Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

|Sygn. akt I SA/Kr 368/16 | [pic] W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 maja 2016 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Bogusław Wolas, Sędziowie: WSA Paweł Dąbek (spr.), WSA Jarosław Wiśniewski, Protokolant: st.sekr.sąd. Bożena Piątek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 maja 2016 r., sprawy ze skarg S.K. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 28 stycznia 2016 r. nr [...],[...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za rok 2014 i 2015 - skargi oddala -

Decyzjami z dnia 28 stycznia 2016r. nr [...] oraz [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzje Prezydenta Miasta K. z dnia 7 października 2015r. nr [...] i nr [...] ustalające S.K. (dalej: skarżący) podatek od nieruchomości za lata 2014 i 2015.

Rozstrzygnięcia te zapadły w następującym stanie faktycznym:

Prezydent Miasta K. wszczął postępowanie podatkowe w celu ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego ciążącego na skarżącym w podatku od nieruchomości stanowiącym miejsce postojowe nr 33 w hali garażowej G1, dla której prowadzona jest odrębna księga wieczysta [...] przy ulicy L. w K. Organ podał, że na podstawie otrzymanego "Zawiadomienia o zmianach

w danych ewidencji gruntów i budynków" Wydziału Geodezji UMK, aktem notarialnym Rep. [...] z dnia 23 kwietnia 2014r., skarżący w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nabył udział [...] części (miejsce postojowe nr 33) w ww. lokalu niemieszkalnym G1.

Odpowiadając na wezwanie organu, skarżący w piśmie z dnia 23 sierpnia 2015r. poinformował, że miejsce postojowe i mieszkanie nr [...] (współwłasność z synem) usytuowane w tym samym budynku przy ulicy L. w K. stanowią jedną całość. Ponadto podatnik wskazał, że: "prowadzenie działalności gospodarczej rozumie w ten sposób, że lokal mieszkalny wraz z miejscem postojowym oddaje się w najem jako lokal mieszkalny, a tym samym są to przychody o których mowa w art. 10 ust. 2 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych, w związku z tym nie jest to działalność gospodarcza o której mowa w art. 5a pkt 6 tej ustawy".

W swoich decyzjach z dnia 7 października 2015r. w sprawie podatku

od nieruchomości za lata 2014 i 2015 organ I instancji stwierdził, że zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych skarżący jest podatnikiem podatku od nieruchomości. Naliczenia podatku dokonano w oparciu o posiadane dane odnośnie powierzchni przysługującej skarżącemu w lokalu garażowym G1, biorąc pod uwagę powierzchnię całości lokalu w stosunku do udziału skarżącego.

Od powyższych decyzji skarżący złożył odwołania, zarzucając im rażące naruszenie prawa, a w szczególności wadliwe ustalenie stanu faktycznego, poprzez naliczenie podatku od działalności gospodarczej, gdy taka nie ma miejsca. Skarżący wskazał, że podatek powinien zostać naliczany od miejsca postojowego nr [...] w budynku L. o powierzchni 14,06 m2 zgodnie z § 8 aktu notarialnego Rep. A nr [...] z dnia 23 kwietnia 2014r., zakupionego tylko po to, by móc korzystać z lokalu mieszkalnego nr [...] w tym budynku. Podniósł ponadto, że jeżeli chce korzystać w czasie pobytu w mieszkaniu, które jest jego współwłasnością, to nie może zakupywać miejsca postojowego na współwłasność z drugim współwłaścicielem, który również ma własny samochód. W jego ocenie jest bezsporne, że miejsce postojowe nr 33 w przedmiotowym budynku nie służy do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od nieruchomości i błędna jest również podstawa obliczenia podatku podana w decyzji jako 33,50 m2, bowiem powierzchnia miejsca postojowego nr 33 wynosi 14,06 m2 i od tej powierzchni powinien ewentualnie zostać naliczony podatek.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze wyżej opisanymi decyzjami z dnia 28 stycznia 2016r. utrzymało w mocy decyzje organu I instancji. W uzasadnieniu decyzji Kolegium wskazało, że zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne, podstawę wymiaru podatków i świadczeń, stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Z danych tych wynika, że skarżący nabył udział w lokalu (miejsce postojowe nr 33) w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wobec powyższego jest zobowiązany do zapłaty podatku od nieruchomości według stawek właściwych dla budynków związanych z działalnością gospodarczą.

Skarżący wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargi na powyższe decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie. Zaskarżonym decyzjom zarzucił nałożenie na niego obowiązku płacenia podatku od nieruchomości w sposób sprzeczny z art. 1a ust. 1 pkt 4 oraz art. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a tym samym naruszenie art. 120, art. 121 §1 i art. 122 Ordynacji podatkowej.

W związku z powyższym skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonych decyzji Kolegium oraz poprzedzających je decyzji organu I instancji i umorzenie postępowań.

W uzasadnieniu skarg podniósł, że w przedmiotowej sprawie błędnie ustalono stan faktyczny miejsca postojowego nr [...] w hali garażowej G1 przy ul. L. w K., przyjmując powierzchnię miejsca postojowego niezgodnie z informacjami zawartymi w akcie notarialnym zakupu oraz przyjmując, że zakupione miejsce postojowe służy do prowadzenia działalności gospodarczej, o której mowa

w ustawie z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej. Skarżący podniósł, że każda ustawa podatkowa, w tym również ordynacja podatkowa, ustawa o swobodzie działanie gospodarczej definiuje pojęcie działalności gospodarczej w odmienny sposób. W akcie notarialnym nabycia zapisano, że nabywca Kancelaria "S" S. K. prowadzi działalność gospodarczą dla potrzeb tego właśnie aktu notarialnego, czyli działalność gospodarczą w zakresie podatku VAT, co jest związane z tym, że notariusz nie pobiera opłaty skarbowej. Skarżący podkreślił, że nie można być odrębnym podatnikiem podatku VAT dla potrzeb działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oddzielnym podatnikiem podatku w VAT dla potrzeb ustawy o VAT, jak również dla działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Powołując się na szereg przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, tj. art. 2, art. 14 ust. 1, art. 25 ust. 1 pkt 5, skarżący podniósł, że warunkiem uznania przedmiotowego miejsca postojowego za miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jest wpisane do ewidencji działalności gospodarczej tego miejsca jako miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Dodał, że wnioskował o dołączenie do akt sprawy wypisu z ewidencji gospodarczej. Dodał także, że obowiązkiem organu I instancji jest dowiedzenie zasadności naliczenia podatku od działalności gospodarczej – z czego w ocenie skarżącego organ nie wywiązał się. Skarżący podkreślił, że w sprawie podnoszono, iż powyższe miejsce postojowe nie jest środkiem trwałym Kancelarii "S" S.K. i Kancelaria ta nie posiada również samochodu, który może być garażowany na tym miejscu. Wskazał, że podstawę opodatkowania w przedmiotowej sprawie dla miejsca postojowego stanowi powierzchnia 14,06 m2, mierzona zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 2) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz stosownie do art. 1a ust. 1 pkt 5) tej ustawy.

Skarżący podkreślił rażące naruszenie w toku postępowania administracyjnego przez stronę przeciwną przepisów art. 122 oraz art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej przez fakt odrzucenia przez organ podatkowy dowodu z aktu notarialnego Repertorium [...], z którego – w ocenie skarżącego – jednoznacznie wynika, że zostało zakupione miejsce postojowe nr [...] o powierzchni 14,06 m2, a także dowodu z wypisu Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej, który jest dowodem wskazującym, w jakich miejscowościach skarżący prowadzi działalność gospodarczą, przy podkreśleniu, że miejsce z adresem: K, ul. L. nie jest takim miejscem (prowadzenia działalności gospodarczej przez skarżącego).

Skarżący wskazał również, że budynek [...] przy ul. L. został wpisany do rejestru zabytków, a tym samym na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, lokale usytuowane w tym budynku są zwolnione z podatku, a ponieważ przedmiotowe miejsce postojowe nie jest objęte działalnością gospodarczą, to podlega zwolnieniu z podatku, a tym samym postępowanie podatkowe powinno być umorzone.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał w całej rozciągłości swoje stanowisko z zaskarżonej decyzji.

W piśmie z dnia 5 kwietnia 2016r. skarżący podkreślił, że organ nie kwestionuje stanu faktycznego i tego, że podatek jest naliczany od niewłaściwej powierzchni, co dowodzi – w ocenie skarżącego – że jego skarga jest zasadna.

Na rozprawie w dniu 30 maja 2016r. Sąd połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy ze skarg na obydwie decyzje.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że organy podatkowe prawidłowo ustaliły stan faktyczny sprawy, który w istocie jest niesporny i został przyjęty przez Sąd za podstawę orzekania. Wynika z niego, że skarżący nabył udział w nieruchomości lokalowej (hala garażowa G 1) zlokalizowanej w budynku przy ul. L.. Nabycie udziału nastąpiło w związku z prowadzoną przez skarżącego działalnością gospodarczą, zaś wysokość nabytego udziału wyniosła [...] , co odpowiada powierzchni 33,50 m2. Budynek w którym zlokalizowany jest przedmiotowy garaż, został częściowo wpisany do rejestru zabytków. Wpis nie obejmuje jednak lokalu w którym skarżący nabył udział. Budynek ten położony jest na działce, która w całości wpisana jest do rejestru zabytków oraz jest utrzymywana i konserwowana, zgodnie z przepisami o ochronie zabytków.

Skarżący w istocie nie kwestionował ustalonego stanu faktycznego, lecz wywodził z niego odmienne skutki prawne.

Skarżący nie kwestionował bowiem, że nabył udział w nieruchomości w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, czyli jako przedsiębiorca. Twierdził jedynie, że w przedmiotowym lokalu nie prowadzi działalności gospodarczej i nabyte miejsce postojowe (jako udział w nieruchomości o przeznaczeniu innym aniżeli mieszkalne – garaż) wykorzystuje w związku ze współwłasnością lokalu o charakterze mieszkalnym.

W ocenie Sądu argumentacja skarżącego nie jest prawidłowa. Prowadzenie działalności gospodarczej może odbywać się w różnych formach. Osoba podejmująca się prowadzenia takiej działalności może prowadzić ją osobiście, czyli jako osoba fizyczna. Wówczas dokonywane przez nią, jako osobę fizyczną, czynności, mogą być dwojakiego rodzaju. Z jednej strony występuje ona w obrocie prawnym, jako przedsiębiorca, czyli dokonując czynności prawnych, wiąże je z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z drugiej zaś strony, dokonując takich czynności prawnych, traktuje je w oderwaniu od prowadzonej działalności gospodarczej. Skarżący mógł w związku z powyższym nabyć udział w przedmiotowej nieruchomości lokalowej, jako osoba fizyczna, bez powoływania się na fakt, że nabycie następuje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Skarżący zawierając jednak umowę sprzedaży, powiązał ją z prowadzoną działalnością gospodarczą, gdyż nabył udział w nieruchomości, jako prowadzący działalność gospodarczą, czyli jako przedsiębiorca. Twierdzenia skarżącego, że tego rodzaju nabycie miało jedynie na celu uniknięcie zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych, gdyż skarżący, jako przedsiębiorca i czynny podatnik VAT nie był zobowiązany do zapłaty takiego podatku, nie zmienia faktu, że udział został nabyty przez skarżącego, jako przedsiębiorcę. Nabycie nastąpiło wobec powyższego w związku z prowadzoną przez skarżącego działalnością gospodarczą. Skarżący mógł nabyć przedmiotowy udział, jako osoba fizyczna, która nie prowadzi działalności gospodarczej. Z ustalonego stanu faktycznego wynika jednoznacznie, że udział został nabyty w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, co potwierdził sam skarżący. Czym innym jest przy tym nabycie udziału w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, czym innym natomiast wykorzystywanie nabytej rzeczy bądź prawa do prowadzenia działalności gospodarczej. Organy podatkowe nie wiązały faktu opodatkowania skarżącego podatkiem od nieruchomości z uwagi na prowadzenie w nieruchomości przez skarżącego działalności gospodarczej. Organy stwierdziły jedynie, że skoro udział został nabyty przez przedsiębiorcę, znajduje się w jego posiadaniu.

W art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (j.t. Dz.U. z 2016r., poz. 716 – w wersji obowiązującej na dzień orzekania - dalej u.p.o.l.), zawarta została definicja legalna gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Rozumie się przez to - grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Jak z powyższego przepisu wynika, do uznania, że dany przedmiot opodatkowania związany jest z prowadzeniem działalności gospodarczej, nie jest konieczne aby był do takiej działalności wykorzystywany. Istotną przesłanką jest jedynie posiadanie takiego przedmiotu przez przedsiębiorcę. Bez znaczenia prawnego jest przy tym, czy jest on wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. W związku z powyższym twierdzenia skarżącego, że nie prowadzi on na terenie lokalu, w którym nabył udział, działalności gospodarczej, nie ma znaczenia dla zakwalifikowania go, jako związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej. Wobec powyższego organy prawidłowo zastosowały stawki przewidziane we właściwej uchwale Rady Miasta Krakowa.

Skarżącego nie obejmuje przy tym zwolnienie podatkowe w zakresie budynku o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 6 u.p.o.l. Zwolnienie to obejmuje bowiem grunty i budynki wpisane indywidualnie do rejestru zabytków, pod warunkiem ich utrzymania i konserwacji, zgodnie z przepisami o ochronie zabytków, z wyjątkiem części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. Jak wynika z ustaleń organów podatkowych, budynek w którym znajduje się lokal, jedynie w części objęty jest ochroną konserwatorską. Ochrona ta nie obejmuje jednak lokalu, w którym udziały nabył skarżący. Z zaświadczenia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia 13 listopada 2014r. wynika, że ochroną konserwatorską objęty jest zespół budynków browaru składający się z budynku administracyjnego, budynku kotłowni i maszynowni chłodniczej oraz komina, budynku d. słodowni, wieży klatki schodowej z kominem. Skoro lokal w którym skarżący nabył udział, nie jest objęty ochroną konserwatorską, skarżący nie może domagać się zastosowania w stosunku do niego ulgi przewidzianej w wyżej wskazanym przepisie. Organ zastosował natomiast wobec skarżącego zwolnienie opodatkowania gruntu, gdyż spełnione zostały ustawowe przesłanki.

Niezasadne są również zarzuty skarżącego związane z faktyczną powierzchnią miejsca postojowego, które jego zdaniem powinno mieć wpływ na wymiar podatku. Zdaniem skarżącego, podatek powinien zostać obliczony od faktycznej powierzchni miejsca postojowego, nie zaś od powierzchni obliczonej stosownie do wielkości posiadanego przez niego udziału. Skarżący na uzasadnienie swoich twierdzeń, dołączył do skargi fragment aktu notarialnego, którym nabył udział w nieruchomości. W § 8 tego aktu znalazło się stwierdzenie, że skarżącemu, jako właścicielowi udziału – wynoszącego [..] części – w lokalu niemieszkalnym nr [...] , przysługuje prawo do wyłącznego korzystania ze znajdującego się w tym lokalu miejsca postojowego nr [...] o pow. 14,06 m2. Zapis ten odnosił się do dokonanego podziału do korzystania. Należy jednak zauważyć, że sam podział do korzystania nie zmienia faktu, że skarżący pozostaje właścicielem nabytego udziału we współwłasności i od tej części jest zobowiązany do zapłaty podatku. Współwłaściciele mogą swobodnie dokonywać podziału nieruchomości do korzystania i otrzymana do wyłącznego korzystania część nieruchomości nie musi odpowiadać powierzchniowo wielkości udziału we współwłasności. Strony w umowie nie mogą przy tym zmienić przedmiotu opodatkowania, zaś w niniejszej sprawie, stanowi go nabyty przez skarżącego udział w nieruchomości. Organy prawidłowo wobec powyższego za przedmiot opodatkowania przyjęły przysługujący skarżącemu udział w prawie współwłasności nieruchomości lokalowej.

Zarzuty skarg okazały się niezasadne, zaś Sąd nie dopatrzył się naruszenia prawa materialnego, bądź procesowego, które uzasadniałyby konieczność wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonych decyzji. W związku z powyższym, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. z 2016r., poz. 718), skargi zostały oddalone.

Na zakończenie należy podnieść, że w ocenie Sądu zasadne było również połączenie do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia skarg na obydwie decyzje. Stosownie do treści art. 111 § 2 wyżej wskazanej ustawy, sąd może zarządzić połączenie kilku oddzielnych spraw toczących się przed nim w celu ich łącznego rozpoznania lub także rozstrzygnięcia, jeżeli pozostają one ze sobą w związku. W rozpoznawanej sprawie obydwie skargi ze względu na tożsamy stan faktyczny i istotę spornych zagadnień prawnych, pozostawały ze sobą w związku w rozumieniu wyżej wskazanego przepisu.

Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak w sentencji.