Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zdzisław Kostka Sędziowie Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński (spr.) Sędzia del. WSA Arkadiusz Windak Protokolant starszy asystent sędziego Anita Lewińska – Karwecka po rozpoznaniu w dniu 6 października 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej W. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 czerwca 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 484/14 w sprawie ze skargi W. W. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej 1) uchyla zaskarżony wyrok oraz zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w Bydgoszczy z dnia [...] listopada 2013 r., nr [...], 2) zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz W. W. kwotę 837 (osiemset trzydzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 17 czerwca 2014 r., sygn. akt II SA/Wa 484/14, oddalił skargę W. W. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] stycznia 2014 r., nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej.

Powyższy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2014 r. Komendant Główny Policji utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w Bydgoszczy z [...] listopada 2013 r. cofającą W. W. pozwolenie na broń palną sportową.

Organ uznał, że w odniesieniu do strony ustały okoliczności faktyczne stanowiące podstawę wydania pozwolenia na broń sportową. Skarżący nie dysponuje bowiem patentem i licencją Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego, potwierdzającymi posiadanie kwalifikacji do uprawiania sportów strzeleckich.

Organ dokonał analizy zmian przepisów prawa jakie zachodziły w materii niniejszej sprawy od czasu uzyskania przez stronę pozwolenia na broń palną sportową. Wskazał, że w chwili uzyskania pozwolenia na broń przez stronę nie obowiązywała jeszcze ustawa z 1996 r. o kulturze fizycznej. Jednakże wymóg wprowadzony później, a dotyczący obowiązku posiadania licencji na uprawianie określonej dziedziny sportu, rozciąga się również na skarżącego. W myśl bowiem art. 65 ustawy o sporcie, do obecnie obowiązującej ustawy o broni i amunicji, został wprowadzony przepis art. 10b, zgodnie z którym uprawianie wszelkich sportów o charakterze strzeleckim, wymaga m.in. posiadania odpowiednich kwalifikacji, potwierdzonych stosownym dokumentem – tj. patentem strzeleckim, który jest wydawany przez właściwy polski związek sportowy.

Podkreślono, że stronę wezwano do dostarczenia aktualnej licencji zawodniczej, zaś w odpowiedzi skarżący oświadczył, że jej nie posiada i nie zamierza starać się o licencję PZSS, bowiem jest członkiem B., co jest wystarczającą przesłanką do zachowania posiadanego pozwolenia na broń.

Od powyższej decyzji skargę do WSA w Warszawie wywiódł skarżący, wnosząc o jej uchylenie. Skarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił naruszenie art. 1, art. 10 ust. 3 pkt 3, art. 18 ust. 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, art. 6, art. 7, art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 107 § 1 i art. 155 K.p.a. oraz § 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie egzaminu ze znajomości przepisów dotyczących posiadania broni oraz umiejętności posługiwania się bronią.

Skarżący podkreślił, iż bierze czynny udział we współzawodnictwie sportowym w ramach T., co uzasadnia pozostawienie mu posiadanych uprawnień w zakresie broni palnej sportowej. Zauważył, że przepisy prawa nie obligują osób chcących posiadać pozwolenie na broń palną sportową, do zrzeszania się w PZSS. Byłoby to bowiem sprzeczne z wolnością zrzeszania się w stowarzyszeniach.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w skarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 17 czerwca 2014 r., sygn. akt II SA/Wa 484/14, oddalił skargę na powyższą decyzję uznając, że decyzja ta nie narusza prawa.

Sąd wskazał, że uprawnienie do posiadania broni jest ściśle reglamentowane i zagwarantowane jedynie dla ogólnie ujmowanej grupy funkcjonariuszy służb mundurowych. Skoro więc omawiane uprawnienie stanowi wyjątek od reguły, to uznać należy, iż przepisy regulujące przedmiotową kwestię, winny być interpretowane w sposób wysoce restrykcyjny. Wykładnia zaś przepisów ustawy o broni i amunicji powinna zmierzać w kierunku zawężającym, zamiast rozszerzającym.

Sąd stwierdził, że materialnoprawną podstawą zaskarżonej decyzji był przepis art. 18 ust. 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, zgodnie z którym właściwy organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń, jeżeli ustały okoliczności faktyczne, które stanowiły podstawę do jej wydania. Powołany przepis daje możliwość organom Policji, działającym w ramach uznania administracyjnego, cofnięcia pozwolenia na broń w przypadku ustania okoliczności stanowiących podstawę wydania pozwolenia. Badania materii istnienia okoliczności stanowiących podstawę wydania pozwolenia należy zaś dokonywać w oparciu o aktualnie obowiązujące regulacje prawne.

W ocenie Sądu brak jest podstaw do uznania, że dawniej przyznane uprawnienie wykreowało po stronie skarżącego swoiste prawa nabyte. Wynika to ze ściśle reglamentowanego charakteru uprawnień do posiadania broni, które nie należą do zakresu praw i wolności obywatelskich.

W sytuacji, gdy nastąpiła zmiana regulacji prawnych, odnośnie sposobu uzyskiwania licencji zawodniczych i ich ważności, te nowe uregulowania należy również odnosić do uprawnień nabytych wcześniej. Wcześniejsze uprawnienia należy więc badać przez pryzmat aktualnych regulacji prawnych.

Sąd wskazał, że w sposób zbieżny z powyższymi wywodami wypowiedział się także Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 19 października 2010 r. (sygn. akt P 10/10), stwierdzając m.in., że pod rządami nowej ustawy o sporcie, nastąpiła likwidacja mechanizmu kontroli decyzji licencyjnych przez sądy administracyjne. Trybunał podkreślił także, iż dawne uregulowania prawne należy stosować jedynie w odniesieniu do spraw, w których postępowanie zostało wszczęte zanim weszła w życie nowa ustawa o sporcie.

W związku z powyższym, w sytuacji gdy postępowanie w sprawie zostało wszczęte w chwili, gdy obowiązywała już nowa ustawa o sporcie z dnia 25 czerwca 2010 r. (Dz. U. z 2010 r. Nr 127, poz. 857 ze zm.), organ orzekający miał pełne podstawy do tego, aby badać sprawę z uwzględnieniem zapisów regulaminu przyznawania i pozbawiania licencji zawodniczych, uprawniających do uczestnictwa we współzawodnictwie sportowym w dyscyplinach wchodzących w skład sportu strzeleckiego, wydanego przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego, działającego na podstawie ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. z 2010 r. Nr 127, poz. 857 ze zm.). Aktualnie obowiązująca ustawa o broni i amunicji, w art. 10b, odsyła bowiem do obowiązującej ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie i do zawartych w niej regulacji odnośnie polskiego związku sportowego.

W ocenie Sądu, treść wyżej powołanych regulacji nie pozostawia najmniejszych wątpliwości co do tego, że organ postępuje właściwie, domagając się od osób deklarujących chęć uprawiania sportu strzeleckiego, posiadania stosownej licencji wydanej przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego.

Sąd podzielił stanowisko organu, zgodnie z którym w sytuacji gdy skarżący nie posiada licencji uprawniającej do współzawodnictwa sportowego, ani choćby patentu strzeleckiego, potwierdzającego posiadanie kwalifikacji do uprawiania sportów o charakterze strzeleckim – co wynika w sposób niesporny z pisma Prezesa Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego – to tym samym przestał spełniać wymogi niezbędne do zachowania pozwolenia na broń palną sportową, o jakich mowa w art. 10b ustawy o broni i amunicji.

Sąd uznał, że na poprawność przedmiotowej konkluzji bez wpływu pozostaje treść art. 52 ustawy o broni i amunicji. Stosownie do powołanej normy prawnej, zachowują ważność pozwolenia na broń i legitymacje noszące nazwę "pozwolenie na broń", wydane na podstawie dotychczasowych przepisów. Zapis ten oznacza, iż ustawodawca zagwarantował osobom, które uzyskały takie pozwolenie na podstawie przepisów ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. prawo do legalnego posługiwania się posiadaną bronią, nabytą na podstawie tego pozwolenia. Sąd wyjaśnił, że gwarancja ta nie oznacza tego, aby osoby, do których odnosił się ustawodawca, miały nie być związane regulacjami wynikającymi z przepisów obecnie obowiązującej ustawy. Skoro więc, zgodnie z obecnie obowiązującym porządkiem prawnym, wymagane są dokumenty w postaci licencji wydanej przez PZSS dla skutecznego potwierdzenia faktu uprawiania sportu strzeleckiego, to obowiązkowi temu podlega także osoba posiadająca pozwolenie na broń, wydane na podstawie przepisów dawniej obowiązujących ustaw regulujących materię dostępu do broni palnej. Niedopełnienie zaś tego obowiązku może skutkować, również dla tych osób, uznaniem organu, że ustały okoliczności uzasadniające wydanie pozwolenia na broń dla celów sportowych.

Sąd stwierdził, iż członkowstwo skarżącego w B. nie może być potraktowane jako wypełniające przesłankę z art. 10b ustawy o broni i amunicji. Powyższa organizacja nie jest bowiem Polskim Związkiem Sportowym, o którym mowa w ustawie o sporcie.

Zakreślenie stronie przez organ krótkiego terminu do przedłożenia licencji PZSS nie miało wpływu na wynik rozstrzygnięcia. Ta okoliczność miałaby znaczenie jedynie w sytuacji, gdyby strona chciała uczynić zadość wezwaniu i przedłożyć żądany dokument, lecz nie była w stanie tego uczynić w zakreślonym terminie. Taka sytuacja nie miała jednak miejsca w niniejszej sprawie. Skarżący od razu zastrzegł, iż nie zamierza ubiegać się o uzyskanie żądanej licencji.

Postępowanie organu nie uzasadnia tezy, aby skarżona decyzja ograniczała prawo obywatela do wolności zrzeszania się. Organ nie kwestionował przecież uprawnienia strony do członkowstwa w T. Organ stwierdził jedynie, iż fakt tego członkowstwa, w świetle obecnych regulacji prawnych, nie jest wystarczający dla wykazania posiadania kwalifikacji do uprawiania strzelectwa sportowego.

Z powyższych względów Sąd uznając, iż organ w sposób prawidłowy zebrał i ocenił materiał dowodowy jak również, że przy wykonywaniu tych czynności organ nie naruszył przepisów prawa, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) skargę oddalił.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł skarżący zaskarżając go w całości i zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:

1. art. 1 i 3 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych (dalej P.u.s.a.) oraz art. 151 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. w zw. z art. 18 ust. 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji przez oddalenie skargi, podczas gdy obowiązkiem Sądu było stwierdzenie naruszenia wskazanego przepisu poprzez cofnięcie pozwolenia na broń palną dla celów sportowych pomimo tego, że wnioskodawca przedstawił/udokumentował istnienie ważnej przyczyny posiadania broni dla celów sportowych;

2. art. 1 i 3 § 2 P.u.s.a. oraz art. 151 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 7 Konstytucji i określonej w nim zasady legalizmu działania organów administracji oraz art. 6 k.p.a. poprzez oddalenie skargi, podczas gdy obowiązkiem sądu było stwierdzenie naruszenia wymienionych przepisów przez uznanie, że dla wydania pozwolenia na broń dla celów sportowych wnioskodawca spełniać powinien inne jeszcze kryteria niż określone w art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji;

3. art. 1 i 3 § 2 P.u.s.a. oraz art. 151 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. w zw. art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji przez niewłaściwe zastosowanie przepisu polegające na przyjęciu, iż katalog przesłanek wymienionych w przytaczanym przepisie stanowi zbiór wyłącznych wytycznych, co do prowadzonego postępowania. To jest na uznaniu, iż wymienione szczególne przesłanki stanowią zbiór zamknięty, przez co nie zostały wzięte pod uwagę inne okoliczności;

4. art. 1 i 3 § 2 P.u.s.a. oraz art. 151 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. w zw. art. 10 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 3 i w zw. art. 15 ust. 1 pkt od 1 do 5 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, przez uznanie, że wnioskodawca nie spełnia kryteriów uzasadniających dalszego posiadania pozwolenia na broń palną dla celów sportowych;

5. art. 1 i 3 § 2 P.u.s.a. oraz art. 151 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. w zw. art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji przez błędne uznanie, czym w rozumieniu ustawy jest ważna przyczyna posiadania pozwolenia na broń palną dla celów sportowych.

Wskazując na powyższe zarzuty skargi kasacyjnej wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, a także o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej pełnomocnik skarżącego kasacyjnie wskazał, że nie było podstaw do oddalenia skargi bowiem strona skarżąca przedstawiła ważną przyczynę posiadania broni, to jest aktywną przynależność do B. Co za tym idzie nie było podstaw do cofnięcia decyzji o wydaniu pozwolenia na broń. Organy i Sąd błędnie uznały, że skoro skarżący nie przynależy do Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego oraz nie ma zamiaru ubiegać się o członkostwo w nim, to nie ma on ważnej przyczyny, która uzasadniałaby dalszą konieczność posiadania przez niego pozwolenia na broń. Taka konieczność istnieje nadal. Przynależność do PZSS i posiadanie patentu strzeleckiego stanowią tylko przykładowy powód do ubiegania się o wydanie i dalsze posiadanie pozwolenia na broń. Owa licencja daje uprawnienia li tylko do udziału we współzawodnictwie sportowym w ramach PZSS. Nie jest to jednak warunek jedyny z możliwych od ubiegania się o to pozwolenie, a nadto nie jest to warunek obligatoryjny. Skarżący kasacyjnie podkreślił, że należy do klubu sportowego o charakterze strzeleckim oraz uczestniczy we współzawodnictwie sportowym.

Skarżący kasacyjnie stwierdził, że zmiany przepisów wynikających z ustawy z 1996 r. o kulturze fizycznej w żadnym stopniu nie zmieniają jego sytuacji prawnej. Sytuacja faktyczna pozostała w tym przypadku niezmienna albowiem, niezależnie od zmieniających się przepisów skarżący kasacyjnie aktywnie uprawa strzelectwo, będąc przy tym członkiem towarzystwa strzeleckiego. Co za tym idzie ma on szczególny powód do posiadania pozwolenia na broń, nadto ów powód nie zmienił się na przestrzeni czasu, trudno jest zatem zrozumieć stanowisko Policji, jakoby taka okoliczność ustała. Stanowisko sądu administracyjnego byłoby słuszne, ale w sytuacji gdyby skarżący ubiegał się o licencję PZSS, ale nie gdy tyczy się to okoliczności istotnych w niniejszej sprawie.

Skarżący kasacyjnie wskazał, że sytuacja, w której Polski Związek Strzelectwa Sportowego jest jedynym i wyłącznym dysponentem uprawnień co do wydawania pozwolenia na broń jest patologiczna. Policja zrzuca z siebie odpowiedzialność za wydawanie pozwoleń na broń przenosząc ją na PZSS. Policja wydajac pozwolenie na broń opierać się będzie tylko na tym, czy dana osoba przynależy do PZSS i posiada patent strzelecki.

Na podstawie rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie egzaminu ze znajomości przepisów dotyczących posiadania broni oraz umiejętności posługiwania się bronią organy Policji mają możliwości i uprawniania do przeprowadzania odpowiedniego postępowania, które sprawdziłoby, czy skarżący ma odpowiednie kwalifikację pozwalające na posługiwanie się bronią.

Pozwolenie na broń do celów sportowych wydaje się ze względu na ważną przyczynę. Ustawodawca, w art. 10 ust. 3 ustawy o broni i amunicji wymienia katalog ważnych przyczyn, które w szczególności mogą stanowić podstawę do wydania jednakże nie jest to katalog zamknięty. Wobec czego należy przyjąć, iż możliwe są także inne, nie wymienione w ustawie przypadki, które uzasadniają wydanie pozwolenia na broń.

Przyjęcie konstrukcji, w której przynależność do PZSS stanowi obligatoryjny wymóg do uzyskania decyzji o pozwoleniu na broń stanowi naruszenie przepisów dotyczących wydawania pozwolenia na broń. Stawiało by to PZSS w roli monopolisty i faktycznego decydenta w postępowaniu w sprawie wydania pozwolenia na broń, ponieważ tworzyło by to sytuację, w której możliwość posiadania broni zależy od przynależności do określonego związku. Z treści ustawy wynika natomiast, iż jest to tylko okoliczność fakultatywna, podana jako przykładowa przy ubieganiu się o pozwolenie na broń. Owszem licencja stanowi przyczynę posiadania broni, ale nie stanowi przyczyny jedynej.

Wobec powyższego, zdaniem skarżącego kasacyjnie, należy uznać, że przedstawił on w trakcie postępowania i udokumentował w wystarczającym stopniu ważną przyczynę, dla której niezbędne jest mu pozwolenie na broń. Tą ważną przyczyną jest przynależność do stowarzyszenia o charakterze strzeleckim, co zostało udokumentowane stosownym zaświadczeniem, a co za tym idzie spełnił wymagania ustawowe. Przyjęcie natomiast linii, którą obrał Sąd podczas orzekania prowadziłoby do wytworzenia obligatoryjnych przesłanek koniecznych do uzyskania pozwolenia na broń, podczas gdy te są wymienione tylko, jako przykładowe.

Zdaniem skarżącego kasacyjnie, w żaden inny sposób nie zmienił on okoliczności w związku, z którymi uprawia strzelectwo, wobec czego nie zmienił się stan faktyczny, który uzasadnia możliwość posiadania pozwolenia na broń. Podobnie nie może być wątpliwości co do posiadanych przez niego kwalifikacji strzeleckich. Skoro uznane zostały one wcześniej, a nie zostały one weryfikowane w żadnym stopniu, to nie wiadomo na jakiej podstawie można uznać, że skarżący kasacyjnie nie ma kwalifikacji.

Nie może być zatem mowy o rozwiązaniu tego typu, które powodowałoby automatyczne cofanie pozwolenia na broń w związku z wystąpieniem z PZSS. Wydaje się, że PZSS mając ną uwadze postępowanie organów policji przy udzielaniu i cofaniu pozwolenia na broń wytworzył sytuację, w której osoby chcące posiadać broń do celów sportowych zmuszone są działać w ramach związku, płacą niemałe stawki składek członkowskich, gdyż w przeciwnym razie narażone są na reakcje w postaci cofnięcia pozwolenia na broń. Taki stan rzeczy jest nie tylko niezgodny z obowiązującym stanem prawnym, ale również rażąco niesprawiedliwy.

Z uwagi na charakter związany decyzji o pozwoleniu na broń organ nie może przy rozpatrywaniu konkretnych spraw udzielania pozwolenia na broń wymagać spełnienia określonych, nie wskazanych wyraźnie w ustawie wymagań, które wnioskodawca winien jest spełnić. Tymczasem z taką sytuacją, zdaniem skarżącego kasacyjnie, mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

W żadnym z aktów prawnych regulujących możliwość posiadania pozwolenia na broń nie ma przepisu zgodnie, z którym przynależność do PZSS była by wymogiem koniecznym dla uzyskania pozwolenia. Nie można jednak zgodzić się z poglądem wynikającym ze skarżonego orzeczenia jakoby przynależność do wspomnianego związku miała być warunkiem sine qua non otrzymania pozwolenia na broń na gruncie obowiązujących przepisów regulujących te kwestie.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę tylko w granicach skargi kasacyjnej (art. 183 § 1 P.p.s.a.), z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania, co oznacza związanie przytoczonymi w skardze kasacyjnymi jej podstawami, określonymi w art. 174 P.p.s.a. Nadto, zgodnie z treścią art. 184 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, jeżeli zaskarżone orzeczenie mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego skarga kasacyjna wniesiona przez W. W. ma usprawiedliwione podstawy.

Za zasadny uznać należy zarzut naruszenia art. 18 ust. 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r., poz. 576 ze zm.). Z przepisu tego wynika, że organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń, jeżeli ustały okoliczności faktyczne, które stanowiły podstawę do jego wydania. Jak wynika z treści decyzji organu I instancji ww. przepis był podstawą jej wydania i cofnięcia skarżącemu kasacyjnie pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej.

Okoliczności faktyczne, o których mowa w art. 18 ust. 4 ustawy o broni i amunicji, to fakty, które zostały ustalone przez organ administracji w postępowaniu o wydanie pozwolenia na broń i które uzasadniały wydanie tego pozwolenia. Decyzja Komendanta Wojewódzkiego Policji w Bydgoszczy z dnia [...] października 1993 r. zezwalająca skarżącemu kasacyjnie na posiadanie broni sportowej nie zawiera uzasadnienia. Odstąpiono od sporządzenia uzasadnienia uznając, że decyzja ta była zgodna z żądaniem strony. Podstawy faktyczne wydania pozwolenia na broń palną sportową skarżącemu kasacyjnie można jednak ustalić w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. W aktach sprawy znajduje się bowiem podanie skarżącego kasacyjnie o wydanie pozwolenia na zakup i posiadanie broni palnej sportowej. W podaniu tym skarżący kasacyjnie wniosek o wydanie pozwolenia uzasadniał tym, że jest członkiem sekcji strzeleckiej B. i chce posiadać swoją osobistą broń sportową aby doskonalić swoje umiejętności strzeleckie. Skoro wydając pozwolenie na broń uwzględniono ww. podanie to oznacza to, że podstawą faktyczną wydania pozwolenia była chęć skarżącego kasacyjnie doskonalenia umiejętności strzeleckich.

Z materiału dowodowego wynika, że skarżący kasacyjnie nadal jest członkiem B. Z twierdzeń skarżącego kasacyjnie wynika również, że nadal doskonali on swoje umiejętności strzeleckie. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, ta okoliczność powinna jednak zostać jeszcze zweryfikowana przez organy administracji poprzez przeprowadzenie dowodów, które by ją potwierdziły lub wykluczyły, np. przesłuchanie skarżącego kasacyjnie w charakterze strony, czy też uzyskanie informacji od przedstawiciela Stowarzyszenia "K.", czy skarżący kasacyjnie uprawia strzelectwo w ramach zawodów organizowanych przez Stowarzyszenie.

Pozwolenie na broń palną sportową wydane zostało skarżącemu kasacyjnie na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych (Dz. U. Nr 6, poz. 43 ze zm.). Przepis ten stanowił, że pozwolenie na broń palną, w tym na broń palną sportową, wydawane było, jeżeli okoliczności faktyczne, na które powoływała się osoba ubiegająca się o pozwolenie na broń, uzasadniały wydanie takiego pozwolenia. Przesłanki wydania pozwolenia na broń palną, w tym na broń palną sportową, określone były na tyle ogólnie, że możliwe było wydanie pozwolenia na broń palną sportową nie tylko osobom, które zamierzały uprawiać strzelectwo sportowe, ale również osobom, które zamierzały np. doskonalić umiejętności strzeleckie w inny sposób niż uprawianie strzelectwa sportowego.

Ww. ustawa została uchylona ustawą z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 21 maja 1999 r. Nr 53, poz. 549 ze zm.), która weszła w życie z dniem 30 marca 2000 r. Na mocy art. 52 tej ustawy zachowały ważność pozwolenia na broń i legitymacje noszące nazwę "pozwolenie na broń", wydane na podstawie dotychczasowych przepisów. Przepisy ustawy z dnia 21 maja 1999 r. nie zawierały obowiązku dostosowania się przez posiadaczy pozwoleń na broń uzyskanych na podstawie ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych do nowych wymogów wynikających z ustawy z dnia 21 maja 1999 r.

Podsumowując tę część rozważań stwierdzić należy, że skarżący kasacyjnie uzyskał pozwolenie na broń palną sportową w celu doskonalenia umiejętności strzeleckich i pozwolenie to nadal zachowuje swoją ważność. Tylko wykazanie, że skarżący kasacyjnie zaprzestał działań mających na celu doskonalenie jego umiejętności strzeleckich uzasadniałoby cofnięcie mu pozwolenia na broń palną sportową na podstawie art. 18 ust. 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji.

Zaakceptowane przez Sąd I instancji stanowisko organów administracji zmierza w istocie do tego, by wykorzystując uprawnienie wynikające z art. 18 ust. 4 ustawy o broni i amunicji doprowadzić do odbierania pozwolenia na broń palną sportową tym osobom, które nie spełniają wymogów uzyskania takiego pozwolenia w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy tej ustawy. Wskazuje na to, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, uzasadnienie decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w Bydgoszczy, w którym stwierdzono, że "Wprawdzie decyzją Komendanta Wojewódzkiego w Bydgoszczy z dnia [...].10.1993 r., l.dz. [...] strona uzyskała pozwolenie na podsiadanie broni palnej sportowej do celów sportowych i jest ono bezterminowe, to nie oznacza, że znowelizowana ustawa o broni i amunicji z dnia 11 stycznia 2011 r. (która weszła w życie z dniem 10 marca 2011 r.) i wprowadzone nią zmiany jej nie dotyczą, a tym samym jest ona zwolniona z nałożonych przez ustawodawcę zobowiązań".

Aczkolwiek nie zostało to wyrażone wprost w uzasadnieniach decyzji organów administracji, to jednak z faktu powołania w podstawie prawnej art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji można wnosić, że zdaniem organów administracji skarżący kasacyjnie w świetle aktualnie obowiązujących przepisów tej ustawy nie ma możliwości zgodnego z prawem uprawiania strzelectwa sportowego. Tym samym w ocenie organów administracji ustała okoliczność faktyczna leżąca u podstaw wydania pozwolenia na broń palną sportową. Niemożność ta wynikać ma natomiast z faktu niespełnienia przez skarżącego kasacyjnie wymogów wynikających z art. 10b ww. ustawy.

Art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji stanowi, że pozwolenie na broń wydaje się jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Jednym z celów wydania pozwolenia na broń jest cel sportowy (art. 10 ust. 2 pkt 4). Z kolei za jedną z ważnych przyczyn, o których mowa w art. 10 ust. 1 ww. ustawy uważa się udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim, posiadanie kwalifikacji sportowych, o których mowa w art. 10b, oraz licencji właściwego polskiego związku sportowego - dla pozwolenia na broń do celów sportowych.

Art. 10b ust. 1 ustawy o broni i amunicji stanowi, że uprawianie sportów o charakterze strzeleckim wymaga posiadania odpowiednich kwalifikacji potwierdzonych stosownym dokumentem oraz przestrzegania zasad bezpieczeństwa obowiązujących w tych sportach. Dokument, o którym mowa w ust. 1, wydaje, po przeprowadzeniu egzaminu, polski związek sportowy, o którym mowa w ustawie z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857). Za przeprowadzenie egzaminu pobiera się opłatę w wysokości 400 zł; opłata stanowi dochód właściwego polskiego związku sportowego (art. 10b ust. 2). Dokument, o którym mowa w ust. 1, potwierdza posiadanie kwalifikacji niezbędnych do ubiegania się o wydanie pozwolenia na broń do celów sportowych (art. 10b ust. 3).

Art. 10b został wprowadzony do ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji na mocy art. 65 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857), która weszła w życie z dniem 16 października 2010 r.

Art. 10 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji w przytoczonym wcześniej brzmieniu obowiązuje od dnia 10 marca 2011 r. Nadanie temu przepisowi tej treści nastąpiło na mocy art. 1 pkt 6 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy o broni i amunicji oraz ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz. U. z 2011 r. Nr 38, poz. 195). W konsekwencji dopiero od dnia 10 marca 2011 r. pozwolenia na broń palną sportową mogą być wydawane tylko wówczas, gdy osoba ubiegająca się o jego wydanie spełnia wymogi zawarte w art. 10b ustawy o broni i amunicji.

Wskazać należy, że jak wynika z art. 4 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. ustawodawca zdecydował, iż zachowują ważność dokumenty potwierdzające legalność posiadania broni, wydane do dnia wejścia w życie tej ustawy, to jest dokumenty wydane na podstawie ustawy o broni i amunicji z dnia 21 maja 1999 r. Tym samym dopiero w stosunku do osób, które uzyskały pozwolenie na broń palną sportową począwszy od 10 marca 2011 r. można cofnąć to pozwolenie, jeśli nie mają one zgodnej z prawem możliwości uprawiania strzelectwa sportowego.

Mając na uwadze powyższe rozważania, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, brak jest uzasadnionych podstaw do przyjęcia, że w sytuacji, gdy skarżący kasacyjnie nie posiada dokumentu wydanego przez polski związek sportowy, o którym mowa w art. 10b ust. 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji i tym samym nie może uprawiać sportu o charakterze strzeleckim, to w konsekwencji ustała okoliczność faktyczna, dla której wydano mu pozwolenie na posiadanie broni palnej sportowej.

Ponownie stwierdzić należy, że skarżący kasacyjnie uzyskał pozwolenie na broń palną sportową w czasie, gdy uzyskanie pozwolenia na posiadanie tego typu broni nie wiązało się z koniecznością uprawiania sportu o charakterze strzeleckim i pozwolenie to nadal zachowuje swoją moc. Nie ma żadnego przepisu, który pozbawiałby to pozwolenie mocy prawnej. Podstawą wydania skarżącemu kasacyjnie pozwolenia na broń palną sportową była jego deklaracja o zamiarze podnoszenia umiejętności strzeleckich i tylko ustalenie, że skarżący kasacyjnie zaniechał doskonalenia tych umiejętności mogłoby być podstawą do cofnięcia mu pozwolenia na broń palną sportową przyznanego mu decyzją Komendanta Wojewódzkiego Policji w Bydgoszczy z dnia [...] października 1993 r.

Nie ma też żadnego przepisu, który nakazywałby osobom posiadającym pozwolenie na broń palną sportową uzyskane na podstawie przepisów ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych jak i na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji przed dniem 10 marca 2011 r. dostosowania się do wymogów zawartych w art. 10b ustawy o broni i amunicji. Brak jest też podstaw do uznania istnienia tego rodzaju obowiązku w drodze wykładni.

Wskazać również należy, że z art. 13 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie wynika, iż polski związek sportowy ma wyłączne prawo do:

1. organizowania i prowadzenia współzawodnictwa sportowego o tytuł Mistrza Polski oraz o Puchar Polski w danym sporcie;

2. ustanawiania i realizacji reguł sportowych, organizacyjnych i dyscyplinarnych we współzawodnictwie sportowym organizowanym przez związek;

3. powołania kadry narodowej oraz przygotowania jej do igrzysk olimpijskich, igrzysk paraolimpijskich, igrzysk głuchych, mistrzostw świata lub mistrzostw Europy;

4. reprezentowania tego sportu w międzynarodowych organizacjach sportowych.

Związek sportowy, który nie spełnia wymogów uznania go za polski związek sportowy w rozumieniu ww. ustawy, ale działa tylko, jako stowarzyszenie może więc organizować i przeprowadzać inne niż wymienione w przytoczonym przepisie zawody w dziedzinie strzelectwa sportowego. Tym samym można doskonalić umiejętności strzeleckie m.in. poprzez udział w tego rodzaju zawodach.

Zarzut naruszenia art. 18 ust. 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji sam w sobie był wystarczającą podstawą do uwzględnienia skargi kasacyjnej. Stąd też nie było konieczne ustosunkowywanie się pozostałych podniesionych w skardze kasacyjnej zarzutów.

Z przytoczonych wyżej względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 188 P.p.s.a., art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a., art. 200 P.p.s.a. i art. 204 pkt 1 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.