Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Dariusz Pirogowicz Sędziowie: Sędzia WSA Tomasz Szmydt Sędzia WSA Przemysław Żmich (spr.) Protokolant referent stażysta Beata Lewandowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 czerwca 2015 r. sprawy ze skargi H. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. z siedzibą w W. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] października 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia wniosku oddala skargę.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W., po rozpoznaniu wniosku H. Sp. z o. o. spółki komandytowej o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu położonego przy ul. [...] w W., stanowiącego działkę nr [...] z obrębu [...], postanowieniem z dnia [...] października 2014 r., nr [...] odmówiło przywrócenia terminu do wniesienia wniosku.

Zaskarżone postanowienie zostało wydane w następującym stanie sprawy.

W dniu 4 stycznia 2013 r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. wpłynął wniosek H. Sp. z o. o. sp. k. z siedzibą w W. o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu nieruchomości położonej przy ul. [...] jest nieuzasadniona. Wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu złożono wniosek, w trybie art. 78 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.) – zwanej dalej "ustawą". We wniosku o przywrócenie terminu wskazano, że pismem z dnia [...] listopada 2012 r., doręczonym w dniu 3 grudnia 2012 r., Prezydent W. dokonał wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2012 r. czynszu symbolicznego z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej stanowiącej własność Skarbu Państwa, oznaczonej jako działka nr [...] z obrębu [...]. Z dniem 1 stycznia 2013 r. ustalono opłatę roczną w kwocie [...] zł o 2% stawce. Wnioskodawca uchybił 30 dniowemu terminowi do wniesienia wniosku w trybie art. 78 ust. 2 ustawy, ponieważ w okresie świąteczno-noworocznym wszystkie osoby uprawnione do reprezentacji Spółki przebywały na urlopach za granicą. Większość zarządu niezbędna do podjęcia uchwał to cudzoziemcy. Osoba, która odebrała korespondencję nie zapoznała się z jej treścią i przekazała całość korespondencji dostarczonej w tym okresie dopiero po powrocie jednego z członków zarządu wnioskodawcy, co miało miejsce już po upływie terminu do złożenia wniosku. Do wniosku o przywrócenie terminu załączono wniosek w trybie art. 78 ustawy.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. postanowieniem z dnia [...] października 2014 r., nr [...] odmówiło przywrócenia terminu do wniesienia wniosku. W uzasadnieniu wskazało, że w przepisie art. 58 § 1 Kpa wskazano, że cztery przesłanki przywrócenia terminu, które muszą wystąpić łącznie. Pierwszą przesłanką jest uprawdopodobnienie przez osobę zainteresowaną braku swojej winy. O braku winy w niedopełnieniu obowiązku można mówić tylko w przypadku stwierdzenia, że dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia. Do okoliczności faktycznych, uzasadniających brak winy w uchybieniu terminu przez zainteresowanego lub jego pełnomocnika zalicza się np. przerwę w komunikacji, nagłą chorobę, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą, jak np. powódź, pożar. Do okoliczności faktycznych uzasadniających brak winy zainteresowanego zaliczyć należy nieprawidłowe doręczenie pisma – decyzji, czy postanowienia.

Zdaniem Kolegium, w niniejszej sprawie nie można mówić o zaistnieniu przeszkody nie do przezwyciężenia w celu terminowego wniesienia przez Spółkę H. wniosku w trybie art. 78 ustawy, ponieważ taką przeszkodą nie była okoliczność opisana we wniosku, czyli: "okres świąteczno-noworoczny", skutkujący nieobecnością w firmie osób decyzyjnych oraz odebranie korespondencji przez osobę, która "nie zapoznała się z jej treścią i przekazała całość korespondencji dostarczonej w tym okresie dopiero po powrocie jednego z członków Zarządu".

Jak wynika z akt sprawy wypowiedzenie opłaty rocznej doręczono Spółce H. w jej siedzibie, w dniu 3 grudnia 2012 r., czyli w czasie dość odległym od okresu świąteczno-noworocznego. Podana we wniosku o przywrócenie terminu okoliczność, że w tym czasie wszystkie osoby uprawnione do reprezentacji przebywały na urlopach jest bez znaczenia dla niniejszej sprawy, gdyż termin do wniesienia wniosku wynosi 30 dni od daty doręczenia wypowiedzenia. Zatem z całą pewnością opisana przesłanka uwzględnienia wniosku o przywrócenie terminu nie zaistniała w tej sprawie.

Drugą przesłanką jest wniesienie przez zainteresowanego wniosku o przywrócenie terminu, która to przesłanka została spełniona. Trzecią przesłanką przywrócenia terminu jest dochowanie terminu do wniesienia wniosku o przywrócenie terminu. Termin do wniesienia wniosku zaczyna biec od dnia ustąpienia przeszkody i licząc od tego dnia wynosi siedem dni. W ocenie SKO w W., w tej sprawie nie zaistniała przeszkoda nie do przezwyciężenia do terminowego wniesienia odwołania przez Spółkę H. Nie można też mówić o jej ustąpieniu, zatem ta przesłanka przywrócenia terminu także nie zaistniała. Czwartą przesłanką jest dopełnienie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu tej czynności, dla której ustanowiony był przywracalny termin np. wnieść wniosek w trybie art. 78 ustawy. Spółka H. tej czynności dopełniła, ponieważ wniosek o przywrócenie terminu wniosła wraz z wnioskiem z trybie art. 78.

Od postanowienia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] października 2014 r., nr [...] H. sp. z o. o. sp. k. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła: 1) naruszenie art. 58 § 1 i 2 Kpa polegające na błędnym przyjęciu, że skarżąca nie uprawdopodobniła braku swojej winy w niedochowaniu terminu do złożenia wniosku w trybie art. 78 ust. 2 i 3 ustawy o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej z tytułu wieczystego użytkowania gruntu położonego przy ul. [...] w W. jest nieuzasadniona; 2) naruszenie art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 Kpa, polegające na zaniechaniu podjęcia wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, wyczerpującego zebrania materiału dowodowego oraz dokonaniu jednostronnej i wybiórczej oceny materiału dowodowego; 3) naruszenie art. 124 § 2, art. 11 i art. 107 § 3 w zw. z art. 126 Kpa, polegające na wydaniu postanowienia z naruszeniem zasady przekonywania, a w szczególności braku wszechstronnego zbadania materiału dowodowego i wydania postanowienia o treści przekonywującej pod względem prawnym i faktycznym, nieustosunkowanie się do twierdzeń uważanych przez stronę za istotne dla sposobu załatwienia sprawy oraz brak określenia przesłanek, jakimi organ kierował się przy załatwieniu sprawy; 4) naruszenie art. 8 Kpa, polegające na wydaniu postanowienia z naruszeniem zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa poprzez wyznaczenie terminu rozprawy bez uprzedniego rozpatrzenia wniosku o przywrócenie terminu; 5) naruszenie art. 12 § 1 Kpa poprzez wyznaczenie terminu rozprawy po okresie ponad półtora roku po wniesieniu przez skarżącą wniosku o przywrócenie terminu i nie rozstrzygnięcie tego wniosku przez ten okres. Mając na względzie wskazane zarzuty skarżąca wniosła o: 1) uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia; 2) przeprowadzenie dowodu uzupełniającego z dokumentów załączonych do skargi na okoliczności wskazane w uzasadnieniu skargi, albowiem jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania; 3) zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu skarżąca Spółka wskazała, że skarżąca we wniosku o przywrócenie terminu podnosiła, iż jednodniowe opóźnienie w złożeniu wniosku o uznanie, że podwyższenie opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu jest nieuzasadnione spowodowane było nieobecnością w kraju osób uprawnionych do reprezentacji Spółki.

Zdaniem skarżącej, Spółka H. jest specyficznym podmiotem. Utworzona została w celu doprowadzenia do rewitalizacji [...], który stanowi unikatowy obiekt w W. i w skali całej Polski. Inwestycja nie miałaby racji bytu, gdyby nie finansowanie z zagranicy, co znajduje odzwierciedlenie w międzynarodowym składzie zarządu Spółki i organizacji Spółki jako tzw. "spółki kadrowej". Spośród trzech członków zarządu uprawnionych do reprezentacji Spółki na przełomie 2012 i 2013 r. aż dwoje z nich na stałe przebywało za granicą. Prezes zarządu A.R. zamieszkiwała i w dalszym ciągu zamieszkuje w S., gdzie reprezentuje Spółkę wobec zagranicznego inwestora i w zasadzie nie przyjeżdża do W.. Drugi z członków zarządu pełniących funkcję w omawianym okresie, tj. J.H. jest obywatelem [...] i również większość czasu spędza poza granicami naszego kraju. W czasie zarządzania Spółką J.H. przyjeżdżał do Polski sporadycznie bowiem wiele spotkań zarządu Spółki odbywało się za granicą. Jedynym członkiem zarządu stale działającym na terenie Polski był i jest A.M. W biurze Spółki w Polsce zatrudnionych było ponadto na przełomie 2012 i 2013 r. stałe dwóch pracowników - księgowa oraz pracownik biurowy. Jednocześnie Spółka korzystała z doraźnej pomocy stażystów, którzy wykonywali swoją pracę czasowo na podstawie umowy zlecenia. Takim stażystą w okresie grudnia 2012 r. i stycznia 2013 r. był M.S.. Z przyczyn trudnych obecnie do ustalenia, a prawdopodobnie wynikających z nieuwagi, bądź niedostatecznie długiej praktyki stażysty w biurze Spółki, M.S., który odebrał korespondencję zawierającą pismo Prezydenta W. wypowiadające wysokość czynszu z tytułu użytkowania wieczystego nie przekazał jej A.M. tylko umieścił w szufladzie biurka. Dopiero w dniu 2 stycznia 2013 r. podczas wyciągania dokumentów z szuflady M.S. natrafił na tę korespondencję. Natychmiast poinformował o tym fakcie osoby reprezentujące Spółkę, jednakże tegoż dnia żaden z członków zarządu nie był obecny w siedzibie Spółki. Z uwagi na szczególny świąteczno-noworoczny okres, oprócz członków zarządu na stałe przebywających poza terytorium Polski, także A.M. w dniach od 20 grudnia 2012 r. do 3 stycznia 2013 r. przebywał wraz z rodziną za granicą, tj. w odwiedzinach u swojej teściowej w L.. Po powrocie do W. i niespodziewanie odnalezionej korespondencji Prezydenta W. wypowiadającej wysokość czynszu z tytułu użytkowania wieczystego A.M. niezwłocznie podpisał i złożył do SKO wniosek o ustalenie, że podwyższenie opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu jest nieuzasadnione wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu. Drugi z członków zarządu – J.H. zjawił się w siedzibie Spółki w W. dopiero w drugiej połowie stycznia.

Trzeba mieć na uwadze, że grudzień jest miesiącem szczególnym albowiem z uwagi na święta znacznie skraca się czas pracy. Może gdyby cała ta sytuacja miała miejsce w miesiącu późniejszym lub wcześniej, to po pierwsze korespondencja miałaby szansę być wcześniej odnalezioną, a po drugie urzędujący w kraju członek zarządu zapewne przebywałby wówczas w Polsce.

Wskazać należy, że w przypadku strony będącej od strony formalnoprawnej spółką prawa handlowego, wyposażoną w osobowość prawną i posiadającą reprezentujące ją organy, brak winy w uchybieniu terminu oznacza brak winy osoby legitymowanej do podejmowania czynności prawnej w imieniu tej jednostki.

Zdaniem skarżącej, członkowie zarządu Spółki we właściwy sposób zadbali o interesy Spółki i wyznaczyli osobę uprawnioną do podejmowania i nadzorowania korespondencji na czas absencji członków zarządu w okresie świąteczno- noworocznym oraz poprzedzającym go okresie przedświątecznym. Z tego powodu niezrozumiałym dla skarżącej jest stanowisko organu, że w przedmiotowej sprawie nie można mówić o zaistnieniu okoliczności faktycznej, uzasadniającej brak winy skarżącej, podczas gdy skarżąca dochowała należytej staranności. Dopełnienie czynności w terminie stało się niemożliwe z powodu trudnej do przezwyciężenia przeszkody, niezależnej od samej skarżącej reprezentowanej przez członków zarządu. Skoro po pierwsze wszystkie osoby legitymowane do występowania w imieniu Spółki przebywały poza granicami kraju, a po drugie wypowiedzenie czynszu nie dotarło do tych osób we właściwym terminie, na skutek okoliczności za które nie ponoszą one winy, z całą stanowczością należy stwierdzić, że osoby te bez swojej winy uchybiły terminowi do złożenia wniosku o ustalenie, że podwyższenie opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu jest nieuzasadnione.

Spółka jako całość uchybiła terminowi w sposób niezawiniony, czym spełnia przesłankę przywrócenia terminu. Pozostałe formalne przesłanki dla przywrócenia terminu również zostały przez skarżącą spełnione wraz z pismem z dnia 4 stycznia 2013 r. Tym samym złożony przez skarżącą wniosek o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o ustalenie, że podwyższenie opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu jest nieuzasadnione, jest w pełni zasadny.

Nie jest trafny argument organu, że strona miała 30 dni, aby wnieść do SKO o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona i że w tym czasie tylko kilka dni przypadało na okres świąteczno-noworoczny. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem strona ma takie samo prawo wnieść pismo w ostatnim dniu terminu, jak i w pierwszym, a fakt, iż strona mogła wcześniej dokonać czynności, lecz zwlekała z tym do ostatniego dnia ustawowego terminu, w którym zaistniała przeszkoda do dokonania tej czynności, nie może stanowić podstawy odmowy uwzględnienia wniosku z art. 58 Kpa. W orzecznictwie przyjmuje się, że strona nie może ponosić negatywnych konsekwencji okoliczności, które były nie do przewidzenia, a polegających na tym, że w ostatnim dniu terminu zaistniała nieprzewidziana sytuacja, uniemożliwiająca stronie dokonanie czynności z zakresu postępowania administracyjnego. W przedmiotowej sprawie oprócz tego, że okres świąteczny spowodował nieobecność osoby kompetentnej do składania oświadczeń w imieniu skarżącej, to nadto o przedmiotowym wypowiedzeniu czynszu osoba ta dowiedziała się dopiero w dniu upływu terminu do złożenia wniosku, przy czym w dniu tym nie mogła dokonać czynności albowiem pozostawała poza terytorium kraju.

Okoliczność, że strona planowała dokonanie czynności w ostatniej chwili w żadnym razie nie może stanowić podstawy do przyjęcia tej winy w uchybieniu terminu. Przepisy o terminach służą sprawnemu prowadzeniu postępowania i utrzymywaniu pewności w obrocie prawnym. Są to istotne wartości w postępowaniu administracyjnym. Jednak nie mniej istotną wartością jest zapewnienie stronie dwuinstancyjności postępowania, polegającej na merytorycznym rozpoznaniu sprawy przez organ II instancji. Obie te wartości muszą być chronione w sposób równorzędny. Nadmiernie rygorystyczna interpretacja przepisów o przywróceniu terminu, prowadząca do ograniczenia ich stosowania nie może być aprobowana.

W dalszej części skargi Spółka H. wskazała, że o naruszeniu przez SKO w W. art. 8 Kpa świadczy to, że skarżąca była przekonana, że wniosek o przywrócenie terminu został przez organ uwzględniony, skoro przed jego złożeniem (ponad półtora roku wcześniej) organ wyznaczył w sprawie rozprawę. Prowadzenie postępowania co do meritum sprawy, a następnie badanie przesłanki formalnej jest rażącym naruszeniem zasady szybkości i ekonomiki postępowania, przedłuża postępowanie i generuje dodatkowe koszty.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. wniosło o oddalenie skargi i podtrzymało prezentowane w sprawie stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga nie jest uzasadniona.

Poza sporem w niniejszej sprawie jest to, że Spółka H. uchybiła terminowi do wniesienia wniosku o uznanie, że aktualizacja opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste przedmiotowej nieruchomości jest nieuzasadniona. Wypowiedzenie opłaty rocznej doręczono skarżącej za pośrednictwem zleceniobiorcy zatrudnionego w Spółce M.S. w dniu 3 grudnia 2012 r., co potwierdza dowód doręczenia znajdujący się w aktach sprawy. Wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty była nieuzasadniona wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu Spółka złożyła Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w W. jeden dzień po terminie, tj. w dniu 4 stycznia 2013 r., co potwierdza stempel placówki pocztowej znajdujący się na kopercie zawierającej korespondencję.

Sąd podziela stanowisko SKO w W., że w niniejszej sprawie nie został uprawdopodobniony przez Spółkę H. brak winy w uchybieniu terminu do wniesienia wniosku o uznanie, że aktualizacja opłaty była nieuzasadniona.

Należy zauważyć, że zgodnie z przepisem art. 58 § 1 Kpa, w razie uchybienia terminu należy przywrócić termin na prośbę zainteresowanego, jeżeli uprawdopodobni, że uchybienie nastąpiło bez jego winy. Z treści tego przepisu wynika, że w piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Wniosek o przywrócenie terminu powinien zawierać uzasadnienie uprawdopodabniające okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu.

Jak trafnie zauważył organ, o braku winy w uchybieniu terminu można mówić jedynie wówczas, gdy zainteresowany podmiot działał z najwyższą starannością, jednakże dopełnienie czynności w terminie stało się niemożliwe z powodu trudnej do przezwyciężenia przeszkody, niezależnej od osoby zainteresowanej (por. wyrok NSA z dnia 2 lutego 2000 r., sygn. akt SA/Sz 2125/98, LexPolonica nr 350238). Dopuszczenie się przez stronę nawet najmniejszego niedbalstwa wyklucza zatem możliwość przywrócenia terminu (por. wyrok NSA z dnia 13 października 1999 r., sygn. akt III SA 1436/99, LexPolonica nr 347371). Przy czym w orzecznictwie sądowym za okoliczności wskazujące na brak winy osoby zainteresowanej w dochowaniu terminu uznaje się takie zdarzenia niezależne od strony jak np.: przerwa w komunikacji, nagła choroba, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą, powódź, pożar, nieprawidłowe doręczenie stronie pisma. Jeżeli chodzi o podmioty instytucjonalne w orzecznictwie sądowym wskazano, że o braku winy w uchybieniu terminu nie mogą stanowić niewłaściwy sposób organizacji pracy jednostki, panujące wewnątrz zasady obsługi danej jednostki oraz zaniedbania jej pracowników (por. wyrok NSA z dnia 20 września 2001 r., sygn. akt IV SA 1340/99, LEX nr 54141; wyrok NSA z dnia 17 września 2010 r., sygn. akt II OSK 1464/09, LEX nr 746563).

Zdaniem Sądu, to, że w okresie między 3 grudnia 2012 r., a 3 stycznia 2013 r. w siedzibie Spółki nie przebywał żaden z członków jej zarządu, w szczególności A.M., a zatrudniony w Spółce M.S. nie przekazał osobom reprezentującym Spółkę we właściwym czasie informacji o wpływie w okresie przedświątecznym wypowiedzenia dotychczasowej opłaty rocznej i samego dokumentu wypowiedzenia, świadczy o niewłaściwym dbaniu przez skarżącą o swoje interesy. Sąd zwraca uwagę, że nadejście okresu przedświątecznego i świąteczno-noworocznego i wiążące się z tym trudności w obsłudze osoby prawnej są przewidywalne i każdy właściwie funkcjonujący w obrocie gospodarczym podmiot dostosowuje w tym okresie sposób organizacji pracy, sposób reprezentacji na zewnątrz i obsady kadrowej. Powierzenie zaś mającemu krótką praktykę stażyście zadań związanych z właściwym nadawaniem biegu skierowanym do Spółki oświadczeniom woli, wywołującym skutki prawne, świadczy o tym, że osoby decyzyjne w Spółce wzięły na siebie ryzyko niewłaściwie wykonanych obowiązków przez zleceniobiorcę, co obciąża samą Spółkę.

Zdaniem Sądu, tego rodzaju niedociągnięć występujących wewnątrz Spółki, przy dołożeniu należytej staranności, można było uniknąć. Wobec tego wskazane w uzasadnieniu wniosku o przywrócenie terminu i uzasadnieniu skargi okoliczności nie uprawdapadabniają w sposób dostateczny braku winy samej Spółki w uchybieniu terminu do złożenia wniosku o uznanie, że aktualizacja opłaty była nieuzasadniona.

Sąd nie podzielił natomiast stanowiska organu, co do tego, że w niniejszej sprawie nie została spełniona przesłanka złożenia wniosku o przywrócenie terminu w terminie 7- dniowym od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu. Jak wynika z treści skargi w dniu 2 stycznia 2013 r. M.S. zatrudniony w Spółce powziął wiadomość o treści wypowiedzenia (w tym prawdopodobnie i o treści zawartego w nim pouczenia o prawie do złożenia w terminie 30 dni wniosku o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest uzasadniona) i poinformował o tym fakcie reprezentantów Spółki. W dniu 4 stycznia 2013 r. w siedzibie Spółki pojawił się członek zarządu A.M.. Zatem w tym momencie ustała przyczyna uchybienia terminu, umożliwiająca sporządzenie i podpisanie wniosku o przywrócenie terminu przez osobę uprawnioną, a także i jego złożenie do organu w dniu 4 stycznia 2013 r., a więc zgodnie z wymogiem z art. 58 § 2 Kpa zd. Pierwsze. Błędna ocena organu w zakresie tej przesłanki przywrócenia terminu nie miała jednak wpływu na wynik sprawy.

Odnosząc się do zarzutów skargi Sąd nie podziela stanowiska Spółki H.., co do tego, że w niniejszej sprawie organ naruszył w istotny sposób przepisy art. 58 § 1 Kpa, art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 124 § 2, art. 11 i art. 107 § 3 w zw. z art. 126 Kpa. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. wyjaśniło stronie przesłanki zastosowania przepisu art. 58 § 1 i 2 Kpa, przytoczyło podawane przez Spółkę okoliczności braku winy w uchybieniu terminu i właściwie oceniło, że wskazywane przez Spółkę okoliczności nie uprawdapadabniają braku winy wnioskodawcy w uchybieniu terminu do złożenia wniosku o uznanie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona. Stanowisko organu ma oparcie w materiale dowodowym sprawy.

Dla niniejszej sprawy nie miały istotnego znaczenia zarzuty naruszenia przepisów art. 8 i art. 12 § 1 Kpa. Kwestia wyznaczenia rozprawy przed rozpoznaniem wniosku o przywrócenie terminu nie miała żadnego wpływu na ocenę zasadności tego wniosku. To samo dotyczy zbyt późnego – zdaniem skarżącej – wyznaczenia terminu rozprawy i rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu.

Sąd nie uwzględnił wniosku dowodowego zawartego w skardze, z tego powodu, że podawane w jej uzasadnieniu okoliczności nie są kwestionowane przez strony. Z przepisu art. 58 § 1 Kpa, wynika, zainteresowany ma jedynie uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Zarówno orzecznictwo, jak i piśmiennictwo są zgodne, że uprawdopodobnienie istnienia tej przesłanki (braku winy) jest środkiem zastępczym dowodu w ścisłym tego słowa znaczeniu i nie daje pewności, lecz tylko wiarygodność (prawdopodobieństwo) twierdzenia o jakimś fakcie (por. wyrok NSA z dnia 4 czerwca 2002 r., II SA/Kr 1977/00, niepubl.). W piśmiennictwie uprawdopodobnienie określa się jako ułatwione postępowanie dowodowe, postępowanie zmierzające do uwiarygodnienia twierdzeń, surogat, namiastkę dowodu bądź środek zastępczy dowodu niedający pewności, lecz tylko wiarygodność (prawdopodobieństwo) twierdzenia o jakimś fakcie (M. I., Charakterystyka prawna uprawdopodobnienia w postępowaniu cywilnym, "Nowe Prawo" 1980, nr 3, s. 75). Uprawdopodobnienie nie oznacza więc udowodnienia braku winy. Istota uprawdopodobnienia sprowadza się do przekonania organu o przynajmniej prawdopodobieństwie zaistnienia okoliczności mających wpływ na brak winy w uchybieniu terminu. Wobec tego zbędne było udowadnianie w postępowaniu sądowym niespornych okoliczności, podawanych w treści skargi, uzasadniających – w ocenie skarżącej - brak winy w uchybieniu terminu.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) orzekł, jak w sentencji wyroku.