Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz, Sędziowie Sędzia NSA Leszek Leszczyński (sprawozdawca), Sędzia NSA Krystyna Sidor, Protokolant Asystent sędziego Łucja Krasińska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2008 r. sprawy ze skargi P. Z. na uchwałę Rady Gminy z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zmian w planie zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.

P.Z. po uprzednim wezwaniu Rady Gminy do usunięcia naruszenia prawa wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na uchwałę Rady Gminy B. z dnia [...]2007 r., Nr [...] w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy B. (Dz.Woj. Lubelskiego z [...] , Nr [...], poz. [...]).

Z akt sprawy oraz twierdzeń stron postępowania zawartych w pismach procesowych wynika, że Rada Gminy działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5, art. 40 ust. 1, art. 41 i art. 42 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm. – zwaną dalej "ustawą o samorządzie gminnym"), art. 14 ust. 8, art. 20 ust. 1, art. 27 i art. 29 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 ze zm. – zwanej dalej "ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym") oraz uchwały Rady Gminy z dnia [...] 2005 r., Nr [...] w sprawie przystąpienia do sporządzenia zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy B., uchwaliła zaskarżoną uchwałę, którą zmieniła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego gminy B. zatwierdzony uchwałą Rady Gminy z dnia [...]grudnia 2003 r., Nr [...] w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy B. (Dz.Woj. Lubelskiego z [...], Nr [...] poz. [...] ze zm. – zwanej dalej "uchwałą Nr [...]").

Skarżący pismem z dnia 25 czerwca 2007 r. działając na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – zwanej dalej "p.p.s.a.") wezwał Radę Gminy do usunięcia naruszenia prawa poprzez wyeliminowanie z obrotu prawnego uchwały Rady Gminy z dnia [...] 2007 r., Nr [...].

Uzasadniając powyższe wezwanie skarżący podniósł, że wnosząc pismo z dnia 25 czerwca 2007 r. działa on, jako właściciel nieruchomości o numerach 609, 610, 611, 612/1, 563, 564 i 565 położonych we wsi S. w obrębie M., Gmina B., których dotyczy zaskarżona uchwała. Uchwała ta – zdaniem skarżącego - narusza jego interes prawny, jako właściciela wymienionych powyżej nieruchomości, poprzez przyjęcie w zamieszczonym w § 13 zawartym w rozdziale III zaskarżonej uchwały, zatytułowanym "Przepisy szczegółowe dla terenów" w części 6 RM/U (tereny zabudowy zagrodowej i usług nieuciążliwych), iż dopuszcza się adaptację istniejącej zabudowy zagrodowej, z możliwością rozbudowy budynków i uzupełnienia zabudowy usług nieuciążliwych związanych z funkcją rekreacyjną (pkt 1) oraz dopuszcza się przekształcenie i dostosowanie zabudowy zagrodowej na zabudowę agroturystyczną przy jednoczesnym pozostawieniu w obrocie prawnym § 3 pkt 22 lit. c) uchwały Nr [...] ograniczającego powierzchnię budynków usługowych mogących być lokowanymi na terenach przeznaczonych pod obiekty związane ze sportem i rekreacją do powierzchni nieprzekraczającej 50 m2. Nie uwzględnienie przez Wójta Gminy wniosku skarżącego z dnia 28 stycznia 2005 r. o zmianę postanowienia dotyczącego funkcji i przeznaczenia gospodarstwa rolnego na związane z rekreacją i turystyką, skutkujące brakiem zmiany zaskarżoną uchwałą § 3 pkt 22 lit. c) uchwały Nr [...] – zdaniem skarżącego – dyskryminuje go względem innych mieszkańców Gminy B., którzy na swoich działkach mają zapewnioną swobodę prowadzenia działalności gospodarczej, gdy on poprzez brak możliwości lokowania budynków o powierzchni nie przekraczającej 50 m2 możliwość tę ma nadal ograniczoną. Nieusunięcie z obrotu prawnego § 3 pkt 22 lit. c) blokuje także – w ocenie skarżącego - rozwój ekonomiczny jego gospodarstwa rolnego i stanowi naruszenie art. 32 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483 – dalej: "Konstytucja") i art. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W uzasadnieniu wniosku o usunięcie naruszenia prawa skarżący podniósł również, że zaskarżona uchwała tak w tytule jak i w treści posługuje się sformułowaniem "zmiana" odnosząc go do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy B. przyjętego uchwałą Nr [...] zmieniającą miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Gminy B. zatwierdzony uchwałą Gminnej Rady Narodowej w B. z [...]1988 r. Nr [...] a zmieniony uchwałą Rady Gminy z [...] 1994 r., Nr [...]. Natomiast z art. 87 ust. 2 Konstytucji wynika dla organów administracji samorządu terytorialnego nakaz zachowania podwyższonych standardów przy tworzeniu aktów prawa miejscowego, zaś z art. 87 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, iż obowiązujące w dniu wejścia w życie tej ustawy miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego uchwalone przed dniem 1 stycznia 1995 r. zachowują moc do czasu uchwalenia nowych planów jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2003 r. Biorąc pod uwagę treść art. 87 ust. 2 Konstytucji i art. 87 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jak i to, że zaskarżona uchwała zmienia zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który zatwierdzony został uchwałą z dnia [...]1988 r. nie można zaskarżonej uchwały pozostawić w obrocie prawnym. Pozostawienie jej bowiem w tym obrocie równać się będzie z pozostawieniem w tym obrocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przyjętego uchwałą z dnia [...]1988 r. a więc miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który zgodnie z art. 87 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jaki i art. 67 ust. 1a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm. – dalej: "ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym") utracił moc obowiązującą.

Zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który przestał obowiązywać z mocy prawa stanowi – w ocenie skarżącego – naruszenie art. 87 ust.2 Konstytucji, art. 67 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym i art. 87 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 26 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 85 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, gdyż w opisanym w akapicie poprzednim stanie faktycznym i prawnym brak było podstaw do uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Zdaniem skarżącego w obowiązującym w dacie uchwalenia zaskarżonej uchwały stanie prawnym Gmina B. nie posiadała miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, gdyż miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego z 1988 r. utracił moc prawną, a inny nie został uchwalony. Na dowód konieczności uchwalenia nowego planu zagospodarowania przestrzennego w Gminie B. a nie uchwalania zmiany "starego planu", skarżący wskazuje na to, że w gminach sąsiadujących z Gminą B. nie podejmowano zmian planów uchwalonych przed 1 stycznia 1995 r., a uchwalono nowe miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego.

W ocenie skarżącego, o braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w Gminie B. w czasie uchwalania zaskarżonej uchwały świadczy również wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 6 lutego 2007 r., sygn. akt II SA/Lu 606/06 stwierdzający nieważność uchwały Rady Gminy z dnia [...] 2004 r. Nr [...] o zmianie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy B. zatwierdzonego uchwałą Nr [...], wyrok z dnia 6 lutego 2007 r., sygn. akt 929/06 stwierdzający nieważność uchwały Rady Gminy z dnia [...] 2004 r. Nr [...] o zmianie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy B. zatwierdzonego uchwałą Nr [...] jak i oddalający skargę K.Z. na uchwałę [...] wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie zapadły w sprawie o sygn. akt II SA/Lu 605/06. Mimo tego bowiem, że ostatni z wymienionych w zdaniu poprzednim wyroków oddala skargę na uchwałę [...] to – zdaniem skarżącego – Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie stwierdzając, iż "Ocena prawna dokonana przez sąd administracyjny dotyczy zaskarżonej uchwały podjętej w dniu [...] 2003 r. w stanie prawnym obowiązującym w czasie uchwalania. Ocena ta nie odnosi się natomiast ani do oceny skutków zaskarżonej uchwały po dniu 1 stycznia 2004 r. ani też do innych uchwał podejmowanych już po rozpatrzeniu skarg na uchwały odrzucające zarzuty. Okresu po 1 stycznia 2004 r. dotyczy bowiem ustaw z dnia 27 marca o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, która reguluje w przepisach przejściowych (art. 87 ust. 1 i 3) problemy zasygnalizowane wyżej." W ocenie skarżącego prowadzi to do wniosku, że po dniu 1 stycznia 2004 r. uchwała [...] nie obowiązuje w obrocie prawnym.

Z tych powodów skarżący uznał za zasadne złożenie wezwania do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Przewodniczący Rady Gminy skierował do skarżącego pismo z dnia 20 lipca 2007 r., w którym stwierdził, że po analizie wezwania do usunięcia naruszenia prawa nie znalazł on podstaw prawnych i faktycznych do usunięcia z obrotu prawnego zaskarżonej uchwały.

W piśmie tym jego autor wyjaśnił również, że uwzględnienie żądania skarżącego odnośnie zmiany postanowień planu, dotyczących funkcji i przeznaczenia gospodarstwa rolnego skarżącego, pociąga za sobą daleko idące zmiany w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego i wiąże się z koniecznością przeprowadzenia szeroko zakrojonych prac planistycznych, obejmujących między innymi przeprowadzenie ekofizjografii i prognozy wpływu ustaleń planu na środowisko przyrodnicze, co na obecnym etapie nie jest możliwe. Ponadto uwzględnienie żądania zmiany przepisu dotyczącego funkcji i przeznaczenia gospodarstwa rolnego wiąże się z uzyskaniem zgody odpowiedniego ministra i wojewody na zmianę przeznaczenia gruntów oraz dokonaniem opłaty za zmianę przeznaczenia gruntów z rolnych na cele nierolnicze. Konieczność uiszczenia opłaty wymaga zaś znalezienia źródła finansowania.

Przewodniczący Rady Gminy, odnosząc się do zarzutu, że naruszeniem prawa jest przyjęcie zaskarżoną uchwałą zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zamiast uchwalenia nowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wskazał, że art. 67 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, iż plany miejscowe, obowiązujące w dniu wejścia w życie tej ustawy to jest w dniu 1 stycznia 1995 r. tracą moc po upływie 8 bądź 9 lat od tej daty w zależności od tego czy rada gminy uchwali studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Ponadto przepis art. 67 w ust. 3 wyłączył stosowanie jego ust. 1 odnośnie do terenów objętych zmianami miejscowych planów, dokonanymi na zasadach określonych w ustawie. Oznacza to, zdaniem Przewodniczącego Rady Gminy, że jeżeli rada gminy dokona odpowiednich zmian w planie obowiązującym, spełniając przy tym pozostałe warunki, utrata mocy obowiązującej przez miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie następuje. Zasada ta – w ocenie Przewodniczącego Rady Gminy – znajduje również zastosowanie na gruncie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Stosowanie bowiem do art. 85 ust. 2 tej ustawy do miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego stosuje się przepisy dotychczasowe, jeżeli podjęto uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia lub zmiany planu oraz zawiadomiono o terminie wyłożenia tych planów do publicznego wglądu przed dniem wejścia w życie ustawy, a postępowanie nie zostało przed tym dniem zakończone. Ustawodawca zrównał więc proceduralnie proces uchwalania nowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z procesem wprowadzania zmian do obowiązującego już miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Tym samym Rada Gminy uchwalając studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz podejmując uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w dniu [...] 2001 r., Nr uchwały [...], a następnie przyjmując zaskarżoną uchwałę, nie naruszyła obowiązującego prawa.

Ponadto Przewodniczący Rady Gminy podniósł, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przyjęty uchwałą [...] dotyczący niektórych działek będących własnością skarżącego nadal obowiązuje. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalając bowiem w sprawie o sygn. akt II SA/Lu 605/06 skierowaną przeciw uchwale [...] skargę, jednocześnie utrzymał w obrocie prawnym miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego wprowadzony tą uchwałą. Do czasu jednak rozpoznania przez Naczelny Sąd Administracyjny skargi kasacyjnej od wyroku wydanego w sprawie o sygn. akt II SA/Lu 605/06 żadne zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego odnośnie działek skarżącego nie mogą być rozpoznane.

Na zakończenie pisma z dnia 20 lipca 2007 r. Przewodniczący Rady Gminy pouczył skarżącego o możliwości wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Na tym etapie sprawy P.Z. wniósł skargę na uchwałę Rady Gminy z dnia [...] 2007 r., Nr [...] w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy B. żądając jej uchylenia a tym samym usunięcia z obrotu prawnego.

Uzasadniając skargę P.Z. powołał te same zarzuty i popierające je argumenty, które uzasadniały skierowane do Rady Gminy wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zawarte w jego piśmie z dnia 25 czerwca 2007 r.

Rada Gminy działając na podstawie art. 54 § 2 p.p.s.a. złożyła odpowiedź na skargę wnosząc, jak wynika z treści jej uzasadnienia dotyczącej legitymacji procesowej skarżącego o jej odrzucenie bądź, co sformułowano wprost w odpowiedzi na skargę, o jej oddalenie jako niezasadnej.

Na wstępie uzasadnienia odpowiedzi na skargę Rada Gminy przedstawiła dotychczasowy przebieg postępowania w sprawie oraz zarzuty zawarte w skardze.

Odnosząc się do legitymacji procesowej skarżącego, która umocowywałaby go do wniesienia skargi, o której stanowi art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym podniesiono, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w sprawie o sygn. akt II SA/Lu 605/06 oddalił skargę K.Z. na uchwalę [...], która dotyczyła działek wchodzących w skład gospodarstwa rolnego państwa Z. W związku ze złożeniem od tego orzeczenia skargi kasacyjnej do czasu jej rozpoznania przez Naczelny Sąd Administracyjny, w obowiązującym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego Gminy B. nie mogą być wprowadzane żadne zmiany dotyczące objętych uchwałą [...] działek wchodzących w skład gospodarstwa rolnego państwa Z. Uchwała [...] nie dotyczy działek będących własnością skarżącego jako położonych poza obszarem objętym zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Przeznaczenie działek skarżącego nie uległo więc zmianie a tym samym nie zmieniła się sytuacja prawna skarżącego. Tym samym zaskarżona uchwała nie może naruszać interesu prawnego skarżącego, a jemu nie przysługuje legitymacja procesowa do wniesienia skargi unormowanej w art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym.

Uzasadniając brak legitymacji procesowej skarżącego do wniesienia skargi podniesiono także, iż w postępowaniu planistycznym skarżący musi – zdaniem Rady Gminy – wykazać nie tylko indywidualny interes prawny, ale także jego naruszenie. Tylko bowiem naruszenie indywidualnego interesu prawnego stanowi przesłankę dopuszczalności wniesienia skargi unormowanej w art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Wniesienie zaś skargi na uchwałę, którą przyjęto miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego może mieć miejsce – zdaniem Rady Gminy - jedynie wówczas gdy naruszenie interesu prawnego jest związane równocześnie z naruszeniem konkretnego przepisu prawa materialnego bądź procesowego.

W przedmiotowej sprawie skarżący faktycznie nie wykazał w jaki sposób doszło do naruszenia wskazanych w skardze przepisów prawa. Skarżący nie wykazał jakie zasady zawarte w art. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zostały naruszone oraz na czym konkretnie polegało naruszenie art. 32 i art. 87 ust. 2 Konstytucji. Argumenty podniesione w skardze na uzasadnienie naruszenia tych przepisów – w ocenie Rady Gminy – w żadnej mierze nie uzasadniają twierdzenia o ich naruszeniu. Nie można bowiem przyjąć – zdaniem Rady Gminy – aby subiektywne odczucie skarżącego, że jest on dyskryminowany w stosunku do kilku innych mieszkańców Gminy B. oraz, iż obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego hamuje rozwój ekonomiczny części jego gospodarstwa rolnego, uzasadniało stwierdzenie naruszenia art. 32 Konstytucji oraz art. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zdaniem Rady Gminy zarzut, że obowiązujący w Gminie B. miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego hamuje rozwój ekonomiczny części gospodarstwa rolnego skarżącego poprzez uniemożliwienie prowadzenia w nim działalności rekreacyjnej czy turystycznej przy wykorzystaniu obiektów rekreacyjnych przewyższających powierzchnię 50 m2 jest nieuzasadniony. Gmina B. w tym miejscowość S. nie należy bowiem do rejonów atrakcyjnych turystycznie zaś skarżący nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej związanej z rekreacją czy turystyką a tym samym nie ma doświadczenia w prowadzeniu takiej działalności. Ponadto skarżący nie przedłożył żadnej dokumentacji potwierdzającej zapotrzebowanie z jego strony na posiadanie dużych obiektów rekreacyjnych.

Uzasadniając zaś wniosek o oddalenie skargi i jednocześnie odnosząc się do zarzutów stawianych w skardze podniesiono, że uchwała organu gminy jest nieważna jedynie wówczas gdy jest sprzeczna z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa. Nieważność uchwały organu gminy stwierdzić zaś można wówczas, gdy podmiot wnoszący o to wykaże, że nastąpiło rażące naruszenie konkretnego przepisu prawa.

Rada Gminy odnosząc się do zarzutu, że zamiast przyjąć zaskarżoną uchwałą zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego powinna przyjąć nią nowy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, uznając ten zarzut za bezzasadny podniosła te same argumenty, które odnośnie tego zarzutu uzasadniającego wezwanie do usunięcia naruszenia prawa podniósł Przewodniczący Rady Gminy w piśmie z dnia 20 lipca 2007 r. Ponadto Rada Gminy podniosła, że zarzutu tego nie uzasadnia to, iż gminy z nią sąsiadujące uchwaliły nowe miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, a nie zmieniały dotychczas obowiązujących na ich obszarach miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Powołując się zaś na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 1997 r., sygn. akt III RN 21/97 i wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Łodzi z dnia 25 listopada 1997 r., sygn. akt II SA/Łd 1514/97 Rada Gminy podkreśliła również, że zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wymaga spełnienia takich samych warunków jak uchwalenie nowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wiąże się to z obowiązkiem dopełnienia czynności, o których stanowi art. 18 ust. 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. W sprawie niniejszej zaś, Rada Gminy przed przyjęciem zaskarżonej uchwały, spełniła wszelkie wymogi określone w art. 18 ust. 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym.

Kończąc uzasadnienie odpowiedzi na skargę nadmieniono, że wprowadzenie do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zmian umożliwiających skarżącemu prowadzenie na obszarze jego gospodarstwa rolnego działalności turystycznej bądź rekreacyjnej przy wykorzystaniu obiektów rekreacyjnych o powierzchni przekraczającej 50 m2 wiązałoby się z koniecznością przeprowadzenia szeroko zakrojonych prac planistycznych i spowodowałoby uchylenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wykonanego dużym nakładem środków finansowych gminy i wiązałoby się z koniecznością ponownego poniesienia znacznych nakładów finansowych.

Pełnomocnik skarżącego w toku postępowania sądowoadministracyjnego złożył pismo z dnia 31 kwietnia 2008 r., w którym precyzuje on przepisy prawa naruszone – w jego ocenie – przez Radę Gminy przy uchwalaniu zaskarżonej uchwały oraz odnosi się do wywodu odpowiedzi na skargę przedstawiającego przyczyny faktyczne uniemożliwiające – zdaniem Rady Gminy – uwzględnienie żądania skarżącego zmiany funkcji i przeznaczenia gruntów jego gospodarstwa rolnego.

Zdaniem pełnomocnika skarżącego uchwalając zaskarżoną uchwałę naruszono art. 32 ust. 1 Konstytucji, art. 64 Konstytucji, art. 1 ust. 2 punkt 6 i 7 oraz art. 6 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 11,15 i 17 niesprecyzowanego przez pełnomocnika aktu normatywnego.

Odnosząc się do stanowiska Rady Gminy pełnomocnik skarżącego podniósł, że z art. 6 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jasno wynika, iż każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz interesu osób trzecich. Zgłoszone zaś przez skarżącego zmiany – w ocenie pełnomocnika – nie naruszają interesu publicznego bądź prawnie chronionego interesu osób trzecich. Dlatego nic – zdaniem pełnomocnika – nie stało na przeszkodzie aby wnioskowane przez skarżącego zmiany w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zostały wprowadzone.

W piśmie z dnia 31 kwietnia 2008 r. pełnomocnik skarżącego podważa obiektywność i bezstronność zarówno Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Lublinie jak i Rady Gminy oraz Wójta Gminy, a także żąda dokładnego sprawdzenia procedury przyjęcia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego i miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Do pisma powyższego pełnomocnik dołączył niepotwierdzoną za zgodność z oryginałem kserokopię opinii Wydziału Rozwoju Regionalnego z dnia 21 kwietnia 2004 r. dotyczącej uchwały Rady Gminy z dnia [...] 2004 r. Nr [...]. Pismo to zawiera także uwagi dotyczące uchwały [...], z których wynika, że w ocenie opiniującego organu uchwalona została ona mimo tego, iż z dniem 31 grudnia 2003 r. straci moc obowiązującą miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Gminy B. uchwalony przed 1995 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, rozpatrując skargę nie dostrzegł usprawiedliwionych podstaw dla jej uwzględnienia.

Kognicja wojewódzkiego sądu administracyjnego na gruncie art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) obejmuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Stosownie natomiast do unormowania art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a. kontrola ta dotyczy również aktów prawa miejscowego wydawanych przez organy jednostek samorządu terytorialnego i terenowe organów administracji rządowej. Kontrola legalności obejmuje zatem także uchwały organów samorządu terytorialnego, treścią których jest przyjęcie nowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub zmiana obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Z art. 134 § 1 p.p.s.a. wynika natomiast, że kontrola legalności dokonywana przez wojewódzki sąd administracyjny obejmuje wszystkie a nie tylko podniesione w skardze kwestie związane z procesem stosowania prawa w postępowaniu administracyjnym, a więc to, czy organy administracji dokonały prawidłowych ustaleń co do obowiązywania zastosowanych norm prawnych jak i to czy normy te właściwie zinterpretowały.

W zakresie tak ustalonej kognicji Skład Orzekający nie stwierdził uchybienia Rady Gminy występującego w przestrzeganiu mających zastosowanie w niniejszej sprawie norm prawa materialnego i norm prawa procesowego, które skutkowałoby koniecznością usunięcia zaskarżonej uchwały z obrotu prawnego.

W rozpoznawanej sprawie sporne pozostaje to czy skarżącemu na gruncie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym przysługiwała legitymacja skargowa oraz to czy zasadnym jest jego zarzut, że Rada Gminy powinna przyjąć nowy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego a nie zmieniać planu dotychczas obowiązującego, gdyż ten ostatni utracił moc prawną z dniem 31 grudnia 2003 r. a tym samym czy uchwalając zmianę Rada Gminy naruszyła wskazane w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa oraz skardze i piśmie pełnomocnika skarżącego przepisy prawa. Sporne pozostaje również i to czy § 13 zapis 6 RM/U – tereny zabudowy zagrodowej i usług nieuciążliwych zaskarżonej uchwały oraz § 3 pkt 22 lit. c) uchwały Nr [...] dyskryminują skarżącego w stosunku do niektórych innych mieszkańców Gminy B.

Przechodząc do rozważenia kwestii, czy skarżącemu przysługiwała legitymacja skargowa na gruncie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym zauważyć należy, że przepis ten stanowi, iż każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Wynika więc z niego, że o tym czy konkretnemu podmiotowi przysługuje legitymacja skargowa na gruncie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym mówić można wówczas gdy łącznie spełnione są dwie przesłanki.

Po pierwsze, przedmiotem zaskarżenia musi być uchwała organu gminy w zakresie administracji publicznej. W rozpoznawanej sprawie jest niesporne, że przesłanka ta została spełniona, ponieważ przedmiotem zaskarżenia jest w danej sprawie uchwała Rady Gminy z dnia [...] 2007 r., Nr [...], która podjęta została na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5, art. 40 ust. 1, art. 41 i art. 42 ustawy o samorządzie gminnym, a miała ona na celu stosowanie do unormowania art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym realizację zadań własnych gminy z zakresu kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej na terenie gminy.

Po drugie, skarżącym może być każdy, kto wykaże, że zaskarżona uchwała narusza jego interes prawny lub uprawnienie. Oznacza to, że skarżący musi wykazać, iż w konkretnym wypadku istnieje związek pomiędzy jego własną prawnie (a nie wyłącznie faktycznie) gwarantowaną sytuacją a zaskarżoną przezeń uchwałą. Przy czym związek polegać winien na tym, że uchwała ta narusza (czyli pozbawia lub ogranicza) właśnie jego interes prawny lub uprawnienie albo jako indywidualnego podmiotu (na przykład jako właściciela), albo też jako członka określonej wspólnoty samorządowej.

W rozpoznawanej sprawie zarówno Przewodniczący Rady Gminy w swoim piśmie kierowanym do skarżącego po wniesieniu przez niego wezwania do usunięcia naruszenia prawa jak i Rada Gminy w odpowiedzi na skargę nie kwestionują tego, że uchwała zmieniona zaskarżoną uchwałą dotyczyła części działek skarżącego. Uchwała nr [...], zmieniona zaskarżoną uchwałą, wyłączała spod swojego oddziaływania część działek należących do skarżącego ale inna część działek, to jest działki nr 609, 610, 611, 612/1, 563, 564 i 565, nadal pozostawały pod oddziaływaniem unormowań uchwały [...], zmienionej zaskarżoną uchwałą. Tym samym, zmiany wprowadzone zaskarżoną uchwałą dotyczyć będą również tych działek skarżącego, które nie zostały wyłączone spod oddziaływania uchwały zmienionej zaskarżoną uchwałą. Sam już fakt bycia właścicielem nieruchomości położonych na terenie, którego dotyczy plan lub jego zmiana powoduje, iż interes prawny i uprawnienie wynikające z przepisów prawa mogą być naruszone.

Podnieść również należy to, że zaskarżona uchwała jest uchwałą zmieniającą uchwałę, której postanowienia oddziałują na należące do skarżącego działki nr 609, 610, 611, 612/1, 563, 564 i 565 w związku z czym jej byt prawny związany jest z bytem prawnym uchwały zmienianej a jej postanowienia stają się w istocie postanowieniami uchwały zmienianej. Dlatego zaskarżona uchwała powinna być pod kątem oceny legitymacji skargowej przysługującej P.Z. oceniania tak jak uchwała, którą zmienia.

Z tych powodów – w ocenie Składu Orzekającego – nie można przyjąć aby skarżący nie miał interesu prawnego, a tym samym legitymacji skargowej z art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym w zaskarżaniu uchwały nr [...].

Wobec powyższych ustaleń odnoszących się do legitymacji skargowej, analizie powinny zostać poddane kwestie związane z tym, czy Rada Gminy winna uchwalić nowy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego czy też mogła przyjąć zaskarżoną uchwałę.

Stosownie do unormowania art. 87 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym obowiązującego w dniu wejścia w życie ustawy to jest w dniu 11 lipca 2003 r. miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego uchwalone przed dniem 1 stycznia 1995 r. zachowują moc do czasu uchwalenia nowych planów, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2003 r. Przepis ten stanowi kontynuację przepisów utrzymujących w mocy miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego uchwalone przed dniem 1 stycznia 1995 r. Przepisem, który utrzymywał w mocy miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, a który poprzedzał art. 87 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jest art. 67 ust. 1 i ust. 1a ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym.

Z art. 67 ust. 1 i 1a ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego obowiązujące w dniu wejścia w życie ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym to jest w dniu 1 stycznia 1995 r. tracą moc po upływie 8 lat od dnia jej wejścia w życie, a jeżeli w tym terminie rada gminy uchwali studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy i przystąpi do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo jego zmiany, plan ten zachowuje ważność, w granicach objętych uchwałą, do czasu uchwalenia nowego planu, jednak nie dłużej niż przez 9 lat od dnia wejścia w życie ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Tak więc miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego obowiązujące w dniu 1 stycznia 1995 r. obowiązują odpowiednio do dnia 31 grudnia 2002 r. lub 31 grudnia 2003 r.

Istotny jest także ust. 3 powołanego w akapicie poprzednim przepisu prawa. Wyłącza on bowiem stosowanie ust. 1 tego przepisu do terenów objętych zmianami miejscowego planu, dokonanymi na zasadach określonych w ustawie. Oznacza to, że jeżeli rada gminy dokona odpowiednich zmian w planie obowiązującym, spełniając pozostałe warunki, utrata mocy planu obowiązującego nie następuje.

Na mocy unormowania art. 85 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przepisy art. 67 ust. 1, ust. 1a i ust. 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, znajdują zastosowanie również po wejściu w życie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w stosunku do miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego w stosunku do których podjęto uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia lub zmiany planu oraz zawiadomiono o terminie wyłożenia tych planów do publicznego wglądu, ale postępowanie nie zostało zakończone przed dniem wejścia w życie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym to jest przed dn. 11 lipca 2003 r.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Gminy B. będący przedmiotem zmiany uchwałą zmieniona zaskarżoną uchwałą przyjęty został [...]1988 r. a następnie zmieniony uchwałą Rady Gminy z dnia [...]1994 r., a więc jeszcze pod rządem ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1989 r. Nr 17, poz. 99 ze zm.). Na podstawie uchwały Rady Gminy z dnia [...] 2001 r. Nr [...] przystąpiono do sporządzania zmian planu. Następnie przyjętą w dniu [...] 2003 r. uchwałą zmienioną zaskarżoną uchwałą uchwalono zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy B. przyjętego uchwałą z dnia [...]1988 r.

Dla oceny tego czy Gmina B. mogła zmienić uchwałę przyjętą w dniu [...] 2003 r. istotna jest ocena skutków prawnych przyjęcia ostatniej z wymienionych w tym zdaniu uchwał. Biorąc pod uwagę art. 85 ust.2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu oraz opisaną powyżej procedurę zmian miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy B. przyjętego w dniu [...]1988 r. dla oceny skutków prawnych uchwały zmienionej zaskarżoną uchwałą istotne będą przepisy ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym.

Analiza tekstu uchwały nr [...] z dn. [...]2003 r., zmienionej zaskarżoną uchwałą wskazuje, że skutkiem prawnym jej przyjęcia było unormowanie zagadnień związanych z przeznaczeniem terenów oraz liniami rozgraniczającymi tereny o różnych funkcjach lub różnych zasadach zagospodarowania, liniami rozgraniczającymi ulice, place oraz drogi publiczne wraz z urządzeniami pomocniczymi, a także z terenami niezbędnymi do wytyczania ścieżek rowerowych, zagadnień związanych z terenami przeznaczonymi dla realizacji celów publicznych oraz linie rozgraniczające te tereny. Unormowano także granice i zasady zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających ochronie, zasady obsługi w zakresie infrastruktury technicznej oraz linie rozgraniczające tereny tej infrastruktury, lokalne warunki, zasady i standardy kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym również linie zabudowy i gabaryty obiektów, zasady i warunki podziału terenów na działki budowlane, szczególne warunki zagospodarowania terenów, w tym zakaz zabudowy, wynikające z potrzeb ochrony środowiska przyrodniczego, kulturowego, zasobów wodnych i zdrowia ludzi, prawidłowego gospodarowania zasobami przyrody oraz ochrony gruntów rolnych i leśnych, tereny, na których przewiduje się stosowanie systemów indywidualnych lub grupowych oczyszczenia ścieków bądź zbiorników bezodpływowych. Uchwała zmieniona zaskarżoną uchwała zawiera także postanowienia dotyczące obszarów chronionych oraz ustala stawki procentowe uiszczanej na rzecz gminy opłaty za wzrost wartości nieruchomości, będącej skutkiem wejścia w życie postanowień tej uchwały. Załącznikiem do uchwały zmienionej zaskarżoną uchwałą jest rysunek planu w skali 1:10.000.

Jednostki redakcyjne (paragrafy, ustępy, punkty i podpunkty) uchwały zmienionej zaskarżoną uchwałą normują więc wszelkie zagadnienia, które stosowanie do art. 10 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym powinien normować miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Tak więc uchwała zmieniona zaskarżoną uchwałą w sposób zupełny określa przeznaczenie i sposób zagospodarowania na terenie Gminy B., za wyjątkiem tych działek skarżącego, które na mocy § 1 ust. 1 tej uchwały wyłączone zostały z jej oddziaływania w związku z toczącymi się wówczas przed Naczelnym Sądem Administracyjnym Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie postępowaniami uniemożliwiającymi ich uwzględnienie. Jak wynika z treści uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie wydanego w sprawie o sygn. akt II SA/Lu 605/06 Rada Gminy wystosowała pismo z dnia 7 października 2003 r. do WSA w Lublinie, treścią którego było zapytanie o możliwość zakończenia postępowania sądowego do dnia 31 grudnia 2003 r., tak aby umożliwić uchwalenie planu także dla nieruchomości stanowiących własność skarżącego. Świadczy to o tym, że celem i intencją Gminy B. było objęcie uchwałą zmienioną zaskarżoną uchwałą całego obszaru gminy.

Okoliczności powyższe w ocenie Składu Orzekającego dowodzą, że uchwała zmieniona zaskarżoną uchwałą nie może być traktowana jako zmiana planu. Rada Gminy w sposób nieprawidłowy nadała tytuł tej uchwale, brzmienie którego mogło wskazywać, iż jest to jedynie zmiana planu obowiązującego. Już jednak w § 1 ust. 2 tej uchwały znalazło się określenie, iż plan będący efektem zmiany wspomnianej w ust. 1 tego paragrafu otrzymuje nazwę "Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego gminy B.", co jednoznacznie potwierdza wskazaną wyżej intencję. Ponadto w § 1 ust. 1 ma miejsce m. in. wskazanie wyłączonych spod działania tej uchwały działek będących własnością Państwa Z., w stosunku do których toczyło się postępowanie przed WSA w Lublinie i w stosunku do których w planie nie mogły znaleźć się wiążące ustalenia normatywne. Także w dalszej części uchwały [...] konsekwentnie występuje nazwa "plan" a nie "zmiana planu". Dotyczy to także treści § 1 uchwały z dnia [...]2007 r. ([...]). Nawet jeśli spostrzeżenia powyższe nie miały znaczenia decydującego dla zakwalifikowania powyższej uchwały jako planu a nie uchwały zmieniającej plan, to takie znaczenie ma przeprowadzona i omówiona wyżej analiza treści tej uchwały (nr [...]), z której wynika, że uchwała została zbudowana w sposób, wskazujący na nowy plan, z wyłączeniem działek objętych postępowaniem sądowoadministracyjnym.

W ocenie sądu ustalenia odnoszące się do analizy tekstu i tytułu uchwały [...] stanowią podstawę stwierdzenia, że uchwała ta nie oznaczała zmiany obowiązującego przed dniem [...] grudnia 2003 r. miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ale stanowiła w istocie nowy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. W takich sytuacjach należy traktować taką uchwałę jako uchwalenie nowego planu (por. tezę 2 komentarza do art. 87 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w T. Bąkowski Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz., Zakamycze 2004, System Informacji Prawej Lex Omega).

W konsekwencji należy przyjąć, iż na gruncie wskazanych wyżej przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym dopuszczalna jest zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który zastąpił plan uchwalony przed 1 stycznia 1995 r. Nie skutkuje tym samym koniecznością usunięcia z obrotu prawnego uchwały zmieniającej plan uchwalony w dniu [...] grudnia 2003 r. Natomiast niedopuszczalna byłaby zmiana uchwały zmieniającej miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, który utracił moc obowiązującą, co skutkowałaby koniecznością usunięcia uchwały zmieniającej z obrotu prawnego.

Z tych powodów w ocenie Składu Orzekającego zarzut, iż Rada Gminy powinna uchwalić w dacie wydania zaskarżonej uchwały uchwałę wprowadzającą miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego a nie uchwalać uchwałę zmieniająca, jest niezasadny.

Twierdzeniu temu nie przeczą wskazane przez skarżącego fragmenty uzasadnień wyroków WSA w Lublinie z dnia 6 lutego 2007 r. w sprawach o sygn. akt. II SA/Lu 605/06, II SA/Lu 606/06 oraz II SA/Lu 929/06, z uzasadnień których skarżący czerpie argumenty dotyczące wyeliminowania z obrotu prawnego uchwały [...]z dnia [...]2007 r.

Wyrok w sprawie 605/06 dotyczył uchwały [...], rozstrzygając o możliwości dokonania zmiany planu zagospodarowania Gminy B. z 1988 r. Wypowiedziany tam pogląd, iż w stanie prawnym na dzień uchwalania uchwały [...], czyli [...] grudnia 2003 r., możliwa była zmiana planu uchwalonego w roku 1988 pozostaje aktualny i nie rzutuje na ocenę prawną dokonaną w ramach rozpatrywania niniejszej skargi. W uzasadnieniu tego wyroku ograniczono ponadto aktualność tezy do tego właśnie stanu prawnego i wskazano, iż nie dotyczy ona działań Rady dokonywanych po dniu 1 stycznia 2004 r. Wskazano, iż zmiany takie regulowane są ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ale nie wskazano, iż każde takie działanie, podejmowane po tej dacie przez radę gminy, polegające na zmianach planu, będzie w każdej sytuacji obarczone wadliwością. Byłoby obarczone wadliwością, jeżeli dotyczyłoby planu uchwalonego przed 1 stycznia 1995 r. Nie są natomiast obarczone taką wadliwością uchwały, których przedmiotem są zmiany w planie uchwalonym po tej dacie. Skoro zatem, na gruncie analizy treści uchwały [...], w ocenie składu orzekającego w niniejszej sprawie, doszło do uchwalenia w dniu [...] grudnia 2003 r. nowego planu (mimo błędnego tytułu samej uchwały), sama uchwała podjęta wprawdzie po dniu 1 stycznia 2004 r., ale nie w stosunku do planu z 1988 r., lecz w stosunku do planu z dnia [...] grudnia 2003 r. nie jest obarczona wadliwością, prowadzącą do wyeliminowania jej z obrotu.

Na marginesie jedynie można wskazać, że przywiązanie takiej wagi formalnej do błędnego tytułu i niewzięcie pod uwagę efektów analizy treści uchwały z dnia [...] grudnia 2003 r., z której wynika iż uchwała ta w istocie stanowiła nowy plan, a także niewzięcie pod uwagę intencji rady gminy, związanej z wolą objęcia planem przed dniem 31 grudnia 2003 r całej gminy z wyłączeniem działek, w stosunku do których toczyło się postępowanie przez WSA w Lublinie, powodowałoby nie dające się racjonalnie uzasadnić negatywne skutki społeczne i gospodarcze, przejawiające się w postaci pozbawienia gminy, uchwalonego zgodnie z przepisami prawnymi, planu zagospodarowania przestrzennego.

Z kolei wskazane w skardze stanowiska wypowiedziane w uzasadnieniach wyroków II SA/Lu 606/06 i 929/06 nie mogą rzutować na ocenę w sprawie wywołanej rozpatrywaną skargą, ponieważ wyroki te podjęte były w innym stanie faktycznym i prawnym i dotyczyły innej uchwały ([...]z dnia [...]2004 r., obejmującej swą treścią działki wyłączone z działania uchwały [...]), podjętej właśnie po dniu 1 stycznia 2004 r. i dotyczącej zmiany planu uchwalonego w 1988 r. (a więc przed 1 stycznia 1995 r.). W tym sensie stanowiska wyrażone w tych uzasadnieniach, iż zmiana planu nie oznacza uchwalenia nowego planu oraz że nie można na gruncie obowiązującej po dniu 1 stycznia 2004 r. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zmieniać planu obowiązującego, należy traktować jako twierdzenie dotyczące zmiany planu z 1988 r. a nie planu z dnia [...] grudnia 2003 r., zatwierdzonego uchwałą [...]. Ta ostatnia uchwała nie była przedmiotem orzekania w tych dwóch sprawach.

Stanowisko przyjęte przez skład orzekający odnośnie do zgodności z prawem uchwały z dnia [...]2007 r. ([...]) w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy B., zmieniającej uchwałę z dnia [...]grudnia 2003 r. ([...]) powoduje, że należy zając się zarzutami merytorycznymi wskazanymi w skardze odnośnie do treści tej uchwały.

Zdaniem Składu Orzekającego niezasadny jest zarzut skarżącego jakoby dyskryminowały go postanowienia § 13 zawarte w rozdziale III zaskarżonej uchwały zatytułowanym "Przepisy szczegółowe dla terenów." w pkt 6 RM/U – tereny zabudowy zagrodowej i usług nieuciążliwych oraz § 3 pkt 22 lit. c) uchwały Nr [...]. Ograniczenia te dotyczą bowiem nie tylko skarżącego, ale i innych mieszkańców Gminy B., będących właścicielami nieruchomości leżących w terenie oznaczonym w powyższy sposób. Wynikają z zamierzeń planistycznych w gminie. Subiektywne przekonanie skarżącego, iż miała miejsce dyskryminacja w stosunku do niego i jego zamierzeń gospodarczych nie znajduje potwierdzenia w ramach analizy części tekstowej i graficznej planu. Argumenty wskazane w odpowiedzi na skargę, dotyczące atrakcyjności turystycznej danej miejscowości są podstawą regulacji planistycznych, przewidujących taki a nie inny rodzaj zabudowy na danym terenie. Niezależnie od niezbyt fortunnie podniesionego przez organ w odpowiedzi na skargę argumentu o braku doświadczenia skarżących w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej związanej z rekreacją, podstawowe znaczenie ma realizacja w planie zagospodarowania określonej koncepcji zagospodarowania, przewidzianej dla danego terenu.

Skarżący podnoszą argument ich dyskryminacji w stosunku do kilku mieszkańców gminy, jednakże nie rozwijają go podmiotowo. Z samych postanowień rozdz. III planu i pkt 6 RM/U nie wynika fakt dyskryminacji skarżących. Postanowienia dotyczą całego terenu oznaczonego tym symbolem. Treść postanowień zawartych w zaskarżonej uchwale w tej części dotyczy jedynie warunków zabudowy (adaptacja, możliwość rozbudowy, dopuszczalność przekształcenia i dostosowania zabudowy, dopuszczalność zabudowy jednorodzinnej, itp.), co leży w kompetencjach planistycznych gminy. Nie można też z tych postanowień wywnioskować elementów zakazu prowadzenia określonej działalności gospodarczej.

W ocenie sądu, przysługujące gminie władztwo planistyczne daje jej uprawnienie do wprowadzania ograniczeń w wykonywaniu prawa własności w stosunku do nieruchomości położonych na jej terenie. Tego rodzaju ograniczenia zawarte są w ustaleniach dotyczących przedmiotowego obszaru oraz w § 5 zaskarżonej uchwały, zmieniające postanowienia planu z dnia [...] grudnia 2003 r. Sąd nie mógł wobec powyższego stwierdzić przekroczenia granic władztwa planistycznego gminy.

Tym samym nietrafne są zarzuty skarżącego dotyczące naruszenia art. 32 Konstytucji RP, normującego zasadę równości wobec prawa, rozumianą jako posługiwanie się tymi samymi kryteriami w stosunku do osób znajdujących się w tej samej sytuacji prawnej. Na gruncie orzecznictwa ukształtował się bowiem pogląd, akceptowany przez Skład Orzekający, iż zasada równości nie może być rozumiana jako wartość bezwzględna, a art. 32 Konstytucji nie może stanowić samodzielnej podstawy zarzutów, bowiem zasady w nim wyrażone konkretyzowane są przez przepisy szczegółowe, i dopiero wspólnie z kryteriami w nich zawartymi, mogą stanowić łączne kryterium oceny równego traktowania, niezależnie od tego, czy mamy do czynienia ze stosowaniem czy z tworzeniem prawa (por. wyrok NSA z dnia 14 marca 2006 r., I OSK 67/06, Lex nr 198281, wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 listopada 2006 r., II SA/Wa 1615/06, Lex nr 328679, por. też postanowienie SN z dnia 24 stycznia 2007 r., II KK 248/06 (Lex nr 249197).

Nie da się także uznać trafności zarzutu skargi dotyczącego naruszenia art. 64 Konstytucji, wskazującego na prawo do ochrony własności, która może być ograniczona tylko w drodze ustaw. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, będąc taką ustawą, którą wskazuje w tym przepisie Konstytucja, normuje w art. 6 ust. 1, iż sposób wykonywania prawa własności nieruchomości określają, wraz z innymi przepisami, ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a na gruncie ust. 2 tego przepisu właściciel ma w granicach ustawowych prawo do zagospodarowania terenu zgodnie z warunkami ustalonymi w planie miejscowym.

Analiza przez Skład Orzekający procedur planistycznych towarzyszących przyjęciu przez Radę Gminy studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie wykazała naruszeń obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa.

Sąd nie mógł się wypowiedzieć się co do zarzutu naruszenia art. 11, art. 15 i art. 17 (s. 103 akt sądowych) z powodu niewskazania przez skarżącego aktu normatywnego, w którym powyższe przepisy się znajdują.

W świetle powyższej argumentacji, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, w kontekście poczynionych rozważań nie mógł stwierdzić, że zaskarżona uchwała narusza przepisy prawa wskazane w skardze oraz piśmie pełnomocnika skarżącego. W związku z tym Sąd, na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę.