Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Cysek Sędzia NSA Krystyna Anna Stec (spr.) Sędzia NSA Marzenna Zielińska Protokolant Elżbieta Jabłońska po rozpoznaniu w dniu 30 lipca 2009 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Transportu Drogowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 5 sierpnia 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 1109/08 w sprawie ze skargi K.K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] sierpnia 2006 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów o czasie pracy kierowców oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 5 sierpnia 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 1109/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. po rozpoznaniu sprawy ze skargi K.K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] sierpnia 2006 r., nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej, uchylił zaskarżoną decyzję.

Sąd orzekał w następującym stanie faktycznym sprawy:

W dniach 31 sierpnia oraz 3 września 2004 r. Inspektorzy Wojewódzkiej Inspekcji Transportu Drogowego w L. przeprowadzili kontrolę przedsiębiorstwa należącego do skarżącej – K.K., pod względem przestrzegania przepisów o czasie pracy kierowców.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2005 r. wydaną na skutek kontroli, L. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na skarżącą na podstawie art. 92 ust 1. pkt 2 oraz art. 92 ust 1 pkt 6 ustawy o transporcie drogowym (tj. Dz. U. z 2004 r., Nr 204, poz. 2088 ze zm.), zwanej dalej u.t.d., karę pieniężną w wysokości 30.000 zł.

Organ stwierdził naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym, rozporządzenia Rady (EWG) Nr 3820/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz. Urz. WE L Nr 370) oraz przepisów rozporządzenia Rady (EWG) Nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE Nr 370) poprzez:

- skrócenie dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu transportu drogowego, co zagrożone jest karą pieniężną przewidzianą w przepisie lp. 1.11.1 załącznika do u.t.d.,

- skrócenie tygodniowego czasu odpoczynku przy wykonywaniu transportu drogowego, co zagrożone jest karą pieniężną przewidzianą w lp. 1.11. 2 załącznika do u.t.d.,

- przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia bez przerwy, przy wykonywaniu transportu drogowego, co jest zagrożone karą pieniężną przewidzianą w lp. 1.11.4 załącznika do u.t.d.,

- przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia przy wykonywaniu transportu drogowego, co zagrożone jest karą pieniężną przewidzianą w lp. 1.11.5 załącznika do u.t.d.,

- nieprawidłowe działanie przyrządu kontrolnego - nieuzasadnione użycie kilku wykresówek w ciągu tego samego 24 godzinnego okresu - za każdy dzień, co zagrożone jest karą pieniężną przewidzianą w lp. 1.11.9 ust. 1 lit. c) załącznika do u.t.d.,

- nieprawidłowe działanie przyrządu kontrolnego - przełącznik grup czasowych nie był używany lub był używany nieprawidłowo, co zagrożone jest karą pieniężną przewidzianą w lp. 1.11.9 ust. 3 lit. c) załącznika do u.t.d.,

- używanie nieprawidłowych wykresówek, co zagrożone jest karą pieniężną przewidzianą w lp. 1. 11.10 ust. 2 lit. c) zał. do u.t.d.,

- brak w wykresówkach przewidzianych wpisów, co zagrożone jest karą pieniężną przewidzianą w lp. 1.11.11 pkt 4 lit. a) i f) załącznika do u.t.d.

Główny Inspektor Transportu Drogowego (GITD), rozpoznając sprawę na skutek odwołania wniesionego przez K.K., decyzją z dnia [...] sierpnia 2006 r. uchylił decyzję organu I instancji w części dotyczącej nieprawidłowego działania przyrządu kontrolnego (przełącznik grup czasowych nie był używany lub był używany nieprawidłowo) i w tym zakresie sprawę przekazał do ponownego rozpoznania organowi I instancji, a w pozostałej części utrzymał w mocy decyzję L. Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego.

Odnośnie decyzji w części uchylonej wskazał, że organ I instancji naruszył przepis art. 77 § 1 k.p.a. poprzez niezebranie i nierozpatrzenie materiału dowodowego w sposób wystarczający. Odnośnie pozostałych naruszeń organ II instancji analizując każde naruszenie, podzielił stanowisko organu I instancji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. rozpoznając skargę K.K. stwierdził, że zasługuje ona na uwzględnienie, ponieważ GITD podjął kwestionowaną decyzję z istotnym naruszeniem prawa materialnego, jak i procesowego - art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. Zdaniem Sądu I instancji, GITD nie wyjaśnił jakie przepisy o czasie pracy kierowców zostały naruszone oraz nie wyjaśnił dlaczego naruszenie przepisów prawa wspólnotowego jest równoznaczne z naruszeniem umowy międzynarodowej.

Orzekając na skutek skargi kasacyjnej GITD Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 13 maja 2008 r., sygn. akt II GSK 108/08 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. do ponownego rozpoznania.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wynikające z art. 249 Traktatu o Unii Europejskiej oraz z art. 91 ust. 1 i 3 Konstytucji RP reguły stosowania prawa wspólnotowego mają zasadnicze znaczenie dla wykładni art. 92 ust 1 pkt 6 u.t.d. NSA wskazał, że wprowadzone nowe brzmienie art. 92 ust 1 u.t.d. przez dodanie w pkt 8 zapisu " lub przepisów wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych" ustawą z 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 180, poz. 1497), nie daje podstawy do wykładni zastosowanej przez WSA w W. w wyroku z dnia 22 stycznia 2007 r., że naruszenie przepisów powołanych w decyzjach rozporządzeń Rady (EWG) nie było obwarowane sankcją kary pieniężnej. NSA podniósł, że wskazane przepisy rozporządzeń określały adresata oraz warunki, w jakich należy stosować reguły postępowania oraz sposób postępowania, wobec czego miały moc wiążącą w sprawie. We wskazówkach odnośnie dalszego procedowania, NSA nakazał Sądowi I instancji kontrolę, czy ustalenia zawarte w decyzjach obu organów uzasadniały zarzut naruszenia przez skarżącą rozporządzeń wspólnotowych, sankcjonowanych przepisami ustawy o transporcie.

WSA w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku - wydanego po ponownym rozpoznaniu sprawy - stwierdził, że decyzja GITD została wydana z istotnym naruszeniem art. 138 k.p.a. i w związku z tym podlegała uchyleniu.

Zdaniem Sądu organ wydał rozstrzygnięcie niemieszczące się w zamkniętym katalogu określonym w art. 138 k.p.a. WSA, powołując się na poglądy doktryny wskazał, że organ odwoławczy nie jest uprawniony do wydania decyzji o treści innej, niż wymieniona w powołanym przepisie. Sąd podkreślił, że orzekając na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. organ odwoławczy może uchylić decyzję organu I instancji i przekazać ją do ponownego rozpatrzenia temu organowi jedynie w całości. Nie może natomiast jednocześnie orzec w części o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji, a w części o jej uchyleniu i przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. W ocenie WSA, wskazane uchybienie organu miało istotny wpływ na wadliwe rozstrzygnięcie sprawy, co stanowi podstawę do wyeliminowania z obrotu prawnego decyzji z dnia 11 sierpnia 2006 r.

Sąd I instancji podniósł także, że decyzje organów nie spełniały wymogów zawartych w przepisach kodeksu postępowania administracyjnego, mianowicie art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 oraz art. 107 § 3. Organ odwoławczy nie odniósł się w ogóle do zarzutów podniesionych przez stronę w odwołaniu, dotyczących rozliczania przez nią czasu pracy kierowców przy pomocy programu TACHO-SCAN, które to rozliczenia różnią się od dokonanych przez organ I instancji.

W konkluzji WSA w W. wskazał, że w toku ponownego rozpoznania sprawy organ odwoławczy zobowiązany będzie w sposób prawidłowy zastosować przepis art. 138 k.p.a., a także szczegółowo wyjaśnić na jakich ustaleniach faktycznych i prawnych oparł swoje rozstrzygnięcie, ustosunkowując się przy tym do wszelkich zarzutów podniesionych przez skarżącą.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku GITD wniósł o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm.

Wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej jako p.p.s.a. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie:

- w związku z art. 138 k.p.a. polegające na uznaniu przez Sąd, że organ uchylając zaskarżoną decyzję w części i przekazując organowi I instancji część sprawy administracyjnej do ponownego rozpatrzenia (rozstrzygnięcie kasacyjne), a w drugiej części sprawy utrzymując w mocy część decyzji (rozstrzygnięcie merytoryczne), dopuścił się naruszenia art. 138 k.p.a., podczas gdy organ w ramach jednej decyzji rozstrzygnął o kilku sprawach i w ramach każdej ze spraw, po ponownym rozpoznaniu, podjął rozstrzygnięcie zgodne z art. 138 k.p.a.;

- w związku z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a. polegające na uznaniu przez Sąd, że organ orzekający w niniejszej sprawie nie wyjaśnił wszystkich okoliczności istotnych dla prawidłowego i pełnego rozstrzygnięcia sprawy oraz nie zebrał i nie rozpatrzył w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, podczas gdy stan faktyczny niniejszej sprawy nie budził wątpliwości - także WSA, który rozpoznając po raz pierwszy niniejszą sprawę nie podnosił kwestii, które zostały zarzucone organowi w zaskarżonym wyroku - i został ustalony przez organ należycie, a wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy zostały przez organ wyjaśnione;

- w związku z art. 107 § 3 k.p.a. polegające na uznaniu przez Sąd, iż organ orzekający w niniejszej sprawie nie wyjaśnił prawidłowo podstawy faktycznej i prawnej decyzji, podczas gdy zaskarżona decyzja zawierała uzasadnienie faktyczne i prawne należycie wyjaśniające motywy rozstrzygnięcia zawartego w decyzji;

2. art. 141 § 4 oraz art. 3 § 1 i art. 133 § 1 p.p.s.a. i art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sadów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), poprzez błędne przyjęcie przez Sąd, że organ nakładając karę pieniężną za stwierdzone naruszenia przepisów załatwił w drodze jednej decyzji administracyjnej jedną sprawę administracyjną, podczas gdy decyzja zawiera kilka rozstrzygnięć wydanych w kilku sprawach.

W uzasadnieniu GITD podniósł, że zaskarżony wyrok zapadł z pominięciem, iż przedmiotem decyzji było kilka spraw administracyjnych, które zostały załatwione jedną decyzją. Według kasatora przedmiotem sprawy administracyjnej nie jest nałożenie kary pieniężnej za wszystkie stwierdzone naruszenia, ale nałożenie kar za poszczególne rodzaje naruszeń przepisów prawa. Decyzja zatem zawierała wiele rozstrzygnięć częściowych, którymi były stwierdzone uchybienia. Oznacza to w ocenie kasatora, iż organ może rozstrzygać kolejno co do istoty o kilku dających się wyodrębnić elementach. Podkreślił, że poszczególne sprawy (grupy naruszeń) różnią się od siebie stopniem ustalenia stanu faktycznego, zakresem zgromadzonego materiału dowodowego czy też starannością w zakresie badania wszystkich okoliczności sprawy. Dlatego też, gdy w przypadku jednej ze spraw należy zastosować rozstrzygnięcie polegające na uchyleniu tej części decyzji dotyczącej konkretnej sprawy (naruszenia) i przekazanie jej do ponownego rozpoznania organowi I instancji, w innych sprawach objętych decyzją zasadne będzie rozstrzygnięcie, polegające na utrzymaniu w mocy stwierdzonych grup naruszeń.

Organ ponadto nie zgodził się z ustaleniami WSA w W., iż materiał dowodowy został zebrany i rozpatrzony w sposób niewyczerpujący. Podniósł, że sprawa była już rozpoznawana przez WSA w W. wyrokiem z dnia 22 stycznia 2007 r., w którym to wyroku Sąd nie uwypuklił kwestii podniesionych w wyroku z dnia 5 sierpnia 2008 r. dotyczących nieprawidłowości w gromadzeniu i ocenie materiału dowodowego.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną K.K. wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania wg norm.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zakres badania skargi kasacyjnej przez Naczelny Sąd Administracyjny doznaje ograniczenia z uwagi na obowiązującą w postępowaniu kasacyjnym zasadę związania tego sądu granicami podlegającej rozpoznaniu skargi kasacyjnej. Z treści art. 183 § 1 p.p.s.a. wynika mianowicie, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu pod rozwagę bierze jedynie nieważność postępowania, która w tej sprawie nie występuje. Powyższe uregulowanie wskazuje, że wywołane skargą kasacyjną postępowanie nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz zakreślone jest zarzutami podniesionymi przez kasatora. Zatem to strona wnosząca skargę kasacyjną - przez sprecyzowanie podstaw, na których ją opiera - wyznacza granice badania sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Mając powyższe na uwadze odnieść należy się do zarzutów sformułowanych w skardze kasacyjnej

Pierwszy z nich - zarzut naruszenia prawa procesowego, a to art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. – wskazuje, iż istota sprawy wymaga rozstrzygnięcia, czy w wypadku wykonywania przewozu drogowego z naruszeniem więcej niż jednego z obowiązków lub warunków przewidzianych w ustawie o transporcie drogowym lub przepisach wymienionych w art. 92 ust. 1 tej ustawy, organ nakładający karę pieniężną za stwierdzone naruszenia, załatwia w drodze decyzji jedną sprawę administracyjną, czy wiele takich spraw. Inaczej mówiąc, czy w przypadku nałożenia przez organu jedną decyzją kary pieniężnej za dwa lub więcej naruszeń mamy do czynienia z jedną, czy z wieloma decyzjami administracyjnymi.

Kwestia ta była już przedmiotem rozstrzygnięć Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W wyroku z dnia 11 kwietnia 2008 r. sygn. akt II GSK 29/08 oraz z dnia 30 czerwca 2009 r. sygn. akt 1049/08 Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że decyzja nakładająca na podstawie art. 92 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym karę pieniężną za wykonywanie transportu drogowego z naruszeniem określonych nią obowiązków lub warunków - stwierdzonych podczas jednej kontroli, bez względu na liczbę naruszeń – załatwia co do istoty jedną sprawę administracyjną.

Skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni pogląd ten podziela.

Istotnie analiza treść art. 92 ust. 1 u.t.d. prowadzi do wniosku, że wypełnienie dyspozycji tego przepisu następuje w wypadku wykonywania przewozu drogowego lub innych czynności związanych z przewozem, z naruszeniem określonych obowiązków lub warunków wynikających z wymienionych w nim ustaw, konsekwencją czego jest nałożenie kary pieniężnej. Niezależnie od stwierdzonej liczby naruszonych przepisów będzie to jedna sprawa administracyjna, załatwiana jedną decyzją, określającą karę pieniężną, na którą będą się składać kary za poszczególne naruszenia. Treść unormowań zawartych w art. 92 ust. 1 i 2 u.t.d. wskazuje, że przedmiotem sprawy administracyjnej jest nałożenie kary pieniężnej za wszystkie naruszenia stwierdzone podczas jednej kontroli. Za przyjęciem takiej wykładni art. 92 ust. 1 u.t.d. przemawia uregulowanie zawarte w ust. 2 tego przepisu, zgodnie z którym ustawodawca ogranicza sumę kar pieniężnych nakładanych podczas jednej kontroli.

Z podanych względów Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym w niniejszej sprawie nie podziela poglądu wyrażonego w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 kwietnia 2008 r., sygn. akt II GSK 55/08 oraz z dnia 15 maja 2008 r., sygn. akt II GSK 65/08.

Tym samym, wbrew twierdzeniom kasatora, bez znaczenia jest "odrębność rodzajowa" stwierdzonych naruszeń. Nie można też podzielić stanowiska organu, że przedmiotem kontrolowanej decyzji administracyjnej nie jest nałożenie kary pieniężnej za wszystkie stwierdzone naruszenia, ale nałożenie kar za poszczególne rodzaje naruszeń. Zwrócenia uwagi wymaga bowiem – jak trafnie przyjął NSA w przywołanych wyrokach 22 kwietnia 2008 r., sygn. akt II GSK 55/08 oraz z dnia 15 maja 2008 r., sygn. akt II GSK 65/08 - że skoro ustawodawca nie przewidział żadnego trybu ustalania "łącznej kary pieniężnej", to przy założeniu wielości spraw administracyjnych załatwianych odrębnymi decyzjami przestrzeganie zakazu przekroczenia określonej w art. 92 ust. 2 u.t.d. sumy kar pieniężnych byłoby w praktyce niemożliwe. Celności tego argumentu nie podważa zapewnienie kasatora, że organy monitorują z urzędu kwestie związane z możliwością przekroczenia maksymalnej kary pieniężnej, jaka może być nałożona podczas jednej kontroli.

Zwrócenia uwagi wymaga, że w kodeksie postępowania administracyjnego nie przewidziano możliwości prowadzenia jednego postępowania w kilku sprawach tylko z racji tego, że dotyczą tego samego podmiotu. Takiej możliwości ustawodawca nie dopuścił także w przepisie szczególnym − ustawie o transporcie drogowym, jak również nie stworzył instrumentu pozwalającego na ograniczanie, stosownie do art. 92 ust. 2 tej u.t.d., sumy kar pieniężnych nałożonych decyzjami podjętymi w odrębnych sprawach. Skoro tak - uzasadnione jest przyjęcie, że wolą ustawodawcy było takie ukształtowanie postępowania, by nałożenie kary pieniężnej za stwierdzone podczas jednej kontroli naruszenia stanowiło przedmiot jednej sprawy administracyjnej.

Bezzasadne są wywody kasatora, że w doktrynie i orzecznictwie podkreśla się, że jedna decyzja może załatwiać kilka spraw, w szczególności, gdy można wyodrębnić części nadające się do względnie samodzielnego rozstrzygnięcia. W ocenie składu orzekającego NSA przychylić należy się do stanowiska, że poglądy te odnoszą się do zupełnie innego zagadnienia, a mianowicie dotyczą tzw. sprawy podzielnej, czyli tego, że zawarte w decyzji rozstrzygnięcia mogą samodzielnie funkcjonować w obrocie prawnym.

W takiej tylko sytuacji - która nie zachodzi w niniejszej sprawie - organ odwoławczy może wydać decyzję, o jakiej mowa w art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a., tj. uchylić decyzję w części i w tym zakresie orzec co do istoty sprawy. Jest to jednak odmienna sytuacja niż rozstrzyganie wielu spraw w znaczeniu materialnoprawnym w jednym akcie procesowym.

Przypomnienia w tym miejscu wymaga, że sprawa w znaczeniu materialnoprawnym, to rozstrzygnięcie danego przedmiotu oparte na odrębnej podstawie prawnej. W przedmiotowym postępowaniu taką podstawą materialną do nałożenia kary pieniężnej jest art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, a jedynie zakres obowiązków lub warunków, z naruszeniem których wiąże się nałożenie tego rodzaju sankcji administracyjnoprawnej, określony został w różnych aktach prawa krajowego i wspólnotowego.

W konsekwencji przyjęcia, że decyzja dotycząca nałożenia kary pieniężnej za wykonywanie przewozu drogowego z naruszeniem określonych obowiązków lub warunków - stwierdzonych podczas jednaj kontroli - załatwia co do istoty jedną sprawę administracyjną, uznać trzeba, że Sąd I instancji trafnie stwierdził naruszenie przez organ odwoławczy art. 138 k.p.a. – przez wydanie decyzji o sentencji innej niż wymienione w tym przepisie. Orzekając na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. organ może bowiem uchylić decyzję organu I instancji i przekazać ją do ponownego rozpoznania jedynie w całości. Nie może natomiast jednocześnie orzec o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji, a w części o jej uchyleniu i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji.

W świetle tego, co wyżej powiedziano rozpoznawany zarzut nie uzasadnia wniosku o uchylenie zaskarżonego kasacyjnie wyroku.

Usprawiedliwionej podstawy skargi kasacyjnej nie stanowi też zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z 7, 77 § 1, 80 i 107 § 3 k.p.a.

Bezsprzecznie zgodnie z zasadą dwuinstancyjności organ odwoławczy obowiązany jest ponownie rozpoznać i rozstrzygnąć sprawę rozstrzygniętą decyzją organu I instancji. Spoczywa na nim obowiązek rozpatrzenia wszystkich żądań stron i rozpoznania sprawy w oparciu o stan prawny i faktyczny obowiązujący w dniu wydania decyzji ostatecznej. Objęty zarzutami skargi kasacyjnej art. 7 k.p.a. nakłada na organ administracji publicznej obowiązek podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. Powyższą zasadę prawdy obiektywnej konkretyzuje art. 77 § 1 k.p.a., zgodnie z którym organ administracji publicznej jest zobowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy, także fakty i dowody powoływane przez stronę dopiero w postępowaniu przed organem II instancji. Odmowa uwzględnienia żądania przeprowadzenia dowodu nastąpić może tylko z przyczyn przewidzianych art. 78 § 1 i 2 k.p.a., tzn. jeżeli przedmiotem dowodu jest okoliczność niemająca znaczenia dla sprawy lub gdy dotyczy okoliczności już stwierdzonych innymi dowodami – co dodatkowo musi znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji. Strona musi bowiem zostać zapoznana z argumentami i przesłankami podejmowania decyzji - celem obrony swoich słusznych interesów.

Stosownie do treści art. 107 § 3 k.p.a. uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa.

W świetle tego, co wyżej powiedziano, mając na względzie okoliczności sprawy, uznać należy, że WSA zasadnie stwierdził naruszenie zaskarżoną decyzją ww. przepisów postępowania administracyjnego. Akta sprawy wskazują mianowicie, że strona w odwołaniu od decyzji organu I instancji sformułowała szereg zarzutów dotyczących rozliczania przez nią czasu pracy kierowców i zgłaszała wnioski dowodowe na okoliczności z tym związane. Organ odwoławczy tymczasem - jak wynika to z uzasadnienia skarżonej decyzji - nie ustosunkował się do powyższego, mimo iż niewątpliwie są to kwestie istotne dla sprawy.

Podważanie orzeczenia wydanego na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., aby było skuteczne, musi opierać się na uzasadnionym poglądzie, że jego naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy sądowoadministracyjnej (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.). Strona wnoszącą skargę kasacyjną zobowiązana jest zatem do wykazania, że bądź w ogóle nie doszło w toku postępowania administracyjnego do naruszenia przepisów postępowania, bądź też, że stwierdzone uchybienia nie mogły mieć istotnego wpływu na wynik postępowania administracyjnego. W rozpoznawanej sprawie tymczasem kasator ogranicza się do stwierdzenia w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, że organ I instancji zadał sobie wiele trudu licząc "odręcznie" czas pracy w oparciu o wykresówki i w sposób niczym nieodparty wskazał, że wnioskowane przez stronę odczyty, uzyskiwane przy wykorzystaniu programu TACHO-SCAN, są nie do końca precyzyjne. Organ - twierdząc, że w sposób wyczerpujący zebrał i rozpatrzył materiał dowodowy istotny dla rozstrzygnięcia sprawy - wywodził jedynie, że sprawa stanowiła już przedmiot rozpoznania przez WSA, który nie podnosił kwestii zarzucanych w zaskarżonym wyroku. GITD nie sformułował jednak żadnego zarzutu w tym względzie, nie wskazał z naruszeniem jakich przepisów WSA nie uwzględnił faktu uprzedniego orzeczenia sądu.

Z przedstawionych wyżej względów zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z 7, 77 § 1, 80 i 107 § 3 k.p.a. nie mógł wywołać oczekiwanego przez stronę skutku.

Skargi kasacyjnej nie popiera też ostatni z zarzutów, a to zarzut naruszenia art. 141 § 4 oraz 3 § 1 i art. 133 § 1 p.p.s.a. oraz art. 1 § 2 ustawy - Prawo o ustroju sądów administracyjnych - poprzez błędne przyjęcie, że organ nakładając karę pieniężną za stwierdzone naruszenia przepisów załatwił w drodze jednej decyzji administracyjnej jedną sprawę administracyjną, podczas gdy decyzja zawiera kilka rozstrzygnięć wydanych w kilku sprawach, co mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Kwestia ta była już przedmiotem rozważań, w ramach rozpoznania pierwszego z zarzutów skargi kasacyjnej. Zauważyć jednak należy, że kasator nie tylko nie uzasadnił naruszenia objętych zarzutem przepisów, ale i nie wykazał, aby zachodził związek między ich ewentualnym naruszeniem a wadliwym - wg strony - przyjęciem, że WSA błędnie przyjął, iż organ w rozpoznawanym przypadku załatwił w drodze jednej decyzji administracyjnej jedną sprawę administracyjną.

Kasator wskazując na naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. nie podniósł, że uzasadnienie wyroku nie posiada przewidzianych tym przepisem elementów, nie twierdził, że uniemożliwia to stronie podjęcie obrony przed niekorzystnym dla niej rozstrzygnięciem czy wyklucza kontrolę instancyjną. Nie zarzucał, że Sąd I instancji - z naruszeniem zasady przewidzianej art. 133 § 1 p.p.s.a. - nie rozpatrzył sprawy na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dniu wydania zaskarżonego aktu. Nie kwestionował też, by WSA sprawując kontrolę administracji publicznej nie zastosował środków określonych w ustawie (o czym stanowi art. 3 § 1 p.p.s.a.). Także bliżej niesprecyzowany zarzut naruszenia art. 1 § 1 p.u.s.a., określającego podstawową funkcję sądów administracyjnych i toczącego się przed nimi postępowania, nie mógł rzutować na prawidłowość oceny przez Sąd I instancji czy decyzja nakładająca karę pieniężną za wykonywanie przewozu drogowego z naruszeniem – stwierdzonych podczas jednej kontroli - obowiązków lub warunków załatwia jedną sprawę administracyjną.

W świetle powyższego brak podstaw by uznać, że skarga kasacyjna oparta została na usprawiedliwionych podstawach. Skutkuje to koniecznością jej oddalenia.

Zgodnie z art. 204 pkt 2 p.p.s.a. w razie oddalenia skargi kasacyjnej strona która wniosła skargę kasacyjną, obowiązana jest zwrócić niezbędne koszty postępowania kasacyjnego, poniesione przez skarżącego, jeżeli zaskarżono skargą kasacyjną wyrok sądu pierwszej instancji uwzględniający skargę. Stwierdzić należy jednak, że skarżąca (K.K.) nie poniosła kosztów postępowania kasacyjnego - zatem zawarty w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniosek o zasądzenie kosztów postępowania jest bezzasadny.

Z tych wszystkich względów, działając na podstawie art. 184 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.