Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Grażyna Nasierowska, Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia WSA del. Dominik Gajewski (sprawozdawca), Protokolant Joanna Legieć, po rozpoznaniu w dniu 27 września 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. [...] z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 13 kwietnia 2016 r. sygn. akt I SA/Lu 1322/15 w sprawie ze skargi P. [...] z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia 14 września 2015 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2010 r. oddala skargę kasacyjną.

Zaskarżonym wyrokiem z 13 kwietnia 2016 r., sygn. akt I SA/Lu 1322/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę P. [.] S.A. w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z 14 września 2015 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2010 r.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku skarżąca spółka zarzuciła na podstawie art. 174 pkt 1) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r. Nr 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 1a ust. 1 pkt 3) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 95, poz. 613 ze zm., dalej: u.p.o.l.) w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 2) lit. b) i e) u.p.o.l. w zw. z art. 4 ust. 1 pkt 2) tej ustawy przez ich błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że stan techniczny budynku — "hali wachlarzowej" — nie powodował, że nie mogła być ona wykorzystywana w działalności gospodarczej, a w konsekwencji nie stanowił względów technicznych uzasadniających zastosowanie stawki opodatkowania właściwej dla budynków pozostałych, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2) lit. e) u.p.o.l., a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie ww. przepisów.

Na podstawie art. 174 pkt 2) p.p.s.a. zarzucono naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) art. 151 i art. 145 § 1 pkt 1) lit. a) p.p.s.a. przez oddalenie skargi, podczas gdy decyzja kolegium powinna zostać uchylona, z uwagi na wskazane powyżej naruszenie przepisów prawa materialnego,

2) art. 151 i art. 145 § 1 pkt 1) lit. c) p.p.s.a. przez oddalenie skargi, podczas gdy decyzja kolegium powinna zostać uchylona ze względu na naruszenie art. 122, art. 187 § 1, art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm., dalej: o.p.), a to na skutek błędnej i wybiórczej oceny przez kolegium zebranego w trakcie postępowania materiału dowodowego.

Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi, a także o zasądzenie na jej rzecz od kolegium zwrotu kosztów postępowania w sprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, dlatego podlega oddaleniu.

Jak stanowi art 1a ust.1 pkt 3) u.p.o.l., użyte w ustawie pojecie “grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej" oznacza grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.

Definicja legalna budynku związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej, odwołuje się m.in. do pojęcia “względów technicznych", które ma charakter zwrotu niedookreślonego. Posłużenie się w tekście ustawy tego rodzaju sformułowaniem, które charakteryzuje się szeroką otwartością znaczeniową, ma na celu uelastycznienie regulacji normatywnej i umożliwia dokonywanie zabiegów kwalifikacyjnych na podstawie różnorodnych stanów faktycznych. Ustalenie konkretnego przedmiotu odpodatkowania przez pryzmat wskazanej normy nie może zatem ograniczać się do prostego mechanizmu subsumpcji, ale wymaga starannej i uzasadnionej oceny, zrelatywizownej do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W orzecznictwie sądowym wypracowano szereg dyrektyw, ukierunkowujących ocenę i kwalifikację konkretnych stanów faktycznych z perspektywy omawianego przepisu. Jak trafnie wskazał sąd administracyjny pierwszej instancji w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia, “aby budynek mógł zostać wyłączony z opodatkowania stawką jak dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę, względy techniczne muszą mieć charakter trwały i obiektywny". Powyższe stanowisko znajduje aprobatę w niemal jednolitym orzecznictwie sądów administracyjnych, które wskazują, że nie można utożsamiać "względów technicznych" z przeszkodami o przejściowym charakterze.

WSA w Lublinie dokonał prawidłowej kontroli rozstrzygnięć organów podatkowych, słusznie aprobując konstatację, że zebrany materiał dowodowy dawał podstawę do oceny, że budynek hali mógł zostać przez skarżącą doprowadzony — w drodze zwyczajnych prac remontowych — do stanu umożliwiającego wykorzystanie go w działalności gospodarczej. Organy przeprowadziły analizę dokumentów stanowiących dowody w sprawie i na ich podstawie doszły do trafnego wniosku — słusznie zaakceptowanego przez sąd administracyjny pierwszej instancji — że brak odpowiednich prac naprawczych obciąża spółkę i nie może stanowić przyczyny wyłączenia budynku z zakresu opodatkowania wyższą stawką. Innymi słowy, w realiach faktycznych rozpoznawanej sprawy istniała możliwość wykorzystania budynku do prowadzenia działalności gospodarczej, a zaistniałe przeszkody faktyczne miały charakter wyłącznie przejściowy oraz usuwalny, i stanowiły wynik zaniedbań po stronie podatnika. Jak słusznie zauważono w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, "mimo wyraźnych wskazań i zleceń pokontrolnych w 2009 r. zawartych w protokole z kontroli stanu sprawności technicznej hali wachlarzowej [...] spółka nie dokonywała remontu budynku hali wachlarzowej". Zgodzić się należy ze stanowiskiem sądu, że "konieczność przeprowadzenia remontu budynku nie jest przyczyną technologiczną uniemożliwiającą wykorzystywanie nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej. Sporny budynek istnieje, wyłączony był jedynie z eksploatacji i został przeznaczony do zbycia. Subiektywne przekonanie podatnika, czy też samo jego oświadczenie o niemożności wykorzystania budynku do prowadzonej działalności, nie jest dowodem, na którym można by oprzeć ustalenie o technicznych względach wykluczających możliwość wykorzystania ich do takiej działalności".

W konsekwencji Naczelny Sąd Administracyjny, orzekający w niniejszym składzie, uznaje za chybiony zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. art. 1a ust. 1 pkt 3) u.p.o.l. Organy podatkowe w sposób właściwy zinterpretowały wskazaną normę materialnoprawną i prawidłowo wykorzystały ją do wyznaczenia zakresu koniecznych ustaleń faktycznych w sprawie. Nie budzi również zastrzeżeń Naczelnego Sądu Administracyjnego wynik kontroli legalności przeprowadzonej przez WSA w Lublinie w obszarze przepisów proceduralnych. W postępowaniu dowodowym organy zgromadziły wyczerpujący materiał dowodowy, na podstawie którego sformułowały trafną ocenę, że sporny budynek nie podlegał wyłączeniu z opodatkowania wyższą stawką, z uwagi na "względy techniczne", o których mowa w art. 1a ust. 1 pkt 3) u.p.o.l.

W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 p.p.s.a.