drukuj    zapisz    Powrót do listy

6329 Inne o symbolu podstawowym 632 6411 Rozstrzygnięcia nadzorcze dotyczące gminy; skargi organów gminy na czynności nadzorcze, Samorząd terytorialny, Wojewoda, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 948/09 - Wyrok NSA z 2010-01-05, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 948/09 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2010-01-05 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2009-07-06
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Barbara Adamiak /przewodniczący sprawozdawca/
Elżbieta Piechowiak
Małgorzata Stahl
Symbol z opisem
6329 Inne o symbolu podstawowym 632
6411 Rozstrzygnięcia nadzorcze dotyczące gminy; skargi organów gminy na czynności nadzorcze
Hasła tematyczne
Samorząd terytorialny
Sygn. powiązane
III SA/Lu 44/09 - Wyrok WSA w Lublinie z 2009-03-03
Skarżony organ
Wojewoda
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2001 nr 142 poz 1591 art. 39 ust. 4
Ustawa z dnia 8 marca 1990 o samorządzie gminnym - tekst jednolity
Dz.U. 2009 nr 1 poz 7 w związku z art. 4 ust. 3 i art. 12 ust. 2
Ustawa z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów - tekst jednolity.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.) Sędziowie sędzia NSA Małgorzata Stahl sędzia del. WSA Elżbieta Piechowiak Protokolant Kamil Strzępek po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Miejskiej w Rykach od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 3 marca 2009 r. sygn. akt III SA/Lu 44/09 w sprawie ze skargi Rady Miejskiej w Rykach na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Lubelskiego z dnia [...] grudnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie upoważnienia Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w Rykach do załatwienia indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewoda Lubelski, rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia [...] grudnia 2008 r. , nr [...] stwierdził nieważność uchwały Nr [...] Rady Miejskiej w Rykach z dnia [...] października 2008 r. w sprawie upoważnienia Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w Rykach do załatwiania indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej. W uzasadnieniu wskazał, że uchwałą Rada Miejska w Rykach upoważniła Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w Rykach do załatwiania indywidualnych spraw, w tym do wydawania decyzji administracyjnych, o których mowa w ustawie z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. Nr 192, poz. 1378, ze zm.), w zakresie nie uregulowanym w art. 4 ust. 2 tej ustawy (§ 1 uchwały). Tym samym, powołując w podstawie prawnej art. 39 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym, postanowiła w sposób władczy o przekazaniu wszystkich kompetencji (zarówno organu właściwego dłużnika, jak i organu właściwego wierzyciela) przewidzianych w ustawie o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, kierownikowi ośrodka pomocy społecznej.

Przepisy ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów precyzyjnie określają zadania realizowane w zakresie przyznawania i wypłacania świadczeń z funduszu alimentacyjnego, działania podejmowane wobec dłużników alimentacyjnych oraz organy właściwe do załatwiania tych spraw. Zdaniem organu nadzoru jedynie organ wykonawczy gminy może, na podstawie art. 12 ust. 2 lub art. 4 ust. 3 powołanej ustawy, upoważnić wskazane w tych przepisach osoby (w tym m. in. kierownika ośrodka pomocy społecznej) do realizowania zadań przewidzianych ustawą w zakresie precyzyjnie określonym w art. 12 ust. 2 i art. 4 ust. 3 ustawy, a zatem brak jest podstaw prawnych do decydowania przez radę jaki podmiot ma te zadania wykonywać.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z 3 marca 2009 r. sygn. akt III SA/Lu 44/09, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Rady Miejskiej w Rykach na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Lubelskiego z [...] grudnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie upoważnienia Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w Rykach do załatwienia indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej oddalił skargę. W uzasadnieniu Sąd wskazał , że przepisy ustawy z 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. Nr 192, poz. 1378 ze zm.) nakładają określone obowiązki na organy administracji publicznej oraz przyznają tym organom stosowne uprawnienia. Ustawodawca zdefiniował pojęcie organu właściwego dłużnika (art. 2 pkt 9 powołanej ustawy) i organu właściwego wierzyciela (art. 2 pkt 10 powołanej ustawy). Jest nim wójt, burmistrz lub prezydent miasta właściwego ze względu na miejsce zamieszkania dłużnika alimentacyjnego (osoby uprawnionej).

Prawodawca nie przyznał organowi uchwałodawczemu gminy kompetencji do upoważnienia kierownika ośrodka pomocy społecznej lub innej jednostki organizacyjnej gminy by ten realizował zadania ustawowe, a w szczególności by wykonywał pewne czynności lub wydawał decyzje administracyjne. Ustawa jednoznacznie reguluje kwestię udzielania upoważnień do wykonywania zadań objętych jej zakresem przedmiotowym oraz zakresu tych upoważnień.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy - postępowania w sprawie świadczeń z funduszu alimentacyjnego prowadzi organ właściwy wierzyciela. W myśl zaś art. 12 ust. 2 ustawy - organ właściwy wierzyciela może upoważnić swego zastępcę, pracownika urzędu albo kierownika ośrodka pomocy społecznej lub innej jednostki organizacyjnej gminy, a także inną osobę na wniosek kierownika ośrodka pomocy społecznej lub innej jednostki organizacyjnej gminy do prowadzenia postępowania w sprawach, o których mowa w ust. 1 a także do wydawania w tych sprawach decyzji. Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy do zadań organu właściwego dłużnika należy przeprowadzenie wywiadu alimentacyjnego oraz odebranie od dłużnika oświadczenia majątkowego. Stosownie zaś do art. 4 ust .3 ustawy - do wykonania powyższych czynności są uprawnieni upoważnieni pracownicy organu właściwego dłużnika. Ponadto, organ właściwy dłużnika może upoważnić do wykonania tych czynności kierownika ośrodka pomocy społecznej lub innej jednostki organizacyjnej gminy, a także inną osobę na wniosek kierownika ośrodka pomocy społecznej lub innej jednostki organizacyjnej gminy.

Oprócz czynności wymienionych w art. 4 ust. 1 ustawy, do zadań organu właściwego dłużnika należy wykonywanie czynności wymienionych w art. 3 ust. 7 i 8, art. 5 ust. 1, 2, 3 i 6, art. 6, art. 7 ust. 1, art. 22 ust. 1 , art. 31 ust. 4 ustawy oraz do wydawania decyzji o umarzaniu należności (art. 30 ust. 1), o których mowa w art. 28 ust. 1 pkt 1, 2 i 4 ustawy. Odnośnie ww. czynności oraz wydawania decyzji, brak jest podobnego zapisu, jak w art. 4 ust. 3 ustawy.

Sąd wywodził, że przez analogię do art. 12 ust. 2 powołanej ustawy należy przyjąć, że również w przypadkach, które nie obejmuje art. 4 ust. 3 , jedynie organ wykonawczy określony w art. 2 pkt 9 uprawniony jest do upoważnienia swoich pracowników, kierownika ośrodka pomocy społecznej lub innej jednostki organizacyjnej gminy, a także innej osoby na wniosek kierownika ośrodka pomocy społecznej lub innej jednostki organizacyjnej gminy, do wykonywania określonych czynności oraz do wydawania decyzji.

Zdaniem Sądu gdyby przyjąć interpretację strony skarżącej doszłoby do niepożądanej dychotomii. O ile bowiem w sprawach należących do zadań organu właściwego wierzyciela, wyłącznie organ wykonawczy gminy określony w art. 2 pkt 10 ustawy jest uprawniony do udzielania upoważnień we wszystkich sprawach dotyczących świadczeń z funduszu alimentacyjnego, łącznie z wydawaniem decyzji, to w sprawach należących do zadań organu właściwego dłużnika - upoważnień w sprawach wymienionych w art. 4 ust. 3 udzielałby organ wykonawczy gminy określony w art. 2 pkt 9 ustawy, a we wszystkich pozostałych - organ uchwałodawczy gminy. Zakładając racjonalność ustawodawcy Sąd przyjął, że nie różnicuje on kompetencji przyznanych organowi właściwemu wierzyciela i organowi właściwemu dłużnika.

Sąd podzielił stanowisko organu nadzoru, że powołana ustawa zawiera regulację szczególną, która deroguje przepisy ogólne zawarte w ustawie z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.). Przepisy powołanej ustawy przyznały kompetencje do realizowania jej zadań organowi wykonawczemu gminy (dotyczy to zarówno organu właściwego dłużnika, jak też organu właściwego wierzyciela) i w sposób odmienny niż przepisy ustawy o samorządzie gminnym unormowały kwestię udzielania upoważnień do wykonywania tych zadań. Przepisy powołanej ustawy przyznały organowi wykonawczemu gminy uprawnienie do powierzania zadań organu właściwego wierzyciela oraz organu właściwego dłużnika, ściśle określonemu kręgowi osób. Powierzenie tych zadań stanowi uprawnienie organu wykonawczego (zwrot "może"), który z owego uprawnienia nie musi korzystać. Udzielenie upoważnienia przez organ wykonawczy gminy wywoła taki skutek, że osoba upoważniona będzie mogła wykonywać określone czynności oraz wydawać decyzje w imieniu wójta (burmistrza, prezydenta), zaś ten ostatni pozostaje w dalszym ciągu organem właściwym.

Konsekwencją zasady właściwości jest domniemanie zakazu przenoszenia kompetencji między organami administracji publicznej, tj. organ właściwy do załatwienia sprawy nie może przenieść swoich uprawnień na rzecz innego organu, zaś inny organ nie może mu odebrać kompetencji wynikających z ustawy, chyba że przepis szczególny tak stanowi. Zgodnie z art. 7 Konstytucji, organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Przepis ten wymaga od organów działania według prawa przedmiotowego obiektywnego, zaś przepisy o właściwości mają charakter iris cogentis.

Z zasady określonej w art. 39 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym wynika, że decyzje w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej wydaje wójt (burmistrz, prezydent), o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej. W myśl art. 39 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym do załatwienia indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej rada gminy może upoważnić również organ wykonawczy jednostki pomocniczej oraz organy jednostek i podmiotów, o których mowa w art. 9 ust. 1. Upoważnienie to stanowi źródło przekazania kompetencji do władczego działania. Na podstawie uchwały rady gminy, kompetencja do załatwiania określonych spraw z zakresu administracji publicznej przechodzi na inny organ, zaś dotychczasowy organ traci tę kompetencję. Tym samym organ upoważniony przez radę gminy wydaje decyzje w swoim imieniu. Przepisy powołanej ustawy (art. 4 ust. 3 i art. 12 ust. 2) stanowią lex specialis w stosunku do art. 39 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym i wyłączają jego stosowanie. Po pierwsze dlatego, iż stwarzają możliwość upoważnienia szerszego kręgu podmiotów, a nie tylko określonych organów jak chce tego art. 39 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym. Po wtóre dlatego, że do udzielenia upoważnienia, uprawniony jest organ właściwy dłużnika/wierzyciela (czyli organ wykonawczy), a nie rada gminy (organ uchwałodawczy). Po trzecie wreszcie, jeśli chodzi o czynności realizowane przez organ właściwy dłużnika, są to czynności w znakomitej większości o charakterze materialnotechnicznym (wyjątek stanowi wydawanie decyzji, o których mowa w art. 30 ust. 1 ustawy). Tymczasem "załatwianie indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej", o którym mowa w art. 39 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym jest tożsame z wydawaniem decyzji administracyjnych (przepis ten należy interpretować w kontekście pozostałych postanowień art. 39 ustawy o samorządzie gminnym, bowiem ust. 1 i 2 oraz ust. 5 dotyczą wydawania decyzji).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy Sąd zauważył, że w myśl § 1 uchwały [...] Rady Miejskiej w Rykach z dnia [...] października 2008 r. - Kierownik Ośrodka Pomocy Społecznej w Rykach został upoważniony "do załatwiania indywidualnych spraw, w tym do wydawania decyzji administracyjnych, o których mowa w ustawie , w zakresie nie uregulowanym w art. 4 ust. 2 tej ustawy".

Sąd wskazał, że wyjaśnienia strony skarżącej, że na skutek "oczywistej omyłki" błędnie powołano art. 4 ust. 2 powołanej ustawy, to zakres przedmiotowy § 1 uchwały przemawia za tym, że Rada Miejska w Rykach postanowiła o przekazaniu wszystkich kompetencji przynależnych ustawowo organowi właściwemu dłużnika, jak i organowi właściwemu wierzyciela. Nie można zatem podzielić swoistej "wykładni" zawartej w skardze, że przedmiotową uchwałą upoważniono Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w Rykach "do załatwiania indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej, w tym do wydawania decyzji administracyjnych w zakresie nieuregulowanym w art. 4 ust. 3 oraz art. 12 ust. 2 ustawy ", gdyż wykracza to poza treść uchwały.

Uchwały rady gminy, a w szczególności takie, które są aktami prawa miejscowego powinny być klarowne i jednoznaczne, aby uniemożliwić stosowanie niedopuszczalnego luzu interpretacyjnego. Treść uchwały w świetle wykładni językowej przesądza bowiem, jaki jest jej przedmiot. Nie można zatem w skardze sądowej dokonywać wykładni uchwały, czy też twierdzić, że rada powiedziała więcej lub mniej niż chciała powiedzieć, bądź też, że jej zamiarem było co innego, niż stanowi treść uchwały.

Sąd podzielił stanowisko organu nadzoru, że uchwałą w sposób nieuprawniony, sprzeczny m.in. z art. 4 ust. 3 i art. 12 ust. 2 ustawy przeniesiono kompetencje przynależne organowi wykonawczemu gminy działającemu jako organ właściwy dłużnika, jak też jako organ właściwy wierzyciela, na inny organ. Przepisy ustawy, będące lex specialis w stosunku do art. 39 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym. Zarzut naruszenia art. 39 ust. 4 tej ustawy jest niezasadny.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), oddalił skargę.

Rada Miejska w Rykach wniosła od wyroku skargę kasacyjną zaskarżając wyrok w całości. Skargę kasacyjną oparła na zarzucie naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 39 ust. 4 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) poprzez uznanie, że Rada Miejska w Rykach nie mogła postanowić w sposób władczy o przekazaniu kompetencji organu właściwego dłużnika, przewidzianych w ustawie z 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. Nr 192, poz. 1378 ze zm.) - Kierownikowi Ośrodka Pomocy Społecznej w Rykach, w zakresie nieuregulowanym w art. 4 ust. 3 tej ustawy.

Na tej podstawie wnosiła o:

1) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie,

2) zasądzenie kosztów postępowania, według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wywodzono, że z katalogu zadań organu właściwego dłużnika, tylko zadania wyliczone w art. 4 ust. 1 powołanej ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów mogą być przekazane w drodze upoważnienia przez organ właściwy dłużnika alimentacyjnego do wykonywania przez kierownika ośrodka pomocy społecznej w trybie art. 4 ust. 3. W pozostałym zakresie, chociaż wymienione zadania wykonuje ośrodek pomocy społecznej, nie są mu przekazane ustawą. Brak też w ustawie regulacji prawnych umożliwiających przekazanie tych zadań przez organ właściwy dłużnika. Z tego względu uznano przekazanie tych zadań do kompetencji kierownika ośrodka pomocy społecznej w trybie art. 39 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym za właściwe. Uchwała upoważniła do załatwiania spraw indywidualnych w tym do wydawania decyzji administracyjnych w zakresie nieuregulowanym w art. 4 ust. 3 powołanej ustawy o pomocy uprawnionym do alimentów. Uchwała stanowiła o przekazaniu wszystkich pozostałych zadań organu właściwego dłużnika, przewidzianych ustawą, poza wymienionymi w art. 4 ust. 3. Ośrodek Pomocy Społecznej w Rykach jest jednostką organizacyjną, przygotowaną do wykonywania zadań kadrowo, ze względu na zatrudnienie pracowników przeprowadzających wywiad środowiskowy, jak i merytorycznie. Są to sprawy indywidualne, kończące się decyzjami (np. art. 30 ust. 1 i 3 lub 28 ust. 1 pkt 1, 2 i 4). Rada wywodziła, że zasadnym jest aby dla sprawnej realizacji zadań związanych z przyznawaniem świadczeń z funduszu alimentacyjnego wykonywała je jedna jednostka organizacyjna, której kierownikowi burmistrz przekazał kompetencje określone w art. 4 ust. 3 i art. 12 ust. 2 ustawy. Sąd zatem niezasadnie przyjął, że upoważnienie zawarte w art. 4 ust. 3 i art. 12 ust. 2 wyłącza możliwość zastosowania art. 39 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym. Regulacje zawarte w tych przepisach nie wykluczają się wzajemnie.

Wojewoda Lubelski wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej, podtrzymując stanowisko w sprawie.

Naczelny Sad Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 powołanej ustawy - Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Według art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej "Organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa". Z konstytucyjnej zasady praworządności wypływa dla organów administracji publicznej obowiązek przestrzegania przepisów o właściwości. Konstytucyjny obowiązek przestrzegania przepisów o właściwości oznacza, że organy administracji publicznej mogą podejmować działania prawne tylko w zakresie przyznanej kompetencji. Przepisy prawa administracyjnego ustrojowego, przepisy prawa materialnego, jak i przepisy prawa procesowego przyjmują dopuszczalność dekoncentracji kompetencji przez organy administracji publicznej, którym dana kompetencja została przyznana. Dekoncentracja kompetencji może nastąpić przez dekoncentrację zewnętrzną, jak i dekoncentrację wewnętrzną. Dekoncentracja zewnętrzna to przekazanie przez organ, któremu przepisy prawa przyznały kompetencję, tej kompetencji innemu organowi lub jednostce organizacyjnej. Dekoncentracja wewnętrzna to przekazanie realizacji kompetencji wewnątrz struktury organizacyjnej organu administracji publicznej.

Z konstytucyjnej zasady praworządności wynika bezwzględny obowiązek przestrzegania przepisów regulujących kompetencje, to następstwem tego jest dopuszczalność przekazania kompetencji na zewnątrz, jak i wewnątrz tylko jeżeli tak stanowi przepis prawa. Konsekwencją prawną jest niedopuszczalność przekazania kompetencji gdy przepis prawa taką możliwość prawną wyłącza, jak i gdy wyznacza zakres przekazania.

Według art. 39 ust. 4 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) "Do załatwiania indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej rada gminy może upoważnić również organ wykonawczy jednostki pomocniczej oraz organy jednostek i podmiotów, o których mowa w art. 9 ust. 1". Zgodnie z art. 4 ust. 3 ustawy z 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 1, poz. 7 ze zm.) "Do przeprowadzenia wywiadu alimentacyjnego oraz odebrania oświadczenia majątkowego są uprawnieni upoważnieni pracownicy organu właściwego dłużnika. Organ właściwy dłużnika może upoważniać, w formie pisemnej, kierownika ośrodka pomocy społecznej lub innej jednostki organizacyjnej, a także inną osobę na wniosek kierownika ośrodka pomocy społecznej lub innej jednostki organizacyjnej gminy do prowadzenia wywiadu alimentacyjnego oraz odebrania oświadczenia majątkowego".

Według art. 12 ust. 2 powołanej ustawy o pomocy osobom upoważnionym do alimentów "Organ właściwy wierzyciela może upoważniać w formie pisemnej, swojego zastępcy, pracownika urzędu albo kierownika ośrodka pomocy społecznej lub innej jednostki organizacyjnej, a także inną osobę na wniosek kierownika ośrodka pomocy społecznej lub innej jednostki organizacyjnej gminy do prowadzenia postępowania w sprawach, o których mowa w ust. 1, a także do wydawania w tych sprawach decyzji". Jeżeli w regulacji materialnego prawa administracyjnego wyznaczony jest zakres przekazania kompetencji, organ właściwy do przekazania kompetencji, forma przekazania kompetencji, wyłączona jest regulacja przekazania kompetencji w przepisach prawa ustrojowego. Regulacja materialnoprawna uwzględnia rodzaj spraw, których przedmiot pozwala na przesunięcie kompetencji oraz rodzaj spraw, które ze względu na przedmiot regulacji nie mogą być objęte przesunięciem kompetencji, a organ właściwy obowiązany jest do ich załatwienia. Ten właśnie przedmiot regulacji wyznaczył zakres dopuszczalnego dekoncentrowania kompetencji. Wyłączają sprawy związane z prowadzeniem egzekucji, umorzeniem należności związanych z egzekucją (art. 28, art. 30 powołanej ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów).

W zaskarżonym wyroku Sąd przeprowadził prawidłowa wykładnię art. 39 ust. 4 powołanej ustawy o samorządzie gminnym w związku z art. 4 ust. 3 powołanej ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów.

W tym stanie rzeczy, skoro skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionej podstawie, na mocy art. 184 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt