Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Elżbieta Kremer (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Wojciech Jakimowicz Sędzia del. WSA Mariusz Kotulski po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. S.A. z siedzibą w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 23 stycznia 2019 r., sygn. akt II SA/Po 655/18 w sprawie ze skargi A. S.A. z siedzibą w P. na decyzję Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia [...] maja 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy nieodpłatnego udostępnienia danych z ewidencji gruntów i budynków oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 23 stycznia 2019 r. sygn. akt II SA/Po 655/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę A. S.A. z siedzibą w P. na decyzję Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia [...] maja 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy nieodpłatnego udostępnienia danych z ewidencji gruntów i budynków.

Wyrok zapadł na tle następujących okoliczności sprawy:

A. S.A. wnioskiem z dnia 28 grudnia 2016 r. zwróciła się do Powiatowego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej w Poznaniu o udostępnienie dla zdefiniowanego obszaru danych zgromadzonych w rejestrach publicznych: BDOT, EGiB i GESUT, na podstawie art. 1 i 5 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2017 r., poz. 328 ze zm.), dalej powoływanej jako "u.z.z.w." oraz art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2017 r. poz. 2101 ze zm.). We wniosku określono dla każdego rejestru zakres żądanych danych.

Następnie, na skutek wezwania Starosty Poznańskiego, A. S.A. uzupełniła wniosek żądając nieodpłatnego udostępnienia zgromadzonych w rejestrze publicznym danych, na potrzeby realizowania przez spółkę zadań publicznych.

Starosta Poznański decyzją z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] odmówił A. S.A. udostępnienia zbiorów danych baz danych:

1) ewidencji gruntów i budynków (EGiB) – danych przedmiotowych (opisowych i geometrycznych) oraz danych podmiotowych w zakresie ksiąg wieczystych i rodzajów właścicieli nieruchomości;

2) geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu (GESUT) – pełnego zbioru;

3) obiektów topograficznych o szczegółowości zapewniającej tworzenie standardowych opracować kartograficznych w skalach 1:500-1:5000 (BDOT500) - pełnego zbioru,

z terenu powiatu poznańskiego dla obszaru określonego w plikach dxf stanowiących załącznik do wniosku, dla celów realizacji zadania publicznego polegającego na zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków.

W uzasadnieniu organ, odnosząc się do kwestii nieodpłatnego udostępnienia A. S.A. żądanych danych, podał, że realizując zadania wynikające z art. 9 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 2001 r. o infrastrukturze informacji publicznej (Dz. U. z 2017 r., poz. 1382 ze zm.), udostępnił usługi sieciowe z baz danych ewidencji gruntów i budynków (EGiB) oraz geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu (GESUT). Dodał, że dane te publikuje w ogólnodostępnym serwisie poznański.e-mapa.net, umożliwiając nieodpłatnie przeglądanie i wyszukiwanie obiektów. Zważywszy na kryterium niezbędności w uzyskaniu danych wynikające z art. 15 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 570 ze zm.), dalej powoływanej jako "u.i.d.p.r.z.p.". Starosta stwierdził, że dane udostępnione w usługach sieciowych oraz ww. serwisie powiatowym w pełni wyczerpują kryterium niezbędności dla wskazanego we wniosku zadania publicznego. Interes faktyczny polegający na wyjaśnianiu do jakich celów niezbędne są wnioskodawcy informacje w zakresie nr ksiąg wieczystych (pkt 1 wniosku), nie może być rozpatrywany w kontekście wymaganego przepisami wskazania zadania publicznego i podstawy prawnej realizacji decyzji. Żądanie w tym zakresie dalece wykracza poza kryterium niezbędności dla wyartykułowanego przez spółkę zadania publicznego. Co do żądania dotyczącego rodzajów właścicieli nieruchomości Starosta uznał, że dana dotyczy podmiotu, a nie przedmiotu ewidencyjnego i nie istnieje relacja wiążąca dane przedmiotowe (działki ewid., budynki) z pojedynczą daną jaką jest status podmiotu ewidencyjnego bez relacji z podmiotem. Starosta zaznaczył, że dane podmiotowe bazy danych EGiB nie są przedmiotem wniosku.

Z kolei co do klasyfikacji obiektów bazy danych obiektów topograficznych o szczegółowości zapewniającej tworzenie standardowych opracowań kartograficznych w skalach 1:500-1:5000 (BDOT 500) zawarta w § 2 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 2 listopada 2015 r. w sprawie bazy danych obiektów topograficznych oraz mapy zasadniczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 2028) zawiera informacje o takich obiektach jak: sztuczny stok, alejka, uprawa sadownicza, fontanna, lecz dane zawarte w tej bazie nie są niezbędne dla realizacji wskazanego zadania publicznego.

Reasumując Starosta Poznański uznał, że brak jest podstaw do nieodpłatnego udostępnienia danych w żądanym trybie art. 40a ust. 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2101 ze zm.), dalej powoływanej jako "P.g.k.".

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła A. S.A. z siedzibą w P.

Decyzją z dnia [...] maja 2018 r. nr [...] Wielkopolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że dane udostępnione w usługach sieciowych oraz w serwisie powiatowym w pełni wyczerpują kryterium niezbędności dla wskazanego we wniosku zadania publicznego. Również dla realizacji przedmiotowego zadania publicznego nie są niezbędne: informacje w zakresie danych ewid. dot. działki ewid., tj. pola powierzchni konturów użytków gruntowych i klas bonitacyjnych w granicach działki bonitacyjnej, wartość gruntu, informacje w zakresie danych ewid. dot. budynku, tj. stopień pewności ustalenia daty zakończenia budowy, materiał ścian zewnętrznych czy zakres przebudowy. Takie zaś dane zawiera rejestr publiczny EGiB. W ocenie organu nie są też niezbędne spółce dane zawarte w GESUT dotyczące źródeł określających sposób pozyskania informacji o geometrii obiektu. WWINGiK podzielił też pogląd Starosty, zgodnie z którym interes faktyczny polegający na wyjaśnianiu, do jakich celów niezbędne są wnioskodawcy informacja w zakresie nr ksiąg wieczystych (pkt 1 wniosku), nie może być rozpatrywany w kontekście wymaganego przepisami wskazania zadania publicznego i podstawy prawnej jego realizacji. W tym zakresie wniosek rozpatrywać wyłącznie przez pryzmat zadania publicznego polegającego na zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Dlatego żądanie udostępnienia nr ksiąg wieczystych wszystkich nieruchomości objętych zasięgiem wniosku (niezależnie od tego czy są czy nie wyposażone w sieć wodociągową i sieć kanalizacyjną) znacząco wykracza poza kryterium niezbędności dla zadania publicznego określonego we wniosku spółki.

Wojewódzki Inspektor zgodził się też z twierdzeniem organu I instancji, że żądanie dotyczące danych co do rodzajów właścicieli nieruchomości jest o tyle niezasadne, że dane te dotyczą podmiotu ewidencyjnego, a nie przedmiotu, a nie istnieje relacja wiążąca dane przedmiotowe (działki ewid., budynki) z pojedynczą daną jaką jest status podmiotu ewidencyjnego bez relacji z podmiotem. WWINGiK zgodził się z argumentacją Starosty odnośnie informacji o klasyfikacji obiektów BDOT 500 uznając, że nie spełniają kryterium niezbędności dla realizowanych przez spółkę zadań publicznych.

A. S.A. z siedzibą w P. wnosząc do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na powyższą decyzję zarzuciła naruszenie art. 40a ust. 2 pkt 4 lit. b P.g.k. oraz art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne poprzez nieuzasadnioną odmowę udostępnienia danych objętych wnioskiem spółki.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalając skargę zwrócił uwagę, że art. 15 ust. 1 u.i.d.p.r.z.p. dopuszcza – jako wyjątek od zasady określonej w art. 40a ust. 1 P.g.k. – nieodpłatny dostęp do danych w zgromadzonym rejestrze publicznym podmiotowi publicznemu albo podmiotowi niebędącemu podmiotem publicznym, realizującym zadania publiczne na podstawie odrębnych przepisów albo na skutek powierzenia lub zlecenia przez podmiot publiczny ich realizacji, ale tylko w zakresie niezbędnym do realizacji tych zadań. Owo pojęcie "niezbędności do realizacji zadań publicznych" jakim ustawodawca posłużył się w powołanym przepisie stało się już w orzecznictwie sądowoadministracyjnym przedmiotem wykładni.

Sąd podzielił przy tym stanowisko wyrażone w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 17 stycznia 2018 r. sygn. akt II SA/Po 692/17, w którym stwierdzono, że dokonując wykładni tego pojęcia nie można abstrahować od uzasadnienia projektu ustawy o informatyzacji, gdzie za ważny aspekt informatyzacji państwa uznano poszerzanie kręgu podmiotów korzystających z danych gromadzonych w rejestrach publicznych, ponieważ mimo faktu, że tworzenie i utrzymywanie tych rejestrów jest kosztowne, to dane znajdujące się w nich z wielu przyczyn (prawnych, technicznych, organizacyjnych) bywały wykorzystywane jedynie do realizacji zadań przypisanych danemu organowi rejestrowemu. W pracach nad ustawą podnoszono, że dotychczas organ przedkładający projekt rządowy obejmujący nowe zadanie publiczne, za którego realizację miał być odpowiedzialny, proponował utworzenie i prowadzenie dla własnych potrzeb raczej nowego i samodzielnego rejestru wyspecjalizowanego, zamiast korzystać z rejestrów już istniejących. Postępowanie takie prowadziło do jednoczesnego funkcjonowania wielu rejestrów częściowo się dublujących. Zakładano, że remedium na tę praktykę ustrojową stanowić będzie nałożenie na każdy podmiot, który już prowadzi jakiś rejestr publiczny, obowiązku zapewnienia wszystkim innym podmiotom, które realizują zadania publiczne z mocy prawa lub na podstawie umowy, nieodpłatnego dostępu do danych zgromadzonych w prowadzonym rejestrze. W ten sposób zamierzano upowszechnić znane już z kilku podstawowych rejestrów centralnych (np. PESEL) rozwiązanie polegające na terytorialnym rozproszeniu miejsc pozyskiwania i udostępniania danych, przy jednoczesnym funkcjonowaniu rejestru centralnego. Wskazując, że takie rozwiązanie było dotąd każdorazowo regulowane w ustawie, przyjęto, iż ten sposób zorganizowania rejestrów będzie możliwy na podstawie późniejszej normy ogólnej - obowiązującej w odniesieniu do wszystkich rejestrów publicznych. Miało to pozwolić na uporządkowanie systemów informacyjnych, ograniczyć liczbę błędów i niespójności danych oraz zwiększyć ich wiarygodność (dane źródłowe) (por. Sejm RP IV kadencji, druk nr 1934; protokoły z posiedzeń Komisji NIF; http://www.sejm.gov.pl).

W ocenie Sądu, w kontekście tak określonych celów ustawy określenie "niezbędne" użyte w art. 15 ust. 1 u.i.d.p.r.z.p. wykładać należy nie jako koniecznie potrzebne, względnie nieodzowne dla realizacji danego celu publicznego, lecz jako potrzebne, względnie przydatne dla prawidłowej realizacji celów publicznych. Inaczej rzecz ujmując pojęcie "niezbędność" w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.i.d.p.r.z.p. winna być wykładana jako antonim "zbędności", co oznacza, że organ prowadzący rejestr publiczny mógłby odmówić nieodpłatnego udostępnienia dostępu do żądanych danych zgromadzonych w tym rejestrze tylko w sytuacji, gdyby uzyskanie tegoż dostępu było zbędne dla realizacji określonych zadań publicznych wskazywanych we wniosku. Nie stanowi zaś podstawy dla odmowy nieodpłatnego udostępnienia posiadanych danych stwierdzenie, że wnioskujący podmiot publiczny, względnie realizujący zadania publiczne może uzyskać przedmiotowe dane w inny sposób i we własnym zakresie. Prowadziłoby to bowiem do nieakceptowalnej tak z punktu widzenia zasady racjonalności prawodawcy, jak i celów jakich osiągnięciu służyć miała przedmiotowa ustawa o informatyzacji, gdy organ władzy publicznej ponosiłby zbędny wysiłek ekonomiczny i organizacyjny dla uzyskania przetworzonych danych zgromadzonych już i zewidencjonowanych w rejestrze publicznym prowadzonym przez inny organ.

Jednocześnie zauważono, że prawodawca nakazał, by podmiot wnioskujący o udostępnienie danych ze zbioru bazy danych nie tylko określił rejestr, w którym są zgromadzone dane, które mają być udostępnione, lecz również aby wskazał zadanie publiczne i podstawę prawną jego realizacji, które wymaga udostępnienia tych danych oraz oznaczył zakres żądanych danych i sposób ich udostępnienia, a także wskazał okres udostępnienia. W ocenie Sądu z treści art. 15 ust. 1 u.i.d.p.r.z.p. w zw. z § 2 ust. 2 pkt 4, 5 i 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 września 2005 r. w sprawie sposobu, zakresu i trybu udostępniania danych zgromadzonych w rejestrze publicznym (Dz. U. z 2018 r., poz. 29 ze zm.) wynika, że dany podmiot występując z wnioskiem o nieodpłatne udostępnienie danych w postaci elektronicznej zbiorów danych państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego powinien we wniosku wskazać konkretne zadanie publiczne, dla realizacji którego owe udostępnienie zbioru danych jest mu niezbędne, oznaczyć zakres żądanych danych i sposób ich udostępnienia, a także wskazać okres udostępnienia. Oznacza to, że każdorazowo występując z wnioskiem dany podmiot winien sprecyzować, dla realizacji jakiego zadania publicznego wnioskowane dane są mu niezbędne w określonym czasie.

W niniejszej sprawie spółka A. S.A. we wniosku z 28 grudnia 2016 r., uzupełnionym 13 stycznia 2017 r. nie określiła, dla realizacji jakiego konkretnego zadania publicznego niezbędne jest jej jako podmiotowi realizującemu zadania publiczne (powierzone przez gminy) udostępnienie zbioru żądanych danych. Skarżąca ograniczyła się do abstrakcyjnego podania, że zadania te polegają na zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Równocześnie spółka jako podstawę prawną żądania wymaganą na podstawie § 2 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia podała przepisy art. 1 i 5 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków oraz art. 7 ust. 1 pkt 3 u.s.g. Spółka nie określiła też w jakim okresie niezbędne jest udostępnienie jej żądanego zbioru danych, podając, że wnosi o bezterminowy dostęp.

Sąd zaznaczył, że we wniosku o nieodpłatne udostępnienie zbioru danych indywidualnie określony podmiot (wnioskodawca) winien tak określić zadanie publiczne i niezbędne do jego realizacji zbiory danych, by dać możliwość organowi administracji geodezyjno-kartograficznej konkretyzacji norm prawnym generalnych i abstrakcyjnych zawartych w ww. przepisach. Tymczasem spółka wnioskiem z 28 grudnia 2016 r. (uzupełnionym 13 stycznia 2017 r.) zmierzała do uzyskania in abstracto quod infinitum (abstrakcyjnie i bezterminowo) dostępu do żądanych zbiorów danych. W rzeczywistości intencją wnioskodawcy było uzyskanie w drodze decyzji administracyjnej, wydanej na podstawie art. 40a ust. 2 pkt 4 lit. b P.g.k. w zw. z art. 15 ust. 1 u.i.d.p.r.z.p., nieograniczonego czasowo (bezterminowo) i abstrakcyjnie dostępu do zbiorów danych baz danych. Spółka nie wystąpiła zatem - jak powinna - przy okazji konkretnej realizowanej inwestycji w zakresie sieci wodociągowej lub kanalizacyjnej z wnioskiem o udostępnienie określonego zbioru danych baz danych niezbędnych do realizacji tego zadania, lecz wystąpiła jednym wnioskiem abstrakcyjnie, na przyszłość o stały nieodpłatny dostęp do określonych danych (bazy danych EGiB, GESUT i BDTO 500).

W ocenie Sądu tak sformułowana przez skarżącą treść wniosku już z samej swej natury abstrakcyjnego określenia żądania musiała się spotkać z odmową. W żadnym bowiem razie przez fakt abstrakcyjnej, potencjalnej niezbędności korzystania z określonych we wniosku zbioru danych bazy danych, spółka nie wykazała ziszczenia się przesłanek określonych w art. 15 ust. 1 u.i.d.p.r.z.p.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła A. S.A. z siedzibą w P., zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 40a ust. 2 pkt 4 lit b ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne w zw. z art. 15 ust. 1 ustawy "z dnia 17 lutego 2017 r." o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że podmiot prowadzący rejestr publiczny zapewnia nieodpłatny dostęp do danych zgromadzonych w prowadzonym rejestrze publicznym, jedynie w zakresie niezbędnym do realizacji konkretnych zadań publicznych, a nie w zakresie zadań nieograniczonych czasowo i abstrakcyjnych.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący kasacyjnie wniósł o:

1) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości, uchylenie zaskarżonej decyzji jako niezgodnej z prawem i rozpoznanie skargi;

ewentualnie o:

2) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu;

3) zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów postępowania kasacyjnego i kosztów zastępstwa prawnego oraz kosztów postępowania poniesionych przed Sądem I instancji.

Ponadto skarżący kasacyjnie oświadczył, że zrzeka się przeprowadzenia rozprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), dalej powoływanej jako "p.p.s.a.", Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Skarga kasacyjna oparta została wyłącznie o zarzut dotyczący naruszenia prawa materialnego, przy niekwestionowanym stanie faktycznym sprawy. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie art. 40a ust. 2 pkt 4 lit. b ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne w zw. z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. (jest 2017 r.) o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne, poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że podmiot prowadzący rejestr publiczny zapewnia nieodpłatny dostęp do danych zgromadzonych w rejestrze publicznym, jedynie w zakresie niezbędnym do realizacji konkretnych zadań publicznych, a nie w zakresie zadań nieograniczonych czasowo i abstrakcyjnie.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że zarzut ten jest niezasadny, a dokonana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny wykładnia tego przepisu jest prawidłowa, z wykładnią tą skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni się zgadza. Podkreślić należy, że argumenty podnoszone w uzasadnieniu skargi kasacyjnej mające przemawiać za jej zasadnością są praktycznie tożsame z tymi, które były już podnoszone w uzasadnieniu skargi. Stąd też Wojewódzki Sąd Administracyjny przedstawiając w uzasadnieniu wyroku stanowisko prawne odniósł się również do argumentów zawartych w uzasadnieniu skargi. Wojewódzki Sąd Administracyjny w sposób pełny i prawidłowy skontrolował zaskarżoną decyzję, przedstawił przepisy prawa materialnego będące podstawą prawną rozstrzygnięcia, dokonał poprawnej wykładni, a także wyjaśnił dlaczego skarga nie mogła być uwzględniona.

Bezsporne jest, że skarżąca kasacyjnie zwróciła się do organów ewidencyjnych, w trybie art. 40a ust. 2 pkt 4 lit. b ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, czyli na podstawie art. 15 ustawy o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne, o nieodpłatne udostępnienie w postaci elektronicznej zbiorów danych zawartych w następujących rejestrach publicznych: ewidencji gruntów i budynków (EGiB) – danych przedmiotowych oraz podmiotowych w zakresie ksiąg wieczystych i rodzajów właścicieli nieruchomości, geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu (GESUT) - pełnego zbioru, oraz bazy danych obiektów topograficznych (BDOT 500) – pełnego zbioru, z terenu powiatu poznańskiego. Niesporna jest również okoliczność, że skarżąca kasacyjnie spółka, jest przedsiębiorstwem wodociągowo-kanalizacyjnym w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, które w tym zakresie realizuje zadania publiczne przynależne gminom, a określone w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym, a występując z przedmiotowym wnioskiem powołała się na realizację tych zadań publicznych. Podkreślić należy, że skarżąca spółka występując z wnioskiem z dnia 28 grudnia 2016 r., uzupełnionym w dniu 13 stycznia 2017 r., zawierającym żądanie udostępnienia danych zmierzała do uzyskania abstrakcyjnego, bezterminowego dostępu do danych obejmujących teren powiatu poznańskiego, a nie dostępu w związku z realizacją konkretnego, zindywidualizowanego zadania.

Stąd też przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest odpowiedź na pytanie, czy art. 40a ust. 2 pkt 4 lit b ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne w związku z art. 15 ustawy o informatyzacji może stanowić podstawę prawną do uwzględnienia żądania skarżącej spółki i udostępnienia wskazanych danych zawartych w rejestrach EGiB, GESUT, BDOT 500. Zgodnie z 40a ust. 1 organy prowadzące państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny udostępniają materiały zasobu odpłatnie. Natomiast ust. 2 stanowi, że nie pobiera się opłaty za: w tym pkt 4) udostępnianie danych na podstawie lit. b) art. 15 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne. Powołany art. 15 ust. 1 stanowi, podmiot prowadzący rejestr publiczny zapewnia podmiotowi publicznemu albo podmiotowi niebędącemu podmiotem publicznym, realizującym zadania publiczne na podstawie odrębnych przepisów albo na skutek powierzenia lub zlecenia przez podmiot publiczny ich realizacji, nieodpłatny dostęp do danych zgromadzonych w prowadzonym rejestrze, w zakresie niezbędnym do realizacji tych zadań. Tym samym dla ustalenia treści normy prawnej zawartej w powołanym art. 15 ust. 1, fundamentalne znaczenie ma wykładania końcowej części tego przepisu czyli sformułowania "w zakresie niezbędnym do realizacji tych zadań". Należy się w pełni zgodzić ze stanowiskiem prawnym Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, że pojęcie w zakresie niezbędnym do realizacji tych zadań, oznacza, że z wnioskiem o udostępnienie danych spółka realizująca zadania publiczne może wystąpić w związku z realizacją konkretnego przedsięwzięcia, konkretnej inwestycji w zakresie sieci wodociągowej lub kanalizacyjnej, czyli przedsięwzięcia lub inwestycji, które realizowane są w określonym czasie na określonym terytorium. Wówczas wniosek o udostępnienie danych może być uwzględniony, albowiem dane te są niezbędne dla realizacji konkretnego zadania publicznego. Natomiast nie spełnia tej ustawowej przesłanki wniosek, który ma charakter ogólny, abstrakcyjny, potencjalny, nie ograniczony czasowo, dotyczący danych z całego powiatu poznańskiego, a więc wniosek nie związany z realizacją żadnego konkretnego zadania. Dodatkowo należy zwrócić uwagę na treść art. 15 ust. 3 ustawy o informatyzacji, który zawiera delegację ustawową do wydania przez Radę Ministrów rozporządzenia. Zgodnie z tym przepisem Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposób, zakres i tryb udostępniania danych, o których mowa w ust. 1, mając na uwadze potrzebę usprawnienia realizacji zadań publicznych, zapewnienia szybkiego i bezpiecznego dostępu do danych oraz zabezpieczenia wykorzystania danych do celów realizacji zadań publicznych. W oparciu o tę podstawę zostało wydane rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 27 września 2005 r. w sprawie sposobu zakresu i trybu udostępniania danych zgromadzonych w rejestrze publicznym. Zgodnie z § 2 ust. 2 powołanego rozporządzenia w niosek o udostępnienie danych zgromadzonych w rejestrze zawiera: 1) nazwę podmiotu ubiegającego się o udostępnienie danych zgromadzonych w rejestrze i adres jego siedziby; 2) nazwę podmiotu, do którego wniosek jest skierowany; 3) określenie rejestru, w którym są zgromadzone dane, które mają być udostępnione; 4) wskazanie zadania publicznego i podstawy prawnej jego realizacji przez podmiot ubiegający się o udostępnienie danych zgromadzonych w rejestrze, którego wykonanie wymaga udostępnienia tych danych; 5) oznaczenie zakresu żądanych danych i sposobu ich udostępniania; 6) wskazanie okresu udostępniania danych; 7) zobowiązanie podmiotu ubiegającego się o udostępnienie danych zgromadzonych w rejestrze do ich wykorzystania wyłącznie do realizacji zadania publicznego, o którym mowa w pkt 4; 8) oświadczenie o spełnianiu przez podmiot ubiegający się o udostępnienie danych zgromadzonych w rejestrze warunków zabezpieczeń technicznych i organizacyjnych niezbędnych do uzyskania dostępu do tych danych; 9) własnoręczny podpis albo kwalifikowany podpis elektroniczny osoby reprezentującej podmiot ubiegający się o udostępnienie danych zgromadzonych w rejestrze. Zgodnie z § 2 ust. 4 wzór wniosku o udostępnienie danych zgromadzonych w rejestrze, składanego w formie pisemnej, określa załącznik do rozporządzenia. Mając na względzie przedmiot sporu w niniejszej sprawie, szczególną uwagę należy zwrócić na wymogi określone: w pkt 4, tj. wskazanie zadania publicznego i podstawy prawnej jego realizacji, którego wykonanie wymaga udostępnienia wskazanych danych; w pkt 6, tj. wskazanie okresu udostępnienia danych; w pkt 7, tj. zobowiązanie podmiotu ubiegającego się o udostępnienia danych do ich wykorzystania wyłącznie dla realizacji zadania publicznego o którym mowa w pkt 4. Analiza powyższych wymogów, które ma spełniać wniosek złożony o udostępnienia danych na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o informatyzacji, jednoznacznie potwierdza, że wniosek powinien dotyczyć realizacji konkretnego, zindywidualizowanego, określonego w czasie zadania publicznego, nadto uzyskane dane mogą być wykorzystane do realizacji wyłącznie tego konkretnego zadania. Tym samym wniosek nie może odwoływać się tylko w sposób ogólny do rodzaju zadań publicznych jakie może realizować wnioskodawca, w tym przypadku do zadań w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Dlatego też nie można się zgodzić ze stanowiskiem skarżącej kasacyjnie co do proponowanej wykładni art. 15 ust. 1 ustawy o informatyzacji.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia prawa materialnego jest niezasadny, dlatego też na podstawie art. 184 p.p.s.a. skarga kasacyjna została oddalona.