Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Wasilewska, Sędzia NSA Artur Mudrecki (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Izabela Najda-Ossowska, Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. spółka jawna z siedzibą w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 21 lipca 2011 r. sygn. akt I SA/Po 724/10 w sprawie ze skargi S. spółka jawna z siedzibą w K. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 23 lipca 2010 r. nr [....] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące styczeń, luty, marzec 2007 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od S. spółka jawna z siedzibą w K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w P. kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji

Wyrokiem z dnia 21 lipca 2011r., sygn. akt I SA/Po 724/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę S. Spółka jawna (dalej: spółka lub skarżąca) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 23 lipca 2010 r.

2. Przedstawiony przez Sąd pierwszej instancji tok postępowania

2.1. Decyzją z dnia 9 października 2009 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w K., określił Spółce wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za styczeń, luty, marzec 2007 r.

W uzasadnieniu organ wskazał, że przedmiotem działalności gospodarczej Spółki w 2007 r. była sprzedaż hurtowa i detaliczna artykułów włókienniczych. Przeprowadzone w stosunku do Spółki ustalenia kontroli podatkowej wykazały, że Spółka niesłusznie obniżała podatek należny o podatek naliczony z faktur VAT dotyczących zakupu materiałów obiciowych wystawionych przez następujące podmioty:

1) R.K.: - za styczeń 2007 r. kwota netto 465.405,10 zł podatek naliczony 102.389,13 zł,- za luty 2007 r. kwota netto 200.011,98 zł, podatek naliczony 44.002,64 zł, - za marzec 2007 r. kwota netto 596.991,74 zł, podatek naliczony 131.338,18 zł.

Na podstawie zebranego materiału dowodowego Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że firma R.K. w rzeczywistości nie dokonywała sprzedaży materiałów obiciowych udokumentowanych fakturami VAT w ww. kwotach za wskazane miesiące. Organ pierwszej instancji zakwestionował Spółce prawo do odliczenia podatku VAT z faktur VAT wystawionych przez R. K. mając na uwadze art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54 poz. 535 ze zm.) (dalej: ustawa o VAT)

2) L., ul. B..: - za marzec 2007 r. wartość netto faktur 13.005,00 zł, podatek naliczony 2.861,10 zł.

Organ pierwszej instancji ustalił, że firma L., której NIP nie został nigdy wygenerowany przez organ rejestrowy jest podmiotem nieistniejącym. Stwierdzono brak jakiegokolwiek dokumentu administracyjnego (typu: NIP, REGON, zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej) dotyczącego tej firmy. Ponadto organ pierwszej instancji poza wystawionymi fakturami, stwierdził brak innych dokumentów, potwierdzających fakt przeprowadzenia transakcji handlowych, tj. dokumentów księgowych WZ, umów, przelewów bankowych itp. Na podstawie powyższych ustaleń organ pierwszej instancji uznał, że poprzez odliczenie przez podatnika podatku naliczonego z faktur wystawionych przez L. naruszone zostały przepisy art. 86 ust.1, art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a, art. 88 ust. 3a pkt lit. a ustawy o VAT. Organ pierwszej instancji stwierdził, że ww. firma jest podmiotem nieistniejącym, a faktury firmowane przez L. nie odzwierciedlają rzeczywistych transakcji gospodarczych i stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane przez podmiot wskazany na fakturach jako dostawca materiałów obiciowych.

W oparciu o zebrany materiał dowodowy Naczelnik Urzędu Skarbowego w K. na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) oraz art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a) ustawy o VAT zakwestionował podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT wystawionych przez R.K. oraz L..

2.2. Od powyższej decyzji Spółka złożyła odwołanie, podkreślając, że na mocy zaskarżonej decyzji pozbawiona została prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup towaru od dwóch kontrahentów.

Spółka podtrzymała swój wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych z zakresu daktyloskopii i grafologii w sprawie L.. Jej zdaniem, to P.M. dostarczał towar i wystawiał faktury w imieniu firmy L. Podniosła również, że sprzeczna z prawem wspólnotowym jest wykładnia prawa podatkowego, która nie pozwala odliczyć podatku VAT zawartego w fakturach dotyczących faktycznych dostaw towaru, jeżeli zbywca towaru nie posiadał statusu czynnego podatnika VAT i nie zapłacił należnego podatku.

2.3. Dyrektor Izby Skarbowej w P. decyzją z dnia 23 lipca 2010 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Organ w oparciu zgromadzony materiał dowodowy uznał, że Spółka zaewidencjonowała faktury wystawione przez podmiot nieistniejący w ewidencji zakupu VAT oraz obniżyła podatek należny o podatek naliczony wynikający z tych faktur. Sam fakt posiadania faktury, która nie odzwierciedla opisanej na niej transakcji, gdzie stroną transakcji nie jest podmiot, który figuruje jako wystawca faktury, nie może, zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej, u jej posiadacza rodzić uprawnienia do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wykazany na tej fakturze. W wyniku dokonanych czynności sprawdzających ustalono, że dane wystawcy faktury są nieprawdziwe. Firma L. w rzeczywistości nie istniała, nie mogła zatem dokonać dostawy towarów wykazanych na fakturach, dokumenty - faktury VAT miały poświadczyć transakcje, których firma L. nie dokonała.

Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że Spółka reprezentowana była głównie przez wspólnika P.S. - prowadzącego działalność gospodarczą polegającą na handlu materiałami obiciowymi od kilkunastu lat. Jego doświadczenie w tej branży pozwoliłoby mu, przy zachowaniu minimum staranności, na weryfikację kontrahentów, co do wiarygodności przeprowadzanych przez nich transakcji. P.S. mógł przewidzieć, że dokonuje transakcji, których celem jest uzyskanie korzyści podatkowej. W świetle orzecznictwa ETS zasadnicze znaczenie dla zachowania prawa do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach wystawionych przez podmioty wymienione ww. przepisie ma ustalenie, czy podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć o tym, że nabywając towar uczestniczył w transakcji wykorzystywanej do popełnienia oszustwa. W zaskarżonej decyzji okoliczności świadczą o braku staranności w doborze kontrahenta, oraz że podatnik powinien był wiedzieć, że uczestniczy w nielegalnych transakcjach.

Organ odnosząc się do wniosku spółki o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego w zakresie daktyloskopii i grafologii w celu udowodnienia, że faktury, na których jako wystawca figuruje L. wystawiał P.M., wskazał, że przeprowadzenie wnioskowanych dowodów z zakresu daktyloskopii i grafologii dla wymiaru podatku VAT w Spółce było zbędne, gdyż ustalenie osoby, która wypisuje faktury VAT na nieistniejącą firmę nie zmienia faktu, że firma ta nie istniała, a taka okoliczność faktyczna była podstawą podjętego przez organy podatkowe rozstrzygnięcia.

Dyrektor Izby Skarbowej utrzymując rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji podzielił również stanowisko dotyczące faktur wystawionych przez R.K.

2.4. W skardze Spółka zaskarżyła ostateczną decyzję z dnia 23 lipca 2010 r. w części w jakiej Dyrektor Izby Skarbowej zanegował prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony uwidoczniony w fakturach wystawionych przez firmę L. w marcu 2007 r. Wydanej decyzji Spółka zarzuciła naruszenie: - art. 122 Ordynacji podatkowej poprzez wadliwe ustalenie stanu faktycznego i na skutek tego wyciągnięcie wniosków z niepełnego materiału dowodowego; - art. 188 Ordynacji podatkowej poprzez brak przeprowadzenia wszystkich dowodów, co w rezultacie oznacza niewyczerpanie materiału dowodowego.

Zdaniem strony, organ podatkowy popełnił błąd akceptując odmowę organu podatkowego pierwszej instancji odnośnie przeprowadzenia zawnioskowanych przez stronę dowodów z opinii biegłych z zakresu grafologii i daktyloskopii dotyczących faktur wystawionych przez firmę L. Skarżąca podkreśliła, że w razie ustalenia, iż to P.M. był jedyną osobą, której ślady papilarne zostały odciśnięte na fakturach, bądź której pismem zostały one sporządzone, to będzie jej przysługiwać prawo do odliczenia. Odmowa przeprowadzenia zawnioskowanych dowodów naruszyła zasadę neutralności podatkowej.

Spółka wskazała również, że podatnicy mają prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT zakupu wystawionego przez podmiot istniejący lecz niezarejestrowany.

2.5. Odpowiadając na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie.

2.6. Na rozprawie, która odbyła się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Poznaniu w dniu 15 marca 2011 r. pełnomocnik strony skarżącej poinformował o wydanym wyroku w sprawie karnej, na podstawie którego P.S. został uniewinniony. Wobec powyższego Sąd zobowiązał pełnomocnika do nadesłania uwierzytelnionej kopii powołanego wyroku karnego.

2.7. Pismem, które wpłynęło do tutejszego Sądu w dniu 17 czerwca 2011 r., strona skarżąca wniosła o zawieszenie postępowania z powodu toczącej się przed Sądem Rejonowym w K. sprawy karnej skarbowej przeciwko P.S. (sygn. akt II Ks 8/10).

3. Uzasadnienie rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji

Wojewódzki Sąd Administracyjny skargę oddalił. Sąd przyjął za podstawę rozstrzygnięcia ustalenia faktyczne dokonane przez organy podatkowe, bowiem stan faktyczny został ustalony z zachowaniem reguł procedury podatkowej. Wbrew zatem stanowisku skarżącej, postępowanie zostało przeprowadzone zgodnie z przepisami postępowania, w szczególności z art. 122 i 188 O.p. i art. 187 § 1 O. p.

Zgodnie z art. 180 O.p. jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem, a zatem organ był uprawniony do korzystania z materiałów dostarczonych przez organy Policji.

Sąd nie znalazł podstaw aby zakwestionować dokonane przez organy podatkowe ustalenia dotyczące braku prawa do odliczenia podatku naliczonego zarówno w stosunku do faktur L., jaki i faktur R.K. Jakkolwiek skarżąca w złożonej skardze nie podważała już, tak jak na etapie odwołania, ustaleń organów podatkowych odnośnie faktur R.K., to Sąd, który nie był związany granicami skargi, podzielił stanowisko organów wyrażone w zaskarżonej decyzji dotyczące tego podmiotu.

Sąd zaakceptował również ustalenia organu dotyczące fikcyjnych transakcji dokonanych przez skarżącą z firmą L. Podmiot ten nigdy nie istniał, nie uczestniczył w obrocie gospodarczym, nie był podmiotem zarejestrowanym w urzędzie skarbowym jako podatnik VAT. Świadczy o tym m.in. brak jakiegokolwiek dokumentu administracyjnego NIP, REGON, zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej. Brak jest też innych dokumentów, które potwierdzałyby fakt przeprowadzenia transakcji handlowych w tym dokumentów księgowych WZ, umów czy przelewów bankowych. P.S. reprezentując Spółkę S. mógł i powinien przewidzieć, na podstawie tych okoliczności, że dokonuje transakcji, których celem jest bezprawne uzyskanie korzyści podatkowej.

Sąd podzielił pogląd organu, że zasady staranności obligowały podatnika do zbadania pozycji podatkowej kontrahentów. W przypadku skarżącego brak takiej szczególnej przezorności, o czym świadczy, np. regulowanie należności z faktur gotówką bez potwierdzenia uiszczenia zapłaty do rąk kierowcy, którego danych personalnych nie znał; kontaktowanie się z rzekomym dostawcą poprzez tego kierowcę, że co najmniej wiedział lub mógł wiedzieć, gdyby zachował należytą staranność jakiej można było od niego wymagać w danych okolicznościach, że nabywa towar z nieujawnionego źródła, a otrzymywane faktury jedynie firmują tenże obrót.

Zdaniem Sądu, bez znaczenia byłyby w niniejszej sprawie wyniki badań grafologicznych czy daktyloskopijnych, o których przeprowadzenie wnioskowała strona skarżąca, albowiem kluczowe znaczenie w sprawie ma ustalenie, że same transakcje były fikcyjne i w rzeczywistości nie miały miejsca, a nie, kto konkretnie składał podpisy na fakturach. Zadaniem organu podatkowego nie jest ustalanie kto dokonywał ewentualnego fałszerstwa albowiem leży to w gestii właściwych miejscowo organów ściągania. Organ nie naruszył zatem w tej kwestii 188 O. p.

Sąd dodał, że wiadomo z treści uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 24 lutego 2011 r., sygn. akt IV Ka 385/10 (znajdującego się w aktach sądowych sprawy o sygn. akt I SA/Po 358/10 - k. 88 -111), iż w postępowaniu karnym, na które powołał się pełnomocnik podatnika podczas rozprawy w dniu 15 marca 2011 r., przeprowadzono dwie, a nie jedną opinie grafologiczne, a ich wyniki nie są jednoznaczne - jedna potwierdza autorstwo podpisów J.Z., druga raczej go wyklucza. Postępowanie podatkowe jest postępowaniem odrębnym, samodzielnym od postępowania karnego, a ustalenia dowodowe tego ostatniego nie są wiążące w innych postępowaniach.

W ocenie Sądu, organ podatkowy na podstawie dokonanych ustaleń prawidłowo zastosował w sprawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Wykładnia art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) i art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. 1a ustawy o VAT przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku gdy wystawiono faktury stwierdzające czynności, które nie zostały dokonane lub wystawcą faktur jest podmiot nieistniejący, faktury te nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego. Aby faktura mogła stanowić podstawę odliczenia albo zwrotu podatku powinna odzwierciedlać rzeczywiste nabycie towarów lub usług - winna dokumentować faktyczne wykonanie czynności. W tej sytuacji, słuszny był wniosek organu podatkowego, że w sprawie, w sytuacji gdy faktury odnosiły się do czynności fikcyjnych albo pochodziły od podmiotu nieistniejącego, brak było po stronie skarżącej możliwości odliczenia podatku naliczonego z nich wynikającego. Wskazany wniosek znajduje poparcie w bogatym orzecznictwie sądowoadministracyjnym.

Zdaniem Sądu, zaskarżona decyzja nie narusza także zasady neutralności podatku VAT. Wielokrotnie Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS) podkreślał, że VI Dyrektywa powinna być interpretowana w ten sposób, iż sprzeciwia się ona prawu podatnika do odliczenia podatku od wartości dodanej, jeżeli transakcje, z których wynika to prawo, stanowią nadużycie (por. wyroki: z dnia 21 lutego 2006 r., sygn. akt C-255/02, z dnia 12 maja 1998 r., sygn. akt C-367/96, z dnia 11 października 1997 r., sygn. akt 125/76, z dnia 3 marca 1993 r., sygn. akt C-8/92, a także z dnia 6 lipca 2006 r., sygn. akt C-439/04).

W kwestii skutków braku rejestracji dla prawa do odliczenia podatku naliczonego wypowiedział się ETS w wyroku z dnia 22 grudnia 2010 r., w sprawie o sygn. C-438/09.

Sąd zauważył, że powołane orzeczenie ETS nie znajduje odniesienia do niniejszej sprawy, bowiem podstawą rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie była właśnie okoliczność, że transakcje opisane w spornych fakturach nie miały miejsca.

Sąd pierwszej instancji wskazał również, że przed Sądem Okręgowym w K. odbyła się rozprawa apelacyjna przeciwko P.S. oskarżonemu o przestępstwo z art. 271 § 1 i 3 kk w zw. z art. 12 kk, jednak niniejsza sprawa mogła zostać rozstrzygnięta wyrokiem bez oczekiwania na prawomocny wyrok karny. Zgodnie bowiem z art. 11 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2002 r. nr 153, poz. 1270 ze zm.) (dalej: u.p.p.s.a.) dopiero ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd administracyjny. Oznacza to, że przepis dotyczy prawomocnych wyroków skazujących i sąd rozpoznający sprawę z zakresu postępowania administracyjnego musi przyjąć, że skazany tym wyrokiem popełnił przestępstwo przypisane mu wyrokiem karnym. Brak takiego wyroku oznacza, że może samodzielnie dokonać oceny wszelkich okoliczności sprawy.

4. Skarga kasacyjna

4.1. W skardze kasacyjnej, sporządzonej przez pełnomocnika skarżącej, zaskarżono powyższy wyrok w całości, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, gdyż Sąd nie uchylił zaskarżonej decyzji ze względu na to, że istotne ustalenia sądu nastąpiły na podstawie zebranego w sprawie niepełnego materiału dowodowego, co stanowi naruszenie art. 1 § 1 i § 2, art. 3 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych oraz art. 141 § 4 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c u.p.p.s.a. w związku z art. 122, art. 187 § 1, art. 188 i art. 191 O.p. poprzez zaakceptowanie błędnego poglądu organu podatkowego, że w sprawie nie zaistniała potrzeba powołania biegłych z zakresu grafologii i daktyloskopii celem ustalenia, że faktury były wystawione przez P.M. z firma L.

4.2. W oparciu o wskazane podstawy wniesiono o: - uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie go do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu; - zasądzenie od organu na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania, w tym z tytułu zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Jednocześnie na podstawie art. 182 § 2 u.p.p.s.a. strona zrzekła się rozprawy.

5. Odpowiedź na skargę kasacyjną

W odpowiedzi na skargę kasacyjną wniesiono o: - oddalenie skargi kasacyjnej; - zasądzenie od skarżącego na rzecz organu kosztów postępowania według norm przepisanych.

6. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

6.1. Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Autor skargi kasacyjnej oparł zarzuty skargi kasacyjnej na naruszeniu przepisów postępowania (art. 174 pkt 2 u.p.p.s.a.).

W pierwszej kolejności zarzuty skargi kasacyjnej oparto na naruszeniu art. 1 § 1 i § 2, art. 3 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych. Wskazane przepisy ustrojowe określają zakres wymiaru sprawiedliwości sądów administracyjnych.

Podstawowym zadaniem sądów administracyjnych jest sprawowanie kontroli działalności administracji publicznej (rządowej i samorządowej). "Sprawowanie kontroli" oznacza pewnego rodzaju wtórność działań sądu wobec działań organów administracji. Rola sądu administracyjnego sprowadza się do badania (korygowania) działania lub zaniechania organów administracji publicznej, a nie zastępowania ich w załatwianiu spraw przez wydawanie końcowego rozstrzygnięcia w sprawie. Sąd administracyjny ocenia zgodność z prawem zaskarżonego aktu organu administracji publicznej, nie zastępuje go w czynnościach. Sąd administracyjny w aktualnym stanie prawnym jest w zasadzie sądem kasacyjnym, orzekającym o zgodności albo niezgodności z prawem aktu lub czynności organu administracyjnego (M. Masternak-Kubiak w: Tadeusz Kuczyński, Małgorzata Masternak-Kubiak, Prawo o ustroju sądów administracyjnych. Komentarz, Wolters Kluwer, Warszawa 2008, teza 5 do art. 1).

Z kolei art. 3 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych, na który powołuje się strona stanowi o kompetencji jurysdykcyjnej Naczelnego Sądu Administracyjnego przy badaniu czynności podejmowanych przez wojewódzkie sądy administracyjne.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w rozpatrywanej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny dokonując kontroli indywidualnej decyzji administracyjnej w sprawach podatkowych pod kątem legalności jej działania dokonał to prawidłowo. W szczególności dokonano oceny stosowania przepisów postępowania podatkowego a zwłaszcza postępowania dowodowego. Dokonana kontrola pod kątem legalności działania organów podatkowych nie budzi zastrzeżeń.

6.2. Również zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia art. 141 § 4 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c u.p.p.s.a. w związku z art. 122, art. 187 § 1, art. 188 i art. 191 O.p. nie zasługują. na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 141 § 4 u.p.p.s.a. uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania.

W rozpatrywanej sprawie uzasadnienie Sądu pierwszej instancji spełnia wszystkie wymogi wskazane w cytowanym przepisie. Wojewódzki Sąd w Poznaniu odniósł się do zarzutów skargi strony. Jednocześnie Sąd uznał, że nie zachodzą przesłanki do zastosowania art. 145 § 1 pkt 1 lit. c u.p.p.s.a. i oddalił skargę na podstawie art. 151 u.p.p.s.a.

6.3. Brak jest podstaw aby uznać, że organy podatkowe naruszyły zasady prawdy materialnej określone w art. 122 i 187 § 1 O.p. W szczególności ustalenie, że faktury pochodzące od nieistniejącej firmy nie spełniały warunków formalnych materialnych aby mogły w świetle obowiązujących przepisów prawa materialnego do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony nie budzi zastrzeżeń.

6.4. Także zarzut drugi zarzut skargi kasacyjnej naruszenia art. 188 i art. 191 O.p. nie zasługuje na uwzględnienie. W tym zakresie Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela pogląd wyrażony przez Sąd pierwszej instancji. W szczególności w przypadku ustalenia, że strona do rozliczenia posługiwała się sfałszowaną fakturą VAT, od firmy, która nie istniała oraz która nie dokumentowała dokonanej czynności to brak podstaw aby dodatkowo wyjaśniać kto konkretnie dokonał sfałszowania tej faktury. Już ustalenie ww. okoliczności uprawniało organy podatkowe do zakwestionowania prawa strony do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wskazany w tych fakturach. Okoliczność, kto konkretnie fałszował faktury może mieć znaczenie w procesie karnym.

6.5. Z tych względów skargę kasacyjną jako nieuzasadnioną Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 u.p.p.s.a. oddalił. Orzeczenie o kosztach postępowania kasacyjnego uzasadnia treść art. 204 pkt 1 u.p.p.s.a.