Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Pauter Sędziowie Sędzia WSA Jacek Jaśkiewicz Sędzia WSA Michał Ruszyński (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Monika Walentynowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 listopada 2015 r. sprawy ze skargi S.B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia licencji na wykonywanie transportu drogowego oddala skargę.

S.B. posiada licencję na wykonywanie transportu drogowego taksówką (nr licencji [...]) wydaną [...] grudnia 2003 r. przez Prezydenta Miasta.

17 lutego 2015 r. do Urzędu Miasta wpłynęła informacja Biura Informacyjnego Krajowego Rejestru Karnego, z której wynika, że prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego z [...] listopada 2013 r., sygn. akt [...], S.B. skazany został za przestępstwo określone w art. 157 § 1 k.k w zw. z art. 58 § 3 i art. 46 § 2 k.k, na karę 50 stawek po 20 zł grzywny oraz został zobowiązany do zapłaty nawiązki na rzecz pokrzywdzonego.

Pismem z [...] lutego 2015 r. Prezydent Miasta zawiadomił stronę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie cofnięcia licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką.

Decyzją z [...] marca 2015 r. nr [...] Prezydent Miasta cofnął S.B. licencję nr [...] na wykonywanie transportu drogowego taksówką udzieloną przez Prezydenta Miasta [...] grudnia 2003 r.

W uzasadnieniu decyzji organ administracji wskazał, że S.B. przestał spełniać wymagania uprawniające do wykonywania transportu drogowego taksówką, albowiem prawomocnym wyrokiem został skazany m.in. za przestępstwo umyślne przeciwko życiu i zdrowiu określone w art. 157 § 1 k.k. Aktualnie zatem strona nie spełnia wymogu dobrej reputacji niezbędnej do korzystania z licencji na przewóz osób taksówką.

W odwołaniu od powyższej decyzji S.B. wskazał, że jest osobą starszą i w sierpniu 2015 r. zamierza przejść na emeryturę. W ocenie odwołującego czyn za który został skazany nie jest czynem o wysokim stopniu społecznego niebezpieczeństwa, na co wskazuje wymierzona kara. Wskutek utraty licencji straci zaś źródło swojego utrzymania.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z [...] kwietnia 2015 r. nr [...] utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Uzasadniając decyzję organ odwoławczy wskazał, że zasady podejmowania i wykonywania krajowego transportu drogowego taksówką uregulowane zostały w rozdziale 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2013 r., poz, 1414 ze zm., dalej: u.t.d). Zgodnie z art. 5 ust. 1 u.t.d, działalność transportowa jest licencjonowana, co oznacza, że dopiero po spełnieniu określonych warunków istnieje możliwość jej podjęcia i prowadzenia. Na etapie ubiegania się o licencję na wykonywanie transportu drogowego taksówką przedsiębiorca powinien spełniać wymagania wymienione w art. 6 u.t.d, w szczególności legitymować się tzw. dobrą reputacją, w tym m.in. niekaralnością za umyślne przestępstwa karnoskarbowe, przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, mieniu, obrotowi gospodarczemu, wiarygodności dokumentów, ochronie środowiska lub warunkom pracy i płacy, jak też przeciwko życiu i zdrowiu oraz przeciwko wolności seksualnej i obyczajności (art. 6 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 lit. b w zw. z art. 5 ust. 3 pkt 1 lit. a i pkt 4 u.t.d).

Organ odwoławczy zaznaczył, że celem wprowadzenia powyższych wymagań jest zapewnienie użytkownikom usług transportowych optymalnego poziomu przewozu oraz gwarancji zgodnego z prawem postępowania przewoźnika, dlatego tylko wówczas, gdy będą one spełnione zarówno na etapie ubiegania się o licencję, jak i w okresie jej ważności, przedsiębiorca może wykonywać przedmiotowe usługi. W sytuacji gdy przedsiębiorca przestaje spełniać wymagania bezpiecznego przewozu organ ma obowiązek (art. 15 ust. 1 u.t.d) lub uprawnienie (art. 15 ust. 3 u.t.d) wszcząć postępowanie w przedmiocie cofnięcia licencji. Ustawa nie przewiduje jednocześnie warunku, aby popełnienie przestępstwa, o którym mowa wyżej, miało związek z wykonywaniem działalności transportowej.

Kolegium wskazało, że w niniejszej sprawie podstawę prawną zaskarżonej decyzji stanowi art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a u.t.d, zgodnie z którym licencję cofa się, jeżeli jej posiadacz nie spełnia wymagań uprawniających do wykonywania działalności w zakresie transportu drogowego. Podstawą faktyczną decyzji było ustalenie, że odwołujący został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego z [...] listopada 2013 r., sygn. akt [...], za przestępstwo wymienione w art. 157 § 1 k.k i że czyn ten mieści się w katalogu przestępstw wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. b u.t.d. Dotyczy on bowiem odpowiedzialności karnej za naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia inny, niż określony w art. 156 § 1 i zamieszczony został w rozdziale XIX Kodeksu karnego "Przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu". Przepisy art. 15 ust. 1 i 2 u.t.d mają charakter bezwzględny i nie pozostawiają organowi swobody decyzyjnej, a zatem w przypadku zaistnienia wskazanych w nich okoliczności cofnięcie licencji ma charakter obligatoryjny. Z uwagi na bezwzględny charakter wskazanych przepisów i nie budzący wątpliwości fakt skazania odwołującego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego, cofnięcie licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką jest konieczne.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi S.B. złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. W uzasadnieniu skargi skarżący powtórzył argumentację sformułowaną we wniesionym odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji.

Odpowiadając na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie z przyczyn wywiedzionych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje :

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji w zakresie wynikającym z treści art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2014, poz. 1647 ze zm.) w zw. z art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej powoływanej jako P.p.s.a), Sąd stwierdził, iż zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 u.t.d, podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji na wykonywanie transportu drogowego. Jednym z warunków koniecznych do uzyskania licencji na wykonywanie transportu drogowego jest obowiązek spełnienia wymogu dobrej reputacji (art. 5 ust. 2 u.t.d).

Warunki, które musi spełnić przedsiębiorca ubiegający się o udzielenie licencji na wykonywanie transportu drogowego określone zostały w art. 5c u.t.d.. Zgodnie z art. 5c ust. 1 pkt 1 lit. a, licencji, o której mowa w art. 5b ust. 1 pkt 1 i 2, udziela się przedsiębiorcy, jeżeli członkowie organu zarządzającego osoby prawnej, osoby zarządzające spółką jawną lub komandytową, a w przypadku innego przedsiębiorcy - osoby prowadzące działalność gospodarczą, nie zostały skazane prawomocnym wyrokiem za przestępstwa karne skarbowe lub przestępstwa umyślne: przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, mieniu, obrotowi gospodarczemu, wiarygodności dokumentów, środowisku lub warunkom pracy i płacy albo inne mające związek z wykonywaniem zawodu. Jeżeli natomiast chodzi o licencję na wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób taksówką – zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. b u.t.d - wymóg dobrej reputacji nie jest spełniony lub przestał być spełniony, jeżeli zatrudnieni przez przedsiębiorcę kierowcy oraz sam przedsiębiorca osobiście wykonujący przewozy zostali skazani za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu oraz przeciwko wolności seksualnej i obyczajności, a ponadto wydano im prawomocne orzeczenie zakazujące wykonywania zawodu kierowcy.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że wymogu dobrej reputacji nie spełniają m.in. osoby, które zostały skazane prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne przeciwko życiu i zdrowiu, a więc przestępstwo określone w rozdziale XIX Kodeksu karnego.

Wyjaśnić należy również, że u.t.d reguluje także kwestię cofnięcia udzielonej, na wskazanych powyżej zasadach, licencji. W tym zakresie w art. 15 u.t.d wymienia się sytuacje stanowiące podstawę do obligatoryjnego (ust. 1) oraz fakultatywnego (ust. 3) rozstrzygnięcia w drodze decyzji administracyjnej (art. 7 ust. 1 u.t.d) o cofnięciu licencji. Jedną z podstaw do obligatoryjnego cofnięcia licencji jest stwierdzenie przez właściwy organ, że posiadacz licencji nie spełnia wymagań uprawniających do wykonywania działalności w zakresie transportu drogowego (art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a u.t.d. Jak wskazano powyżej, warunki uprawniające do wykonywania działalności w zakresie transportu drogowego, a więc uzyskania licencji na jego wykonanie, określa art. 5c ust. 1 pkt 1 lit. a i art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. b u.t.d, wymieniając pośród nich warunek spełnienia wymogu dobrej reputacji, który to nie jest lub przestaje być spełniony m.in. w sytuacji skazania przedsiębiorcy prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne przeciwko życiu i zdrowiu.

Zestawienie treści ww. przepisów, regulujących wymagania, które należy spełnić, aby udzielona została licencja na podjęcie i wykonywanie transportu drogowego (w rozpoznawanej sprawie licencja na wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób taksówką) oraz przesłanki stanowiące podstawę prawną do obligatoryjnego cofnięcia licencji prowadzi do wniosku, iż w sytuacji, gdy w okresie posiadania licencji na wykonywanie transportu drogowego nastąpi zdarzenie skutkujące niespełnieniem wymagań uprawniających do wykonywania tego rodzaju działalności, a więc m.in. gdy przedsiębiorca zostanie skazany prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu, to tym samym ziści się ustawowy warunek z art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a u.t.d zobowiązujący organ do podjęcia decyzji o cofnięciu licencji. Uprawomocnienie się zatem wyroku sądu skazującego za przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu powodujące, że przedsiębiorca przestaje spełniać wymóg dobrej reputacji, samo w sobie obliguje organ do wydania decyzji o cofnięciu licencji.

Odnosząc powyższe do przedmiotu sprawy stwierdzić należy, że skoro z akt sprawy jednoznacznie i bezspornie wynika, że skarżący w okresie posiadania licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką, udzielonej decyzją z [...] grudnia 2003 r. do dnia [...] listopada 2018 r., został skazany ([...] listopada 2013 r.) prawomocnym (od [...] marca 2014 r.) wyrokiem sądu za umyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu określone w art. 157 § 1 Kodeksu karnego, to tym samym zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit b u.t.d przestał on spełniać wymóg dobrej reputacji, stanowiący warunek konieczny, uprawiający do wykonywania działalności w zakresie transportu drogowego taksówką i w związku z tym organ zobowiązany był stosownie do treści art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a u.t.d do obligatoryjnego rozstrzygnięcia w drodze decyzji administracyjnej o cofnięciu udzielonej skarżącemu licencji.

Z uwagi na okoliczność, że utrata wymogu dobrej reputacji w związku ze skazaniem za umyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu stanowi samoistną podstawę do cofnięcia licencji, a rozstrzygnięcie organu w tym zakresie nie jest zależne od jego woli, ani od wystąpienia jakichkolwiek innych okoliczności niż fakt prawomocnego skazania za przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu, bez znaczenia dla oceny, czy skarżący przestał spełniać wymóg dobrej reputacji i czy w sprawie zaistniała podstawa do cofnięcia licencji, są okoliczności podnoszone przez skarżącego związane ze znacznym pogorszeniem stopy życiowej na skutek cofnięcia licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką (i tym samym utraty uprawnień do wykonywania zawodu) oraz przedemerytalnym wiekiem skarżącego. U.t.d obliguje bowiem właściwy organ do cofnięcia licencji w przypadku, gdy jej posiadacz został skazany przynajmniej jednym wyrokiem za przestępstwo umyślne przeciwko życiu i zdrowiu, bez względu na jakiekolwiek inne okoliczności, w tym wszystkie te podniesione przez skarżącego w skardze i w odwołaniu. Dlatego też niewątpliwie trudna sytuacja finansowa skarżącego nie może implikować odmiennej oceny legalności zaskarżonej decyzji. Okoliczności podniesione przez skarżącego w swej istocie stanowią zarzut niezgodności zaskarżonej decyzji z zasadami współżycia społecznego. Należy zatem przypomnieć, że zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych, sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Brak jest przepisu, który pozwalałby sądowi administracyjnemu przedłożone mu do kontroli decyzje administracyjne oceniać pod kątem ich zgodności z zasadami współżycia społecznego, czy też słuszności. Z tego też powodu zasady współżycia społecznego nie mogą być skutecznie powoływane w postępowaniu sądowoadministracyjnym jako podstawa żądania uchylenia zaskarżonej decyzji.

W tym stanie rzeczy, uznając że zaskarżona decyzja i poprzedzająca ją decyzja organu pierwszej Instancji odpowiadają prawu, a wszystkie zarzuty skarżącego są bez znaczenia dla przedmiotu sprawy, Sąd na podstawie art. 151 P.p.s.a orzekł o oddaleniu wniesionej w sprawie skargi.