Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Prezydent miasta na prawach powiatu podlega wyłączeniu od rozpoznania wniosku tego miasta jako gminy o wydanie na jego rzecz pozwolenia na budowę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Danuta Strzelecka-Kuligowska, Sędziowie Sędzia NSA Stefan Kłosowski (spr.),, Sędzia WSA Maria Mysiak, Protokolant Aneta Kukla, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 9 grudnia 2009r. sprawy ze skargi Gminy Miasto na decyzję Wojewody z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia po wznowieniu postępowania decyzji w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę

Starosta decyzją z dnia [...] r., nr [...], z wydaną na podstawie art. 151 § 2 w związku z art. 146 § 2 K.p.a. działając na mocy postanowienia Wojewody z dnia [...] r., nr [...], orzekł, iż decyzja Prezydenta Miasta Nr [...] z dnia [...] r., nr [...], zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na przebudowę wewnętrznej instalacji gazowej w budynku mieszkalnym przy ul. [...] w [...], na działce o nr geod. [...] w obrębie [...] dla Gminy Miasta - Zarządu Budynków Mieszkalnych w [...] została wydana z naruszeniem prawa tj. art. 7 i 8 K.p.a. Jednocześnie wskazał, iż nie uchylono ww. decyzji albowiem zgodnie z art. 146 § 2 K.p.a. nie uchyla się decyzji w przypadku, jeżeli w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej.

Organ I instancji wskazał w uzasadnieniu, iż postanowieniem z dnia [...]r., nr [...], Wojewoda wznowił z urzędu postępowanie administracyjne na podstawie art. 150 § 2, art. 145 § 1 pkt 3 i art. 147 K.p.a., w sprawie zakończonej ww. decyzją ostateczną Prezydenta Miasta Nr [...] z dnia [...] r., nr [...], i wyznaczył Starostę do przeprowadzenia postępowania w trybie art. 149 K.p.a. wskazując, iż w rozpatrywanej sprawie Prezydent Miasta, pełniący funkcję Starosty, który w swej właściwości działa jako organ administracji architektoniczno-budowlanej nie może jednocześnie występować w imieniu gminy jako strony w tej sprawie i jako organ rozpoznający sprawę.

Organ stwierdził dalej, iż prowadzenie postępowania administracyjnego i wydanie decyzji przez Prezydenta Miasta jednocześnie sprawującego funkcję Starosty (art. 92 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym - Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592 ze zm.) w przypadku, gdy jest przedstawicielem właściciela (Gmina Miasto) budynku mieszkalnego przy ul. [...] w [...] - jest sprzeczne z zasadą prawdy obiektywnej wyrażonej w art. 7 K.p.a. i jest nie do pogodzenia z wyrażoną w art. 8 K.p.a. zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa.

W tej sprawie Prezydenta Miasta, który w swej właściwości działa jako organ administracji architektoniczno-budowlanej (art. 82 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane) winien wyłączyć się od rozpoznania sprawy. Powyższe potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia [...] r. sygn. akt. [...], który jest tożsamy dla spraw związanych z udzielaniem pozwoleń na budowę, w których właścicielem obiektu jest gmina. Sąd orzekając w ww. sprawie powołał się na pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia [...] r., sygn. akt [...], oraz na uchwałę Składu Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] r., sygn. [...]. Mając powyższe na względzie organ uznał, iż decyzja ostateczna Prezydenta Miasta NR [...] z dnia [...] r. została wydana z naruszeniem przepisów art. 7 i 8 K.p.a., zgodnie z którymi w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności i podejmują wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli oraz obowiązane są prowadzić postępowanie w taki sposób, aby pogłębiać zaufanie obywateli do organów Państwa oraz świadomość i kulturę prawną obywateli.

Jednocześnie organ I instancji stwierdził, iż rozstrzygnięcie organu administracji architektoniczno-budowlanej nie naruszyło obowiązujących w dacie wydawania przedmiotowej decyzji przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.). Do wniosku o pozwolenie na budowę dołączono wymagane dokumenty, wymienione w art. 33 ust. 2 ww. ustawy. Zaś w razie spełnienia wymagań określonych w art. 35 ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. W trakcie postępowania administracyjnego zachowano procedury wynikające z K.p.a. Tym samym w wyniku postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej.

Gmina Miasto odwołała się od tej decyzji zaskarżając ją w części dotyczącej stwierdzenia, że decyzja Prezydenta Miasta Nr [...] z dnia

[...] r. została wydana z naruszeniem prawa tj. art. 7 i 8 K.p.a. i wniosła

o uchylenie decyzji w zaskarżonej części albowiem decyzja ta nie narusza żadnego

z przepisów procedury administracyjnej w zakresie właściwości organów administracji, jak również wyrażonych w art. 7 i 8 K.p.a. Wskazana w postanowieniu podstawa prawna art. 145 § 1 pkt 3 K.p.a. nie może uzasadniać podjęcia na nowo postępowania zakończonego ostateczną decyzją, bowiem okoliczność wymieniona we wskazanym przepisie nie występuje. Kwalifikacja prawna dokonana przez Wojewodę jest błędna.

Wojewoda decyzją z dnia [...] r., nr [...], w wyniku rozpatrzenia ww. odwołania Gminy Miasta działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

Organ odwoławczy stwierdził, iż rozstrzygnięcie Starosty z dnia [...] r. jest zgodne z prawem. W sprawie pozwolenia na budowę inwestycji, której inwestorem jest Gmina Miasto, Prezydent Miasta jednocześnie sprawujący funkcje Starosty wystąpił z wnioskiem o wydanie pozwolenia i jako organ rozstrzygający wydał decyzję w tej sprawie.

W ocenie organu II instancji wydanie decyzji spowodowało naruszenie art. 7, 8 i 24 § 1 pkt 1 i 4 K.p.a. Pozostawanie bowiem z gminą w stosunku zatrudnienia ponadto sprawowanie funkcji organu wykonawczego miasta i pełnienie funkcji jego ustawowego przedstawiciela można uznać za pozostawanie ze stroną w takim stosunku prawnym, że wynik sprawy może mieć chociażby pośredni wpływ na prawa lub obowiązki Prezydenta Miasta. W przypadku ustawowego przedstawiciela strony zachodzi określona w art. 24 § 1 pkt 4 K.p.a. przyczyna wyłączenia Prezydenta Miasta od udziału w sprawie. W takiej sytuacji ma zastosowanie art. 26 § 3 K.p.a., w myśl którego jeżeli w wskutek wyłączenia pracowników organu administracji publicznej organ ten stał się nie zdolny do załatwienia sprawy, stosuje się odpowiednio § 2, co oznacza, że sprawa będzie podlegała załatwieniu przez wojewodę, który będzie mógł wyznaczyć do rozpatrzenia sprawy inny podległy sobie organ. Decyzja podpisana z upoważnienia organu na zewnątrz jest decyzją tego organu, który udzielił upoważnienia. Zastępcy Prezydenta Miasta oraz pozostali pracownicy urzędu miasta nie mogą więc wydawać decyzji, ponieważ nie są władni do podejmowania jakichkolwiek czynności z upoważnienia prezydenta, który z mocy prawa podlega wyłączeniu od udziału w tej sprawie.

Wydanie przedmiotowej decyzji o pozwoleniu na budowę przez Prezydenta Miasta działającego jako organ administracji jak i organ gminy i inwestor, który w świetle powyższych rozważań podlega wyłączeniu, narusza art. 24 § 1 pkt 1 i 4 K.p.a. co natomiast stanowi podstawę do wznowienia postępowania zgodnie z art. 145 § 1 pkt 3 K.p.a. Zatem właściwie zostało wydane postanowienie o wznowieniu postępowania, gdyż przyczyna wznowienia rzeczywiście wystąpiła.

Organ II instancji podkreślił, iż wznowienie postępowania jest instytucją procesową, stwarzającą prawną możliwość ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej zakończonej decyzją ostateczną, jeżeli postępowanie, w którym doszło do jej wydania było dotknięte kwalifikowaną wadą wyliczoną wyczerpująco w przepisach prawa procesowego (art. 145 § 1 Kpa). W świetle art. 142 Kpa prawidłowość podjęcia postanowienia o wznowieniu postępowania może być przez stronę kwestionowana dopiero wraz z odwołaniem od decyzji. Postanowienie o wznowieniu postępowania stanowi bowiem akt wszczynający postępowanie, nie może natomiast rozstrzygać sprawy co do istoty. Podjęcie przez organ takiego postanowienia stanowi początek postępowania zmierzającego do oceny, czy istnieją przesłanki do uchylenia decyzji, którą zakończono postępowanie obecnie wznowione. Dewolucja kompetencji na organ wyższego stopnia następuje tylko w razie, gdy przyczyną wznowienia postępowania jest działalność organu, który wydał decyzję ostateczną, przy czym organ ten będzie mógł wyznaczyć do załatwienia sprawy inny podległy sobie organ (art. 150 § 2 Kpa). Taka sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie.

Zdaniem organu odwoławczego, nie znajduje podstaw prawnych twierdzenie Gminy, iż ze względu na wydanie postanowienia z dnia [...] r. przez Wojewodę o wznowieniu postępowania, Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego miałby rozpatrywać odwołanie. Właściwość organu odwoławczego w postępowaniu wznowieniowym ustala się według przepisów określających właściwość organu, który wydał decyzje w podlegającym wznowienia postępowaniu. W ramach wznowionego postępowania Starosta wydał decyzję w dniu [...] r. stwierdzającą, że decyzja Prezydenta Miasta z dnia [...] r. zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na przebudowę instalacji gazowej w budynku mieszkalnym wielorodzinnym została wydana z naruszeniem art. 7, 8 K.p.a. i jednocześnie z naruszeniem art. 145 § 1 pkt 3 K.p.a., ponieważ została wydana przez pracownika, który podlega wyłączeniu. Jednakże rozpatrując merytorycznie sprawę ustalono, że kwestionowana decyzja spełnia przepisy art. 35 ust. 1 oraz art. 32 ust. 4 ustawy Prawo budowlane, warunkujące wydanie pozwolenia na budowę. Zatem wadliwość procesowa nie wpłynęła na prawidłowe zastosowanie w sprawie przepisów prawa materialnego, a więc słusznie organ I instancji odmówił uchylenia decyzji Prezydenta Miasta w oparciu o art. 151 § 2 w związku z art. 146 § 2 Kpa skoro w wyniku ponownego rozpoznania sprawy administracyjnej w oparciu o przepisy prawa materialnego rozstrzygnął sprawę tak, jak została rozstrzygnięta decyzją ostateczną.

Gmina Miasto zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego decyzję Wojewody nr [...] z dnia [...] r.

Zaskarżonej decyzji strona skarżąca zarzuciła naruszenie prawa - przepisów

art. 24 § 1 pkt 1 i 4 w zw. z art. 145 § 1 pkt 3 K.p.a., które w niniejszej sprawie nie znajdują zastosowania i nie mogą stanowić podstawy wznowienia postępowania administracyjnego. Okoliczności wymienione we wskazanych przepisach nie występują, stąd kwalifikacja prawna dokonana przez Wojewodę jest błędna.

Zdaniem skarżącej, wydanie przez Prezydenta Miasta pozwolenia na budowę dla gminy nie narusza żadnego z przepisów postępowania administracyjnego w zakresie właściwości organów administracji, jak również wyrażonych w art. 7 i 8 Kodeksu zasad praworządności oraz pogłębiania zaufania do organów Państwa. Uzasadniając powyższe skarżąca wskazała, iż do organów jednostek samorządu terytorialnego wszystkich szczebli znajdują zastosowanie ogólne normy zawarte w przepisach kodeksu postępowania administracyjnego (art. 24 - 27). Powszechnie stosowana przez organy administracji publicznej wykładnia ww. przepisów wskazuje na brak przesłanek do wyłączania się od załatwiania spraw dotyczących zarówno zadań i majątku jednostek samorządu terytorialnego, w których strukturze organizacyjnej organy te są umiejscowione, jak też zadań i majątku Skarbu Państwa. Powyższa praktyka stosowania prawa ma swoje głębokie uzasadnienie w całościowej konstrukcji przepisów ustrojowych i kompetencyjnych (m.in. brak skreślonego art. 27a K.p.a.), przede wszystkim zaś w treści art. 24 § 1 K.p.a., który nie przewiduje w ww. sytuacji wyłączenia pracownika oraz w treści art. 25 § 1 K.p.a., który nie przewiduje w ww. sytuacji wyłączenia organu. Wykładnia gramatyczna przepisu art. 24 § 1 pkt 1 K.p.a. prowadzi do wniosku, iż przepis ten nie może znajdować zastosowania w sprawach dotyczących praw i obowiązków gminy. Zgodnie z powołanym przepisem pracownik organu administracji publicznej podlega wyłączeniu w sprawie, w której jest stroną albo pozostaje z jedną ze stron w takim stosunku prawnym, że wynik sprawy może mieć wpływ na jego prawa lub obowiązki. Żadna z powyższych przesłanek nie występuje w rozpatrywanych przypadkach. Pracownik nie posiada przymiotu strony w rozumieniu art. 28 K.p.a., bowiem sprawa nie dotyczy jego indywidualnego interesu prawnego lub obowiązku. Pracownik, w tym pracownik piastujący funkcję organu, nie pozostaje także w takim stosunku prawnym z jednostką samorządu terytorialnego, który powodowałby powstanie jakiegokolwiek związku pomiędzy wynikiem sprawy dotyczącej zbiorowego interesu wspólnoty samorządowej i jego indywidualnymi (prywatnymi) prawami i obowiązkami. Kolizji takiej przeciwdziałają dodatkowo zakazy zawarte w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne.

Skarżąca podała dalej, iż zgodnie z art. 24 § 1 pkt 4 K.p.a. pracownik organu administracji publicznej podlega wyłączeniu w sprawie, w której był lub jest przedstawicielem jednej ze stron. Oczywistym jest, iż pracownik piastujący funkcję organu wykonawczego jednostki samorządu terytorialnego i reprezentujący ją na zewnątrz, nie działa jako jej przedstawiciel. Według strony należy wyraźnie rozróżniać konstrukcję przedstawicielstwa, która zakłada działanie dwóch odrębnych podmiotów (przedstawiciela i reprezentowanego), od konstrukcji organu osoby prawnej, którego działanie jest równoznaczne z działaniem tej osoby. Przepis art. 24 § 1 pkt 4 K.p.a. również nie może stanowić wystarczającej przesłanki do przyjęcia poglądu, w świetle którego z mocy prawa organ wykonawczy jednostki samorządu terytorialnego wyłączony jest od załatwienia sprawy dotyczącej tej jednostki. Także art. 25 § 1 K.p.a. nie daje podstaw do przyjęcia, iż w rozpatrywanych przypadkach istnieją przesłanki do zastosowania wyłączenia organu. Wyłączenie organu od załatwienia sprawy z przyczyny nie wymienionej w art. 24-25 K.p.a. i wydanie decyzji załatwiającej sprawę przez inny organ oznaczać może wydanie decyzji z naruszeniem przepisów o właściwości (art. 156 § 1 pkt 1 K.p.a.). Nadto strona podkreśliła, iż orzecznictwo sądów administracyjnych w ww. przedmiocie nie jest jednolite wskazując na wyrok WSA z dnia [...] r. ([...]), zgodnie z którym prezydent miasta na prawach powiatu nie podlega wyłączeniu na podstawie art. 24 K.p.a. w postępowaniu administracyjnym, w którym stroną postępowania jest miasto.

Zdaniem skarżącej organy gmin (w tym również, jak w przypadku Miasta [...], gmin-miast na prawach powiatów) zostały ustawowo wyposażone w kompetencje do prowadzenia postępowania i wydawania decyzji również w sprawach, w których drugą stroną stosunku materialnoprawnego, podlegającego w tym postępowaniu konkretyzacji, jest m.in. własna gmina. Nie do pogodzenia z zasadą domniemania racjonalności ustawodawcy jest zestawienie faktu stanowienia przezeń przepisów ustawowych (np. przepisów "uwłaszczeniowych", które powierzają wprost organowi wykonawczemu gminy kompetencję do orzekania w formie decyzji administracyjnych o sprawach dotyczących stosunków cywilnoprawnych z udziałem tej gminy - art. 200 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami oraz art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości) przyznających organom samorządu terytorialnego wyraźną kompetencję do wydawania decyzji administracyjnych w sprawach, które z istoty rzeczy zawsze dotyczyć będą praw i obowiązków "macierzystej" jednostki samorządu terytorialnego - z wykładnią zmierzającą do zastosowania w tego rodzaju przypadkach art. 24 i 25 K.p.a., tym samym zaś do całkowitego wykluczenia wyznaczonego organu od załatwiania wszystkich powierzonych mu spraw.

Podsumowując skarżąca wskazała, iż Prezydent Miasta jest organem właściwym do wydania decyzji, której dotyczy wznowione postępowanie. Fakt jej wydania przez Prezydenta Miasta nie ma wpływu na merytoryczną prawidłowość rozstrzygnięcia, zaś kontrola przestrzegania zasady praworządności w tego rodzaju przypadkach jest zapewniona w wystarczający sposób na zasadach ogólnych poprzez kontrolę instancyjną oraz sądowo-administracyjną.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji podtrzymał stanowisko zawarte

w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie jest fakt czy zaszły przesłanki do wznowienia postępowania zakończonego decyzją Prezydenta Miasta z dnia [...] r., nr [...], w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia Gminie Miasto – Zarządowi Budynków Mieszkalnych w [...] pozwolenia na przebudowę wewnętrznej instalacji gazowej w budynku mieszkalnym przy ul. [...] w [...].

W rozpatrywanej sprawie, zdaniem Sądu, organy prawidłowo uznały, że zaszła określona w przepisie art. 145 § 1 pkt 3 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 30, poz. 168 ze zm. – dalej K.p.a. K.p.a.) przesłanka wznowienia postępowania, albowiem Prezydent Miasta wydający tę decyzję jako organu administracji architektoniczno-budowlanej podlegał, na mocy przepisu art. 24 § 1 pkt 1 i 4 K.p.a., wyłączeniu od udziału w postępowaniu zakończonym w/w decyzją z dnia [...] r., nr [...].

Prezydent Miasta występował bowiem w tym postępowaniu

w podwójnej roli. Był jednocześnie organem administracji architektoniczno-budowlanej, wskazanymi w art. 80 ust.1 pkt 1 Prawa budowlanego (starosta) oraz pracownikiem gminy - art. 4 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 223, poz. 1458), sprawującym równocześnie funkcję organu gminy (miasta).

Nadto zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) prezydent miasta kieruje bieżącymi sprawami gminy oraz reprezentuje ją na zewnątrz. Z tego wynika jednoznacznie, że w omawianej sprawie prezydent miasta jest także ustawowym przedstawicielem strony. Oznacza to, że zachodzi określona w art. 24 § 1 pkt 4 K.p.a. przyczyna wyłączenia prezydenta miasta od udziału

w postępowaniu w sprawie pozwolenia na przebudowę wraz ze zmianą sposobu użytkowania nieruchomości, której właścicielem jest gmina.

Z powyższego wynika zatem, że prezydent miasta na prawach powiatu, pełniący w tej sytuacji funkcję starosty, podlega na podstawie art. 24 § 1 pkt 1 i 4 Kpa wyłączeniu od rozpoznania wniosku inwestora, jakim jest to miasto, o wydanie na jego rzecz pozwolenia na budowę.

Pogląd ten tutejszy Sąd wyraził w wyroku z dnia [...]r. sygn. akt [...]. Sąd w składzie orzekającym wyrażone w nim stanowisko podziela.

W tej sytuacji uznać należało za prawidłowe wydanie przez Wojewodę w oparciu o art. 145 § 1 pkt 3 Kpa postanowienia z dnia [...]r. o wznowieniu postępowania, które to postanowienie, stosownie do treści art. 149 § 2 K.p.a., stanowi podstawę do przeprowadzenia przez właściwy organ postępowania co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy.

Sposób działania organu po przeprowadzeniu postępowania określonego

w art. 149 § 2 K.p.a. wyznaczają przepisy art. 151 K.p.a. Wynika z nich, że jeżeli organ stwierdzi w wyniku wznowienia postępowania, że istnieją podstawy do uchylenia decyzji - której dotyczy wznowione postępowanie - na podstawie art. 145 § 1 K.p.a., to uchyla decyzję dotychczasową i wydaje nową rozstrzygającą o istocie sprawy. Zasada ta doznaje jednak ograniczenia w sytuacji przewidzianej w § 2 art. 151 K.p.a. Ma to miejsce wówczas, gdy w sprawie występują okoliczności, o których mowa w art. 146 K.p.a. - nie można uchylić decyzji z przyczyn podanych w art. 145 § 1 K.p.a., jeśli od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynął przewidziany tym przepisem okres czasu (art. 146 § 1), a także nie uchyla się decyzji, jeżeli w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej (art. 146 § 2).

Tak więc organ administracyjny rozpoznający sprawę po wznowieniu postępowania musi badać nie tylko, czy istniały przyczyny wznowienia podane w art. 145 § 1 K.p.a., ale także czy na przeszkodzie ewentualnemu rozstrzygnięciu sprawy co do istoty nie stoją okoliczności, o jakich mowa w cytowanym art. 146 K.p.a. Artykuł ten - jak zaznaczono - zawiera dwie przesłanki negatywne (zawarte w § 1 i § 2 art. 146) ograniczające dopuszczalność uchylenia decyzji administracyjnej w trybie wznowienia postępowania. Wystąpienie tych przesłanek nie ogranicza dopuszczalności wznowienia postępowania. Ogranicza natomiast możliwość organu rozstrzygnięcia we wznowionym postępowaniu sprawy co do istoty.

W rozpoznawanej sprawie organy uznały, że zaszła przesłanka określona

w przepisie art. 146 § 2 K.p.a., czego strona skarżąca nie kwestionuje. Sąd również nie dopatrzył się okoliczności wyłączających możliwość zastosowania rzeczonego przepisu.

Z powyższego wynika, że zaskarżona decyzja jest prawidłowa, wydana została bowiem zgodnie z przytoczonymi powyżej przepisami K.p.a. oraz przepisem art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a.

Sąd stwierdzając zatem legalności zaskarżonej decyzji, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), skargę oddalił.