Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Wałejko Sędziowie Sędzia WSA Wiesława Achrymowicz, Sędzia WSA Krystyna Czajecka-Szpringer (sprawozdawca) Protokolant Referent stażysta Paweł Kobylarz po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2016 r. sprawy ze skargi P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] września 2015 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2010 r. oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez A. S.A. (A. S.A.) w W. od decyzji Burmistrza Miasta D. z dnia [...] w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości za 2010 r., utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji oraz akt sprawy wynika, iż decyzją z dnia [...] Burmistrz Miasta D. określił A. S.A. wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2010 r. w kwocie [...] zł. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że w związku ze złożoną przez podatnika korektą deklaracji w podatku od nieruchomości na 2010 r. w dniu [...] grudnia 2014 r. wszczęto z urzędu postępowanie podatkowe w sprawie określenia wysokości zobowiązania w tym podatku.

Uzasadniając złożenie korekty deklaracji podatnik stwierdził, że nieprawidłowo opodatkował budynek "hala w." zlokalizowany w D. przy ulicy T., gdyż wobec tego obiektu zachodzi przesłanka tzw. "względów technicznych", o których mowa w art. 1 a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Jak wynika z uzasadnienia decyzji w 2010 r. spółka wykazała powierzchnię użytkową hali 6.757,59 m2 z zastosowaniem stawki jak dla budynków związanych z działalnością gospodarczą. Organ stwierdził, że z przedstawionego do akt sprawy protokołu z kontroli okresowej stanu sprawności technicznej obiektu nr [...] z dnia [...] maja 2010 r. nie wynika aby obiekt nie mógł być wykorzystany do prowadzenia działalności gospodarczej. Opis poszczególnych elementów budynku wskazuje, że uszkodzenia były nieduże i wymagały jedynie napraw. Przedstawiony natomiast protokół nr [...] z dnia [...] listopada 2010 r. wskazuje, że nie wykonano zalecanych robót wykonawczych i naprawczych, które konieczne były do wykonania, określonych w protokole nr [...]. Zdaniem organu I instancji przedstawione protokoły wyraźnie wskazują na zaniedbania ze strony podatnika, który nie wykonał remontów pozwalających na wykorzystanie przedmiotowego budynku. Nie zaistniały zatem przesłanki, które wskazują, że budynek nie mógł być całkowicie i trwale wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. Ponadto podatnik nie posiadał decyzji nadzoru budowlanego o potrzebie dokonania rozbiórki przedmiotowego obiektu. W związku z powyższym do opodatkowania nieruchomości przyjęto:

- grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o pow. 43.030,41 m2, opodatkowując je stawką w wysokości 0,55 zł/m2;

- grunty pozostałe o pow. 6.014,59 m2, opodatkowując je stawką w wysokości 0,23 zł/m2;

- budynki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o powierzchni 23.617,57 m2, opodatkowując je stawką w wysokości [...] zł/m2;

- budynki pozostałe o powierzchni 850,93 m2, opodatkowując je stawką w wysokości [...]zł/m2;

- budowle o wartości 3.038.201 zł (2%)

Łączna kwota podatku za 2010 r. wyniosła [...] zł (po zaokrągleniu [...] zł).

W wyniku rozpoznania odwołania od powyższej decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze na wstępie przytoczyło treść art. 2 ust. 1 pkt. 1-3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2010 r., Nr 95, poz. 613 ze zm.- w skrócie u.p.o.l.) oraz art. 4 ust. 1 u.p.o.l.

Następnie wskazało, że strona została zawiadomiona o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym zebranym w sprawie przed wydaniem decyzji (zarówno przed organem I jaki i II instancji), a ustalenia organu I instancji dotyczące powierzchni użytkowej budynków oraz powierzchni gruntów nie były przez nią kwestionowane w trakcie prowadzonego postępowania podatkowego, ani w odwołaniu od decyzji. Strona zakwestionowała jedynie stawki podatkowe przyjęte do opodatkowania podatkiem od nieruchomości budynku hali wachlarzowej z uwagi na wystąpienie tzw. względów technicznych. Prawo własności gruntu oraz budynków należących do podatnika nie jest również kwestionowane przez stronę oraz organy podatkowe.

Organ podatkowy I instancji ustalił podstawę opodatkowania budynków i ich części oraz gruntów zgodnie z danymi wykazanymi przez podatnika w złożonej w dniu [...] grudnia 2014 r. korekcie deklaracji na podatek od nieruchomości na 2010 r. (podstawa opodatkowania budynków została przez organ podatkowy odpowiednio skorygowana o pow. hali w., tj. o 6.757,59 m2). Zatem podstawa opodatkowania od tych przedmiotów wynosi: od gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej o pow. 43.030,41 m2, gruntów pozostałych o pow. 6.014,59 m2, budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej o powierzchni 23.617,57 m2 (tj. 16.859,98 m2 + 6.757,59 m2) oraz budynków pozostałych o powierzchni 850,93 m2 (tj. 7.608,52 m2 - 6.757,59 m2). Podstawa opodatkowania od budowli została ustalona w wysokości wartości wykazanej przez podatnika w korekcie deklaracji na podatek od nieruchomości na 2010 r. w wysokości 3.038.201 zł.

Dalej organ odwoławczy wywodził, że w dniu [...] grudnia 2014 r. podatnik złożył do organu podatkowego wniosek o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2009-2014. W uzasadnieniu wniosku spółka wskazał, że hala nie jest i nie może być wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej spółki ze względów technicznych. Do tej pory spółka opodatkowywała halę z wykorzystaniem stawek dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (powierzchnia użytkowa hali - 6.757,59 m2), we wrześniu 2014 r. spółka zbyła grunt, na którym znajdowała się hala. Do w/w wniosku spółka dołączyła zdjęcia hali potwierdzające - jej zdaniem- katastrofalny stan techniczny, oświadczając jednocześnie, że taki stan rzeczy ma miejsce od kilkunastu lat.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym przede wszystkim przedstawionych przez spółkę protokołów z kontroli okresowej stanu technicznego obiektu oraz dokumentacji fotograficznej wynika w szczególności konieczność remontu hali wachlarzowej polegającego na naprawie pokrycia dachowego i uzupełnieniu odeskowania, naprawie rynien i rur spustowych (widoczne pęknięcia i nieszczelności), uzupełnieniu ubytków i pęknięć w ścianach, uzupełnieniu szklenia i wypełnienie otworów okiennych (uszczelnienie oraz uzupełnienie szyb), naprawie drobnych ubytków i odkształceń w stolarce drzwiowej.

Organ odwoławczy zgodził się ze stanowiskiem organu I instancji, że dołączone do akt sprawy protokoły z kontroli okresowej budynku oraz dokumentacja fotograficzna dołączona do wniosku spółki o stwierdzenie nadpłaty za lata 2009-2014 wskazują wyraźnie na fakt zaniedbań poczynionych przez podatnika na przedmiotowej nieruchomości. Mimo wyraźnych wskazań i zleceń pokontrolnych w 2009 r. (także w latach następnych) spółka nie dokonywała remontu budynku hali wachlarzowej.

Zdaniem Kolegium, spółka. nie wykazała niemożności wykorzystywania przedmiotu opodatkowania do prowadzonej działalności gospodarczej ze względów technicznych. Wręcz przeciwnie, z dokumentów wynika, że sporny budynek wymagał jedynie odpowiednich remontów i zabezpieczenia. Konieczność przeprowadzenia remontu budynku nie jest przyczyną technologiczną uniemożliwiającą wykorzystywanie nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej. Sporny budynek istnieje, wyłączony był jedynie z eksploatacji z uwagi na plany spółki związane z jego zbyciem. Zdaniem organu subiektywne przekonanie podatnika, czy też samo jego oświadczenie o niemożności wykorzystania budynku do prowadzonej działalności, nie jest dowodem, na którym można by oprzeć ustalenie o technicznych względach wykluczających możliwość wykorzystania ich do takiej działalności. Konieczność przeprowadzenia napraw i remontów w budynku nie stanowi, i nie może stanowić, o trwałej niemożności wykorzystywania budynku.

Zdaniem Kolegium z zebranego materiału dowodowego nie wynika, iż elementy konstrukcyjne budynku są w złym stanie technicznym, przeciwko temu stwierdzeniu świadczą chociażby przeglądy okresowe budynku dokonywane przez uprawnione do tego osoby na zlecenie spółki. Wskazane w zebranym materiale dowodowym uszkodzenia budynków są w pełni usuwalne w drodze prac remontowo - adaptacyjnych, stąd też nie stanowią "względów technicznych" w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.

Według organu odwoławczego mając na względzie art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. Kolegium stanęło na stanowisku, że przejściowe niewykorzystywanie przez przedsiębiorcę nieruchomości lub jej części służącej do wykonywania działalności gospodarczej nie daje podstaw do tego, by do wymiaru podatku od nieruchomości nie miały zastosowania do tej nieruchomości stawki przewidziane dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą. Nieruchomość taka, mimo chwilowego jej niewykorzystywania (w niniejszej sprawie z powodu braku remontu) nie przestaje być nieruchomością związaną z prowadzoną przez dany podmiot działalnością gospodarczą. O tym, czy dana nieruchomość pozostaje związana z działalnością gospodarczą nie przesądza to, czy działalność gospodarcza jest w danym obiekcie i w danym czasie rzeczywiście prowadzona. Przejściowe niewykorzystywanie przez podmiot gospodarczy nieruchomości do wykonywania działalności gospodarczej nie daje podstaw do tego, by do wymiaru podatku od nieruchomości nie miały zastosowania stawki przewidziane dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą.

Kolegium zauważyło, że decydującym o zakwalifikowaniu do opodatkowania podatkiem od nieruchomości przedmiotów za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej jest fakt posiadania nieruchomości przez przedsiębiorcę. Wszystkie budynki, budowle i grunty będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą z dwoma wyjątkami, są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Te wyjątki to budynki mieszkalne i zajęte pod nie grunty oraz grunty pod jeziorami i zajęte na zbiorniki wodne retencyjne lub elektrowni wodnych (art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.). Sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę skutkuje tym, że budynek, budowla, grunt jest związany z prowadzeniem działalności gospodarczej i opodatkowany wyższą stawką.

Kolegium zaznaczyło, iż przychyla się do stanowiska sądów administracyjnych, że pojęcie "względy techniczne" należy łączyć tylko z obiektywnymi przeszkodami, a więc zdarzeniami niezależnymi od woli podatnika, uniemożliwiającymi prowadzenie działalności gospodarczej. Ocena co do wystąpienia przesłanki względów technicznych należy do organu podatkowego. Jednak to na przedsiębiorcy powołującym się na tego rodzaju przyczyny ciąży obowiązek wykazania w postępowaniu podatkowym, że dany przedmiot opodatkowania nie jest i nie może ze względów technicznych być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej (por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 22 czerwca 2007 r., sygn. akt II FSK 773/06, LEX nr 339937). Ciężar dowodu wykazania, że w sprawie występują względy techniczne uniemożliwiające teraz i w przyszłości wykorzystywanie nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej spoczywa na podatniku, gdyż wywodzi on z niej określone skutki prawne (por. wyrok WSA we Wrocławiu z 8 grudnia 2010 r., sygn. akt: III SA/Wr 639/10). Organ zauważył, że w postępowaniu prowadzonym przed organem I instancji jak i przed organem odwoławczym, podatnik nie wykazał, że należąca do niego nieruchomość (hala w.) nie jest i nie może być wykorzystywana ze względów technicznych do prowadzenia działalności.

W skardze na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego spółka wniosła o jej uchylenie wraz z poprzedzającym ją rozstrzygnięciem organu pierwszej instancji. Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie:

- art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z 12 stycznia 1991 r. u.p.o.l. poprzez jego błędną wykładnię i w konsekwencji zastosowanie wyższych stawek podatku od nieruchomości;

- art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej poprzez jego niewłaściwe zastosowanie skutkującej wydaniem decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego w sytuacji, gdy zobowiązanie zostało prawidłowo wykazane przez spółkę w korekcie deklaracji;

- art. 122, art. 187 § 1, art. 191 Ordynacji podatkowej poprzez błędną i wybiórczą ocenę zebranego w trakcie postępowania materiału dowodowego.

W uzasadnieniu skargi podniesiono między innymi, że w 2010 r. hala w. powinna być opodatkowana z zastosowaniem stawki właściwej dla budynków pozostałych, gdyż nie była i nie mogła ona być wykorzystywana do prowadzenia działalności ze względów technicznych. W konsekwencji SKO błędnie wydało decyzję, gdyż spółka złożyła prawidłową korektę deklaracji za 2010 r.

Spółka stanęła na stanowisku, że stan techniczny hali nie pozwalał na jakiekolwiek wykorzystanie tego obiektu do prowadzenia działalności gospodarczej przez spółkę, jak i jakikolwiek inny podmiot. Strona nie zgodziła się z organem, że uszkodzenia elementów hali były niewielkie, tj. dające się usunąć w ramach zwykłego remontu. Spółka przedstawiła we wniosku zdjęcia hali potwierdzające jej katastrofalny stan techniczny. Opis niektórych uszkodzeń wynika również z przedłożonych protokołów z kontroli stanu technicznego. Spółka podkreśla, że protokoły zostały wystawione do innych celów niż związane z podatkiem od nieruchomości. Zalecenia wynikające z tych protokołów były ukierunkowane na zabezpieczenie hali przed intensywną degradacją, np. zalecenie do uzupełnienia odeskowania dachu. Zastosowanie się spółki w pełni do wskazanych zaleceń nie spowodowałoby, że hala mogłaby w jakikolwiek sposób być wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej. W ocenie spółki, taki skutek nie byłby osiągalny poprzez przeprowadzenie zwykłego remontu hali, konieczna byłaby gruntowna modernizacja obiektu, w tym rozbiórka i odbudowa niektórych części budowlanych. W tym kontekście spółka nie zgadza się z organem, który w uzasadnieniu decyzji nawiązał do tego, że niedostateczny stan techniczny dotyczył jedynie detali architektonicznych.

W konsekwencji, zdaniem spółki, hala nie powinna być opodatkowana podatkiem od nieruchomości w 2010 r. według stawki przewidzianej dla budynków związanych z działalnością gospodarczą. Wady/braki funkcjonalne, jak również stan techniczny obiektu, nie pozwalały na jego racjonalne wykorzystanie do prowadzenia działalności gospodarczej spółki. Zdaniem spółki przedstawione przez nią dowody, w szczególności materiał fotograficzny oraz dokumenty budowlane, jednoznacznie potwierdzają, że hala nie mogła być wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej.

Strona uznała również, że decyzja została wydana z naruszeniem zasady prawdy materialnej oraz zasady swobodnej oceny dowodów, a więc art. 122 i art. 187 § 1, a także art. 191 Ordynacji podatkowej. W ocenie spółki analiza sprawy dokonana przez SKO miała charakter powierzchowny i nie obejmowała szczegółowej oceny argumentów i dowodów zgromadzonych w toku postępowania.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Istota sporu dotyczy uznania, czy budynek - hala w. - w 2010 r. powinna być opodatkowana z zastosowaniem stawki właściwej dla budynków pozostałych z uwagi na wystąpienie przesłanki względów technicznych z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. Zdaniem skarżącej w 2010 r. hala powinna być opodatkowana z zastosowaniem stawki właściwej dla budynków pozostałych, gdyż nie była i nie mogła ona być wykorzystywana do prowadzenia działalności ze względów technicznych. Natomiast organy podatkowe uznały, że skarżąca w postępowaniu podatkowym nie wykazała, że w sprawie zaistniały okoliczności przewidziane w ww przepisie.

Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.

Słusznie zauważyło Kolegium, że pojęcie "względy techniczne" jest pojęciem niedookreślonym i wieloznacznym, jednak dorobek doktryny oraz orzecznictwo sądowoadministracyjne nakazuje uznać, że aby budynek mógł zostać wyłączony z opodatkowania stawką jak dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę, względy techniczne muszą mieć charakter trwały i obiektywny. Wyłączenie przedmiotu opodatkowania z kategorii związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej musi mieć charakter obiektywny, tj. przedmiot opodatkowania nie może nadawać się do prowadzenia działalności gospodarczej przez konkretnego przedsiębiorcę i jednocześnie nie mógłby być wykorzystywany przez inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą o innym charakterze (L. Etel, "Podatek od nieruchomości. Komentarz", LEX 2012). Z kolei, cechę trwałości można wyprowadzić z ustawowego sformułowania, zawartego w treści art. 1a ust. 1 pkt 3, zgodnie z którym przedmiot opodatkowania "nie jest i nie może być" wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. Oznacza to, że budynek nie będzie technicznie zdatny do prowadzenia działalności gospodarczej, nawet po realizacji prac remontowych (odtworzeniowych) bądź adaptacyjnych (por. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 5 lipca 2010 r., sygn. akt I SA/G1 1078/09). Z uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 czerwca 2011 r. wynika, że "wyłączenie z zakresu opodatkowania przedmiotów związanych z prowadzeniem działalności ze względu na stan techniczny dotyczyć może sytuacji, gdy przedmiot ten nie jest i jednocześnie nie może być wykorzystywany w działalności trwale i to niezależnie od woli podatnika, przy czym chodzi tu o takie wady fizyczne budynków i budowli, które w sposób stały, a nie przejściowy uniemożliwiają korzystanie z nich przez przedsiębiorcę, zgodnie z celem działalności, jak również inne występujące przeszkody faktyczne" (wyrok NSA z 1 czerwca 2011 r., sygn. akt II FSK 151/10). Względy techniczne nie mogą być utożsamiane z przeszkodami o charakterze przejściowym, wynikającymi z woli podatnika i podejmowanymi w ramach prowadzonej działalności gospodarczej decyzjami o remontach, modernizacjach, adaptacjach. Do przyczyn uniemożliwiających wykorzystywanie nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej nie można zaliczyć przyczyn technologicznych, ekonomicznych czy finansowych (por. wyrok z dnia 22 czerwca 2007r. sygn. akt: II FSK 773/06). W ocenie Sądu taką przyczyną także nie może być podnoszona przez spółkę okoliczność, że skarżąca zmieniła plany gospodarcze i zamierza halę w. zbyć.

W zakresie dowodów w postaci protokołów z kontroli okresowej budynku wraz z dokumentacją fotograficzną organ odwoławczy słusznie wskazał, że w/w dokumenty były przedmiotem analizy organów obu instancji. Zasadne jest stanowisko organu odwoławczego, że dowody te wskazują wyraźnie na fakt zaniedbań poczynionych przez podatnika na przedmiotowej nieruchomości. Mimo wyraźnych wskazań i zleceń pokontrolnych w 2009 r. zawartych w protokole z kontroli stanu sprawności technicznej hali w. (a także w latach następnych) spółka nie dokonywała remontu budynku hali w. Słusznie, zdaniem Sądu, zaznaczył organ, iż skarżąca nie wykazała niemożności wykorzystywania przedmiotu opodatkowania do prowadzonej działalności gospodarczej ze względów technicznych. Wręcz przeciwnie, z w/w dokumentów wynika, że sporny budynek wymagał jedynie odpowiednich remontów i zabezpieczenia. Konieczność przeprowadzenia remontu budynku nie jest przyczyną technologiczną uniemożliwiającą wykorzystywanie nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej. Sporny budynek istnieje, wyłączony był jedynie z eksploatacji i został przeznaczony do zbycia. Subiektywne przekonanie podatnika, czy też samo jego oświadczenie o niemożności wykorzystania budynku do prowadzonej działalności, nie jest dowodem, na którym można by oprzeć ustalenie o technicznych względach wykluczających możliwość wykorzystania ich do takiej działalności (por. wyrok NSA z dnia 21 lipca 2015 r., sygn. akt: II FSK 835/15). Konieczność przeprowadzenia napraw i remontów w budynku nie stanowi, i nie może stanowić o trwałej niemożności wykorzystywania budynku (por. wyroki NSA z dnia 3 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FSK 812/12, 813/12 i 821/12).

Trafnie zaznaczył organ odwoławczy, że z zebranego materiału dowodowego nie wynika, iż elementy konstrukcyjne budynku są w złym stanie technicznym. Przeciwko temu stwierdzeniu świadczą chociażby przeglądy okresowe budynku dokonywane przez uprawnione do tego osoby na zlecenie spółki. Niedostateczny stan techniczny dotyczył tych elementów budynku, które nie mają żadnego wpływu na sposób użytkowania budynku, czy też niemożność ich użytkowania ze "względów technicznych". Wskazane w zebranym materiale dowodowym uszkodzenia budynków są w pełni usuwalne w drodze prac remontowo - adaptacyjnych, stąd też nie stanowią "względów technicznych" w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. (por. wyrok NSA z dnia 21 lipca 2015 r., sygn. akt: II FSK 835/15).

Sąd w pełni podziela stanowisko zaprezentowane w wyroku NSA z dnia 3 kwietnia 2015 r. w sprawie o sygn. akt: II FSK 3116/14, że z treści samego przepisu można wyczytać, że "względy" muszą mieć charakter techniczny, a zatem nie np. prawny, finansowy czy faktyczny oraz, że mogą się one odnosić zarówno do gruntów, budynków, jak i budowli. Nie ulega wątpliwości, że "względy techniczne" winny dotyczyć, czyli tkwić w samej rzeczy (w rozważanym przypadku w budynku). Jednakże okoliczności te muszą uniemożliwiać korzystanie z przedmiotu opodatkowania, przy czym ustawodawca posłużył się sformułowaniem "nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności gospodarczej". Wypływa z tego wniosek, że nie chodzi o jakąś przemijającą przeszkodę w korzystaniu z posiadanych dóbr, ale definitywny brak możliwości ich gospodarczego wykorzystania i to ze względów technicznych. Z istoty swojej przeszkoda taka powinna mieć charakter obiektywny, tj. niezależny od woli i możliwości (zdolności produkcyjnych czy finansowych) danego podmiotu. Nie przesądza o istnieniu względów technicznych, z powodu których obiekt budowlany nie może być wykorzystywany do działalności gospodarczej brak bieżących napraw i remontów skutkujący pogorszeniem się stanu budynku. Opisane w przedstawionych przez skarżącą protokołach z kontroli okresowej sprawności technicznej budynku fakty dowodzą, że sporny budynek nie jest dotknięty wadami o charakterze technicznym, w sposób definitywny uniemożliwiającymi jego wykorzystanie w celu gospodarczym.

Mając na względzie powołany powyżej przepis prawa oraz okoliczności sprawy, Sąd podziela stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji, że przejściowe niewykorzystywanie przez przedsiębiorcę nieruchomości lub jej części służącej do wykonywania działalności gospodarczej nie daje podstaw do tego, by do wymiaru podatku od nieruchomości nie miały zastosowania do tej nieruchomości stawki przewidziane dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą. Nieruchomość taka, mimo chwilowego jej niewykorzystywania nie przestaje być nieruchomością związaną z prowadzoną przez dany podmiot działalnością gospodarczą. O tym, czy dana nieruchomość pozostaje związana z działalnością gospodarczą nie przesądza to, czy działalność gospodarcza jest w danym obiekcie i w danym czasie rzeczywiście prowadzona.

Nie bez znaczenia dla interpretacji art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. jest majątkowy charakter podatku od nieruchomości w tym znaczeniu, że obowiązek podatkowy powstaje przez sam fakt posiadania nieruchomości, bez względu na to, czy nieruchomość ta przynosi dochody, czy też na tę nieruchomość należy ponieść nakłady w celu utrzymania jej w stanie zdatnym do użytku, a także na pewnym poziomie estetycznym (teza wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 marca 1994r., SA/Gd 1200/93, opublikowana w Centralnej Bazie Sądów Administracyjnych).

Sąd podziela stanowisko sądów administracyjnych, że pojęcie "względy techniczne" należy łączyć tylko z obiektywnymi przeszkodami, a więc zdarzeniami niezależnymi od woli podatnika, uniemożliwiającymi prowadzenie działalności gospodarczej. Ocena co do wystąpienia przesłanki względów technicznych należy do organu podatkowego. Jednak to na przedsiębiorcy powołującym się na tego rodzaju przyczyny ciąży obowiązek wykazania w postępowaniu podatkowym, że dany przedmiot opodatkowania nie jest i nie może ze względów technicznych być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej (por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 22 czerwca 2007 r., sygn. akt II FSK 773/06). Ciężar dowodu wykazania, że w sprawie występują względy techniczne uniemożliwiające teraz i w przyszłości wykorzystywanie nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej spoczywa na podatniku, gdyż wywodzi on z niej określone skutki prawne (por. wyrok WSA we Wrocławiu z 8 grudnia 2010r., sygn. akt: III SA/Wr 639/10). Należy zauważyć, że w postępowaniu prowadzonym przed organem I instancji jak i przed organem odwoławczym skarżąca nie wykazała, że należący do niej budynek (hala w.) nie jest i nie może myć wykorzystywany ze względów technicznych do prowadzenia działalności.

W ocenie Sądu nie zasługują na uwzględnienie zarzuty skargi, że przedłożone przez skarżącą do akt sprawy protokoły z kontroli okresowej stanu sprawności technicznej obiektu zostały wystawione do innych celów niż związane z podatkiem od nieruchomości, więc nie mogą stanowić jedynej podstawy rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Art. 187 Ordynacji podatkowej stanowi, że obowiązkiem organu podatkowego jest zebranie i rozpatrzenie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego. To organ podatkowy decyduje o tym, jakie dowody przeprowadzić, aby stan faktyczny został ustalony najlepiej jak tylko można. W dniu 16 lutego 2015 r. organ podatkowy wezwał skarżącą do przedłożenia wszelkich dokumentów, które świadczą o stanie nieruchomości w 2010 r., wskazujących, że budynek - hala w. - zlokalizowany w D. przy ulicy T. w 2010 r. nie mógł być całkowicie i trwale wykorzystany do prowadzenia działalności gospodarczej. Skarżąca przedłożyła do akt sprawy za lata 2009- 2014 protokoły z okresowej kontroli stanu technicznego, natomiast protokół nr [...], oprócz formy opisowej zawierał również dokumentację fotograficzną. Ponadto taką dokumentację hali w. zawierał wniosek skarżącej o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości z dnia [...] grudnia 2014 r. Dokumenty te, bez względu na pierwotny cel ich sporządzenia, stanowiły dowód w postępowaniu podatkowych i organy podatkowe prawidłowo, zgodnie z wyżej opisanymi zasadami zawartymi w art. 180 § 1 oraz art. 187 Ordynacji podatkowej dokonały ich oceny i na ich podstawie wyciągnęły prawidłowe wnioski. Skarżąca innych dowodów, mających w jej ocenie świadczyć o niemożności wykorzystania spornego budynku do działalności gospodarczej ze względów technicznych, nie przedstawiła.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), skargę oddalił.