Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kuba (spr.) Sędzia NSA Barbara Mleczko-Jabłońska Sędzia del. WSA Cezary Kosterna Protokolant Paulina Sierkin po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2018 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej S. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlk. z dnia 25 listopada 2015 r. sygn. akt II SA/Go 731/15 w sprawie ze skargi S. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Z. G. z dnia [...] kwietnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z dnia 25 listopada 2015 r., sygn. akt II SA/Go 731/15 oddalił skargę S. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Z. G. z dnia [...] kwietnia 2015 r. w przedmiocie cofnięcia licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką.

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy:

S. B. posiada licencję na wykonywanie transportu drogowego taksówką (nr licencji [...]) wydaną [...] grudnia 2003 r. przez Prezydenta Miasta Z, G.. [...] lutego 2015 r. do Urzędu Miasta Z. G. wpłynęła informacja Biura Informacyjnego Krajowego Rejestru Karnego, z której wynika, że prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Z. G. z [...] listopada 2013 r., sygn. akt [...], skarżący skazany został za przestępstwo określone w art. 157 § 1 k.k w zw. z art. 58 § 3 i art. 46 § 2 k.k, na karę 50 stawek po 20 zł grzywny oraz został zobowiązany do zapłaty nawiązki na rzecz pokrzywdzonego.

W związku z powyższym decyzją z dnia z [...] marca 2015 r. Prezydent Miasta Z. G. cofnął skarżącemu licencję na wykonywanie transportu drogowego taksówką udzieloną przez Prezydenta M. Z. G. [...] grudnia 2003 r. wskazując, że przestał on spełniać wymagania uprawniające do wykonywania transportu drogowego taksówką, z uwagi na fakt, że prawomocnym wyrokiem został skazany m.in. za przestępstwo umyślne przeciwko życiu i zdrowiu określone w art. 157 § 1 k.k. Aktualnie zatem strona nie spełnia wymogu dobrej reputacji niezbędnej do korzystania z licencji na przewóz osób taksówką.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Z. G. decyzją z [...] kwietnia 2015 r. utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oddalił skargę na powyższe rozstrzygnięcie wskazując, że jedną z podstaw do obligatoryjnego cofnięcia licencji jest stwierdzenie przez właściwy organ, że posiadacz licencji nie spełnia wymagań uprawniających do wykonywania działalności w zakresie transportu drogowego (art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 6 września 2001 p transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 1414 ze zm., dalej: u.t.d.), Natomiast warunki uprawniające do wykonywania działalności w zakresie transportu drogowego, a więc uzyskania licencji na jego wykonanie, określa art. 5c ust. 1 pkt 1 lit. a i art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. b u.t.d, wymieniając pośród nich warunek spełnienia wymogu dobrej reputacji, który to nie jest lub przestaje być spełniony m.in. w sytuacji skazania przedsiębiorcy prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne przeciwko życiu i zdrowiu.

Zdaniem Sądu I instancji, zestawienie treści ww. przepisów, regulujących wymagania, które należy spełnić, aby udzielona została licencja na podjęcie i wykonywanie transportu drogowego (w rozpoznawanej sprawie licencja na wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób taksówką) oraz przesłanki stanowiące podstawę prawną do obligatoryjnego cofnięcia licencji prowadzi do wniosku, iż w sytuacji, gdy w okresie posiadania licencji na wykonywanie transportu drogowego nastąpi zdarzenie skutkujące niespełnieniem wymagań uprawniających do wykonywania tego rodzaju działalności, a więc m.in. gdy przedsiębiorca zostanie skazany prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu, to tym samym ziści się ustawowy warunek z art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a u.t.d zobowiązujący organ do podjęcia decyzji o cofnięciu licencji. Uprawomocnienie się zatem wyroku sądu skazującego za przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu powodujące, że przedsiębiorca przestaje spełniać wymóg dobrej reputacji, samo w sobie obliguje organ do wydania decyzji o cofnięciu licencji.

Sąd I instancji stwierdził więc, że skoro z akt sprawy jednoznacznie i bezspornie wynika, że skarżący w okresie posiadania licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką, udzielonej decyzją z 1 grudnia 2003 r. do dnia 30 listopada 2018 r., został skazany (25 listopada 2013 r.) prawomocnym (od 18 marca 2014 r.) wyrokiem sądu za umyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu określone w art. 157 § 1 Kodeksu karnego, to tym samym zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit b u.t.d przestał on spełniać wymóg dobrej reputacji, stanowiący warunek konieczny, uprawiający do wykonywania działalności w zakresie transportu drogowego taksówką i w związku z tym organ zobowiązany był stosownie do treści art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a u.t.d do obligatoryjnego rozstrzygnięcia w drodze decyzji administracyjnej o cofnięciu udzielonej skarżącemu licencji. Sąd I instancji podkreślił, że utrata wymogu dobrej reputacji w związku ze skazaniem za umyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu stanowi samoistną podstawę do cofnięcia licencji, a rozstrzygnięcie organu w tym zakresie nie jest zależne od jego woli, ani od wystąpienia jakichkolwiek innych okoliczności niż fakt prawomocnego skazania za przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł skarżący, zaskarżając go w całości, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie zaskarżonej decyzji SKO w Z. G. i przekazanie sprawy organowi odwoławczemu do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił, na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 145 § 1 pkt 1 lit. c, art. 141 § 4, art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 oraz art. 134 § 1 p.p.s.a. w związku z art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a w zw. z art. 6 ustawy o transporcie drogowym (Dz.U. z 2013, poz. 1414 ze zm.) polegające na błędnej wykładni powyższych norm ustawy o transporcie drogowym, poprzez przyjęcie że dobra reputacja jako warunek wymagany przy składaniu wniosku o przyznanie licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego taksówką obowiązuje w sposób bezwzględny także w trakcie jego wykonywania i obligują do cofnięcia licencji, pomimo że o dobrej reputacji jest mowa wyłącznie w art. 7d ustawy nie stanowiącym podstawy zaskarżonej decyzji.

Naruszenie przez Sąd ww. przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z przepisami ustawy o transporcie drogowym miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż gdyby Sąd dokonał prawidłowej oceny stanu faktycznego sprawy oraz prawidłowej wykładni ww. przepisów i wydał skarżony wyrok z poszanowaniem wskazanych norm, mógł orzec o uchyleniu zaskarżonej decyzji.

Argumentację na poparcie zarzutów skarżący przedstawił w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego, które w rozpoznawanej sprawie nie występują.

W rozpoznawanej sprawie zarzuty skargi kasacyjnej sprowadzają się w zasadzie do dwóch kwestii. Po pierwsze, zdaniem skarżącego, błędna wykładnia przepisów art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a w związku z art. 6 u.t.d. sprowadza się do przyjęcia, że "dobra reputacja" jako warunek wymagany przy składaniu wniosku o przyznanie licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego taksówką obowiązuje w sposób bezwzględny także w trakcie jego wykonywania i obliguje do cofnięcia licencji w przypadku niespełnienia tego warunku. Po drugie, skarżący podkreślił, że pojęcie "dobre reputacji" wynika z art. 7d ustawy, a ten przepis nie stanowił podstawy wydania zaskarżonej decyzji.

Zasady podejmowania i wykonywania krajowego transportu drogowego reguluje ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, zgodnie z którą podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, na zasadach określonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającym wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającym dyrektywę Rady 96/26/WE, zwanym dalej "rozporządzeniem (WE) nr 1071/2009" (art. 5 ust. 1 u.t.d.), natomiast na wykonanie krajowego transportu drogowego taksówką – odpowiedniej licencji (art. 5b ust. 1 pkt 3). Ponadto, co warte podkreślenia, w myśl art. 5 ust. 2 pkt 1 u.t.d., zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego (przez którego rozumie się przedsiębiorcę uprawnionego do wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego – art. 4 pkt 15 ustawy) udziela się takiemu przedsiębiorcy, który między innymi spełnia wymogi określone w rozporządzeniu (WE) nr 1071/2009, którego art. 6 zawiera szczegółowe regulacje prawne w zakresie wymogu dobrej reputacji przedsiębiorcy wykonującego zawód przewoźnika drogowego.

Wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób taksówką wymaga – jak już wyżej wspomniano – od przedsiębiorcy uzyskania licencji, a kryteria warunkujące jej uzyskanie są bardziej surowe, ponieważ oprócz spełnienia warunków określonych w art. 5c ust. 1 pkt 1 lit. a konieczne jest również spełnienie wymogów z art. 6 u.t.d. Stosownie zaś do art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy, licencję cofa się, gdy jej posiadacz nie spełnia wymagań uprawniających do wykonywania działalności w zakresie transportu drogowego.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, wykładnia logiczna jak i systemowa wskazanych wyżej przepisów prowadzi do wniosku, że – wbrew temu, co twierdzi skarżący – spełnienie przesłanek uzyskania licencji określonych w art. 5c ust. 1 pkt 1 lit. a i art. 6 ustawy w chwili składania wniosku o jej uzyskanie, nie zwalnia posiadającego już tę licencję z obowiązku spełnienia tych wymogów przez cały czas jej posiadania. Innymi słowy, błędne jest takie przekonanie, że po spełnieniu wymogów i uzyskaniu licencji, jej posiadacz może być prawomocnie skazany za przestępstwa określone w art. 5c ust. 1 pkt 1 lit a i art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. b u.t.d. bez konsekwencji w postaci cofnięcia tejże licencji. Wręcz przeciwnie, spełnienie którejkolwiek z okoliczności określonych w tych przepisach po uzyskaniu licencji powoduje jej utratę. Z art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a u.t.d. wyprost wynika, że niespełnienie wymagań uprawniających do wykonywania działalności w zakresie transportu drogowego obliguje organ do rozstrzygnięcia w drodze decyzji administracyjnej o cofnięciu udzielonej skarżącemu licencji. Wymaga podkreślenia, że spełnienie wymagań uprawniających do wykonywania działalności we wskazanym wyżej zakresie dotyczy również wymogów dobre reputacji, ponieważ – jak to już wcześniej wskazano – przedsiębiorca posiadający licencję na wykonywanie transportu drogowego taksówką, a więc będący przewoźnikiem drogowym, musi spełniać wymagania określone w rozporządzeniu (WE) nr 1071/2009, który warunki dobrej reputacji określa. Natomiast regulacje zawarte w tym rozporządzeniu są stosowane bezpośrednio w każdym Państwie Członkowskim i obowiązywały w dacie wydania zaskarżonej decyzji. Zatem w przypadku uzyskania przez organ informacji – tak jak to zostało ustalone w rozpoznawanej sprawie - o tym, że osoba posiadająca licencję na wykonywanie transportu drogowego taksówką została skazana prawomocnym wyrokiem sądu powszechnego za przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu określone w art. 157 § 1 Kodeksu karnego, organ ma obowiązek wydać decyzję o cofnięciu licencji na wykonywanie transportu, w oparciu o przepis art. 15 ust. 2 u.t.d. w związku z art. 5c ust. 1 pkt 1 oraz art. 6 ust. 1 pkt 2 tej ustawy. Ponadto, z przepisów ustawy, wbrew twierdzeniom skarżącego, nie wynika, jakoby tylko i wyłącznie prawomocne skazanie za przestępstwa związane z prowadzoną działalnością gospodarczą może skutkować cofnięciem licencji.

Wobec stwierdzenia, że podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty nie są uzasadnione, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga nie ma usprawiedliwionych podstaw i na podstawie art. 184 p.p.s.a podlega oddaleniu, o czym orzekł jak w sentencji.