Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 29 października 2020 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zdzisław Kostka (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Miron Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński po rozpoznaniu w dniu 29 października 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Rady Gminy [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 30 czerwca 2017 r. sygn. akt II SA/Kr 514/17 w sprawie ze skargi B. S. na uchwałę Rady Gminy [...] z dnia [...] czerwca 2012 r., nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla sołectw A., B., K. w Gminie [...] 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę, 2. zasądza od B. S. na rzecz Gminy [...] kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 30 czerwca 2017 r., sygn. akt II SA/Kr 514/17, na skutek skargi B. S. stwierdził nieważność uchwały Rady Gminy [...] z [...] czerwca 2012 r., nr [...], w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla sołectw A., B. i K. w gminie Z. w części graficznej w zakresie działki nr [...] położonej w obszarze oznaczonym symbolem 9R.

Z zaskarżonego przed Sądem pierwszej instancji planu miejscowego wynika, że działka nr [...] znajduje się na terenach rolnych, na których m.in. obowiązuje zakaz lokalizacji nowej zabudowy mieszkaniowej (§ 40 ust. 2 i ust. 4 pkt 2 zaskarżonej uchwały).

Skarżący – właściciel działki nr [...] - w skardze twierdził, że nie istnieją obiektywne przesłanki przeznaczenia jego nieruchomości na działalność rolniczą oraz ustanowienia na niej zakazu lokalizacji zabudowy mieszkaniowej. Podniósł, że w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Z. teren, na którym znajduje się jego nieruchomość, został warunkowo przeznaczony na zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Warunkiem, od którego miało zależeć przeznaczenie terenu pod zabudowę mieszkaniową, miało być stanowisko Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego. Zdaniem skarżącego wskazany organ administracji zajął takie stanowisko w piśmie z 20 września 2010 r., z którego wynikało, że dopuszczalna jest zabudowa nie wyższa niż 9 m nad poziomem terenu z zastrzeżeniem, że jej wysokość bezwzględna będzie niższa od najwyższej rzędnej przeszkody rozległej. W ocenie skarżącego stanowisko Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego nie wykluczało zabudowy mieszkaniowej, lecz wprowadzało jej ograniczenia. Następnie wskazał, że w przypadku nieruchomości, której jest właścicielem, najbliższa przeszkoda rozległa znajduje się na wysokości 333 m n.p.m., zaś jego nieruchomość znajduje się na wysokości 319 m n.p.m. Oznacza to, zdaniem skarżącego, że jego nieruchomość może być zabudowana w taki sposób, aby zostały spełnione wymogi Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego. Odmienne ustalenia przyjęte w zaskarżonym planie miejscowym powodują, zdaniem skarżącego, że plan ten w zaskarżonym zakresie jest sprzeczny ze studium. W związku z powyższym wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonego planu w zakresie, w jakim dotyczy działki nr [...].

Rada Gminy [...] w odpowiedzi na skargę przede wszystkim podniosła, że przewidziane w zaskarżonym planie ograniczenia w zabudowie wynikają z sąsiedztwa lotniska [...], w szczególności z tego, że w granicach zaskarżonego planu miejscowego znajdują się tereny pozostające w zasięgu powierzchni poziomych rozległych przeszkód lotniczych określonych w dokumentacji rejestracyjnej lotniska. Wywodziła, że ustalenia zaskarżonego planu powstały w uzgodnieniu z Prezesem Urzędu Lotnictwa Cywilnego, przy czym uwzględniono wnioski do planu miejscowego tego organu zawarte w piśmie z 20 września 2010 r. oraz szczegółowe uzgodnienia dokonane w toku przygotowania projektu planu. Podkreślono, że uzgodnienia miały skomplikowany charakter o czym m.in. świadczy przedłużenie terminu ich dokonania na prośbę Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego. Ostatecznie projekt zaskarżonego planu miejscowego został przez wskazany organ administracji uzgodniony - jak podano - postanowieniem z [...] maja 2011 r. Rada Gminy [...] twierdziła też, że przewidziana w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Z. warunkowa zabudowa mieszkaniowa miała być zweryfikowana podczas opracowania planu miejscowego. Taka weryfikacja miała miejsce i została oparta na dokumentacji rejestracyjnej lotniska oraz uzgodnieniach z Prezesem Urzędu Lotnictwa Cywilnego. Oznacza to, w ocenie Rady Gminy, że zaskarżony plan nie jest niezgodny ze studium.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że zaskarżony plan miejscowy był przedmiotem skarg w sprawach – dotyczących innych nieruchomości - w których zostały wydane wyroki przez NSA z 27 stycznia 2015 r., sygn. akt II OSK 1540/13 oraz z 21 kwietnia 2015 r., sygn. akt II OSK 1000/14. Na tej podstawie oraz po analizie dokumentacji planistycznej w zakresie zastosowania art. 17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Sąd pierwszej instancji uznał, że nie zostały naruszone zasady i tryb sporządzania planu miejscowego.

Odnosząc się do zarzutów skargi Sąd pierwszej instancji uznał, że w zaskarżonym zakresie plan miejscowy jest sprzeczny ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Stanowisko to wywiódł z treści studium w zakresie warunkowego przeznaczenia terenów na rozległej przeszkodzie lotniczej (str. 200 - 201) oraz pisma Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z 20 września 2010 r. Zdaniem Sądu pierwszej instancji stanowisko wskazanego organu administracji nie wykluczało zabudowy na przeszkodzie rozległej, lecz jedynie ją ograniczało w zakresie wysokości. Sąd pierwszej instancji ustalił przy tym, że działka nr [...] jest położona na przeszkodzie rozległej, której najwyższa rzędna wynosi 333 m n.p.m. Według Sądu pierwszej instancji jest to przeszkoda punktowa o numerze 19G (takie oznaczenie i nazwa wynika ze znajdującej się w przedstawionych Sądowi pierwszej instancji aktach mapie z napisem POWIERZCHNIA POZIOMA WEWNĘTRZNA 283 m n.p.m.). Ustalono też, że działka stanowiąca własność skarżącego znajduje się na pochyłym terenie i schodzi do wysokości około 320 m n.p.m. W związku z tym, w ocenie Sądu pierwszej instancji, mogła ona być w części zabudowana z uwzględnieniem warunków określonych w piśmie Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z 20 września 2010 r. Zatem, zdaniem Sądu pierwszej instancji, plan miejscowy nie powinien był wykluczać zabudowy na niżej położonej części działki nr [...]. Sąd pierwszej instancji zwrócił przy tym uwagę, że podobne stanowisko przyjęto w sprawach, w których wydano wskazane wyroki NSA.

W skardze kasacyjnej, zaskarżając wyrok Sądu pierwszej instancji w całości, Rada Gminy [...] przytoczyła następujące podstawy kasacyjne.

1. Naruszenie art. 106 § 5 p.p.s.a. w zw. z art. 231 k.p.c. i art. 233 § 1 k.p.c. przez brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy i poprzestanie na jego dowolnej ocenie w kontekście pism kierowanych do Wójta Gminy [...] przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego, z których wynika, iż dopuszczenie zabudowy powyżej rzędnej 283 m n.p.m. (na tak zwanej przeszkodzie rozległej), niekoniecznie wiąże się z możliwością pełnego zainwestowania terenu przy założeniu ograniczenia jedynie wysokości, lecz odnosi się w szczególności do ukształtowania tego obszaru nie tylko przez pryzmat rozległej przeszkody lotniczej, lecz także przeszkód punktowych.

2. Naruszenie art. 141 § 4 i art. 106 § 5 p.p.s.a. w zw. z art. 233 k.p.c. i art. 231 k.p.c. przez niewyjaśnienie i nieustosunkowanie się w wyroku do całego zebranego materiału dowodowego, a zwłaszcza dokumentów stanowiących robocze materiały ze współpracy organu planistycznego z Prezesem Urzędu Lotnictwa Cywilnego i przez to dokonanie kontrfaktycznych ustaleń na okoliczność jedynie celowości, a nie legalności ustanowienia zakazu zabudowy.

3. Naruszenie art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 135 p.p.s.a. przez pominięcie kwestii ustaleń poczynionych w ramach roboczych spotkań pomiędzy Prezesem Urzędu Lotnictwa Cywilnego, a Wójtem Gminy [...], rezultatem których było wypracowanie kształtu projektu planu miejscowego dopuszczającego w okrojonym zakresie możliwość zabudowy na przeszkodzie rozległej na zasadzie zastosowanego przez organ uzgadniający odstępstwa, co doprowadziło do błędnego ustalenia przez Sąd pierwszej instancji, że to wyłącznie organ planistyczny na zasadzie władztwa planistycznego określił sposób zainwestowania na rozległej przeszkodzie lotniczej, mimo że zaskarżony plan miejscowy w tym zakresie jest wynikiem konsensusu pomiędzy organem planistycznym i organem uzgadniającym ustalonego w ramach roboczych spotkań i konsultacji.

4. Naruszenie art. 4 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 4 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami przez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu jakoby organ planistyczny wyłączając nieruchomość skarżącego spod zabudowy dopuścił się nadużycia władztwa planistycznego, mimo że działanie organów gminy w tym przypadku było podyktowane bezwzględnie wiążącym stanowiskiem organu uzgadniającego.

5. Naruszenie art. 20 ust. 1 w zw. z art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 4 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami przez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na mylnym przyjęciu, że pomiędzy ustaleniami studium, a zaskarżonym planem miejscowym w zakresie dotyczącym nieruchomości skarżącego zachodziła niezgodność, mimo że warunkowe przeznaczenie w tym studium terenów pod zabudowę mieszkaniową uzależnione zostało od uzgodnienia przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego i takie uzgodnienie nie przewidywało budowlanego charakteru tych terenów ze względu na wymogi bezpieczeństwa ruchu statków powietrznych.

6. Naruszenie art. 1 ust. 2 pkt 5, 7 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 4 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami przez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu priorytetowej roli prawa własności spośród determinantów procesu kreacji przestrzeni, mimo że zaskarżona uchwała stanowi wyraz wyważenia wszystkich tych determinantów, a w szczególności odnosi się do kwestii interesu publicznego oraz bezpieczeństwa osób i mienia wynikających z położenia nieruchomości skarżącego na rozległej przeszkodzie lotniczej nieopodal portu lotniczego.

We wnioskach skargi kasacyjnej zażądano uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Ponadto wniesiono o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

Skarżący w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

Rozpoznając skargę kasacyjną Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

W ocenie NSA rozpoznającego skargę kasacyjną przede wszystkim zasadna jest podstawa kasacyjna, w której zarzuca się naruszenie art. 9 ust. 4 i art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 647) przez przyjęcie, że zaskarżony plan miejscowy w zakresie, w jakim dotyczy działki nr [...], jest sprzeczny ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Z.

Istotny dla rozpoznawanej sprawy zakres Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Z. (uchwała Rady Gminy [...] z dnia [...] lipca 2010 r., nr [...], w sprawie uchwalenia Zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Z.) to jego część zatytułowana Uciążliwości i ograniczenia związane z lotniskiem (str. 200 – 202). W tej części studium stwierdza się, powołując się na opinię Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z 1 grudnia 2008 r., że duże obszary gminy Z., na których istnieje zabudowa, które w planach miejscowych są przeznaczone pod zabudowę oraz które według wniosków do zmiany studium miałyby być przeznaczone pod zabudowę, znajdują się powyżej rzędnej 283 m n.p.m. dotyczącej określonej w tej opinii powierzchni poziomej wewnętrznej. Dalej stwierdza się, że w nawiązaniu do wskazanej opinii ustalono, iż nowe tereny wyznaczone w studium w celu zabudowy, położone na obszarach powyżej tej powierzchni, zostają wyznaczone jako tereny zabudowy warunkowe. Z kolejnych postanowień studium wynika, że ich oznaczenie w studium ma polegać na dodaniu litery "w" do symbolu odpowiadającego sposobowi zagospodarowania. Następnie stwierdzono, że "(m)ożliwość, bądź brak możliwości (w całości lub w części) przeznaczenia tych terenów pod zabudowę oraz warunki dla lokalizacji zabudowy (w tym dopuszczalna wysokość budynków i innych obiektów) zostanie zweryfikowana na etapie sporządzania planów miejscowych, w szczególności w trakcie procedury uzgadniania projektu planu z Prezesem Urzędu Lotnictwa Cywilnego".

Sąd pierwszej instancji odczytał wskazany fragment studium w ten sposób, że zawarty jest w nim warunek przeznaczenia określonego terenu w studium pod zabudowę i tym warunkiem jest pozytywne co do możliwości zabudowy stanowisko Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego. Ponadto Sąd pierwszej instancji uznał, że takim pozytywnym stanowiskiem wskazanego organu administracji co do możliwości zabudowy jest pismo Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z 20 września 2010 r. W związku z tym uznał, że zastrzeżony w studium warunek został spełniony, co sprawiło, że ustalenie studium dopuszczające zabudowę stało się wiążące dla organów gminy przy uchwalaniu planu miejscowego.

W ocenie NSA rozpoznającego sprawę stanowisko Sądu pierwszej instancji nie jest trafne. Sąd ten pominął fakt wynikający z treści pisma Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z 20 września 2010 r. oraz dokumentacji planistycznej, że wskazane pismo Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego nie zostało przedstawione na etapie uzgadniania projektu planu miejscowego, lecz na etapie składania wniosków do planu. Na jego wstępie pisze się, że zostaje ono przedstawione w związku z otrzymanym zawiadomieniem o przystąpieniu do sporządzenia planu miejscowego oraz że w związku z tym zgłasza się wnioski do planu. W związku z tym w istocie pominięto uzgodnienia ustaleń zaskarżonego planu miejscowego z Prezesem Urzędu Lotnictwa Cywilnego, z których - zdaniem Rady Gminy [...] - wynikają przyjęte w tym planie ograniczenia zabudowy uzasadnione interesem publicznym, mianowicie zapewnieniem bezpieczeństwa ruchu lotniczego.

Jest to w ocenie NSA istotne, gdyż w studium, jak to zostało wyżej zacytowane, stwierdzono, że możliwość zabudowy zostanie "zweryfikowana na etapie sporządzania planów miejscowych, w szczególności w trakcie procedury uzgadniania projektu planu z Prezesem Urzędu Lotnictwa Cywilnego". Ma to też znaczenie z uwagi na podnoszone w podstawach kasacyjnych zarzuty nieuwzględnienia przez Sąd pierwszej instancji tej części dokumentacji planistycznej, z której miało wynikać, że ostateczny kształt zaskarżonego planu miejscowego, w tym w szczególności w zakresie ograniczeń zabudowy wynikających z sąsiedztwa wobec lotniska [...] został właśnie ustalony w toku uzgodnień z Prezesem Urzędu Lotnictwa Cywilnego. Fakt, że szczegółowe ustalenia zawierające ograniczenia uzasadnione z uwagi na bezpieczeństwo ruchu lotniczego zostały uzgodnione z Prezesem Urzędu Lotnictwa Cywilnego po przedstawieniu pisma tego organu z 20 września 2010 r. wynika ze znajdujących się w dokumentacji planistycznej pism. I tak z pisma Wójta Gminy Z. z 22 lutego 2011 r. wynika, że organ wykonawczy gminy przedstawił Prezesowi Urzędu Lotnictwa Cywilnego propozycję dotyczącą wysokości zabudowy na rozległej przeszkodzie lotniczej. Następnie pismem z 6 kwietnia 2011 r. przedstawiono temu organowi administracji projekt zaskarżonego planu miejscowego do uzgodnienia. Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego pismem z 2 maja 2011 r. poprosił o przedłużenie terminu uzgodnienia z uwagi na skomplikowany charakter sprawy i następnie postanowieniem z 19 maja 2011 r. uzgodnił projekt zaskarżonego planu miejscowego, stwierdzając, że wnioski przedstawione w piśmie z 20 września 2010 r. zostały uwzględnione.

NSA miał też na uwadze, że wskazane pismo w tej części, z której skarżący zdaje się wywodzić swoiste roszczenie o wprowadzenie do planu określonych rozwiązań planistycznych, jakoby zgodnych ze studium, nie jest jasne. W szczególności nie jest jasne, czym jest wspomniana w nim najwyższa rzędna przeszkody rozległej, od której musi być niższa ewentualna zabudowa. Zauważyć należy, że ze znajdującej się w aktach administracyjnych mapy z napisem POWIERZCHNIA POZIOMA WEWNĘTRZNA 283 m n.p.m. wynika, że na rozległej przeszkodzie lotniczej znajdują się wzniesienia o różnej wysokości w tym także niższe niż wysokość, na której znajduje się działka nr [...], np. punkt oznaczony jako 19E o wysokości 316 m n.p.m. Z kolei z rysunku zaskarżonego planu wynika, że na jego obszarze na oznaczonej na nim przeszkodzie rozległej znajduje się przeszkoda punktowa na wysokości 328,7 m n.p.m., a więc niewiele wyżej od położenia działki nr [...], która - jak wynika z mapy znajdującej się na karcie 49 akt sądowych - znajduje się pomiędzy warstwicami na wysokości 326 m n.p.m. i 320 m n.p.m. Nawiązując zatem do rzędnych wysokościowych tych przeszkód punktowych, w szczególności do rzędnej punktu oznaczonego jako 19E, zabudowa na działce skarżącego byłaby w świetle stanowiska wynikającego z pisma Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z 20 września 2010 r. niedopuszczalna. Jest to okoliczność, która przemawia za stanowiskiem, według którego ostateczny sposób zagospodarowania terenów na rozległej przeszkodzie lotniczej powinien być ustalony w trakcie uzgodnień, a nie w oparciu jedynie o pismo Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z 20 września 2010 r.

Wprowadzone zaskarżonym planem ograniczenia w zabudowie działki nr [...] nie stanowią też nadużycia władztwa planistycznego. Z okoliczności sprawy wynika, że są one uzasadnione potrzebą ochrony bezpieczeństwa ruchu lotniczego związanego z użytkowaniem lotniska [...]. Trafie zatem w skardze kasacyjnej podnosi się zarzut naruszenia art. 1 ust. 2 pkt 5, 7 i 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W powołanych przepisach stanowi się, że w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się wymagania bezpieczeństwa ludzi i mienia (pkt 5), prawo własności (pkt 7) oraz potrzeby interesu publicznego (pkt 9). Na rzecz skarżącego przemawia prawo własności działki nr [...]. Jednakże na rzecz ograniczenia tego prawa własności przemawiają pozostałe dwa czynniki, którym niewątpliwie służy ograniczenie prawa własności w zakresie zabudowy z uwagi na sąsiedztwo lotniska. Z rysunku zaskarżonego planu miejscowego wynika, że działka nr [...] znajduje się na rozległej przeszkodzie lotniczej oznaczonej zgodnie z legendą tego rysunku. W ocenie NSA już to, co do zasady, uzasadnia ograniczenie wykonywania prawa własności tej nieruchomości z uwagi na potrzeby ochrony ruchu lotniczego. Następnie z akt wynika, że z uwagi na występowanie na terenie zaskarżonego planu miejscowego rozległej przeszkody lotniczej plan ten był poddany uzgodnieniu z wyspecjalizowanym w zakresie ruchu lotniczego organem administracji. Zgodnie z obowiązującymi w czasie uchwalenia zaskarżonego planu miejscowego przepisami Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego był właściwy w zakresie uzgadniania planów miejscowych (art. 21 ust. 2 pkt 28 oraz 87 ust. 5 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze, t.j. Dz.U. z 2006 r. nr 100, poz. 696 ze zm.). Zwrócić także należy uwagę na to, że w bezpośrednim sąsiedztwie działki nr [...], jak wynika z rysunku planu, właściciele innych nieruchomości zostali potraktowani tak samo jak skarżący. Wskazane aspekty mają znaczenie dla oceny zaskarżonej uchwały w kontekście art. 31 ust. 3 oraz art. 32 Konstytucji RP. W ocenie NSA ograniczenie prawa własności skarżącego jest zgodne z zasadą proporcjonalności i równości. Oznacza to, że także zasadna jest podstawa kasacyjna, w której zarzuca się naruszenie art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez przyjęcie, że doszło do przekroczenia granic władztwa planistycznego.

Odnosząc się do pozostałych podstaw kasacyjnych (podstawy pierwsza, druga i trzecia) NSA zauważa, że powołano w nich niewłaściwe przepisy prawa. Wskazane podstawy kasacyjne sprowadzają się do twierdzenia, że Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił wszystkich okoliczności wynikających z akt sprawy, które prowadzą - według skarżącego kasacyjnie - do wniosku, iż uchwalając zaskarżony plan w zakresie w jakim dotyczy on nieruchomości skarżącego nie przekroczono granic władztwa planistycznego oraz nie naruszono ustaleń studium. W związku z tym wskazane podstawy kasacyjne można sprowadzić do zarzutu naruszenia art. 133 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), w którym m.in. stanowi się, że sąd wydaje wyrok na podstawie akt sprawy. Tego przepisu jednakże w skardze kasacyjnej nie powołano. Zdaniem NSA nie ma to istotnego znaczenia przy ocenie zasadności skargi kasacyjnej, gdyż te same zagadnienia (przekroczenie władztwa planistycznego, naruszenie ustaleń studium) przedstawiono w pozostałych podstawach kasacyjnych, odnoszących się bezpośrednio do przepisów prawa materialnego.

Uwzględniając powyższe NSA uznał, że skarga kasacyjna opiera się na usprawiedliwionych podstawach oraz że istota sprawy została dostatecznie wyjaśniona. W ocenie NSA nie było podstaw do uznana, że zaskarżona uchwała została w zakresie, który dotyczy działki nr [...], podjęta z naruszeniem prawa.

NSA miał na uwadze, że w wyrokach NSA z 27 stycznia 2015 r., sygn. akt II OSK 1540/13 oraz z 21 kwietnia 2015 r., sygn. akt II OSK 1000/14, dotyczących planu miejscowego, który jest przedmiotem niniejszej sprawy, tyle że w zakresie innych nieruchomości, zaakceptowano stanowisko WSA w Krakowie, który uznał, że plan miejscowy był niezgodny z prawem z powodów podobnych do tych, które wskazano w rozpoznawanej sprawie. W ocenie NSA rozpoznającego sprawę w sprawach, w których występuje zagadnienie przekroczenia władztwa planistycznego, a więc zagadnienie, które nie jest w przepisach prawa precyzyjnie uregulowane, mogą wystąpić rozbieżności w orzecznictwie spowodowane marginesem uznania występującym w tego rodzaju sprawach. Zdaniem NSA rozpoznającego sprawę w rozpoznawanej sprawie więcej argumentów przemawia za tym, że uchwalony plan miejscowy w zakresie działki nr [...] nie był sprzeczny ze studium oraz wynikające z niego ograniczenia w zakresie wykonywania prawa własności nie stanowiły nadużycia władztwa planistycznego.

Mając to na uwadze NSA na podstawie art. 188 i art. 151 p.p.s.a. uchylił zaskarżony wyrok i skargę oddalił.

Wobec uwzględnienia skargi kasacyjnej od wyroku Sądu pierwszej instancji, którym uwzględniono skargę, NSA na podstawie art. 203 pkt 2 i art. 205 § 2 p.p.s.a. zasądził od skarżącego zwrot kosztów postępowania.

Wobec tego, że obie strony postępowania zgodziły się na rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym (pisma z 29 czerwca 2020 r. i z 26 czerwca 2020 r.) NSA na podstawie art. 15zzs4 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz.U. poz. 1842 ze zm.) rozpoznał skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.