdził, że inwestor nie zastosował się do postanowienia z [...] lutego 2011 r. i nie przedłożył stosownej dokumentacji, która umożliwiłaby legalizację obiektu. Nie przedłożył również projektu, który umożliwiłby pozostawienie części obiektu o pow. 25 m2. W związku z tym konieczna jest rozbiórka przedmiotowego obiektu.

Dodatkowo organ odwoławczy wskazał, że działka inwestora nr [...] znajduje się na terenie Rodzinnych Ogrodów Działkowych usytuowanych na działce nr [...]i z tego względu podlega wszelkim, unormowaniom właściwym dla ogrodów działkowych. Ewentualne wytyczenie dojazdu od strony torów kolejowych do działki nr [...] nie ma dla sprawy żadnego znaczenia. Zdaniem WWINB nie ma możliwości pozostawienia części obiektu (o pow. 25m2) i nakazania rozbiórki pozostałej. Obiekt ma charakter piętrowy z podpiwniczeniem. Jego wysokość wynosi 5,77 m, licząc od poziomu terenu i posiada dach płaski. Oznacza to, że narusza przepis art. 29 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego, bowiem przy dachu płaskim całkowita wysokość obiektu nie powinna przekraczać 4 m. W tej sytuacji gdyby budynek ulec miał częściowej rozbiórce oraz obniżeniu, z uwagi na skomplikowany charakter ewentualnej częściowej rozbiórki organ nadzoru budowlanego nie może jednoznacznie orzec, która część bez wystąpienia zagrożeń dla bezpieczeństwa ludzi ze strony naruszonej konstrukcji mogłaby pozostać. Tylko projekt budowlany sporządzony przez osobę posiadającą stosowne uprawnienia budowlane z rozeznaniem na miejscu konstrukcji stropów (kierunek ułożenia dźwigarów stropowych) oraz opisem sposobu wykonania zabezpieczenia części obiektu jaką można by pozostawić umożliwiałoby orzeczenie częściowej rozbiórki. Ponieważ takiego projektu nie przedłożono, ani nie przedłożono dokumentów wymaganych przy legalizacji obiektu, należało orzec rozbiórkę obiektu w całości.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu na powyższą decyzję Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Poznaniu z dnia [...] listopada 2011 r. wniósł I. J.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2012 r. sygn. akt II SA/Po 56/12, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej p.p.s.a. oddalił skargę.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że organy nadzoru budowlanego prawidłowo zakwalifikowały przedmiotowy obiekt jako wymagający pozwolenia na budowę. Ze względu na powierzchnię (przeszło 58 m2) i wysokość budynku (powyżej 5 m) niedopuszczalne było zakwalifikowanie go do obiektów określonych zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego jako altany lub obiektu gospodarczego na działkach w pracowniczych ogrodach działkowych o powierzchni zabudowy do 25 m2 w miastach i do 35 m2 poza granicami miast oraz wysokości do 5 m przy dachach stromych i do 4 m przy dachach płaskich, które to obiekty nie wymagały pozwolenia na budowę.

Zdaniem Sądu organy administracyjne w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy miały podstawę, by stwierdzić, że przedmiotowy obiekt budowlany został wybudowany przez I. J. po przejęciu przez niego działki nr [...] w 1997 r. w roku 2001, a nie jak twierdzi skarżący w 1994 r. i rozbudowany jedynie o wiatę w okresie późniejszym. P. K., poprzedni użytkownik przedmiotowej działki oświadczył w dniu 19 kwietnia 2010 r., że na działce tej wybudował drewnianą altankę o pow. 4 x 3m. Wskazał, że w takim stanie sprzedał działkę skarżącemu. Ponadto na rozprawie przeprowadzonej w dniu 18 lutego 2010 r. przez organ I instancji, świadek W. L. – użytkownik działki nr [...]zeznała, że altana na działce nr [...] powstała w 2001 r. Doprecyzowała, że w tym roku rozpoczęto budowę. Jej mąż pomagał w usunięciu starej szopy, aby móc budować altanę w obecnym kształcie. Świadek E. F. - użytkownik działki nr [...] potwierdził również ten fakt. Według jego wiedzy Ireneusz Jarząbek jest drugim użytkownikiem tej działki, pierwszy jej użytkownik posiadał altanę – szopkę o wymiarach ok. 3 x 4 m. Świadek J. K. – użytkownik działki nr [...] zeznał, iż altana na działce nr [...] zaczęła powstawać ok. 3 lata po kupnie ogrodu od poprzedniego użytkownika. Przesłuchany w charakterze świadka B. R. ograniczył się do wyjaśnienia, że nie pamięta kiedy powstała altana na tej działce. Pamięta, że ok. 2002-2003 r. jak przejeżdżał koło tej działki to widział J. i w tym czasie domek ocieplano. Z zeznań świadków wynika zatem, że budowy przedmiotowego obiektu skarżący mógł dokonać w okresie pomiędzy 2000 a 2003 r. Z całą pewnością obiekt nie powstał zaś ok. 1994 r. Skarżący nie przedstawił żadnych dowodów, w oparciu o które można by zakwestionować ustalenia, zgodnie z którymi istniejący obiekt o pow. powyżej 58 m2 i wysokości 5,77 m został wybudowy w okresie przed nabyciem przez niego działki.

Sąd podkreślił, że bezsporne jest, iż działka ta, jak i cały teren ROD [...] w S. (działka ewid. Nr [...]) położony jest w granicach administracyjnych miasta Swarzędz. Powyższe wynika z wypisu z rejestru gruntów, gdzie określono, iż działka nr [...] zlokalizowana jest w miejscowości S., jednostka ewidencyjna [...]. Z pisma Burmistrza Miasta i Gminy Swarzędz z dnia 24 maja 2010 r. wynika również, że działka nr [...] w S. nie jest objęta żadnym obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zaś w planie miejscowym obowiązującym od 15 kwietnia 1994 r. do końca grudnia 2002 r. teren ten przeznaczony był pod funkcję ogródków działkowych.

Zdaniem Sądu w okresie budowy obiektu przepis art. 29 ust. 1 pkt 6 Prawa budowlanego dopuszczał budowę bez pozwolenia na budowę altany lub obiektu gospodarczego na działkach w pracowniczych ogrodach działkowych o powierzchni zabudowy do 25 m2 w miastach i do 35 m2 poza granicami miast oraz wysokości do 5 m przy dachach stromych i do 4 m przy dachach płaskich. W dacie tej przedmiotowy obiekt zlokalizowany był w granicach miasta Swarzędza, na terenie pracowniczych ogrodów działkowych, które z mocy prawa (art. 41 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o rodzinnych ogrodach działkowych – Dz. U. Nr 169, poz. 1419 ze zm.) stały się z dniem 21 września 2005 r. rodzinnymi ogrodami działkowymi. W związku z powyższym do przedmiotowego obiektu mógł znaleźć zastosowanie powołany wyżej przepis art. 29 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego, gdyby jego rozmiary mieściły się w granicach wyznaczonych tym przepisem. Przedmiotowy budynek znacząco przekracza powierzchnię 25 m2 oraz wysokość 5 m, dlatego też, na jego budowę wymagane było uzyskanie pozwolenia na budowę. Skarżący takiego pozwolenia nie uzyskał. W związku z tym trafnie zostało wszczęte postępowanie legalizacyjne w oparciu o przepis art. 48 Prawa budowlanego. Trafnie też organ I instancji, kierując się przepisami art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego postanowieniem z dnia 15 lutego 2011 r. wezwał inwestora do przedstawienia zaświadczenia Burmistrza Swarzędza o zgodności zabudowy z ustaleniami obowiązującego planu miejscowego, względnie ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy dla zrealizowanej inwestycji. W wyznaczony terminie skarżący nie skorzystał z możliwości legalizacji obiektu i nie przedstawił ostatecznej decyzji o warunkach, ani zaświadczenia Burmistrza Swarzędza o zgodności zabudowy z ustaleniami obowiązującego planu miejscowego. Ograniczył się do złożenia w piśmie z dnia 28 marca 2011 r. żądania umorzenia postępowania, wskazując błędnie, że postanowienie o wstrzymaniu robót budowlanych traci ważność po upływie 2 miesięcy od doręczenia. Przepis art. 50 ust. 4 Prawa budowlanego znajduje zastosowanie do postanowień o wstrzymaniu prowadzenia robót budowlanych wydanych w oparciu o przepisy art. 50 ust. 1 i 2 Prawa budowlanego, nie stosuje się zaś do postanowień wydanych na podstawie art. 48 ust. 2 i 3 tej ustawy. W sytuacji braku dla przedmiotowego terenu obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nieprzedłożenie przez inwestora ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowej zabudowy uniemożliwiał kontynuowanie procesu legalizacji. Przepis art. 48 ust. 4 Prawa budowlanego zobowiązuje organ nadzoru budowlanego do wydania decyzji o nakazie rozbiórki w przypadku niespełnienia w wyznaczonym terminie obowiązków określonych w ust. 3.

Skargę kasacyjną od wyroku WSA w Poznaniu z dnia 4 kwietnia 2012 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł I. J. zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie:

1. art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego poprzez jego błędne zastosowanie i nakazanie rozbiórki budynku należącego do I. J. w sytuacji gdy z ustaleń dokonanych przez organ administracyjny, a potwierdzonych przez Sąd Administracyjny przedmiotowy budynek został wybudowany ok. 2001 r. tj. w okresie gdy miejsce wybudowania w/w budynku było objęte miejscowym planem ogólnym zagospodarowania przestrzennego miasta Swarzędz i jak wynika z zaświadczenia wystawionego przez Burmistrz Miasta i Gminy Swarzędz wydanego w dniu 13 lipca 2009 r. przedmiotowy budynek został postawiony zgodnie z jego ustaleniami; jednocześnie jak wskazano w aktach sprawy znajduje się projekt budowlany dotyczący budynku należącego do I. J., a zatem istniały wszelkie przesłanki aby zastosować regulacje zawartą w art. 48 ust. 2 Prawa budowlanego i nie było konieczności nakazywania jego rozbiórki,

2. art. 106 § 3 p.p.s.a. poprzez nie przeprowadzenie z urzędu dowodów uzupełniających z dokumentów dotyczących aktualnego w momencie wybudowania budynku stanu prawnego dotyczącego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Swarzędz.

Skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez "uchylenie decyzji Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] listopada 2011 r. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez właściwy organ administracji".

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Rodzinny Ogród Działkowców "[...]" w S. wniósł o jej odrzucenie. Natomiast Polski Związek Działkowców Okręgowy Zarząd w P. w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Pismem z dnia 16 maja 2014 r. złożonym na rozprawie I. J. uzupełnił skargę kasacyjną załączając przez siebie dokonane pomiary obiektu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 15 § 1 pkt 1 w związku z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych w granicach ich zaskarżenia, a z urzędu bierze jedynie pod rozwagę nieważność postępowania.

W niniejszej sprawie nie dostrzeżono okoliczności mogących wskazywać na nieważność postępowania sądowoadministracyjnego. Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Na wstępie należy zauważyć, iż w sprawie bezspornym jest że przedmiotowy budynek został wybudowany w 2001 r. oraz, że na jego budowę konieczne było uzyskanie pozwolenia na budowę. Natomiast istota sporu w przedmiotowej sprawie sprowadza się do ustalenia, czy w procedurze legalizacyjnej wszczętej na podstawie art. 48 Prawa budowlanego, bada się zgodność samowolnie wybudowanego budynku z obowiązującym (w dacie orzekania przez organ) miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w sytuacji jego braku z ustaleniami ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, czy też z miejscowym planem zagospodarowania terenu obowiązującym w dacie wybudowania budynku. W skardze kasacyjnej oraz w piśmie z dnia 16 maja 2014 r. skarżący kasacyjnie wywodzi, iż w aktach administracyjnych znajduje się zaświadczenie Burmistrza Miasta i Gminy Swarzędz z dnia 13 lipca 2009 r. z którego wynika, iż działka nr ew. [...]położona w S. objęta była miejscowym ogólnym planem zagospodarowania przestrzennego miasta Swarzędz, zatwierdzonym uchwałą Rady Miejskiej w Swarzędzu z dnia 21 lutego 1994 r. w którym była przeznaczona pod tereny istniejących ogródków działkowych. Plan ten przestał obowiązywać w dniu 1 stycznia 2003 r. Dodatkowo w aktach sprawy znajduje się "Projekt budowlany – inwentaryzacja" sporządzony w lipcu 2009 r. Zdaniem skarżącego kasacyjnie organy nadzoru budowlanego mając na uwadze w/w dokumenty powinny dokonać legalizacji samowoli budowlanej – przedmiotowego budynku, natomiast błędnie przerwały procedurę legalizacyjną i orzekły o nakazie rozbiórki przedmiotowego budynku na podstawie art. 48 ust. 1 oraz 4 Prawa budowlanego. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego za błędną całkowicie należy uznać argumentację skarżącego kasacyjnie ponieważ, możliwość legalizacji samowoli budowlanej zgodnie z art. 48 Prawa budowlanego zależy w pierwszej kolejności od zgodności z ustaleniami obowiązującego w dacie orzekania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (jeżeli taki obowiązuje) lub z ostateczną decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego wydaną w dacie orzekania. Przepisy art. 48 Prawa budowlanego nie dają bowiem podstaw do przyjęcia, iż ocenę możliwości legalizacji budowy powinno prowadzić się według przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym obowiązujących w dacie wzniesienia obiektu budowlanego. Przepis art. 48 ust 2 stanowi, że - jeżeli budowa, o której mowa w ust. 1 jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i nie narusza przepisów, w tym techniczno-budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem -właściwy organ wstrzymuje postanowieniem prowadzenie robót budowlanych i nakłada obowiązki określone w ust. 3. Jak z powyższego widać warunki legalizacji w powyższych przepisach zostały zredagowane w czasie teraźniejszym, a nie w czasie przeszłym, z czego wynika, że należy brać pod uwagę przepisy obowiązujące w dacie orzekania, a nie budowy (wyrok NSA z 24.01.2012 r., II OSK 2100/10, Lewis.pl nr 3060265, wyrok NSA z 18.05.2012 r., II OSK 2561/11, Lewis.pl nr 3933363, wyrok WSA w Krakowie z dnia 12.10.2009 r., II SA/Kr 1067/09, LexPolonica nr 2445885). Z akt sprawy wynika, iż organ I instancji na podstawie art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego postanowieniem z dnia 15 lutego 2011 r. wezwał inwestora do przedstawienia zaświadczenia Burmistrza Swarzędza o zgodności zabudowy z ustaleniami obowiązującego planu miejscowego, względnie ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy dla zrealizowanej inwestycji – w terminie 40 dni od dnia otrzymania postanowienia W wyznaczony terminie skarżący kasacyjnie nie skorzystał z możliwości legalizacji obiektu i nie przedstawił ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy, ani zaświadczenia Burmistrza Swarzędza o zgodności zabudowy z ustaleniami obowiązującego planu miejscowego. Zasadnie więc organy nadzoru budowlanego oraz Sąd I instancji uznały, że przedmiotowy budynek powinien podlegać rozbiórce zgodnie z art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego. Mając powyższe na uwadze, zarzut skargi kasacyjnej naruszenia art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego nie zasługiwał na uwzględnienie.

Za niezasadny należało uznać również zarzut skargi kasacyjnej naruszenia art. 106 § 3 p.p.s.a. Przepis ten stanowi, że sąd może przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości, a nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania. W postępowaniu przed sądem administracyjnym, co do zasady, nie jest bowiem możliwe prowadzenie postępowania dowodowego. Sąd administracyjny nie dokonuje ustaleń stanu faktycznego, a dokonywana przez niego kontrola legalności aktu administracyjnego opiera się na materiale dowodowym zgromadzonym w postępowaniu przed organem wydającym zaskarżoną decyzję. Od tej zasady istnieje wyjątek, o którym mowa w art. 106 § 3 p.p.s.a. Sąd odmawiając przeprowadzenia określonych dowodów, nie ma jednak obowiązku wydania osobnego postanowienia odmawiającego przeprowadzenia dowodów, ponieważ przyjmuje się, że postanowienie dowodowe powinno mieć treść pozytywną. Ponadto z powołanego przepisu wynika, że dopuszczenie nowego dowodu z dokumentu jest uprawnieniem (sąd może), a nie obowiązkiem sądu (por. wyrok NSA z dnia 13 maja 2009 r. sygn. akt II FSK 1886/07). Należy zauważyć, że celem postępowania dowodowego, o którym stanowi art. 106 § 3 p.p.s.a., nie jest ponowne ustalenie stanu faktycznego sprawy administracyjnej, lecz ocena, czy właściwe w sprawie organy ustaliły ten stan zgodnie z regułami obowiązującymi w procedurze administracyjnej, a następnie czy prawidłowo zastosowały przepisy prawa materialnego do poczynionych ustaleń. Dlatego też, czynienie zarzutu Sądowi I instancji, że nie uzupełnił samodzielnie materiału dowodowego jest chybione, bowiem w ocenie skarżącego Sąd I instancji winien był przeprowadzić postępowanie dowodowe za organy - co jest oczywiście niedopuszczalne. Poza tym w niniejszej sprawie nie było wątpliwości w zakresie ustaleń stanu faktycznego, nie było więc potrzeby stosowania art. 106 § 3 p.p.s.a.

Na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym skarżący kasacyjnie złożył pismo z dnia 16 maja 2014 r., w którym już po upływie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej, rozszerzył zarzuty skargi kasacyjnej. Wyjaśnić jednak należy, iż z treści art. 183 § 1 p.p.s.a. wynika prawo strony do przytoczenia jedynie nowego uzasadnienia podstaw kasacyjnych. Norma ta nie dopuszcza możliwości dokonania zmiany ustawowych podstaw przytaczanych w skardze kasacyjnej czy też ich rozszerzania. Z treści tego przepisu wynika jednoznacznie, że chodzi w nim o przytoczenie nowego uzasadnienia podstaw kasacyjnych sformułowanych w skardze, a nie o przytoczenie nowych podstaw kasacyjnych wraz z ich uzasadnieniem. Powyższy przepis nie pozwala więc na zmiany lub rozszerzenie podstaw kasacyjnych sformułowanych w skardze kasacyjnej, zwłaszcza po upływie terminu przewidzianego do jej wniesienia. Z tych powodów pismo skarżącego z dnia 16 maja 2014 r. nie mogło odnieść zamierzonych skutków prawnych.

Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.