Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Wojciech Jarzembski Sędziowie: Sędzia WSA Małgorzata Włodarska Sędzia WSA Renata Owczarzak (spr.) Protokolant Katarzyna Korycka po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 22 stycznia 2009 r. sprawy ze skargi S. C. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania pozwolenia na rozbudowę 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta B. z dnia [...] Nr [...], 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

II SA/Bd 765/08

Uzasadnienie

S. C. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. skargę na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2008r. nr [...], którą utrzymano w mocy decyzję Prezydenta Miasta B. z dnia [...] lutego 2008 r., Nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na rozbudowę wraz z przebudową budynku produkcyjno-magazynowo-socjalnego na terenie zakładu F. Sp. z o.o.

Zaskarżona decyzja została podjęta w następującym stanie sprawy administracyjnej:

Ostateczną decyzją z dnia [...] maja 2007 r., Nr [...] Prezydent Miasta B. zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia F. Sp. z o.o. w B. na rozbudowę wraz z przebudową budynku produkcyjno-magazynowo-socjalnegona przy ul. W./K. na terenie zakładu wraz z budową dróg wewnętrznych, zjazdu z ul. K., zewnętrznych instalacji wod-kan. i energetycznych na terenie zakładu F. Sp. z o.o. przy ul. W. 63 w B.

W dniu [...] lutego 2008 r. do organu wpłynął wniosek skarżącego S. C. o wznowienie postępowania administracyjnego zakończonego wyżej wymienioną decyzją. We wniosku skarżący wskazał, że przy wydawaniu ww. decyzji nie został potraktowany jako strona postępowania, ponieważ działkę, na której powstał obiekt od jego nieruchomości dzieli droga dojazdowa. Zdaniem skarżącego powinien być uznany jako strona postępowania, chociażby ze względu na narażenie zdrowia, stworzenie uciążliwości w wyniku działania urządzeń na terenie budowy.

Decyzją z [...] lutego 2008 r., Nr [...] Prezydent Miasta B. wskazując na art. 145 § 1 pkt 4 i art. 149 § 3 kpa odmówił wznowienia postępowania dotyczącego decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na rozbudowę wraz z przebudową budynku produkcyjno-magazynowo-socjalnego na terenie zakładu F. Sp. z o.o. W uzasadnieniu wskazał, że skarżący nie jest uprawniony do złożenia wniosku o wznowienie postępowania, albowiem nie przysługiwał mu przymiot strony w postępowaniu o pozwolenie na budowę. Organ stwierdził, że przepis art. 28 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, wskazuje krąg podmiotów, którym przysługuje przymiot strony w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę. Zgodnie z tym przepisem stronami postępowania w sprawie wydania pozwolenia na budowę mogą być inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości, który znajdują się w obszarze oddziaływania obiektu. Zdaniem organu pojęcie obszaru oddziaływania obiektu zostało zdefiniowane w art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego, zgodnie z którym przez obszar oddziaływania obiektu należy rozumieć teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu. Organ uznał, że przedmiotowa inwestycja nie ogranicza zagospodarowania działki nr 87, bowiem projektowany budynek o wys. 18,09 m nie przesłania budynku istniejącego przy ul. K. 8, znajdującego się w odległości 41,0 m. Organ wskazał ponadto, że dla przedmiotowej inwestycji została wydana decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach, w której inspektor sanitarny uznał, że dla ochrony zdrowia ludzkiego niezbędna jest realizacja przedsięwzięcia zgodna z ocenianymi w raporcie założeniami. Z niniejszego raportu o oddziaływaniu na środowisko wynika, że inwestycja będzie opierała się na najlepszej technologii dostępnej na rynku i z punktu ochrony środowiska będzie instalacją bezpieczną, umożliwiającą przestrzeganie wszystkich obowiązujących norm prawnych, zgodnie z przyjętymi założeniami oraz nie spowoduje przekroczenia dopuszczalnych poziomów hałasu dla pory dziennej 55,0dBA oraz pory nocnej 45, 0dBA dla najbliższych terenów chronionych akustycznie zabudowy mieszkaniowej. Zdaniem organu projektowana inwestycja spełniła na etapie projektu wymagania dotyczące poszanowania występujących w obszarze obiektu interesów osób trzecich i nie będzie miała wpływu na budynki mieszkalne przy ul. K. 8 znajdujące się po drugiej stronie ulicy.

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżący wniósł o jej uchylenie, kwestionując ustalenia organu w przedmiocie jego legitymacji do złożenia wniosku o wznowienie postępowania. W szczególności skarżący nie zgodził się z opinią, iż przedmiotowa inwestycja nie ogranicza zagospodarowania działki nr 87 oraz zarzucił zbyt wąskie ujęcie oddziaływania obiektu na sąsiednie nieruchomości, bowiem przedmiotowy obiekt "mroźnia" oddziaływuje również w innych aspektach: generowany hałas i wibracje, przekraczające normy i powodujące duże uciążliwości dla ludzi i zagrożenie dla obiektów budowlanych. Nadto skarżący wskazał, iż fachowa literatura zaleca, w przypadku zaistnienia poważnej awarii przemysłowej związanej z wyciekiem amoniaku, ewakuację osób przynajmniej w promieniu 200 m, gdyż przebywanie w strefie zagrożenia może być groźne dla życia i zdrowia. Skarżący uznał również za niewystarczające wymagania dotyczące ochrony środowiska uwzględnione w projekcie budowlanym, bowiem w jego ocenie sama zieleń izolująca, zaprojektowana wzdłuż granic działki od ul. K., nie będzie wystarczającym rozwiązaniem dla zredukowania poziomu hałasu generowanego przez środku transportu poruszające się na terenie posesji należącej do F. Sp. z o.o. Skarżący nie zgodził się również z argumentacją organu jakoby projektowana inwestycja spełniła na etapie projektu wymagania dotyczące poszanowania występujących w obszarze obiektu interesów osób trzecich, bowiem sam fakt wydania zgody na budowę mroźni spowodował obniżenie rynkowej wartości działek i nieruchomości znajdujących się w bliskiej odległości od ww. obiektu budowlanego.

Wojewoda [...] nie uwzględnił odwołania i decyzją z dnia [...] lipca 2007 r., Nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W obszernym uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy przedstawił wywód prawny dotyczący stosowania art. 28 ust. 2 w związku z art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego. I tak organ odwoławczy podkreślił, że zgodnie z art. 28 kpa, stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo, kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. W stosunku do tak przyjętej w kodeksie postępowania administracyjnego definicji strony wprowadzono przepis szczególny precyzujący krąg stron w postępowaniu w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę. Przepisem tym jest art. 28 ust. 2 ustawy - Prawo budowlane, w świetle którego stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są wyłącznie: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Dalej organ wyjaśnił, że dla ustalenia stron postępowania o pozwolenie na budowę, a tym samym zapewnienia poszanowania występujących w zasięgu oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich (art. 5 ust. 1 pkt 9 ustawy - Prawo budowlane), decydujące znaczenie ma określenie obszaru oddziaływania obiektu, jako terenu wyznaczonego w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu (art. 3 pkt 20 ustawy Prawo budowlane). Z żądaniem dopuszczenia do udziału w postępowaniu o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę może, więc wystąpić tylko ten właściciel, użytkownik lub zarządca, którego nieruchomość znajduje się w obszarze oddziaływania obiektu, nie zaś każdy, kto jest przekonany, że ma interes prawny uzasadniający jego udział jako strony w tym postępowaniu nawet, jeśli jest właścicielem nieruchomości sąsiadującej z nieruchomością, na której ma być realizowana inwestycja.

Organ odwoławczy uwzględniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uznał, że nieruchomość S. C., nie znajduje się w obszarze oddziaływania planowanej inwestycji a co za tym idzie jej realizacja nie ogranicza zagospodarowania działki nr 87. Projektowany budynek wys. 18,09 m nie przesłania budynku istniejącego przy ul. K. 8 znajdującego się w odległości 41,0 m. W dalszej części uzasadnienia organ odwoławczy podzielił ustalenia organu pierwszej instancji dotyczące oddziaływania przedmiotowej inwestycji na sąsiednie nieruchomości.

W skardze do sądu administracyjnego skarżący wniósł o uchylenie decyzji Wojewody [...] i uznanie go za stronę postępowania administracyjnego w wydaniu decyzji o pozwoleniu na budowę. Skarżący powołał się na argumenty wywiedzione już w odwołaniu oraz zarzucił, że raport na podstawie, którego wydana została decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach obarczony jest wadami merytorycznymi i formalnymi, a nadto nie uwzględnia rzeczywistej lokalizacji inwestycji.

W udzielonej odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie uzasadniając stanowisko tak jak w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w B. zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r.- Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej, przy czym w świetle przepisu § 2 powołanego artykułu, kontrola ta jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Ponadto, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak, związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm., zwana dalej p.p.s.a.).

Oceniając zaskarżoną decyzję w oparciu o powyższe kryteria Sąd doszedł do przekonania, iż decyzje organów odmawiające wznowienia postępowania administracyjnego z wniosku skarżącego zostały wydane z naruszeniem przepisów postępowania w stopniu, który mógł mieć wpływ na wynik sprawy. W szczególności dotyczące oceny czy z podaniem wystąpił podmiot legitymowany, czyli strona postępowania zakończonego wydaniem kwestionowanej decyzji.

Instytucja wznowienia postępowania administracyjnego uregulowana przepisami art. 145 - 153 kpa ma na celu usuwanie wad, jakimi są obarczone ostateczne decyzje administracyjne i postanowienia, od których przysługiwało zażalenie, czy wręcz eliminację takich dotkniętych wadami prawnymi orzeczeń z obrotu prawnego, w przypadku zaistnienia ustawowych przesłanek takiego rozstrzygnięcia. Jedną z przesłanek nakazujących organowi wznowienie postępowania w sprawie zakończonej ostateczną decyzją jest zgodnie z art. 145 § 1 pkt 4 kpa brak udziału strony w postępowaniu bez jej własnej winy. Bezspornym w sprawie jest, że nieruchomość skarżącego mieszcząca się przy ul. K. 8 od nieruchomości, na której były prowadzone roboty budowlane, rozgraniczona jest nieruchomością "drogą", która jest własnością Gminy B. Poza sporem w sprawie jest także, że skarżący nie brał udziału w postępowaniu zakończonym decyzją o pozwoleniu na budowę, a w szczególności nie został zawiadomiony o jego wszczęciu oraz nie doręczono mu zapadłego w sprawie orzeczenia. Orzekające w sprawie organy nie wypowiedziały się w kwestii dochowania przez skarżącego przewidzianego w art. 148 § 2 kpa miesięcznego terminu do złożenia wniosku o wznowienie postępowania, uznając, że istnieją podstawy do wydania decyzji o odmowie wznowienia postępowania bez konieczności badania warunków formalnych podania.

Przechodząc do szczegółowej kontroli zaskarżonej decyzji należy stwierdzić, że złożenie przez stronę podania o wznowienie uruchamia postępowanie wstępne w sprawie wszczęcia postępowania w tej sprawie. W tej fazie postępowania wznowieniowego organ może się wypowiadać jedynie, co do zarzutów, a nie ich podstaw (por. wyrok NSA z dnia 14 czerwca 1999 r., IV SA 2397/98, Lex nr 47857). Inaczej mówiąc w fazie postępowania wstępnego organ administracji winien badać wyłącznie, czy wniosek o wznowienie postępowania oparty został o ustawowe przesłanki wznowienia, wymienione w art. 145 § 1 czy art. 145 a § 1 kpa oraz czy podanie o wznowienie postępowania zostało wniesione z zachowaniem terminów przewidzianych w art. 148 kpa. Tylko w przypadku ujawnienia, iż podanie o wznowienie nie wskazuje na przesłanki przewidziane w art. 145 § 1 lub 145a § 1 kpa bądź nie zachowany został termin do jego złożenia przewidziany w art. 148, czy 145a § 2 kpa - organ administracji może na podstawie art. 149 § 3 kpa wydać decyzję odmawiającą wznowienia postępowania. W doktrynie podnosi się, że odmowa wznowienia postępowania może nastąpić z przyczyn przedmiotowych (m.in. gdy wniosek nie został oparty na ustawowej przesłance, dotyczy decyzji nieostatecznej, czy postanowienia na które nie przysługiwało zażalenie) bądź podmiotowych (m.in. po stwierdzeniu, że wniosek nie pochodzi od strony postępowania). W orzecznictwie podkreśla się jednak, że jeśli zachodzą jakiekolwiek wątpliwości dotyczące istnienia podstawy, na której zostało oparte żądanie wznowienia postępowania i potrzeba zbadania w tym zakresie sprawy, niezbędne jest wydanie postanowienia o wznowieniu, którego przedmiotem będzie wyjaśnienie, czy wskazana przez stronę podstawa wznowienia występuje (por. wyroki NSA z dnia 8 lipca 1997 r., SA/Rz 606/96, w: Samorząd Terytorialny 1997, nr 11, poz. 6; z dnia 24 marca 1998 r., II SA 122/98, w: ONSA 1999, nr 2, poz. 53; oraz z dnia 30 stycznia 2008 r. II OSK 1949/06 w: LEX nr 437529). Sytuacja taka zachodzi w szczególności w przypadku oparcia zgłoszonego żądania na przepisie art. 145 § 1 pkt 4 kpa, w którym zgłaszający to żądanie wywodzi, że został pominięty w postępowaniu mimo posiadania przymiotu strony. Weryfikacja tych twierdzeń wnoszącego podanie winna wtedy nastąpić po wznowieniu postępowania. W ostatnim z wymienionych wyroków NSA wręcz wskazał, że powodem odmowy wznowienia postępowania nie może być stwierdzenie braku ustawowych podstaw wznowienia postępowania, gdyż prowadziłoby to do oceny przyczyn wznowienia przed wydaniem postanowienia o jego wznowieniu. Jeśli są wątpliwości, co do legitymacji wnoszącego wniosek o wznowienie postępowania i zachodzi potrzeba badania tej legitymacji na gruncie akt sprawy, to postępowanie powinno być wznowione w celu zbadania czy dana podstawa występuje.

Zauważyć wreszcie należy, że ustawodawca w przepisie art. 149 § 1 kpa nakazał wszczęcie postępowania w drodze postanowienia i jest to uregulowanie odmienne niż w przypadku postępowania zwykłego oraz pozostałych trybów nadzwyczajnych. Powyższe zaś powoduje, że czynności podjęte przed wydaniem takiego postanowienia nie są czynnościami procesowymi postępowania administracyjnego. W tym stanie rzeczy, skoro organy obu instancji przed wydaniem decyzji odmawiającej wznowienia postępowania przeprowadziły badanie zawartości decyzji o pozwoleniu na budowę oraz zatwierdzonego tą decyzją projektu budowlanego, to nie może ulegać wątpliwości, że odbyło się to z naruszeniem dyspozycji art. 149 § 1 kpa, a wydane w sprawie rozstrzygniecie nie miało oparcia w art. 149 § 3 tej ustawy.

Należy podkreślić, że definicję strony w ogólnym postępowaniu administracyjnym zawiera art. 28 Kodeksu postępowania administracyjnego; w myśl tego przepisu stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo, kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Ustawodawca jednak w szeregu aktach prawnych zmodyfikował pojęcie strony na użytek konkretnego postępowania administracyjnego. Uczynił tak m.in. w odniesieniu do postępowania w sprawach o pozwolenie na budowę zgodnie, bowiem z treścią art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) stronami w postępowaniu w sprawie o pozwolenie na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Przepis ten stanowi uregulowanie szczególne w stosunku do ogólnej normy art. 28 kpa zawierającej definicję strony.

Ustawodawca, wprowadzając do tekstu art. 28 ust. 2 ustawy Prawo budowlane zwrot "obszar oddziaływania obiektu", odsyła wprost do definicji legalnej tego pojęcia zawartej w art. 3 pkt 20. Przepis ten stanowi, że ilekroć w ustawie mowa jest o obszarze oddziaływania obiektu, należy przez to rozumieć teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu terenu. Z regulacji powyższej wynika, że w sprawie o pozwolenie na budowę na potrzeby konkretnej inwestycji organ administracji architektoniczno-budowlanej winien każdorazowo ustalić wszystkie przepisy odrębne, które wprowadzają ograniczenia w zagospodarowaniu danego terenu i na ich podstawie wyznaczyć teren w otoczeniu projektowanego obiektu budowlanego. Wyznaczenie takiego obszaru w oparciu o powyższe przesłanki winno nastąpić, biorąc pod uwagę funkcję, formę, konstrukcję projektowanego obiektu i inne jego cechy charakterystyczne oraz sposób zagospodarowania terenu znajdującego się w otoczeniu projektowanej inwestycji. Oznacza to, że w zależności od indywidualnych cech obiektu budowlanego, jego przeznaczenia i sposobu zagospodarowania terenu, uwzględniając treść nakazów i zakazów zawartych w przepisach odrębnych, w otoczeniu tego obiektu wyznaczona zostanie strefa, nazwana przez ustawodawcę obszarem oddziaływania obiektu.

Zatem właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w tak ustalonym obszarze, jako dysponujący tytułem prawnym do działek położonych w strefie oddziaływania, posiadają interes prawny i są - oprócz inwestora - stronami w postępowaniu w sprawie o pozwolenie na budowę tej inwestycji. W takiej sytuacji nie ma znaczenia, czy działki te graniczą bezpośrednio z działką, na której zaprojektowano budowę obiektu budowlanego, skoro obszar oddziaływania obiektu może obejmować dalej położone tereny (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 sierpnia 2005 r., sygn. akt OSK 1865/04, zob. również Prawo budowlane. Komentarz pod redakcją Z. Niewiadomskiego, Warszawa 2006, str. 326).

Zgodnie z tym, co rozważono, w procesie wyznaczania obszaru oddziaływania obiektu istotną rolę pełni odnalezienie i właściwe odczytanie norm prawnych zawartych w przepisach odrębnych, które wprowadzają ograniczenia w zagospodarowaniu terenu. Czasem ustawodawca, w materialnoprawnych przepisach określa specjalne obszary, strefy biorąc pod uwagę możliwość spowodowania szkodliwego oddziaływania inwestycji na otaczający teren. Jako przykład można podać obszar ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko (art. 135 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska, Dz. U. z 2006 r. Nr 129, poz. 902 ze zm.) albo strefę ochronną ujęcia wody (art. 52 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne, Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019 ze zm.). Utworzenie takiego obszaru, czy też strefy, uwzględniając treść nakazów i zakazów wynikających z tych przepisów, w sposób znaczący ułatwia ustalenie stron w postępowaniu w sprawie o pozwolenie na budowę konkretnego przedsięwzięcia, projektowanego na tym terenie. W sytuacji gdy przepisy odrębne nie wymagają określenia specjalnych obszarów czy też stref, indywidualne cechy projektowanej inwestycji po ustaleniu wymogów wynikających z tych przepisów umożliwiają wyznaczenie obszaru oddziaływania obiektu. Zgodzić się należy z wnoszącym skargę, że w procesie zmierzającym do wyznaczenia takiego obszaru nie chodzi o wykazanie negatywnego wpływu inwestycji na działki znajdujące się w otoczeniu projektowanego obiektu, lecz o możliwość spowodowania szkodliwego oddziaływania inwestycji na teren otaczający działkę inwestora w związku z zamiarem realizacji inwestycji.

Nie jest kwestionowane, że przez przepisy odrębne w znaczeniu wynikającym z art. 3 pkt 20 ustawy Prawo budowlane należy rozumieć również przepisy techniczno-budowlane, w tym przepisy określające warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.), zgodnie z § 1 ustala warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki i związane z nimi urządzenia, ich usytuowanie na działce budowlanej oraz zagospodarowanie działek przeznaczonych pod zabudowę, zapewniające spełnienie wymagań określonych m.in. w art. 5 ustawy Prawo budowlane. Wbrew, więc stanowisku organów orzekających w przedmiotowej sprawie samo zachowanie wymaganych odległości, czy też szerzej warunków technicznych w zakresie sytuowania budynku na działce nie oznacza jeszcze, że osoby mające tytuł prawny do działek znajdujących się w otoczeniu projektowanego obiektu nie posiadają interesu prawnego, a zatem nie mogą być stroną w postępowaniu w sprawie o pozwolenie na budowę. Także niezaliczenie projektowanego obiektu budowlanego do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. (Dz. U. Nr 257, poz. 2573) nie pozbawia właścicieli, użytkowników wieczystych lub zarządców nieruchomości znajdujących się w otoczeniu projektowanego obiektu prawa do bycia stroną w takim postępowaniu.

Umknęło ponadto organom, że ocena wpływu konkretnej inwestycji na otoczenie obejmuje cały wachlarz zagadnień związanych z oddziaływaniem projektowanego obiektu na nieruchomości znajdujące się w otoczeniu tego obiektu i odwrotnie i nie może zamykać się do kwestii zachowania warunków technicznych w zakresie sytuowania obiektów na działce. Należy, więc przyjąć, że o ile istnieje możliwość spowodowania szkodliwego oddziaływania inwestycji na otoczenie, biorąc pod uwagę indywidualne cechy projektowanego obiektu i sposób zagospodarowania terenu otaczającego działkę inwestora, osoby legitymujące się tytułem prawnym do działek położonych na tak wyznaczonym "obszarze oddziaływania obiektu" są stroną w postępowaniu w sprawie o pozwolenie na budowę. Zupełnie oddzielnym zagadnieniem jest, czy artykułowane przez te osoby zarzuty w stosunku do projektowanej inwestycji są usprawiedliwione z punktu widzenia obowiązujących norm prawnych. Wszak osoby takie mogą skutecznie kwestionować poczynania inwestora tylko w takim zakresie, w jakim zamierzenie inwestycyjne koliduje z ich uzasadnionym interesem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 9 ustawy Prawo budowlane. Jednakże realizacja tych zarzutów może odbywać się wyłącznie w toku postępowania przy zapewnieniu właścicielom, użytkownikom wieczystym lub zarządcom nieruchomości położonych w obszarze oddziaływania obiektu czynnego udziału w postępowaniu.

Ponownie rozpoznając przedmiotową sprawę organ wyjaśni czy wniosek skarżącego został złożony w terminie określonym w art. 148 § 1 kpa. W zależności od dokonanych ustaleń organ podejmie jedno z rozstrzygnięć przewidzianych w art. 149 kpa. Organ będzie miał na względzie, że badanie wskazanej przez skarżącego podstawy wznowienia przewidzianej w art. 145 § 1 pkt 4 kpa może mieć miejsce dopiero po ewentualnym wznowieniu postępowania zakończonego jedną z kwestionowanych decyzji. Przy czym należy wyjaśnić, że treść art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego nie daje podstaw do przyjęcia, że budowa obiektu budowlanego z zachowaniem określonych w przepisach techniczno - budowlanych odległości oznacza, że oddziaływanie takiego obiektu nie wykracza poza obszar nieruchomości inwestora.

Z przytoczonych powodów Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit c w zw. z art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji. O zwrocie kosztów postępowania Sąd nie rozstrzygał, bowiem skarżący, korzystający ze zwolnienia od kosztów sądowych, nie złożył wniosku o zasądzenie poniesionych przez niego ewentualnych innych kosztów postępowania sądowego.