Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Dorota Dąbek (spr.) Sędzia NSA Mirosław Trzecki Sędzia del. NSA Stanisław Śliwa Protokolant asystent sędziego Elżbieta Jabłońska-Gorzelak po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2019 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej [A.] Sp. z o.o. Sp. k. w A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2016 r. sygn. akt VI SA/Wa 2728/15 w sprawie ze skargi [A.] Sp. z o.o. Sp. k. w A. na decyzję Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie zmiany świadectwa bezpieczeństwa dla użytkownika bocznicy kolejowej 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od [A.] Sp. z o.o. Sp. k. w A. na rzecz Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, objętym skargą kasacyjną wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2016 r. o sygn. akt VI SA/Wa 2728/15 oddalił w całości skargę [A.] Sp. z o.o. Sp. k. w A. na decyzję Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego (dalej: Prezes UTK) z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania.

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy.

Pismem z dnia [...] października 2014 r. [A.] sp. z o.o. S.K.A. w A. (dalej: skarżąca, spółka [A.]) wystąpiła do Prezesa UTK z wnioskiem o zmianę świadectwa bezpieczeństwa nr [1] wydanego [B.] w A. (dalej: spółka [B.] ) w części dotyczącej zmiany nazwy użytkownika bocznicy kolejowej. We wniosku skarżąca wskazała, że w dniu [...] listopada 2011 r. ma nastąpić sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa, skutkiem czego wszelkie prawa i obowiązki związane z używaniem bocznicy kolejowej [E.] zostaną przeniesione na nowy podmiot, tj. na skarżącą spółkę [A.] .

Pismem z dnia [...] listopada 2014 r. Prezes UTK, działając na podstawie art. 61 § 3 i 4 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 z późn. zm.; w skrócie: k.p.a.) zawiadomił skarżącą spółkę o wszczęciu postępowania o zmianę świadectwa bezpieczeństwa dla użytkownika bocznicy kolejowej, a także wezwał ją do złożenia dokumentu potwierdzającego następstwo prawne [A.] sp. z o.o. S.K.A. po spółce [B.] – dotychczasowym posiadaczu ww. świadectwa bezpieczeństwa.

W dniu [...] grudnia 2014 r. wnioskodawca załączył akt notarialny nr [...] stanowiący umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa spółki [B.] sp. z o.o. na rzecz spółki [A.] sp. z o.o. S.K.A.

Prezes UTK decyzją z dnia [...] stycznia 2015 r. umorzył w całości postępowanie w sprawie z wniosku z [...] października 2014 r. w przedmiocie zmiany świadectwa bezpieczeństwa dla użytkownika bocznicy kolejowej złożonego przez skarżącą. W jego ocenie sytuacja, w której nastąpiło przeniesienie części przedsiębiorstwa [B.] przez tę spółkę na [A.] powinna być traktowana jako zbycie tego przedsiębiorstwa. Organ zaznaczył, iż przedmiotowa transakcja nie miała charakteru przejęcia lub połączenia się spółek w rozumieniu przepisów ustawy z 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1030; w skrócie: k.s.h.). Prezes UTK uznał, że wnioskodawca nie jest stroną postępowania, stwierdził brak sukcesji uniwersalnej praw i obowiązków wynikających z aktów administracyjnych dotyczących przedsiębiorcy, którego przedsiębiorstwo zostało wniesione aportem do spółki kapitałowej (w odróżnieniu od połączenia lub przejęcia).

Pismem z dnia [...] lutego 2015 r. spółka [A.] wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy wskazując na rozbieżności w doktrynie i orzecznictwie dotyczące interpretacji przepisów art. 552 w zw. z art. 551 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jedn. Dz.U. z 2014 r. poz. 121; w skrocie: k.c.). Zdaniem skarżącej, w wyniku zawarcia umowy z dnia [...] listopada 2014 r. wstąpiła ona w prawa i obowiązki spółki [B.] w zakresie obejmującym zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a tym samym stała się następcą prawnym tej spółki w zakresie praw i obowiązków wynikających ze świadectwa bezpieczeństwa i jako następca prawny ma interes prawny w rozumieniu art. 28 k.p.a. w domaganiu się (na podstawie art. 155 k.p.a.) zmiany decyzji o wydaniu świadectwa bezpieczeństwa.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] sierpnia 2016 r. Prezes UTK, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 105 § 1 k.p.a. oraz w związku z art. 14 ust. 4 i art. 19 ust. 3 ustawy z 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1594 ze zm.), utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] stycznia 2015 r. umarzającą postępowanie w przedmiocie wniosku o zmianę świadectwa bezpieczeństwa nr [1] .

Prezes UTK wyjaśnił, że z treści art. 13 ust. 1a pkt 1 ustawy o transporcie kolejowym wynika, że do jego zadań w zakresie nadzoru nad podmiotami, których działalność ma wpływ na bezpieczeństwo ruchu kolejowego i bezpieczeństwo eksploatacji kolei, należy wydawanie, przedłużanie ważności, zmiana i cofanie autoryzacji bezpieczeństwa, certyfikatów bezpieczeństwa i świadectw bezpieczeństwa, o których mowa w art. 18 tej ustawy oraz prowadzenie i aktualizacja rejestrów tych dokumentów. Wskazał, że zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy o transporcie kolejowym dokumentem uprawniającym użytkowników bocznic kolejowych do eksploatacji tych bocznic jest świadectwo bezpieczeństwa będące dokumentem potwierdzającym zdolność bezpiecznego prowadzenia ruchu kolejowego i wykonywania przewozów kolejowych, wydawanym użytkownikom bocznic kolejowych do eksploatacji tych bocznic posiadającym prawo władania, na daną infrastrukturę kolejową.

Prezes UTK, wskazując na treść art. 155 oraz art. 28 k.p.a. stwierdził, że wniosek spółki [A.] o zmianę świadectwa bezpieczeństwa wydanego na rzecz spółki [B.] był niedopuszczalny, a wnioskodawca nie jest stroną postępowania w przedmiocie zmiany decyzji w sprawie wydania świadectwa bezpieczeństwa, której adresatem był inny podmiot. Powołując się na art. 105 § 1 k.p.a. organ stwierdził bezprzedmiotowość postępowania wszczętego wnioskiem o zmianę decyzji ostatecznej.

Prezes UTK stwierdził, iż w przypadku gdy w administracyjnym prawie materialnym nie jest przewidziana możliwość przeniesienia uprawnień wynikających z decyzji administracyjnej, zgodnie z generalną zasadą braku sukcesji, uprawnienia takie nie przechodzą na nabywcę przedsiębiorstwa. Przepis art. 19 ust 3 ustawy o transporcie kolejowym, jak również przepisy rozporządzenia Ministra Transportu z 12 marca 2007 r. w sprawie warunków oraz trybu wydawania, przedłużania, zmiany i cofania autoryzacji bezpieczeństwa, certyfikatów bezpieczeństwa i świadectw bezpieczeństwa (Dz. U. Nr 57, poz. 389), nie przewidują możliwości zmiany podmiotu dysponującego świadectwem bezpieczeństwa, w przypadku gdy taki podmiot dalej istnieje. Organ wyjaśnił, że przepisy ustawy o transporcie kolejowym w zakresie określającym wymogi do uzyskania świadectwa bezpieczeństwa można uznać za przepisy szczególne, o których mowa w art. 552 k.c. Zdaniem organu prawa i obowiązki uzyskane na podstawie decyzji wydającej świadectwo mają charakter osobisty i ściśle są związane z danym przedsiębiorstwem. W ocenie organu sam fakt kontynuowania działalności zbywcy przez nabywcę przedsiębiorstwa nie przesądza jeszcze o tym, że struktura i organizacja przedsiębiorcy - następcy prawnego jest dostosowana do prowadzenia tej działalności.

Jednoczenie organ pouczył, że wnioskodawca, jako nowy podmiot kolejowy działający w obrębie bocznicy kolejowej, chcąc uzyskać świadectwo bezpieczeństwa, winien złożyć stosowny wniosek o jego wydanie do Prezesa UTK.

Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem, spółka [A.] wniosła skargę, w której domagała się uchylenia zaskarżonej decyzji oraz zasądzenia kosztów procesu. Skarżąca podkreśliła, że nie zgadza się z uzasadnieniem zaskarżonej decyzji i dokonaną tam wykładnią art. 552 w zw. z art. 551 pkt 5 k.c., polegającą na stwierdzeniu, że co prawda czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko co wchodzi w jego skład, chyba że co innego wynika z czynności prawnej albo przepisów szczególnych, ale w istocie znaczy to, że jeśli przepisy w administracyjnym prawie materialnym nie przewidują możliwości przeniesienia uprawnień wynikających z decyzji administracyjnej, uprawnienia takie nie przechodzą na nabywcę przedsiębiorstwa.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał dotychczasowe stanowisko i wniósł o oddalenie skargi jako bezzasadnej.

WSA w Warszawie, działajac na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.; w skrócie: p.p.s.a.), oddalił skargę.

Zdaniem Sądu, wbrew zarzutom skarżącej, Prezes UTK, wydając obie sporne decyzje administracyjne, nie dopuścił się naruszenia zarówno przepisów postępowania administracyjnego, w tym w szczególności przepisu art. 105 § 1 k.p.a., jak również art. 7, art. 77 § 1, art. 80, a także art. 107 § 3 k.p.a., jak i przepisów prawa materialnego, w tym w szczególności art. 14 ust. 4 i art. 19 ust. 3 ustawy o transporcie kolejowym. Sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek nieprawidłowości, zarówno gdy idzie o ustalenie stanu faktycznego sprawy, jak i o zastosowanie do jego oceny przepisów prawa materialnego. Ponadto, Sąd uznał, że w uzasadnieniu obu spornych rozstrzygnięć wyjaśnione zostały w sposób dostatecznie jasny i przekonywujący motywy ich podjęcia, zaś przytoczona w tym zakresie argumentacja jest wyczerpująca i w pełni odnosi się do stanowiska strony.

Odnosząc się do spornej w tej sprawie kwestii sukcesji uprawnień wynikających z decyzji administracyjnej, a w szczególności przeniesienia uprawnień i obowiązków w sferze stosunków administracyjnoprawnych na inny podmiot niż ten, na rzecz którego została wydana decyzja administracyjna, WSA wskazał, że publiczne prawa i obowiązki ukształtowane w drodze aktu administracyjnego mają, co do zasady, charakter osobisty. Sąd zgodził się ze stanowiskiem organu, iż z natury aktu administracyjnego, wspartego uregulowaniami k.p.a., przejście uprawnień jest niedopuszczalne, albowiem prawomocny akt administracyjny wiąże tak długo, jak długo któryś z elementów decydujących o identyczności konkretyzowanego aktem stosunku prawnego nie ulegnie modyfikacji.

WSA uznał, że Prezes UTK zasadnie przyjął w sprawie, iż świadectwo bezpieczeństwa, o którym mowa w art. 4 pkt 18 ustawy o transporcie kolejowym, jako dokument potwierdzający kwalifikacje podmiotu i uprawniające ten podmiot do rozpoczęcia i prowadzenia działalności polegającej na eksploatacji bocznicy kolejowej stanowi przykład administracyjnego aktu osobowego mającego na celu ukształtowanie sytuacji prawnej określonej osoby w oderwaniu od elementów rzeczowych. Prezes UTK biorąc pod uwagę wyniki postępowania administracyjnego prowadzonego w sprawie wydania świadectwa bezpieczeństwa, m.in. przedłożone zgodnie z art. 19 ust. 3 ustawy o transporcie kolejowym dokumenty, ocenia czy użytkownik spełnił określone prawem wymogi, a tym samym czy zapewnia odpowiedni poziom bezpieczeństwa eksploatacji bocznicy. W tej sytuacji, nie sposób zgodzić się ze skarżącą, iż decyzja o wydaniu świadectwa bezpieczeństwa ma charakter rzeczowy.

Zdaniem Sądu, skoro świadectwo bezpieczeństwa jest ściśle związane ze strukturą i organizacją danego przedsiębiorstwa, to nie można zaakceptować sytuacji, w której świadectwo bezpieczeństwa wydane dla jednego podmiotu, jest zmieniane w trakcie okresu jego obowiązywania (świadectwo jest dokumentem terminowym) w zakresie podmiotowym, gdyż wszelkie zapisy i dokumenty, na podstawie których zostało wydane, ściśle dotyczą podmiotu dla którego je wydano. Skoro wydanie świadectwa bezpieczeństwa potwierdza zdolność danego podmiotu do bezpiecznego prowadzenia ruchu kolejowego i wykonywania przewozów kolejowych na bocznicy, nie jest z góry przesądzone, że skarżąca jako następca prawny także uzyska świadectwo bezpieczeństwa, i to jeszcze - jak sugeruje - identyczne jak poprzednie. Prezes UTK każdy wniosek o wydanie świadectwa rozpatruje indywidualnie, a zatem twierdzenie, że wydanie świadectwa bezpieczeństwa dla użytkownika przejmującego bocznice od poprzednika odbywa się niejako automatycznie, jest pozbawione jakichkolwiek podstaw faktycznych i prawnych. Nie bez znaczenia, zdaniem Sądu, jest również dodatkowa okoliczność, iż żaden przepis ustawy o transporcie kolejowym nie stanowi o zakazie funkcjonowania na tej samej bocznicy więcej niż jednego podmiotu posiadającego świadectwo bezpieczeństwa.

W tych okolicznościach WSA uznał, że w sprawie niedopuszczalna była zmiana decyzji (świadectwa bezpieczeństwa) na wniosek innego podmiotu niż ten, na którego rzecz wydano decyzję pierwotną. Nie ulega wątpliwości, że w takiej sytuacji podmiot wskazany w decyzji pierwotnej (zmienianej) uległ przekształceniu, czego skutkiem jest powstanie nowego podmiotu. W związku z tym, wbrew twierdzeniom skarżącej, nie może być mowy o tożsamości sprawy administracyjnej w znaczeniu podmiotowym, co z kolei stoi na przeszkodzie zastosowaniu trybu z art. 155 k.p.a. Sąd I instancji zgodził się z Prezesem UTK, iż jedyną zgodną z prawem formą rozstrzygnięcia wniosku skarżącej spółki była decyzja umarzające postępowanie w sprawie, ponieważ skarżąca nie może być uznana za stronę postępowania w sprawie zmiany świadectwa bezpieczeństwa wydanego dla spółki [B.] z uwagi na fakt, że decyzja wydana w trybie art. 155 k.p.a. musi odnosić się do praw lub obowiązków podmiotu będącego stroną pierwotnej decyzji i uregulowań wyczerpujących przedmiot tej decyzji.

Skargę kasacyjną od tego wyroku wywiodła [A.] Sp. z o.o. s.k. w A., powstała z przekształcenia [A.] Sp. z o.o. S.K.A. w A., zaskarżając wyrok WSA w całości i zarzucając mu, na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a.:

I. naruszenie przepisów postępowania, tj.:

1. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. w związku z art. 6, art. 7, art. 8 oraz art. 77 k.p.a. przez wadliwą kontrolę zgodności z prawem zaskarżonej decyzji Prezesa UTK, utrzymującej w mocy decyzję wydaną w I instancji i oddalenie skargi w sytuacji, gdy skarżąca wykazała, iż postępowanie organów administracji dotknięte było wadami, które uniemożliwiły prawidłowe ustalenie stanu faktycznego w sprawie. WSA za zgodną z prawem uznał decyzję, która oparta została na dokonaniu sprzecznych i niespójnych ustaleń, z zebranym w sprawie materiałem dowodowym przez organ administracji, ponieważ przyjął, że skarżąca, jako nabywca przedsiębiorstwa [B.] posiada inną organizację i strukturę przedsiębiorstwa, w tym dotyczącą funkcjonowania bocznicy kolejowej. WSA pominął jednocześnie fakt, że przez nabycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w skład której wchodziły m.in. ruchomości, nieruchomości wraz z bocznicą i innymi urządzeniami, linie produkcyjne, wszelka związana z tym dokumentacja (w tym przepisy wewnętrzne dotyczące bocznicy) oraz pracownicy, Skarżąca wstąpiła ex lego we wszelkie prawa i obowiązki Sprzedającego i kontynuowała działalność na identycznych zasadach i w identyczny sposób, jak jej poprzednik prawny.

WSA w swoim rozstrzygnięciu powołał się na różnice dotyczące tożsamości przedsiębiorstwa zbywcy z przedsiębiorstwem skarżącej, w zakresie jego specyfiki, struktury i organizacji, mimo że nie wskazał takich różnic i nie wziął pod uwagę iż całe przedsiębiorstwo, zlokalizowane przy ul. [...] w A. (pracownicy, znajdujące się tam ruchomości i nieruchomości) zostało przeniesione na skarżącą, w wyniku transakcji z dnia [...] listopada 2014 r., a obie Spółki mają tego samego Komplementariusza.

Skutkowało to brakiem dokonania wyczerpującego rozważenia i analizy, a także wszechstronnej oceny zgromadzonego materiału, w jakim w/w przepisy nakazują dążenie do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i wnikliwe rozpatrzenie zgromadzonego materiału i doprowadziło do wadliwej kontroli decyzji przez WSA i oddalenia skargi, podczas gdy prawidłowa ocena stanu faktycznego, w szczególności skutków nabycia przedsiębiorstwa przez skarżącą, powinna była doprowadzić do uwzględnienia skargi;

2. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ w z. z art. 141 § 4 oraz art. 134 § 1 p.p.s.a. przez brak odniesienia się do:

a) zarzutu skarżącej dotyczącego tożsamości przedsiębiorstwa zbywcy z jej przedsiębiorstwem, w zakresie jego specyfiki, struktury i organizacji, w szczególności nie wzięcie pod uwagę, że całe przedsiębiorstwo zlokalizowane przy ul. [...] w A. (pracownicy, znajdujące się tam ruchomości i nieruchomości) zostało przeniesione w wyniku transakcji z dnia [...] listopada 2014 r. na skarżącą, a obie Spółki mają tego samego Komplementariusza;

b) podstawowego zarzutu skargi tj. niezastosowania przepisu art. 551 k.c. w zw. z art. 551 pkt 5 k.c. i niewyjaśnienie z jakich przyczyn WSA uznał, iż przedmiotowe przepisy nie mogą stanowić samodzielnej podstawy przeniesienia praw i obowiązków zawartych w akcie administracyjnym,

przez co powyższe naruszenie przepisów postępowania uniemożliwiło stronie poznanie motywów rozstrzygnięcia, a jednocześnie uniemożliwia przeprowadzenie kasacyjnej kontroli zaskarżonego wyroku.

II. naruszenie prawa materialnego, które miały wpływ na wynik sprawy, a to art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ p.p.s.a. przez:

1. niezastosowanie przepisu art. 552 k.c. w zw. z art. 551 pkt 5 k.c. i przyjęcie, pomimo że prawa i obowiązki określone decyzją dotyczące świadectwa bezpieczeństwa dla bocznicy kolejowej wchodziły w skład przedsiębiorstwa zbywcy, to skarżąca (kupujący) nie nabyła praw i obowiązków o charakterze publiczno-prawnym, wynikających z przedmiotowego aktu administracyjnego, a tym samym nie posiada legitymacji do występowania z wnioskiem w tej sprawie, konsekwencją czego było uznanie decyzji za zgodną z prawem. W ten sposób WSA naruszył jedną z podstawowych dyrektyw wykładni, tj. zakaz wykładni per non est i nakaz przyjęcia racjonalności ustawodawcy. Gdyby bowiem uznać trafność tego stanowiska, to treść normatywna art. 552 k.c. w zw. z art. 551 pkt 5 k.c. byłaby pusta, ponieważ do przejścia przedmiotowych praw potrzebna byłaby odrębna podstawa prawna;

2. błędną wykładnię przepisów art. 553 § 1 i § 2 k.s.h. przez uznanie, że gdy podmiot wskazany w decyzji pierwotnej (zmienianej) ulega przekształceniu, to skutkiem tego jest wykreowanie nowego podmiotu i nie może być mowy o tożsamości sprawy administracyjnej w znaczeniu podmiotowym, czego konsekwencją jest brak możliwości zastosowania art. 155 k.p.a. Tymczasem prawidłowa wykładnia przepisu art. 553 § 1 k.s.h. daje podstawę do przyjęcia, że w istocie mamy do czynienia z tożsamym podmiotem, a zmienia się jedynie jego forma prawna (zasada kontynuacji), zaś prawidłowa wykładnia § 2 ww. przepisu pozwala przyjąć, że sukcesja administracyjnoprawna nie jest czymś wyjątkowym i akty administracyjne powinny być nią objęte, zgodnie z zasadą kontynuacji;

3. naruszenie art. 155 § 1 k.p.a. polegające na błędnym uznaniu, że powyższy przepis nie ma zastosowania do świadectwa bezpieczeństwa bocznicy kolejowej nr [1] , podczas gdy przedmiotowy przepis dotyczy decyzji administracyjnych, na mocy których strona nabyła prawo, a żądaniu Skarżącej nie sprzeciwia się żaden przepis szczególny, a dodatkowo wykazała ona swój słuszny interes.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżąca Spółka domagała się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, rozpoznania sprawy na rozprawie oraz zasądzenia kosztów postępowania wg norm przepisanych.

W ocenie autora skargi kasacyjnej rozstrzygnięcie Sądu I instancji opiera się na nieprawidłowo ustalonym stanie faktycznym, co miało istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd bezkrytycznie przyjął i powtórzył ustalenia i oceny organu i nie przedstawił żadnych merytorycznych wyjaśnień, dlaczego nie dał wiary twierdzeniom skarżącej, czym naruszył przepisy art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. w zw. z art. 6, art. 7, art. 8 i art. 77 § 1 k.p.a. Skarżąca podkreśliła, że na każdym etapie sprawy podnosiła, że w rozpoznawanej sprawie doszło do przeniesienia przedsiębiorstwa - spółki [B.] na rzecz skarżącej, wraz z bocznicą kolejową i wszystkimi prawami i obowiązkami jej dotyczącymi, inkorporowanymi w wymaganych prawem dokumentach.

Przedmiot transakcji stanowiła bowiem zorganizowana część przedsiębiorstwa, w skład której wchodziły m.in. nieruchomości wraz z bocznicą i innymi urządzeniami, liniami produkcyjnymi oraz pracownikami przedmiotowego przedsiębiorstwa, nadto obie strony transakcji mają tego samego komplementariusza. Była to zatem sytuacja, w której działająca bez żadnych przerw czy faktycznych zmian fabryka, od dnia transakcji funkcjonowała pod inną firmą i była to jedyna zmiana, która w ocenie skarżącej nie może uzasadniać twierdzeń organu, zaaprobowanych przez Sąd, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia ze zróżnicowanymi cechami indywidualnymi każdego z przedsiębiorców. W tej sytuacji jako bezprzedmiotowy skarżąca uznaje wywód dotyczący charakteru osobistego prawa i obowiązków uzyskanych na podstawie decyzji wydającej świadectwo bezpieczeństwa i ich ścisłych związków z przedsiębiorstwem.

Zdaniem skarżącej kasacyjnie, w konsekwencji zaaprobowania błędnych ustaleń stanu faktycznego w sprawie, Sąd I instancji naruszył również prawo materialne w kwestii oceny sukcesjii uprawnień wynikających z decyzji administracyjnej, w szczególności przeniesienia praw i obowiązków w sferze stosunków administracyjno-prawnych na inny podmiot niż ten, na rzecz którego została wydana decyzja administracyjna. W ocenie skarżącej WSA błędnie pominął mające znaczenie dla rozpoznawanej sprawy przepisy kodeksu cywilnego.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną pełnomocnik Prezesa UTK wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej w całości, rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Pełnomocnik organu wniósł również o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z załączonej do skargi kasacyjnej decyzji Prezesa UTK z dnia [...] marca 2016 r. wraz z załącznikami (świadectwo bezpieczeństwa nr [2]) oraz potwierdzeniem odbioru tej decyzji przez skarżącą na okoliczność uzyskania przez [A.] sp. z o.o. s.k. świadectwa bezpieczeństwa uprawniającego do użytkowania bocznicy kolejowej [E.] w A..

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest uzasadniona i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod uwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania, która w rozpatrywanej sprawie nie wystąpiła. Granice skargi są wyznaczone przez zawarte w niej podstawy i wnioski. Związanie podstawami skargi kasacyjnej polega na tym, że wskazanie przez stronę skarżącą naruszenia konkretnego przepisu prawa materialnego lub procesowego określa zakres kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego. Sąd ten uprawniony jest bowiem jedynie do zbadania, czy postawione w skardze kasacyjnej zarzuty polegające na naruszeniu przez wojewódzki sąd administracyjny konkretnych przepisów prawa materialnego czy też procesowego w rzeczywistości zaistniały. Nie ma on natomiast prawa badania, czy w sprawie wystąpiły inne niż podniesione przez skarżącego naruszenia prawa, które mogłyby prowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku. Zakres kontroli wyznacza zatem sam autor skargi kasacyjnej wskazując, które normy prawa zostały naruszone.

Trzeba też podkreślić, że skarga kasacyjna jest profesjonalnym i sformalizowanym środkiem prawnym. Daje podstawę do oceny skarżonego wyroku z punktu widzenia stawianych w niej zarzutów tylko wówczas, gdy spełnia przewidziane prawem wymogi. Podnosząc zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego przez ich błędną wykładnię, należy wskazać jaka powinna być ich prawidłowa wykładnia i na czym zdaniem skarżącego kasacyjnie polegała ich błędna wykładnia przez Sąd I instancji. Z kolei o skuteczności zarzutów naruszenia przepisów postępowania formułowanych w ramach podstawy kasacyjnej określonej w art. 174 pkt 2 p.p.s.a., nie decyduje każde im uchybienie, lecz tylko takie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Przez "wpływ", o którym mowa w tym przepisie, rozumieć należy istnienie związku przyczynowego pomiędzy uchybieniem procesowym stanowiącym przedmiot zarzutu skargi kasacyjnej, a wydanym w sprawie zaskarżonym orzeczeniem sądu administracyjnego I instancji, który to związek przyczynowy, jakkolwiek nie musi być realny, to jednak musi uzasadniać istnienie hipotetycznej możliwości odmiennego wyniku sprawy. Wynikającym z art. 176 p.p.s.a. obowiązkiem strony wnoszącej skargę kasacyjną jest więc nie tylko wskazanie podstaw kasacyjnych, lecz również ich uzasadnienie, co w odniesieniu do zarzutu naruszenia przepisów postępowania powinno się wiązać z uprawdopodobnieniem istnienia wpływu zarzucanego naruszenia na wynik sprawy. Autor skargi kasacyjnej zobowiązany jest więc wykazać, że gdyby do zarzucanego naruszenia przepisów postępowania nie doszło, wyrok sądu administracyjnego I instancji byłby inny.

Rozpoznawana skarga kasacyjna nie została sformułowana w sposób w pełni odpowiadający tym wymogom formalnym, wynikającym z art. 176 § 1 i § 2 p.p.s.a. w zw. z art. 174 p.p.s.a. Jednak pomimo wad konstrukcyjnych tej skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny jej nie odrzucił, gdyż możliwa była częściowa rekonstrukcja przez NSA treści zarzutów na podstawie ich skonfrontowania z treścią uzasadnienia skargi kasacyjnej (por. uchwałę NSA z dnia 26 października

2009 r., sygn. akt I OPS 10/09, ONSAiWSA nr 1/2010, poz. 1), natomiast wadliwy sposób skonstruowania zarzutów istotnie ograniczył zakres kontroli przeprowadzonej przez Sąd II instancji w tej sprawie.

Rozpoznając wniesioną w tej sprawie skargę kasacyjną we wskazanych powyżej granicach, zakreślonych sformułowanymi w niej zarzutami kasacyjnymi oraz ich uzasadnieniem, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga ta nie zasługuje na uwzględnienie.

W skardze kasacyjnej podniesiono zarzuty dotyczące naruszenia zarówno przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, jak i przepisów prawa materialnego. Ze względu na sposób sformułowania zarzutów procesowych, ich ocena przez Naczelny Sąd Administracyjny wymaga uprzedniego odniesienia się do zarzutów naruszenia prawa materialnego. To prawo materialne bowiem, mające zastosowanie dla rozstrzygnięcia tej sprawy, przesądza o zakresie koniecznego postępowania dowodowego w tej sprawie, rzutując na ocenę zasadności zarzutów procesowych dotyczących niewyczerpującego przeprowadzenia postępowania dowodowego oraz niepełnego uzasadnienia wyroku w tym zakresie.

W rozpoznawanej sprawie spór dotyczy tego, czy nabycie przez skarżącą zorganizowanej części przedsiębiorstwa od innej spółki ([B.] w A.), w tym bocznicy kolejowej, mogło stanowić podstawę do skutecznego domagania się przez skarżącą zmiany w trybie art. 155 k.p.a. decyzji – świadectwa bezpieczeństwa dla użytkownika bocznicy kolejowej, adresowanej do sprzedawcy.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego trafnie Sąd I instancji zaakceptował stanowisko organu orzekającego w tej sprawie, że zawarcie umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie oznaczało prawa nabywcy do wystąpienia na podstawie art. 155 k.p.a. z wnioskiem o zmianę świadectwa bezpieczeństwa dla użytkownika bocznicy kolejowej poprzez zmianę podmiotu uprawnionego tj. zastąpienia zbywcy nabywcą.

Nie jest zasadny podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 552 w zw. z art. 551 pkt 5 kodeksu cywilnego poprzez jego niezastosowanie (punkt II.1.). W myśl powołanych przepisów "Czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych (art. 552 k.c.), natomiast "Przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności: (...) koncesje, licencje i zezwolenia" (art. 551 pkt 5 k.c.).

Zasadnie zaakceptował Sąd I instancji stanowisko organu, że zawarcie umowy sprzedaży przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 k.c. nie powoduje przejścia na kupującego uprawnień wynikających ze świadectwa bezpieczeństwa dla użytkownika bocznicy kolejowej. Trafnie bowiem ocenił Sąd I instancji, że świadectwo bezpieczeństwa dla użytkownika bocznicy kolejowej ma charakter publicznoprawnego uprawnienia podmiotowego (osobistego) i z tej przyczyny co do zasady wyłączone jest z obrotu cywilnoprawnego. Oznacza to, że przewidziana w § 7 w zw. z § 4 pkt 4 zawartej w tej sprawie umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa sprzedaż bocznicy kolejowej (akt notarialny, k. 117-122), nie stanowi sprzedaży wraz z bocznicą świadectwa bezpieczeństwa dla użytkownika bocznicy kolejowej. Przeniesienie własności w trybie art. 552 k.c. nie może bowiem mieć zastosowania do świadectwa bezpieczeństwa.

Podkreślić należy, że w prawie administracyjnym obowiązuje zasada nieprzenoszalności uprawnień wynikających z koncesji, zezwoleń i licencji. Co do zasady przyjmuje się, że brak regulacji przewidującej taką możliwość, jest równoznaczny z jej zakazem (por. wyrok NSA z dnia 21 kwietnia 2011r., sygn. akt II OSK 747/10, opubl. w CBOSA). U podstaw tej zasady leży specyfika uprawnień i obowiązków administracyjnoprawnych oraz ochrona interesu publicznego, w tym m.in. ochrona najważniejszych wartości: życia, zdrowia, bezpieczeństwa, porządku publicznego (por. wyrok NSA z dnia 20 lutego 2007r., sygn. akt II OSK 350/06; opubl. w CBOSA).

W doktrynie podkreśla się, że akty publicznoprawne nie mogą być przedmiotem obrotu, a faktu tego nie zmienia rozwiązanie przyjęte w art. 551 pkt 5 k.c., jeżeli akt publicznoprawny jest ściśle związanym z właściwościami podmiotu – adresata aktu (por. w odniesieniu do koncesji C. Kosikowski, Nowe regulacje prawne w zakresie swobody działalności gospodarczej, Państwo i Prawo 2004/10/5; por. też S. Dudzik, Zbycie przedsiębiorstwa a sukcesja praw i obowiązków wynikających z decyzji administracyjnych, PiP 1994, z. 7-8, s. 39; także o ograniczeniach przenoszenia uprawnień z nie będącej aktem rzeczowym decyzji o warunkach zabudowy M. Szewczyk, w: Z. Leoński, M. Szewczyk, Zasady prawa budowlanego i zagospodarowania przestrzennego, Bydgoszcz-Poznań 2002r., s. 168). Przepis art. 552 k.c. nie podważa zatem ogólnej zasady nieprzenoszalności na gruncie prawa publicznego uprawnień wynikających z koncesji, zezwoleń i licencji (por. wyrok NSA z dnia 12 października 2017r., sygn. akt II GSK 3677/15, opubl. w CBOSA). Przepis ten – wprowadzając zasadę iż czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa – zastrzega, że nie ma ona zastosowania, gdy co innego wynika z treści tej czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Tymi szczególnymi przepisami w rozpatrywanej sprawie są przepisy ustawy o transporcie kolejowym, które nie przewidują możliwości przeniesienia uprawnień ze świadectwa bezpieczeństwa na inny podmiot. Rzadko zresztą w ustawach z zakresu materialnego prawa administracyjnego pojawiają się wyjątki od tej zasady, dopuszczające możliwość przenoszenia skutków prawnych decyzji administracyjnych na inny podmiot.

Skoro zatem świadectwo bezpieczeństwa jest aktem o charakterze publicznoprawnym, decyzją administracyjną, jego przedmiotem jest udzielenie uprawnień publicznoprawnych, regulowanych przepisami prawa publicznego, ukierunkowanymi na ochronę interesu publicznego, a przepisy nie przewidują możliwości jego przenoszenia, zasadnie w tej sprawie uznano brak podstaw do przeniesienia tych uprawnień na inny podmiot.

W tej sytuacji zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 552 k.c. w zw. z art. 551 pkt 5 k.c. przez jego niezastosowanie nie mógł być uznany za zasadny. Nie jest bowiem trafne zajęte w skardze kasacyjnej stanowisko o przeniesieniu świadectwa bezpieczeństwa dla użytkownika bocznicy kolejowej na nabywcę.

Zasadnie w tej sprawie organ powołał się na art. 19 ust. 3 ustawy o transporcie kolejowym, z którego wynika, że świadectwo bezpieczeństwa wydaje się podmiotom, które spełniają zarówno podmiotowo, jak i przedmiotowo określone wymagania prawne, o których mowa w tej ustawie. Trafnie zatem wskazano, że decyzja przyznająca świadectwo bezpieczeństwa dla użytkownika bocznicy kolejowej ma charakter osobisty. Dokumenty, których przedłożenia wymaga ustawa dla uzyskania świadectwa, dotyczą struktury i organizacji danego przedsiębiorstwa. Nie można zatem automatycznie uznawać istnienia uprawnienia wynikającego ze świadectwa bezpieczeństwa innych podmiotów (nabywców), bez dokonania przez organ weryfikacji spełniania przez nie tych wymogów.

Niezasadny jest też podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 553 § 1 i § 2 k.s.h. (punkt II. 2. skargi kasacyjnej). Przepisy te przewidują, że "Spółce przekształconej przysługują wszystkie prawa i obowiązki spółki przekształcanej" oraz że "Spółka przekształcona pozostaje podmiotem w szczególności zezwoleń, koncesji oraz ulg, które zostały przyznane spółce przed jej przekształceniem, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji albo ulgi stanowi inaczej".

Podniesienie tego zarzutu jest całkowicie niezrozumiale wobec faktu, że w tej sprawie nie doszło do przekształcenia spółki w rozumieniu tego przepisu, lecz do zawarcia umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Trzeba podkreślić, że stanowisko skarżącej kasacyjnie jest niekonsekwentne. Z jednej bowiem strony zarzuca ona niezastosowanie art. 552 k.c. w zw. z art. 551 pkt 5 k.c., a więc wywodzi, że w tej sprawie doszło do sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a równocześnie zarzuca naruszenie art. 533 § 1 i § 2 k.s.h. wywodząc, że doszło do przekształcenia spółki, a więc że nie chodziło o sprzedaż pomiędzy dwoma różnymi podmiotami, tylko do przekształcenia tego samego podmiotu. Z akt sprawy nie wynika, że doszło do przekształcenia spółki na podstawie art. 533 § 1 i § 2 k.s.h. W aktach znajduje się tylko umowa sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa pomiędzy skarżącą spółką a inną spółką-zbywcą (akt notarialny, k. 122-127). Skarżąca kasacyjnie tych okoliczności faktycznych nie podważa.

Nie mogło zatem w tej sprawie dojść do zarzucanego naruszenia prawa poprzez błędną wykładnię art. 533 § 1 i § 2 k.s.h., gdyż przepisy te nie podlegały wykładni ani przez organ ani przez Sąd I instancji, albowiem nie miały one znaczenia i zastosowania do stanu faktycznego tej sprawy. Tak skonstruowane zarzuty skargi kasacyjnej i taka ich argumentacja jest niekonsekwentna i nie mogła przynieść skutku oczekiwanego przez skarżącą kasacyjnie spółkę.

Za niezasadny należy uznać także zarzut naruszenia zaskarżonym wyrokiem art. 155 k.p.a., poprzez uznanie braku możliwości jego zastosowania (punkt II.3 skargi kasacyjnej). Należy podkreślić, że zarzut ten został sformułowany jako zarzut błędnego uznania przez Sąd, że art. 155 k.p.a. nie ma zastosowania do świadectwa bezpieczeństwa bocznicy kolejowej.

Tak skonstruowany zarzut nie mógł być uwzględniony, gdyż Sąd takiego stanowiska nie wyraził. Swoje rozstrzygnięcie Sąd oparł na poglądzie, że niedopuszczalne było wystąpienie przez skarżącą spółkę z wnioskiem o zmianę decyzji na podstawie art. 155 k.p.a., ponieważ spółka ta nie miała przymiotu strony w takim postępowaniu. Sąd zasadnie zwrócił uwagę, że na skutek zawartej umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie doszło do sukcesji praw z tego świadectwa na nabywcę czyli skarżącą spółkę, a zatem nie mogła ona skutecznie wystąpić o zmianę decyzji w trybie art. 155 k.p.a., jeśli nie była stroną tej decyzji. Sąd nie wyraził natomiast poglądu, że w ogóle niedopuszczalne jest zastosowanie trybu nadzwyczajnego przewidzianego w art. 155 k.p.a. do świadectwa bezpieczeństwa użytkownika bocznicy kolejowej. Należy dodać, że skarżąca kasacyjnie tak formułując zarzut skargi kasacyjnej, nie kwestionuje stanowiska organu i Sądu co do możliwości zmiany decyzji na podstawie art. 155 k.p.a. jedynie w przypadku tożsamości sprawy i poglądu, że tej sprawie, wobec braku tożsamości podmiotowej, taka zmiana nie była możliwa.

Niekonsekwencja argumentacji skarżącej kasacyjnie polega też na tym, że z jednej strony wywodzi ona, iż na skutek zawarcia umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa doszło do nabycia przez nią wraz z bocznicą kolejową także uprawnień ze świadectwa bezpieczeństwa, a więc że doszło do sukcesji, gdyż wynika to z art. 552 k.c. w zw. z art. 551 pkt 5 k.c. i "nie sprzeciwia się temu żaden przepis", a z drugiej strony występuje z wnioskiem o dokonanie zmiany decyzji w trybie art. 155 k.p.a., a więc uważa, że jednak nie stała się stroną tej decyzji automatycznie, lecz do wejścia w uprawnienia swej poprzedniczki konieczne jest dokonanie zmiany podmiotu wskazanego w decyzji.

Tak skonstruowane w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia prawa materialnego nie mogły zostać uwzględnione przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Nie są też zasadne podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia prawa procesowego.

Za całkowicie chybiony uznać też należy zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. w związku z art. 6, art. 7, art. 8 oraz art. 77 k.p.a. (punkt I.1. skargi kasacyjnej). Nie ma racji skarżąca kasacyjnie, że w tej sprawie Sąd nie przeprowadził prawidłowej kontroli zaskarżonej decyzji ponieważ zaakceptował nienależyte ustalenie przez organ stanu faktycznego sprawy. Należy bowiem uznać, że okoliczności, które wskazuje skarżąca jako niewystarczająco ustalone w postępowaniu dowodowym, nie mają żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy.

Skarżąca kasacyjnie nieprawidłowo rozumie pogląd Sądu o braku tożsamości zbywcy z przedsiębiorstwem skarżącej i nieprawidłowo zarzuca naruszenie prawa procesowego z tego powodu. Sąd, wbrew zarzutowi skargi kasacyjnej, nie analizował i nie wypowiadał się co do różnic "w zakresie specyfiki, struktury i organizacji" zbywcy i nabywcy. Te okoliczności stanu faktycznego pozostawały poza zakresem tej sprawy, nie mając dla jej rozstrzygnięcia żadnego znaczenia. Wbrew zarzutom skargi kasacyjnej Sąd nie stwierdził, że skarżąca posiada inną organizację i strukturę przedsiębiorstwa, w tym zwłaszcza dotyczącą funkcjonowania bocznicy kolejowej i nie ustalał na czym te różnice polegają, lecz wskazał, w ślad za organem, że skarżąca i spółka od której nabyła ona zorganizowaną część przedsiębiorstwa, są to dwa różne podmioty, a nie ten sam "przekształcony" jedynie podmiot. Z tego powodu Sąd za zasadny uznał wniosek organu, że należy odrębnie badać uprawnienie skarżącej do uzyskania świadectwa bezpieczeństwa. Nie było zatem potrzeby prowadzenia na te okoliczności postępowania dowodowego, podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut w tym zakresie jest więc niezasadny. Wobec wskazanych powyżej argumentów dotyczących braku możliwości zmiany na podstawie art. 155 kp.a. świadectwa bezpieczeństwa dla użytkownika bocznicy kolejowej przez podmiot niebędący stroną tej decyzji, nie miało bowiem w sprawie żadnego znaczenia szczegółowe ustalenie jaką organizację pracy przyjęto w przedsiębiorstwie skarżącej i czy ona odbiegała od organizacji pracy w przedsiębiorstwie nabytym od jej poprzedniczki. Dla rozstrzygnięcia sprawy istotne było jedynie to, że zmiany decyzji na podstawie art. 155 k.p.a. domagała się skarżąca, która nie była stroną tej decyzji. To zaś jak wyglądała organizacja pracy u skarżącej w zakresie organizacji pracy na bocznicy, mogło mieć znaczenie jedynie w postępowaniu zmierzającym do uzyskania przez skarżącą kasacyjnie nowej decyzji – świadectwa bezpieczeństwa, której adresatem byłaby skarżąca. Do takiego postępowania zresztą doszło i skarżąca uzyskała własne świadectwo bezpieczeństwa.

Także w kontekście tego zarzutu wyraźnie widać niekonsekwencję skarżącej kasacyjnie. Z jednej bowiem strony twierdzi ona, że na skutek zawartej umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa "skarżąca wstąpiła ex lege we wszelkie prawa i obowiązki Sprzedającego", a z drugiej strony wystąpiła o zmianę decyzji poprzednika poprzez wpisanie jej jako strony tej decyzji wskazując równocześnie, że "kontynuowała działalność na identycznych zasadach i w identyczny sposób, jak jej poprzednik prawny", a zatem wykazując spełnianie wymaganych ustawą warunków do uzyskania świadectwa.

Nie jest również zasadny zarzut naruszenia przepisu art. 141 § 1 i art. 134 p.p.s.a. poprzez brak odniesienia się przez Sąd do zarzutów skargi dotyczących tożsamości nabywcy i zbywcy w zakresie specyfiki, struktury i organizacji przedsiębiorstwa oraz zarzutów niezastosowania przepisów art. 552 k.c. w zw. z art. 551 pkt 5 k.c. (punkt I.2 skargi kasacyjnej).

Tymi zarzutami procesowymi próbuje skarżąca kasacyjnie zwalczać przyjęty w sprawie pogląd prawny, co na podstawie tych przepisów nie jest możliwe.

Przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. jest przepisem proceduralnym, regulującym wymogi uzasadnienia wyroku Sądu. W ramach rozpatrywania zarzutu naruszenia tego przepisu Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązany jest do kontroli zgodności uzasadnienia zaskarżonego wyroku z wymogami wynikającymi z tego przepisu. Wbrew twierdzeniu skarżącej kasacyjnie, uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada wymogom przewidzianym w art. 141 § 4 p.p.s.a., zawiera bowiem wszystkie obligatoryjne elementy treści wymienione w tym przepisie, a zawarty w nim wywód prawny pozwala na jednoznaczne ustalenie i ocenę w toku kontroli instancyjnej tego, co stanowiło podstawę prawną rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał podstawę prawną wyroku i wyjaśnił przyczyny podjętego rozstrzygnięcia, przedstawił stan sprawy, istotę zarzutów skargi i dokonał oceny zaskarżonej decyzji oraz podniesionych w skardze zarzutów w kontekście prawidłowości uznania, że nie mogło dojść do zmiany decyzji w trybie art. 155 k.p.a.. Sąd wyjaśnił w sposób wyczerpujący, dlaczego w rozpoznawanej sprawie uznał, że nie doszło do sukcesji praw ze świadectwa bezpieczeństwa i dlaczego uznał, że skarżąca nie miała przymiotu strony w postępowaniu prowadzonym na podstawie art. 155 k.p.a., a w konsekwencji dlaczego skarga nie została uwzględniona. Wbrew tym zarzutom w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku odniesiono się do kwestii tożsamości skarżącej z przedsiębiorstwem zbywcy w zakresie jaki był konieczny dla rozstrzygnięcia tej sprawy oraz zaakceptowano stanowisko organu dotyczące braku sukcesji uprawnień ze świadectwa bezpieczeństwa na podstawie umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Dalej zaś idące w uzasadnieniu tego zarzutu kwestionowanie prawidłowości ustaleń faktycznych i przyjętego w sprawie poglądu prawnego, nie może zostać w ramach tego zarzutu uwzględnione.

Nie jest też zasadny zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 134 § 1 p.p.s.a. Przepis ten przewiduje, że "Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną". Rozstrzygnięcie "w granicach danej sprawy", o którym mowa w tym przepisie, oznacza jedynie to, że Sąd nie może uczynić przedmiotem rozpoznania innej sprawy administracyjnej niż ta, w której wniesiono skargę. Skuteczność zarzutu naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a. zależy zatem od wykazania, że Sąd rozpoznając skargę dokonał oceny zgodności z prawem innej sprawy lub z przekroczeniem granic rozpoznawanej sprawy (por. m.in. wyrok NSA z dnia 25 września 2009 r., sygn. akt II FSK 629/08; opubl. w CBOSA). Analiza zaskarżonego wyroku wskazuje, że zarzut ten jest nieuzasadniony, bowiem Spółka nie wykazała, że Sąd dokonał oceny pod względem zgodności z prawem innej sprawy lub z przekroczeniem granic rozpoznawanej sprawy.

Mając powyższe na uwadze, wobec niezasadności zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł o jej oddaleniu.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 i art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. a/ i § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c/ rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.). Zasądzona kwota 360 zł stanowi zwrot kosztów za sporządzenie i wniesienie w terminie przewidzianym art. 179 p.p.s.a. odpowiedzi na skargę kasacyjną oraz za udział w rozprawie przed NSA pełnomocnika organu, który występował przed Sądem I instancji.