Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dokonując systemowej wykładni przepisów ustawy o pomocy społecznej z uwzględnieniem art. 37 ust. 1, art. 11 ust. 1 i 2 oraz art. 2 i 3, można przyjąć tezę zgodnie z którą organ właściwy do przyznania zasiłku stałego, o którym orzeka w formie aktu związanego w przypadku spełnienia warunków przewidzianych w przepisie stanowiącym podstawę materialnoprawną jego wydania (art. 37 ust. 1), będzie zobligowany do podjęcia pozytywnego rozstrzygnięcia dla wnioskodawcy, chyba że zachodzi jedna z przeszkód określonych w art. 11, bądź też przyznanie takiego uprawnienia pozostawałoby w kolizji z celami i zasadami pomocy społecznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Michalik Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga – Gajewska Sędzia WSA Andrzej Matan (spr.) Protokolant Paulina Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 stycznia 2012 r. sprawy ze skargi M. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zasiłku stałego oddala skargę.

Decyzją z dnia [...], nr [...] Zastępca Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w B., działając z upoważnienia Prezydenta Miasta B. na podstawie art. 8 ust. 1 pkt 1, art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2004 roku, Nr 64 poz. 593 z późn. zm., dalej: u.p.s.) odmówił M.D. przyznania świadczenia w postaci zasiłku stałego od miesiąca [...] oraz składek na ubezpieczenie zdrowotne. W uzasadnieniu decyzji organ podniósł, że strona nie wykorzystuje własnych możliwości, uprawnień i zasobów w celu przezwyciężenia trudnej sytuacji życiowej. Brak jest także możliwości ustalenia rzeczywistej sytuacji dochodowej strony. Jak wynika z przeprowadzonego wywiadu środowiskowego, pomimo trudnej sytuacji w jakiej znajduje się strona od [...] r., nadal nie podejmuje żadnych kroków w celu wykorzystania własnych możliwości do jej poprawy. Do [...] strona pobierała świadczenie rentowe z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z uwagi na niezdolność do pracy, w związku z orzeczonym stopniem niepełnosprawności. Jednocześnie ustalono, że strona ma wykazany okres zatrudnienia zatem winna zwrócić się do organu rentowego z wnioskiem o przyznanie renty, do czego została zobowiązana przez pracownika socjalnego. Z oświadczenia strony wynika jednak, iż nie zamierza ona występować z takim wnioskiem, a jednocześnie nie wystąpiła do N. z prośbą o transfer świadczenia rentowego do Polski. Organ wyjaśnił, że w dniu [...] wpłynęło pismo z Ambasady Serbii w Warszawie, potwierdzające możliwość ubiegania się o takie właśnie świadczenie. Jednakże zarówno podczas rozmów z pracownikami, jak i w pismach kierowanych do organu strona podkreślała że w okresie letnim wyjeżdża do Serbii i tam korzysta ze świadczenia rentowego oraz ubezpieczenia. Ponadto z ustaleń organu wynika, że strona korzysta z pomocy w postaci posiłków w Polskim Czerwonym Krzyżu, ma przyznany zasiłek pielęgnacyjny, a ubiegając się o przyznanie dodatku mieszkaniowego oświadczyła, iż ma środki pieniężne w serbskim banku. Zatem organ uznał, iż strona posiada własne zasoby pieniężne z których celowo nie chce korzystać w Polsce, a nadto ma możliwości samodzielnego wyjścia z trudnej sytuacji.

M.D. nie zgodził się z wyżej opisaną decyzją i złożył odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. wnosząc o jej uchylenie i orzeczenie co do istoty sprawy. Organ pierwszej instancji, jak podkreśla w uzasadnieniu, po uchyleniu wcześniejszej decyzji z dnia [...], ponownie odmówił przyznania mu zasiłku stałego oraz opłacenia składek na ubezpieczenie zdrowotne, powołując się na brak możliwości ustalenia sytuacji dochodowej (art. 8 ust. 1) oraz nie wykorzystywanie własnych uprawnień, zasobów i możliwości w przezwyciężeniu trudnej sytuacji życiowej (art. 2 ust. 1). Pozostaje to w sprzeczności z przepisem art. 37 § 1 pkt. 1 ustawy o pomocy społecznej, zgodnie z którym zasiłek stały przysługuje pełnoletniej osobie samotnie gospodarującej, niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód jest niższy od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej.

Z orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia [...] wynika, że jest on całkowicie niezdolny do pracy do [...], stąd spełnia przesłankę o jakiej mowa w przepisie. Natomiast twierdzenie organu o braku możliwości ustalenia faktycznej sytuacji dochodowej oznaczają, że nie zapoznał się z uzasadnieniem decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...]. Stwierdzono tam, iż stanowisko takie jest nieprawidłowe.

W wyniku wniesionego odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z dnia [...] nr [...] utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W części pierwszej uzasadnienia decyzji przedstawiono dotychczasowy przebieg sprawy oraz wyniki ustaleń poczynionych w trakcie postępowania pierwszoinstancyjnego. Jak podkreślono w szczególności, w wyniku wywiadu środowiskowego ustalono, iż strona prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe. W miesiącu poprzedzającym złożenie wniosku posiadała dochody wynikające z dodatku mieszkaniowego. Aktualnie na jej dochód składa się zasiłek pielęgnacyjny w kwocie [...] zł. Od miesiąca [...] wstrzymano jej wypłatę dodatku mieszkaniowego. Posiada orzeczenie o [...] stopniu niepełnosprawności do [...]. Ponadto organ ustalił, iż strona jest uprawniona od [...] do renty inwalidzkiej przyznanej w Serbii. Rentę tę wypłacał RFPIOZ – filia w N. do [...] na wskazany przez stronę rachunek bankowy w Serbii. Świadczenie to zostało wstrzymane, bowiem użytkownik w okresie dłuższym niż 6 miesięcy nie wypłacał świadczenia z banku. Strona, pomimo posiadanego orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, do dnia przeprowadzenia wywiadu środowiskowego nie wystąpiła o rentę inwalidzką do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Jak wynika informacji nadesłanych z Ambasady Serbii w Warszawie, strona może ubiegać się o transfer świadczenia rentowego przysługującego w Serbii. Strona ubiegając się o przyznanie dodatku mieszkaniowego złożyła oświadczenie z którego wynika, że posiada środki w banku w Serbii. Zatem posiada zasoby pieniężne, z których świadomie nie korzysta.

W dalszej kolejności Kolegium przytoczyło regulację art. 37 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 i ust. 3 pkt 1 oraz ust. 4 ustawy o pomocy społecznej wskazując, iż strona spełnia wymogi formalne kwalifikujące ją do otrzymania pomocy w formie zasiłku stałego. Rozstrzygnięcie dotyczące wnioskowanego świadczenia ma charakter decyzji związanej. Kolegium wyjaśniło również, że stosownie do treści art. 2 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej pomoc społeczna ma na celu umożliwienie osobom lub rodzinom przezwyciężenie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Zatem osoby i rodziny w pierwszej kolejności obowiązane są do zaspokajania potrzeb życiowych własnym staraniem wykorzystując wszystkie środki, możliwości i uprawnienia jakimi dysponują. Dopiero wówczas, gdy własnymi działaniami mnie są w stanie pokonać trudności możliwa jest pomoc ze strony państwa. Jednocześnie organ zaznaczył, iż zgodnie z art. 11 ust. 2 cytowanej ustawy brak współdziałania osoby lub rodziny z pracownikiem socjalnym w rozwiązaniu trudnej sytuacji życiowej, odmowa zawarcia kontraktu socjalnego, niedotrzymywanie jego postanowień, nieuzasadniona odmowa podjęcia zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przez osobę bezrobotną lub wykonywania prac społecznie użytecznych, o których mowa w przepisach o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, lub nieuzasadniona odmowa podjęcia leczenia odwykowego w zakładzie lecznictwa odwykowego przez osobę uzależnioną mogą stanowić podstawę odmowy przyznania świadczenia, uchylenia decyzji o przyznaniu świadczenia lub wstrzymania świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej. Mając powyższe na uwadze Kolegium uznało, że zasadnym jest utrzymanie w mocy skarżonego rozstrzygnięcia, bowiem strona nie wykorzystuje w pełni swoich uprawnień, zasobów i możliwości odmawiając przyjęcia renty serbskiej, jak również nie składając wniosku o przyznanie renty inwalidzkiej z ZUS. Kolegium na marginesie wskazało również, że zasadnym wydaje się zawarcie kontraktu socjalnego ze stroną zobowiązującego ją do podjęcia współpracy z pracownikiem socjalnym celem poprawy swojej sytuacji życiowej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach M.D. podnosi szereg zarzutów wobec decyzji organu odwoławczego, polegających na:

1/ naruszeniu przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy poprzez błędne zastosowanie art. 138 §1 pkt. 1 k.p.a. i utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji, zamiast zastosowania art. 138 §1 pkt. 2 k.p.a. ze względu na związany charakter decyzji w sprawie zasiłku stałego,

2/ naruszeniu art. 37 §1 pkt. 1 ustawy o pomocy społecznej ze względu na brak wskazania przesłanki warunkującej przyznanie zasiłku stałego , której skarżący nie spełnił,

3/ naruszeniu art. 107 § 3 k.p.a. poprzez brak wskazania dowodów, na których oparł się organ odwoławczy oraz wskazania przyczyn z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Nie ustosunkował się on także do wniosków i zarzutów skarżącego.

4/ niewskazanie prawidłowej podstawy prawnej decyzji co powoduje, iż nie wiadomo czy odmowa przyznania świadczenia następuje z przyczyn określonych w art. 2 ust.1 czy też 11 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej. Przepisy te, zdaniem skarżącego, można stosować tylko w przypadku decyzji uznaniowych.

5/ sprzeczności między rozstrzygnięciem a uzasadnieniem decyzji, wobec stwierdzenia organu odwoławczego, iż skarżący spełnia przesłanki do uzyskania zasiłku stałego,

6/ naruszenie art. 17 §1 pkt. 19 i 20 ustawy o pomocy społecznej, które do zadań własnych obowiązkowych gminy zaliczają wypłacanie zasiłków stałych,

7/ nieprzeprowadzenie przez organ odwoławczy uzupełniającego postępowania dowodowego w trybie art. 136 k.p.a. w sytuacji, kiedy skarżący zaprzeczył ustaleniom poczynionym przez organ pierwszej instancji. Nieprawdziwe jest twierdzenie jakoby skarżący stwierdził, iż posiada środki na koncie w banku w Serbii.

Skarżący podnosi także, iż w postępowaniu prowadzonym w sprawie przyznania zasiłku okresowego, w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji, wyjaśniał kwestię braku legalnej możliwości transferu serbskiej renty do Polski ze względu na brak stosownej umowy międzynarodowej. Nie jest także możliwe uzyskanie polskiej renty z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z uwagi na fakt, iż nie ma on wymaganego stażu pracy (5 lat).

Wskazane wyżej zarzuty zostały w dalszej części skargi szczegółowo uzasadnione, z powołaniem się na orzecznictwo sądów administracyjnych.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. przytoczyło argumentację powołaną w uzasadnieniu skarżonej decyzji podkreślając, iż strona nie wykorzystuje w pełni swoich uprawnień i możliwości, odmawiając przyjęcia renty serbskiej, jak również nie składając wniosku o przyznanie renty inwalidzkiej z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

W myśl art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – zwanej dalej p.p.s.a., sądy administracyjne w zakresie swojej właściwości sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, stosując środki określone w ustawie. Zgodnie natomiast z treścią art. 134 §1 przywołanej ustawy, sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Z brzmienia art. 145 §1 p.p.s.a. wynika, że w przypadku, gdy sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy lub naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, czy inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas – w zależności od rodzaju naruszenia – uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą zatem ulec uchyleniu wówczas, gdy organom administracji publicznej można postawić zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli miało ono, bądź mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W tym kontekście uznano, że skarga M.D. nie zasługuje na uwzględnienie. Sądowa kontrola legalności, przeprowadzona stosownie do wskazań zawartych w art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) wykazała bowiem, że decyzja zapadła na skutek przeprowadzenia potrzebnych do rozstrzygnięcia sprawy dowodów, właściwej ich oceny, poprawnych rozważań faktycznych, które znalazły dostateczny wyraz w jej motywach.

Dla oceny legalności zaskarżonej decyzji zasadnicze znaczenie mają postanowienia art. 37 ust. 1 u.p.s., które kształtują podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia podejmowanego w takiej sprawie oraz normy określające cele i zadania pomocy społecznej, zawarte w art. 2 i 3 u.p.s..

Zasiłek stały, zgodnie z art. 37 ust. 1 u.p.s., przysługuje:

1) pełnoletniej osobie samotnie gospodarującej, niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód jest niższy od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej;

2) pełnoletniej osobie pozostającej w rodzinie, niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód, jak również dochód na osobę w rodzinie są niższe od kryterium dochodowego na osobę w rodzinie.

Jak wynika ustaleń poczynionych w trakcie postępowania, skarżącego obejmuje hipoteza przepisu zawartego w pkt. 1. Jest on bowiem osobą samotnie gospodarującą i całkowicie niezdolną do pracy, zaś dochód jego jest zerowy. W myśl art. 6 pkt. 1 u.p.s. całkowita niezdolność do pracy oznacza całkowitą niezdolność do pracy w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych albo zaliczenie do I lub II grupy inwalidów lub legitymowanie się znacznym lub umiarkowanym stopniem niepełnosprawności w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Skarżący dysponuje orzeczeniem z dnia [...] o [...] stopniu niepełnosprawności ze wskazaniem niezdolny do pracy. Wobec powyższego spełnia wymogi konieczne do uzyskania zasiłku stałego.

Trzeba jednak zauważyć, iż u.p.s. dopuszcza możliwość odmowy przyznania świadczenia w określonych przypadkach, zwłaszcza wskazanych w art. 11. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, w przypadku stwierdzenia przez pracownika socjalnego marnotrawienia przyznanych świadczeń, ich celowego niszczenia lub korzystania w sposób niezgodny z przeznaczeniem bądź marnotrawienia własnych zasobów finansowych może nastąpić ograniczenie świadczeń, odmowa ich przyznania albo przyznanie pomocy w formie świadczenia niepieniężnego.

Natomiast w świetle ust. 2 okolicznościami uzasadniającymi odmowę przyznania świadczenia może stanowić m.in. brak współdziałania osoby lub rodziny z pracownikiem socjalnym lub asystentem rodziny, o którym mowa w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej, odmowa zawarcia kontraktu socjalnego, niedotrzymywanie jego postanowień, nieuzasadniona odmowa podjęcia zatrudnienia, innej pracy zarobkowej przez osobę bezrobotną lub wykonywania prac społecznie użytecznych, o których mowa w przepisach o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, lub nieuzasadniona odmowa podjęcia leczenia odwykowego w zakładzie lecznictwa odwykowego przez osobę uzależnioną.

W myśl art. 2 ust. 1 u.p.s. zasadniczym celem pomocy społecznej jest zaspokojenie niezbędnych potrzeb bytowych uprawnionych, przy równoczesnym umożliwieniu przezwyciężenia trudnych sytuacji życiowych, których uprawnione osoby i rodziny nie są w stanie pokonać przy użyciu własnych uprawnień, zasobów i możliwości. Zadaniem pomocy społecznej jest wsparcie osoby (rodziny) w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb (art. 3 ust. 1) oraz umożliwienie osobie lub rodzinie życia w warunkach odpowiadających godności człowieka. Osoby i rodziny korzystające z pomocy społecznej są obowiązane do współdziałania w rozwiązywaniu ich trudnej sytuacji życiowej (art. 4 u.p.s.) .

Z przepisu art. 2 ust.1 wywodzona jest zasada pomocniczości w systemie pomocy społecznej. Jej istota sprowadza się do zakazu wyręczania jednostki z zadań, które może ona zrealizować samodzielnie, zaś pomoc społeczna powinna zostać udzielona dopiero wtedy, gdy jednostka w sytuacji kryzysowej przestaje być samowystarczalna (I Sierpowska, Komentarz do art. 2 ustawy o pomocy społecznej, LEX). W konsekwencji przyjęcia tej zasady państwo udziela pomocy osobom potrzebującym w ostatniej kolejności (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 stycznia 2010 r., I SA/Wa 1176/09, Lex nr 600022). W prawie zabezpieczenia społecznego pomoc społeczna jest zatem ostatnią możliwością przezwyciężania trudnych sytuacji życiowych. Poprzedzają ją świadczenia z systemu ubezpieczeń społecznych, jak również zasiłki rodzinne czy pomoc dla bezrobotnych. W literaturze zasadę tę obrazuje się określeniem, że pomoc społeczna jest nisko umieszczoną siatką zabezpieczenia społecznego, która chroni przed twardym upadkiem na dno w razie osunięcia się ze szczebli społecznej drabiny i niezatrzymania się na wyższych poziomach ochrony, tj. na poziomie ubezpieczeń społecznych i kolejnych odrębnych uregulowań (J. Jończyk, Prawo zabezpieczenia społecznego, Kraków 2006, s. 321). Pomoc społeczna wymaga jednak wystąpienia dwóch przesłanek, tj. trudnej sytuacji życiowej i niemożliwości jej samodzielnego przezwyciężenia. Nie dopuszcza się wykorzystywania środków społecznych przez osoby, które mając możliwość zaspokojenia potrzeb życiowych z własnych środków, nie czynią tego jednak z własnej woli i wyboru (por. wyrok przytoczony wyżej).

Dokonując systemowej wykładni przepisów u.p.s. z uwzględnieniem art. 37 ust. 1, art. 11 ust. 1 i 2 oraz art. 2 i 3, można przyjąć tezę zgodnie z którą organ właściwy do przyznania zasiłku stałego, o którym orzeka w formie aktu związanego w przypadku spełnienia warunków przewidzianych w przepisie stanowiącym podstawę materialnoprawną jego wydania (art. 37 ust. 1), będzie zobligowany do podjęcia pozytywnego rozstrzygnięcia dla wnioskodawcy, chyba że zachodzi jedna z przeszkód określonych w art. 11, bądź też przyznanie takiego uprawnienia pozostawałoby w kolizji z celami i zasadami pomocy społecznej.

W ocenie Sądu, w rozpatrywanej sprawie wystąpiła jedna z przeszkód uzasadniających odmowę przyznania świadczenia. Postępowanie skarżącego, który nie wykorzystuje własnych uprawnień do przezwyciężenia trudnej sytuacji życiowej stanowi jedną z postaci braku współdziałania z pracownikiem socjalnym w rozwiązaniu trudnej sytuacji życiowej, w rozumieniu art. 11 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej. Osoba korzystająca z pomocy społecznej ma bowiem obowiązek wykorzystania własnych środków, możliwości i uprawnień do przezwyciężenia trudności, w których się znalazła. Osoby wnoszące o przyznanie im pieniędzy publicznych w postaci świadczeń z pomocy społecznej na zaspokojenie własnych potrzeb, mają obowiązek współdziałania z pracownikiem socjalnym w rozwiązywaniu trudnej sytuacji pod rygorem odmowy przyznania świadczenia (wyrok WSA w Lublinie z dnia 16 stycznia 2008 r. II SA/Lu 761/2007, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Natomiast bierna i jedynie roszczeniowa postawa takiej osoby może być powodem odmowy przyznania świadczeń pieniężnych ze względu na fakt, że ustawa o pomocy społecznej nie dopuszcza możliwości wykorzystywania środków społecznych przez osoby, które mając możliwość zaspokojenia potrzeb życiowych z własnych środków, nie czynią tego jednak z własnej woli i wyboru. W ocenie Sądu skoro skarżący bez żadnego uzasadnienia nie wykorzystuje swoich uprawnień wynikających z prawa do renty serbskiej, oznacza to brak jego współdziałania z pracownikiem socjalnym w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej, w której się znalazł. Natomiast, zdaniem Sądu, nie została dostatecznie wyjaśniona kwestia możliwości uzyskania przez skarżącego renty inwalidzkiej z ZUS, stąd ta okoliczność nie może być traktowana jako brak współdziałania polegający na niewykorzystywaniu własnych uprawnień.

Odnosząc się do zarzutów podnoszonych w skardze uznać przyjdzie, iż w świetle wyżej poczynionych ustaleń nie znajdują one uzasadnienia.

Nie doszło do naruszeniu przepisów postępowania, mającego istotny wpływ na wynik sprawy poprzez błędne zastosowanie art. 138 §1 pkt. 1 k.p.a. i utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji, zamiast zastosowania art. 138 §1 pkt. 2 k.p.a. ze względu na związany charakter decyzji w sprawie zasiłku stałego, bowiem rozstrzygnięcie w sprawie zasiłku stałego ma charakter związany dopiero w sytuacji, w której zostaną spełnione warunki wynikające z art. 37 ust. 1 i jednocześnie nie zachodzą przesłanki negatywne, określone m.in. w art. 11 u.p.s. W przedmiotowej sprawie zachodzi jedna z takich przesłanek negatywnych w postaci braku współdziałania skarżącego z pracownikiem socjalnym.

Brak współdziałania został wyraźnie wskazany w uzasadnieniu decyzji organu odwoławczego, stąd nie doszło do naruszenia art. 37 §1 pkt. 1 ustawy o pomocy społecznej ze względu na brak wskazania przesłanki warunkującej przyznanie zasiłku stałego, której skarżący nie spełnił,

W uzasadnieniu decyzji organu odwoławczego wymieniono dowody, na których organ oparł swoje rozstrzygnięcie, natomiast skarżący nie przedstawił żadnych dowodów (poza swoimi twierdzeniami) stąd nie było podstaw do odnoszenia się do nich. Co prawda, organ odwoławczy nie odniósł się do zarzutu skarżącego dotyczącego braku możliwości transferu przysługującej mu renty serbskiej do Polski, jednakowoż zarzut ten nie był podnoszony w odwołaniu od decyzji pierwszoinstancyjnej. Natomiast wedle innego odwołania, załączonego do odwołania złożonego w przedmiotowej sprawie, skarżący wyraźnie stwierdza, iż gdyby podjął czynności zmierzające do pobierania renty serbskiej w Polsce, to utraciłby ubezpieczenie zdrowotne w Serbii. Można stąd wnosić, że problemem nie jest brak możliwości transferu tej renty do Polski, ale powód przez niego wskazany, podnoszony w tymże odwołaniu. W odwołaniu ponadto wyraża pogląd, że od kiedy zamieszkuje on w Polsce i ma dochód mniejszy niż 477 zł, to gmina jest zobowiązana opłacać składki na ubezpieczenie społeczne bez względu na posiadaną przez niego rentę serbską.

Organ odwoławczy nie wskazał podstawy prawnej decyzji w jej części pierwszej, natomiast stosowne przepisy u.p.s., w tym art. 11 ust. 2, wyraźnie przywołał w uzasadnieniu rozstrzygnięcia. Uchybienia tego nie można uznać za istotne .

Nie zachodzi sprzeczności między rozstrzygnięciem a uzasadnieniem decyzji, wobec stwierdzenia organu odwoławczego, iż skarżący spełnia przesłanki do uzyskania zasiłku stałego. Skarżący, jak podnoszono wcześniej, spełnia warunki z art. 37 ust. 1 u.p.s., natomiast nie spełnia wymogów określonych w art.11 ust. 2 w zw. z art. 2 ust. 1.

Skoro w rozpatrywanej sprawie zachodziła negatywna przesłanka przyznania świadczenia, to tym samym nie mogło dojść do naruszenia art. 17 §1 pkt. 19 i 20 ustawy o pomocy społecznej, które do zadań własnych obowiązkowych gminy zaliczają wypłacanie zasiłków stałych.

W uzasadnieniu decyzji organu pierwszej instancji, a w ślad za tym i w uzasadnieniu decyzji Kolegium, znalazła się informacja, jakoby skarżący ubiegając się o dodatek mieszkaniowy przyznał, iż posiada środnika koncie w banku w Serbii. Wedle skarżącego, organ odwoławczy powinien w tek kwestii przeprowadzić postępowanie dowodowe uzupełniające w trybie art. 136 k.p.a. ze względu na jego zaprzeczenie. Zdaniem Sądu, nie było to konieczne, bowiem z tej okoliczności nie wynikały żadne istotne konsekwencje dla rozpatrywanej sprawy. O podjęciu negatywnej decyzji przesądziła wskazana wyżej przesłanka negatywna w postaci braku współdziałania.

Mając na względzie przedstawione powyżej okoliczności sprawy - zdaniem Sądu - skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Zaskarżona decyzja została wydana w wyniku właściwej oceny materiałów sprawy i prawidłowych rozważań prawnych.

Mając wszystko powyższe na uwadze Sąd oddalił skargę stosując art. 151 P.p.s.a