Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zygmunt Niewiadomski (spr.) Sędziowie sędzia NSA Marek Stojanowski sędzia NSA Anna Żak Protokolant Renata Sapieha po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej M. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 21 marca 2008 r. sygn. akt II SA/Kr 1132/07 w sprawie ze skargi M. D. na decyzję Wojewody Małopolskiego z dnia [...] 2007 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 21 marca 2008 r., sygn. akt II SA/Kr 1132/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę M. D. na decyzję Wojewody Małopolskiego znak [...] z dnia [...] sierpnia 2007 r. utrzymującą w mocy zaskarżoną decyzję Starosty Okulskiego znak [...] z dnia [...] kwietnia 2007 r. zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą G. D., zamieszkałej w miejscowości Zadroże [...], pozwolenia na budowę dwóch ścianek działowych na poddaszu w celu wydzielenia oddzielnych lokali mieszkalnych na działce położonej w Zadrożu, oznaczonej w ewidencji gruntów nr [...].

W uzasadnieniu orzeczenia Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie podał, że M. D. wniósł skargę na powyższą decyzję Wojewody Małopolskiego, zarzucając naruszenie art. 5, art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) poprzez zezwolenie na dostosowanie budynku do zamieszkania przez więcej niż jedną rodzinę. Zdaniem skarżącego nie jest to możliwe i doprowadzi do naruszenia wymagań techniczno-budowlanych stawianych przez przepisy Prawa budowlanego. Ponadto skarżący zarzucił naruszenie art. 7, art. 77, art. 15 oraz art. 138 § 2 ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. Nr 98, poz. 1071), gdyż jego zdaniem organ odwoławczy nie rozpoznał sprawy ponownie, nie przeprowadził postępowania dowodowego w wystarczającym zakresie i ograniczył się do odpowiedzi na zarzuty odwołania. W skardze podniesiony został również zarzut braku uczestnictwa skarżącego w wizji lokalnej.

Sąd wskazał, że zarzut skarżącego jakoby wybudowanie ścianek działowych prowadziło do niezgodnej z prawem zmiany przeznaczenia budynku, nie znajduje oparcia w przepisach, które nie zawierają zakazu wznoszenia takich ścianek, jeżeli zostały one zaprojektowane zgodnie z wymaganiami wiedzy technicznej. Wzniesienie przedmiotowych ścianek zmienia jedynie charakterystykę wnętrza budynku mieszkalnego, a nie jego przeznaczenie.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że wizja lokalna nie była środkiem dowodowym w postaci oględzin, o którym mowa w art. 79 K.p.a. Wizja została wykonana przez autora opracowania orzeczenia technicznego na potrzeby związane z wykonaniem projektu. Nie można zatem mówić o naruszeniu zasady czynnego udziału stron w sprawie ani też o nieprawidłowościach dotyczących postępowania dowodowego, ponieważ wszystkie dowody istotne dla ustalenia stanu faktycznego sprawy zostały przeprowadzone.

Sąd pierwszej instancji stwierdził, że w niniejszej sprawie postępowanie przed organem II instancji nie zawiera błędów proceduralnych, a organ odwoławczy właściwie zastosował przepisy Prawa budowlanego do ustalonego stanu faktycznego.

Od powyższego wyroku M. D. złożył skargę kasacyjną, wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi, a także o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W skardze kasacyjnej podniesiono zarzuty naruszenia prawa materialnego:

– przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. Nr 89, poz. 414 ze zm.) poprzez przyjęcie, iż wyrażenie zgody na wybudowanie ścianek działowych nie zmienia pierwotnego przeznaczenia budynku,

– przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 34 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane poprzez przyjęcie, iż sporządzony projekt budowlany zawierał wszystkie konieczne elementy oraz uwzględniał wszystkie istotne w niniejszej sprawie warunki techniczne.

W skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy – art. 106 § 3 oraz art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), poprzez brak dążenia sądu do ustalenia wszystkich istotnych okoliczności sprawy mających wpływ na rozstrzygnięcie.

W skardze kasacyjnej podniesiono, że przedmiotowy dom projektowany był jako dom jednorodzinny, co w sposób oczywisty wywiera wpływ na ekonomiczne i techniczne możliwości dokonania przebudowy. Jest to budynek parterowy, na podwyższonych fundamentach, jednorodzinny. Nie nadaje się on do zamieszkiwania przez dwie rodziny. Nie jest możliwe urządzenie toalety w pomieszczeniu gospodarczym na piętrze, gdyż nie istnieje tam ani pion kanalizacyjny, ani też nie jest doprowadzona woda. Budynek posiada wspólny strych, wspólną kotłownię, co sprawia, iż możliwość równoległego korzystania przez więcej niż jedną rodzinę w sposób niezakłócający wspólnego korzystania będzie zdecydowanie utrudniony. Należy podkreślić, iż obecnie funkcjonuje jedno szambo, które nie jest w stanie zapewnić prawidłowego funkcjonowania w przypadku korzystania przez więcej niż jedną rodzinę. W konsekwencji wydanie pozytywnej decyzji wpłynie negatywnie na sposób użytkowania całego budynku.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że pomiędzy G. D. a M. D. stosunki rodzinne są zakłócone od wielu lat. W sposób oczywisty okoliczność powyższa wpływa na fakt, iż wydzielenie oddzielnych lokali mieszkalnych i zamieszkanie w powyższym budynku dwóch rodzin będzie zarzewiem nowych konfliktów.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna rozpatrywana w granicach jej zarzutów nie ma usprawiedliwionych podstaw. Podstaw takich nie mają zarówno zarzuty naruszenia przepisów postępowania, jak i przepisów prawa materialnego. Co do tych pierwszych nie można podzielić twierdzenia skargi kasacyjnej naruszenia przepisu art. 106 § 3 oraz przepisu art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) w sytuacji gdy Sąd pierwszej instancji orzekał zgodnie z dyspozycjami ww. przepisów. Sąd ten zasadnie wyszedł z założenia, że w rozpoznawanej sprawie nie było potrzeby sięgania do regulacji art. 106 § 3 ww. ustawy po to aby przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów skoro nie było wątpliwości w kwestii stanu sprawy, a w grę wchodziła ocena jednoznacznie ustalonych okoliczności. Również zamierzonego skutku nie mógł odnieść zarzut naruszenia art. 134 § 1 przedmiotowej ustawy, ponieważ Sąd orzekał w granicach sprawy, w żadnym razie nie powołując się na to, iż jest związany tylko zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną tam podstawą prawną. Sąd przecież orzekł o zgodności rozstrzygnięcia administracyjnego z prawem w całości a nie w części, czemu dał zresztą wyraźnie wyraz w zaskarżonym orzeczeniu.

Co do zarzutów naruszenia prawa materialnego to i one nie mogą odnieść zamierzonego skutku. Nie dość, że wbrew wymogowi art. 174 pkt 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skarga kasacyjna przywołując art. 5 i 34 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) jako naruszone przez Sąd pierwszej instancji, nie wskazuje konkretnych przepisów, spośród wielu różnych tam zawartych, co już samo przez się stanowi podstawę do uznania, iż sformułowane w ten sposób zarzuty, nie mogą odnieść zamierzonego skutku, to nawet domniemając, iż autorowi skargi kasacyjnej chodziło o naruszenie przez Sąd pierwszej instancji przepisu art. 5 ust. 2 pkt 9 oraz przepisu art. 34 ust. 3 Prawa budowlanego, uznać trzeba, iż są to zarzuty pozbawione podstaw. Jeżeli chodzi o przepis art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego to trzeba zauważyć, że zobowiązuje on do projektowania i budowania obiektu zgodnie z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi oraz zasadami wiedzy technicznej zapewniając m.in. poszanowanie uzasadnionych interesów osób trzecich, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, a zatem w tej regulacji chodzi głównie o wyrażenie interesów inwestora i właścicieli działek sąsiednich. Przede wszystkim zaś regulacja ta wymaga wskazania konkretnych przepisów, które zostały naruszone, a tego skarga kasacyjna nie czyni. Jeżeli zaś chodzi o zarzut naruszanie art. 34 Prawa budowlanego to zakładając – jak to już zostało powiedziane – że wnoszącemu skargę kasacyjną chodziło o naruszenie ust. 3 tego artykułu, precyzującego elementy (składniki) projektu budowlanego trzeba zauważyć, że w skardze brak jest wskazania o jaką konkretnie wadę prawną projektu chodzi w przypadku spornej inwestycji.

Mając to wszystko na uwadze orzeczono jak w sentencji, na podstawie art. 184 wyżej przywołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.