Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Góraj (spr.), Sędziowie WSA Danuta Kania, Eugeniusz Wasilewski, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Sylwia Mikuła, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 czerwca 2014 r. sprawy ze skargi W. W. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej - oddala skargę -

Decyzją z [...] stycznia 2014 r. Komendant Główny Policji utrzymał w mocy decyzję Komendanta [...] Policji w B. z [...] listopada 2013 r. cofającą W. W. pozwolenie na broń palną sportową.

W uzasadnieniu organ wskazał, że w jego ocenie, w odniesieniu do strony, ustały okoliczności faktyczne stanowiące podstawę wydania pozwolenia na broń sportową. Skarżący nie dysponuje bowiem patentem i licencją Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego, potwierdzającymi posiadanie kwalifikacji do uprawiania sportów strzeleckich.

Organ przedstawił również to, jakie zmiany zachodziły w przepisach prawnych dotyczących materii niniejszej sprawy od czasu uzyskania przez stronę pozwolenia na broń palną sportową.

Przyznał też, że w chwili uzyskania pozwolenia na broń przez stronę nie obowiązywała jeszcze ustawa z 1996 r. o kulturze fizycznej. Jednakże wymóg wprowadzony później, a dotyczący obowiązku posiadania licencji na uprawianie określonej dziedziny sportu, rozciąga się również na skarżącego. W myśl bowiem art. 65 ustawy o sporcie, do obecnie obowiązującej ustawy o broni i amunicji, został wprowadzony przepis art. 10b, zgodnie z którym uprawianie wszelkich sportów o charakterze strzeleckim, wymaga m.in. posiadania odpowiednich kwalifikacji, potwierdzonych stosownym dokumentem – tj. patentem strzeleckim, który jest wydawany przez właściwy polski związek sportowy.

W uzasadnieniu podkreślone też zostało, iż wezwano stronę do dostarczenia aktualnej licencji zawodniczej, zaś w odpowiedzi skarżący oświadczył, że jej nie posiada i nie zamierza starać się o licencję PZSS, bowiem jest członkiem [...] Towarzystwa Strzeleckiego [...], co jest wystarczającą przesłanką do zachowania posiadanego pozwolenia na broń.

Od powyższej decyzji skargę do tutejszego Sądu wywiódł skarżący, wnosząc o jej uchylenie. Skarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił naruszenie art. 1, art. 10 ust. 3 pkt 3, art. 18 ust. 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, art. 6, art. 7, art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 107 § 1 i art. 155 K.p.a. oraz § 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie egzaminu ze znajomości przepisów dotyczących posiadania broni oraz umiejętności posługiwania się bronią.

W uzasadnieniu strona podkreśliła, iż bierze czynny udział we współzawodnictwie sportowym w ramach Towarzystwa Strzeleckiego [...], co uzasadnia pozostawienie jej posiadanych uprawnień w zakresie broni palnej sportowej. Skarżący podniósł również, iż przepisy prawa nie obligują osób chcących posiadać sporne pozwolenie, do zrzeszania się w PZSS. Byłoby to bowiem sprzeczne z wolnością zrzeszania się w stowarzyszeniach.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentacje zaprezentowaną w skarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią przepisu art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem skarżonej decyzji administracyjnej. Jest więc to kontrola legalności rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym, z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i procesowym.

Oceniając przedmiotową decyzję według powyższych kryteriów, uznać należy, iż nie narusza ona prawa.

Istota sprawy w niniejszym postępowaniu sprowadzała się do oceny tego, czy istniały przesłanki do wydania skarżonej decyzji.

W pierwszej kolejności należało podkreślić, iż w polskim prawodawstwie uprawnienie do posiadania broni palnej nie należy do zakresu konstytucyjnych praw i wolności obywatelskich. Wręcz przeciwnie, uprawnienie to stanowi odstępstwo od generalnej zasady, iż prawo do posiadania broni jest ściśle reglamentowane i zawarowane jedynie dla ogólnie ujmowanej grupy funkcjonariuszy służb mundurowych.

Skoro więc omawiane uprawnienie stanowi wyjątek od reguły, to takie ustalenie prowadzi do konkluzji, iż przepisy regulujące przedmiotową kwestię, winny być interpretowane w sposób wysoce restrykcyjny. Wykładnia zaś przepisów ustawy o broni i amunicji powinna zmierzać w kierunku zawężającym, zamiast rozszerzającym.

Przechodząc zaś do meritum sprawy – materialnoprawną podstawą zaskarżonej decyzji był przepis art. 18 ust. 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, zgodnie z którym właściwy organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń, jeżeli ustały okoliczności faktyczne, które stanowiły podstawę do jej wydania. Powołany przepis daje możliwość organom Policji, działającym w ramach uznania administracyjnego, cofnięcia pozwolenia na broń w przypadku ustania okoliczności stanowiących podstawę wydania pozwolenia. Badanie materii istnienia okoliczności stanowiących podstawę wydania pozwolenia należy zaś dokonywać w oparciu o aktualnie obowiązujące regulacje prawne. Brak jest bowiem podstaw do uznania, że dawniej przyznane uprawnienie wykreowało po stronie skarżącego swoiste prawa nabyte. Co się bowiem tyczy problematyki dostępu do broni palnej, to nie można w odniesieniu do niej podnosić w sposób skuteczny twierdzeń o prawach nabytych. Wynika to ze ściśle reglamentowanego charakteru uprawnień do posiadania broni, które nie należą do zakresu praw i wolności obywatelskich.

Stąd w sytuacji, gdy nastąpiła zmiana regulacji prawnych, odnośnie sposobu uzyskiwania licencji zawodniczych i ich ważności, te nowe uregulowania należy również odnosić do uprawnień nabytych wcześniej. Wcześniejsze uprawnienia należy więc badać przez pryzmat aktualnych regulacji prawnych.

W sposób zbieżny z powyższymi wywodami wypowiedział się także Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 19 października 2010 r. (sygn. akt P 10/10), stwierdzając m.in., że pod rządami nowej ustawy o sporcie, nastąpiła likwidacja mechanizmu kontroli decyzji licencyjnych przez sądy administracyjne. Trybunał podkreślił także, iż dawne uregulowania prawne należy stosować jedynie w odniesieniu do spraw, w których postępowanie zostało wszczęte zanim weszła w życie nowa ustawa o sporcie.

W związku z powyższym, w sytuacji gdy postępowanie w sprawie zostało wszczęte w chwili, gdy obowiązywała już nowa ustawa o sporcie z dnia 25 czerwca 2010 r. (Dz. U. z 2010 r. Nr 127, poz. 857 ze zm.), organ orzekający miał pełne podstawy do tego, aby badać sprawę z uwzględnieniem zapisów regulaminu przyznawania i pozbawiania licencji zawodniczych, uprawniających do uczestnictwa we współzawodnictwie sportowym w dyscyplinach wchodzących w skład sportu strzeleckiego, wydanego przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego, działającego na podstawie ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. z 2010 r. Nr 127, poz. 857 ze zm.). Aktualnie obowiązująca ustawa o broni i amunicji, w art. 10b, odsyła bowiem do obowiązującej ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie i do zawartych w niej regulacji odnośnie polskiego związku sportowego.

Treść wyżej powołanych regulacji nie pozostawia więc najmniejszych wątpliwości co do tego, że organ postępuje właściwie, domagając się od osób deklarujących chęć uprawiania sportu strzeleckiego, posiadania stosownej licencji wydanej przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego.

W świetle powyższego należy zgodzić się z organem, że w sytuacji gdy skarżący nie posiada licencji uprawniającej do współzawodnictwa sportowego, ani choćby patentu strzeleckiego, potwierdzającego posiadanie kwalifikacji do uprawiania sportów o charakterze strzeleckim – co wynika w sposób niesporny z pisma Prezesa Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego – to tym samym przestał spełniać wymogi niezbędne do zachowania pozwolenia na broń palną sportową, o jakich mowa w art. 10b ustawy o broni i amunicji.

Na poprawność przedmiotowej konkluzji bez wpływu pozostaje treść art. 52 ustawy o broni i amunicji. Stosownie do powołanej normy prawnej, zachowują ważność pozwolenia na broń i legitymacje noszące nazwę "pozwolenie na broń", wydane na podstawie dotychczasowych przepisów. Zapis ten oznacza, iż ustawodawca zagwarantował osobom, które uzyskały takie pozwolenie na podstawie przepisów ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. prawo do legalnego posługiwania się posiadaną bronią, nabytą na podstawie tego pozwolenia. Należy jednakże wyjaśnić, że gwarancja ta nie oznacza tego, aby osoby, do których odnosił się ustawodawca, miały nie być związane regulacjami wynikającymi z przepisów obecnie obowiązującej ustawy. Skoro więc, zgodnie z obecnie obowiązującym porządkiem prawnym, wymagane są dokumenty w postaci licencji wydanej przez PZSS dla skutecznego potwierdzenia faktu uprawiania sportu strzeleckiego, to obowiązkowi temu podlega także osoba posiadająca pozwolenie na broń, wydane na podstawie przepisów dawniej obowiązujących ustaw regulujących materię dostępu do broni palnej. Niedopełnienie zaś tego obowiązku może skutkować, również dla tych osób, uznaniem organu, że ustały okoliczności uzasadniające wydanie pozwolenia na broń dla celów sportowych.

Podkreślenia wymagała też okoliczność, że członkowstwo skarżącego w [...] Towarzystwie Strzeleckim [...] nie może być potraktowane jako wypełniające przesłankę z art. 10b ustawy o broni i amunicji. Powyższa organizacja nie jest bowiem Polskim Związkiem Sportowym, o którym mowa w ustawie o sporcie.

Za okoliczność, która pozostawała bez wpływu na rozstrzygnięcie, pozostawało zaś to, że organ zakreślił stronie krótki termin do przedłożenia licencji PZSS. Ta okoliczność miałaby znaczenie lecz jedynie w sytuacji, gdyby strona chciała uczynić zadość wezwaniu i przedłożyć żądany dokument, lecz nie była w stanie tego uczynić w zakreślonym terminie. Taka sytuacja nie miała jednak miejsca w niniejszej sprawie. Skarżący od razu zastrzegł bowiem, iż nie zamierza ubiegać się o uzyskanie żądanej licencji.

Również wbrew zarzutom skargi, postępowanie organu nie uzasadnia tezy, aby skarżona decyzja ograniczała prawo obywatela do wolności zrzeszania się. Organ nie kwestionował przecież uprawnienia strony do członkowstwa w Towarzystwie Strzeleckim [...]. Stwierdził jedynie, iż fakt tego członkowstwa, w świetle obecnych regulacji prawnych, nie jest wystarczający dla wykazania posiadania kwalifikacji do uprawiania strzelectwa sportowego.

W tym stanie sprawy, nie podzielając argumentów zawartych w złożonej skardze, oraz uznając iż organ w sposób prawidłowy zebrał i ocenił materiał dowodowy, jak również że przy wykonywaniu tych czynności nie naruszył przepisów prawa, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji wyroku, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).