drukuj    zapisz    Powrót do listy

6037 Transport drogowy i przewozy, Transport, Inspektor Transportu Drogowego, oddalono skargę, II SA/Rz 75/12 - Wyrok WSA w Rzeszowie z 2012-04-26, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Rz 75/12 - Wyrok WSA w Rzeszowie

Data orzeczenia
2012-04-26 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2012-01-19
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie
Sędziowie
Małgorzata Wolska /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne
Transport
Sygn. powiązane
II GSK 1772/12 - Wyrok NSA z 2014-01-29
Skarżony organ
Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku
oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2007 nr 125 poz 874 art. 92 ust. 1 pkt 2 i 8, ust. 2 pkt 2, art. 92a ust. 4, art. 93 ust. 7
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - tekst jednolity
Dz.U. 2012 poz 270 art. 151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący NSA Małgorzata Wolska /spr./ Sędziowie WSA Robert Sawuła WSA Krystyna Józefczyk Protokolant st. sekr. sąd. Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi G. P. i J. C. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej -skargę oddala-

Uzasadnienie

II SA/Rz 75/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego, po rozpoznaniu odwołania J. C. i G. P. – wspólników spółki cywilnej - PUH "[...]" s.c. w Ś., utrzymał w mocy decyzję Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2011 r., nr [...], którą nałożono na wyżej wymienionych karę pieniężną w wysokosci 19 900 zł.

W podstawie prawnej decyzji organ powołał art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 92 ust. 1 pkt 8 i ust. 2 pkt 2 usatwy z dnia 6 września 2011r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007r. Nr 125 poz. 874) zwanej dalej ustawą oraz lp. 11.2 ust. 2, lp. 11.2 ust. 1, lp. 10.3, lp. 10.2, lp. 11.3 ust. 2, lp. 11.2 ust. 4 załącznika do ustawy o transporcie drogowym, art. 4 lit. g, art. 7, art. 8, art. 10, art. 12 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15.03.2006r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmianiające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 /Dz. Urz. WE L 102/1 z 11.04.2006r./, art. 15 ust. 1, 2 i 3 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20.12.1985r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym /Dz.Urz. WE L 370 z 31.12.1985 ze zm./.

Z akt administracyjnych sprawy i uzasadnienia decyzji wynika, że u przedsiębiorcy J. C. i G. P., prowadzących działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej – Przedsiębiorstwo Usługowo Handlowe “[...]" s.c. J. C., G. P., przeprowadzono kontrolę, której wyniki udokumetowano w protokole kontroli z dnia [...] października 2008 r., znak: [...]. Zakres kontroli obejmował okres od 1 stycznia 2008 r. do 3 października 2008 r.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2008 r., nr [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na wyżej wskazaną stronę karę pieniężną w wysokości 30 000 złotych. Po rozpatrzeniu odwołania Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] uchylił powyższą decyzję a sprawę przekazał do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

Po przeprowadzeniu postępowania Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] marca 2010 r., nr [...] nałożył na stronę karę pieniężną w wysokości 19 900 złotych. Również i ta decyzja została przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] grudnia 2010 r., nr [...] uchylona a sprawa przekazana do ponownego rozpatrzenia. W uzasadnieniu organ odowławczy wskazał na konieczność przeanalizowania zgromadzonego materiału dowodowego pod kątem możliwości wyłączenia odpowiedzialności strony za stwierdzone naruszenia, na podstawie art. 93 ust. 7 ustawy.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] czerwca 2011 r., nr [...] nałożył na J. C. i G. P. – wspólników spółki cywilnej - PUH "[...]" s.c. karę pieniężną w wysokosci 19 900 zł za stwierdzone naruszenia z tytułu:

- nieprawidłowego działania urządzenia rejestrującego: wykresówka zapisywana była zbyt długo;

- nieprawidłowego działania urządzenia rejestrującego: nieuzasadnione użycie kilku wykresówek w ciągu tego samego 24-godzinnego okresu;

- przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do 30 minut oraz za każde następne rozpoczęte 30 minut;

- skrócenie dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas do jednej godziny oraz za każdą rozpoczętą kolejną godzinę;

- używania nieprawidłowych lub niewłaściwych wykresówek: okazania wykresówki brudnej lub uszkodzonej;

- nieprawidłowego operowania przełącznikiem grup czasowych (selektorem).

Odwołanie od powyższej decyzji złożył J. C. – wspólnik spólki cywilnej P.H.U “[...]" s.c. i wniósł o jej uchylenie w całości. Wskazał, że nie zgadza się z jej treścią i zakwestionował zasadność nałożonej kary. Szczegółowo zakwestionował poszczególne przypadki naruszeń i podniósł, że wiele z nich “kawalifikuje się do usprawiedliwienia i nieuznania ich przy powołaniu się na odpowiednie przepisy".

Po rozpoznaniu odwołania Główny Inspektor Transportu Drogowego, powołaną na wstępie decyzją z dnia [...] listopada 2011 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ wskazał na treść art. 92 ust. 1 pkt 8 ustawy o transporcie drogowym zgodnie z którym, kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 zł do 15 000 zł. Zgodnie z ust. 2 pkt 2 cytowanego przepisu suma kar pieniężnych nałożonych podczas jednej kotroli nie może przekroczyć kwoty 30 000 zł, w odniesieniu do kontroli w przedsiębiorstwie. W dalszej części organ powołując się na zapisy lp. 11.2 ust. 2, lp. 11.2 ust. 1, lp. 10.3 lit. a i b, lp. 10.2 lit. a i b, lp. 11.3 ust. 2, lp. 11.2 ust. 4 załącznika do ustawy o transporcie drogowym wskazał na wysokosć kar pieniężnych z stwierdzone naruszenia.

Organ podał, że w przedmiotowej sprawie kontrolą objęto dokumenty związane z wykonywaniem transportu drogowego oraz przestrzeganiem warunków w nich określonych (posiadane licencje i zezwolenia), czas pracy kierowców (okresy prowadzenia pojazdu, obowiązkowe przerwy oraz czas odpoczynku), dokumentację związaną z pracą kierowców. Ustalono, że na dzień przeprowadzanej kontroli przedsiębiorstwo zatrudniało 7 pracowników, na podstawie umowy o pracę, w tym 3 kierowców. Czynności kierowania pojazdami wykonywali również współwłaściciele kontrolowanego przedsiębiorstwa – J. C. i G. P. Organ podał, że na okoliczność stwierdzonych naruszeń organ I instancji przesłuchał w charakterze strony wspólników spólki cywilnej P.U.H. “[...]" s.c. – J. C. i G. P. oraz kierowców: S. K., T. M., R. K., M. P., J. K.

W obszernym uzasadnieniu organ szczegółowo opisał każde z naruszeń, wskazując na konkretne zdarzenia oraz przypadki i powołał przepisy odnoszące się do poszczególnych naruszeń. Odnośnie naruszenia polegającego na nieprawidłowym działaniu urządzenia rejestrującego: wykresówka zapisywana była za długo, organ wskazał na art. 15 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85, za co przewidziana jest kara określona w lp. 11.2 ust. 2 załącznika do ustawy o transporcie drogowym. Również powołując się na ten sam przepis rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 wskazał, że za naruszenie polegające na nieuzasadnionym użyciu kilku wykresówek w ciągu tego samego 24 – godzinnego okresu, na stronę nałożono karę pieniężną przewidzianą w lp. 11.2 ust. 1 załącznika do ustawy.

Odnosząc się do naruszenia polegającego na przekroczeniu maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do 30 minut oraz za każde następne rozpoczęte 30 minut, powołał art. 7 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 i wskazał, że kierowcy J. C., J. K. i R. K. nie zastosowali się do obowiązujących przepisów w zakresie dopuszczalnych norm czasu prowadzenia pojazdu bez wymaganej przerwy, brak również wpisów manualnych, uzasadniających zastosowanie art. 12 rozporządzenia (WE) 561/2006, powyższe naruszenie uzasadnia nałożenie kary pieniężnej określonej w lp. 10.3 załącznika do ustawy.

Uzasadniając nałożenie kary za naruszenie polegające na skróceniu dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas do jednej godziny oraz za każdą rozpoczętą kolejną godzinę organ powołał się na art. 4 lit. g, art. 8 ust. 1-5 i ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 561/2006. Podał, że analiza danych zawartych w wykreskówkach J. K., M. P., P. M., R. K. wskazała, że doszło do naruszenia ww. przepisów w zakresie skrócenia dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozów, za co przewidzana jest kara pieniężna określona w lp. 10.2 załącznika do ustawy. Kontrolowany przedsiębiorca nie okazał również dokumentów uzasadniających odstąpienie od przestrzegania norm czasu prowadzenia pojazdu, wymaganych przerw lub odpoczynków (zgodnie z art. 12 rozporzadzenia (WE) nr 561/2006).

Odnosząc się zaś do naruszenia polegającego na używaniu nieprawidłowych lub niewłaściwych wykresówek: okazania wykresówki brudnej lub uszkodzonej organ wskazał na art. 15 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) 3821/85 i podał, że wykresówka kierowcy J. K. z dnia [...] marca 2008 r. zawiara zapis świadczący o nieprawidłowej pracy tachografu lub o nieprawidłowym założeniu tarczy do urządzenia rejestrujacgo. Zapisy na tarczy nie odzwierciedlały rzeczywistych okresów pracy ww. kierowcy. Organ podał, że kierowca wprawdzie na rewersie wykresówki umieścił adnotację “awaria tachografu" lecz nie odnotował okresów prowadzenia pojazdu w okresie zaistniałego nieprawidłowego zapisu. Powyższe narusza dyspozycję lp. 11.3 załąłcznika do ustawy. Natomiast odnosząc się do naruszenia polegającego na nieprawidłowym operowaniu przełącznikiem grup czasowych (selektorem) organ powołał się na art. 15 ust. 3 rozporządzenia Rady (EWG) 3821/85 i podał, że w ustalonym stanie faktycznym zachodzą przesłanki do uznania, że w chwili kontroli doszło do naruszenia przepisów prawa, za co przepiwdziana jest kara pieniężna określona w lp. 11.2 załącznika do ustawy.

Organ II instancji stwierdził ponadto, że postępowanie w powyższym zakresie zostało przeprowadzone w sposób rzetelny i prawidłowy, a organ I instancji prawidłowo dokonał analizy stanu faktycznego, co potwierdza zebrany w sprawie materiał dowodowy. Powołując sie na tresć art. 10 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 wskazał na odpowiedzialność przedsiebiorców za naruszenia przepisów transportowych, w tym odpowiedzialność przedsiębiorcy za odpowiednie zorganizowanie pracy kierowców, tak by przepisy obowiązujace w tym zakresie były przestrzegane. To przedsiębiorca, z uwagi na specyfikę prowadzonej działalności gospodarczej, odpowiada za dokonane naruszenia.

Organ odwoławczy uznał, że w okolicznościach sprawy nie ma zastosowania art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym, który wyłącza odpowiedzialność przedsiębiorcy. Podał, że zgromadzone dowody nie wskazują jednoznacznie, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszenia. Również strona nie przedstawiła dowodów wskazujących, że nie miała wpływu i nie mogła przewidzieć zaistaniałych naruszeń.

W skardze na powyższą decyzję J. C., G. P. – P.U.H. "[...]" s.c. w Ś. zarzucili:

- naruszenia przepisów k.p.a. poprzez brak dokładnego wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy i wnikliwego rozpatrzenia zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz zgłaszanych uwag,

- zlekceważenie prośby mającej na celu rzetelne wyjaśnienie mechanizmu powstałych naruszeń, których dotyczy skarga;

- popełnienie błędu przy ocenie wykresówek kierowcy M. P. w dniach [...].01.2008 r. i [...].01.2008 r.

Z uwagi na wskazane zarzuty skarżący wnieśłi o uchylenie zaskarżonej decyzji i uchylenie decyzji organu I instancji, ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania temu organowi. Zakwestionowali nieuwzględnienie złożonych przez nich wyjaśnień i przesłuchanie kierowców dopiero po upływie dwóch lat. Wskazali na źle sformułowane przepisy, zmianę przepisów ustawy. Podali, że firma znajduje się w trudnej sytuacji finansowej, a oni ponoszą koszty związane z przedłużającym się postępowaniem, w tym wydaniem przez urzędników błędnych decyzji.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie argumentując swoje stanowisko tak jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W trakcie rozprawy skarżący – reprezentowani przez pełnomocnika radcę prawnego A. J. zarzucili dodatkowo niewyjaśnienie stanu faktycznego sprawy, w szczególności niewyjaśnienie okoliczności stanowiących przesłankę zastosowania przepisu art. 93 ust. 7 ustawy. Podkreślili, że kierowcy posiadali wymaganą wiedzę i kwalifikacje w zakresie wypełniania wykresówek, czego dowodzą zaświadczenia o odbyciu szkolenia w zakresie obowiązujących przepisów o wykonywaniu transportu krajowego i międzynarodowego, zatem nie mogli przewidziec, ze kierowcy nie beda w stanie ich prawidłowo wypełnić. Zarzucili organowi nieuwzględnienie takich okoliczności jak np. brak parkingu, sytuacje rodzinne, które wzywały do natychmiastowego powrotu. W tym zakresie organ nie dokonal żadnych ustaleń, czym dopuścił sie naruszenia art. 7, art. 77 i art. 107 k.p.a. Podali, że przedsiebiorca nie ponosi odpowiedzialności na zasadzie ryzyka za działania swoich kierowców. Powyższe swiadczy o naruszeniu przez organ art. 93 ust. 7 ustawy. Dodatkowo wskazli, ze stwierzony błąd w wykresówkach kierowcy P. z [...] i z [...] stycznia 2008 r. w rzeczywistości polega na posłużeniu się dwoma wykresówkami w ciągu 24-godzinnego okresu czasu, co podlega sankcji w niższej wysokości, niz ta zastosowana przez organ.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej, co wynika z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.). Sąd rozpoznający skargę na akt administracyjny (tu decyzja) dokonuje jego oceny mając na uwadze wyłącznie stan prawny obowiązujący w dniu podjęcia aktu (wydania decyzji), jak i stan sprawy istniejący na ten dzień, a wynikający z akt administracyjnych (art. 133 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. dalej zwanej P.p.s.a.). Stosownie zaś do przepisu art. 134 § 1 P.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Aby zatem wyeliminować z obrotu prawnego zaskarżony akt organu administracji publicznej konieczne jest stwierdzenie, że został on wydany z naruszeniem przepisów prawa materialnego o wpływie na wynik sprawy, bądź przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c P.p.s.a.). Uwzględnienie skargi następuje również w przypadku stwierdzenia, że zaskarżony akt jest dotknięty jedną z wad wymienionych w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a.). Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji w omówionym zakresie Sąd nie stwierdził naruszenia prawa skutkującego koniecznością usunięcia tej decyzji z obrotu prawnego, a w konsekwencji więc, zgodnie z art. 151 P.p.s.a., skarga podlegała oddaleniu.

Istota zarzutów skargi, sklasyfikowanych w niej jako "naruszenie przepisów k.p.a.", sprowadza się do "braku dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i wnikliwego rozpatrzenia zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz zgłaszanych uwag". Trzeba w związku z tym wskazać, że w szczególności na niedopełnieniu wynikających z tych przepisów obowiązków organu lub uniemożliwieniu stronie skorzystania z przysługujących jej uprawnień procesowych albo też błędnej wykładni tych przepisów. Sąd uchyla decyzję, jak wyżej wyjaśniono, tylko wówczas, gdy stwierdzone naruszenie przepisów postępowania mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 litera c P.p.s.a).

Przez możliwość istotnego wpływania na wynik sprawy należy rozumieć prawdopodobieństwo oddziaływania naruszenia prawa procesowego na treść decyzji (postanowienia), a więc na ukształtowanie w nich stosunku administracyjnoprawnego materialnego lub procesowego (zob, T. Woś, H. Knysiak-Molczyk "Postępowanie administracyjne" wyd. Prawnicze LexisNexis, W-wa 2004, str. 305). Postępowanie sądowe nie dostarczyło podstaw do uznania, że przy wydawaniu zaskarżonej decyzji z dnia [...] listopada 2011 r. doszło do naruszenia prawa w zakresie wskazanym w powołanym wyżej art. 145 § 1 pkt 1 litera c P.p.s.a. Wydano ją po niewadliwym ustaleniu stanu faktycznego sprawy, a więc zgodnie z regułą wyrażoną w art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a. Nadto z akt sprawy nie wynika, aby prawo skarżącej strony do czynnego udziału w postępowaniu było naruszone, względnie naruszone w takim stopniu, iżby mogło to mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W rozpoznawanej sprawie niesporne jest, że u przedsiębiorcy – U. C. G. P. wspólnicy s.c – Przedsiębiorstwo Usługowo Handlowe [...] z/s w Ś. – w dniach od [...] października do [...] listopada 2008 r. przeprowadzona została kontrola prac inspektorów transportu drogowego, obejmująca okres od 1 stycznia do 3 października 2008 r., podczas której sprawdzono dokumenty związane z wykonywaniem transportu drogowego lub przewozów na potrzeby własne, przestrzeganiem przepisów dotyczących czasu pracy kierowców (okresów prowadzenia pojazdu, obowiązkowych przerw, czasu odpoczynku kierowcy) oraz prawidłowości użytkowania urządzeń rejestrujących, stosowanych w transporcie drogowym. Wyniki kontroli znajdują odzwierciedlenie w protokole nr [...], tj. wykazuje naruszenia w postaci:

– nieprawidłowego działania urządzenia rejestrującego: wykresówka zapisywana była za długo,

– nieprawidłowego działania urządzenia rejestrującego: nieuzasadnione użycie kilku wykresówek w ciągu tego samego 24-godzinnego okresu,

– przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15-30 minut oraz za każde następne rozpoczęte 30 minut,

– skrócenia dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas do jednej godziny oraz za każdą rozpoczętą kolejną godzinę,

– używania nieprawidłowych lub niewłaściwych wykresówek: okazania wykresówki brudnej lub uszkodzonej,

– nieprawidłowego operowania przełącznikiem grup czasowych (selektorem).

Zdaniem Sądu powyższe naruszenia zostały zakwalifikowane prawidłowo, również prawidłowo określona została podstawa prawna nałożonej kary i jej wysokości.

Z przepisów art. 92 ust. 1 pkt 2 i 8 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U, z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.) wynika, że karze pieniężnej podlega podmiot, który wykonuje przewóz drogowy lub czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków wynikających z przepisów tej ustawy lub przepisów o czasie pracy kierowców i przepisów wspólnotowych dotychczasowych przewozów drogowych. Zgodnie zaś z ust. 2 pkt 2 wspomnianego przepisu suma kwot pieniężnych nałożonych podczas jednej kontroli nie może przekraczać 30 000 zł w odniesieniu do kontroli w przedsiębiorstwie.

Uzasadnienie kwestionowanej w skardze decyzji opisuje w swej treści szczegółowo naruszenia wykazane w protokole nr [...], wymieniając każdorazowo osobę kierowcy, z którą związane jest poszczególne naruszenie oraz podając i wyjaśniając podstawę prawną obligującą zastosowaniem kary pieniężnej w określonej wysokości. Ustalenia organów obu instancji, co nie budzi jakichkolwiek wątpliwości Sądu, zostały oparte na danych zawartych w wykresówkach poddanym badaniom. Trzeba podkreślić, że podważanie informacji uzyskanych z takiego źródła wymagałoby dostarczenia kontrdowodu, wskazującego jednoznacznie na wadliwość zapisów odnośnie czasu jazdy, odpoczynku, pracy innej niż jazda, przebytej drogi, prędkości pojazdu oraz rejestracji różnych aktywności kierowcy, poprzez wykazanie na przykład niewłaściwego działania urządzenia rejestrującego (tachografu). Analiza materiału zebranego w sprawie niniejszej nie daje podstaw do przyjęcia, że skarżąca strona przynajmniej uprawdopodobniła nieprawidłowość danych odczytanych z dostępnego rejestru. W konsekwencji, Sąd nie miał powodów, by kwestionować ustalenia organów znajdujące wsparcie w danych odczytanych z urządzeń rejestrujących.

Nie można zgodzić się z zarzutem skargi, jakoby organy dokonały błędnej oceny wykresówek kierowcy M. P. w dniach [...] i [...] styczeń 2008 r., w konsekwencji nieprawidłowo sankcjonując skarżącą stronę karą pieniężną za naruszenie polegające na "skróceniu dobowego odpoczynku" kierowcy. Zarzut ten, w konsekwencji z materiałem zebranym w sprawie – danymi odczytanymi z urządzeń rejestrujących, a zarazem przy braku zaoferowania przez stronę skarżącą jakiegokolwiek "wsparcia dowodowego", w szczególności wykazującego nieprawidłowość działania urządzeń rejestrujących, nie zasługuje na uwzględnienie i tym samym nie uzasadnia zakwestionowania legalności zaskarżonej decyzji. Wykresówki użytkowane przez M. P. w dniach [...] i [...] styczeń 2008 r. dokumentują naruszenia określone w załączniku do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym lp. 10.2 litera a i b oraz lp. 11.2 ust. 1, co skutkowało zastosowaniem kary pieniężnej w określonej tam wysokości.

Nie podziela też Sąd zarzutu naruszenia art. 93 ust. 7 powyższej ustawy, sformułowanego podczas rozprawy przez pełnomocnika skarżącego. Przepis ten umożliwia umorzenie postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, jeżeli naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzenia lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć.

W sprawie niniejszej żadna z tych sytuacji nie zaistniała. Okoliczności pozwalające na odstąpienie od wszczęcia postępowania albo umożliwiające jego umorzenie to zdarzenia szczególne, które występują rzadko i niespodziewanie, a ich zaistnienie nie jest możliwe do zaplanowania i uniknięcia przy dołożeniu ze strony przedsiębiorcy najwyższej staranności i przezorności przy prowadzeniu działalności gospodarczej. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym podkreśla się, że art. 92 a ust. 4 oraz art. 93 ust. 7 ustawy mają charakter wyjątkowy, chodzi w nich tylko i wyłącznie o zdarzenia nieoczekiwane, nie dające się przewidzieć, a niezwiązane z doborem pracowników. Z uwagi na swój wyjątkowy charakter przepisy te powinny być interpretowane ścieśniająco (zob. wyrok NSA z dnia 17.11.2010 r., II GSK 976/09, lex nr 746376, wyrok WSA w W-wie, z dnia 29.11.2010 r., I SA/Wa 1680/10, lex nr 759646). Pełnomocnik skarżącego nie powoływał się na żadne wyjątkowe okoliczności, na które skarżący nie miał wpływu, w przede wszystkim ich nie udowodnił, co było jego obowiązkiem, chcąc wywodzić skutki prawne wynikające z przepisów, które zwalniają z odpowiedzialności przedsiębiorcę. Wobec zatem braku zaistnienia przesłanek z art. 93 ust. 7 niezastosowanie tego trybu nie było nieprawidłowe.

Z tych wszystkich względów i na podstawie art. 151 cytowanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracji, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie orzekł jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt