Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Barbara Adamiak Sędziowie: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz (spr.) Sędzia WSA del. Mirosława Pindelska Protokolant: Agnieszka Majewska po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej K.K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 grudnia 2010 r. sygn. akt II SA/Wa 1419/10 w sprawie ze skargi K.K. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską oddala skargę kasacyjną

W dniu 8 grudnia 2010 r., sygn. akt II SA/Wa 1419/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wydał wyrok, w treści którego oddalił skargę K.K. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lipca 2010r., nr [...], w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską.

Wyrok ten został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Decyzją z dnia [...] lipca 2010 r. o ww. numerze Komendant Główny Policji, po rozpatrzeniu odwołania K.K., utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w L. z dnia [...] kwietnia 2010 r., nr [...], cofającą K.K. pozwolenie na posiadanie broni palnej myśliwskiej.

W uzasadnieniu wskazano, że pozwolenie na broń palną myśliwską zostało stronie cofnięte na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), albowiem należy on do kategorii osób co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Zdaniem organu przyjęcie po stronie K.K. istnienia tej uzasadnionej obawy uzasadnia postawienie go w stan oskarżenia o popełnienie przestępstwa z art. 178a ustawy Kodeks karny, tj. kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości (przed Sądem Rejonowym w L. toczy się przeciwko niemu postępowanie karne o popełnienie tego czynu), wysoka społeczna szkodliwość tego czynu – sprawca działał umyślnie i godził się na ewentualne następstwa w postaci śmierci lub kalectwa innych osób, bądź zniszczenie mienia oraz znaczenie dla stosunków społecznych – pośrednio zagrożone są życie i zdrowie nie tylko sprawcy, ale i innych uczestników ruchu drogowego. Zdaniem organu kierowanie pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości jest nie tylko przejawem nieodpowiedzialności osoby, która tak postępuje, ale świadczy także o braku wyobraźni co do ewentualnych skutków działania pod wpływem alkoholu, a takie cechy u posiadacza broni – urządzenia niebezpiecznego i ściśle związanego ze sferą bezpieczeństwa i porządku publicznego, wykluczają możliwość dysponowania nią. Nadto wskazano, że spożywanie napojów alkoholowych wydłuża czas reakcji, ogranicza pole widzenia, pogarsza koordynację ruchową i powoduje obniżenie koncentracji. Powyższe cechy odnoszą się do strony, bowiem wykonywała ona manewry zmuszające innego uczestnika ruchu drogowego do gwałtownych zmian kierunku jazdy w celu uniknięcia kolizji, gdyż wjeżdżała na jego pas ruchu, po czym wjechała do rowu. Ponadto strona jechała bez włączonych świateł, pomimo obowiązku całodobowego ich używania, co mogło skończyć się tragicznie nie tylko dla niej, ale również innych kierujących i pasażerów, którzy jechali z naprzeciwka.

Odnosząc się zaś do oświadczenia K.K., w którym nie przyznaje się on do popełnienia czynu z art. 178a § 1 ustawy Kodeks karny twierdząc, że dopiero po zatrzymaniu pojazdu spożył alkohol, Komendant Główny Policji stwierdził, że jest ono nieprawdziwe, o czym świadczą wyniki przeprowadzonego badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, które wskazują na spożycie alkoholu kilka godzin wcześniej. Ponadto z zeznań policjantów podejmujących interwencję wynika także, iż zmieniał on swoje oświadczenia co do okoliczności prowadzenia samochodu. Zauważono także, że pomimo tego, iż materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że strona prowadziła pojazd będąc w stanie nietrzeźwości, to cofnięcie jej pozwolenia nie jest tożsame z wydaniem wyroku skazującego za zarzucany czyn, a jedynie jest konsekwencją administracyjnoprawną, wynikającą z przepisów ustawy o broni i amunicji.

Nadto w ocenie organu odwoławczego za cofnięciem K.K. pozwolenia na broń przemawiają także okoliczności związane z jego stanem zdrowia, które stwarzają obawę o której mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Jakkolwiek dysponuje on orzeczeniami lekarskimi i psychologicznymi, które potwierdzają, że może on dysponować bronią, jednakże stan jego zdrowia, jak wynika z postanowienia Sądu Rejonowego w L. z dnia [...] stycznia 2009 r., uniemożliwia mu udział w postępowaniu karnym. W związku z tym istnieje uzasadniona obawa, że każda stresogenna sytuacja może wywołać u strony stan bezpośredniego zagrożenia życia (zawał serca), konsekwencją którego może być niewłaściwe użycie broni, czy też dostanie się jej w ręce osób nieuprawnionych, co niewątpliwie stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa i porządku publicznego.

Od powyższej decyzji skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł K.K., wnosząc o uchylenie zarówno decyzji zakwestionowanej jak i utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania sądowoadministracyjnego.

Zaskarżonej decyzji zarzucono:

- naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a. oraz art. 107 § 3 k.p.a. w ten sposób, że organ II instancji nie podjął należytych starań, aby naprawić istotne błędy popełnione przez organ I instancji, mające wpływ na wynik sprawy w zakresie niewykonania obowiązku wszechstronnej i obiektywnej analizy materiału dowodowego oraz nie uzasadnił dlaczego oparł się wyłącznie na argumentach opartych na domniemaniach oderwanych od rzeczywistości, a nie na ustaleniach faktycznych. Nie wykazał również bezpośredniego związku zarzucanego mu czynu z art. 178a § 1 ustawy Kodeks karny z cofnięciem mu pozwolenia na broń,

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 18 ust. 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, poprzez błędne przyjęcie, iż oskarżenie o czyn z art. 178a § 1 ustawy Kodeks karny może stanowić przesłankę wystarczającą do zastosowania wyżej wymienionych przepisów ustawy o broni i amunicji.

Skarżący zwrócił uwagę na pominięcie przez organ I instancji okoliczności mogących mieć wpływ na wynik sprawy, takich jak: prawidłowe przechowywanie przez niego broni, o czym świadczy protokół z kontroli, a także pozytywnej opinii zarówno z miejsca zamieszkania, sporządzonej przez Komendę Powiatową Policji w P. jak i pozytywnej opinii władz myśliwskich. Wskazał także, że Komendant Główny Policji o powyższych dokumentach jedynie wspomina podając, iż z orzeczenia lekarskiego i psychologicznego wynika brak przeciwwskazań do dysponowania przez niego bronią palną. Organ ten nie wziął również pod uwagę, że pozwolenie na broń posiada od dnia [...] października 1991 r. i w aktach brak jest adnotacji, aby w tym okresie naruszył przepisy o posiadaniu broni palnej myśliwskiej, zasady prowadzenia polowań bądź też etykę myśliwską.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że wniesiona skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zarówno decyzja zaskarżona jak i decyzja ją poprzedzająca nie naruszają prawa.

W ocenie Sądu przy wydaniu zaskarżonej decyzji organ uwzględnił wszelkie rygory procedury administracyjnej określające jego obowiązki w zakresie sposobu przeprowadzenia postępowania, a następnie końcowego rozstrzygnięcia sprawy. Organ zebrał dowody mające w sprawie istotne znaczenie, ocenił zebrany w toku postępowania materiał dowodowy (art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.), ustosunkował się do twierdzeń skarżącego, a także uzasadnił wyczerpująco swoje rozstrzygnięcie zgodnie z wymaganiami art. 107 § 3 k.p.a.

Wydając zaskarżoną decyzję Komendant Główny Policji, a wcześniej Komendant Wojewódzki Policji w L. nie naruszyli także prawa materialnego, poprzez jego błędną wykładnię, czy też nieprawidłową subsumcję udowodnionej okoliczności pod stosowną normę prawną.

Nadto Sąd wskazał, że materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Z treści tych przepisów wynika, że w przypadku skazania osoby legitymującej się pozwoleniem na broń prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu, albo w przypadku toczącego się postępowania karnego o popełnienie takiego przestępstwa przez osobę legitymującą się pozwoleniem na posiadanie broni palnej, organ zobowiązany jest cofnąć pozwolenie na broń. Jednocześnie Sąd zauważył, że przepis art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji nie stanowi zamkniętego katalogu sytuacji, które mogą skutkować cofnięciem pozwolenia na broń. Organ administracji dokonując więc oceny istnienia uzasadnionej obawy, co do użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego, może stwierdzić, że fakt toczącego się postępowania karnego o czyn niewymieniony w powyższym katalogu, daje podstawy do przyjęcia, iż taka obawa zachodzi.

W dalszej części uzasadnienia Sąd wskazał, że przesłanką cofnięcia K.K. pozwolenia na broń był fakt oskarżenia go o popełnienie czynu z art. 178a § 1 ustawy Kodeks karny. W związku z powyższym nie wchodziło w grę automatyczne cofnięcie pozwolenia na broń, bowiem toczące się postępowanie karne o wskazany wyżej czyn nie zostało expressis verbis wymienione w art. 15 ust. 1 pkt 6 tej ustawy. Do organów Policji należała zatem ocena, czy toczące się postępowanie o powyższy czyn wyczerpuje treść przesłanki z części pierwszej tego przepisu.

Zdaniem Sądu takiej oceny organy dokonały stwierdzając, że postawienie skarżącego w stan oskarżenia o czyn z art. 178a § 1 ustawy Kodeks karny polegający na prowadzeniu samochodu w stanie nietrzeźwości stanowi rodzaj bezpośredniego narażenia zdrowia lub życia osób trzecich. Sąd wskazał także, że powyższy fakt nie tylko oznacza, że zachowanie skarżącego było niezgodne z prawem, ale świadczy także o nieodpowiedzialności i braku wyobraźni sprawcy takiego czynu. Prowadzenie bowiem pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości stwarza realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym i naraża na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia pozostałych uczestników ruchu drogowego, a także osoby trzecie.

Zdaniem Sądu osobie, która wprowadza się w stan nietrzeźwości, a następnie decyduje się na prowadzenie pojazdu, niewątpliwie przypisana powinna być cecha wyjątkowej nieodpowiedzialności. Uzasadnione jest zatem przyjęcie, że osoba, która nie potrafi pokierować swoim postępowaniem, nie daje gwarancji bezpiecznego posiadania i używania broni palnej. Skoro ma ona trudność z powstrzymaniem się od spożywania alkoholu przed użyciem pojazdu mechanicznego, domniemywać należy, że również w odniesieniu do broni palnej może postąpić w podobny sposób, powodując tym samym zagrożenie dla zdrowia, życia lub mienia innych osób. Innymi słowy nie można w takim stanie faktycznym wykluczyć wykorzystania broni w sposób niekontrolowany, wynikający właśnie z wprowadzenia się w stan nietrzeźwości. Fakt, że osoba posiadająca broń na tyle nie kontroluje swego postępowania, że prowadzi pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości, powoduje uzasadnioną obawę użycia broni w takim stanie. A to, zdaniem Sądu, wystarcza, aby organ administracji związał wystąpienie uzasadnionej obawy z powyższymi zależnościami pomiędzy doprowadzeniem się do stanu nietrzeźwości, a możliwością użycia broni.

Nadto podniesiono, że nienaganna opinia skarżącego zarówno w środowisku społecznym, jak i wśród myśliwych, czy też prawidłowe przechowywanie broni, nie stanowi w świetle powyższych ustaleń dowodu mogącego uzasadniać odmienne przekonanie co do sposobu zachowania się skarżącego w przyszłości. Sąd podkreślił także, że jednorazowe zachowanie, ale świadczące o lekceważeniu normy zakazującej prowadzenia pojazdu pod wpływem alkoholu, niweczy całokształt dotychczasowych dobrych opinii środowiska, ponieważ okoliczności tego zdarzenia potwierdzają istnienie obawy użycia broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Sąd I instancji powołał się przy tym na prezentowany w orzecznictwie sądów administracyjnych pogląd, że nienaganna opinia posiadacza broni w środowisku zawodowym, jak i społecznym, nie stanowi dowodu mogącego "równoważyć" skutki skazania za popełnienie przestępstwa komunikacyjnego w stanie nietrzeźwości.

W ocenie Sądu w świetle popełnionego przez skarżącego czynu, badanie jego charakteru i dotychczasowej postawy życiowej nie może zmienić oceny co do tego, że jest on osobą nieodpowiedzialną. Nadto Sąd zgodził się z organem, że stan zdrowia skarżącego stwarza obawę wskazaną w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, bowiem stresogenne sytuacje występujące np. podczas polowania mogą wywołać u niego stan bezpośredniego zagrożenia jego życia, którego efektem może być niewłaściwe użycie broni.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wywiódł skarżący, zaskarżając go w całości i wnosząc o jego uchylenie, merytoryczne rozpoznanie skargi i uchylenie decyzji Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lipca 2010 r. oraz poprzedzającej ją decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w L. z dnia [...] kwietnia 2010, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1. naruszenie prawa materialnego – art. 18 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji poprzez niezasadne uznanie, że ustalony w sprawie stan faktyczny odpowiada hipotezie wyżej wymienionej normy prawnej,

2. naruszenie prawa procesowego – art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a. – poprzez naruszenie zasad swobodnej oceny dowodów przez niezasadne przyjęcie, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika uzasadniona obawa, że skarżący może użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego.

W uzasadnieniu autor skargi kasacyjnej rozwinął przytoczone wyżej podstawy kasacji wskazując, że poza sporem jest, iż skarżącemu postawiono zarzut popełnienia przestępstwa określonego w art. 178a § 1 ustawy Kodeks karny i został przeciwko niemu skierowany akt oskarżenia o takie przestępstwo, oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, nie był dotychczas karany za żadne przestępstwa, nie stwierdzono nadużywania przez niego alkoholu ani innych środków odurzających, nie stwierdzono przypadków przekraczania zasad i norm współżycia społecznego, brak jakichkolwiek interwencji policji oraz skarżący przestrzega zasad obchodzenia się z bronią i jej przechowywania. Zdaniem skarżącego przytoczony wyżej stan faktyczny sprawy nie daje podstaw do cofnięcia mu pozwolenia na broń palną myśliwską. Nadto zauważono, że Sąd wskazując na istnienie uzasadnionej obawy koncentruje się na stanie nietrzeźwości jako na zasadniczej przesłance wskazującej na obawę niewłaściwego użycia broni i fakcie popełnienia przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji jako przesłance statuującej tę obawę. Takie stanowisko, zdaniem skarżącego, jest contra legem, albowiem fakt nietrzeźwości sam w sobie nie może uzasadniać przedmiotowej obawy, gdyż po pierwsze ustawodawca nie wskazał w ww. normie prawnej elementu popełnienia przestępstwa w stanie nietrzeźwości jako podstawy cofnięcia pozwolenia, uzależnienie od alkoholu jest samoistną podstawą cofnięcia pozwolenia oraz stan nietrzeźwości przy popełnieniu czynu określonego w art. 178a § 1 ustawy Kodeks karny jest znamieniem strony przedmiotowej tego przestępstwa i dodatkowe niejako "penalizowanie" tej okoliczności wydaje się niezasadne. Na poparcie swojego stanowiska skarżący przytoczył szereg orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego, m.in. wyrok z dnia 30 grudnia 2008 r., sygn. akt II OSK 1709/07 oraz wojewódzkich sądów administracyjnych. Wskazano także, że z orzeczeń tych wprost wynika, iż niezbędne jest wykazanie bezpośredniego związku między popełnionym przez skarżącego czynem, za który został skazany i cechami charakteru oraz jego dotychczasowym postępowaniem, które stwarzałoby obawy, że posiadacz pozwolenia na broń użyje jej w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Samo prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości nie może być wystarczającą przesłanką do uznania, że sprawca tego czynu stwarza uzasadnioną obawę użycia broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, choć jazda pojazdem mechanicznym pod wpływem alkoholu jest czynem wysoce nagannym. Powołano się również w tym zakresie na konstytucyjną zasadę niewinności oraz proporcjonalności.

Ponadto, zdaniem skarżącego, wydając orzeczenie Sąd I instancji przytoczył odosobniony wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 kwietnia 2010 r., zawierający błędny pogląd wprowadzający do przesłanek cofnięcia pozwolenia na broń popełnienie przestępstwa w stanie nietrzeźwości. Jest to pogląd stojący w sprzeczności z dotychczasową linią orzeczniczą.

W dalszej części uzasadnienia skargi kasacyjnej wskazano, że z ustalonego stanu faktycznego jednoznacznie wynika, iż poza faktem oskarżenia skarżącego o popełnienie przestępstwa określonego w art. 178a § 1 ustawy Kodeks karny nie ma żadnych innych okoliczności, które wskazywałyby na uzasadnioną obawę niewłaściwego użycia broni. Jedynym argumentem wskazanym przez Sąd jest teza, iż kierujący samochodem w stanie nietrzeźwości stwarza zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym i że popełnienie przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, z racji charakteru tego przestępstwa jako stwarzającego realne zagrożenie życia i zdrowia, powoduje uzasadnioną i realną obawę, że osoba dopuszczająca się takich czynów może użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. O ile, zdaniem skarżącego, pierwsza teza nie budzi zastrzeżeń, to nie ma ona jednak żadnego znaczenia dla oceny istnienia uzasadnionej obawy, gdyż - jak już wskazywano - nie jest to rodzaj przestępstwa, którego popełnienie skutkuje automatycznym cofnięciem uprawnień do posiadania broni. Teza druga jest oczywiście błędna i nie poparta żadną logiczną argumentacją. Zdaniem skarżącego oczywistym jest, że normalnym następstwem kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości nie jest niewłaściwe użycie broni, a tylko taki adekwatny związek przyczynowy może być podstawą cofnięcia uprawnień. W przypadku skarżącego takich okoliczności nie ma.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. W związku z tym, że w niniejszej sprawie żadna z przesłanek nieważności postępowania, enumeratywnie wymienionych w § 2 tego przepisu, nie zaistniała należało rozpoznać przedmiotowy środek odwoławczy w granicach podniesionych w jego treści zarzutów. Zaś tak rozpoznawana skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia prawa materialnego wskazać należy, że jest on całkowicie nieusprawiedliwiony, albowiem Sądowi I instancji zarzucono naruszenie art. 18 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji poprzez jego wadliwe zastosowanie, podczas gdy zarówno organy jak i Sąd I instancji przepisu tego nie stosowały, gdyż materialnoprawną podstawą cofnięcia skarżącemu pozwolenia na broń był przepis art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 tej ustawy. Jednakże Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że powyższa wadliwość, mając na uwadze uzasadnienie skargi kasacyjnej, które w zasadzie w całości (oprócz ostatniego akapitu dotyczącego uzasadnienia zarzutu naruszenia prawa postępowania) odnosi się w formie opisowej do art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, nie wpłynęła na rozpoznanie tego zarzutu zgodnie z intencją autora skargi kasacyjnej, tj. zarzutu naruszenia art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 powyższej ustawy.

Przepis art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji stanowi, że właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba, której takie pozwolenie wydano należy do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2-6. Zaś zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 pkt 6 przedmiotowej ustawy, w brzmieniu właściwym na datę wydania decyzji ostatecznej, pozwolenia na broń nie wydaje się osobom co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw.

Z wykładni językowej przepisu art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji wynika, iż organ Policji ma obowiązek cofnięcia pozwolenia na broń, w sytuacji gdy w stosunku do osoby, która takie pozwolenie posiada zachodzi uzasadniona obawa, że może użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Nadto, z treści przepisu art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji wynika, że owa uzasadniona obawa o której mowa w tym przepisie zachodzi zawsze w stosunku do osób, które zostały skazane prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu, albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw. Taka uzasadniona obawa może zachodzić także w stosunku do innych osób, które wprawdzie nie zostały skazane za popełnienie czynów należących do ww. kategorii przestępstw, bądź przeciwko nim nie toczy się o te czyny postępowanie karne, ale co do których organ ustali okoliczności wskazujące na istnienie tej obawy. Jednakże co do tych innych osób organ musi szczegółowo przeanalizować i uzasadnić istnienie przedmiotowej obawy (porównaj: motywy do uchwały 7 sędziów NSA z dn. 18.11.2009 r., sygn. akt II OPS 4/09, opubl. ONSAiWSA z 2010 r. nr 1, poz. 5).

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego do okoliczności wskazujących na taką obawę może należeć także oskarżenie o popełnienie innego czynu zabronionego, niż wymieniony w ww. art. 15 ust. 1 pkt 6, jeżeli analiza wszelkich okoliczności, w tym okoliczności popełnienia tego czynu oraz przymiotów osobistych skarżącego powoduje, że kształtuje się przekonanie, iż co do tej osoby zachodzi uzasadniona obawa, że może ona użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego.

Nie ulega wątpliwości, że kierowanie samochodem w stanie nietrzeźwości (jak wynika z aktu oskarżenia, w chwili kierowania pojazdem skarżący miał 1,00 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu), jak zasadnie wskazał Sąd I instancji, świadczy o nieodpowiedzialności i braku wyobraźni sprawcy takiego czynu oraz lekceważącym stosunku do prawa. Nadto stwarza realne zagrożenie życia i zdrowia, nie tylko osoby kierującej pojazdem w stanie nietrzeźwości, ale przede wszystkim innych uczestników ruchu. W takiej sytuacji przyjąć należy, że w stosunku do osoby która wchodzi w konflikt z prawem będąc w stanie nietrzeźwości, zachodzi uzasadniona obawa, że może ona także użyć broni w sposób sprzeczny z prawem. Nie można bowiem wykluczyć, że osoba taka po wprawieniu się w stan nietrzeźwości będzie nosiła bądź użyje broni w sposób niewłaściwy. Oceny tej nie zmienia fakt, że skarżący posiada pozytywną opinię w miejscu swojego zamieszkania, do tej pory nie wchodził w konflikt z prawem, przestrzega zasad obchodzenia się z bronią i jej przechowywania oraz, iż w stosunku do niego nie stwierdzono przypadków przekraczania zasad i norm współżycia społecznego. Te okoliczności nie zmieniają bowiem faktu, że skarżący nie daje już gwarancji bezpiecznego posiadania i używania broni.

W tym miejscu podkreślić należy, że wbrew twierdzeniom skarżącego kasacyjnie w tego typu sprawach nie chodzi o sam fakt postawienia zarzutu kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości, ale o to, że w związku z toczeniem się przeciwko niemu tego typu postępowania utracił on rękojmię, że w dalszym ciągu będzie prawidłowo obchodził się z bronią. Jak bowiem wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego prawo do posiadania broni jest wyrazem zaufania państwa do osób, które takie prawo otrzymują. Zatem osoby te, aby nie stracić tego prawa, muszą prowadzić taki tryb życia, aby swoim zachowaniem nie wzbudzać cienia wątpliwości i obaw związanych z faktem posiadania pozwolenia na broń (zobacz: wyrok NSA z dn. 13.01.2012 r., sygn. akt II OSK 2039/10, niepubl. i wskazane tam orzecznictwo). Takie unormowanie prawne ma na celu przede wszystkim ochronę obywateli i zapobieganie różnego rodzaju nadużyciom związanym z używaniem broni, do ochrony życia, zdrowia czy mienia włącznie.

Nadto wskazać należy, że jednoznaczne brzmienie art. 18 ust. 1 pkt 2 przedmiotowej ustawy "cofa pozwolenie na broń" oznacza, że decyzja w sprawie cofnięcia posiadaczowi pozwolenia na broń ma charakter decyzji związanej, co zawsze wiązać się będzie, w przypadku gdy organ stwierdzi, że w stosunku do posiadacza takiego pozwolenia zachodzi jedna z przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 pkt 2-6 ustawy, z obowiązkiem po stronie organów Policji do wydania decyzji cofającej wydane pozwolenie.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że w stosunku do skarżącego toczy się postępowanie karne przed Sądem Rejonowym w L., w którym jest on oskarżony o popełnienie czynu z art. 178a § 1 ustawy Kodeks karny, tj. prowadzenie samochodu w stanie nietrzeźwości. Postępowanie to, jak wynika z akt sprawy, na datę wydania zaskarżonej decyzji jeszcze nie zostało zakończone, gdyż z uwagi na stan zdrowia skarżącego zostało zawieszone.

W niniejszej sprawie zarówno Sąd jak i organy administracji oceniając, czy w stosunku do skarżącego zachodzi uzasadniona obawa użycia broni w sposób wskazany w treści art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji wzięły pod uwagę fakt nie tylko toczenia się przeciwko skarżącemu postępowania karnego, ale i nienaganną opinię jaką w środowisku cieszy się skarżący oraz prawidłowe przechowywanie broni. Jednakże w takiej sytuacji prawidłowo Sąd I instancji przyjął, że te pozytywne dla skarżącego okoliczności, w zestawieniu z toczącym się przeciwko niemu postępowaniem karnym, nie stanowią dowodu, który powodowałby, że można zagwarantować, iż w przyszłości skarżący nie użyje broni w sposób niezgodny z prawem, bądź nie naruszy norm związanych z jej prawidłowym przechowywaniem, co może spowodować, że będzie ona dostępna dla osób nieuprawnionych. Ocenie tej nie sprzeciwiają się, zdaniem Składu Orzekającego w niniejszej sprawie, wskazywane przez skarżącego konstytucyjne zasady domniemania niewinności i proporcjonalności. Cofnięcie pozwolenia na broń nie przesądza o winie strony, a jedynie świadczy o tym, że dana osoba przestała spełniać kryteria do dalszego posiadania stosownego pozwolenia. Zasada domniemania niewinności wyrażona w art. 42 ust. 3 Konstytucji RP winna być rozumiana jako wyłączająca uznanie winy i odpowiedzialności karnej bez prawomocnego wyroku sądu karnego. Nie można jednak, powołując się na tę zasadę, wykluczyć wiązania z faktem toczenia się postępowania karnego jakichkolwiek konsekwencji prawnych oddziaływujących na sytuację osoby, przeciwko której takie postępowanie się toczy. Podkreślić bowiem należy, że prawo do posiadania broni nie jest prawem zagwarantowanym konstytucyjnie każdemu, ale z uwagi na ważny interes publiczny jest prawem ściśle reglamentowanym i posiadać ją mogą, na mocy stosownych pozwoleń, tylko osoby które spełniają warunki wskazane w ustawie. Również odwołanie się do systemu ochrony praw nabytych winno być widziane przez pryzmat ścisłej reglamentacji broni, co na gruncie obowiązującego porządku prawnego wiąże się z szeregiem obostrzeń. Prawo do posiadania broni jest bowiem raczej rodzajem przywileju niż prawa podmiotowego, w związku z czym od określonej osoby wymaga się kwalifikowanych cech charakteru oraz zachowania nie budzącego wątpliwości z punktu widzenia ochrony porządku prawnego. Niezasadne jest również, w świetle powyższego, łączenie cofnięcia pozwolenia na broń z karą dodatkową, albowiem nie jest to forma represji karnej (porównaj: motywy do wyroku NSA z dn. 28.10.2011 r., sygn. akt II OSK 1562/10, niepubl.).

Reasumując zauważyć należy, że zasadnie przyjął Sąd I instancji, iż organy wykazały, że w stosunku do skarżącego istnieje uzasadniona obawa użycia broni w sposób sprzeczny z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Dlatego zarzut wskazany jedynie w formie opisowej naruszenia art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji także nie zasługuje na uwzględnienie.

Zaś w związku z tym, że zarzut naruszenia prawa postępowania skarżący kasacyjnie uzasadnił naruszeniem zasad swobodnej oceny dowodów poprzez przyjęcie w sposób niezasadny, że z zebranego materiału dowodowego wynika uzasadniona obawa, że skarżący może użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, a kwestia istnienia w stosunku do skarżącego tej uzasadnionej obawy o której mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji została już przesądzona przy rozważaniu zarzutu prawa materialnego, to i ten zarzut należało uznać za niemogący odnieść oczekiwanego skutku.

Zatem mając na uwadze powyższe rozważania, na podstawie art. 184 p.p.s.a., należało orzec jak w sentencji.