Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Stanisław Marek Pietras Sędzia WSA Adam Lipiński Sędzia WSA Andrzej Kołodziej (spr.) Protokolant asystent sędziego Mateusz Rogala po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi K.K. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską oddala skargę

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w L. z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...] cofającą K.K. pozwolenie na posiadanie broni palnej myśliwskiej.

Organ rozpatrując przedmiotową sprawę ustalił następujący stan faktyczny.

K.K. uzyskał pozwolenie na posiadanie broni palnej myśliwskiej na podstawie decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w S. z dnia [...] października 1991 r. nr [...].

W dniu 6 grudnia 2007 r. Komendant Wojewódzki Policji w L. wszczął

z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie cofnięcia K.K. pozwolenia na posiadanie broni myśliwskiej w związku z uzyskaniem informacji o prowadzonym przeciwko stronie postępowaniu karnym o czyn z art. 178a § 1 k.k., tj. przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.

W toku postępowania organ I instancji otrzymał z Komendy Powiatowej Policji

w P. protokół z przeprowadzonej kontroli warunków przechowywania broni,

z którego wynikało, że posiadaną broń strona przechowuje zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz opinię o niej z miejsca zamieszkania, w której podano, iż przestrzega norm i zasad współżycia społecznego, a także, że jest rencistą i posiada I grupę inwalidzką

z uwagi na chorobę [...]. Ponadto ustalił, że w środowisku myśliwskim strona postrzegana jest pozytywnie oraz nie figuruje w Krajowym Rejestrze Karnym jako osoba skazana.

W dniu 24 stycznia 2008 r. Sąd Rejonowy w L. Sąd Grodzki w P. przesłał do Komendanta Wojewódzkiego Policji w L. akt oskarżenia przeciwko K.K., w którym wskazano, iż prowadził on samochód osobowy znajdując się w stanie nietrzeźwości, wyrażającym się zawartością 1,00 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Z zeznań policjantów wynikało, iż w chwili zatrzymania był on pod wyraźnym wpływem alkoholu. W pierwszej chwili wyżej wymieniony oświadczył, że wjechał do rowu unikając zderzenia ze zwierzęciem, a następnie zmienił zeznania twierdząc, że nie wie kto kierował samochodem.

Pismem z dnia 26 maja 2008 r. wyżej wymieniony zwrócił się do organu I instancji

o zawieszenie postępowania do czasu prawomocnego zakończenia toczącego się przeciwko niemu postępowania karnego o czyn z art. 178a § 1 k.k., wskazując, że

w trakcie jazdy źle się poczuł, zatrzymał samochód i spożył trochę koniaku (zgodnie

z zaleceniami lekarza) ze względów zdrowotnych.

Postanowieniem z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...] Komendant Wojewódzki Policji w L. odmówił zawieszenia postępowania w przedmiocie cofnięcia mu pozwolenia na posiadanie broni palnej myśliwskiej.

K.K. wniósł zażalenie na powyższe postanowienie, które Komendant Główny Policji postanowieniem z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...] utrzymał

w mocy, stwierdzając, iż brak jest podstaw do jego zawieszenia.

W dniu 3 października 2008 r. K.K. zwrócił się do organu I instancji

o umorzenie postępowania, ze względu na niezasadne zaliczenie go do kategorii osób wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji.

Komendant Wojewódzki Policji w L. pismem z dnia 13 października 2008 r. poinformował stronę, iż co do powyższego wniosku odniesie się w decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty.

W dniu 2 lutego 2009 r. Sąd Rejonowy w L. przesłał organowi I instancji postanowienie z dnia [...] stycznia 2009 r., sygn. akt [...] o zawieszeniu postępowania karnego przeciwko K.K. o czyn z art. 178a § 1 k.k. ze względu na zły stan zdrowia.

W związku z tym, że strona cierpi na chorobę [...] Komendant Wojewódzki Policji w L. zobowiązał ją do przedstawienia orzeczeń lekarskich i psychologicznych.

W dniu 25 lutego 2009 r. K.K. przesłał przedmiotowe orzeczenia,

z których wynikało, iż nie ma przeciwwskazań zdrowotnych i psychologicznych do dysponowania przez niego bronią.

Komendant Wojewódzki Policji w L. złożył odwołanie od pozytywnego dla strony orzeczenia lekarskiego do Instytutu Medycyny Pracy w L.

W wyniku ponownie przeprowadzonych badań K.K. uzyskał orzeczenie lekarskie z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] stwierdzające, iż nie należy on do kategorii osób wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt 2-4 ustawy o broni i amunicji i może dysponować bronią.

W związku informacją z Sądu Rejonowego w L., iż postępowanie karne przeciwko stronie o czyn z art. 178a k.k. jest nadal zawieszone, Komendant Wojewódzki Policji w L. postanowieniem z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] zawiesił z urzędu postępowanie administracyjne dotyczące cofnięcia mu pozwolenia na broń palną myśliwską.

K.K. złożył zażalenie na powyższe postanowienie, które Komendant Główny Policji postanowieniem z dnia [...] września 2009 r. nr [...] uchylił, wskazując, iż kwestia zawieszenia postępowania karnego nie stanowi zagadnienia prawnego.

W związku z powyższym, Komendant Wojewódzki Policji w L. decyzją z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...], na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 oraz art. 20 powołanej ustawy o broni i amunicji, cofnął K.K. pozwolenie na posiadanie broni palnej myśliwskiej, podając, że dopuszczenie się przez stronę prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości rodzi uzasadnioną obawę, że w takim samym lub podobnym stanie może ona korzystać z posiadanej broni, czyli używać jej z narażeniem życia i zdrowia innych osób, w tym przypadku uczestników ruchu drogowego, tj. w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, a zatem nie daje gwarancji bezpiecznego i zgodnego z przepisami posiadania i używania broni.

Od powyższej decyzji K.K. wniósł odwołanie do Komendanta Głównego Policji wnosząc o jej uchylenie i umorzenie postępowania, ewentualnie o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia. Zarzucił organowi I instancji naruszenie prawa procesowego, tj. art. 7, 77 § 1, 80 i 107 § 3 k.p.a. oraz naruszenie prawa materialnego, tj. art. 18 ust. 1 pkt. 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, poprzez niedołożenie starań do obiektywnej oceny materiału dowodowego i niewyjaśnienie powodu, dla którego zaliczył go do osób wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy wyłącznie na podstawie postawienia mu zarzutu z art. 178a § 1 k.k., pomijając inne dowody, tj.: pozytywne opinie w miejscu zamieszkania i w środowisku łowieckim, brak wpisu w rejestrze karnym, a także orzeczenia lekarskie i psychologiczne potwierdzające jego predyspozycje do posiadania broni palnej.

Nie znajdując podstaw do uwzględnienia odwołania Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] lipca 2010 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji wskazał, że zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba, co do której takie pozwolenie wydano należy do osób, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć jej w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanych prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw.

Podkreślił, iż określony w art. 15 ust. 1 pkt 6 tej ustawy katalog przestępstw skutkujących cofnięciem pozwolenia na broń nie ma charakteru zamkniętego, o czym świadczy użyty przez ustawodawcę zwrot "w szczególności". Przepis ten stanowi wytyczną interpretacyjną co do przesłanek faktycznych i prawnych sposobu rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej. Organy Policji mają prawo i obowiązek uwzględniać wszelkie okoliczności mogące mieć wpływ na rodzaj decyzji kończącej sprawę. Nie zostały one zobowiązane do udowodnienia, iż faktycznie posiadacz pozwolenia na broń posłużył się lub użyje broni

w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Wystarczające jest bowiem samo domniemanie takiego zachowania, którego podstawą może być fakt skazania lub podejrzenia (oskarżenia) o popełnienie przestępstwa istotnego ze względu na jego rodzaj i wagę dla sfery stosunków społecznych, a zatem wykluczającego możliwość posiadania broni nawet, gdy jest ono jednorazowe, a inne zebrane w postępowaniu dowody korzystnie o takiej osobie świadczą. Do przykładowego katalogu przestępstw, które tworzą podstawę uzasadnionej obawy, organy Policji zaliczają także czyny godzące w bezpieczeństwo w komunikacji, zwłaszcza te, w których jednym ze znamion jest stan nietrzeźwości sprawcy.

W związku z tym organy te mają prawo do uznania, iż oskarżenie strony

o popełnienie czynu z art. 178a § 1 k.k. (kierowanie samochodem w stanie nietrzeźwości, podczas gdy zawartość alkoholu w wydychanym przez nią powietrzu wykazała 1,00 mg/l) , jego wysoka szkodliwość społeczna (sprawca działa umyślnie i godzi się na ewentualne następstwa, tj. śmierć lub kalectwo ludzi czy też zniszczenie mienia) oraz znaczenie dla stosunków społecznych (pośrednio zagrożone są życie i zdrowie nie tylko sprawcy, ale

i innych uczestników ruchu drogowego) są wystarczającym powodem do zaliczenia jej do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji.

Zdaniem organu kierowanie pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości jest nie tylko przejawem nieodpowiedzialności osoby, która tak postępuje, ale świadczy także

o braku wyobraźni co do ewentualnych skutków działania pod wpływem alkoholu, a takie cechy u posiadacza broni – urządzenia niebezpiecznego i ściśle związanego ze sferą bezpieczeństwa i porządku publicznego, wykluczają możliwość dysponowania nią.

Wskazał, że spożywanie napojów alkoholowych wydłuża czas reakcji, ogranicza pole widzenia, pogarsza koordynację ruchową i powoduje obniżenie koncentracji. Powyższe cechy odnoszą się do strony, bowiem wykonywała ona manewry zmuszające innego uczestnika ruchu drogowego do gwałtownych zmian kierunku jazdy w celu uniknięcia kolizji, gdyż wjeżdżała na jego pas ruchu, po czym wjechała do rowu. Ponadto jechała bez włączonych świateł, pomimo obowiązku całodobowego ich używania, co mogło skończyć się tragicznie nie tylko dla niej, ale również innych kierujących i pasażerów, którzy jechali z naprzeciwka.

Odnosząc się zaś do oświadczenia wyżej wymienionego, w którym nie przyznaje się on do popełnienia czynu z art. 178a § 1 k.k., twierdząc, że dopiero po zatrzymaniu pojazdu spożył alkohol, stwierdzić należy, że jest ono nieprawdziwe, o czym świadczą wyniki przeprowadzonego badania na zawartość alkoholu we krwi, które wskazują na spożycie alkoholu kilka godzin wcześniej. Ponadto z zeznań policjantów, podejmujących interwencję, wynika także, iż zmieniał on swoje oświadczenia co do okoliczności prowadzenia samochodu. Pomimo tego jednak, że materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że strona prowadziła pojazd, będąc w stanie nietrzeźwości, to cofnięcie jej pozwolenia nie jest tożsame z wydaniem wyroku skazującego za zarzucany czyn, a jedynie jest konsekwencją administracyjnoprawną, wynikającą z przepisów ustawy o broni i amunicji. Z woli bowiem samego ustawodawcy prawnokarna zasada domniemania niewinności nie ma zastosowania w postępowaniu administracyjnym w sprawie cofnięcia pozwolenia na broń palną. Organy administracji publicznej, a takimi są organy Policji w postępowaniu administracyjnym, nie działają bowiem na podstawie prawa karnego, a administracyjnego. Nie oceniają zatem, czy posiadacz pozwolenia na broń jest winny popełnienia zarzucanych mu przestępstw. Nie weryfikują także prawidłowości postępowania karnego i trafności kwalifikacji prawnej czynów tym postępowaniem objętych. Tak więc w sytuacji, gdy zasadne są w stosunku do niej obawy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, fakt ten nie stanowi przeszkody do cofnięcia jej pozwolenia na broń na podstawie przepisów prawa materialnego administracyjnego.

Od posiadaczy broni wymaga się nieskazitelnej postawy, a strona stojąc pod zarzutem popełnienia czynu przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, takiej postawy nie wykazała. Organy Policji w wypadku naruszenia ładu prawnego są zobowiązane, na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy, do cofnięcia pozwolenia na broń.

W ocenie organu odwoławczego za cofnięciem K.K. pozwolenia na broń przemawiają także okoliczności związane z jego stanem zdrowia, które stwarzają obawę, o której mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Jakkolwiek dysponuje on orzeczeniami lekarskimi i psychologicznymi, które potwierdzają, że może on dysponować bronią, jednakże stan jego zdrowia, jak wynika z postanowienia Sądu Rejonowego w L. z dnia [...] stycznia 2009 r., uniemożliwia mu udział w postępowaniu karnym. W związku z tym istnieje uzasadniona obawa, że każda stresogenna sytuacja może wywołać u strony stan bezpośredniego zagrożenia życia ([...]), konsekwencją którego może być niewłaściwe użycie broni, czy też przedostanie się jej w ręce osób nieuprawnionych, co niewątpliwie stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa i porządku publicznego.

Organ stwierdził, iż zarzuty strony dotyczące naruszenia przepisów procedury administracyjnej są niezasadne, ponieważ organ I instancji, zgodnie z art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a., przeprowadził postępowanie dowodowe w całości. Postępowanie to natomiast wykazało przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt. 6 ustawy o broni i amunicji, dające podstawę do cofnięcia stronie pozwolenia na broń. Ponadto na ocenę organów Policji nie mogą mieć wpływu pozytywne o niej opinie środowiskowe.

Odnośnie z kolei wniosku strony o umorzenie postępowania administracyjnego, Komendant Główny Policji stwierdził brak podstaw do takiego rozstrzygnięcia sprawy. Stosownie bowiem do art. 105 § 2 k.p.a., organ administracji publicznej może umorzyć postępowanie, jeżeli wystąpi o to strona, na której żądanie zostało ono wszczęte, a nie sprzeciwiają się temu inne strony oraz gdy nie jest to sprzeczne z interesem społecznym. Zgodnie zaś z art. 105 § 1 k.p.a., postępowanie umarza się, gdy z jakiejkolwiek przyczyny stało się ono bezprzedmiotowe. W niniejszej sprawie postępowanie zostało wszczęte

z urzędu, a postępowanie dotyczy posiadanego przez stronę prawa do broni.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie K.K. wniósł o uchylenie decyzji Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lipca 2010 r. oraz utrzymanej nią w mocy decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w L. z dnia [...] kwietnia 2010 r., a także o zasądzenie kosztów postępowania administracyjnego.

Zaskarżonej decyzji zarzucił:

- naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a. oraz art. 107 § 3 k.p.a. w ten sposób, że organ II instancji nie podjął należytych starań, aby naprawić istotne błędy popełnione przez organ I instancji, mające wpływ na wynik sprawy

w zakresie niewykonania obowiązku wszechstronnej i obiektywnej analizy materiału dowodowego oraz nie uzasadnił dlaczego oparł się wyłącznie na argumentach opartych na domniemaniach oderwanych od rzeczywistości, a nie na ustaleniach faktycznych. Nie wykazał również bezpośredniego związku zarzucanego mu czynu z art. 178a § 1 k.k. z cofnięciem mu pozwolenia na broń.

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 18 ust. 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, poprzez błędne przyjęcie, iż oskarżenie o czyn z art. 178a § 1 k.k. może stanowić przesłankę wystarczającą do zastosowania wyżej wymienionych przepisów ustawy o broni i amunicji.

Skarżący zwrócił uwagę na pominięcie przez organ I instancji okoliczności mogących mieć wpływ na wynik sprawy, takich jak: prawidłowe przechowywanie przez niego broni, o czym świadczy protokół z kontroli, a także pozytywnej opinii zarówno

z miejsca zamieszkania, sporządzonej przez Komendę Powiatową Policji w P. oraz pozytywnej opinii władz myśliwskich. Wskazał, iż Komendant Główny Policji

o powyższych dokumentach jedynie wspomina podając, iż z orzeczenia lekarskiego

i psychologicznego wynika brak przeciwwskazań do dysponowania przez niego bronią palną. Organ ten nie wziął również pod uwagę, że pozwolenie na broń posiada od dnia 1 października 1991 r. i w aktach brak jest adnotacji, aby w tym okresie naruszył przepisy

o posiadaniu broni palnej myśliwskiej, zasady prowadzenia polowań bądź też etykę myśliwską.

Podkreślił, iż zarówno organ I jak i II instancji uznał, iż przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. ma faktycznie za przedmiot ochronę życia i zdrowia człowieka, co jest sprzeczne

z istotą art. 178a § 1 k.k. Zdaniem skarżącego ustawodawca uznał za przestępstwo sam fakt prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, które jest przestępstwem

o charakterze formalnym, bezskutkowym, tylko przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Spowodowanie zaś śmierci lub kalectwa człowieka, co wymieniają organy obydwu instancji, należy do znamion innych czynów (np. art. 173 § 1, § 3, § 4 i art. 177 § 2 k.k.). Stwierdził ponadto, iż nie prowadził pojazdu w stanie nietrzeźwości, a sąd karny takiego czynu jeszcze nie udowodnił.

Wnoszący skargę podał, powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych, iż przy cofnięciu pozwolenia na broń nie można powoływać się jedynie na fakt skazania wyrokiem skazującym, niezbędne jest wykazanie bezpośredniego związku między popełnionym czynem i cechami charakteru oraz jego dotychczasowym postępowaniem, które pozwalałoby na zaistnienie obaw, że posiadacz pozwolenia na broń użyje jej w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Stąd niewystarczające jest wyciągniecie wymienionych wyżej wniosków, wyłącznie na podstawie podejrzenia popełnienia czynu z art. 178a § 1 k.k.

W jego ocenie ustawodawca zobowiązał organy upoważnione do wydawania decyzji w postępowaniu administracyjnym do dokładnego ustalenia i rozważenia stanu faktycznego oraz do obiektywnej oceny wszystkich zebranych dowodów, czego organy obydwu instancji nie uczyniły.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoje dotychczasowe argumenty faktyczne i prawne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej,

a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Skarga oceniana pod tym względem nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zarówno zaskarżona decyzja Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lipca 2010 r., jak również utrzymana nią w mocy decyzja Komendanta Wojewódzkiego Policji w L. z dnia [...] kwietnia 2010 r., nie naruszają prawa.

W ocenie Sądu przy wydaniu zaskarżonej decyzji organ uwzględnił wszelkie rygory procedury administracyjnej, określające jego obowiązki w zakresie sposobu przeprowadzenia postępowania, a następnie końcowego rozstrzygnięcia sprawy. Organ zebrał dowody mające w sprawie istotne znaczenie, ocenił zebrany w toku postępowania materiał dowodowy (art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.), ustosunkował się do twierdzeń skarżącego, a także uzasadnił wyczerpująco swoje rozstrzygnięcie zgodnie

z wymaganiami art. 107 § 3 k.p.a.

Wydając zaskarżoną decyzję Komendant Główny Policji, a wcześniej Komendant Wojewódzki Policji w L. nie naruszyli także prawa materialnego, poprzez jego błędną wykładnię, czy też nieprawidłową subsumcję udowodnionej okoliczności pod stosowną normę prawną.

Podkreślić należy, że posiadanie broni jest w polskim systemie prawnym ściśle reglamentowane i ograniczone przepisami ustawy o broni i amunicji w interesie bezpieczeństwa i porządku publicznego. Ustawodawstwo w tym zakresie ewoluuje

w kierunku zaostrzenia wymogów stawianych osobom posiadającym broń lub ubiegającym się o jej posiadanie. Świadczyć może o tym zmiana brzmienia art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy, dokonana przez art. 1 pkt 16 lit. a ustawy z dnia 14 lutego 2003 r. o zmianie ustawy o broni i amunicji oraz o zmianie ustawy o Biurze Ochrony Rządu (Dz. U. Nr 52, poz. 451), rozszerzająca krąg osób, którym posiadanie broni powinno być ograniczone także na takie osoby, które naruszając obowiązujący w Rzeczypospolitej Polskiej porządek prawny, działając przeciwko szczególnie chronionym dobrom takim jak życie, zdrowie lub mienie, nie posługiwały się przemocą lub groźbą bezprawną. W tym aspekcie zauważenia wymaga, iż pozwolenie na broń palną jest uprawnieniem wyjątkowym, będącym atrybutem władztwa państwowego i z tego względu jego posiadacz musi być osobą dającą rękojmię, iż swoim postępowaniem nie zagrozi bezpieczeństwu lub porządkowi publicznemu.

W związku z tym osoby posiadające pozwolenie na broń powinny w sposób szczególny unikać wchodzenia w kolizje z prawem (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 grudnia 2005 r., sygn. akt VI SA/Wa 1781/05, Lex nr 190907).

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.). Stosownie do art. 18 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy, właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba, której takie pozwolenie wydano, należy do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2-6. Zgodnie zaś z art. 15 ust. 1 pkt 6 tej ustawy, pozwolenia na broń nie wydaje się osobom, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw.

Z treści przytoczonych powyżej przepisów wynika, iż w przypadku skazania osoby legitymującej się pozwoleniem na broń prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu, albo w przypadku toczącego się postępowania karnego o popełnienie takiego przestępstwa przez osobę legitymującą się pozwoleniem na posiadanie broni palnej, organ zobowiązany jest cofnąć pozwolenie na broń (uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2009 r., sygn. akt II OPS 4/09).

Należy jednak zwrócić uwagę, iż cytowany przepis art. 15 ust. 1 pkt 6 nie stanowi zamkniętego katalogu sytuacji, które mogą skutkować cofnięciem pozwolenia na broń. Organ administracji dokonując więc oceny istnienia uzasadnionej obawy, co do użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego, może stwierdzić, że fakt toczącego się postępowania karnego o czyn, niewymieniony

w powyższym katalogu, daje podstawy do przyjęcia, iż taka obawa zachodzi.

Ustawodawca co do zasady wykluczył możliwość posiadania prawa do broni przez osoby, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Pojęcie uzasadnionej obawy,

o której mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, jest pojęciem niedookreślonym, które opiera się na prognozie przewidywanych zachowań posiadacza broni. Uznał bowiem, że choć prognoza jest pewnym wybiegnięciem w przyszłość i nie zawiera w sobie elementu pewności, to z uwagi na zagrożenia, jakie niesie ze sobą posiadanie broni i konieczność ochrony społeczeństwa przed tymi zagrożeniami, można

i należy brać ją pod uwagę. Może ona wynikać z dotychczasowego postępowania danej osoby, jak np. skłonności do nadużywania alkoholu, cech jego charakteru, okoliczności popełnienia czynu zabronionego, a nadto innych okoliczności mających związek z osobą posiadacza broni.

W niniejszej sprawie przesłanką cofnięcia K.K. pozwolenia na broń był fakt oskarżenia go o popełnienie czynu z art. 178a § 1 k.k., tj. kierowania samochodem w stanie nietrzeźwości (w chwili zdarzenia zawartość alkoholu w wydychanym przez nią powietrzu dziesięciokrotnie przewyższyła wartość dopuszczalną i wynosiła 1,00 mg/l).

W związku z powyższym nie wchodziło w grę automatyczne cofnięcie pozwolenia na broń, bowiem toczące się postępowanie karne o wskazany wyżej czyn nie zostało expressis verbis wymienione w art. 15 ust. 1 pkt 6 tej ustawy. Do organów Policji należała zatem ocena, czy toczące się postępowanie o powyższy czyn wyczerpuje treść przesłanki

z części pierwszej tego przepisu.

Zdaniem Sądu organy oceny takiej dokonały stwierdzając, że postawienie skarżącego w stan oskarżenia o czyn z art. 178a § 1 k.k. polegającego na prowadzeniu samochodu w stanie nietrzeźwości stanowi rodzaj bezpośredniego narażenia zdrowia lub życia osób trzecich. Wskazać należy, iż powyższy fakt nie tylko oznacza, że zachowanie skarżącego było niezgodne z prawem, ale świadczy także o nieodpowiedzialności i braku wyobraźni sprawcy takiego czynu. Prowadzenie bowiem pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości stwarza realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym i naraża na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia pozostałych uczestników ruchu drogowego,

a także osoby trzecie. Sąd w pełni podziela poglądy Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którymi "prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości naraża życie i zdrowie innych uczestników ruchu drogowego. Zatem uznać należy, że skarżący siadając za kierownicą w stanie nietrzeźwym zachował się lekkomyślnie, bezpodstawnie zakładając, że nie spowoduje wypadku, którego ofiara mogłaby doznać uszkodzenia ciała, a nawet utracić życie" (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 sierpnia 2008 r., sygn. akt II OSK 938/07), czy dalej idące stwierdzenie, iż "popełnienie przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, z racji charakteru tego przestępstwa jako stwarzającego realne zagrożenie życia i zdrowia, powoduje uzasadnioną i realną obawę, że osoba dopuszczająca się takich czynów może użyć broni w celu sprzecznym

z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, co w świetle wykładni art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji dokonanej przez skład siedmiu sędziów w powołanej wyżej uchwale, uzasadnia cofnięcie pozwolenia na broń takiej osobie" (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 stycznia 2010 r., sygn. akt II OSK 1885/08).

Osobie, która wprowadza się w stan nietrzeźwości, a następnie decyduje się na prowadzenie pojazdu, niewątpliwie przypisana powinna być cecha wyjątkowej nieodpowiedzialności. Uzasadnione jest zatem przyjęcie, że osoba taka, która nie potrafi pokierować swoim postępowaniem, nie daje gwarancji bezpiecznego posiadania

i używania broni palnej. Skoro ma ona trudność z powstrzymaniem się od spożywania alkoholu przed użyciem pojazdu mechanicznego, domniemywać należy, że również

w odniesieniu do broni palnej może postąpić w podobny sposób, powodując tym samym zagrożenie dla zdrowia, życia lub mienia innych osób. Innymi słowy nie można w takim stanie faktycznym wykluczyć wykorzystania broni w sposób niekontrolowany, wynikający właśnie z wprowadzenia się w stan nietrzeźwości. Fakt, że osoba posiadająca broń na tyle nie kontroluje swego postępowania, że prowadzi pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości, powoduje uzasadnioną obawę użycia w takim stanie broni. A to wystarcza, aby organ administracji, związał wystąpienie uzasadnionej obawy z powyższymi zależnościami pomiędzy doprowadzeniem się do stanu nietrzeźwości, a możliwością użycia broni.

Nienaganna opinia skarżącego zarówno w środowisku społecznym, jak i wśród myśliwych, czy też prawidłowe przechowywanie broni, nie stanowi w świetle powyższych ustaleń dowodu mogącego uzasadniać odmienne przekonanie, co do sposobu zachowania się skarżącego w przyszłości. Ponadto podkreślić należy, że jednorazowe zachowanie, ale świadczące o lekceważeniu normy zakazującej prowadzenia pojazdu pod wpływem alkoholu, niweczy całokształt dotychczasowych dobrych opinii środowiska, ponieważ okoliczności tego zdarzenia potwierdzają istnienie obawy użycia broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego.

W orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowany jest pogląd, że nienaganna opinia posiadacza broni w środowisku zawodowym, jak i społecznym, nie stanowi dowodu mogącego "równoważyć" skutki skazania za popełnienie przestępstwa komunikacyjnego

w stanie nietrzeźwości (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 lipca 2009 r., sygn. akt II OSK 1160/08; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 lutego 2010 r., sygn. akt II OSK 324/09; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego

z dnia 1 kwietnia 2010 r., sygn. akt II OSK 2017/09).

W świetle popełnionego przez skarżącego czynu, badanie jego charakteru

i dotychczasowej postawy życiowej nie może bowiem zmienić oceny co do tego, że jest on osobą nieodpowiedzialną.

Zgodzić się także należy z organem, że stan zdrowia skarżącego stwarza obawę zawartą w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, bowiem stresogenne sytuacje występujące np. podczas polowania mogą wywołać u niego stan bezpośredniego zagrożenia jego życia, którego efektem może być niewłaściwe użycie broni.

Mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł jak w sentencji wyroku.